Van Bologna over Zürich naar Brussel – 14 mei 2024

Opgestaan om 7.10u. Zelfs al lag ik gisteren op tijd in bed, dan nog is het pijnlijk zo vroeg te moeten opstaan. Ik ben net bezig met mijn valies te maken wanneer om 7.20u de telefoon gaat. Het onthaal belt om me te laten weten dat de bus naar de luchthaven ons komt ophalen om 7.30u, wat riant vroeg is, want onze vlucht naar Zürich vertrekt pas om 10.45u. Lichte paniek, dus. Ik stuur snel een bericht naar de ouders om te informeren of ze ook een telefoontje gekregen hebben. Dat blijkt het geval te zijn.

Ik schakel een versnelling hoger, gooi in een sneltempo alles in mijn valies en haast me naar beneden. Ontbijten doen we wel op de luchthaven. Ik tref de ouders van mijn vriend beneden aan het onthaal en een paar minuten later zitten we op de bus. Uiteraard duurt het weer een tijd voordat alle passagiers verzameld zijn. Al valt het me op dat er een pak minder mensen op de bus zitten in vergelijking met gisteren. Misschien hebben sommige passagiers eigen vervoer naar de luchthaven geregeld.

Enfin, de rit met de bus naar de luchthaven verloopt supervlot, dus we zijn daar veel te vroeg. We checken voor de tweede keer onze bagage in (hoera, de handbagage van de moeder van mijn vriend wordt opnieuw gratis ingecheckt) en gaan op zoek naar een plek om te ontbijten. De luchthaven van Bologna heeft echt een capaciteitsprobleem. Bij elke eetgelegenheid staat een gigantisch lange wachtrij. Uiteindelijk gaan we gewoon op goed geluk in een rij staan. De ouders van mijn vriend kopen een pistolet met mortadella en een cappucino en ik ga voor een focaccia, die er lekker uitzag, maar niet voldoende is opgewarmd. Enfin, het vult de maag.

Opnieuw is het een hele uitdaging om vrije zitplaatsen te vinden op de veel te drukke luchthaven. Ik slaag erin twee zitplaatsen niet al te ver van elkaar te vinden voor de ouders van mijn vriend, maar zelf moet ik wat verder af gaan zitten. Op zich vind ik dat niet eens zo erg, want door de afgelaste vlucht heb ik vandaag onverwacht een extra dag verlof moeten nemen. Ik maak dus van de gelegenheid gebruik om wat mails te beantwoorden.

De vlucht naar Zürich verloopt tot mijn opluchting bijzonder vlot. We landen stipt op het voorziene middaguur. Onze vlucht van Zürich naar Brussel vertrekt echter pas om 17.10u en omdat vijf uur rondhangen op een luchthaven ook maar saai is, besluit ik de ouders van mijn vriend te trakteren op een blitzbezoek aan Zürich. We nemen de trein naar Zürich Hauptbahnhof, die er welgeteld twaalf minuten over doet om ons van de luchthaven naar het hart van Zürich te brengen. We laten onze handbagage (inclusief mijn laptop) achter in de lockers van het reusachtige treinstation, zodat we zo min mogelijk moeten meesleuren.

Ik besluit ons te beperken tot een wandeling langs de oevers van de Limmat, kwestie van zeker op tijd terug op de luchthaven te zijn om te vermijden dat we ons vliegtuig missen. Enige probleem: ik moet het stellen zonder datanetwerk, want de roamingkosten in Zwitserland zijn astronomisch hoog (awoert!). Vervelend, maar niet onoverkomelijk. Ik heb op voorhand de kaart van Zürich gedownload, het is alleen niet mogelijk om de tijd in te schatten die we over de wandeling zullen doen.

Onze eerste stop is Lindenhof, dat ons een mooi uitzicht biedt over Zürich. De zon schijnt uitbundig en het is zelfs aan de warme kant. Tot mijn ontzetting blijkt tijdens de wandeling dat het niet meer lukt mijn iphone op te laden. Ofwel een probleem met de batterij, ofwel met de oplaadkabel. Ik probeer op te laden aan de kabels en externe batterijen van de ouders van mijn vriend, maar die kabels (nochtans ook USB C) lijken niet goed vast te klikken in mijn iphone. Met nog maar 39 procent batterij besluit ik zoveel als mogelijk in vliegtuigmodus te blijven. Uiteindelijk ben ik al in Zürich geweest en herinner ik me genoeg van ons vorige verblijf om de wandeling zonder ondersteuning van googlemaps te doen.

We wandelen tot aan de Zürichsee, maken wat foto’s van het meer en de bergen en wandelen dan langs de andere oever van de Limmat naar de Altstadt. We brengen een kort bezoek aan de Grossmunster (voor de beklimming van de torens is er helaas geen tijd) en wandelen door de gezellige straatjes van het oude gedeelte van Zürich.

Continue reading →

Vriendschap in Aubonne

Na de uitspattingen van gisteren niet al te vroeg opgestaan, ontbeten, onze valiezen gepakt en vervolgens de trein naar Aubonne genomen voor een bezoek aan onze vrienden daar.

