In het verre Bilzen, alwaar ik eerst genoot van wat ongetwijfeld de lekkerste barbecue ooit was en vervolgens een zeer boeiende rondleiding kreeg in het gloednieuwe hotel Martin’s Rentmeesterij, op een steenworp afstand van Alden Biesen.
En de zon scheen, dat was ook mooi meegenomen!
Toen ik in mijn facebook feed een foto van het splinternieuwe super fancy barbecuestel van Goofball en echtgenoot zag passeren, reserveerde ik me snel een plekje in hun vakantiehuisje in Waimes voor een barbecuefestijn.
Ik spoorde met de trein van Berchem naar Eupen, ervan overtuigd dat zaterdag rond de middag op een iet of wat grauwe en kille dag de treinen wel stipt zouden rijden. Helaas, ik had beter moeten weten: bij mijn overstap in Brussel Noord bleek meteen de de trein naar Eupen vertraging had. Op zich niet zo erg: had ik meer tijd om op mijn gemak cadeautjes uit te kiezen. En kon ik ook de recent heropende grote hal bewonderen.
Helaas bleef het niet bij vijftien minuten vertraging in Brussel Noord. Tijdens de rit zelf tikten de minuten vertraging aan en uiteraard arriveerde ik met veertig (!) minuten vertraging in Eupen, me ontzettende schuldig voelend dat ik Jan en de jongens zo lang op mij had laten wachten. De NMBS, altijd goed om je zorgvuldige plannen in de war te sturen.
Na een rit van een half uur kwam ik dan eindelijk aan in Waimes. Ik moet toegeven dat een wagen toch handig is om sommige uithoeken van het land te bereiken. Gelukkig vielen de boekjes die ik gekocht had in de smaak bij de jongens! We keken wat voetbal, maakten een fijne wandeling door het mooie groene landschap van de Oostkantons en groetten onderweg een hoop nieuwsgierige koeien.
Bij thuiskomst had Jan de barbecue al aangestoken en konden we ons te goed doen aan een heuse overdaad aan vlees. Denk dat Goofball and friends nog een hele week van de overschotjes hebben kunnen genieten. 😉
We kropen mooi op tijd in bed. Kabouter was zo vriendelijk mij zijn kamer af te slaan, zodat ik ‘s ochtends ongestoord lang kon uitslapen. Zalig. Dikke dankjewel, Kabouter! We ontbeten (of lunchten, afhankelijk van het tijdstip waarop we opgestaan waren) op het gemak en maakten vervolgens een tweede wandeling (allez, Goofball en ik wandelden, de mannen kozen voor de fiets als vervoersmiddel). Ik genoot van het buiten zijn in de gezonde buitenlucht en vond het zelfs maar een heel klein beetje jammer dat de zon niet scheen. Onderweg ontmoetten we een paar mooie pony’s en toen was het tijd om koekjes te bakken! Een heerlijk geurend moederdagcadeautje, dat Goofball echter zelf niet kon opeten, wegens geen fan van chocolade. Gelukkig was er ook taart met aardbeien!
En toen was het tijd om naar huis te keren. Omdat het nogal krapjes was op de achterbank, met twee kinderstoeltjes nam ik opnieuw de trein vanuit Eupen. Misschien toch niet de beste beslissing, want ik reed net het station van Luik binnen, toen Goofball een berichtje stuurde dat ze al in Leuven was.
De NMBS, altijd goed voor wat onverwachte wendingen.
Ongeveer week na ons team-uitstapje naar Oostende, stond er al weer een teambuilding activiteit op het programma. Ditmaal wel iets grootser van opzet: alle medewerkers van ons bedrijf werden verwacht in Blankenberge voor een dagje highland games in het Sport Vlaanderen centrum. Ik moet toegeven dat ik op voorhand niet goed wist wat ik van het concept moest verwachten, maar hey, een dagje plezier maken met de collega’s is altijd mooi meegenomen. Al had de locatie zich wel iets dichter bij huis mogen situeren. Vanuit Berchem was ik bijna twee uur onderweg om ter plekke te geraken. Gelukkig waren er redelijk wat collega’s die opstapten in Berchem en werd zo de treinrit zelf al een plezante bedoening.
Bij aankomst was het aanschuiven om een naamkaartje en drankbonnetjes (what!? drankbonnetjes?!) Het organiserende team had er blijkbaar niet aan gedacht dat iedereen met dezelfde trein zou aankomen en slechts twee personen voorzien als ontvangstcomité. Tss.
