Een weekendje Kaatsheuvel

Het laatste weekend van het Allerheiligenverlof plakten mijn vriend een extra vrije vrijdag aan het weekend en trokken we samen met zijn twee oudste nichtjes (5 en 6) en onze vrienden met hun twee jongens (3 en 7) naar Kaatsheuvel. We hadden twee vlak naast elkaar gelegen Boomgalows gehuurd voor twee nachten. Hoofddoel van ons uitstapje naar Nederland was, hoe kan het ook anders: een bezoek aan de Efteling, nog altijd het mooiste pretpark dat ik ooit bezocht.

Na ons succesvolle weekend in Zeeland durfden we het aan om het aantal kinderen onder onze hoede te verdubbelen. Twee kleine meisje in het oog houden, je hebt er ogen op je rug voor nodig. Gelukkig slaagden we er ditmaal wel in de dames min of meer op tijd in bed te krijgen. Al moest ik me wel boos maken omdat ze maar niet stopten met babbelen de eerste nacht. Die eerste nacht werd ook verstoord door een luide bonk rond een uur of drie. Eén van de twee dames was uit bed gevallen. Gelukkig was het voorval na een minuutje troosten alweer vergeten en sliepen ze zalig verder. Ikzelf bracht die eerste nacht helaas meer wakend dan slapend door wegens de combinatie van luide regen op het dak, luidruchtige uilen in de bomen, slechte matras, veel te dik en te hard kussen en uit bed vallende kindjes. Ik was blij dat het ochtend was!

De tweede nacht sliep ik iets beter (het abominabele kussen had ik uit bed geschopt) tot een woest zoemende mug rond een uur of drie de jongedames wakker maakte. Muggen in november, nog niet vaak meegemaakt, maar de dikke muggensteken op het handje van de jongste toonden haar gelijk aan. Na een fake muggenvang operatie opgezet te hebben en de kleinste tien minuten bij ons in bed genomen te hebben, ging ze braaf verder slapen in haar eigen bed. Om maar te zeggen dat ik redelijk geradbraakt van dit weekendje terug kwam.

Verder hadden we echt wel veel lol. De geplande wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen op vrijdagmiddag werd voortijdig afgelast door een flinke regenbui, maar niet voordat de kinderen in een hoop bomen geklommen waren. Geen erg, dan begonnen we wat vroeger aan het aperitief. Mijn vriend en ik stonden in voor de aperitiefbevoorrading en hadden ons goed laten gaan in de Albert Heijn. Natuurlijk hadden we veel te veel meegenomen, maar goed, niemand is van honger omgekomen tijdens het weekend. 😉 Het diner op vrijdagavond in De Roestelberg viel wat tegen, maar goed, de kinderen aten zonder morren hun frietjes en hun curryworst op. Mijn risotto viel nog mee, de pannenkoek met Stroganoff saus zag er daarentegen bijzonder onsmakelijk uit…

Op zaterdag waren de weergoden ons gelukkig beter gezind. Hoewel de lucht er dreigend uitzag, bleef het droog én warm. Onze jassen waren totaal overbodig. Ongelooflijk dat je in november nog gewoon in een t-shirt en een hemd of golfje kan rondlopen. Lang leve de opwarming van de aarde! 😉 Gelukkig was het niet al te druk in de Efteling, ondanks dat het weekend was, misschien om wille van de grijze hemel? Het langste dat we de ganse dag moesten aanschuiven was twintig minuten om in de attractie Joris en de Draak te geraken. Ik moet zeggen dat ik het in de voormiddag wat moeilijk had door de combinatie van iets te veel wijn de avond voordien en veel te weinig slaap. De kinderen waren echter in topvorm. Omdat de jongsten nog niet in alle attracties mochten, splitsten we ons op in steeds wisselende formaties. De topformatie was toch wel het mooie homokoppel dat mijn vriend en onze kameraad vormden samen met de twee jongsten. Naar het schijnt hebben ze veel vertederende blikken van dames opgevangen. 😉

Ik at in de Efteling gelukkig twee heerlijke haringen die mijn energieniveau opkrikten. Het moet toch al enkele jaren geleden zijn dat ik in de wildere attracties geweest ben en ik voelde het kind in mezelf helemaal opleven. Daarnaast genoot ik ook erg van Droomvlucht en Pandadroom (zalig om de twee kleinsten te zien grijpen naar al die kleurige 3D-visjes die voorbij zwommen). We durfden het zelfs aan de wildwaterbaan Piraña te trotseren. Ik was gelukkig goed beschermd door mijn regenjas uit IJsland, maar onze kameraad kreeg de volle lading. Al een geluk dat de temperaturen meevielen, want rondlopen met een natte jeans is geen pretje. We hadden zoveel plezier op alle attracties dat we zelfs te weinig tijd hadden om het Sprookjesbos volledig te bekijken. Zullen we nog eens voor moeten teruggaan.