Naar goede gewoonte verwende onze kameraad ons met allerlei lekkernijen en hoewel we duidelijk gezegd hadden dat we gisteren al stevig gedronken hadden en dat één flesje champagne wel volstond, kon onze kameraad het toch niet laten en haalde hij allerlei lekker wijntjes boven. Tja, dan kan een mens moeilijk neen zeggen, he.

Ik vrees dat dit officieel het laatste jaar is dat ik nog kleiner ben dan mijn petekindje, de jongste dochter van onze vrienden. Amai, waar is de tijd dat ze nog een klein schattig baby’tje was? Tof om te zien hoe de drie kinderen nu elk hun hobby’s hebben en zich een weg in de wereld zoeken. Ze doen aan volleyball, triatlon en cheerleading en in de winter gaan ze met z’n alle skiën in de buurt van hun buitenverblijf. En onze vrienden zijn aan het trainen voor hun volgende trail run. Hoe ze hun drukke job combineren met drie kinderen en hun sportieve hobby’s, geen idee. Ik heb geen kinderen en heb ondertussen bijna al mijn hobby’s geschrapt, wegens geen tijd meer voor. Beter in time management, zeker?

Typisch dessert uit de regio met merengue, rode vruchten en een saus op basis van kaas:

Omdat onze vrienden in de namiddag hun zoon moesten helpen met zijn huiswerk, keerden we na de bijzonder uitgebreide lunch terug naar Genève voor een wandeling langs het meer. Spijtig genoeg liet de zon ons vandaag in de steek, maar gelukkig hielden we het, ondanks de dreigende regenwolken en een paar verdwaalde druppels hier en daar, droog. Opvallend: overal troffen we in de parken langs het meer van Genève gebreide kunstwerken aan. Heel mooi!

Na de wandeling begeleidde mijn vriend mij met de trein naar de luchthaven alwaar we voor een paar dagen afscheid van elkaar namen.

En jawel, de vluchtgoden lieten mij alweer in de steek: vertraging. Gelukkig verliep de vlucht eens we vertrokken waren vlotjes. Omdat het de laatste vlucht van de dag was, kon ik een wrap van the Foodbag aan halve prijs kopen, om de honger te stillen die na de copieuze lunch nu toch de kop op stak.

Door de opgelopen vertraging mistte ik uiteraard de laatste rechtstreekse trein van 22.57u naar Leuven. Ik kon nog wel de trein van 23.53u nemen, maar die reed over Brussel-Noord waardoor ik pas om 00.48u in Leuven zou zijn. Dat leek me geen goed begin van de werkweek, dus bestelde ik een taxi via Taxi Verts. De rit naar Leuven kostte me 55,50 euro, een pak goedkoper dan de tarieven van de gewone taxi’s in de luchthaven. En zo lag ik toch nog op een aanvaardbaar uur in bed.

Caves Ouvertes in Genève

Genoten van een simpel, maar lekker ontbijt in ons hotel. Mijn vriend en ik zorgen dat we zeker genoeg gegeten hebben, want vandaag staat er een bezoek aan de Caves Ouvertes op het programma. Na twee keer genoten te hebben van de Caves Ouvertes Vaudoises, kijk ik er naar uit de streek rond Genève zelf te verkennen.

Samen met de collega van mijn vriend nemen we de trein naar Satigny om aan onze verkenning van de Geneefse wijndomeinen te beginnen. Tot mijn grote vreugde is het prachtig weer. De zon schijnt volop en de blauwe lucht is getooid met wollige schapenwolken. We genieten van het prachtige uitzicht op de wijnvelden en zetten er de pas in naar onze eerste proeverij.

Onze eerste stop bij Domaine des Charmes valt me echter tegen. Ik vind al de wijnen die ik er proef te zuur. Geen enkele van deze wijnen zou ik aan mijn gasten durven voorschotelen.

Verder naar Domaine des Trois Étoiles, waar de wijn gelukkig veel meer mijn ding is. Ik proef er een werkelijk uitstekende Viognier, die meteen mijn hart steelt. Heerlijk. En niet alleen de wijn is er lekker, ook de prachtige tuin nodigt uit tot hier blijven rondhangen. Her en der zijn schilders aan het werk om het landschap vast te leggen, wat het dromerige gehalte van deze plek nog vergroot. We kopen ons een flesje Viognier en genieten van de omgeving.

We weerstaan de neiging om hier gewoon te blijven, rukken ons los van onze tuinstoel en lopen naar Domaine Les Perrières, waar een gigantisch lange wachtrij ons meteen ontmoedigt. Geen zin om zo lang in de rij te gaan staan om een paar druppeltjes te proeven. Dus wandelen we verder naar Cave Les Crêtets. Deze plek ligt een beetje verstopt en heeft niet zo’n mooi uitzicht, vandaar wellicht dat het hier een pak minder druk is. We raken aan de praat met andere wijnliefhebbers die ons wat tips geven waar de beste wijn te drinken. Ik neem een foto van drie verdwaalde Aziaten. En na nog een paar proevertjes lunchen we hier met een kaasplankje en wat brood. Simpel, maar lekker.

