vrienden

Cursusweek

Het was een week vol met cursussen: cursussen Spaans, Japans, Russisch en coachend en resultaatgericht leiding geven in Kapelle-op-den-Bos (of all places). (Ofwel denkt mijn bedrijf dat ik er niks van bak als leidinggevende ofwel wil men mij stiekem klaarstomen om de grote baas van de troon te stoten; zóveel cursussen leiding geven heb ik dit jaar gevolgd (en dat werk blijft ook maar liggen, ondertussen)) .

Gelukkig konden we de week afsluiten met een supergezellig etentje bij Werkmens en vriendin. Het eten was lekker en de tijd vloog voorbij. En voordat we het wisten was het tijd om de laatste trein richting Leuven te nemen, want morgen wacht me de laatste cursus van de week: digitale fotografie. En dan kan het weekend écht beginnen.

Een onverwachte gast

Vandaag kreeg ik ergens rond de middag een telefoontje van vriendin L. Ze had op het laatste nippertje te horen gekregen dat ze voor haar werk naar een congres in Leuven moest. En aangezien ze ergens in het verre West-Vlaanderen woont, zag ze het niet zitten om vrijdagochtend supervroeg op te staan om de files te trotseren. Ze was, m.a.w., op zoek naar logies.

Nu wil het toeval dat wij een mooie logeerkamer heb met daarin een stapelbed uitermate geschikt voor logeerpartijtjes. Enig nadeel was dat noch ik, noch mijn vriend vóór kwart voor tien thuis zouden zijn. We spraken af dat mijn vriend, die naar een laatavondvergadering moest in de buurt van ons appartement, vriendin L even zou binnen laten en dan zou terugkeren naar zijn vergadering.

En zo werd ik vanavond na de Russische les verwelkomd door een vrolijke vrouwenstem. Het is eens iets anders. 😉

Trouwfeest

Eens te meer is gebleken dat de feestjes waar je het minste van verwacht, altijd een meevaller zijn. Gisterenavond werden we verwacht op een tuinfeest/huwelijksfeest. Het feest vond plaats in de (niet zo grote) tuin van het koppel. Het koppel zelf was in intieme kring getrouwd in het verbluffend mooie Toscane (aan de foto’s te zien, zelf ben ik er nog nooit geweest). Ik had er niet zoveel zin in. Het weer leende zich niet echt voor een tuinfeest en ik wist dat ik op het feest bijna niemand zou kennen.

Gelukkig hadden bruid en bruidegom tenten en gasbranders voorzien om hun gasten droog te houden. We hadden afgesproken met de enige persoon die we nog kenden om op hetzelfde tijdstip aan te komen. Er was superlekker barbecuevlees van een Turkse slager, massa’s groentjes en Limburgse vlaaien als dessert. De ouders van de bruidegom bleken supertoffe mensen te zijn. En aangezien de vader ook fotografie als hobby had, was er meteen een gemeenschappelijk onderwerp gevonden.

We zijn niet tot de laatste man gebleven, want op den duur begon ik toch koude voeten te krijgen, maar het was gezellig. En de limoncello als afsluiter vormde een perfect tegengewicht voor het druilerige weer.

Sombat

Ok, het rijmt op wombat, maar verder geen klagen over dit gezellige en lekkere restaurant in Antwerpen. Elke keer als ik in Antwerpen kom, maak ik me de bedenking dat dit toch wel een toffe stad is. Met mooie historische gebouwen, een majestueuze rivier, leuke restaurants en cafés,… Alleen jammer dat er na zo’n avondje Antwerpen steevast een lange en saaie nachtelijke rit naar Leuven volgt. Wanneer wil er iemand zo vriendelijk zijn om teleportation uit te vinden?

Stapelbed

Na wat omzwervingen langs Australië en vervolgens Turnhout, zijn vrienden E en T opnieuw in Leuven beland. Ze kochten hier een huis en zitten momenteel volop in verbouwing. En zoals dat gewoonlijk gaat, wanneer men verbouwt, hadden de werken vertraging opgelopen. Wat redelijk vervelend was, want daardoor waren ze genoodzaakt met z’n vieren in een hotelkamer te kamperen. Gisteren (woensdag) kregen we een kort, verwarrend mailtje dat nogal op een noodkreet leek. De hotelkosten liepen op en het sanitair was nog altijd niet klaar. En of we wilden helpen het stapelbed ineen te steken? Na een telefoontje werd het één en ander me duidelijker. Na overleg met mijn vriend besloten we de daklozen aan te bieden enkele dagen bij ons door te brengen als het sanitair de volgende dag (donderdag) nog niet klaar was.

