vrienden

Het weekend van Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart

Op Onze-Lieve-Vrouw Hemelvaart zelf hadden we niets gepland, want de daarop volgende dagen beloofden druk genoeg te worden. ‘s Avonds kregen we echter een mailtje met heel slecht nieuws over het nog ongeboren baby’tje van vrienden en besloten we de planning voor het weekend lichtelijk aan te passen zodat we zondagavond op terugweg van de kust bij hen konden binnenspringen. Om een luisterend oor te bieden of gewoon samen een potje te janken.

Vrijdag hadden mijn vriend en ik een brugdag genomen, want ik was uitgenodigd op de trouw van een collega. Een beetje een a-typische trouw, want het feest startte ‘s middags om één uur. Maar de locatie en het concept waren perfect voor de bruid en de bruidegom en hun twee schattige deugnieten van kinderen. Het weer was schitterend, zelfs een beetje té warm en we waren dan ook blij dat de tafels opgesteld stonden in de schaduw. Terwijl de talrijk aanwezige kinderen speelden op de speeltuigen, sprongen op het springkasteel, speelden met de doldwaze ballonbeestjes en zich lieten omtoveren tot stoere draken en prinsessen, genoten de volwassenen van een glaasje wijn en een heerlijke barbecue. Echt een fijne en ontspannen namiddag.

Zo rond zeven uur ‘s avonds namen we (na een werkelijk uitmuntend dessertbuffet, de tiramisu was to die for) afscheid om verder te rijden naar De Panne waar we een weekendje zouden doorbrengen met een onlangs gescheiden vriendin. We praatten wat bij, maar maakten het niet al te laat. Het was een vermoeiende dag geweest (sociaal zijn, een mens wordt daar zo moe van), dus kropen we na nog een nachtmutsje onder de wol (of beter gezegd het donsdeken).

Zaterdag werd ik veel te vroeg wakker door het getimmer en gehamer van de Marcel Vanthilt crew die bezig was met het opzetten van een gigantische tent voor één of andere zomershow waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv hebben, het is een zegen). Ik weigerde echter de slaap los te laten en slaagde er na veel gedraai in opnieuw in slaap te vallen. En pas wakker te worden rond half elf. Missie uitslapen: succes!

We brunchten op ons honderdduizendste gemak en besloten onze spullen bijeen te pakken voor een wandeling in het natuurreservaat De Westhoek op de grens met Frankrijk. De zilte zeelucht deed ons deugd. Terwijl onze tenen wegzakten in het duinzand hadden we heel serieuze gesprekken, over waarom relaties stuk gaan, het effect op de kinderen en hoe de draad weer op te pakken. Mijn vriendin is een sterke vrouw, zij redt zich wel. Op meer dan één manier lijkt het alsof ze van haar figuurlijke ketenen verlost is en nu pas haar volle potentieel bereikt. Het is voor haar ex dat ik mijn hart vasthoud…

Bijna aan de grens met Frankrijk keerden we op onze stappen terug en wandelden langs de zee terug. Ondanks het feit dat het een lang weekend was, vond ik het vrij rustig. We zagen paardjes, vliegers, kitesurfers, zeilwagens en zelfs een landende helikopter. De zon was ondertussen op volle sterkte en de zonnecrème kwam van pas.

Rond een uur of vier waren we terug aan het Leopold I monument waar een wit baldakijn en witte stoeltjes stonden opgesteld die rechtstreeks uit een Amerikaanse film leken geplukt te zijn. We zagen dat de eerste gasten al zaten te wachten, dus installeerden we ons op de trappen van het monument om naar de aankomst van de bruid en bruidegom te kijken. Wat een bijzondere plek om je huwelijk te vieren. De in zalmkleurige kleedjes gestoken bruidsmeisjes kwamen trouwens uit dezelfde Amerikaanse romantisch film als de rest van het decor.

Als tussendoortje aten we een pannenkoekje bij één van de vele brasseries op de dijk. En ik dronk daarbij een heerlijke sangria. Ondertussen zocht ik op tripadvisor naar een leuke plek om te dineren. Ik vond er verschillende die niet te ver uit de buurt waren. Helaas was het eerste restaurant op mijn lijstje ingepalmd door het huwelijksfeest en de volgende twee waren helemaal volzet. Lesson learned: wil je iets chiquer eten op een zaterdagavond in De Panne, dan reserveer je best. Onze vriendin stelde voor om in een grote brasserie vlakbij Plopsaland te gaan eten waar ze als specialiteit grill hadden. Na een ritje met de kusttram bleek Moeder Lambik wel nog een plekje voor ons te hebben. Het eten was iets minder verfijnd dan we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar de gegrilde gamba’s smaakten heerlijk en het looksausje was geweldig. Simpele kost, meer moet dat soms echt niet zijn. We sloten af met een ijsje voor onze vriendin en een calvados voor onszelf.