Ik kan de heerlijke Viognier echter niet uit mijn hoofd zetten, dus keren we terug naar Domaine des Trois Étoiles. Ondertussen zijn daar nog een paar andere collega’s van mijn vriend aangekomen, die ik ken van hun bezoek aan FOSDEM. Ondertussen is er massaal veel volk toegestroomd en kost het ons serieus wat moeite om een tafel en wat stoelen te vinden voor onze best wel grote groep (de Spaanse collega heeft een hoop Spaanse vrienden meegenomen en er duikt nog een vriendin op van de collega met wie we samen naar hier gekomen zijn). Uiteindelijk lukt het ons om rond een vrijgekomen tafel wat stoelen te verzamelen. Gebruik makend van een dikke boomstam kan iedereen min of meer zitten. De wijn vloeit rijkelijk, want iedereen trakteert om de beurt op een flesje. Ik geraak eerlijk gezegd na verloop van tijd de tel kwijt van het aantal flessen dat onze groep verzet heeft.

Naarmate de namiddag vordert, wordt het steeds drukker op Domaine des Trois Étoiles en worden de wachtrijen voor de twee enige toiletten steeds langer. Op een gegeven moment heb ik letterlijk meer dan twintig minuten moeten aanschuiven om naar het toilet te kunnen gaan. Al een geluk dat ik op de lange wachtrij geanticipeerd heb, want als het echt dringend was geweest, had ik mij ergens tussen de wijnranken moeten terug trekken.

Tegen zes uur lopen de proeverijen op hun einde. We nemen afscheid van de groep en keren met de trein terug naar Cornavin. Op aanraden van de vriendin van mijn collega trekken we naar het beste Chinese restaurant van Genève, Zhong Tong. Grappig dat mijn vriend en ik hier al twee keer eerder iets gegeten hebben. Ik moet zeggen dat de gerechten mij ditmaal bijzonder goed smaken. De heerlijke scampi zijn om (letterlijk) duimen en vingers van af te likken. We laten ons door de collega overtuigen om nog een flesje wijn bij de maaltijd te bestellen, al betwijfel ik of dat echt verstandig was. Afsluiten doen we met mochi en een decadente colonel, want citroensorbet is goed voor de spijsvertering. 😉

Ik voel dat het zo stilletjes aan tijd wordt om af te sluiten, maar de collega van mijn vriend is in topvorm. En zo belanden we alsnog bij Lord Jim, de favoriete Irish pub van mijn vriend en zijn collega’s om daarna de avond al dansend af te sluiten op de live muziek van coverband de No Names in de Mr Pickwick Pub. Best wel surreëel. Mijn laatste drankje van de dag is een shotje rum. Waarna mijn vriend en ik niets anders kunnen dan vaststellen dat zijn collega zo ver heen is dat hij onmogelijk nog alleen kan thuis geraken.

We wandelen samen met de collega naar Cornavin en nemen daar met ons drieën een taxi om de collega naar zijn appartement te brengen dat een heel stuk buiten het centrum van Genève gelegen is. Na deze goede daad keren we met dezelfde taxi terug naar Cornavin en kruipen we in bed. Wat een dag!

Back in Geneva!

Na mijn spurt door de regen naar Brussel-centraal, kwam ik vol adrenaline aan in Leuven. Ik had nog welgeteld 14 minuten om mijn valies te maken en mij dan vervolgens te haasten om de trein van 15.24 naar de luchthaven te halen (gelukkig reisde ik enkel met handbagage). Fijn om nog eens richting Genève te kunnen trekken, wat toch alweer van juli vorig jaar geleden was. Op de luchthaven kocht ik Neuhaus pralines als geschenkje voor onze vrienden in Aubonne. Jammer genoeg was ik er niet meer in geslaagd om bij Bittersweet langs te gaan. De tijd die mij nog restte voor mijn vlucht van 17u zou vertrekken, vulde ik zo productief mogelijk in, tokkelend op mijn werklaptop. Lang leve wifi!

De vlucht verliep vlotjes en mijn vriend stond op zijn vertrouwde plekje op mij te wachten. We namen de trein naar Cornavin en dropten onze spullen af in Hotel Les Arcades, gelegen op de tweede verdieping van een groot gebouw vlakbij het station. De kamer was redelijk basic, maar het bed was goed en er waren voldoende kussens. Meer heeft een mens niet nodig!

Voor het avondmaal trokken we naar Spaans restaurant El Faro, waar we een eeuwigheid geleden al eens aten en dat mij toen echt goed bevallen was. Helaas was het restaurant volgeboekt. De vriendelijke dame aan het onthaal zag mijn teleurstelling en bood ons een hoge tafel met barkrukken aan, zodat we toch een plekje hadden. Heel blij mee! En ja, de paella was even lekker als ik mij herinnerde, helaas kon hetzelfde niet gezegd worden over de prijzen, die flink gestegen waren sinds ons laatste bezoek. We lieten het niet aan ons hart komen en bestelden een lekker glaasje Albariño verdejo en Chardonnay bij onze maaltijd.