Rond sluitingstijd begaven we ons in colonne naar de uitgang. Opeens bleek er toch meer volk in de Efteling dan wij ingeschat hadden. Een bezoek aan de Efteling is niet volledig zonder een ballon als aandenken. Helaas kon de jonge jobstudent de drukte aan zijn kraampje niet echt de baas en moesten we verschrikkelijk lang wachten op onze ballonnen. Omdat onze vriendin graag nog een souvenir wou kopen in de shop, lieten we haar daar achter om de lange wachtrijen te trotseren en trokken we met drie volwassenen en vier kinderen richting de wagen. Mijn vriend ging voorop om onze wagen te zoeken en in een paar seconden onoplettendheid slaagde zijn oudste nichtje erin aan onze aandacht te ontsnappen. Ondertussen was het al erg donker en tussen de massa mensen ontwaarde ik niet direct een klein blond meisje met een roze ballon. Ik voelde mijn hartslag toenemen en haar naam roepend liep ik in de richting die ik vermoedde dat zij had genomen. Gelukkig bleek een paar oneindig lang lijkende minuten later dat mijn vriend haar onderschept had. Bijna een kind van een ander kwijtgeraakt. Slik.

Na dit gelukkig goed afgelopen avontuur reden we richting Kaatsheuvel om daar iets te eten. Een tweede avondmaal in De Roestelberg zagen we niet zitten, gelukkig wees Tripadvisor ons de weg naar Chinees restaurant Hong Kong City alwaar we voor 12,50 euro per persoon van een echt wel lekker buffet konden genieten. Aanrader!

Zondag moesten we helaas de Boomgalows al om 10u verlaten. Jammer, want we hadden op ons gemak willen brunchen. Gelukkig konden we het zo onderhandelen dat we één van de twee Boomgalows pas om 11u moesten verlaten. Na de brunch pakten we al onze spullen bijeen en vertrokken we voor een prachtige wandeling in Nationaal Park De Loonse en Drunense Duinen. Schitterend natuurgebied waar we helemaal tot rust kwamen. Allez, de volwassenen dan toch. Het jonge grut had nog veel overtollige energie kwijt te geraken. Fijn om zien hoe goed de kinderen met elkaar overweg konden. Vooral de oudste jongen was de held van de twee meisjes. Ik zag menig verliefde blik in zijn richting geworpen worden. En hij genoot duidelijk van al de vrouwelijk aandacht die hem te beurt viel.

Na de prachtige herfstwandeling zochten we ons een plek op het terras van Het Genieten en lieten we de kinderen los in de grote bijhorende speeltuin. Aaah, rust en kalmte! De zon kwam erdoor en mijn zonnebril kwam zelfs van pas!

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en hun zoontjes en trokken we terug richting Geel om twee vuile, maar enthousiaste meisjes bij hun ouders af te droppen. De rest van de avond hadden we nodig om te bekomen van het voorbije weekend. 😉

Een dagje VRT

De laatste werkdag van oktober werd er niet veel gewerkt. In plaats van typend achter een pc, brachten we onze jaarlijkse afdelingsdag door in de wandelgangen van de VRT. Wij kregen een uitgebreide rondleiding op de nieuwsredactie, mochten een blik werpen op de gloednieuwe studio’s van MNM, bezochten de tv-sets van verschillende tv-programma’s waar ik nog nooit van gehoord had (geen tv op ons appartement) en deden ons best om niet te verdwalen in de kelders, waar het bijzonder uitgebreide VRT-archief ligt te rusten. Ik heb extra goed rondgekeken, want over een paar jaar zal dit stukje Belgisch erfgoed tegen de vlakte gaan en vervangen worden door een gloednieuw gebouw. Dan zal de tijd dat de RTBF en de VRT broederlijk één gebouw delen definitief tot het verleden behoren.