Terug op ons appartement aan de zeedijk overliep onze vriendin onze kerntalenten. Onze vriendin zit namelijk in de HR business en maakt gebruik van een vrij ingenieuze methode om tot een kerntalentenanalyse van haar kandidaten te komen. Wij hadden een keer meegedaan aan een wetenschappelijke test van deze methode en waren benieuwd om haar conclusies te horen. Al bij al bleken deze vrij goed aan te sluiten bij het beeld dat we van onszelf hebben. Mijn vriend en ik zijn allebei gezegend met veel kerntalenten, een gezonde dosis creativiteit en veel zin voor initiatief. Het probleem is, is dat je met zo’n profiel nooit honderd procent je ding zal vinden, omdat je te veel uiteenlopende interesses hebt. Je bent dus gedoemd om steeds op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen in je werk of daarbuiten. Dat komt perfect overeen met het gevoel dat ik al heel mijn leven heb: zoekende zijn naar wat mijn ding is en het maar niet vinden. Nu blijkt dus dat ik “mijn ding” nooit zal vinden. Zucht…

Het goede nieuws is dat de profielen van mijn vriend en mezelf wonderwel bij mekaar pasten. Alleen blijk ik competitief te zijn en hij niet (mijn vriend heeft ooit gezworen  nooit meer Risk met mij te spelen) en sta ik graag in het middelpunt van de aandacht en hij niet. Dat komt dat goed uit, want er is maar voor één persoon plaats in mijn spotlight. 😉

Na dit serieuze intermezzo speelden we een collaboratief spel Het Verboden Eiland. Samen met je mede-spelers moet je proberen de verschillende schatten bijeen te brengen en het eiland te verlaten vooraleer het eiland zinkt. Best wel leuk, maar ik miste toch het competitieve element. 😉

Zondag deden we het uitslapen van zaterdag nog eens dunnetjes over, met die uitzondering dat mijn vriend en ik (enfin ja, ik) het zotte idee opgevat hadden om vóór het ontbijt te gaan zwemmen in de zee. Het waaide redelijk hard en aan de outfits van de mensen op de dijk te zien was het redelijk frisjes, maar ik slaagde er toch in mijn vriend over te halen om mee te komen. Bibberend liepen we in onze badkledij en handdoeken naar het strand. Het water was behoorlijk koud en de golven vrij onstuimig. Erg lang bleven we niet in het water, maar we kunnen toch zeggen dat we in de Noordzee gezwommen hebben.

We brunchten op het appartement, hielpen wat schoonmaken en namen rond het middaguur afscheid van onze vriendin, die terug huiswaarts trok om op tijd terug te zijn om de kinderen op te vangen.

De zon was alweer van de partij, terwijl we via allerlei sociale mediakanalen vernamen dat het in het binnenland rotweer was. Daar moesten we dus van profiteren. We maakten een extra lange strandwandeling en mijn vriend maakte van de gelegenheid gebruik om zijn witte bast van een (rood) kleurtje te voorzien. Rond een uur of vier hadden we het wel gezien aan onze Belgische kust en besloten we alvast in de richting van onze West-Vlaamse vrienden te rijden. We werden pas na 19u verwacht, maar we zouden onderweg toch nog ergens stoppen om te eten.

Heel toevallig leidde onze route ons langs West-Vleteren. Daar moesten we natuurlijk stoppen! De abdij was uiteraard niet te bezoeken en de bierverkoop lag ook stil omdat het zondag was, maar brasserie In de Vrede was wel open en het terras zag er erg aanlokkelijk uit. Het kostte ons even wat moeite om de ingang te vinden, maar al gauw zat mijn vriend met een glas West-Vleteren voor zijn neus. Ik dronk een appelsapje en we aten allebei een hommelpaptaart (niet zo bijzonder als de naam doet vermoeden).

Verder richting Ieper om daar iets te eten op de Grote Markt. We liepen linea recta naar Markt 22 omdat we daar de vorige keer dat we er waren zo lekker gegeten hadden. Ook nu werd ik niet teleurgesteld, de zalm met risotto van artisjok was zalig! We probeerden ons tijdens het avondmaal wat mentaal voor te bereiden om het komende bezoek, want we wisten niet goed in welke toestand we onze vrienden zouden aantreffen en welke beslissing ze zouden genomen hebben.

Het werd een emotioneel bezoek, maar ik heb er toch een goed gevoel aan over gehouden. Soms is een luisterend oor bieden het enige wat je kan doen. En soms is dat ook gewoon genoeg. Ik wens hen veel sterkte voor de komende zware weken en maanden.