Terwijl wij aan het eten waren, kwam er een meisje binnen waaien, type influencer, die graag een crème El Faro, een variant op de crema catalana met verse ananas, wilde. Dezelfde dame die ons een tafeltje had bezorgd probeerde in het Frans uit te leggen dat ze een twintigtal minuten moest wachten op dat dessert, maar het meisje verstond heel duidelijk geen woord Frans. Dus boden wij onze diensten aan als tolken. Het meisje zei dat ze zo lang niet kon wachten, want dat ze haar trein moest halen. Waarop de dame repliceerde dat ze geen crema catalana als take-away kon meegeven. Dat het dessert zich daartoe niet leende. Een heel gedoe, want het meisje wou per sé dat dessert proberen zonder haar trein te missen. Uiteindelijk deed de keuken een inspanning en op vijf minuten stond het dessert voor haar neus.

Nu was ik zelf nieuwsgierig geworden natuurlijk naar die fameuze crème El Far. Dus bestelde ik mij een portie, gewoon om te weten of dat dessert al dat gedoe waard was. En ja, het smaakte mij zeker, maar ik denk dat ik toch de voorkeur geef aan een klassieke crema catalana. Voor mij gaf de verse ananas weinig meerwaarde.

Na de maaltijd maakten we nog een wandeling tot aan het meer en kropen dan op tijd in bed. Kwestie van de volgende dag goed uitgeslapen te zijn voor de Caves Ouvertes van Genève!

Op bezoek in Allaman – 16 juli 2023

Vandaag opnieuw tot 9 u uitgeslapen wat een luxe! Het ontbijt slaan we over, omdat we deze middag naar onze vrienden in Aubonne reizen en die ons altijd zeer royaal ontvangen. Ik wil genoeg honger hebben.😉

We maken van de gelegenheid gebruik om nog wat te wandelen aan het meer en nemen dan op 11.20u de trein naar Allaman, waar onze vriendin ons komt ophalen aan het station.

Het is gelukkig wat minder warm dan gisteren, zodat we samen kunnen genieten van het terras van onze vrienden met uitzicht op het meer zonder oververhit te geraken. De kinderen zijn alweer wat gegroeid. Al vermoed ik dat de oudste dochter ondertussen uitgegroeid is. Ze steekt al hoog genoeg boven mij uit!

Tijdens het aperitief komt een wat oudere kennis van onze vrienden langs. Een vlotte dame met een olifantengeheugen waarmee mijn vriend en ik een tijdje gepraat hadden op het feest dat onze vrienden voor hun tien jaar huwelijk gaven. Ze weet nog keiveel van ons, terwijl ik mij haar eerlijk gezegd nog amper herinner. Oeps.

Alhoewel we op voorhand aan onze vrienden hadden laten weten dat ze zeker niet te veel moeite moesten doen, kon onze vriend het toch niet laten en krijgen we een fantastische meergangenlunch gepresenteerd. Gelukkig doet hij het rustig aan, zodat er voldoende tijd is tussen de gangen.

We starten met heerlijke gazpacho van komkommer met scampi, gevolgd door zalig lekkere bruschetta’s. Het hoofdgerecht bestaat uit kreeft, gerookte zalm, scampi in een currysausje en allerlei groentjes. Amai, we smullen wat af. Als dessert eten we de pralines van Neuheus die ik in de luchthaven kocht. Zelfs al ben ik meer dan voldaan, there is always room for chocolate!

De namiddag kabbelt voort op het ritme van de gesprekken. Onze vriend is duidelijk carrière aan het maken bij Nestlé en ook onze vriendin heeft nu een leidinggevende functie. Ondertussen kochten ze ook een appartement in een skigebied waar onze vriendin regelmatig gaat skiën met de kinderen. Erg onder de indruk van de sportieve prestaties van onze vriendin, die het trail runnen als nieuwe hobby heeft ontdekt. Veel respect voor haar, maar persoonlijk ontgaat de aantrekkingskracht van deze extreme uithoudingssport mij een beetje.

Na een bijzonder fijne namiddag brengt onze vriendin ons terug naar het station. Mijn vriend en ik nemen de trein naar de luchthaven en drinken nog een theetje bij Hygge kwestie van het weekend in schoonheid af te sluiten.

We nemen afscheid aan de security. Tot mijn grote opluchting heeft mijn vlucht eens geen vertraging en land ik op het voorziene uit in Zaventem. Mooi op tijd om de trein te halen naar Leuven! Het einde van een mooi weekend.

Het meer van Genève – 15 juli 2023

Vandaag uitgeslapen tot maar liefst 9 uur! Wat een luxe! We nemen de tijd om op het gemak te ontbijten in ons hotel. Het ontbijt van Ibis Genève Centre Lac is niet echt bijzonder, maar er zijn scrambled eggs en Zwitserse kaas, dus ik ben tevreden.