Na de rondleiding mochten we ons in de watten laten leggen door de chefkok van de VRT. Een zeer getalenteerd man. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de lunch op zo’n culinair hoogstandje zou uitdraaien. Niemand trouwens, want het was oorspronkelijk de bedoeling om na een snelle lunch de namiddag ondergronds door te brengen in de Coudenberg. Het etentje liep echter nogal uit en het leek zonde al dit lekkers snel snel binnen te steken. De gids die aan de Coudenberg op onze groep stond te wachten dan maar afgebeld en zorgeloos van een lange lunch genoten. En zeg nu zelf, als je deze foto’s ziet, kan je ons ongelijk geven?

West-Vlaamse avonturen

Heel bijzonder weekendje achter de rug.

Zaterdagochtend begaf ik mij zoals dat een brave leerling betaamt naar de Spaanse les. Drieënenhalf uur geconcentreerd opletten (kuch) later, fietste ik terug naar ons appartementje om de rugzak met de cursus om te ruilen voor de rugzak met het fototoestel. Lunchen deden mijn vriend en ik op het feestje van De Kapblok. Reden voor de feestelijkheden was het binnenrijven van de titel beste slager van België. Daar eten wij graag een lekkere bloedworst op! En tegen dat glaasje cava (voor mij) en die Belgin gin tonic (voor mijn vriend) zeiden we ook geen neen.

Na de lunch vertrokken we richting Zedelgem. Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat een mens te zoeken heeft in Zedelgem. Wel, in Zedelgem bevindt zich het befaamde sterrenrestaurant Hertog Jan. Voor mijn vriend en mezelf zou dit de eerste kennismaking met een driesterrenrestaurant worden. En eerlijk, het is volledig te danken aan onze lieve vrienden K en R dat we in Zedelgem belandden. Onze vrienden hadden de reservatie op zich genomen nadat wij hen carte blanche gegeven hadden wat de restaurantkeuze betreft. Al moesten we wel even slikken toen we hoorden dat ze bij Hertog Jan geserveerd hadden. Een iets bescheidener restaurant was ook al goed geweest voor ons.

Omdat niemand van ons het zag zitten om na het diner nog huiswaarts te rijden, reserveerden we twee kamers in B&B ‘t Lof der Kruiden. Dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. We hadden niet gewon twee kamers ter onzer beschikking, maar gewoonweg een gans huis, met sauna (die we helaas niet konden uittesten wegens tijdsgebrek) een prachtige zitruimte, een keuken en een bureautje. Dit alles met uitzicht op de prachtige kruidentuin. Echt met ons gat in de boter gevallen.

Na een verkwikkende douche en een hartstochtelijke vrijpartij waren we klaar voor een avondje Hertog Jan. Voor de gelegenheid hadden we onze beste kleren uit de kast gehaald. Hoe vaak eet een mens in een driesterrenrestaurant, nietwaar?

We waren de allereerste klanten in het restaurant en kregen bij het binnenkomen meteen de vraag of we nog even in de tuin wilden wandelen. Een beetje de benen strekken alvorens ze voor enkele uren onder tafel te schuiven leek ons een goed idee. We kregen een fris fruitsapje aangeboden en trokken bij valavond de tuin in. Waar ik al onder indruk was van de kruidentuin van B&B ‘t Lof der Kruiden, was deze moestuin gewoonweg buiten categorie. Zo groot! Zo goed onderhouden! We keken er al naar uit om al die verse groenten en kruiden terug te vinden op ons bord.

Na deze korte wandeling werden we naar onze tafel geleid. Alwaar een jonge dame onze servetten met een houten tang op onze schoot legde. Sympathiek, maar een beetje overdreven, vond ik persoonlijk. Een klein overzichtje van de kunstwerkjes die wij op ons bord aantroffen:

Komkommer / Zalm / Bottarga:

Ganzenlever / Framboos / Rozen

Ganzenlever / Cola / Passievrucht

Aardappel / Vanille / Mimolette

Collectie Tomaat 2015

Komkommer / Noordzeebaars / Kruiden

Rode Biet / Langoustine / Framboos

Polderaardappel / Inktvis / Pimenton

Wagyu Stroganoff

Dessert

Snoepkarbuit

Hoewel alles zeker lekker was en, zoals jullie kunnen zien, elke gang een waar kunstwerkje was, bleef ik ergens toch wat op mijn honger zitten. Sommige gerechten waren zo gecompliceerd dat het hoofdingrediënt niet meer volledig tot zijn recht kwam. Zo vond ik de verzameling tomaten één van de beste gangen: enkel van tomaten van eigen kweek, wat ajuin en wat kruiden. Meer moet dat niet zijn. De (heerlijke) wagyu beef daarentegen werd versmacht door de Stroganoff bereiding. En alles was wel lekker, maar bij geen enkele gang had ik een echt waw-gevoel. Soms is less echt wel more. En ja, ik weet dat ik nu als een verschrikkelijke snob klink. Bijgevolg blijft ons bezoek aan In de Wulf onze absolute culinaire topervaring.