 

En juli werd augustus…

En de zon bleef tot mijn grote vreugde het beste van zichzelf geven. Een terugblik op de voorbije anderhalve week:

  • maandag 29 juli: Een bezoekje aan de zoMerbar met vrienden die de dag voordien teruggekeerd waren uit Indonesië. Van een jetlag viel er alleszins niets te merken, want ze waren in topvorm! Met veel plezier naar hun reisverhalen geluisterd onder het genot van een drankje op het mooiste terras van heel Leuven. Alleen jammer dat de wespen zich ook tot deze locatie aangetrokken voelden.
  • dinsdag 30 juli: ‘s Avonds een vergadering van de Raad van Mede-eigendom over een erg vervelend en delicaat onderwerp, gelukkig kon ik daarna de frustratie van me af squashen.
  • woensdag 31 juli: Een uitnodiging om te gaan plonsen in een zwembad bij een vriend, dat slaan wij niet af! Alleen spijtig dat het net deze woensdag wat killer was. Het werd al snel te koud in het zwembad, maar niet getreurd: een lekkere wok, een glaasje wijn en goed gezelschap zijn de perfecte ingrediënten voor een gezellige avond. Niets leukers dan bij valavond in een tuin zitten en de vleermuizen in het schemerdonker zien rondfladderen. Ik word altijd een beetje nostalgisch van die beestjes.
  • donderdag 1 augustus: De M-idzomer kick-of. Veel schoon volk in M, veel bekenden tegen het lijf gelopen. Fijne sfeer op het mooiste en gezelligste festival van Leuven. Bij het concert van Trixie Whitley had ik gemengde gevoelens: mooie stem, goede muzikante, maar vloeken op het podium vind ik niet zo professioneel overkomen. Het M-café was een ideale plek om de drukte en de lange wachtrijen aan de drankstandjes te ontvluchten.
    Geëindigd op het terras van M waar we toevallig onze vrienden uit de Spaanse les tegen het lijf liepen. En ja, als er iemand trakteert voor haar verjaardag, dan kunnen wij geen neen zeggen, he!
  • vrijdag 2 augustus: De tweede M-idzomerdag viel op de heetste dag van het jaar, gelukkig was er de airco van M om te ontsnappen aan de hitte. Schitterende zomeravond waarbij we alweer veel bekende tegen het lijf liepen en genoten van het diverse culturele aanbod in M.
  • zaterdag 3 augustus: Mijn nieuwe bril gaan ophalen bij Optiek Vandenbalck. Erg verschoten van de dikte van de glazen en de onflatterende verkleining van mijn ogen bij het opzetten van mijn modieuze bril. Laat het ons erop houden dat deze bril voor strikt privé-gebruik bedoeld is en slechts in ultieme noodgevallen met de buitenwereld gedeeld zal worden.
    Voorbereidingen getroffen voor Picknick in het Park: inkopen gedaan op de markt in de Brusselsestraat, bij de Walvis en bij Saha in de Pensstraat. Heel veel fruitsla gemaakt.
    Derde M-idzomerdag. Merkelijk minder volk vandaag, wat het aangenaam toeven maakte in de tuin van M. Bekenden tegengekomen, ons goed geamuseerd, iets gedronken in het M-café.
  • zondag 4 augustus: Picknick in het Park met Goya, Lies, hun bevallige dochters, nog een bevriend koppel en hun stoere zonen. Mijn vriend en ik waren speciaal vroeger opgestaan om goeie plaatsen te reserveren voor onze picknick-dekentjes (waardoor we te lang naar mijn goesting moesten wachten op ons gezelschap, gelukkig hadden we de flessen cava even in de diepvriezer gezet). Zalig zonnetje, gezellig ontspannen sfeertje, cava en veel te veel eten (vishapjes, taboulé, humus, quiche, chocoladetaart, brownies, fruitsla,…). Fantastische ochtend. Alleen jammer dat ik wegens Hapje Tapje verplichtingen al om kwart voor twaalf weg moest.
    Op Hapje Tapje veel hapjes en drankjes geproefd (té veel om hier op te sommen, al onthoud ik de overheerlijke zarzuela van Tr3s), gegeten en gedronken met de vrienden uit de Spaanse les. Veel bekenden tegen het lijf gelopen (duhuh). Genoten van het kuieren tussen de kraampjes en de drukte die op geen enkel moment té erg werd.
    Laatste M-idzomeravond. Gelachen met de MEOW tentoonstelling, beseft dat ik geen Wovenhand-fan ben (sorry, Goya!), geëindigd op het terras van M waar we jaja, alweer onze vrienden uit de Spaanse les aantroffen.
  • maandag 5 augustus: Normaal moest dit een rustig avondje worden om te bekomen van het drukke weekend, maar een uitnodiging voor een last minute verjaardagsfeestje doorkruiste deze plannen. Wie kan er neen zeggen tegen een glaasje schuimwijn in een prachtige tuin als de geuren van de net gepasseerde regenbui nog in de zomerlucht hangen? Alleen die vervelende muggen, die waren niet uitgenodigd!
  • dinsdag 6 augustus: Bleven we thuis!
  • woensdag 7 augustus: Hadden we een afspraak met onze vriend uit Hasselt. We aten Indisch in restaurant Mountain Top, brainstormden over mogelijke toepassingen van 3D-printing in het kader van een business-idee dat hij moet uitwerken voor zijn MBA-opleiding en braken ons het hoofd over de problemen in onze Westerse maatschappij. Good times!