We trekken meteen de stad in om proviand in te slaan voor onze boottocht op het meer. We hebben om 11u afgesproken bij de collega van mijn vriend, maar in de winkel krijgen we al bericht dat 12.15u een realistischer tijdstip is voor de collega en zijn zus. Geen erg, we hadden het zien aankomen en hebben zelf ook wat meer tijd genomen dan strikt noodzakelijk.

Terug op de hotelkamer, doen we ons zwempak aan en smeren we ettelijke lagen zonnecrème op ons lichaam. Volgens de weersvoorspellingen krijgen we vandaag een pittige 33 graden te verwerken.

We nemen de bus naar het werk van mijn vriend, steken onze proviand (en dan vooral de flessen wijn) in de koelkast, halen het paddleboard dat mijn vriend daar bewaart op en wandelen naar de oever van het meer. Ik blijf vervolgens wachten op een bankje in de schaduw met al de spullen, terwijl mijn vriend naar zijn collega gaat om de bateau gonflable te helpen dragen. Heel fijn zo’n uitstapje naar het meer, maar daar komt wel heel wat gesleur bij kijken.

Wanneer de collega, zijn zus en mijn vriend mij vervoegen, vertrekt mijn vriend meteen opnieuw om de etenswaren en de hopelijk een beetje gekoelde wijn te gaan halen op zijn werk (letterlijk vijf minuten stappen van het meer). Met z’n drieën beginnen we aan het opblazen van de boot. Helaas, we zijn nog maar pas bezig wanneer de collega van mijn vriend een sissend geluid opmerkt. Een lek! Na wat zoekwerk vinden we het lek aan één van de naden van de boot. Niet iets wat je eenvoudig kan plakken zoals een fietsband. We realiseren ons dat we onze plannen moeten bijstellen en dat er van dobberen op het meer in een bootje niet veel in huis zal komen.

We bellen naar mijn vriend dat hij nog een extra paddleboard van zijn werk moet meenemen. (Hij en zijn collega’s hebben daar een heel voorraadje liggen.) Dan komt ons totaal aan paddleboards uit op drie voor vier personen. Dat is doenbaar!

Er zit dus niets anders op dan de half opgeblazen boot weer aflaten. Heel jammer, maar zinken in het midden van het meer met heel ons hebben en houden, lijkt ook niet meteen een aanlokkelijk idee.

Wanneer mijn vriend aankomt met de proviand en het derde paddleboard, is de boot al ingepakt. We blazen de paddleboards op en beslissen gebruik te maken van een klein keienstrandje vlakbij. Een logistieke uitdaging want we moeten de paddleboards over de muur aangeven zodat mijn vriend die op het lager gelegen strand kan aanpakken. Vervolgens moeten we een smal trapje afdalen en even door het water waden met al ons proviand om het strandje te bereiken.

De zus van de collega en ik veroveren een gezellig plekje op het strand, terwijl mijn arme vriend en zijn collega de bateau gonflable terug naar het appartement van de collega sleuren. Lichaamsbeweging zullen ze alleszins genoeg gehad hebben.

Ik maak van de rust gebruik om meteen met het paddleboard het meer op te trekken. Ik heb na al dat gesleur nood aan wat verkoeling, zelfs al heeft het heel even en behoorlijk onverwacht een paar druppels geregend. Ik merk dat ik nog wat onvast op het paddleboard sta, maar het doet deugd om te genieten van het koele meer.

Niet veel later zijn mijn vriend en zijn collega terug, inclusief picknickdekentje, hoera! Net iets comfortabeler dan gewoon op de keien zitten.

De rest van de namiddag vliegt voorbij, we wisselen af op de paddleboards (behalve de zus van de collega die last heeft van zwakke knieën), zwemmen en smullen van de snacks die we bij hebben. Die flessen wijn vorderen sneller dan verwacht! Vlakbij ons op het keienstrand is een internationaal gezelschap vlees aan het bakken op een kleine, draagbare barbecue. Strikt genomen is dat verboden, maar onze buren zijn zo vriendelijk om ons wat van hun vlees aan te bieden, dus wij zwijgen braaf. Op die keien is er eigenlijk ook geen brandgevaar.

In ruil voor het vlees dat de vriendelijke Roemeen ons aanbiedt, stellen wij voor dat hij en zijn vriend onze paddleboards mogen lenen. Ze aarzelen eerst, maar na wat overtuiging wagen ze het erop. De Franstalige jongeman lukt het na een tijdje al goed om recht te blijven staan op het board. De Roemeen heeft het wat lastiger. Blijkt achteraf dat hij helemaal niet goed kan zwemmen. Gelukkig is mijn vriend altijd dicht bij hem in de buurt gebleven.

Als afsluiter van de namiddag trekken mijn vriend en zijn collega nog even met z’n tweeën met het paddleboard erop uit. En dan gebeurt het: de collega valt van het board en verliest zijn zonnebril. Vanaf ons strandje kunnen de zus en ik de dramatische gebeurtenissen volgen. We zien de collega duiken, maar tevergeefs. Mijn vriend paddlet terug naar ons om het duikbrilletje van de collega op te halen. En tot mijn grote verbazing slaagt de collega er na wat pogingen zowaar in zijn bril terug te vinden. Hij heeft meer geluk dat ik die keer in de Middellandse Zee!

