vrienden

Een goed gevulde zaterdag

Het begon allemaal een goed half jaar geleden. Na een weekendje Libin werd op een terrasje het idee geopperd om een lan-party te organiseren op ons appartement. Zodoende zaten een goed half jaar later acht gamers in opperste concentratie achter hun laptops om mekaar zo efficiënt mogelijk af te knallen. Omdat gamen nooit echt mijn ding geweest is (al blijf ik een zwak hebben voor tetris), was het al snel duidelijk dat er een alternatieve activiteit voor niet-gamers zou georganiseerd worden. En dus gingen we met een groepje van acht niet-gamers bowlen en poolen. Na jaren niet meer gebowld te hebben, kostte het wat moeite om de bal de juiste lijn te laten volgen, maar door de deskundige uitleg van kameraad L vond ik op het einde de juiste techniek om er zelfs een paar strikes uit te persen (of misschien was het toch gewoon geluk). Poolen was wat minder lang geleden. Het begon redelijk vlotjes en ik potte behoorlijk wat ballen, maar helaas bleef dat niet duren. De competitie op de damestafel eindigde op een ex-aequo, omdat op het laatste niemand de zwarte bal gepot kreeg (zelfs niet in de verkeerde pocket). Na ettelijke pogingen smeten we dan maar de handdoek in de ring.

We eindigden de avond met negenen rond de bakplaat van de Samourai en al liep er daar het één en ander mis met de bediening, we hadden toch een geweldige avond.

Milaan – deel twee

Zaterdag sliepen we lekker lang uit en namen we de tijd voor een uitgebreid ontbijt in ons hotel. Het ontbijt was dik in orde met broodjes, croissants, geroosterd brood, spek en eieren, geroosterde paprika’s en courgetten, gebakken aardappels, vers wortelsap, vers fruit, yoghurt en een heel assortiment taart en gebak. Het moet trouwens gezegd dat de Italianen in Milaan zóveel vriendelijker zijn dan die in Rome. Een wereld van verschil.

We hadden ons voorgenomen het wat rustiger aan te doen dit weekend. We konden allebei wel een beetje rust gebruiken én de belangrijkste reden van ons bezoek aan Milaan was immers de geboorte van de kleine Matteo. Ja, vriendin F en haar Italiaanse echtgenoot hebben er na hun huwelijk geen gras over laten groeien.

Eén van de bekendste attracties in Milaan, naast de Duomo, is het Cenacolo van Da Vinci. We hadden op voorhand geen kaarten gereserveerd voor het Cenacolo, dus wisten we dat de kans bijna onbestaande was om een glimp van deze beroemde muurschildering op te vangen. Toch brachten we een bezoekje aan het klooster, al was het maar om te kunnen zeggen dat we in de buurt van het Cenacolo geweest zijn. 😉

Daarna bezochten we het Castello Sforzesco met nog originele muurschilderingen van Leonardo. In het bijzonder indrukwekkende Castello zijn verschillende musea ondergebracht. De inkom bedroeg drie euro, dus we dachten, achja, waarom niet. Dat bleek een bijzonder goeie beslissing te zijn, want de volgende uren dwaalden we door vertrekken met prachtige beeldhouwwerken, schilderijen, grafmonumenten, gebruiksvoorwerpen, muziekinstrumenten en natuurlijk, schitterend beschilderde plafonds. We kregen er bijna een stijve nek van.

En zo was het voordat we er erg in hadden, tijd om de trein richting Gallarate te nemen, voor onze afspraak met de kleine Matteo en zijn ouders.

Het werd een gezellige, zij het soms beetje moeizame, avond. De taalbarrière was het grootste probleem. Mijn vriend en ik deden een beetje moeite om Italiaans te spreken, maar ons Italiaans is beperkt. We verstaan het wel goed, maar onze woordenschat is door lange verwaarlozing erg gekrompen. En de gastvrouw (die uiteraard blij was haar moedertaal nog eens te kunnen spreken) schakelde voortdurend over op het Nederlands, waardoor haar echtgenoot natuurlijk het gesprek helemaal niet kon volgen. En Engels was lastig, want dat beheerste de gastheer dan weer niet voldoende. Esperanto, er valt toch iets voor te zeggen.