En dan moet ik helaas vaststellen dat de zomer al halfweg is. De tijd gaat veel te snel…

De week van 22 juli

  • Maandag: een tandartsbezoekje waarbij zowel mijn vriend als ikzelf gaatjesvrij verklaard werden en ikzelf een complimentje kreeg voor mijn mooie tanden (is heel die orthodontische lijdensweg dan toch niet tevergeefs geweest).
  • Woensdag: ‘s middags een Japanse lunch met een ex-CLT klasgenootje en ‘s namiddags de afscheidsdrink van mijn collega die een geheel nieuwe uitdaging tegemoet gaat.
  • Donderdag: een fijne fotoshoot die ons hopelijk een tof eindresultaat oplevert, want geslaagde foto’s van mijn vriend en mezelf zijn erg schaars. Dat komt ervan als je altijd zelf met het fototoestel in de hand rondloopt.
  • Vrijdag: een bezoekje aan de (oersaaie) VIP-ruimte van Beleuvenissen die we dan ook snel achter ons lieten en een fijn gesprek op de Leuvense vismarkt met een erg zwangere Goofball. We pikten nog een stukje Milk Inc mee, maar ontvluchtten al snel de Oude Markt wegens veel te veel volk en veel te warm.

Een feestelijk weekend

We zetten het weekend in met een etentje bij een collega van mij. Een koppel kinderloze vijftigers die houden van reizen, jong van geest zijn en wonen in een prachtig huis. Enfin ja, ik zal niet kwaad zijn als mijn toekomst er ook zo uit ziet.

We werden alleszins goed in de watten gelegd, met caipirinha als aperitief, merguez als appetizer, meloen en parmaham als voorgerecht en een stuk heerlijke tonijn op de barbecue vergezeld van patatjes en zomerse groentjes. De tonijn was een tikkeltje te gaar gebakken (tonijn moet voor mij rosé zijn), maar smaken deed hij zeker nog. Bij dit alles hoorde uiteraard een glaasje wijn (of een flesje of drie). Als dessert waren er aardbeien met ijs. Wat nog maar eens bewijst: het zijn de klassiekers die het hem doen!

Na ons bezoek fietsten we naar huis met een iets hoger alcoholpromillage in ons bloed dan wettelijk toegestaan. Gelukkig worden fietsers zelden of nooit tegengehouden voor alcoholcontroles en is het risico dat je op de fiets een onschuldige doodrijdt niet zo groot. Enfin, lieve vriendjes, kruip nooit dronken achter het stuur van een gemotoriseerd voertuig!

Zaterdag stonden de wekelijkse boodschappen op het programma en kochten we pralines en bloemen om als cadeautje af te geven, want er stonden nog twee andere bezoekjes op het programma dit weekend.

Zaterdagnamiddag werden wij en nog een ander koppel bij vrienden verwacht voor, naar we dachten, een barbecue. Uiteindelijk kregen we een heerlijke koude schotel met een ruim assortiment aan vis (gerookt en gekookt) en garnalen voorgeschoteld. Daar doe je mij altijd een plezier mee!

De sterattractie van de dag was toch wel de trampoline. Na wat aandringen van de twee oudjes kinderen (vijf en zeven) liet ik mij overhalen om ook mee te springen. Ik leende een paar sokken van onze gastvrouw (de trampoline zou nogal zwart afgeven) en ik leefde mij uit terwijl ik probeerde mijn onderbroek uit het zicht te houden. Zelfs de driejarige in het gezelschap deed lustig mee. Al waren we natuurlijk extra voorzichtig als zijn mee kwam springen.

Laat me zeggen dat ik mij even het populairste meisje van de klas gevoeld heb, zo hard werd er gevochten om samen met mij op de trampoline te springen. Vooral de driejarige zag het niet zitten om mij te delen. Een mens heeft nu eenmaal maar twee handen. Bij het afscheid nemen, kwamen er zelfs bij de vijfjarige traantjes te voorschijn. Als ik ooit een radicale carrièrewisseling overweeg, kan ik het nog altijd als kleuterjuf proberen. 😉

We genoten alleszins van de mooie tuin van onze vrienden en bleven babbelen tot lang na de normale bedtijd van de kinderen.

Zondag stonden we voor ons doen vroeg op: de wekker stond om half negen, want om half elf werden we verwacht op de brunch bij mijn oud-collega. Altijd leuk om verhalen te horen over je vorige werkgever. 😉 We hadden op de markt in de Brusselsestraat een reusachtige blauwe hortensia gekocht, die we wonderwel heelhuids naar Opglabbeek vervoerd kregen. Onderweg werden we even opgehouden doordat de Limburgers twee rijvakken van de expresweg omgetoverd hadden in parkeerplaatsen voor de ‘Everts and Friends’ Charity Cross.

Op onze bestemming aangekomen genoten we van een heerlijke brunch op het terras met uitzicht op de tuin en het achterliggende natuurgebied. Ik mag mezelf dan al ettelijke jaren een trotse Leuvenaar noemen, ik moet toegeven dat mijn geboorteprovincie niet slecht bedeeld is op het vlak van natuurschoon.

