Afscheid van Texel – 5 november 2017

Onze laatste dag alweer. Voorbij gevlogen, dat verlengde weekendje. We ontbeten voor de laatste keer samen, pakten al onze spullen bij mekaar en vertrokken dan om de ferry van 11u te halen. Ik vond het oprecht jammer Texel achter me te moeten laten en ik ben er zeker van dat dit niet mijn laatste bezoek aan dit mooie eiland zal zijn.

Het tochtje met de ferry naar Den Helder was in een zucht voorbij. We parkeerden de auto’s in het centrum van Den Helder en liepen daar wat rond. Op zondagvoormiddag lag het (bijzonder charmante) Den Helder er nogal uitgestorven bij en de kinderen waren na een actief weekend duidelijk allemaal moe, wat valpartijen en veel geween, gebok en gezeur opleverde. We rondden ons weekendje af met een gezamenlijk lunch bij Kade 60, een zeer kindvriendelijk restaurant in een oud warenhuis. De kinderen smulden van pannenkoeken versierd met slagroom en van die kleurrijke suikerbolletjes. Ik hield het op een lekkere kom soep met vers gebakken brood. Al genoeg gegeten dit weekend. 😉

Na de maaltijd namen we afscheid van elkaar. De data voor het weekend volgend jaar zijn al ingepland!

De terugrit verliep supervlotjes, alweer met dank aan de digitale speelgoedjes. We waren mooi op tijd bij de zus en schoonbroer van mijn vriend om drie vermoeide zusjes af te leveren en zelf de benen onder het tafel te kunnen schuiven voor het avondmaal.

Ondanks het ietwat tegenvallende weer, vond ik dit één van de beste weekends met de nichtjes tot nu toe. Met dank aan mijn beste vriend: een goede nachtrust!

Vuurtorenbeklimming en bezoek aan Ecomare – 4 november 2017

Ook de tweede nacht, tot mijn eigen verbazing, zonder onderbrekingen van mijn nachtrust kunnen genieten. Wat een verschil met de vorige jaren! Het is zoveel plezanter uitgerust aan de dag te kunnen beginnen!

Na het gezamenlijke ontbijt waarbij er massaal veel eieren opgepeuzeld werden, reden we naar Vuurtoren Eierland, op het noordelijkste puntje van Texel. De vuurrode toren stak prachtig af tegen de eerst nog grijze en vervolgens steeds meer blauwe lucht. Aan een recordtempo klommen de kinderen naar de omloop boven, om aldaar aangekomen op vijf minuten uitgekeken te zijn op de nochtans indrukwekkende omgeving. Zo gaat dat met de jeugd van tegenwoordig: die moeten voortdurend nieuwe prikkels ervaren. Zo ontging het iedereen van mijn gezelschap bijgevolg volledig dat de huidige vuurtoren eigenlijk een omhulsel is dat om de oude vuurtoren heen gebouwd werd. De oude vuurtoren raakte zwaar beschadigd tijdens de opstand van de Georgiërs in april 1945. Op bepaalde plaatsen kan je tussen beide muren lopen en zie je de kogelinslagen van de schermutselingen die er plaatsvonden.

Terug beneden besloten we wat uit te waaien op het prachtige strand. Nog nooit zo’n immens breed strand gezien. Fenomenaal. De zon kwam erdoor en de frisse zeewind deed deugd. De kinderen raapten schelpjes, schreven hun namen in het zand en tartten de golven. Gelukkig konden we met vijf paar droge kousen en schoenen naar de wagen terug keren.

Bij de wagen aangekomen was het even brainstormen voor het middagmaal, we besloten geen tijd te verliezen met de zoektocht naar een locatie om te eten en rechtstreeks naar Ecomare te rijden om daar de kinderen hun sandwiches te laten opeten. Onderweg naar Ecomare kon mijn vriend kennismaken met de laatste popsongs van Katy Perry en Taylor Swift, gezongen door de meisjes. Ik was best wel onder de indruk van hun toonvastheid, want de nummers waren heel goed herkenbaar. Hier en daar werd de tekst wel een beetje vervormd, maar grote stukken kwamen er bijna letterlijk uit zoals de popprinsessen ze zongen.

Bij Ecomare maakten gebruik van de tafeltjes in de inkomhal om de kinderen te laten eten en begonnen daarna aan ons bezoek van het centrum voor wadden en Noordzee. We waren net op tijd om het voederen van de bruinvissen bij te wonen. Ecomare is een opvangcentrum dat er in principe naar streeft om de opgevangen dieren zo snel mogelijk opnieuw te introduceren in hun normale biotoop. De twee bruinvissen werden echter te vroeg van hun moeder gescheiden, waardoor ze niet hebben leren jagen en onmogelijk in het wild kunnen overleven. De verzorgsters toonden de dieren aan het publiek en lieten hun enkele kleine trucjes doen. Verwacht geen spectaculaire shows, want dat past niet binnen de doelstellingen en filosofie van Ecomare.