We werden onthaald met koffiekoeken en niet veel later werden we toegesproken door de nieuwe baas in de behoorlijk ongezellige sporthal van het complex. Flashback naar mijn middelbareschoolcarrière. Daarna was het al tijd voor het aperitief (één zielig glaasje schuimwijn, ‘t is duidelijk crisis) en het middagmaal: ontzettend lekkere paella. Perfect klaargemaakt in gigantische pannen. De accommodatie was misschien niet al te gezellig, maar het gezelschap maakte veel goed.
Met volle magen (tja, ik was nog terug gegaan voor een tweede portie) begonnen we aan het tweede gedeelte van de dag: de highland games. Nooit verwacht dat ze ons effectief in Schotse rokjes zouden steken, maar hey, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje (of rokje). We werden opgedeeld in verschillende clans en mochten vervolgens tegen mekaar strijden. Voor de pauze was mijn clan (clan McChouffe) duidelijk in topvorm: we wonnen alle uitdagingen: het schoofwerpen, de slalom met een paal tussen stokken (variant op paalwerpen) en het in duo lopen terwijl we een houten blok achter ons aan moesten slepen, ondertussen begeleid door een doedelzakspeler. Wie in deze laatste proef eerst eindigde, mocht vervolgens het nummer raden dat de doedelzakspeler gespeeld had.
Helaas kwam er een einde aan onze winning streak na de pauze. Blijkt dat behendigheidsproeven veel minder ons ding waren dan de proeven waarvoor brute kracht en snelheid vereist was. Het via walkietalkie bouwen van een constructie van houten latten viel nog mee, maar van het hoefijzerwerpen (met als handicap dat we een whiskybril moesten opzetten waardoor je amper zag) en het met touwen transfereren van tennisballen van de ene melkkruik naar de melkkruik naar de andere, brachten we niet veel terecht.
We eindigden in de totaalstand dan ook ergens in de middenmoot. Iets wat eerlijk gezegd niemand veel kon schelen, want het echte feest moest toen nog beginnen. Met zo’n zestien die hards zakten we af naar de zee. Vijf dapperen waagden zich zelfs helemaal in het koude water. Zelf hield ik het bij pootje baden.
Daarna trakteerden we onszelf op garnaalkroketjes op de dijk en namen we vervolgens gezamenlijk de trein van 20.54u terug naar huis. Tussen Blankenberge en Gent trakteerden we onze treincoupé op luidkeels gezongen schlagers (De meeste dromen zijn bedrog!) terwijl ondertussen de fles cava die ik meegenomen had na de afsluitende drink, van hand tot hand rondging.
Ongelooflijk goed geamuseerd! Die houte kop de dag nadien nam ik er maar al te graag bij!
Ons jaarlijkse vriendenweekend in Libin is weer voorbij gevlogen volgens het aloude gekende recept: onthaal met pizza’s op vrijdagavond, relaxen in zwembad en jacuzzi, aangevuld met een heerlijke barbecue op zaterdag, nog meer weken in jacuzzi en zwembad op zondag en de overschotjes van de dag voordien wegwerken. En oja, veel weerwolven gespeeld!
Het weer had beter kunnen zijn, de zon hebben we amper gezien, maar we hielden het droog en het was warm genoeg om ‘s avond buiten te kunnen eten op het terras met zicht op het zwembad. Hoe ouder de kinderen worden, hoe meer ze hun eigen plan trekken en hoe minder werk we eraan hebben, wat maakt dat de volwassenen zich ook wat meer kunnen ontspannen. (Benieuwd trouwens wanneer de eerste kinderen zullen bedanken voor een weekendje op stap met die oude zakken.)
Doordat ik dit jaar veel te laat was met het vastleggen van ons weekend, was het derde huis al verhuurd aan een andere groep. Hierdoor moesten we met vier volwassen en vier kinderen uitwijken naar de grote speelzolder. Meteen de eerste keer dat ik in Libin op een luchtmatras geslapen heb, wat redelijk meeviel, moet ik zeggen. Ik had dan ook een extra dik, zichzelf opblazend exemplaar gekocht.