Doordat de glazen met aangepaste wijnen bij elk gang niet bijgevuld werden, bleef het ook een zeer deftig en beschaafd etentje. 😉 Dat kwam goed uit, want de dag nadien stond er een zeiltochtje op de Noordzee op het programma!

Zondagochtend stonden we om 8.30u op om te genieten van een overheerlijk ontbijt. Dat eitje met kruiden uit de tuin was gewoonweg fenomenaal. De rest van het ontbijt mocht er ook zijn, met thee uit eigen tuin en fruitsap en verse broodjes en yoghurt en teveel charcuterie om op te krijgen. Honger hadden we niet echt na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, maar goesting des te meer.

Na het ontbijt pakten ze onze spullen, een beetje met spijt in het hart dat we dit heerlijk plekje al achter ons moesten laten en we de sauna niet eens hadden kunnen proberen. We werden echter om 11u in Blankenberge verwacht. Onze vriendin had geregeld dat we met z’n vieren mochten meevaren op de zeilboot van haar oom. We hadden erg veel geluk met het weer: prachtig zonnetje en een stevige bries. Ik had me op voorhand een nieuwe sjaal, handschoenen en een muts gekocht, kwestie van zeker geen kou te lijden op de Noordzee. Ik had een t-shirt met lange mouwen aan getrokken, daarover een winterkleedje met dikke kousen, een windstopper en boven dat alles mijn winterjas. Ik was voorzien om de kou te trotseren.

Uit voorzorg had ik twee pilletjes tegen de zeeziekte genomen. Eén of ander middel tegen zwangerschapsmisselijkheid dat de apotheker mijn vriend had aangeraden, omdat Touristil niet meer in de handel te verkrijgen is. Ik herinnerde mij nog levendig hoe misselijk ik me had gevoeld op de walvisbootje, dus ik wilde het zekere voor het onzekere nemen. Dit zou immers mijn eerste zeiltocht met stevige wind worden en van vrienden die ook met een zeilcursus begonnen zijn, had ik al veel onsmakelijke verhalen over zeeziekte gehoord.

Ik moet zeggen dat in het begin het best wel ok ging. Zeker toen ik een tijdje zelf het roer mocht overnemen. Helaas nadat ik het roer aan mijn vriend had overgedragen, begon ik mij misselijk te voelen. Dat kleine roeibootje schokte alle kanten op en ik klampte mij met de moed der wanhoop aan de reling, vechtend tegen het in golven opkomende gevoel van misselijkheid en tegelijkertijd biddend dat ik mijn maaginhoud zou kunnen binnen houden.

Helaas, op een gegeven moment besloot mijn maag dat het welletjes was met al dat gehots en geklots en kwam de helft van het nochtans zo lekkere ontbijt er weer uit. Gelukkig slaagde ik erin mijn maaginhoud braaf over de reling te mikken en de boot zelf schoon te houden. Enfin ja, plezierig was het allemaal niet. Omdat ik echt zo ziek was, werd besloten rechtsomkeer te maken en terug naar de haven te zeilen. Helaas kwamen we daar niet aan voordat ik de rest van het ontbijt aan de vissen offerde. Ik voelde me echt lullig. Vooral omdat het zo’n ideaal zeilweer was en mijn vriend duidelijk zat te genieten van het tochtje. Die plannen voor een zeilvakantie zullen we alleszins nog eens moeten herbekijken. Ofwel moet ik op zoek naar een ander middel tegen de zeeziekte. ‘t Was te denken dat die pilletjes voor zwangere vrouwen niet sterk genoeg zouden zijn.