Tijd voor de volwassenen om gehoor te geven aan hun rammelende magen. In de mooi verzorgde en ruime cafetaria aten we soep en broodjes alvorens de rest van het museum te verkennen. Echt een aanrader, Ecomare, de presentaties zijn interessant en de opstellingen zijn modern en erg aantrekkelijk voor kinderen. Je kan er zelfs bellen met een meeuw en op zoek gaan naar de moordenaar van een bruinvis!

We keerden terug naar de buitenbassins voor de voedertijd van de zeehonden. Ook hier weer is er een onderscheid tussen de dieren die tijdelijk even op adem komen bij Ecomare en zeehonden die wegens een handicap of hun vergevorderde leeftijd niet meer in het wild kunnen overleven. Het verhaal dat ons het meeste bijbleef, is dat van Rob. Rob is een brullende zeehond. Volwassenen zeehonden brullen eigenlijk nooit, maar Rob leerde brullen voor een rol in een Deense film. Tijdens zijn training raakte Rob zo verknocht aan mensen dat hij, toen hij terug uitgezet werd in het wild, hun gezelschap bleef opzoeken. Zo belandde hij in opvangcentra verspreid over gans Europa. Uiteindelijk kwam hij bij Ecomare terecht en besloot men hem daar te houden. Hij brult nu enkel nog op commando van de verzorgers als het etenstijd is.

Tijdens het voederen waren we getuige van een spectaculaire strijd tussen drie meeuwen om een visje. Want ja, als er eten te pikken valt, zijn die zeeschuimers er als de kippen bij. Ze proberen de verzorgers en de zeehonden te slim af te zijn en regelmatig zijn ze met een visje weg. Het gevecht werd positief beslecht in het voordeel van een grote witte zeemeeuw, die na het doorslikken van de vis zo zwaar was dat hij moeite moest doen om recht te vliegen.

Na dit zeer aangename bezoek besloten we ons op te splitsen. Onze vriend zou met de twee jongens en één van de meisjes naar ons hotel terugkeren en mijn vriend, ik en onze vriendin zouden met de twee andere meisjes gaan winkelen. Uiteraard wilden de meisjes alledrie met de jongens mee. Daarom liet ik het lot beslissen wie de gelukkige was. Het oudste nichtje van mijn vriend kwam als overwinnaar uit de bus, gevolg: traantjes bij de twee jongste nichtjes. En dat het niet eerlijk was! Ach, ze kunnen niet snel genoeg leren dat het leven niet eerlijk is. 😉

We susten ze door ze uit elkaar te halen. Mijn vriend bleef in de auto bij het middelste nichtje en troostte haar met elektronische hulpmiddelen en de kleinste mocht tijdens het winkelen in de winkelkar zitten en kreeg een stukje chocolade omdat ze zich zo flink had gedragen. Iedereen content. In de Albert Heijn kochten we allerlei lekkers voor een heuse tapasavond op het appartementje van onze vrienden.

Na de drie meisjes gedoucht te hebben, was iedereen klaar voor de feestelijke avondmaaltijd. Een avondmaaltijd die voor sommigen vooral uit chips bestond, maar omdat het de laatste avond was, besloten we dat door de vingers te zien.

Zeehonden spotten en bezoek aan een kaasboerderij – 3 november 2017

Tot mijn eigen grote verbazing bijzonder goed geslapen. Geen nachtmerries of nachtelijke muggenjachten die ditmaal mijn nachtrust kwamen verstoren. De meisjes waren blijkbaar rond half zeven wakker wakken geworden, maar mijn vriend heeft dat professioneel aangepakt door hen aan te manen nog een beetje te slapen en toen dat niet lukte hen voor de tv te zetten zodat ik nog wat kon slapen. De held!

We ontbeten allemaal samen in het appartementje van onze vrienden en vertrokken mooi op tijd naar het haventje van Oudeschild voor een boottochtje met Het Sop. We meldden ons aan twintig minuten voor inschepen en gebruikten de wachttijd om een beetje rond te lopen in het charmante haventje van Oudeschild.

Ik was op voorhand een beetje zenuwachtig dat iemand van de kinderen of ikzelf zeeziek zou worden, maar gelukkig was de zee bijzonder rustig en verliep het hele tochtje in optimale omstandigheden. Naast ons waren er nog vier andere mensen aan boord, heel gezellig. De kinderen vonden het vooral geweldig dat ze door verrekijkers mochten turen en één voor één aan het roer mochten plaatsnemen. De zeehonden op de zandbanken vonden ze wel leuk, maar konden hun aandacht niet lang vasthouden. De schipper was supersympathiek en heel vriendelijk en open naar de kinderen toe. Hij legde ons ook haarfijn het verschil uit tussen de twee soort zeehonden in de Waddenzee: de gewone zeehond en de grijze zeehond. It’s all in the nose, baby!