Tijd om ons boeltje bijeen te pakken en de twee paddleboards terug naar het werk van mijn vriend te brengen. Gelukkig is ons proviand goed gevorderd en is het sleurwerk op dat vlak een pak minder.😉

Vanaf het werk van mijn vriend wandelen we op het gemak terug naar het hotel om uitgebreid te douchen en te knuffelen. Na al die snacks van de namiddag hebben we geen grote honger meer, dus besluiten we tapas te gaan eten in het Cottage Café. De octopussalade is alvast uitstekend en ook het glas schuimwijn smaakt ons. Iets later voegen de collega en zijn zus zich bij ons en klinken we samen op een geslaagde dag op het meer. Ondanks de pech hebben we toch een mooie namiddag gehad.

Van Leuven naar Genève – 14 juli 2023

Vandaag heb ik een halve dag verlof, want mijn vlucht naar Genève vertrekt om 15u. Ik heb in de voormiddag drie vergaderingen ingepland van 10 tot 13u, maar gelukkig slaag ik erin mijn laatste vergadering iets vroeger af te ronden zodat ik de trein van 13.08 naar de luchthaven kan halen.

Alles verloopt vlotjes en ditmaal ziet het er zelfs naar uit dat mijn vlucht op tijd zal vertrekken. Dat kan dus ook! Op de luchthaven koop ik pralines van Neuhaus en trakteer ik mezelf op een lekkere groene smoothie. Heel fijn dat Guapa na een paar jaar afwezigheid naar de luchthaven is teruggekeerd!

Boarding begin mooi op tijd, alleen is er jammer genoeg geen plaats meer voor mijn handbagage in het vliegtuig zelf. Geen ramp, ik haal mijn laptop eruit en draag het koffertje over aan het personeel zodat ze het kunnen inchecken. De vlucht vertrekt tot mijn grote vreugde effectief op tijd en na een vlotte reis landen we rond 16.15u op de luchthaven van Genève. Het is even wachten op mijn bagage, maar dan kan ik mij bij mijn vriend voegen die samen met zijn collega aan een klein barretje in de luchthaven op mij zit te wachten.

De zus van de Engelse collega van mijn vriend landt iets later dan ik, dus bestel ik me een glaasje chasselas om de tijd te doden. De wijn wordt geserveerd in een plastic bekertje en trekt helaas op niet veel. Geen succes, dus.

Een dik kwartier later vervoegt de zus van de collega ons gezelschap. We maken kennis met elkaar en nemen samen de trein naar Cornavin, alwaar onze wegen tijdelijk scheiden. Mijn vriend en ik gaan onze bagage afzetten in hotel Ibis Genève Centre Lac en de collega en zijn zus gaan naar zijn appartement.

We treffen elkaar wat later opnieuw aan de achterkant van station Cornavin om iets te gaan drinken in Les Grottes, de uitgangsbuurt achter het station. We komen terecht op het terras van La Taproom alwaar we een terrastafel delen met een vriendelijk, iets ouder Amerikaans koppel en hun tienjarige dochter. Ik bestel een glaasje schuimwijn en wat gruyère kaas, want ik heb een klein hongertje. De tienjarige dochter kijkt verlekkerd naar mijn portie kaas en ik wil gerust met haar delen, maar de ouders verbieden haar iets te nemen. We hebben een fijn gesprek met de Amerikanen, die net terug kwamen van een vakantie in Chamonix en al een jaar of zeventien in Berlijn blijken te wonen. Leuke mensen!

Na het aperitief stel ik voor iets te gaan eten in Ko-Ah Bar & Lounge, waar mijn vriend en ik jaren geleden heel snel én lekker aten vlak voordat mijn vlucht naar Zaventem vertrok. We vinden een leuke tafel voor vier op het terras en het eten is nog even goed als ik mij herinner. De Engelse collega en zijn zus hebben niet veel honger, dus zij delen een voorgerechtje. Ik bestel mij een pisco sour en geniet van mijn heerlijke rode curry met garnalen en gebakken noedels. Amai, dat smaakt! En omdat je op één been niet kan staan: graag nog een whisky sour om de maaltijd af te sluiten.

We rekenen af en maken met ons vieren een avondwandeling langs het meer. Het is duidelijk dat iedereen in Genève zoveel mogelijk wil genieten van de prachtige zomeravond: de barretjes langs het meer zitten vol mensen en overal zitten groepjes op de muren en op het gras te eten en te drinken. We wandelen tot aan de mooi verlichte vuurtoren van les Bains des Pâquis om ons volop in de zomerse sfeer onder te dompelen en wat foto’s van de Jet d’Eau te nemen.

Daarna nemen we afscheid van de collega en zijn zus en wandelen mijn vriend en ik samen op het gemak tot aan de Pont de la Coulouvrenière. Daarna maken we rechtsomkeer en keren we terug naar het hotel. Vandaag kruipen we op tijd in bed!