Tussen al het ziek zijn door, slaagde ik erin nog enkele foto’s te maken:

Ik ben alleszins nog nooit zo blij geweest een haven binnen te varen. Al vond ik het heel jammer voor mijn vrienden en zeker voor de oom die al die moeite voor ons had gedaan. De rest van de namiddag brachten we dan maar al apertievend door op de boot in de haven. Enfin ja, ik keek toe terwijl de rest aperitiefde en ik mijn maag bemoedigende woorden ter herstel toefluisterde. Rond zes uur achtte ik mij weer in staat om in een rollend voertuig plaats te nemen en de terugweg naar Leuven aan te vatten.

We stopten nog ergens onderweg voor een theetje omdat ik dringend naar het toilet moest en na wat files getrotseerd te hebben, kwamen we terug in Leuven aan. Tegen het avonduur was mijn maag voldoende van de schok bekomen om zonder morren wat Indisch comfortfood naar binnen te werken. Dat had ik wel verdiend, na zo’n dag.

Culinair weekend

Weer goed in de watten gelegd, dit weekend. Zaterdagavond werden we verwacht in Gent bij Peter en Lynn (hoogzwanger, maar stralend zoals altijd). Omdat hoogzwangere vrouwen zich niet te erg mogen afmatten, hadden Peter en Lynn gezorgd voor een nostalgische verrassing: spaghetti met saus van de Kastart. Echt een flashback van jewelste.

Na het eten kreeg iemand het onzalige idee om een spelletje Risk te beginnen. Nu ben ik een geweldige Risk-fan, maar krijg ik zelden de kans om een spelletje te spreken. Zoiets moet je mij dus geen twee keer voorstellen. Hoewel ik geen fan ben van het nieuwe speelbord met die nieuwe legers die er echt als infanterie, cavalerie en artillerie uitzien (geef mij maar die oude gestileerde pionnen) én ik het niet kan verkroppen dat mijn favoriete spelkleur zwart vervangen is door een soort halfslachtig grijs, was het spel nog altijd even verslavend als vroeger.

Middernacht passeerde al gauw en ik zat comfortabel in Australië te wachten alvorens mijn slag te slaan. Eén uur passeerde eveneens en toen twee uur in zicht kwam, leek het ons raadzaam om het spel te staken en toch maar richting Leuven te trekken. Heel jammer, want ik voelde dat de overwinning binnen handbereik was, maar iedereen weet dat ‘binnen handbereik’ bij Risk gerust nog een uur of twee kan duren.

Bij het afscheid nemen, kwamen we nog een onverwachte gast tegen: een egel die zich van onze aanwezigheid niet al te veel aantrok. Zeer plezante avond/nacht!

Zondagmiddag werden we voor de lunch om 11 uur verwacht bij vrienden. Nog een beetje slaapdronken kropen we uit bed, kleedden we ons aan en reden we richting Kumtich. Dat zal ons leren om de avond voordien te blijven plakken.

We werden onthaald met allerlei heerlijke hapjes en genoten van een overheerlijk gourmet. Was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een omelet bakte in die kleine pannetjes onder de steen. Leuk idee om te onthouden. Voor zover er nog een gaatje te vinden was, werd die professioneel opgevuld met huisgemaakte sabayon. Mijn favoriete dessert!

De prachtige zonsondergang ‘s avonds sloot het weekend in stijl af.

Brussel in de regen

Onze jaarlijkse sportieve teambuildingactiviteit is vandaag letterlijk uitgeregend. Tot aan het middaguur ging alles prima. Fijn groepje collega’s, leuke wandeling en bijzonder interessante lunchstop in het gloednieuwe Train Hostel in Schaarbeek, vlakbij het al even gloednieuwe Train World museum. De hostel zou een paar dagen later de eerste gasten ontvangen. Een ideale gelegenheid om ons te laten rondleiden door de apetrotse uitbater, die ettelijke jaren besteed had aan het bijeen sprokkelen van al de treinen en treingerelateerde voorwerpen voor zijn hostel. Wie altijd al eens in een treincoupé heeft willen slapen, maar dat gewiebel van de trein maar niks vindt, dit is de ideale overnachtingsplek. Echt onder de indruk van hoe mooi en modern het ganse gebouw was. Hopelijk behandelen de gasten dit pareltje met het respect dat het verdient.