Tijdens de terugtocht mochten de kinderen de meeuwen voeren. Volgens mij hét hoogtepunt van hun dag. Het brood voor de meeuwen was in een paar tellen verdwenen, waarna de schipper vol gas gaf. We vlogen we haast over de golven en de meisjes vonden het fantastisch. Even vreesde ik dat we op het nippertje toch nog een zeezieke zouden hebben, toen het oudste nichtje van mijn vriend zei dat ze zich niet zo goed voelde, maar toen waren we letterlijk nog maar een drietal minuten van de haven verwijderd. Oef!

Van zo’n spannende boottocht wordt een mens hongerig! ‘s Middags lunchten we bij snackbar Veronica, een zeer sympathieke en kindvriendelijke plek waar je aan de toog allerlei heerlijkheden kan bestellen en je via een buzzer gewaarschuwd wordt wanneer je eten klaar is. Hun visbereidingen waren uitstekend en ik kon het oudste nichtje zelfs overhalen om wat gefrituurde inktvisringen te proberen die ze zowaar lustte! Een mirakel! Zelf at ik een overheerlijk broodje met verse garnalen en wat gefrituurde vis, inktvis en garnalen. Echt voortreffelijk en heel erg goedkoop.

Na het middagmaal reden we naar Kaasboerderij Wezenspyk. We volgden de aangeduide wandeling en ontmoetten kalfjes, kippen en varkens. Het leukste was het kleine veerpontje dat je handmatig moest bedienen om een brede sloot over te steken. De kinderen vonden het geweldig. Na het pontje liepen we letterlijk tussen de schapenstront en het was een beetje zigzaggen om te vermijden dat we in een dikke stront trapten. Nog wat verder leken we ogenschijnlijk niet meer verder te kunnen, dus keerden we op onze stappen terug. Pas later realiseerden we ons dat we de cirkel gewoon hadden kunnen rond maken.

De kaasmakerij zelf lag helaas stil, maar het winkeltje met bijhorende (zeer minimale) tentoonstelling over hoe je kaas maakt, was wel open. We bleven er niet lang, want de kinderen vonden het maar saai en besloten iets te gaan drinken in Den Hoorn.

Het was nog niet zo makkelijk om ergens een parkeerplaats te vinden, dus zetten we onze wagens op de parking van de Spar, we waren toch van plan om daar wat later te gaan winkelen om de ingrediënten te kopen voor een spaghettifeestmaal. We bewonderen het mooie kerkje van Den Hoorn en vonden na eerst op nogal onvriendelijke wijze buiten gezet te zijn in een andere brasserie een mooie tafel in De toegift @klif 12, een bizarre mengeling van een theater en een brasserie. We waren er de enige klanten, zodat de kinderen zonder problemen tussen de lege stoelen van het theater konden rondlopen. Een lekker glaasje witte wijn ging vlotjes binnen en de kinderen smulden van een typisch Holland streekproduct: bitterballen.

Daarna keerden we terug naar de Spar. Onze kameraad bleef met de jongens in de wagen zitten, terwijl mijn vriend en ik, samen met onze vriendin en de drie meisjes gingen winkelen. Hoe rollenpatroonbevestigend! Tot hun grote vreugde had de Spar kleine winkelkarretjes voor kinderen en ik denk dat onze drie blondines zowat alle harten van winkelend Den Hoorn veroverd hebben. 😉

Na het winkelen zette ik alle meisjes één voor één onder de douche terwijl onze vriendin zo vriendelijk was de spaghetti klaar te maken. Het oudste nichtje at heel flink haar bord spaghetti leeg en ook de jongste ging voor een twee portie spaghetti mét gehakt zónder saus. Het middelste nichtje vond het echter nodig een gans drama te maken van de maaltijd. Bokkig niet willen eten en daarna komen zeuren dat ze honger had. Een echte diva. Dat gaat wat geven in de pubertijd.

Het slaapritueel verliep zoals de vorige avond: mijn vriend die op een stoel in de kamer van de meisjes wachtte tot ze in slaap vielen, hen nu en dan streng toesprekend als er weer eentje niet wilde zwijgen.

En toen alle kinderen sliepen, konden de volwassenen eindelijk onderuit zakken met een welverdiend glas wijn. Een bijzonder geslaagde dag op Texel!

