uitstap

Technopolis Mechelen

Deze zondag zijn we met twee bevriende koppels en een roedel kinderen naar Technopolis in Mechelen geweest. Een vervolg op ons Speelgoedmuseumuitstapje in april.

Ik was nog maar één keer eerder in Technopolis geweest, maar dat was voor een vergadering, dus dat telt niet. Dit was dus mijn eerste kennismaking met dé plek die kinderen moet enthousiasmeren voor de wondere wereld der wetenschap. En ik vond het een ontzettende tegenvaller. Veel opstellingen waren stuk of duidelijk verouderd. Die domme rfid-armbandjes wilden maar niet uitgelezen worden. Die touchscreens werkten niet. Veel opstellingen vond ik gewoon te complex, zelfs voor oudere kinderen. Welk kind wil er nu een ellenlange uitleg lezen voordat het aan een proefopstelling kan beginnen? Er waren ook weinig opstellingen die je als volwassene samen met de kinderen kon doen. Interactiviteit werd niet echt gestimuleerd. Een grondige opfrissing zou Technopolis beslist geen kwaad doen.

Maar weten jullie wat? De kinderen vonden het allemaal fantastisch. Van de tweejarige tot de achtjarige. Ze amuseerden zich rot met al die verouderde en kapotte spullen. Maar of ze ook iets bijgeleerd hebben, dat durf ik toch zwaar te betwijfelen.

Gelukkig was het eten in de Ridder van Musena was nog altijd even lekker!

Verjaardagsweekend

Ik wil jullie even geruststellen, gelukkig heb ik niet alleen maar triestige dingen gedaan tijdens mijn verjaardagsweekend. Na het toch wel zwaarmoedige bezoek aan In Flanders Fields, werden de smaakpapillen verwend in Hostellerie St Nicolas. En omdat bij een uitgebreide meergangenmenu in een sterrenrestaurant nu eenmaal aangepaste wijnen hoorden, hadden we een kamer gereserveerd in Hotel Nicolas van dezelfde uitbaters, gelegen op een paar honderd meter van het restaurant. Een goed overbrugbare afstand, zelfs met wat wijn achter de kiezen.

Man, man, wat we daar allemaal te eten kregen. Het aperitief vergezeld van de eerste hapjes namen we in de bar, waar een gezellig open gasvuur brandde. Uiteraard koos ik voor de huischampagne, terwijl mijn vriend van de sherry proefde. Na enkele culinaire hoogstandjes (een English breakfast hapje, een hapje mossel friet, wie verzint het?), mochten we plaats nemen aan tafel alwaar de ontdekkingstocht werd verder gezet. Nu hebben mijn vriend en ik al enkele ster-restaurants aangedaan (nuja, verder dan één ster zijn we nooit geraakt), maar Hostellerie St Nicolas mag zich zonder schroom bij de beste restaurants die wij al bezocht hebben plaatsen, als het al niet het beste was. Alles was perfect: elk gerecht was een kunstwerk, de smaken waren harmonieus uitgebalanceerd, de wijnen fantastisch. En er waren maar liefst drie voorgerechtjes met Sint-Jacobsvrucht! Alleen die toefjes koffie bij het derde dessert vond ik niet lekker, maar daar at ik vakkundig rond.

Enfin, de foto’s spreken voor zich. Ik laat jullie meegenieten:

Appetizers

Appetizer Met Pompoen en Paddenstoel

Hapje English Breakfast

Hapje van Mosselen met Frieten

Kalfs Tartaar Met Ganzelever

Sint-Jacobsvrucht met Angus Beef

Sint-Jacobsvrucht Met Gerookte Paling

Toast Met Sint-Jacobsvrucht En Tomaten

Zeebaars Met Pijlinktvis En Bouillabaise

Kalfszwezerik Met Risotto Van Oud Brugge Kaas En Eekhoorntjesbrood

Patrijs

Marshmellow Van Appel En Selder Met Groene Thee

Dessert Met Witte Chocolade, Veenbessen En Mandarijntjes

Dessert Met Banaan, Chocolade En Koffie

En de dag nadien werd het genieten gewoon verder gezet aan de ontbijttafel met Het Beste Ontbijt Ever! Wat een verwennerij!