DCIM101GOPRO

Na de erg aangename middagpauze (mét een slaatje van de Albert Heijn – die Hollanders maken lekkere slaatjes, zeg) lieten de er al de ganse dag dreigend uitziende wolken hun inhoud op onze hoofden vallen. Het laatste stuk van de wandeling valt dan ook samen te vatten in drie woorden: regen, regen, regen. Het was zelfs zo erg dat een gedeelte van onze groep ergens halverwege afhaakte. Met ons uitgedunde team geraakten we uiteindelijk in variërende gradaties van doorweektheid op onze eindbestemming in Haren (noot: Haren is een gat waar niks te beleven valt). Ik was gelukkig voorzien op regenweer en had onder mijn IJslandse regenjas nog een tweede regenjas aangedaan. Dit volstond om mijn bovenlichaam droog te houden, de rest was echter helemaal doorweekt.

Ik moet bekennen dat ik mij het laatste stuk van de wandeling gemotiveerd had door te denken aan de overheerlijke warme chocomelk waarmee ik mijzelf zou belonen aan de eindmeet. Bij voorkeur eentje met rum. Helaas, het mocht niet zijn: het gemeenschapscentrum dat het eindpunt van de tocht was, bood enkel bier, frisdranken en koffie aan. Er was zelfs geen thee. Dikke tegenvaller. De kortstondige pitstop alvorens de trein naar huis te nemen volstond echter niet om al onze jassen op te drogen en dus zat ik redelijk hard kou te lijden in het wachthokje in het station van Haren-Zuid.

Opnieuw helaas: de trein stopte aan de gans andere kant van het perron en het manmoedig sprintje dat ikzelf en een lotgenoot inzetten, volstond niet om de trein nog te halen. Voor onze neus vertrok hij. Erg zuur als je weet dat ik daar al tien minuten zat te verkleumen in dat wachthokje. Dan maar de eerstvolgende trein naar Brussel Noord genomen, mij daar een welverdiende warme chocomelk gekocht bij Einstein Coffee en vervolgens de eerste trein naar Leuven genomen, onderweg nog eens zwaaiend naar het station van Haren-Zuid.

Bij thuiskomst direct alles wat koud en nat was van mijn lichaam afgestroopt. Nog nooit zo hard genoten van een hete douche. Een happy end aan deze al bij al toch plezierige dag.

Een dagje Koksijde

Door een begrafenis belandden mijn vriend en ik onverwacht op een gewone weekdag in Koksijde. Omdat Koksijde toch een goede twee uur rijden van Leuven is, besloten we er een dagje zee van te maken. Een beetje uitwaaien na zo’n emotioneel geladen viering zou ons allebei deugd doen.

Bleek dat de verwachte files uitbleven en dat we meer dan een uur te vroeg op onze bestemming waren. Na een kleine zoektocht vonden we uiteindelijk een restaurant dat om 10 uur ‘s ochtends open was. Het hoogseizoen aan zee is duidelijk voorbij. Na een potje paté in restaurant Alizé voelden we ons klaar om de viering aan te kunnen. Verdriet trotseer je beter met een volle maag.

Na de viering goot het pijpenstelen. Alsof de weergoden mee treurden met de aanwezigen in de kerk. Wij hadden na al die emoties behoefte aan wat comfortfood. Een kleine zoektocht (echt, de meeste eetgelegenheden leken al aan hun winterslaap begonnen) belandden we in restaurant Rosa. Een driegangenmenu later (applaus voor huisgemaakte garnaalkroketten) voelden we ons al wat beter.

Gelukkig stopte het na de maaltijd met regenen en konden we genieten van de zilte zeelucht tijdens een lange wandeling op het strand, terwijl we mijmerden over de vergankelijkheid van het bestaan.

Een wisselvallig weekend in Libin

Terug van (alweer) een geweldig weekend in Libin. Een jaarlijks uitstapje met dezelfde vriendengroep (16 volwassenen en 13 kinderen). Ons dertiende weekend ooit en de zesde (!) keer in hetzelfde vakantiehuis. Er zijn kinderen in ons gezelschap die al sinds hun geboorte mee op weekend gaan. Hoe cool is dat?

Het weer speelde ons parten, maar naar goede gewoonte hield ons dat niet tegen om in het zwembad rond te dobberen en te relaxen in de splinternieuwe, overdekte jacuzzi. Verder dan een bezoekje aan de Colruyt om het barbecuevlees en de groenten te gaan halen, ben ik zelfs niet geraakt. Gelukkig stopte het net op tijd met regenen zodat de mannen in ons gezelschap droog aan het vlees konden beginnen. Het ganse weekend vooral veel gespeeld met de kinderen en geweekt in de jacuzzi. De jongste generatie doet zelfs al mee aan het Weerwolven-spel (al vloeiden er nadien wel traantjes, verliezen is niet leuk).