Ferry van Den Helder naar Texel – 2 november 2017

Na een bijzonder goede nachtrust (je kon een speldenkop horen vallen, zo stil!), ontbeten mijn vriend en ik op het gemak samen met zijn ouders. Na het ontbijt namen we afscheid en reden we met de wagen van mijn vriend’s moeder naar zijn zus en schoonbroer. Gedaan met de rust, want daar werden we opgewacht door drie enthousiaste jongedames van 5, 6 en 8 jaar oud. We laadden al onze bagage in de splinternieuwe Opel Zafira en vertrokken met ons vijven blij gezind naar Texel.

De autorit verliep vlotjes dankzij smartphones en tablets. Ik kan me nog goed voor de geest halen hoe ik als kind opzag tegen die urenlange saaie autoritten, dus als er moderne hulpmiddelen bestaan om verveling en gezeur tegen te gaan, dan zal ik niet aarzelen om daar dankbaar van gebruik te maken.

Rond lunchtijd besloten we de snelweg af te rijden en in de buurt van Utrecht op zoek te gaan naar een leuke plek om te eten. Helaas konden we wegens de wekelijkse marktdag niet parkeren op de parking bij de brasserie die ik gevonden had. En al de overige parkeerplekken waren natuurlijk ook ingenomen door enthousiaste marktbezoekers. We reden dus op goed geluk verder en kwamen zo terecht bij Café De Punt in Baambrugge. Een bijzonder aangename ervaring: kindvriendelijk en goedkoop en lekker eten. Ik at een slaatje met geitenkaas en nog wat stukken van de pizza margarita die de middelste jongedame niet meer wilden opeten. Al was die chocomelk met slagroom die ze even daarvoor had gedronken er wel bijzonder vlotjes ingegaan.

Daarna was het even doorrijden om op tijd bij de ferry te geraken. Iets te veel tijd verspild tijdens de middagpauze. We waren nochtans goed op tijd vertrokken. Ferry’s en wij, het blijft een moeilijke combinatie. Uiteindelijk waren we mooi op tijd bij de inscheepplaats in Den Helder en konden we een tiental minuten later met onze Opel Zafira de TESO ferry oprijden.

We genoten, ondanks de stevige wind, van het zonnetje op het buitendek, maar de kinderen vonden het al snel te koud (of wilden liever in de speelhoek op de grote touch screens gaan spelen, dat kan natuurlijk ook). De ganse overtocht duurde amper vijftien minuten. Jammer, want ik had nog wel even langer op deze comfortabele boot willen blijven rondhangen. Zonder twijfel de mooiste en modernste ferry die mijn vriend en ik tot nu toe genomen hebben.

Op Texel aangekomen reden we rechtstreeks naar Hotel Duin en Bos. Terwijl mijn vriend samen met onze vriendin de paperassen in orde maakte, speelden de kinderen op het kleine speeltuintje. Ze gingen nogal wild tekeer op de trampoline en ik zag mijn vriend en mezelf al in een flits met een kind zonder voortanden naar spoed rijden, maar gelukkig kwam iedereen er ongehavend vanaf.

We reserveerden een tafel voor negen personen in het restaurant van het hotel en maakten nog een wandeling naar zee voor het avondmaal. De heentocht vonden de kinderen geweldig: verstoppertje en tikkertje spelen, de volwassenen laten schrikken (Halloween was net achter de rug) en ook de zee zelf vonden ze fantastisch. Al was ik minder een fan van dat gooien met zand naar elkaar.

De terugweg was echter een ware strijd. Het middelste nichtje van mijn vriend wilde niet meer stappen en haalde al de truken boven om dat te benadrukken. Op de grond liggen, met de voeten slepen, zeuren dat ze dood ging van de honger. En al onze overredingskracht leverde uiteraard helemaal niks op. Van pure miserie heeft mijn vriend dan toegegeven en haar op zijn schouders gezet, hoewel ze daar eigenlijk te oud voor is. Enfin, wat acteerprestaties betreft, had ik haar bijna de Oscar voor beste actrice gegund.

Gelukkig duurde de terugtocht maar een klein half uurtje en was er daarna de gezellige warmte van restaurant Bosq. Opeens waren alle kinderen weer helemaal opgeknapt. 😉 Het restaurant was eigenlijk een beetje te chic om te dineren met kinderen, maar ze deden echt hun best om het ons naar de zin te maken, met kleurplaten en kleurpotloden en aangepaste kindergerechten. De gerechten op de kaart waren erg verfijnd. Mochten we enkel onder volwassenen geweest zijn, zouden we zeker voor het proeversmenu gegaan zijn, maar nu hielden we het op twee kleine gerechtjes. Het was heerlijk! En omdat alle kinderen zo flink waren geweest tijdens het diner kregen ze nog een ijsje als dessert.