In Flanders Fields

Dit weekend brachten mijn vriend en ik door in Ieper om mijn verjaardag te vieren. Sinds de heropening stond een bezoek aan het vernieuwde In Flanders Fields museum hoog op mijn lijstje. Ik had al veel goeds gehoord over de nieuwe multimediale opstelling en was erg benieuwd. Toegegeven, een bezoek aan een museum dat de gruwelijkheden van de eerste wereldoorlog in beeld brengt, vrolijk wordt een mens daar niet van. Maar ik vind het bijzonder belangrijk om dit stuk van onze geschiedenis in de herinnering levend te houden. Een conflict waarbij mensen uit vijf continenten en van meer dan vijftig verschillende landen en culturen vochten op een paar kilometers grond in Vlaanderen, dat mag nooit vergeten worden. Zo’n bezoek helpt me ook de dagdagelijkse beslommeringen te relativeren en te beseffen hoe ongelooflijk fantastisch het leven in vredestijd is, ondanks de tegenslagen die bij het leven zelf horen.

Ik was bij mijn vorige bezoek al erg onder de indruk van het museum en had dan ook hoge verwachtingen van de vernieuwde inrichting. Die verwachtingen werden ten dele ingelost. De opstelling was erg creatief, maar de eerste defecten aan de multimediale toepassingen waren al een feit: een groot aantal touchscreens had er al de brui aan gegeven. En eerlijk, ik was een beetje teleurgesteld in de extra mogelijkheden die de “poppy” armband bood. Wellicht had ik te veel verwacht, maar ik vond dat er mij relatief weinig gepersonaliseerde informatie werd voorgeschoteld, ondanks de initiële belofte dat men met mijn persoonlijke gegevens rekening zou houden. De meerwaarde van de armband vond ik erg beperkt, ik zou evenzeer van het museum genoten hebben zonder.

Wat ik wel prachtig vond waren de persoonlijke verhalen die door gefilmde acteurs in historische kledij gebracht werden. Chilling. Ook de interactieve luchtfoto’s waarbij je de mogelijkheid had het huidige landschap van de Westhoek te vergelijken met luchtfoto’s genomen tijdens de oorlog was erg interessant. De oorlog heeft blijvende littekens in het landschap achtergelaten. En de simulatie van de frontlinie in de vier jaar durende oorlog geprojecteerd op de geografie van de Westhoek was fenomenaal: je ziet de troepenbewegingen ten opzichte van mekaar, vechtend voor een paar meter land. In het algemeen genomen vond ik de opstelling veel moderner dan vroeger en erg knap in beeld gebracht. Eén ding vond ik wel spijtig: van de vorige opstelling herinnerde ik met een gedeelte dat heel pakkend het leven in de loopgraven weergaf, dat aspect van de oorlog kreeg in de nieuwe opstelling naar mijn aanvoelen minder aandacht.

Een bezoek aan het vernieuwde museum is alleszins zeker de museum waard. Hopelijk pakt men het probleem met de touchscreens snel aan.

Een dagje Den Haag

Ons laatste tripje naar het buitenland voor de grote Japanreis, werd er eentje naar Den Haag. Het was alweer van de kerstvakantie geleden dat we ons Hollands petekindje IRL hadden gezien en zo’n baby, dat groeit natuurlijk als kool. We waren superbenieuwd, want de mama omschreef haar als een pittige tante.

Belanden met cadeautjes voor haar verjaardag en natuurlijk ook voor de broer en zus trokken we naar Den Haag. Alwaar we naar goede gewoonte vorstelijk onthaald werden. Het was een hete zaterdag, dus wou onze gastheer niet al te veel moeite in het eten stoppen en had hij ‘gewoon wat zeevruchten gekocht bij de plaatselijke visboer’. Jawadde, kregen we daar oesters, kreeft, mosselen, garnalen, sint-jacobsvruchten en meer van dat lekkers voorgeschoteld.