De ochtend liep naadloos over in de namiddag, de gastheer kwam terug van het Te Deum in Hasselt, de temperaturen stegen gestaag, de frisse wind en het kinderzwembadje boden afkoeling. Mijn vriend veroverde twee kinderharten door zijn zwembroek aan te trekken en mee in het zwembadje te duiken terwijl ik met mijn oud-collega bijbabbelde. Pluimgewichtje vond al die heisa maar niets en speelde liever binnen met zijn speeltjes.

Rond een uur of drie trokken we naar het Thor Park in Waterschei om de installatie Harmonic Fields te bewonderen. Spijtig genoeg was er te weinig wind om alle instrumenten in beweging te krijgen, want ik kan me voorstellen dat het geluid dat een stevige wind produceert werkelijk overweldigend moet zijn. Het zeer zachte briesje tokkelde beloftevol, maar onze verwachtingen werden niet ingelost. Heel jammer. Bovendien was het echt veel te heet, daar op die zandvlakte zonder schaduw. De kinderen (behalve pluimgewichtje dan, die trok er zich niet al te veel van aan) begonnen al snel te zagen dat ze terug naar huis wilden. En eerlijk, zelfs ik die zo van de zon hou, had het op een gegeven moment te warm.

We beëindigden de wandeling en keerden terug naar de tuin, waar het frisser was en ik mijn voeten in het zwembad kon steken. Terwijl onze vrienden een barbecue voorbereidden, sprong ik nog wat op de trampoline (ik had de dag voordien toch al goed geoefend) en entertainden we de kinderen.

We genoten van de mooie zomeravond en dronken een glas wijn op ons weerzien. Bij het afscheid was vooral de kleinste verdrietig. Een kinderhart is snel geraakt. Mooi vind ik dat.

Een weekend waarin het kind in mij verwend werd!

Oja, dit weekend werd er ook een koningswissel doorgevoerd. Mijn mening over het koningschap veranderde echter niet: een totaal ondemocratisch instituut dat geen plaats meer heeft in een moderne samenleving.

Een geslaagde week

Hoeveel mooier ziet het leven er niet uit als de zon schijnt! Voeg daar dan nog eens lange zomeravonden aan toe en je krijgt een recept voor een geslaagde week.

  • Maandagavond gaan squashen met mijn vaste squashpartner in een veel te warm squashlokaal (squash is eigenlijk meer een wintersport)
  • Dinsdagmiddag gaan lunchen op het terras van Café Novo met de collega’s van mijn team. Iedereen tekende present! Het duurde wat langer dan gemiddeld om ons eten te krijgen, maar de ober had ons hier al voor gewaarschuwd en we waren voorzien van drank. Geen erg dus. Wel jammer dat het etentje een beetje chaotisch eindigde door een dringend telefoontje van ons afdelingshoofd. Maar verder was het een middag om in te kaderen.
  • Dinsdagavond waren we uitgenodigd bij Leuvense vrienden om iets te eten in hun straat. De straat was een weekje omgetoverd tot speelstraat, dus alle tuinmeubilair werd boven gehaald om op straat te genieten van de prachtige zomeravond. We aten couscous, maakten kennis met de buurtbewoners en babbelden bij met de Australische vrienden van onze vrienden die voor een paar weken in België waren.
  • Woensdagavond hadden we afgesproken met een vriendin. We vonden een gezellig plekje op het terras van At the Bebop en hadden Heel Serieuze Gesprekken. Het leven is spijtig genoeg niet altijd rozengeur en maneschijn en sommige problemen lijken écht onoplosbaar.
  • Donderdag had ik een dagje verlof omdat onze verwarmingsketel nagekeken moest worden door de fabrikant. Bij een eerdere controle bleek de CO-uitstoot veel te hoog te zijn. Niet dat er gevaar voor ons is, want alle gassen worden langs een afgesloten schacht afgevoerd. Helaas bleek die expert voor niks naar ons appartement gekomen te zijn, want bij zijn meting bleek dat er niets aan de ketel scheelde. Dit bezoekje van een kwartier kostte ons bijna 90 euro. Om het met de woorden van de expert zelf te zeggen: “Daar waart ge beter eens goed mee gaan eten.”
  • Verder werkte ik donderdag mooi mijn werklijstje af: naar de dokter gaan, banden laten oppompen (Amerikaans ventiel), een afspraak met de tandarts vastleggen en wat achterstallige administratie wegwerken.
  • Vrijdagavond dineerden we met twee vriendinnen bij Julia en Elias, het restaurant van de broer van Jeroen (wij Leuvenaren mogen elkaar met de voornaam aanspreken, he). Het eten was lekker, we dronken een beetje te veel en er werd uitbundig door mekaar gebabbeld. De avond vloog voorbij.
  • Zaterdag was een afspraak uit onze agenda weggevallen, waardoor we onverwacht een rustige dag hadden. Ik ging langs de opticien om een nieuwe bril te kopen (de vorige dateert nog uit de voorbije eeuw) en we deden op het gemak boodschappen op het marktje in de Brusselsestraat en bij onze favoriete winkels. De rest van de dag werd besteed aan het afwerken van ons beider todolijstjes.
  • Zondag brachten we door op de camping Moulin de Malempré bij de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met een gezellige barbecue vierden we de verjaardag van het petekindje van mijn vriend. Vier al, wat vliegt de tijd! Ze was heel blij met haar cadeautjes (waaronder de Monsters University gadgets, een leuk zomers kleedje, onderbroekjes van Tinkerbell en een drakenzoekboek uit Schotland) en we relaxten samen aan de rand van het zwembad. Het was allemaal erg gezellig totdat we de dag wilden afsluiten met een ijsje en een pannenkoek bij een boerderij in de buurt. Het petekindje kreeg een fameuze woedeaanval omdat ze niet meer met mijn iphone mocht spelen. Echt een goede ouderwetse temper tantrum, zo eentje waarin ik mij in een ver verleden specialiseerde. Niet toegeven dus en tonen wie de baas is. Al moet ik zeggen dat ik respect heb voor haar doorzettingsvermogen. Indrukwekkend.