Na het avondmaal stak ik de twee jongste meisjes nog snel onder de douche om het zand van hen af te wassen en toen was het afwachten tot ze in slaap zouden vallen. Met drieën op één kamer was dat natuurlijk een hele opgave. Mijn vriend had besloten een nieuwe taktiek uit te testen: met een stoel in de kamer zelf plaatsnemen totdat ze in slaap lagen. Dat werkte gedeeltelijk, want hij moest hen toch nog vaak streng tot stilte aanmanen.

Uiteindelijk sliepen ze alle drie en slopen we stilletjes de deur uit naar het appartementje van onze vrienden naast ons om met een glas wijn te klinken op onze eerste namiddag en avond op Texel. Via facebook messenger en de ingebouwde camera van zijn laptop hield mijn vriend de leefruimte van ons appartementje in het oog. Zo konden we op ons gemak van de wijn genieten zonder ons zorgen te hoeven maken dat we niet zouden merken wanneer één van de meisjes zou opstaan.

Een Belgisch blitzbezoek

Vorige week moest ik voor werkgerelateerde redenen terug naar België vliegen. Alwaar ik beroep kon doen op de uitmuntende gastvrijheid van Goofball and friends. Ik landde dinsdagavond met enkel handbagage op de luchthaven van Zaventem en nam de eerste de beste trein richting Leuven. Goofball had mij uitstekende instructies gegeven en ik arriveerde inderdaad iets na de babysitter bij hen thuis. De twee jongens waren uiteraard dik teleurgesteld dat ik hun mama niet was, maar gelukkig kwam Goofball niet lang daarna thuis. En dik kwartier later gevolgd door de sushileverancier. 😉 Hoera, want het was van mijn laatste bezoek in België geleden dat ik nog eens fatsoenlijke sushi gegeten had. Ging vlotjes binnen met een glaasje witte wijn erbij. 😉

Na een uitstekende nachtrust (zoveel stilte ‘s nachts ben ik niet meer gewoon!) en een fijn gezamenlijk ontbijt, bracht ik de dag voornamelijk door op de trein, op de tram, in een saai kantoor in Schaarbeek, op de tram en op de trein. Iets na zes was ik opnieuw in Leuven, alwaar ik beertje, de jongste zoon van Goofball alweer moest teleurstellen dat ik zijn mama niet was. Gelukkig was er banaan om hem te troosten en duurde het niet al te lang voor zijn mama en zijn oudste broer thuis kwamen. Tijd voor mij om afscheid te nemen, want ik had met de mama en papa van mijn petekindje afgesproken om samen te gaan dineren in restaurant Masalatop. Naar mijn bescheiden mening het beste Indische restaurant van Leuven. En ook ditmaal werden we niet teleurgesteld. Het was heerlijk!

Continue reading →

Bezoek aan Aquatis in Lausanne

Zondag hadden we afgesproken met onze vrienden uit Aubonne, tevens ouders van ons petekindje om samen naar het gloednieuwe Aquarium – vivarium in Lausanne te gaan. Ik keek er erg naar uit want het was alweer veel te lang geleden dat we elkaar nog eens gezien hebben én ik ben dol op aquaria.

Mijn vriend en ik spoorden met de trein naar Alleman, alwaar we opgepikt werden door onze vriendin. We hadden het pas gerenoveerde huis al eens eerder gezien voor dat ze erin getrokken waren, maar het was de eerste keer dat we het volledig ingericht konden bewonderen. Het schitterend uitzicht op het meer was om jaloers op te zijn! En natuurlijk konden de kinderen niet wachten om vol trots hun nieuwe kamers te laten zien. Er moeten nog wat details afgewerkt worden, maar je ziet zo dat dit een fantastische thuis is/zal worden.

Na samen tortilla’s gegeten te hebben, vertrokken we met de wagen naar Lausanne. Aquatis was makkelijk te vinden en dankzij onze vriend die snel online tickets kocht, konden we aan de lange wachtrijen ontsnappen. Helaas was het zo druk in Aquatis dat het onmogelijk was om ten volle van de opstellingen in dit gloednieuwe gebouw te genieten. Veel opstellingen toonden bewegend beeld en bijhorend geluid, wat zeer moeilijk te verstaan was in al de drukte. De spiegels op de grond die dienden om taferelen op het plafond te weerkaatsen en zo de illusie te creëren dat je boven een bepaald landschap vloog, waren al stevig bekrast. De vraag is of die spiegels bestand zijn tegen al die mensen die er dagelijks over passeren. Sommige touch screens werkten gewoon niet en de grote aquaria gaven een nog wat lege indruk. Iets wat wellicht in de loop der maanden zal veranderen. En ik het algemeen vond ik het ook allemaal wat te donker.