Les terrasses vignobles de Lavaux en Lausanne – 20 mei 2023

Ondanks het smalle bed heb ik best wel goed geslapen. Het ontbijt in MAD hotel stelt helaas niet zoveel voor. Ik houd het bij een baguette met wat kaas, een hardgekookt ei en een potje yoghurt. Een beetje soberheid na de copieuze maaltijd van de dag voordien mag wel.

Ditmaal nemen we de metro naar het station van Lausanne. Wij leren uit onze fouten, of althans toch uit de fouten van mijn vriend. 😉

Een aangename treinrit later stappen we uit in het station van Cully. De zon schijnt en we halen meteen de zonnecrème boven. Tussen de wijngaarden is er weinig schaduw, een ideale plek om te verbranden dus.

Mijn vriend heeft een mooie wandeling gevonden die ons doorheen de wijngaardterrassen van Lavaux leidt. UNESCO werelderfgoed dat op elk seizoen mooi is, maar vooral nu, nadat er heel wat regen gevallen is en de wijngaarden mooi groen zijn en er overdadig veel wilde bloemen groeien. Het is er prachtig.

We genieten met volle teugen van de wandeling. Natuurlijk kunnen we het niet laten om in onze favoriete wijnkiosk een flesje Dézaley van een halve liter te kopen. 11.45u, het ideale moment om te aperitieven op een bankje met uitzicht op het meer.

Na genoten te hebben van ons aperitief wandelen we verder, terwijl ik ondertussen zoek naar een plek om te lunchen. En zo belanden we op het terras van het stijlvolle Auberge de Rivaz, iets chiquer dan we in gedachten hadden, maar hey, zo vaak komen de ouders van mijn vriend nu ook weer niet in Zwitserland. Mijn vis met langoustines was alvast een feest voor het oog en de smaakpapillen. Het hoofdgerecht is niet erg groot, dus bestellen we nog een dessertje. En als afzakkertje krijgen we een limoncello van het huis aangeboden. Die extra calorieën wandelen we er de komende kilometers wel weer vanaf. 😉 Continue reading →

Een blitzbezoek aan Genève – 19 mei 2023

Op tijd opgestaan en genoten van het heerlijke ontbijt in hotel L’Edelweiss. Al heb ik mijn pannenkoekjes toch liever warm.

Het is een mooie zonnige dag, dus na onze valiezen bij de hotelbalie achter gelaten te hebben, trekken we meteen richting meer. Door onze kleine omweg langs Nice zijn we een ganse dag Genève kwijt geraakt en moeten we ons programma noodgedwongen inkorten. Deze avond reizen we immers al door naar Lausanne. Natuurlijk lopen we even langs les Bains des Pâquis met zicht op de Jet d’Eau. Naar goede gewoonte zijn er weer een aantal ijsberen in het koude smeltwater van het meer aan het zwemmen. Brr, zij liever dan ik.

We wandelen verder langs de oever van het meer en steken de Rhône over langs de Pont des Bergues met een kleine tussenstop op Île Rousseau. Een korte klim later zijn we in het oude stadscentrum van Genève waar we de kanonnen van l’Ancien Arsenal bewonderen en even een blik werpen op de meerdere verdiepingen tellende helling van het Hotel de Ville. Volgende stop: de kathedraal met de mooie Chapelle des Macchabées. Gelukkig zijn de ouders van mijn vriend fitte zeventigers, want de beklimming van de kathedraal is toch wel stevig. We genieten van het mooie uitzicht op het meer van Genève en nemen een hoop foto’s om dit moment te capteren. Spijtig genoeg heeft de Mont Blanc geen zin om zich vandaag te laten zien.

Tijd voor een welverdiende pauze op het zonnige terras van Helia op de Place du Bourg-de-Four. Veel honger hebben we niet na ons copieuze ontbijt, dus wij houden het bij een drankje. De kombucha smaakt alleszins! Continue reading →

Van een kale reis terug komen – 17 mei 2023

Woensdagavond voor het verlengde weekend van O.L.H. Hemelvaart spoor ik naar Zaventem luchthaven waar ik afgesproken heb met de ouders van mijn vriend om samen naar Genève te vliegen. Zijn ouders zijn immers sinds zijn vertrek naar Zwitserland in april 2017 (!) nog nooit op bezoek geweest. Na al de coronaperikelen is in 2023 dan eindelijk het moment aangekomen om naar Genève af te zakken.

Ik zorg dat ik een half uur voordat hun trein aankomt al op Zaventem ben, want het is voor de ouders van mijn vriend al meer dan vijftien jaar geleden dat ze nog eens gevlogen hebben en ik wil zeker zijn dat ik er op tijd ben om hen op te vangen. Ik bestel me een smoothie bij de Exki aan de incheckbalies en nestel mij aan een tafeltje met mijn laptop. Ik heb nog een hoop Franse woordenschat te leren voor mijn schriftelijk examen van maandag, dus ik weet wat te doen.

