Fietstocht in de omgeving van Chavannes-des-Bois

et lijkt erop dat de Indian Summer, na een kleine opflakkering vorige week donderdag, er definitief de brui aan gegeven heeft. Voor ons fietstochtje zaterdag heb dan ook voor de eerste keer sinds ik in Genève ben aangekomen, nylon kousen aangedaan.

Ditmaal fietsten we in de richting van Nyon. De fietstocht was wat frisser dan we tot nu toe gewoon waren (op dat vlak zijn we hier verwend, ik besef het): onze fleece kwam goed van pas. De zon was echter van de partij en de herfstkleuren in de bossen kwamen prachtig tot hun recht. Van de paar fietstochten die we tot nu toe gemaakt hebben, vond ik dit de mooiste. De route voerde ons rechtstreeks het bos is en we fietsten lange stukken op kleine verharde paadjes doorheen de velden op een steenworp van de Franse grens. Heel rustig en mooi en exact wat we nodig hadden om te ontsnappen aan de lawaaierige stad. Het prachtige uitzicht op het meer met op de achtergrond de Mont Blanc was de kers op de taart.

Fietsen in de omgeving van Bernex

Volgens de weerberichten is het einde van de Indian Summer nabij, reden te meer om nog vlug een fietstochtje in te plannen. Deze zaterdag zou het de ganse namiddag droog en zonnig blijven, maar voor de avond werd er regen voorspeld. Ik vond op routeyou.com een fietstocht in de omgeving van Bernex die goed doenbaar leek voor een namiddag (slechts 12,2 km). Het vertrekpunt was een dik half uur fietsen van ons appartement, maar daar draaien we tegenwoordig onze hand niet meer voor om.

De tocht voerde ons doorheen een golvend agrarisch landschap met op het einde een paar wijngaarden. Om heel eerlijk te zijn, vond ik deze route minder mooi dan degene die we vorige week aflegden. Daardoor stopten we natuurlijk minder om foto’s te nemen. In combinatie met het feit dat de route minder zwaar en minder lang was, waren we mooi om half zes thuis. Ruimschoots voordat de hemelsluizen open gingen.

Fietstocht tussen de wijngaarden

Toen we naar Genève verhuisden, waarschuwde men ons voor de deprimerende en grauwe herfstmaanden. We zijn ondertussen half oktober en ik heb sinds de zomer op zijn einde liep nog geen enkele dag nylon kousen aan gedaan (die zitten nog altijd ergens onuitgepakt in een doos) en de zon heeft hier al bijna elke dag geschenen. Dit weekend beloofden de temperaturen alweer alle records te breken. Ervan uitgaande dat aan alle mooie liedjes een einde komt, leek het mij een goed idee om optimaal van deze misschien wel laatste opstoot van de zomer te profiteren.

Mijn eerste fietstochtje met de nieuwe fiets smaakte naar meer, dus surfte ik wat rond met de expliciete bedoeling een fietstocht te vinden die ons langs rustige wegen met minimaal verkeer zouden brengen. In onze straat in het centrum van Genève hebben we dag en nacht last van verkeerslawaai. Erg storend, maar zolang ik geen job vind, valt daar weinig aan te doen, buiten hopen dat op korte termijn iedereen overschakelt op elektrische auto’s en brommers. Reden te meer om in het weekend stillere plekken op te zoeken.

Ik vond een mooie route die aan de criteria voldeed. 19,4 kilometer leek niet meteen een grote uitdaging, al moesten we daar wel 7,5 kilometer heen en terug bij tellen om aan het startpunt te geraken. Gelukkig reden we die eerste 7,5 kilometer voornamelijk langs de oevers van het meer op een mooie, vlakke weg. Ideaal als opwarming. Daarna werd het een beetje pittiger. De route bracht ons langs mooie wijngaarden, pittoreske dorpjes met kerkjes die uit de tiende eeuw stamden en het prachtige Château du Crest gelegen te midden van een mooi wijndomein. Helaas was het kasteel zelf niet te bezoeken en vonden er op zaterdag enkel in de voormiddag degustaties plaats. Jammer.

Het merendeel van de route was goed te doen voor en niet-geoefende fietser als mezelf al waren er toch een paar hellinkjes waarop ik serieus moest zwoegen. Er was welgeteld één helling die gewoon té steil was. Een stadsfiets heeft maar een beperkt aantal versnellingen en het was kiezen tussen omvallen in de eerste versnelling of te voet verder gaan. Ik koos voor dat laatste.