Met een sterk uitgedund groepje van zes volwassenen en en vijf kinderen sloten we op zondagavond het weekend af in Domaine de Wachirock.

Deze GoPro-foto’s (copyright één van de kinderen) vatten het weekend perfect samen:

DCIM101GOPRO

Een dagje op het Grevelingenmeer

Mijn vriend volgt al een tijdje zeillessen en is nog één examen verwijderd van zijn brevet. Hij had echter nog nooit zonder instructeur gezeild en ik had nog nooit samen met hem op een zeilboot gezeten. Om mijn vriend de kans te geven het zeilen wat meer te oefenen, legden we in overleg met een bevriend koppel waarvan de man samen met mijn vriend zeillessen volgde, een paar maanden gelegen een dagje Grevelingenmeer vast. We duimden heel hard dat we goed weer zouden hebben, want zeilen in de regen da’s alleen weggelegd voor stoere bonken en niet voor koukleumen zoals mezelf.

Ik was op voorhand erg benieuwd of zeilen iets voor mij zou zijn en of ik misschien zeeziek zou worden (al veel verhalen over kotsende zeilers gehoord). Voor de zekerheid hadden we toch maar pilletjes tegen de reisziekte in onze bagage gestoken. Mijn vriend had me al op voorhand gewaarschuwd dat ik het zeker heel erg saai zou vinden, dus hup, ook een boek mee in de handbagage.

De weergoden lieten zich gelukkig van hun beste kant zien. Een aangenaam zonnetje en temperaturen die het toelieten om in korte mouwen op het dek van de zeilboot te zitten. Enige probleem: er was te weinig wind, waardoor we amper snelheid konden maken en slechts een klein stukje van het mooie Grevelingenmeer konden verkennen. Verder dan het charmante Brouwershaven (waar ze trouwens erg propere toiletten hebben) zijn we niet geraakt. Op sommige momenten was het windstil en lagen we zo maar wat te dobberen. Niet dat je mij hoorde klagen, want ik vond dat zeilen helemaal niet saai, integendeel, heel erg rustgevend, zo in een bootje op een groot meer met een boekje en de zon op je gezicht. Een ideaal rustpunt in mijn anders zo drukke leven.

Het klikte ook heel goed met het ander koppel, rustige en sympathieke mensen. Zo goed, dat er meteen al een tweede zeildag werd ingepland voor 2016. Hopelijk hebben we dan iets meer wind.

We sloten de dag af met een geweldige portie mosselen bij ‘t Swarte Schaep in Brouwershaven. Het ideale einde van een mooie dag.

Nu deze eerste test positief is uitgevallen, behoort een zeilvakantie langs bijvoorbeeld de Kroatische kust tot de mogelijkheden. Of wie weet, ooit, de Whitsunday islands!

Katuit!

Toen we enkele maanden geleden mijn collega en zijn vrouw over de vloer hadden, legden we de afspraak vast om samen naar Katuit in Dendermonde te gaan. De combinatie van reuzen en werelderfgoed sprak me wel aan. Altijd al een zwakke plek gehad voor stoeten en processies allerhande.

En zo trok ik donderdagochtend met een valiesje naar het werk met daarin onze spullen om in Dendermonde te overnachten. Mijn vriend en ik zouden immers vlak na het werk de trein naar Dendermonde nemen. Omdat de laatste trein van Dendermonde naar Leuven op een belachelijk vroeg uur vertrok (serieus NMBS, als je wil dat meer mensen gebruik maken van het openbaar vervoer, zorg er dan voor dat er ook ‘s avonds laat nog treinen rijden), maakten we dankbaar gebruik van het aanbod van mijn collega om te blijven overnachten.

De weersvoorspellingen waren niet al te best, dus we hadden genoeg regenjassen in onze valies gestopt om de ergste stormen te kunnen trotseren, maar stiekem hoopte ik toch dat we het droog zouden houden. Regen is niet echt mijn favoriete element.

Mijn collega had speciaal voor ons zijn specialiteit klaar gemaakt: een overheerlijke Thaise curry. Vergezeld van een glaasje witte wijn moet ik zeggen dat de maaltijd mij uitstekend smaakte. Tijdens het diner regende het aan één stuk door. We dachten er zelfs even aan om Katuit in te wisselen voor een gezellige, warme en droge spelletjesavond. Uiteindelijk is een uitgeregende stoet ook maar niks.