Totaalcijfers van het weekend:
Na de zeer fijn rondleiding langs de kunstwerken van The Crystal Ship lunchten mijn teamgenoten en ik in Brasserie Albert, een erg klassieke brasserie met als grootste pluspunt: zicht op zee. De gerechten die we voorgeschoteld kregen ,waren stuk voor stuk klassiekers: tomatensoep, visstoemp met kabeljauw en een ouderwetse Dame Blanche als dessert. En ik moet zeggen dat, hoewel ik tegenwoordig een iets avontuurlijkere keuken prefereer, deze klassiekers overeind bleven. Waar is de tijd dat een Dame Blanche mijn favoriete dessert was?
Het was uitermate gezellig aan tafel en de tijd tikte sneller dan verwacht. Aangezien niemand het zag zitten het dessert over te slaan, arriveerden we zo’n twintig minuten te laat op onze volgende afspraak. Gelukkig waren er nog genoeg go-carts! We deelden ons op in een aantal groepen om vervolgens op onze go-carts Oostende in te rijden. Ik nam plaats aan het stuur van onze vijfpersoons go-cart en voelde het kind in me wakker worden. Ik vergeet altijd hoezeer ik geniet van zulke ogenschijnlijk kinderachtige activiteiten. Want wat is er leuker dan een hoop gillende collega’s op sleeptouw nemen en op het nippertje een paaltje missen. 😉 Hun ongerustheid was trouwens geheel onterecht. Als kind heb ik immers uren op een go-cart doorgebracht, dus op mijn stuurkunsten valt niets aan te merken. Doordat ik me echter ten volle moest concentreren op het niet botsen tegen oude, slecht ter been zijnde mensjes, ging de ganse zoektocht een beetje aan mij voorbij. Gelukkig kon ik dat uitbesteden aan mijn collega’s.
We bereikten met z’n allen behoorlijk uitgelaten de eindmeet en namen daarop afscheid van enkele collega’s die nog een lange rit naar huis voor de boeg hadden. Met de achterblijvers dronken we nog iets op een Oostends terrasjes als afsluiter van deze mooie zonnige dag.
Helaas kreeg onze teamuitstap nog een onverwacht staartje toen onze trein in panne viel midden in een veld nadat we nog niet zo lang het station van Brugge waren uitgereden. De twee schokken waarmee de trein tot stilstand kwam, deden al niet veel goeds vermoeden en jawel, al snel werd ons vermoeden bevestigd: problemen met de pantograaf. Niet alle passagiers namen dit nieuws goed op, maar de meeste mensen reageerden vrij gelaten. Al een geluk dat het geen snikhete dag was geweest. Wij waren van ons team nog met een groepje van een twaalftal personen. Een beetje een extra teambuilding dus. Alleen spijtig dat we geen boek speelkaarten bij hadden. 😉
Na ongeveer twee uur stil staan in een warme trein zonder airco, arriveerde eindelijk onze redding in de vorm van een locomotief die ons tot in Gent sleepte. Alwaar ik met twee andere collega’s overstapte naar de trein naar Antwerpen, maar niet zonder eerst wat junkfood te kopen aan een eetkraampje voor het station. Lang geleden dat ik nog eens karakollen gegeten heb!
Op basis van de voorstellen van de medewerkers van mijn team, won Oostende na een democratische stemming overtuigend als locatie voor onze allereerste teamdag op 11 juni 2018. Mijn jongste medewerker (nog geen 25, slik!) bokste een mooi programma in mekaar, afspraken werden gemaakt om samen de trein te nemen en deze maandag was het dan eindelijk zover.
Onze teamdag startte alvast onder een gunstig gesternte: de zon gaf het beste van zichzelf aan een stralend blauwe hemel. Beter weer hadden we ons niet kunnen wensen. Onze trein had een beetje vertraging waardoor er geen tijd meer overbleef om ons bij de andere collega’s te voegen en nog een koffie (of thee) te drinken. Maar om heel eerlijk te zijn, vond ik dat niet zo erg: ik had wel zin in een wandeling door het zonnige Oostende.
Tijdens de voormiddag stond er een rondleiding op het programma langs een aantal kunstwerken van kunstenfestival The Crystal Ship. Speciaal voor dit unieke evenement maakten vijftien kunstenaars doorheen gans Oostende grootschalige muurschilderingen en kunstinstallaties. Street art op z’n best, met andere woorden. De rondleiding toonde ons enkel een selectie, maar ik was bijzonder aangenaam verrast door de kwaliteit.