Uiteindelijk zaten we in totaal vijf uur op de fiets. Dat lijkt veel voor het aantal kilometers, maar houd er rekening mee dat we onderweg verschillende keren gestopt zijn om van het uitzicht te genieten, een kerkje binnen te stappen en foto’s te nemen. Ik was alleszins blij dat ik mijn wielrennersbroek aangetrokken had, waardoor ik de dag nadien geen last had van zadelpijn.

Zumba à l’Espace de quartier Le 99

De wijk Les Charmilles waar mijn vriend en ik momenteel wonen, is een heel multiculturele wijk met een sterke buurtwerking. Het lijstje met (gratis) activiteiten die voor de buurtbewoners georganiseerd worden, is behoorlijk indrukwekkend.

Omdat ik me heb voorgenomen wat meer aan sport te doen nu ik er de ruimte voor heb (hey, ik ben zelfs met Start to Run begonnen in de hoop wat extra endorfines aan te maken), schreef ik me in voor de (gratis!) zumba cursus enkel voor vrouwen. Deze dinsdag was de eerste les en ik was behoorlijk benieuwd naar het publiek dat op deze lessen zou afkomen.

Ik was een tiental minuten te vroeg (ik kom graag op tijd en ik had wat marge ingecalculeerd om de locatie zelf te kunnen vinden) en arriveerde samen met de buurtwerker die verantwoordelijk was voor de organisatie van de cursus. Het zag er even naar uit dat enkel de buurtwerker en ikzelf waren komen opdagen, maar vanaf 18.35u (de cursus startte om 18.30u) stroomden dan toch de eerste cursisten binnen, even later gevolgd door de leerkracht zelf. Na nog wat administratieve formaliteiten was het uiteindelijk 18.45u voorbij voordat we goed en wel met de les konden starten.

Uit de korte voorstellingsronde bleek dat elke deelneemster uit een ander land kwam: Irak, Tunesië, Moldavië, Rusland, Bulgarije, Jamaïca, België en de leerkracht kwam uit Colombia. De meeste deelnemers waren op het eerste gezicht zo’n vijftien jaar ouder dan ikzelf. Ik verwachtte dan ook geen al te pittige les en begon al spijt te krijgen dat ik gekomen was. Maar hey, dat vurige Colombiaanse bloed valt niet te temmen. De lesgeefster vloog er goed in en de les was behoorlijk stevig. Ik kon goed mee, omdat een deel van de basispassen van de salsa gebruikt werden en ik in het verleden al wat gelijkaardige cursussen waarbij fitness en muziek gecombineerd worden, gevolgd heb. De andere dames hadden duidelijk meer moeite om het ritme en de danspassen te volgen en sommigen moesten tussendoor zelfs even gaan zitten. Maar niemand die daarom maalde, het was duidelijk het plezier dat primeerde. En plezier hadden we!

De cursus duurde een kwartiertje langer dan gepland, zodat ik net op tijd thuis was om mijn online cursus fotografie die om 20u startte, te kunnen meepikken. Deze eerste les smaakt wat mij betreft alvast naar meer. Al heb ik zo het gevoel dat er volgende week een gedeelte van de dames zal afhaken. 😉

Testrit met mijn nieuwe fiets

Deze vrijdag arriveerde mijn fiets met de post. Meteen goed voor het grootste postpakket dat ik ooit ontvangen heb. Ik vermoed dat de concierge in ons gebouw het pakket in kwestie ontvangen heeft, want het stond opeens automagically voor onze deur op het derde verdiep.

Mijn vriend was zo enthousiast dat hij de vrijdagavond meteen de fiets in mekaar zette. En ik moet toegeven, het is echt een mooie fiets. Mat zwart met een korfje vooraan om boodschappen in te doen en een handige draaiversteller (ok, ik beken, ik heb opgezocht hoe zo’n ding om de versnellingen te bedienen, heet).

Zaterdag had ik wegens Pop In Mixed geen tijd om mijn nieuwe fiets uit te proberen, maar zondagnamiddag was het schitterend fietsweer en trok ik mijn wielrennersbroek aan voor een eerste testrit. Die broek was absoluut een must om mijn weke delen te beschermen, want ik heb al een tijd niet meer gefietst. 😉

We besloten een stukje van Route 46 die helemaal rond het meer van Genève loopt, te verkennen. Het eerste stuk van de route was niet echt aangenaam, omdat we langs een grote weg moesten fietsen, niet echt de pittoreske fietsroute waarop ik had gehoopt. Vanaf Bellevue konden we de grote weg gelukkig achter ons laten. We fietsen ongeveer tot aan Versoix en vonden het toen welletjes voor een eerste testrit. More to come!