De zondag deden we niet zoveel meer. We namen een kijkje in het prachtige Teatro alla Scala, het eerste theater met elektrische verlichting in de wereld en bezitter van één van de grootste podia van Italië. Daarna kuierden we via de Galleria Vittorio Emanuele II opnieuw naar de Duomo om de ondergrondse overblijfselen van oude graven en eerdere kerken te bekijken. We waren er helemaal alleen. Doodjammer, want de opgravingen waren erg de moeite.

Een koffiegeurtje

Gisteren had ik drie ex-studiegenootjes over de vloer. Eentje daarvan is ondertussen prof, de tweede werkt als projectleider voor een groot internationaal bedrijf en de derde werkt tegen zijn goesting voor een grote bank (iemand een job voor een uitstekend ingenieur met als specialisatie wiskundige ingenieurstechnieken?). De grootste kindjes waren thuis gebleven bij de grootouders. En zo bestond ons gezelschap uit acht volwassen, twee doodbrave baby’s en één baby in wording. Het was al een tijdje geleden dat we mekaar gezien hadden, dus er werd druk bijgepraat. En ik heb jammer genoeg niet alle gesprekken volledig kunnen volgen. Groot nieuws was natuurlijk de prille zwangerschap, maar ook de wettelijke trouw én de aankoop van een nieuwe woonst van één koppel. En dat allemaal in nog geen drie maanden tijd.

De dag was nochtans met een valse noot begonnen, want mijn favoriete kraam met quiches op de zaterdagmarkt in de Brusselsestraat, bleek er niet meer te staan. En zo belandden mijn vriend en ik in de Delhaize zonder plan B. Gelukkig bestaat er zoiets als mobiel internet en consulteerden we onze wiki met favoriete recepten. Ik gingen voor een lekker en makkelijk recept van La Cucina en als voorgerechtjes kochten we wat makkelijke voorgemaakte hapjes. Over het dessert moest ik niet lang nadenken: chocoladefondue is altijd een topper, zeker bij dames die zwanger zijn of nog borstvoeding geven. 😉

Het bleek het recept voor een bijzonder geslaagde avond. De hapjes verdwenen aan een snel tempo, van de pasta met zalm en spinazie bleef niets meer over en de chocoladefondue was een voltreffer van formaat. En de plannen voor een grote reünie wanneer we tien jaar afgestudeerd zijn, worden steeds concreter.

En oja, wat betreft de titel. We kregen maar liefst vier zakken gemalen koffie van koffiebranderij Maes cadeau en een geur dat die dingen verspreiden, ongelooflijk. Jammer genoeg lust ik geen koffie en hebben wij hier tegenwoordig een nespresso-machine voor mijn vriend en de gasten. Oh well, we zullen er nog wel iemand plezier mee kunnen doen. De Antwerpse handjes en de bloemetjes vielen daarentegen wel in de smaak. 😉

Sikinoya

Het voordeel van de herfstvakantie, is dat er opeens weekavonden vrijkomen om af te spreken met vrienden. Zo hadden we donderdagavond afgesproken met een collega en een gemeenschappelijke vriend. Mijn collega en ik begonnen de avond lekker marginaal met een glas wijn uit een plastieken potje (gelukkig kregen we er een écht glas bij) in het stationscafé van Brussel Centraal. We hadden met onze gemeenschappelijke vriend afgesproken om samen dezelfde trein naar Leuven te nemen. De trein zat overvol (iets met een voorgaande afgeschafte trein), maar we vonden nog een plekje voor drie personen. Door de wijn op onze nuchtere maag, waren mijn collega en ik al in opperbeste stemming en ik zag vanuit mijn ooghoeken sommige medereizigers mee grinniken met ons gesprek.

