Gisterenavond hebben we een bezoekje gebracht aan een klein medisch wondertje. Ondertussen al meer dan drie kilo. Als je haar vredig zag slapen in haar hangmatje, leek ze een gewone pasgeboren baby. Al is ze ondertussen al bijna vier maand oud. De ouders waren uiteraard overbezorgd en wilden haar niet uit handen geven, al had ik haar graag eens vastgehouden. Hopelijk blijft het zo goed met haar gaan en houdt ze niks over aan haar extreem vroege start in dit leven.
vrienden
De kleine ergernissen des levens
Mensen die nooit of te nimmer antwoorden als je hen mails stuurt om nog eens af te spreken, maar die wel opeens je e-mailadres teruggevonden hebben wanneer ze je om een gunst willen vragen. Ik zal het doen, maar daarna moeten ze niks meer van mij verwachten. Alweer een koppel dat ik kan schrappen uit mijn vriendenlijst. Die was toch al te lang aan het worden.
Feest
Vandaag trokken we na het examen Russisch naar de Antwerpse suburbs om de eerste verjaardag te vieren van kleine I. Ja, ze worden steeds jonger die feestvarkens, al heb ik zo’n flauw vermoeden dat het vooral een feestje was voor de mama, die blij kirde bij het zien van elke nieuw cadeautje voor haar schattige dochter. De dochter zelf keek een beetje verdwaasd naar al dat volk en zat zich beslist af te vragen waar haar melkje bleef. 😉
Volgende halte: een bezoek aan vriendin E in een ander gedeelte van de Antwerpse suburbs. Vriendin E kreeg ook voor haar tweede zwangerschap rust voorgeschreven, waardoor ze al ettelijke weken thuis op de zetel zat. Ben ik blij dat ik niet in haar plaats ben. Je kan dan nog wel graag boeken lezen en tv kijken, maar uiteindelijk ben je voor alles op anderen aangewezen. Zelfs voor je eigen dochter zorgen wordt moeilijk. Gelukkig heeft mij vriend dochtertje G (twintig maanden) zo hard afgemat met het spelen dat ze vannacht zeker goed zal slapen.
Pinkstermaandag
Te vroeg (ik was nog niet helemaal bekomen van Leuven in Scène) begonnen met een doctoraatsverdediging om 10.00u. Ja, jullie lezen het goed: een doctoraatsverdediging op een pinkstermaandag. Een echte onderzoeker laat zich niet tegenhouden door een officiële feestdag om zijn doctoraatstitel te behalen. Na de receptie iets gaan eten met vrienden op het terras van The Lodge (waar de wind soms een rioolgeurtje in onze neusgaten blies waarvan de oorsprong onduidelijk was, iets minder leuk), daarna naar een paardenshow waarvoor we vrijkaarten hadden en dan doorgereden naar Kampenhout om te barbecuen bij een zwembad. En nu zou ik eigenlijk nog wat Japans moeten studeren, maar de energie ontbreekt me een beetje. Eens vroeg in bed kruipen, zal deugd doen na dit vermoeiende, maar geweldige weekend.
Bezoek uit Italië
Vriendin F (die van het trouwfeest in Italië) was deze week voor een paar dagen in het land. Een goeie reden af te spreken om wat bij te kletsen. En dat er heel wat bij te kletsen zou zijn, dat wisten we al op voorhand, want een iets te radde tong had al verklapt dat F in blijde verwachting was van een klein Italiaantje. Geïnformeerd wat F graag wilde eten. Ribbetjes zei ze, waarop ik een reservatie voor acht personen maakte in de Wiering.
Ons groepje kreeg in de Wiering een gezellig plekje tussen de Belgische koningen toegewezen. Alleen jammer dat dit ook het donkerste plekje van het ganse restaurant was. De verlichting was zo schaars dat we amper konden onderscheiden wat er op ons bord lag. Of misschien was dit bewust gedaan zodat je maaltijd niet verstoord kon worden door het uitzicht op je op ribbetjes kauwende overbuur. Zelf ben ik niet zo’n ribbetjesfan en hield ik het op een wok met scampi. Veel makkelijker om te eten. En oja, de bediening in de Wiering is nog altijd even pover. Ik vermoed dat de uitbaters gewoon met te weinig personeel werken. Ofwel zagen ze ons donker hoekje al te gemakkelijk over het hoofd. Van het eten zelf geen klagen overigens. Lekker, goedkoop en de sabayon met kriekenbier was zo lekker als ik me herinnerde.
Maar het allerfijnste was natuurlijk F terug te zien en haar beginnende buikje te kunnen bewonderen. Jaja, la dolce vita in Italia.
