vrienden

Hier komen de piraten!

Gisteren tijdens het bezoek bij vrienden E en T heeft het kind in mij zich eens goed kunnen uitleven. Eerst samen met de twee blonde godinnetjes (drie en zes jaar) boekjes gelezen, daarna piraat gespeeld in hun kamertje en op schattenjacht gegaan (goudstukken dat we gevonden hebben, niet te doen!) en dan gedanst op hun lievelingsliedjes (een ‘romantisch’ liedje, zo zei de oudste het). Wat erop neer kwam dat er superveel moest rondgedraaid worden en ik op het einde helemaal duizelig was.

En oja, we werden ook nog eens verwend met lekkere zalm en risotto en genoten daarbij van een flesje rode wijn uit 2005 met een heerlijk volle smaak. Spijtig dat ik geen foto van de fles genomen heb, want zo’n flesje zou in ons wijnrek ook niet misstaan.

Alleen jammer dat onze jongedames één van de twee boekjes die we als cadeautje mee hadden al in hun bezit hadden. Nuja, Floddertje van Annie M.G. Schmidt is dan ook een klassieker van formaat die in geen enkele kinderbibliotheek mag ontbreken. In het Paard van Troje trouwens een geweldig leuk kinderboek gevonden: Dagboek van een Wombat. Werkelijk hilarisch boekje, al vermoed ik dat kleine kinderen de dubbele bodems niet echt zullen snappen, volwassenen zullen er des te meer plezier aan beleven.

A pleasant evening was had by all

Zoals de Engelsen dat zo mooi weten te zeggen. Gisteren hadden mijn vriend en ik twee bevriende koppels bij ons op bezoek. Het was al even geleden dat we nog eens gasten over de vloer hadden met al die uitstapjes van de laatste tijd, maar de timing kon moeilijk beter: één van onze gasten had pas haar doctoraatsthesis ingeleverd bij de jury. Daar dronken we met z’n allen (minus de geheelonthouder) een glaasje champagne en vervolgens een glaasje cava op!

Omdat we sinds onze roadtrip naar Duitsland zonder auto zitten, trokken we met de fiets de stad in om inkopen te doen voor het avondmaal. Wie heeft de Delhaize nodig als je elke zaterdag een geweldig marktje hebt in de Brusselsestraat? We kochten er de groenten en fruit voor het recept en maar liefst twee soorten desserts: verrukkelijk biologisch gebak zonder suiker (!) en koekjes en macarons (helaas met suiker) om de gaatjes op te vullen. In het Marokkaanse winkeltje Saha kochten we met fetakaas gevulde pepers (echt een grote hit bij onze gasten), houmous en pesto. Het rundsvlees voor het wokgerecht haalden bij artisanale beenhouwerij Rondou, waar men het vlees al mooi in reepjes sneed, superhandig.

Als backup dessert haalde ik nog snel wat ijs in de Spar in de Diestsestraat, samen met cashewnoten en wat diepvrieshapjes als voorgerecht (soms mag een mens het zichzelf al eens makkelijk maken). Thuisgekomen realiseerden we ons dat we alcoholvrije dranken vergeten waren (één van onze gasten was geheelonthouder en ik bied graag iets meer aan dan water en cola). Nog even naar de Smatch aan het station dus. Het was daar akelig leeg voor een zaterdagmiddag, maar ik was daardoor wel snel weer buiten. Al mag ik hopen dat het cliënteel in de nabije toekomst zal toenemen, want anders vrees ik voor het voortbestaan van deze nochtans mooie, goed gelegen en gezellige supermarkt.

Het biologische gebak bleek ideaal te passen bij onze rode Italiaanse schuimwijn en we genoten terwijl pasgehuwd koppel X en T uitleg gaven bij de foto’s van hun huwelijksreis naar Australië. Een goeie reden om de projector nog eens van onder het stof te halen, want films kijken, dat komt er tegenwoordig niet echt meer van.

Muggen – yab: 6 – 0

Gisteren waren we te gast bij vrienden in Limburg. Gelukkig woonden ze niet al te ver van een station, want momenteel zijn we tijdelijk autoloos. Naar goede gewoonte werden we onthaald op een heerlijke maaltijd en een overvloedige keuze aan kazen voor het dessert. Om de thee te drinken, besloten we even buiten op het terras te gaan zitten. Big mistake, want Limburgse muggen zijn blijkbaar dol op hun (ex-)streekgenootjes. En zo stond ik in een mum van tijd vol muggenbeten. Mijn vriend heeft nochtans dapper geprobeerd mij te verdedigen. Het mocht niet baten. Daar zijn de rode, jeukende bulten weer…

PS: Bestaat er een betere manier om overtollige calorieën te verbranden dan springen op een trampoline? Spijtig dat zo’n ding niet past op ons bescheiden balkon in hartje Leuven. (Gelukkig lagen de kinderen op dat moment al in bed.)