En zo vliegen de zomerse dagen voorbij.

Het eerste warme weekend van juli!

Of hoe een beetje zon van een sowieso al geweldig weekend een onvergetelijk weekend kan maken.

We trapten het weekend af met een dineetje met onze Leuvense vrienden U en G in restaurant Omaya. Tussen de heerlijke Libanese gerechtjes door hadden we meer dan genoeg tijd om gezellig bij te babbelen. Na het avondmaal trokken we naar de Oude Markt om nog een stukje Beleuvenissen mee te pikken.

We hadden het geluk dat er net een terrasje vrij kwam bij de Louvain Louvain om te genieten van een de mooie zomeravond. Na lang twijfelen bestelde ik een margarita. Can’t go wrong with that, dacht ik zo. Wrong! Langs één kant van het glas hing een substantie die mij aan zandkorrels deed denken. Bij nadere inspectie bleek dit een mengeling van zout en peper te zijn. Nu ben ik, ik geef het toe, wel een beetje een cocktailpurist. En het probleem bij cocktails in cafés is meestal dat ik vind dat ik die zelf beter kan bereiden. Maar er stond een hele rits cocktails op de kaart en ik dacht: ze zullen hier wel weten hoe een goeie cocktail te maken. Maar, beste mensen van de Louvain Louvain, een margarita moet een dun zoutrandje hebben langs de bovenrand van het glas, geen slabbetje dat langs één kant bijna de steel raakt. Dit randje is echt simpel aan te brengen: de rand van het glas insmeren met een beetje limoen of citroen, in zout deppen et voila! Peper hoort niet thuis in een margarita. Niet.

Enfin ja, gelukkig viel het optreden van Urban Trad wel te pruimen, met extra bonuspunten voor de mannen in rokjes!

Als afsluiter van de avond dronken we iets op het splinternieuwe terras van het al even splinternieuwe café-restaurant Houblon (waar vroeger ‘t Poske was). De cocktails waren peperduur (10 euro), maar stelden gelukkig niet teleur. Oef!

We lagen wat later in bed dan verwacht en hadden ook net iets meer gedronken dan gepland waardoor we niet optimaal uitgerust aan onze zaterdag begonnen. Enige punt op het programma: onze vrienden zien trouwen. Googlemaps leidde ons (en nog een paar andere genodigden) eerst naar een foutieve kapel, maar gelukkig waren we nog net op tijd in de juiste kerk in Melsele om het huwelijk van de onvolprezen werkmens bij te wonen. Een mooie viering met live muziek en een heel goede pastoor (dat kom je niet zo vaak tegen) die op een ontspannen manier met het koppel en de bruidskindjes omging.

Na de viering (die om kwart na één gedaan was) hadden we nog wat uurtjes te overbruggen tot het avondfeest. We reden eerst naar Park Spoor Noord omdat deze plek me aangeraden werd door Antwerpenkenners. Na even rondrijden vonden we een parkeerplaatsje én een gezellige plek op het terras van Café Zeppelin. We twijfelden op welk terras op het Damplein we ons middagmaal zouden nuttigen, maar het pleidooi van de joviale uitbaatster van Café Zeppelin trok ons over de streep. Ik hield het bij een simpel soepje en een vers geperst fruitsapje. Soberheid voor de uitspatting of zoiets. De zon op mijn gezicht en de rust van het plein deden mij helemaal ontspannen en ik was opeens niet meer zo gehaast om Park Spoor Noord  te verkennen.