In Leuven splitsten we even op. Ik en mijn vriend, die ons aan het station opwachtte, gingen te voet naar het nieuwe Japanse restaurant Sikinoya in de Tiensestraat, terwijl onze vrienden hun fiets ophaalden in de gigantisch grote fietsenparking aan het station. Onderweg liepen mijn vriend en ik vriendin F tegen het lijf, die bijzonder weinig overtuiging nodig had om ons te vergezellen voor het diner. Alle excuses zijn goed om niet zelf te moeten koken, nietwaar?

In restaurant Sikinoya (ja, de Japanse keuken is ontzettend populair tegenwoordig, de restaurants schieten in Leuven als paddenstoelen uit de grond) aangekomen, stelden we vriendin F voor aan ons gezelschap en bogen we ons over de menukaart. We kozen allevijf voor de menu Teppanyaki die de ideale mix van sushi en andere gerecht bood om van alles wat te kunnen proberen. De gesprekken vielen geen moment stil en een dik half uur later vervoegde ook K, de vriend van F, ons gezelschap.

Even was ik van mijn stuk gebracht, toen mijn nieuwe iphone, die ik altijd zo goed mogelijk probeer te bewaken, opeens niet meer op de plek lag waar ik hem enkele minuten geleden neergelegd had. Aangezien ik nogal vaak eens dingen verloren leg en ik ook al enkele keren het slachtoffer werd van pickpockets, probeer ik extra voorzichtig te zijn met mijn iphone. Natuurlijk verdacht ik dadelijk mijn tafelgenoten, maar die bleven keihard ontkennen. Iets te overtuigend, want ik begon bijna het personeel dat zonet de tafel had afgeruimd te verdenken. Gelukkig dook toen de iphone op uit de zak van mijn collega, die medeplichtig bleek te zijn aan de ontvreemding. Ik kon er wel mee lachen, maar het was toch niet met volle overtuiging.

Namaste

Dinsdagavond hadden we een afspraak met vrienden T en H. Onze eerste keuze van restaurant, Le chameau s’ en fout, was jammer genoeg volzet. Gelukkig bleek restaurant Namaste een meer dan valabel alternatief.

T en H hadden een hoop nieuwtjes: ze hadden een bod gedaan op een huis en hij had zijn ontslag ingediend op zijn huidige job, zonder een andere job op het oog te hebben. Enerzijds begreep ik perfect waarom hij een punt wilde zetten achter zijn huidige contract, maar ik word al nerveus bij de gedachte alleen een krabbel te moeten zetten onder een verkoopcontract, zonder een vaste job in het vooruitzicht. ‘t Is toch ook niet dat je op een week een nieuwe job gevonden hebt.

En ondertussen blijkt dat ze eind december uit hun huidige huurwoning moeten. En het is nog niet eens zeker dat hun bod overeind zal blijven. Ik zou nogal lopen stressen, denk ik. Maar zij bleven er doodkalm onder, in de overtuiging dat het allemaal wel zou loslopen. En daar kan ik als controlefreak alleen maar respect voor opbrengen.

Mijn Halloween

Begon met lekker lang uitslapen, tot na de middag in pyama rondhangen om tegen de avond onze spullen bijeen te pakken voor drie heerlijk ontspannende uurtjes sauna, stoombad, jacuzzi en zwembad bij Aquaheaven. Daarna haalden we onze verkleedspullen boven en trokken we in het gezelschap van Firefox Lucie richting Wemmel voor een Halloweenfeestje (na jarenlang verzet tegen het concept Halloween ben ik dan toch overstag gegaan) in het teken van de wondere wereld van het internet. We reden net niet met onze wagen vast in een veld (dankgod dat de grond niet drassig was) en bereikten veilig onze bestemming. Mijn vriend was Kimberley het sterrenmeisje en ik was Apache (al moet ik toegeven dat het bij mij net iets langer duurde voordat mijn outfit geraden werd). Het was gezellig, er waren veel beesten en die sterren bleken zelfs besmettelijk te zijn.