Ik durf het bijna niet neerschrijven, maar dit was de eerste keer dat ik effectief kreeft at met alles erop en eraan. Op restaurant zie ik altijd een beetje op tegen dat gepruts met tangetjes en fijne vorkjes om het vlees uit de scharen te vissen. Maar kijk, na een deskundige uitleg van vriend E hebben we dat ook weer in de vingers.

Veel meer dan aan tafel zitten, eten en genieten van de voortreffelijke wijn van onze vrienden deden we niet, maar het was een fantastische dag en ons petekindje bleek echt een zonnetje in huis. Ik kijk al uit naar de moment dat ze groot genoeg is om samen met ons uitstapjes te maken.

Een weekendje Libin

Het pizza-incident was de opmaat voor een easy going weekendje waarin mijn voornaamste activiteiten bestonden uit: liggen in het zwembad, liggen in de splinternieuwe jacuzzi, met de kindjes spelen (iphones, they make you popular), crappy weerwolf spelleider spelen en groenten snijden voor de barbecue. De zon die zaterdag voor heel wat rode neuzen en verbrande schouders zorgde, liet het zondag echter jammerlijk afweten. Al hield de regen ons niet tegen om nogmaals in de jacuzzi te liggen weken. Alleen onze neuzen hadden het koud. We konden zelfs de moed opbrengen om in het zwembad te springen na onze jacuzzibeurt. Fris en verfrissend tegelijkertijd.

De rustigere momenten tijdens het weekend gebruikte ik om na te denken over het concept. Want een weekend voor twintig volwassen en acht kinderen organiseren, dat vraagt toch wel wat voorbereiding. Tijdens de voorbereidingen van het laatste weekend en dan meer bepaald de calvarietocht om voldoende mensen te vinden om het huisje vol te krijgen, begon het mij allemaal wat tegen te steken. Het is niet makkelijk om voor zo’n grote bende een geschikt huis te vinden, vandaar dat we al drie jaar op rij hetzelfde, uiterst luxueuze huisje betrekken. Om er zeker van te zijn dat het huis zeker voor handen is, leg ik de datum voor het nieuwe weekend een jaar op voorhand vast en betaal ik dus ook een jaar op voorhand het voorschot. Bovendien moet er ook een flinke waarborg betaald worden, die mijn vriend en ik altijd voorschieten. Als het huis geen voldoende hoge bezettingsgraad heeft,  moeten de andere deelnemers van het weekend natuurlijk meer betalen om de kost van het huis, de schoonmaak en het verbruik te dekken en dat kan ik moeilijk maken ten opzichte van de deelnemers.

Enfin, op voorhand was ik er zeker van dat dit het laatste weekend was geweest. Ik had het gevoel dat het werk dat we in de organisatie stopten niet echt gewaardeerd werd en dat het enthousiasme van de deelnemers aan het afkalven was. Tijdens het weekend zijn er echter verschillende mensen aan mij komen vragen of het nu echt het laatste weekend was en dat ze het erg jammer zouden vinden als de traditie hier stopte. Daardoor ben ik weer aan het twijfelen geslagen. Ik ben er momenteel nog niet helemaal uit. Misschien is de formule zelf aan vernieuwing toe, moeten we naar de zee ipv de Ardennen trekken of moet ik meer leren delegeren. Een periode van beraad dringt zich op.

Het pizza-mysterie

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen startte vorige week vrijdag met een pizza-diner. Lekker makkelijk als mensen op veel verschillende tijdstippen arriveren (we hebben het hier over 19 volwassenen en 8 kinderen) en wie lust er nu geen pizza (behalve die enkeling die gaan kaas lustte, maar zich gelukkig voorzien had met een pakje opwarmsoep)? Mooi meegenomen dat die pizza’s van Dr. Oetker nog lekker zijn ook.

De pizza’s verdwenen sneller dan ze konden opgewarmd worden. De klassieke oven kregen we maar niet aan de praat en dat terwijl menig burgie (inclusief mezelf) en informaticus zich over het bedieningspaneel had gebogen, waardoor we ons noodgedwongen tot de combi-oven moesten beperken. Gelukkig bleek een paar pizza’s later één van onze vriendinnen over the magic touch te beschikken, want zij slaagde er wel in het ding in gang te krijgen. Wat ze anders deed dan ik, het raadsel viel niet te ontcijferen.