Even getwijfeld om onze laptops te halen en gewoon lui te blijven zitten op het terrasje, maar dan toch maar opgestaan om wat te wandelen. Park Spoor Noord zag er heel gezellig uit, maar ook heel zanderig en vol met waterspetterende kinderen. Mijn vriend had zich in de auto omgekleed zodat hij de namiddag niet in kostuum moest rondlopen, maar ik had geen reservekleren bij. Dus besloten we toch maar iets minder stoffige oorden op te zoeken. Het dak van het MAS bijvoorbeeld! Het was de eerste keer dat mijn vriend van het adembenemende uitzicht op de Schelde en het Eilandje kon genieten en ik vond het fijn dit samen met hem te kunnen delen.

Na deze zware beklimming (kuch) vonden we dat het tijd was voor een drankje! We nestelden ons op een terrasje vlakbij het MAS, klapten onze laptop open en genoten van het mooie weer tot het tijd was om te vertrekken naar De Jachthoorn in Kontich voor een werkelijk formidabel feest. Alles was perfect: de stralende bruid en bruidegom, de mooie tuin van de feestzaal, de champagne, de schitterende zon, het diner, de sympathieke mensen aan onze tafel, het overweldigende dessertenbuffet (het aanbod was zo groot dat het gewoon onmogelijk was om van alles iets te proeven),.. Later op de avond haalde de dj tot mijn grote vreugde het stevigere werk uit de kast zodat ik me nog eens helemaal kon laten gaan op de dansvloer. Én we zaten aan de ‘jonge’ tafel en laat ik dat nu een geweldig compliment vinden, zie!

De zondag sliepen we uit tot één uur ‘s middags. De rest van de dag had ik voor mezelf, want mijn vriendje ging naar een lan-party bij vrienden. Ik maakte een wandeling door het zonovergoten zondagse Leuven en genoot van de rust in de straten en de spelende kinderen in het speeltuintje bij Sint-Maartensdal.

Een weekend om in te kaderen.

 

Een avondje Schotlandherinneringen ophalen

Woensdagavond waren we te gast bij vrienden die in september naar Schotland gaan. Zij waren nog niet echt begonnen aan de planning van hun reis, wij waren net terug van de onze, een ideaal moment om wat tips te geven. En lyrisch te doen over dit prachtige land en zijn vriendelijke bewoners. Uiteraard hebben we maar een stuk van Schotland gezien. Er valt nog zoveel meer te zien en te verkennen. Het hoge noorden, daar zijn we zelfs niet aan toegekomen. Maar we wilden graag ons enthousiasme delen en reclame maken voor de geweldige B&B’s die we bezochten.

Het werd een fijne avond waarin meer dan enkel Schotland ervaringen werden uitgewisseld. En natuurlijk sloten we de avond met een glas Schotse whisky en klonken we op een geslaagde reis voor onze vrienden.

Het laatste weekend van juni

Het weekend na onze Schotlandreis had ik bewust niet te vol gepland. Kwestie van een beetje te recupereren van deze toch wel vermoeiende reis, want zowel mijn vriend als ikzelf zijn de maandag na onze terugkomst meteen weer het werkleven ingedoken.

Vrijdagavond hadden we afgesproken met mijn squashpartner en zijn nieuwe vriendin om samen sushi te gaan eten. Ik was natuurlijk erg nieuwsgierig zijn nieuwe verovering te leren kennen. Mijn squashpartner is nogal een lady’s man, maar echt veel geluk in de liefde heeft hij, na een mislukt huwelijk, nog niet echt gehad. De nieuwe vriendin bleek een jonge, sympathieke leerkracht te zijn met wie het meteen klikte. Een opluchting, want dat was bij sommige van zijn vorige vriendinnen niet het geval.

We keuvelden gezellig terwijl we ons best deden de reusachtige Titanic sushiboot van de Inari leeg te eten. Het lukte ons bijna, maar we strandden een paar sushi’s voor de finish. Wel jammer dat het zo druk was in de Inari waardoor we wat geluidsoverlast hadden van de andere tafeltjes die te dicht bij de onze stonden.

Na het diner trokken we naar Les Parisiennes in de Schrijnemakersstraat, een vrij nieuwe zaak die ik graag eens wilde uitproberen. Ik dronk eerst een theetje, maar toen ik de cosmopolitan zag die mijn squashpartner besteld had, moest ik niet lang twijfelen over mijn volgende drankje. Een cosmopolitan voor mij, alstublieft! De cosmopolitan was echt perfect, een beetje zuur, zoals ik dat graag heb. Heerlijk!

We namen nog vóór middernacht afscheid om op tijd in bed te liggen.

Zaterdag sliepen we uit en gingen we de stad in om wat boodschappen te doen, al onze eetvoorraden waren uitgeput en dienden dringend aangevuld te worden. Ik ging ook op zoek naar een rood strikje voor mijn vriend. Het eerste weekend van juli worden we namelijk op een huwelijksfeest verwacht waar de dresscode “a touch of red” is. Voor mij niet zo’n probleem, voor mijn vriend nét iets meer. Na een zoektocht langs verschillende winkels vond ik een prachtig rood zijden strikje voor de fabelachtige prijs van 65 euro. Slik, dat is nu wel heel veel geld voor iets wat mijn vriend één keer zal dragen. Dat geld geven we dan toch liever cadeau aan de bruid en bruidegom. Gelukkig leverde een facebookoproep een rode das op. Problem solved! (En dat ik daar niet eerder aan gedacht had.)