Chocolade-overdaad
Deze namiddag hadden we zeven volwassenen en vijf kinderen tussen drie maanden en vier jaar op ons appartement over de vloer. Het was hier, om het met een understatement te zeggen, behoorlijk druk. In geen tijd lag onze vloer bezaaid met kinderspeelgoed. We hadden voor de gelegenheid chocoladetaartjes bij Demeestere gekocht, pralines en peperkoek van ‘t Zoet Mondje in de Diestsestraat en voor de kindjes een rijst- en een fruittaartje. En om toch ook een beetje gezond te doen, had ik een gigantische kom fruitsla gemaakt. En raad eens wat we cadeau kregen: drie keer chocolaatjes van Demeestere. Gelukkig had het vierde koppel twee flessen wijn bij, anders zou het helemaal grappig geweest zijn. We gaan nu nog weken van de heerlijke chocolade van Demeestere kunnen genieten. 😉
Uiteraard hadden we veel te veel voorzien, want zelfs ondanks de inspanningen van onze vrienden, is er nog superveel fruitsla over en gaan we nog een week chocoladetaartjes kunnen eten. Van de twee gewone taarten is zelfs niet gegeten. Ik wed dat mijn collega’s maandag blij zullen zijn met een stukje taart voor bij de koffie. De peperkoek werd zowat voor de helft opgegeten door U, bijna twee, en omdat het hem zo smaakte hebben we meteen ook maar de andere helft meegegeven.
PS: Vraag ik aan meisje M: “Hoe heet jouw juffrouw? Juffrouw Sofie?” Knikt ze ja. Waarop ik me nogal verbaasd omdraai naar de ouders die inderdaad bevestigen dat de juffrouw in kwestie Sofie heet. In één keer juist gegokt. Wat een ongelooflijk toeval.
Meertalige lunch
Binnenkort zal mijn vriend op een nieuwe werkplek de consultant gaan uithangen. Dit wil zeggen dat hij afscheid zal moeten nemen van zijn huidige multinationale werkplek. Jammer, want die werkplek heeft ons enkele leuke contacten opgeleverd en trouwfeesten in Kraków en zo. We zijn alleszins vast van plan de gelegde contacten te onderhouden. Daarom (en ook omdat samen lunchen gewoon leuk is, natuurlijk) zijn we gisterenmiddag gaan lunchen met wat collega’s van mijn vriend. In het bonte gezelschap werd Pools, Frans, Nederlands, Engels en Vietnamees gesproken. Wat tot grappige situaties leidt zoals per ongeluk op de verkeerde taal overschakelen en in het Engels bestellen bij het Chinese meisje dat onze bestelling kwam opnemen en duidelijk alleen maar Frans verstond.
O Fado
Bestaat er een betere manier om je te verwarmen op de koudste meidag ooit dan met lekker eten en goed gezelschap? Gisteren bevonden mijn vriend en ik ons in het uitmuntende gezelschap van vriendinnen J en N. We zien elkaar niet vaak genoeg, wegens druk druk druk, maar als we mekaar zien valt het gesprek nooit stil. Voor het restaurantje viel onze keuze op O Fado. Het was geleden van een zonnige open monumentendag in 2006 dat ik dit restaurant voor het laatst bezocht. Het contrast kon moeilijk groter zijn op deze koude meidag, maar het eten was nog even lekker en de bediening was ongelooflijk vriendelijk. Zo kregen we een proevertje van de moscatel die als aperitief aangeraden werd, omdat vriendin J niet zeker was of ze hem wel zou lusten. Ze lustte de wijn inderdaad niet, maar kreeg zonder morren een ander aperitief. Mijn hoofdgerecht was om duimen en vingers af te likken en zeker meer dan genoeg, maar pasteis de nata als dessert kon ik toch niet laten liggen. Gelukkig kon ik mijn dessert delen met mijn tafelgenoten. Ook nog een leuk gesprek gehad met andere klanten in het restaurant, die ons een beetje zaten af te luisteren tot ze in ons gesprek konden inbreken. 😉 De commentaar dat het de schuld was van al de hoogopgeleiden in Leuven dat de vastgoedprijzen er zo hoog zijn, hebben we maar naast ons neergelegd. 😉
Lime is een slikker
Gisterenavond hadden we een vrolijke bende bloggers te gast: Lime, Koen, Lucie en respectievelijke aanhangels. Er werd gegeten (correctie: er werd ENORM VEEL gegeten), gedronken (correctie: er werd enorm veel gedronken) en chapeau gespeeld en dan durven de gesprekken later op de avond al eens vreemde kronkels vertonen. Want zeg nu zelf, wat is het semantische verschil tussen “ik slik alles” en “ik slik altijd”? I really want to know.
PS: Uiteraard is bovenstaande titel enkel in strikt medische context te interpreteren. (Moest ik er van Lime bij zetten.)
PS2: Benieuwd hoe onze gasten zich vandaag voelen na al die RussiSche wodka.
PS3: De eenvoudigste recepten zijn vaak nog de lekkerste.
PS4: Lucie haar lief kan nogal eten.
PS5: Hmmm, chocoladefondue.
De eerste barbecue van het jaar
In het verre West-Vlaanderen, was een groot succes. Lekker eten, fijn gezelschap en de twee jongsten in het gezelschap die de show stalen. Alleen jammer dat we voor het dessert naar binnen gejaagd werden door een kort buitje. Bij deze is het barbecueseizoen officieel voor geopend verklaard.