Hét hoogtepunt van ons bezoek was de krokodil die net op het moment dat wij erop stonden te kijken en hoop visbotten uitbraakte, waar de andere vissen in het aquarium zich vliegensvlug op stortten. Kannibalisme, iemand? Maar wel interessant om te zien, want ik was er altijd vanuit gegaan dat een krokodil zijn slachtoffer volledig verteerde.

Al bij al verlieten we het aquarium met gemengde gevoelens. Ik denk echt dat Aquatis meer potentieel heeft dan wij te zien kregen. Misschien nog eens teruggaan als de kinderziektes weggewerkt zijn.

Maar het leukste is natuurlijk dat we samen een gezellig namiddag hebben doorgebracht.

Fietstocht in de omgeving van Chavannes-des-Bois

et lijkt erop dat de Indian Summer, na een kleine opflakkering vorige week donderdag, er definitief de brui aan gegeven heeft. Voor ons fietstochtje zaterdag heb dan ook voor de eerste keer sinds ik in Genève ben aangekomen, nylon kousen aangedaan.

Ditmaal fietsten we in de richting van Nyon. De fietstocht was wat frisser dan we tot nu toe gewoon waren (op dat vlak zijn we hier verwend, ik besef het): onze fleece kwam goed van pas. De zon was echter van de partij en de herfstkleuren in de bossen kwamen prachtig tot hun recht. Van de paar fietstochten die we tot nu toe gemaakt hebben, vond ik dit de mooiste. De route voerde ons rechtstreeks het bos is en we fietsten lange stukken op kleine verharde paadjes doorheen de velden op een steenworp van de Franse grens. Heel rustig en mooi en exact wat we nodig hadden om te ontsnappen aan de lawaaierige stad. Het prachtige uitzicht op het meer met op de achtergrond de Mont Blanc was de kers op de taart.

De wijngaardterrassen van Lavaux

Deze zondag profiteerden we opnieuw volop van het feit dat de herfst last heeft van een identiteitscrisis en zich zomer waant. Om in de sfeer van de vorige dag te blijven, leek een wandeling langs de wijngaardterrassen van Lavaux, sinds 2007 UNESCO werelderfgoed, me ideaal.

We namen in Genève de trein van 11u (met zeven minuten vertraging, jawel, ook in Zwitserland kan dat al eens gebeuren) en waren rond 12.30u in St-Saphorin. Ons oorspronkelijke plan was om in het schattige dorpje St-Saphorin iets te eten, maar de twee restaurants die open waren op dat moment hadden allebei geen plaats meer. Niet verwonderlijk, we waren duidelijk niet de enige dagjestoeristen die van het mooie weer gebruik wilden maken om de beroemde terrassen van Lavaux te verkennen.

Helaas bleken de meeste eetgelegenheden in de omgeving dicht (die Zwitsers nemen hun zondagsrust blijkbaar erg serieus). Gelukkig vond mijn vriend via googlemaps een bakkerij in Chexbres die open was op een dik half uur wandelen van St-Saphorin. Mijn maag protesteerde op dat moment al heftig en een wandeling van bijna 12 km aanvatten op een lege maag, leek niet bepaald een goed idee.

Ik propte snel een meergranenreep in mijn mond en we begonnen aan de tocht van 2 kilometer naar de bakkerij. Hiervoor moesten we afwijken van de normale wandelroute en een flink stuk stijgen. Laat ons zeggen dat er toch wat gezucht aan te pas gekomen is alvorens we onze bestemming bereikten. Al verzachtten de mooie vergezichten onderweg de steile klim een beetje.

Boulangerie Bidlingmeyer bleek echter de omweg meer dan waard te zijn. Naast de bakkerij, baatten ze tevens een brasserie uit met een mooi terras met uitzicht op het meer en de wijngaardterrassen. Wij moesten even wachten tot er een plek vrij kwam (helaas niet op het terras), maar wij waren al blij dat we uitzicht hadden op een stevig middagmaal. De bediening was wat slordig en ongeïnteresseerd, maar het eten was degelijk en lekker.

Van brandstof voorzien daalden we opnieuw af naar de wandelroute en genoten met volle teugen van de gouden herfstkleuren en de prachtige terrassen met wijngaarden waarvan de geschiedenis terug gaat tot de elfde eeuw, toen Benedictijnse en Cisterciënzer kloosters dit gebied controleerden. De druif die in hoofdzaak verbouwd wordt in het gebied tussen Lausanne en Vevey is de Chasselas. De geproduceerde wijn is bijna hoofdzakelijk bedoeld voor consumptie in Zwitserland. Een ideaal cadeautje om als toerist mee naar huis te nemen, dus.

Helaas bleken bijna alle wijnhuizen gesloten toen wij er passeerden. Een beetje vreemd, want dit leek mij een ideale dag om wat extra inkomsten te genereren. Misschien zijn in het hoogseizoen de wijnhuizen wel open op zondag? We passeerden onderweg wel een klein kraampje waaraan je een glas wijn kon kopen, maar de lange rij deed ons hiervan afzien.