‘s Avonds trokken we naar de film en zondagmiddag schoven we met onze Leuvense vrienden en hun twee schattige blonde dochters de voeten onder de Langste Tafel. Het eten was wat minder dan andere jaren, maar het gezelschap maakte veel goed. De jongste dochter is een spring-in-‘t-veld en voordat ik het wist stond ik samen met haar rondjes te draaien op de muziek van het live orkest. Ik voelde me weer kind!

Na afscheid van onze vrienden genomen te hebben, reden we naar het rusthuis om in beperkte kring mijn grootmoeder haar drieënnegentigste verjaardag te vieren. Het is cru om te zeggen, maar ik hoop van harte dat er niet meer te veel verjaardagen zullen volgen. Van de vrouw die mijn grootmoeder eens was, is geen spoor meer te bekennen en ze komt soms echt agressief  uit de hoek. Alleen de taart, daar is ze verzot op. Maar liefst drie stukken speelde ze naar binnen. En wie kan  haar dit kleine pleziertje misgunnen?

Op de terugweg van mijn grootmoeder gingen we nog even langs bij mijn zalig slapend petekindje om een paar souvenirs die we in Skye gekocht hadden af te geven. De mama en papa van mijn petekindje werden het volgend weekend verwacht op de babyborrel van een meisje dat Skye heette, vandaar dat het hen wel leuk leek om een paar items met Skye op cadeau te geven aan de kersverse ouders.

Een fijn, ontspannen weekend.

 

Het laatste weekend van mei

Een redelijk rustig weekend, voor de verandering. Zaterdag werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Voor het eerst sinds heel lang zaten zowel zijn broer als zijn zus mee aan tafel. Wat maakte dat de sfeer (begrijpelijk) soms wat geforceerd was, maar het is wel een fantastische stap vooruit. Hopelijk kunnen de wonden die geslagen zijn nu eindelijk beginnen helen.

Zondag hadden we volk over de vloer: drie koppels met in totaal vier kinderen. Gezellig druk dus! Om onszelf niet al te veel te belasten, waren we zaterdag lasagne gaan kopen bij Pastificio Antonio in de Mechelsestraat. Wat een succes! De lasagne was heerlijk en het enige wat we moesten doen, was de bakjes op tijd in de oven schuiven. En zo hielden we tijd vrij om bij te babbelen en met de kindjes te spelen.

Terwijl onze slaap- en badkamer gevuld werden met reisbedjes voor de middagdutjes, genoten de volwassenen van een glaasje Chardonnay Meerdael. Voor het dessert hadden we brownies en cheesecake gekocht bij een leuk nieuw kraampje op de Leuvense markt in de Brusselsestraat. Uiteraard konden we niet voorzien dat één koppel een reusachtige aardbeientaart meegebracht had, waardoor we met een gigantisch taartenoverschot kwamen te zitten (tot grote vreugde van mijn collega’s die zich maar al te graag op de restjes stortten).

Een zalige zondag om ontspannen te beginnen aan een zware werkweek.

Het tweede weekend van mei

Speelden we twee keer gastheer en gastvrouw. Zaterdag hadden we onze vrienden van over de taalgrens over de vloer. We grepen terug naar onze vertrouwde succesformule: hapjes van De Walvis, een simpele wok met peultjes, babymaïs, groene asperges, pepertjes en rundsvlees als hoofdgerecht en aardbeien in balsamico met mascarpone (een recept van Jamie Oliver) als dessert. Alleen de wok vond ik wat tegenvallen. Er zaten naar mijn smaak verhoudingsgewijs te veel peultjes in de wok en de peultjes waren niet op het juist moment geplukt, waardoor ze draderig waren en er al erwtjes in zaten. Maar gezond was het wel! We keuvelden gezellig bij onder het genot van een glaasje wijn en klaagden wat over het slecht weer (dat blijkt de laatste tijd zowat een constante te zijn).

Zondag hadden we mijn jongste petekindje over de vloer met de mama en de papa. We maakten er een heuse moederdagbrunch van met taartjes van House of Taste. En ja, we hadden weer veel te veel gekocht. Onze gasten zulle nooit met honger buiten gaan! Tussen de flesjes door organiseerden we een heuse fotoshoot met mijn petekindje. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging de witte muur van de living “uit te branden” om een echt studioresultaat te bekomen. Het lukte bijna, maar net niet helemaal. Misschien mij eens wat extra goedkope flitsen aanschaffen. Maar het belangrijkste was dat de mama van mijn petekindje heel blij was met het resultaat.

En mijn petekindje? Die kan zo in een catalogus voor professionele fotomodellen gaan staan. 😉