Wij wonen niet bepaald groot en het appartement is niet echt voorzien op vier volwassenen en twee kinderen, maar als het echt nodig was, zou het wel gaan. We hebben een stapelbed in de logeerkamer en in de leefruimte kunnen we matrassen op de grond leggen. Tot mijn grote opluchting kreeg ik vandaag het bericht dat ons aanbod niet nodig was. Het sanitair was klaar en ze konden naar het toilet gaan en zich wassen, zij het enkel met koud water. Dus trokken we vanavond naar hun nieuwe huis om te helpen het stapelbed voor de dochters in mekaar te steken. Het was geen IKEA-product en de handleiding liet erg te wensen over. Maar met de verzamelde brains van twee ingenieurs en één informaticus zijn we eruit geraakt. 😉

Benieuwd of de meisjes morgen blij zullen zijn met hun nieuwe bed.

Trouwfeesten

Je zou denken dat we ondertussen de meeste trouwfeesten in onze vriendenkring al achter de rug hebben, maar niets is minder waar. Niet dat ik daarom rouwig ben, er kan naar mijn bescheiden mening nooit genoeg gefeest worden.

En zo begaven we ons gisterenavond naar het verre Vremde. De bruid en de bruidegom hadden ervoor gekozen om de huwelijksviering te houden op de plaats van het feest zelf, zodat alle genodigden dit moment konden meemaken. De rent-a-priest-priester had er echt een heel persoonlijke viering van gemaakt. De ontroerde bruid pinkte een paar traantjes weg bij de persoonlijke verhalen en kreeg het bij het uitwisselen van de huwelijksbeloften even niet meer gezegd van ontroering. Erg mooi.

Het was prachtig weer, wat toeliet om de eerste twee gangen aan staantafeltjes buiten te serveren. Het concept van het feest was een “walking dinner”, maar ik moet toegeven dat ik toch blij was dat ons groepje een tafel kon vastkrijgen om de rest van de menu zittend te nuttigen. Walking dinners en ik, we zijn nooit grote vrienden geweest.

Na een overvloedig dessertenbuffet werd het tijd om de beentjes los te schudden. Spijtig genoeg begonnen er al veel aanwezigen naar huis te trekken. Mensen met jonge kinderen, he, die kunnen niet meer feesten tot in de late uurtjes, want ze worden ‘s ochtends ongenadig uit hun bed gezet. De dansvloer bleef, op ons groepje na, akelig leeg. Al had dit ook voordelen. De dj heeft elk nummer dat ik aangevraagd heb, gespeeld en we hadden ruimte zat om eens goed uit de bol te gaan.

Uiteraard sloten we het feest af om in het holst van de nacht tegen de slaap vechtend terug naar Leuven te keren.

Babyborrel/barbecue

De regen tikte op het canvas van de tent waaronder volwassen en kinderen een plekje hadden gevonden. De geuren van barbecue vermengden zich met die van regen en gras. De kinderen speelden vrolijk samen. Een klein drama waardoor er traantjes vloeiden, werd snel door de mama of papa gesust. We praatten over verre reizen, verlovingen en emigratieplannen, terwijl de berg vlees en vis (overheerlijke tonijn) nooit kleiner leek te worden.

En voor we het goed en wel beseften, was de dag voorbij en was de geur van barbecue in onze kleren en haren het enige aandenken aan een fijne dag.

Dinner for six

Eigen lof stinkt, maar aangezien mijn vriendje instond voor de uitvoering van het grootste deel van het menu deze avond, mag ik toch wel zeggen dat het overheerlijk was.

Wat aten wij?

  • aardappelen gevuld met gerookte zalm en zalmkaviaar
  • varkenshaas en nectarines
  • fruitsla

Het recept voor het hoofdgerecht wil ik jullie niet onthouden, wegens zeer geslaagd:

Ingrediënten:

  • 3 eetlepels plantaardige olie
  • 4 tenen knoflook
  • 2 kleine verse rode chilipepers, ontzaad en gehakt
  • 750 g varkenshaas, in dunne plakken
  • anderhalf pak spinazie
  • 3 citrusbladeren oftewel djeroek poeroet in sliertjes (vonden we niet in de Delhaize, vervingen we dan maar door citroen)
  • 5 eetlepels sojasaus
  • 2 verse limoenen
  • 3 stevige nectarines, ontpit en in plakken
  • gestoomde witte rijst voor het serveren

Verhit de olie in een wok op een middelhoog vuur. Roerbak er de knoflook en chilipeper ongeveer 1 minuut in tot de geuren loskomen. Voeg de varkenshaas, de spinazie en de citrusbladen toe en roerbak 3 tot 4 minuten tot het varkensvlees bruin wordt. Voeg de sojasaus, het limoensap en de nectarines toe en roerbak 1 tot 2 minuten tot alles doorgewarmd is. dien onmiddellijk op en geef er gestoomde witte rijst bij. Een recept voor zes personen.