A beautiful day for a wedding

Zon en Beierse romantiek, het bleek een ideale combinatie. Zelden een mooiere locatie gezien om een huwelijk te voltrekken dan de Vexierkapel. Spijtig dat ik vanuit het dal geen foto’s genomen heb van de kapel om jullie een idee te geven van de heuvel waarop de kapel lag. Na de huwelijksviering werden onder een stralende zon honderden ballonnen de lucht in gelaten. Een prachtig gezicht. Na een korte receptie aan de kapel vertrokken we in colonne naar de feestzaal Schwarzer Adler, waar chefkok Wadija Salik (piepjong en al voor prins Charles gekookt hebben, dat kunnen er niet veel zeggen) ervoor zorgde dat we van een overheerlijk buffet konden smullen. Aangezien we een kamer geboekt hadden in de Schwarzer Adler, konden we zolang feesten als we wilden, zonder ons zorgen te maken over wie er bob zou zijn. Ideaal!

Oja, de taarten op de foto’s zijn (volgens de Beierse traditie) gemaakt door familieleden van de bruid en werden als vieruurtje geserveerd. En die Klosterfrau Melissengeist is een soort wondermiddel dat tegen alles helpt. (Zolang je er maar in gelooft, zeker. ;-))

Terug van een fantastische vierdaagse in Duitsland

De zon liet zich eindelijk nog eens van haar beste kant zien, onze vrienden gaven elkaar het jawoord op één van de meest romantische locaties ooit en we maakten kennis met een boel toffe mensen.

Een uitgebreid verslag volgt nog, nu verdient mijn cursus Spaans voor een dag of twee mijn volledige aandacht. Mijn Duits is er de voorbije dagen beslist op vooruit gegaan, jammer genoeg kan dat niet van mijn Spaans gezegd worden.

Een luilekkere eerste mei

Ondanks het feit dat ik niet gelovig ben, wordt ten huize yab de uitdrukking “ledigheid is des duivels oorkussen” hoog in het vaandel gevoerd. Niets doen en luieren is immers voor watjes. Maar die occasionele keer dat we dan toch eens aan het lanterfanten slaan, doen we dat meteen goed. En zonder schuldgevoel! (Of althans met maar een heel klein beetje schuldgevoel.)

We begonnen onze eerste mei ‘s middags met een rondleiding in de Stella Artois. Al zo lang bijna buren en nog nooit bezocht. Een schande is het! Alleen jammer dat de eerste mei de productie op een laag pitje stond, zodat er weinig actie te beleven viel. Maar goed, de rondleiding was geheel en al gratis en we hielden er nog wat bier in blik aan over. (Dat ik al evenmin lust als blik uit een andere recipiënt.)

Het aangename zonnetje voerde ons naar het terras van de Royale op het Martelarenplein voor een pannenkoek met appeltjes of ijs. De zon bleef maar schijnen en dat is tegenwoordig zo’n uitzonderlijk fenomeen dat daar optimaal van geprofiteerd moet worden. Verder naar de Oude Markt dus, alwaar we ons nestelden op het terras van de Apero. De uren vlogen voorbij en we hadden het zo naar onze zin, dat vriendin D besloot haar eerste danslens te brossen.

Op het einde van de namiddag vervoegden vrienden X en T ons, pasgetrouwd en net terug van hun huwelijksreis in Australië. We sloten af met een snelle pasta van de Past-à-Porter.

Een fantastische eerste mei.

 

Sagalassos

Na de uitreiking van de Romulusprijs, was ik toch wel erg nieuwsgierig geworden naar de tentoonstelling Sagalossos, City of Dreams in het Gallo-Romeins museum in Tongeren. Gelukkig had een vriendin ons een tijd geleden uitgenodigd om samen met hen naar de tentoonstelling te gaan. We zouden uitleg krijgen van een kennis die enkele jaren op het Sagalossos-project gewerkt had. En zo begaf ik me deze zondag naar Tongeren (mijn vriend bleef thuis om te studeren). Perfecte timing wat mij betreft!

De tentoonstelling is echt de moeite, in het bijzonder omdat het de eerste overzichtstentoonstelling is met als onderwerp Sagalassos, de vergeten stad hoog in het Turkse Taurusgebergte en veel stukken voor het eerst Turkije verlieten. De tentoonstelling toont niet enkel voorwerpen die op de site gevonden werden, maar roept de sfeer op van de archeologische site met filmbeelden gepresenteerd op een panoramisch scherm van 270 graden, zwevend boven een maquette van de Grieks-Romeinse stad op het hoogtepunt van haar bloei.

De topstukken van de tentoonstelling worden getoond in een decor, ontworpen door operaregisseur Guy Joosten, die zich voor zijn opstelling liet inspireren door de fatale aardbeving die Sagalassos trof in de jaren 600-620 n.Chr. Het tweede deel van de tentoonstelling is een kunstwerk op zich door de bijzondere uitvoering en belichting.

Alleen jammer dat de tentoonstelling een beetje het slachtoffer is van haar eigen succes: te veel bezoekers die het vaak moeilijk maken om de stukken in alle rust te bekijken en de interactieve schermen uit te proberen. Maar laat dat jullie beslist niet tegenhouden om de tentoonstelling te bezoeken. De tentoonstelling loopt nog tot en met 17 juni.