Oja, onderweg kwamen we langs de UN gebouwen alwaar een kleine groep Spanjaarden vreedzaam protesteerde tegen de onafhankelijkheid van Catalonië.

Kano varen op de Kleine Nete (revisited)

Omdat de kanotocht vorig jaar zo goed was meegevallen, organiseerden de ouders van mijn vriend een tweede editie dit jaar. Om heel eerlijk te zijn, had ik er niet zo heel veel zin in, de dag na onze lange rit naar Leuven. Het weer was een pak minder goed dan de vorige keer: koud en met grote kans op regen. En zoals jullie weten heb ik een bloedhekel aan de combinatie kanovaren en regen.

Gelukkig hielden de weergoden zich gedeisd tijdens ons kanotochtje van een uur en drie kwartier. Er vielen een paar druppels uit de hemel, maar een echte stortbui bleef uit. We werden natter van het gepletst van de kinderen dan van de regen. En het was frisser dan gehoopt, maar doordat we er een vrij hoog tempo probeerden in te houden, kregen we het al snel warm. Helaas geen tussenstop dit jaar om de kinderen in het water en de modder te laten spelen en dat was maar goed ook, want toen ze op het einde van de rit heel even het water in gingen, bleken ze al na een minuut of twee onderkoeld te zijn. En een kanotocht met onderkoelde, zeurende kinderen, neen, dat lijkt toch niet zo ideaal.

Na het kano-avontuur, kwam de zon er eindelijk door en aperitiefden we op ons gemak in de tuin, om vervolgens toch maar naar binnen te verhuizen om het barbecuevlees op te peuzelen.

Me Encanta Bailar Salsa!

Ondertussen mogen mijn vriend en ik ons geroutineerde salseros noemen. Het is een oprecht plezier om elke maandagavond nieuwe figuren aan te leren. Nu mijn squashpartner en ikzelf er maar niet in slagen om een gemeenschappelijk tijdstip te vinden om tegen een balletje te slaan, is dit de enige hobby waarbij ik mijn hersencellen even rust kan gunnen en ik mij kan laten gaan op de muziek in de armen van een stoere danspartner (of mij dat althans inbeeldt).

Feit is dat zo’n uurtje salsa dansen veel te kort is. Tijd om eens naar een salsafeestje te gaan, zou ik zo denken!

Een zonovergoten wandeling doorheen Brussel

Gisteren vond onze jaarlijkse sportieve teambuildingactiviteit plaats. Vorig jaar eindige deze dag helemaal natgeregend en verkleumd. Dit jaar troffen wij echter een uitzonderlijk mooie, zonnig zomerdag in wat ongetwijfeld de geschiedenis zal ingaan als de warmste septembermaand aller tijden (totdat dit record over een paar jaar opnieuw verbroken wordt als gevolg van global warming). Uitgedost in mijn meest fleurrijke zomerkleedje met daaronder mijn wandelsandelen, wandelde ik met acht andere collega’s 14 kilometer doorheen Brussel. Een wandeling die ons van het Atomium, langs Thurn&Taxis, via de Vismarkt naar Brussel Centraal bracht. De wandeling op zich vond ik niet bijster spectaculair, maar daar draait het in deze niet om. Het gaat immers om het gezellig samenzijn met collega’s. Zo’n wandeling leent zich immers goed tot gesprekken die de werksfeer overstijgen. Heel aangenaam om je collega’s eens op een andere manier te leren kennen.

Uiteraard levert een zonovergoten editie geen echt heroïsche verhalen op, maar deze editie zal herinnerd worden als die met het Beste Weer Ooit en de editie dat alles zo vlot ging dat we veel eerder dan verwacht uitgewandeld. Ok, toegegeven de beslissing om het traditionele middagmaal te vervangen door een picknick zal daar ook wel voor iets tussen zitten (één van de vorige edities brachten we méér dan een uur al wachtend op ons eten door). We hadden dus meer dan voldoende tijd om naar het einde van de wandeling toe een ijsjespauze in te lassen bij ijssalon Gaston op de Vismarkt. De ideale afsluiter van een perfecte dag!

De jeugd van tegenwoordig

Sinds 1 september stelt mijn team een jobstudente te werk. Een piepjong meisje dat net haar middelbare school heeft afgerond en in afwachting van haar start in het hoger onderwijs nog wat centjes komt bijverdienen door documenten over te zetten van Documentum naar Sharepoint. Wij zijn superblij met haar inzet en werklust, maar de boog kan niet altijd gespannen staan, dus nodigde ik haar uit om deel te namen aan de jaarlijkse teamactiviteit nu donderdag. We zouden met een groepje van een tiental collega’s een wandeling van zo’n 14 km door Brussel maken.