Maar kijk, de regen stopte zo rond half negen en we besloten het, voorzien van de nodige regenbescherming, erop te wagen. En jawel, de weergoden waren Katuit gunstig gezind. We hebben voor de rest van de avond geen druppel regen meer gezien. De stoet zelf vond ik minder indrukwekkend dan de tocht van het Ros Beiaard, maar de sfeer en ambiance in de straten waren geweldig. Wel jammer voor de organisatie dat veel mensen het niet aangedurfd hadden de regen te trotseren. Aan de andere kant, zo konden wij ongestoord van de stoet, de dansende reuzen en de angstaanjagende klaptanden genieten.

Nadat de stoet gepasseerd was, dronken we nog een glaasje om vervolgens te genieten van het prachtige afsluitende vuurwerk.

Fijne avond, voor herhaling vatbaar!

Een droomdag in Pairi Daiza

De weergoden waren ons goed gezind, want hoewel er wel degelijk een paar druppels uit de dreigende wolken vielen, bleven we zondag gespaard van tropische onweders en hevige rukvlagen. Die paar druppeltjes verdampten trouwens van zodra ze de grond raakten.

We waren in totaal met 13 volwassenen en 13 kinderen voor ons Pairi Daiza uitstapje. Twee keer dertien, goed dat niemand van ons bijgelovig is. Spijtig genoeg moesten onze vrienden uit West-Vlaanderen op het allerlaatste moment afhaken, omdat hun jongste zoontje die ochtend ziek was geworden. Jammer.

Op uitstap gaan met zo’n grote groep kinderen, is een bijzondere ervaring. Ik moet toegeven dat ik meer op de kinderen gelet heb dan beestjes bewonderd heb (ik neem aan dat dit een standaarduitstap is voor de meeste ouders). De kinderen schoten allemaal geweldig goed met elkaar op en we hadden veel plezier samen. Wellicht deels omdat de eisen van Team Frietjes zonder morren ingewilligd werden bij het middagmaal. Zelf hield ik het op niet bijster lekkere en veel te dure sushi.

Met een kind aan de hand beleef je zo’n dierenpark helemaal anders. We bleven hangen in de speeltuin, deden er superlang over om de hangbrug over te steken omdat die korte beentjes nog niet zo snel konden stappen en af en toe moest er een drink-, eet-, of plaspauze ingelast worden. No sweat, ik genoot van het gezelschap, de prachtige omgeving en vond het niet erg dat we niet alles tot in de detail konden bekijken. Pairi Daiza is niet zo veraf dat we er de komende jaren niet meer zullen terugkeren.

Mijn persoonlijke hoogtepunt was het bezoek aan het eiland van de lemuren. Fantastisch dat deze dieren helemaal niet schuw zijn en maar al te graag de bezoekende mensen als springplank gebruiken. Eén van de zoontjes van onze vrienden was een grote fan van lemuren. Hij straalde dan ook toen één van de dieren zich op de schouder van zijn papa nestelde en hij samen met de lemuur op de foto kon.

Ook het bad van de olifant vond ik erg leuk. Alleen waren we te laat om nog een goeie zitplek te bemachtigen voor het spektakel. Om de kleintjes toch nog de kans te geven iets te zien, nam ongeveer iedereen van onze groep een kind in de nek. Dat is verdorie zwaarder dan ik dacht. Ik was blij dat het spektakel niet al te lang duurde, want ik begon serieus last van mijn nek te krijgen. Gelukkig waren we wel mooi op tijd voor de roofvogelshow en was er plek genoeg om iedereen van een comfortabele zitplaats te voorzien.

Het enige wat ik een beetje teleurstellend vond, was het pandaverblijf. Ik had me voorgesteld dat het pandaverblijf gelijkaardig zou zijn aan dat in de Singapore Zoo waar je een prachtig zicht op de beesten had. Helaas, erg vuile ruiten scheidden ons van de Waalse panda’s, die ondergebracht waren in een erg donker verblijf waardoor fotograferen bijna onmogelijk werd. De hype helemaal niet waard.

‘s Avonds namen we met heel veel dikke knuffels afscheid van de kinderen en gingen we met de vijf kinderloze volwassenen samen iets eten in restaurant Shanghai. Een Thais gerecht was de perfecte afsluiter voor deze mooie dag.