Mooi op tijd verschijnen de ouders van mijn vriend op de luchthaven (gelukkig geen NMBS-problemen vandaag). We wandelen meteen naar de self service voor de bagage check-in. Om de één of andere reden weigert het apparaat mij een bagageticket af te leveren en moet ik mijn bagage alsnog door een luchthavenmedewerker laten inchecken. Een kleine hick-up, maar verder geen erg.

Aangezien we pas rond negen uur in Genève aankomen (ik kreeg ondertussen bericht dat de vlucht met een half uur vertraagd zou zijn), besluiten we iets te eten op de luchthaven. We belanden in de grote, vernieuwde Exki en eten snel een quiche en/of een broodje.

Het is erg druk op de luchthaven met het verlengde weekend in het vooruitzicht, maar ondanks de drukte zijn we in een wip doorheen security. Blij dat alles tot nu toe vlotjes is verlopen. We wandelen meteen door naar de gate alwaar we erin slagen ondanks de drukte drie vrije stoelen te bemachtigen.

Na een tijdje merken we dat de gate veranderd is van A46 naar A44. Het is aan gate A44 echter zo druk dat we beslissen gewoon te blijven zitten en te wachten tot het boarden start. Dat blijkt toch langer te duren dan verwacht, dus uiteindelijk stel ik voor om op te staan en al in de rij te gaan aanschuiven. Dat boarden kan nu echt niet meer lang op zich laten wachten.

Helaas, er komt bijzonder weinig schot in de zaak en ik begin al zo’n donkerbruin vermoeden te krijgen dat er meer aan de hand is dan een beetje vertraging. Ik informeer bij het Brussels Airlines personeel of het vliegtuig misschien technische problemen heeft. De dame aan de balie ontkent dat er technische problemen zijn, maar geeft mee dat in Frankrijk de luchtverkeersleiders staken. Ik frons mijn wenkbrauwen. Vreemd, want daarover heb ik helemaal niets vernomen. Nu ja, een spontane staking is natuurlijk altijd mogelijk, maar een kleine online zoektocht levert geen enkel bewijs op dat er momenteel een staking aan de hand is.

Ondertussen beginnen we moe te worden van het rechtstaan en stel ik voor iets te drinken in het verschrikkelijk drukke Leffe-café vlak langs gate A44. De vader van mijn vriend offert zich op om te gaan aanschuiven in de lange wachtrij en we hebben echt letterlijk net onze drankjes in de handen, wanneer het bericht komt dat onze vlucht geannuleerd is. Ik moet zeggen dat ik het voelde aankomen. Dikke tegenslag.

De Brussels Airlines medewerkers roepen om dat passagiers uit België best terug keren naar huis. Alle geannuleerde vluchten zullen herboekt worden en we zullen hierover asap info krijgen. De bagage kunnen we ophalen bij bagageband zeven. We kappen onze drankjes binnen en haasten ons naar de bagagebanden. Ondertussen is het half negen ‘s avonds en ben ik heel blij dat we eerder op de avond iets gegeten hebben.

Bij de bagageband geen spoor van onze bagage. Ik informeer bij de lost and found of onze bagage onderweg is en daarop krijg ik een bevestigend antwoord. Ondertussen krijg ik bericht dat onze vlucht herboekt is naar de volgende dag (O.L.H. Hemelvaart) om 13.10u. Helaas is die nieuwe vlucht geen rechtstreekse en hebben we een tussenstop van maar liefst zes uur op de luchthaven van Nice. Daar gaan onze plannen om Genève te bezoeken op donderdag.

Aangezien onze bagage er maar niet doorkomt, ga ik opnieuw informeren bij de lost and found. De jongeman daar zegt ons dat onze bagage al in het systeem gestoken is om op de vlucht naar Nice gezet te worden. Ok, misschien wel een meevaller dat we niet opnieuw met onze bagage naar huis moeten sporen.

Het kost me wat overredingskracht, maar uiteindelijk slaag ik erin de ouders van mijn vriend te overtuigen de trein van 21.41u te nemen. Zij moeten immers nog een uur treinen alvorens ze thuis zijn en uiteindelijk heeft het weinig zin om met drie personen aan de Brussels Airlines balie te gaan aanschuiven. Na afscheid van hen genomen te hebben, zet ik me dus zuchtend in de lange wachtrij van mensen wiens vlucht geannuleerd is (waaronder mensen die van Tokyo en Mumbai komen en voor wie Brussel een tussenstop was).

Na veel geduld oefenen is het eindelijk mijn beurt. De vriendelijke dame van Brussels Airlines doet nog een poging om een betere vlucht te vinden dan die over Nice, maar door het verlengde weekend zijn de meeste vluchten volgeboekt. Uiteindelijk leg ik mij erbij neer: vannacht zal ik niet in een chic hotel in Genève slapen, maar in mijn eigen bed en morgen staat er een onverwacht bezoek aan Nice op het programma.

Ik neem de trein terug naar Leuven en kruip in bed. Al een geluk dat we morgen pas tegen de middag een vlucht hebben, zo kan ik wat slaap inhalen.

Yet Another Blog

Life on my side

suisse