Na de stevige klim naar Boulangerie Bidlingmeyer was de rest van de wandeling vrij eenvoudig. De glooiende hellingen in combinatie met de laagstaande herfstzon leverden het ene fotogenieke plaatje na het andere op. Wat een fenomenaal mooie streek! Ik denk niet dat we een betere dag hadden kunnen uitkiezen voor ons bezoek.

Na heel veel foto’s vonden we het tijd om eens een glas van de lokale wijn te proeven. Redelijk om het einde van de wandeling kwamen we langs het mooie terras van Domaine Saint-Amour, dat gelukkig wel open was. We werden er door de wijnboer in eigen persoon van uitleg voorzien en dronken een flesje van 37,5 liter Saint-Amour terwijl we keken naar de langzaam ondergaande zon. Romantischer kan haast niet. 😉

Het laatste stuk van de wandeling was er voor mij een beetje te veel aan, maar we slaagden er toch in om met een paar minuten speling de trein van 18.50u in Lutry te halen.

Prachtige dag die zeker naar meer smaakte!

Planckendael en sushi

Tijdens ons diner vrijdag vertelde Goofball dat ze plannen had om met haar oudste zoon en een vriendje naar Planckendael te gaan. Omdat altijd maar kuisen op den duur ook begint tegen te steken, bood ik aan om mee te gaan. Kwestie van ook wat volwassen conversaties te kunnen hebben tijdens het uitstapje. 😉

Het beloofde dinsdag een heel warme dag te worden, dus trok ik mijn fleurigste zomerkleedje aan en fietste ik ‘s middags, fototoestelrugzak op de rug, naar Goofball. We haalden de twee jongens op bij de sporthal waar ze zich in de voormiddag fysiek hadden kunnen uitleven en begonnen aan onze rit naar Planckendael. Een klein beetje file later was Kabouter al in slaap gesukkeld en dat bleef zo tot we aankwamen op Parking 2. Dat microdutje had blijkbaar deugd gedaan, want na een kort ritje in de buggy kreeg hij aan de ingang van Planckendael een nieuwe opstoot van energie. Van vermoeidheid geen spoor.

Na een boterhammenlunch trokken we het park in. ‘t Is vreemd, in mijn hoofd zijn Pairi Daiza en Planckendael blijkbaar ergens verknoopt geraakt tot één gigantische dierentuin wat het voor mij verwarrend maakte om mijn weg te vinden. Gelukkig was het vriendje van Kabouter (eveneens drie jaar) al zo vaak in Planckendael geweest dat hij ons vol overtuiging de weg wees.

Het is alleszins een feit dat ik nog nooit zo snel door Planckendael gehold ben. Telkens wanneer we stilstonden vroeg het vriendje van Kabouter na een minuutje dieren kijken: “Gaan we door?” 😉 Enfin, we zagen dus heel veel dieren op een drafje. Met speciale vermelding voor de lemuren die zowel Kabouter als zijn vriendje met hun uitwerpselen lieten kennismaken. Gelukkig heb ik altijd en overal papieren zakdoekjes bij om in noodgevallen als deze boven te halen (al waren vochtige doekjes beter geweest). Wel spijtig dat Goofball het moment dat de lemuur zijn kakje liet vallen gemist heeft, omdat ze buiten met de buggy stond te wachten.

Oja, en natuurlijk moest er ook een ijsje gegeten worden! Ik denk dat de ijsverkoop in Planckendael op deze warme dag alle records gebroken heeft! Ik was trouwens onder de indruk was van de praatvaardigheid van beide jongens. Drie jaar oud en al zo’n uitgebreide woordenschat. Knap.

Rond half vijf hadden beide jongens hun maximumlimiet aan dieren bereikt en wilden ze graag als afsluiter van de namiddag met de lego spelen (excuseer, ‘bouwen’, zoals het vriendje van Kabouter mij enkele keren verbeterde). Er loopt momenteel namelijk een grote legotentoonstelling in het dierenpark, waarbij doorheen gans het park prachtige legokunstwerken opgesteld staan.

Ook Goofball haalde haar beste bouwkunsten boven, met een kubistische leeuw als resultaat. 😉

En jawel, natuurlijk liep ik weer wat bekenden tegen het lijf: mijn twee favoriete slimme turnsters! Fijn dat ik op de valreep voor de definitieve verhuis naar Zwitserland nog een paar mensen tegen het lijf loop.

Het kostte een beetje overredingskracht om de jongens bij de lego weg te krijgen, maar uiteindelijk waren ze allebei moe genoeg om zonder al te veel tegenpruttelen naar de auto te gaan. Onderweg terug naar Leuven, bestelde ik bij Deliveroo ons avondmaal. Kwestie van niet te veel inspanningen te moeten doen op zo’n warme dag.