Een kleine bloemlezing:
Onbekende kunstenaar (geen onderdeel van The Crystal Ship):
Gaia:
Bué The Warrior en Jaune:
Isaac Cordal (zoek het kunstwerk):
Na een veel te korte nacht (door de adrenaline van de avond voordien, was ik dan nog eens een half uur te vroeg wakker ook), spoelde ik onder de douche de slaap en stress van mijn lijf. Ik was vast van plan het beste van deze dag te maken, want ondanks het feit dat ik niet echt een gin-liefhebber ben, leek het me wel leuk om de deelnemende dames aan Pop In Gent hun eigen gin te zien samen stellen.
Ik ontmoette mijn partner Florence bij de toeristische dienst, alwaar we onthaald werden op verse koffiekoeken voor het ontbijt. Net wat ik nodig had! We haalden onze vlag op en vertrokken te voet naar het atelier van de gebroeders Heyneman, de bedenkers van het Ginderella concept. Onderweg maakten we verder kennis met mekaar en spraken we een taakverdeling af.
Een woordje uitleg over het concept van de gin is hier wel op zijn plaats: Ginderella is werkelijk een uniek product op de markt. Alle ingrediënten voor deze gin worden door de broers Heyneman met de nodige vakkennis vers geoogst in en rond Gent. De kruiden die in de gin gebruikt worden zijn meestal exoten, zoals Robertskruid en Japanse Duizendknoop. Onkruid in de zuiverste betekenis van het woord, dus. Maar daarmee stopt het niet: ook het productieproces is uniek op zich. De meeste gins gebruiken gedroogde kruiden als smaakbrengers, terwijl Ginderella enkel werkt met extracten van verse kruiden. Dat het concept aanslaat moge duidelijk zijn door de interesse van topchefs zoals Sergio Herman.
Het atelier van de gebroeders Heyneman bevond zich vlak naast de bekende drankenspeciaalzaak De Hopduvel. Toen wij daar aankwamen rond 8.30u, viel er echter nog geen kat te bespeuren. En de winkel zelf zou ook pas om 10u open gaan. Hum, toch maar even bellen, want het startschot voor Pop In Gent zou om 9u gegeven worden en de ervaring van vorige edities leerde me dat je al snel daarna de eerste deelnemers mag verwachten.
Gelukkig arriveerde Jan Heyneman een tiental minuten later en leidde hij ons het atelier binnen langs een grote garagepoort. Het atelier bevond zich op een historische industriële plek langs de Coupure, waar vroeger stoommachinefabriek ‘Van De Kerckhove’ had gestaan. In het atelier zelf werd vroeger de krachtigste stoommachine van België gebouwd.
Jan bleek een fantastisch figuur te zijn met een bijzonder boeiend levensverhaal: geneeskunde gestudeerd omdat zijn moeder aan kanker overleden was, een tijd in het buitenland gewoond, omdat hij zijn lief was gevolgd, een carrière als CEO en dan de keuze om een eigen bedrijfje met zijn broer op te starten, gebaseerd op een wederzijdse passie. Een bedrijfje ontstaan uit een uit de hand gelopen hobby. Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo’n goeie verkoper als Jan ben tegen gekomen. De passie voor zijn product spatte er gewoon vanaf. Geen flauwe verkooppraatjes, neen, een oprecht streven om een uniek product tegen een eerlijke prijs aan de klant aan te bieden. Het contrast met zijn timide broer Geert, Gents stadsecoloog (die heel even binnen sprong), kon amper groter zijn. Voor stiltes in het gesprek hoefde ik alvast niet te vrezen. 😉
We maakten alles in gereedheid om de dames van Pop In Gent te ontvangen. Jan maakte van de gelegenheid gebruik om de vloer nog snel af te spuiten. Wat ik persoonlijk niet zo’n goed idee vond. Zelfs met de reuze-aftrekkers die Jan ons ter beschikking stelde, kregen Florence en ik de vloer niet droog. En ik wist dat een stormloop van dames een hoop stof en vuil van de straat met zich mee zou brengen dat zou blijven plakken aan de natte vloer. Oh well.
Florence en ik hadden de taken verdeeld: zij zou de deelnemers opvangen aan de ingang van de winkel en hen de weg naar het atelier wijzen (doorheen de winkel en dan de trap op). Tot elf uur zagen we amper een zevental teams. Niet bepaald de overrompeling die in verwachtte. Niet dat ik me verveelde, want Jan liet me ruiken aan allerlei bijzondere extracten en toonde me trots zijn Laphroaig quarter cask. Ik proefde ook van hun befaamde huisgemaakte gin en vermouth. Ik ben niet echt een grote gin-drinker, maar de Ginderella viel me best mee. Al moet ik toegeven dat mijn voorkeur uitging naar de vermouth. Zalig lekker!