Groot was echter de consternatie toen bleek dat de pizzavoorraad sneller slonk dan verwacht. 13 pizza’s sneller dan verwacht om precies te zijn. Er waren nog maar twee pizza’s over en nog veel hongerige magen te vullen. En het volk morde, want het had honger.

Nu moeten jullie weten dat we al een paar jaar onze inkopen voor het weekend doen via Collect&Go van de Colruyt. Super handig als je voor zo’n bende moet inkopen doen. Je stelt op gemak je boodschappenlijst samen, alles wordt voor jou in bakjes geladen en je hoeft de bakjes enkel af te rekenen en vervolgens in de wagen te laden. Ideaal. Twee weekdagavonden had mijn vriend gewerkt aan het optimaliseren van de lijst. Het leek dus hoogst onwaarschijnlijk dat hij een fout gemaakt had. Maar niets is uitgesloten natuurlijk. Dus werden de originele bestellijst en de rekening erbij gehaald. Beide maakten melding van 25 pizza’s en geen 12. Mysterie. Waar waren die overige 13 pizza’s?

Een kameraad merkte op dat naar alle waarschijnlijkheid één van de bakjes van onze bestelling gevuld met pizza’s in het diepvriesvak van de Collect&Go was blijven staan. Moeilijk om die nog te gaan halen, natuurlijk, als je in de Ardennen zit en de inkopen in Leuven gedaan hebt. Maar we belden toch naar de Colruyt om te horen of er daar effectief nog ergens een doos pizza’s stond. Ondertussen was het zowat acht uur, dus veel andere winkels waren er niet meer open in het Ardens dorpje waar we verbleven. De Colruyt bevestigde ons vermoeden: er stond nog een ongeschonden voorraadje pizza’s bij hen en of we die nog wilden komen ophalen. Euh, niet echt. Drie uur heen en weer rijden voor wat pizza’s was er toch wat over. Maar de Colruyt verzekerde ons dat we bij een volgende winkelbeurt zeker het geld van de niet-geleverde pizza’s zouden terugkrijgen.

Sympathiek en al, maar daarmee was het hongerprobleem nog niet uit de wereld. Gelukkig bleek niet al te ver van ons vakantiehuisje een Colruyt te zijn die open was tot half negen. Waarop mijn vriend gezwind in onze splinternieuwe wagen sprong om ons pizzaprobleem uit de wereld te helpen. Een dik half uur later stond hij er terug met vijftien pizza’s recht uit het diepvriesvak.

En de vrede keerde terug in onze Ardense woonst.

Vermoeiend

Onbegrijpelijk dat een weekend waarop je niet meer gedaan hebt dan in het zwembad/de jacuzzi liggen, met de kindjes spelen en elkaar weerwolfgewijs uitmoorden, zo vermoeiend kan zijn. Het lijkt wel alsof ik geradbraakt ben. Ofwel heb ik van één van de kindjes een virus overgenomen. Ik voel enig ongemak in de neus-keel-regio…

Circus is de ultieme vorm van lichaamsbeheersing

Vrijdag had ik het genoegen tijdens een conferentie twee fantastische voorstellingen te kunnen bijwonen. De eerste was een magisch optreden van Alexander Vantournhout & Niko Hafkenscheid. De combinatie van muziek en een simpel rad schiep een poëtisch moment dat moeilijk in woorden is te vatten. Zo mogelijk nog indrukwekkender was de prestatie van Katleen Ravoet, een Leuvense, die elegantie combineert met een sublieme controle over haar lichaam. Ongelooflijk magnifiek. Als kers op de taart volgde dan nog een dansoptreden van de laatstejaarsstudenten van Anne Teresa De Keersmaeker, allen knappe, gespierde kerels. Meer is er niet nodig om mij in vervoering te brengen. 😉

Deze filmpjes geven een idee van het talent van Alexander Vantournhout en Katleen Ravoet:

Talent van eigen bodem dat het verdient in het zonnetje gezet te worden.