Een memorabel feestje

Na een prachtige viering, volgde een magistraal feest. Ik vond het ergens wel jammer dat we niet konden meeëten op het zestigsteverjaardagsfeest van mijn nonkel en tante, zeker nadat ik de water in de mond brengende koude schotels had gezien die ze voor de gasten besteld hadden. Maar dit gevoel verdween snel, toen we in het Huis van Mihr onthaald werden op een zalig drankje (een aftreksel van rozenbottel, citroen en suiker aangevuld met cava). Het Huis van Mihr is een heel bijzondere feestlocatie. In tegenstelling tot de meeste locaties, worden de gasten verdeeld over verschillende ruimtes. Elke ruimte heeft zijn eigen unieke stijl waarin je nog elementen van de vroegere vierkantshoeve kan terugvinden. Er werden ons geen plaatsen toegewezen, dus iedereen kon kiezen waar hij of zij wilde zitten. Heel gezellig en gemoedelijk allemaal.

Het eten was overheerlijk. Zo lekker dat ik mezelf een klein beetje te buiten gegaan ben. Die tweede portie groentencurry en dat laatste pannenkoekje van het dessertenbuffet, waren er wat te veel aan. Al heb ik die calorieën er later op de avond weer proberen af te dansen.

De bruid en de bruidegom waren, zoals we dat van hen gewoon zijn, te laat op hun eigen feest, maar niemand die daar om maalde. Hoogstens werden er met een kwinkslag herinneringen opgehaald over de legendarische last minute ingesteldheid van de bruidegom (die keer op de 24-urenloop dat hij bij het startschot nog de code voor het telsysteem zat te compileren). Op het feest hadden we heel veel toffe babbels met sympathieke en interessante mensen uit alle windrichtingen. Het was een atypisch feest, in die zin dat de openingsdans in de schuur een volksdans was en we daarna uitgenodigd werden om samen te boomballen. Er was voor life muziek gezorgd en een instructrice leerde de mensen de danspassen aan. Helaas kon ik mijn vriend niet echt overtuigen om de uitdaging aan te gaan, maar foto’s nemen van de dansende mensen was zeker zo leuk.

Daarna mocht de DJ in een andere ruimte met modernere muziek het volk aan het dansen brengen. Wat hem aardig lukte. Het was zo leuk dat het vier uur was, voordat we er goed en wel erg in hadden. En dat terwijl we ons voorgenomen hadden het niet te laat te maken, wegens erg vermoeid de laatste tijd. Ach, de fijne mensen en de toffe sfeer hebben me alleszins genoeg energie gegeven om dat slaapgebrek te vergeten.

Een muzikaal huwelijk

Altijd fijn, een huwelijksviering waar de bruid en bruidegom hun eigen persoonlijke stempel op drukken,. Deze middag werden we in het pittoreske kader van het Leuvense begijnhof verwacht om de huwelijksinzegening bij te wonen van twee mensen die leven voor muziek. Zij geeft les aan de muziekacademie en hij is in zijn vrije tijd een getalenteerd pianist. Samen leiden ze een koor. De trouwmis was één grote ode aan de muziek. Met een gelegenheidskoortje, een duet tussen bruid en bruidegom, een zelfgeschreven meerstemmige ode van de bruidegom aan de bruid en een afsluitende samenzang van de bruid met het koor. Genieten. En het leuke was dat ook in de kerk zelf meegezongen werd met de liederen.

Straks gaan we hun huwelijk verder vieren, maar eerst nog even over en weer naar Pulderbos om de zestigste verjaardag van mijn oom en tante te vieren. Jammer dat het bij een blitzbezoek zal blijven en dat we niet de ganse avond kunnen meefeesten. De mensen die op het feest aanwezig zullen zijn, heb ik al zeker in geen vijftien jaar meer gezien. Benieuwd of ik veel gezichten zal herkennen.