Zo rond elf uur wisselde ik van plaats met Florence, die zich ongetwijfeld een beetje zielig zat te vervelen op de parking van De Hopduvel, niet bepaald een bijzonder boeiende plaats, daar moet ik eerlijk in zijn. Het was er wel bijzonder druk: veel mensen die nog op zoek waren naar een cadeautje voor vaderdag, ongetwijfeld. Een paar keer werd ik op de parking aangesproken door mensen die vroegen wat al die oranje t-shirts in het straatbeeld te betekenen hadden. Ik legde hen graag het concept uit, maar stelde me ook wel de vraag waarom zo weinig Vlaamse dames zich ingeschreven hadden voor dit evenement. Als ruwe schatting zou ik zeggen dat zo’n 85 procent van de deelnemers Franstalig waren. Ik ontmoette tijdens de dag een paar Nederlandse en Waalse dames, maar Vlamingen, nope. Spijtig toch?
Memorabele momenten van de dag: de ontmoeting met een achternichtje van mijn pas bevallen vriendin die deelnaam aan de wedstrijd en het mengen van mijn eigen flesje gin (goed schudden om zuurstof toe te voegen!). Na een week zouden de smaken optimaal vermengd moeten zijn. Ik ben benieuwd!
Florence en ik wisselden nog één keer van plaats en dan zat onze taak erop. Stipt om 17u sloten we af en hielpen we Jan met het opruimen van zijn atelier. Vervolgens bracht ik de spullen terug naar de Stadshal van Gent, waar de finishlijn van de wedstrijd lag. Florence was achtergebleven in De Hopduvel om wat flessen drank te kopen, dus was ik al vertrokken om de deelnemerslijst zo snel mogelijk aan de organisatie te bezorgen.
Nadat ik mijn plicht gedaan had, zette ik me in het gras voor de Stadshal om wat te genieten van het zonnetje dat er eindelijk was doorgekomen. Terwijl ik zelf zat te twijfelen of ik nog wel zin had om naar het slotevenement te gaan, kreeg ik een berichtje van Florence dat ze te moe was om te blijven voor het afsluitend feestje en dat ze naar huis ging. Begrijpelijk, want ze was om half zes moeten opstaan. Ik voelde bij mezelf dat ik ook niet meer zoveel had, maar stelde de beslissing nog wat uit.
Eerst op zoek naar iets lekkers om te eten! Dat vond ik in de vorm van een heerlijke veganistische couscous bij de Greenway. Na al de gin en (vooral) vermouth dit ik in de namiddag gedronken had, leek het mij verstandig een flesje limonade bij mijn eten te drinken. Die heerlijke bloedsinaasappellimonade gaat er altijd wel in!
De zon die zich de ganse dag achter een dikke, grijze wolkenlaag had verschuild, scheen nu volop en ik wandelde op mijn gemak door de straten van Gent.
Ik trakteerde mezelf op een lekker ijsje van Crèmerie Gérard en hakte de knoop door: te moe voor een feestje waarop ik niemand kende. Ik nam de trein terug naar Berchem en keek op mijn gemak nog wat Netflix voor het slapen gaan.
Een fijne dag!
Ons goedweergeluk is duidelijk opgebruikt, onze laatste dag in Montreux. Het regent onophoudelijk en de wolken hangen zo laag dat je de prachtige bergen zelfs niet meer ziet. Onze wandelschoenen zijn na al het water dat ze de dag voordien te slikken kregen, nog steeds niet droog. En ook mijn fleece voelt nog steeds klam aan.
Reden genoeg om na het ontbijt onze spullen bijeen te pakken en vroeger dan gepland terug te keren naar Genève. We vinden het niet eens zo erg, we hebben beide nog werk genoeg en in de regen en de mist rondlopen is niet bepaald plezant. We zijn al bijzonder blij met de twee onverwacht prachtige dagen die we achter de rug hebben. Op voorhand hadden we nooit durven dromen dat we samen gesmolten kaas zouden eten op een zonnige weide met uitzicht op het meer.
We nemen de eerste de beste trein naar Genève en laten het grauwe weer achter ons. Rond lunchtijd zijn we terug op ons appartementje. Voor het middagmaal besluiten we een Chinees restaurant uit te proberen in onze buurt. Een onverwachte meevaller is dat ze ‘s middag buffet serveren. Aangezien het moederdag is, zijn er veel gezinnen die hier komen lunchen om mama in de bloemetjes te zetten. Letterlijk, want op bijna alle tafels liggen ruikers bloemen.