Ik gaf duidelijk aan dat het haar vrij stond om deel te nemen. Ze kon die gewoon gaan werken ofwel aansluiten bij ons wandelgroepje. Dat ze misschien niet meteen dolenthousiast zou zijn om samen met in haar ogen ongetwijfeld een bende oudjes te gaan wandelen, kon ik ergens wel begrijpen, maar hey, als ik op die leeftijd de keuze gehad zou hebben om een dagje betaald te gaan wandelen met wat oude zakken dan wel een dagje saai repetitief werk te doen, zou ik daar beslist niet lang over hoeven nadenken hebben. Groot was dus mijn verbazing toen ze mij zei dat ze liever op het werk wou blijven, ‘omdat ze niet zo graag wandelde’. Ik wist heel even niet wat zeggen en had voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik door een diepe generatiekloof verzwolgen werd.

Tweede voorval dat mij evenzeer met de mond vol tanden liet staan: op mijn uitnodiging om een teamoverleg bij te wonen, in de veronderstelling dat dit wel interessant zou zijn voor haar, bedankte ze vriendelijk met de woorden: “Mijn mama zegt dat dat saai is.” Wat zegt een mens op zoveel ontroerende oprechtheid? (En dan had ik nochtans speciaal koekjes voorzien!)

Is dit exemplarisch voor de jeugd van tegenwoordig of ben ik gewoon op een uitzonderlijk specimen gestoten?

Zeilen op het Veerse Meer

De weersvoorspellingen voor deze zondag zagen er gelukkig beter uit dan die van vorige week, maar helemaal uitsluiten dat er een buitje uit de lucht zou vallen, deden ze niet. Sinds onze zeiltocht op het Grevelingenmeer voelen wij ons echter door weer en wind geharde zeebonken (enfin ja, meerbonken, eigenlijk). Een klein beetje regen zou ons beslist niet tegenhouden! De regenjassen ingepakt en op naar het Veerse Meer, alwaar we in alle vroegte afgesproken hadden met hetzelfde koppel als waarmee we een jaar eerder waren gaan zeilen.

Het Veerse Meer was een andere zeillocatie dan we gewoon waren, een mens moet al een nieuwe waterplassen verkennen, nietwaar? Watersportbedrijf de Arne straalde op het eerste gezicht echter een pak minder professionalisme uit dan Zeil- & Surfcentrum Brouwersdam en die eerste indruk werd jammer genoeg bevestigd door de nogal versleten kievit 680 die we gehuurd hadden. De jongeman die de boot voor ons klaar maakte, gaf ons doodleuk mee dat de kajuit niet schoongemaakt was. Het vuur was vettig en in de gootsteen lagen vuile glazen rond te slingeren. Niet zo aangenaam.

Gelukkig deed de zon wat van haar verwacht werd: schijnen dat het een lieve lust was en hadden we dus niets in de kajuit te zoeken. Er was voldoende wind om ons aan een gezapig tempo van zo’n zes knopen vooruit te blazen en we namen om de beurt aan het roer plaats. Het Veerse Meer is een kleiner meer, waardoor er meer tijd was om de omgeving te verkennen. We legden in totaal drie keer aan om even de benen te strekken. Een record, tot nu toe. De eerste keer legden we aan bij Jachtwerf Oostwatering, de tweede keer in de Buitenhaven van Veere en de derde keer bij de Bastiaan de Langeplaat. We hadden zelfs tijd voor een klein bezoekje aan het bijzonder charmante Veere, alwaar we iets dronken in de mooie binnentuin van In den Struyskelder. Alleen jammer dat de bediening er niks van bakte. De Bastiaan de Langeplaat had minder te bieden: eigenlijk was die gewoon een mini-eiland met wat bomen en gras erop. Niet bijzonder spannend.

De zon bleef bij ons tot we de boot opnieuw inleverden om 17u, een windwijzer armer. Blijkbaar had het onderweg zo hard gewaaid dat de windwijzer die op de mast bevestigd was, er gewoon afgewaaid was. Dat ofwel was het ding ontvoerd door aliens. Bizar!

Om de dag in stijl af te sluiten, gingen we samen iets eten in restaurant Oranjeplaat. Uitstekende mosselen en de paling van mijn vriend mocht er ook zijn! Natuurlijk konden we het niet laten om nog een dessertje te bestellen. Crème brûlée for the win! Zalig om een perfecte zeildag te kunnen afsluiten op één van de mooiste terrassen van Nederland.

Onze laatste zeiltocht van het seizoen was er alvast eentje om in te kaderen.

Yet Another Blog

Life on my side

sport