Nieuwe woonst

Gisteren waren we op bezoek in het nieuwe huis van onze vrienden C en H en hun zoontje O. Ik hou van het enthousiasme waarmee je wordt rondgeleid in een nieuwe woonst. De trots die de nieuwe bewoners uitstralen na al het harde werk dat ze verricht hebben. De kleine en grote dingen die ze veranderd hebben, de toegevingen die ze hebben moeten doen, genoodzaakt door budgettaire beperkingen, het vele werk nog voor de boeg. Het geluk van een eigen nest. Daar drinken we graag een glaasje op. 😉

Kaasoverschot

Wat doet een mens met een gigantisch kaasoverschot en een nog onaangeroerde kom fruitsla? Een nachtelijk sms’je sturen naar vrienden E en T om te informeren of ze geen zin hadden om op zondagmiddag te komen brunchen. En zo kwam het dat ik op een zondagnamiddag met twee blondje meisjes op mijn schoot naar incy wincy spider en five little monkeys filmpjes zat te kijken. En de oudste van de twee, die normaal zo verlegen is dat ze mij niet eens in mijn ogen durft te kijken, heeft zelfs twee woorden tegen mij gezegd. Als dat geen vooruitgang is! En oja, de kaas is bijna opgeraakt.

Kaas en wijn

Een uur te laat waren ze en even vreesden we dat ze in het station van Louvain-la-Neuve in plaats van Leuven uitgestapt waren. Maar die vrees bleek ongegrond te zijn. Gelukkig maar, want ik begon al flink honger te krijgen, zo rond een uur of acht. Drie mannen, één vrouw en een kind van zeven betraden in een wolk van enthousiasme en talen ons appartement. Het gezelschap bestond uit vier Italianen en één verdwaalde Pool en de rest van de avond werd en voortdurend schakelen tussen Frans, Engels en een paar woordjes Italiaans. We spraken zelfs even Japans met onze Italiaanse gaste die ooit nog Japans aan de unief gestudeerd had.

Omdat ik gisterenmiddag al een afspraak had met mijn vader, hadden we het ons gemakkelijk gemaakt met een kaasschotel vergezeld van een glaasje wijn. Dat concept is blijkbaar niet bekend in Italië en Polen, want de gedekte tafel met kaas, druiven, noten en gedroogd fruit werd op heel wat ooh’s en aah’s onthaald. De rest van de avond verliep gezellig, maar bijzonder chaotisch. Italianen blijven nu eenmaal niet braaf op hun stoel zitten en moeten zich overal tussen wringen. Best wel vermoeiend.

We eindigden de avond met een paar glaasjes wodka. En ik vernam tot mijn grote verbazing van onze Pool dat Polen wodka helemaal niet lekker vinden. Blijkbaar drinken ze alleen maar wodka om dronken te worden. Kunnen ze in dat geval dan niet beter iets drinken wat ze wel lekker vinden?

Bij het afscheid (de laatste trein naar Brussel moest immers gehaald worden) kreeg ik nog een hoop complimenten en heel veel dikke knuffels. Ik ging er zowaar een beetje van blozen.

Childproof

Gisterenavond hadden we vrienden K en M met hun kroost over de vloer. Drie kinderen van respectievelijk drie, vier en vijf jaar. Ik moet jullie niet vertellen dat het gezellig druk was op ons mini-appartementje. Gelukkig hebben we veel knuffels in huis en hadden de ouders zelf ook een hoop speelgoed bij en dan was er nog Nemo om rust te brengen. Al schort er nog iets aan de childproofheid van onze rotanzetel. Die kieperde maar liefst twee keer om, telkens met een ander kind erin. Gelukkig kwamen ze er allebei met de schrik vanaf.

Het hoofdgerecht (pasta met scampi en appel in een kerriesausje) was niet echt een succes bij onze jonge gasten. De oudste van de drie vond het: beikes en beperkte zich tot enkel scampi (waar ik ook al blij mee was). De gevulde pasteitjes en de tomatensoep met balletjes (hey, ik ken mijn klassiekers) vielen daarentegen gelukkig wel in de smaak. En de fruitsla met ijs ging er ook vlotjes in. Al stond de oudste erop om het fruit in “patronen” te eten: eerste de kiwi, dan de bosbes, dan de framboos en tot slot de appel. Enzoverder enzovoort.

Ach, de onbezorgdheid van een kindertijd. Hoe erg mis ik dat niet.