Het buffet is best wel in orde. Goede prijs-kwaliteitsverhouding voor Genève en het personeel is supervriendelijk. Hier komen we zeker nog eens terug.
De rest van de namiddag maken we van de vrijgekomen tijd gebruik om wat salsa te oefenen en te werken. Omdat ik bericht kreeg van Easyjet dat mijn vlucht vertraging zou hebben, boeken we een taxi om mij ‘s avonds in de luchthaven te komen ophalen. Ik wil liefst niet na middernacht in Borgerhout aankomen.
Na afscheid genomen te hebben van mijn vriend, neem ik de bus naar de luchthaven alwaar ik iets kleins koop om te eten (na dat buffet heb ik niet bepaald veel honger meer). De vlucht heeft effectief bijna een uur vertraging, maar ik heb mijn laptop bij, dus ik verveel me niet.
In Zaventem staat mijn (ongeduldige, want hij telefoneerde me al vlak nadat we geland waren en ik nog op het vliegtuig zat) taxichauffeur mij reeds op te wachten. Na een vlotte rit kruip ik onder de wol in Borgerhout. Nog nagenietend van een mooi weekend.
Ik had er nochtans naar uitgekeken: een nachtje op hotel in Gent in aanloop naar mijn derde keer vrijwilligerswerk voor Pop in the City.
Helaas, zat ik vrijdag met een heel erg belangrijke deadline en was het werken tegen de klok om alles klaar te krijgen voordat ik op een trein naar Gent kon springen voor de briefing. Uiteraard lukte het niet om tijdig af te ronden en moest ik een latere trein dan gepland nemen en op de trein nog wat verder werken. Nu, niet zo erg, want ik had die briefing toch al twee keer gehoord in Genève. Het concept van Pop in the City was me ondertussen goed bekend. Ik moest alleen op de briefing zijn om te horen welke challenge ditmaal aan mij toegewezen zou worden en wie mijn partner zou zijn. Dus permitteerde ik het me nog een beetje door te werken, terwijl ik het laatste stuk van de briefing meepikte.
Ik maakte kennis met mijn partner Florence en vernam dat we met z’n tweetjes zouden instaan voor de Ginderella challenge. En challenge die volledig in het teken van gin zou staan. De deelnemende damesparen zouden de gelegenheid krijgen hun eigen gin te mengen. Fantastische challenge! En ook mijn partner Florence, een française die in Brussel woonde, viel op het eerste gezicht heel erg mee.
Na de briefing trok ik naar mijn hotel met de bedoeling mijn zware rugzak daar af te zetten, snel nog wat mails te beantwoorden en dan de stad in te trekken voor een mooie avondwandeling in de prachtige avondzon.
Uiteraard was het een vergissing nog naar mijn mails te kijken, want bleek dat de documenten die ik op de trein had doorgestuurd niet aan de verwachtingen van de klant voldeden. Het was vrijdagavond, niet echt het ideale moment om mijn medewerkers hiermee lastig te vallen. En op de koop toe bleek het natuurlijk net op dat moment niet meer mogelijk een vpn-ssl connectie met het werk te leggen en ook webmail had er de brui aan gegeven. Murphy, uiteraard. Een hoop sms-verkeer en twee telefoongesprekken later, besloot ik door de zure appel heen te bijten en zelf de documenten zo goed mogelijk in orde te krijgen. Gelukkig had ik wel nog toegang tot de bestanden die ik eerder verstuurd had.
In plaats van een ontspannende avondwandeling door Gent, zat ik dus tot 1 uur ‘s nachts in mijn hotelkamer te werken. Met de badjas van het hotel over mijn kleren aan en onder het donsdeken, want het was er ijskoud en ik kreeg de airco niet in de stand ‘verwarmen’ gezet. Al een geluk dat ik zo slim was geweest veel van het brood en de charcuterie te eten tijdens de briefing, want anders had ik ook nog moeten honger lijden.
Niet bepaald een ideale start van het weekend…
In de Vooruit! Waar ik mee mocht vieren ter gelegenheid van het steken van de mei! (En me persoonlijk liet rondleiden door de architect van de verbouwing.)
Behoorlijk nieuwsgierig naar het eindresultaat!