We leverden het vriendje van Kabouter vuil en bezweet af bij zijn ouders en wachtten tot de fietskoerier onze Taste of Asia bestelling kwam brengen. Helaas viel de maaltijd een beetje tegen. De sushi die we als voorgerecht besteld hadden, was ok, maar zowel bij Goofball als bij mezelf was het vlees in onze gerechten veel te lang gebakken. Een taaie lamscurry en een taaie teriyaki, niet bepaald waarop we gehoopt hadden… Gelukkig maakte het fijne gezelschap veel goed én kon ik een blik werpen op het nieuwe bed van Beertje!

Kermis in Genève

Na afscheid genomen te hebben van onze vrienden uit Willebroek, reserveerde mijn vriend een waterfiets voor zes personen en gingen we op zoek naar iets om te eten. Momenteel zijn de Fêtes de Genève volop aan de gang. Dat betekent dat er langs beide zijden van het meer kermisattracties, eettentjes en drankgelegenheden staan opgesteld (en dat er bijna elke dag vuurwerk wordt afgestoken). Aangezien het echter nog maar twaalf uur was, waren veel eetstandjes nog aan het opstarten en iedereen weet dat hongerige kinderen geen plezante kinderen zijn. Na een uitgebreide enquête over het lievelingseten van de drie kinderen afgenomen te hebben, besloten we een pizzazaak op te zoeken. 😉 De eerste zaak die we in het vizier hadden, bleek echter gesloten te zijn. Bij de tweede zaak (die we veiligheidshalve eerst opgebeld hadden), hadden we meer succes. Onze tafel op het terras stond al klaar en we kregen meteen een menukaart aangereikt.

Lang moest er niet nagedacht worden: vier pizza’s en één gnocchi del nonno (drie keer reden wie dat laatste gerecht bestelde). De pizza’s werden met bijzonder veel smaak verorberd. Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat de kinderen zo goed zouden eten. Al bleken ze er geen moeite mee hebben nog een plekje te vinden voor het snoepgoed dat de ober na de maaltijd kwam brengen. Da Gabriele, dikke aanrader als je met kinderen op stap bent.

We waren mooi op tijd voor ons tochtje met de waterfiets. De zon scheen volop, dus werd de zonnecrème bovengehaald om al die tere huidjes te beschermen. mijn vriend deed het meeste trapwerk, maar ook de kinderen lieten zich niet onbetuigd. Aangezien er kandidaten genoeg waren om te watertrappelen, beperkte ik mij tot genieten van het zonnetje en het fijne briesje.

Na het waterfietsen (dat de stoere jongen toch maar een beetje saai vond) wandelden we naar het reuzenrad dat opgesteld stond in de Jardin Anglais. Onderweg werden we staande gehouden door een pottenbakker die ter plekke drie kleine kleicreaties voor de kinderen draaide, elk met in het Arabisch hun naam erop. De pottenbakker reikte de nog zachte klei aan op een stukje karton, wat betekende dat we de rest van de namiddag supervoorzichtig moesten zijn om deze fragiele creaties heelhuids thuis te krijgen. 😉

Het reuzenrad bood ons een schitterend uitzicht over Genève en het meer, waarna we de Pont du Mont-Blanc over wandelden om de kinderen bij Mullers Factory te trakteren op een welverdiend ijsje. Helaas besloot de bol stracciatella van het oudste meisje na een paar happen dat het tijd was om de vrijheid (aka de grond) op te zoeken. Ze keek behoorlijk beteuterd, maar wilde, ondanks aandringen van onze kant, geen tweede ijsje.

Daarna was het tijd om eendjes te vangen en stoer te doen op de botsautootjes. De botsautootjes zullen voor mij altijd verbonden blijven met die periode uit het middelbaar dat de botsauto’s ongeveer de stoerste attractie waren op de kermis en onderdeel uitmaakten van het subtiele paringsgedrag der pubers met te veel hormonen. Maar ‘t was wel leuk om mijn stuurkunsten nog eens te mogen boven halen! 😉

mijn vriend ging met de drie kinderen ook nog in een funhouse, terwijl ik op de tassen paste. Daarna vonden we het welletjes en besloten we een rustig terrasje op te zoeken om nog iets te drinken. Terwijl ik ‘ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ speelde met de kinderen, ging mijn vriend de auto ophalen.

We slaagden erin om alle drie de kinderen heelhuids terug af te leveren bij hun ouders, alwaar we vriendelijk uitgenodigd werden om te blijven eten voor het avondmaal. Daar zeiden we natuurlijk geen neen tegen!

Yet Another Blog

Life on my side

uitstap