Deze namiddag brachten mijn vriend en ik door in het gezelschap van mijn broertje en zijn vriendin in het prachtige Zammelen en omgeving. Ook wel het Vlaamse Toscane genoemd. Toegegeven die vergelijking is nét iets te hoog gegrepen, maar mooi was het er wel, zelfs zonder bladeren aan de bomen. Ik kan me voorstellen dat het er fantastisch moet zijn als de fruitbomen in bloei staan.
We startten de wandeling van zo’n 13 kilometer rond het middaguur om de grote drukte voor te zijn. We hadden een lunchpakket meegenomen om onderweg te picknicken. Na een uurtje wandelen, stootten we op een gezellige picknicktafel die voldoende groot was om op veilige afstand van mekaar te eten. Om de verjaardag van mijn vriend te vieren hadden we een flesje champagne meegenomen. Heerlijk om in de buitenlucht onder een zalig zonnetje te klinken op een gezond en voorspoedig nieuw levensjaar.
Na onze lunch zetten we de wandeling doorheen het glooiende landschap verder. De wandeling bracht ons langs fruitboomgaarden, drassige valleien met poelen en spoorlijn 23 in Jesseren, beter bekend als het voormalige fruitspoor tussen Drieslinter en Tongeren. Mooie en idyllische plek! We spotten onderweg massaal veel sneeuwklokjes, zagen de eerste lammetjes van het jaar en genoten van het glooiende landschap met zijn prachtige vergezichten.
Eén van de mooiste wandelingen van het prille 2021!
Gisterenmiddag voor de allereerste keer een pilates sessie gevolgd tijdens mijn middagpauze. Met dank aan mijn werk voor het opstarten van deze gloednieuwe (uiteraard virtuele) lessenreeks. En amai, eerst dacht ik, dat valt hier goed mee, maar na de zoveelste herhaling van dezelfde oefeningenreeks, begon ik het toch te voelen. En jawel, vandaag dus spierpijn. Reden genoeg om de volgende keer weer mee te doen.
En nu maar hopen dat niet de één of andere onverlaat een dringende middagvergadering in mijn agenda boekt. Ik heb alvast de tijdstippen van de komende lessen in mijn agenda geblokkeerd!
De weersvoorspellingen voor zondag waren gewoon té goed om binnen te blijven, daarom spraken we af met onze vrienden uit Heverlee en hun vier zonen. En als jullie nu denken, tiens, 2 + 6 = 8 en 8 <> 4. Dan hebben jullie overschot van gelijk. Mijn vriend en ik zijn de huidige regels kots- en kotsbeu. Dus proberen we een soort van gulden middenweg te vinden: enkel in de buitenlucht met mensen afspreken en voldoende tijd laten tussen de verschillende afspraken in.
Ik had op voorhand een aantal suggesties voor wandelingen naar onze vrienden gestuurd en zij kozen voor de Mollekensbergwandeling. Ideaal, want op fietsafstand van Leuven. Meteen een reden om onze blue-bikes nog eens van stal te halen. Het was zó warm dat ik na een paar kilometers fietsen mijn lichte tussenseizoenjas uitspeelde. Totaal overbodig op deze prachtig zonnige dag.
We parkeerden onze fietsen aan de Maria-Hemelvaartkerk in Winksele en wachtten daar op onze vrienden. De jongens waren alvast erg blij om ons weer terug te zien. En ik ben altijd onder de indruk van de intelligente gesprekken die we met die jongens hebben. Zo wist de jongste ons te vertellen, nadat we een kappelletje gepasseerd waren, dat Pater Damiaan in 2009 heilig verklaard werd. Daar moesten wij oude mensen toch even wikipedia voor boven halen. Ach, hoe jaloers ben ik op die jonge hersenen die als een spons alle info rondom hen absorberen.
Hét letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van onze wandeling was de Mollekensberg. Prachtige plek en het moet daar nog mooier zijn als de bomen opnieuw met een groen bladerdek getooid zijn. De jongens klommen in de bomen terwijl de volwassenen bijpraatten en genoten van zoveel jeugdig enthousiasme.
Het interessantste deel was dan weer onze passage langs de alternatieve leefgemeenschap Bereklauw. De jongens vonden het maar raar en ik zou er zelf nooit kunnen leven, maar ik heb wel respect voor mensen die op zoek gaan naar een alternatieve manier van samenleven en zich zo willen onttrekken aan onze dagdagelijkse ratrace. Een ratrace waarbij steeds meer mensen noodgedwongen moeten afhaken.
Na de wandeling hadden we allemaal zin in een ijsje. Enige probleem: op heel de wandeling in de verste verte geen ijsjeszaak te bespeuren. Dus besloten we richting Leuven centrum te trekken en op een bank op het Hooverplein te genieten van ons eerste ijsje van 2021, afkomstig van ‘t Galetje.
Er zijn geen seizoenen meer… Maar eerlijk, enorm genoten van deze veel te vroege lentedag. De zon op ons gezicht, blote benen en zeventien graden Celcius. Ideaal om te genieten van de krokussen in de Kruidtuin en de sneeuwklokjes in het Arenbergpark. Misschien word ik nog wel een heuse galantofiel!
Werf aan de Kapucijnenvoer:
Krokussen in de Kruidtuin:
#littlemaekers :
Sneeuwklokjes:
En als kers op de taart: een voordeurgesprek in Heverlee met onze vrienden en hun twee geweldige zonen, die overliepen van enthousiasme na hun bezoekje aan Dinopolis! <3
Als tegengewicht voor de culinaire uitspattingenvan dit weekend, maakten mijn vriend en ik zondagnamiddag een wandeling om nog een laatste keer te genieten van de smeltende sneeuw. De zon had er duidelijk zin in en ondanks dat het koud was, voelde je de lente letterlijk in de lucht hangen. Al weet ik rationeel gezien wel dat er de komende maanden zich nog menig winterprik kan voordoen.
Onze wandeling bracht ons via wat omwegen op het Stadskerkhof van Leuven waar we genoten van een streepje muziek in de kunstinstallatie ‘Sjel’. En kijk, liepen we daar op het kerkhof toch niet een oude bekende met zijn partner tegen het lijf! Niet te geloven hoeveel deugd een mens tegenwoordig heeft van een simpele babbel op anderhalve meter afstand. Het deed me alleszins plezier dat hij mijn culinaire tips naar waarde wist te schatten.
De regen die zaterdag viel, transformeerde tijdens de nacht van zaterdag op zondag in sneeuw. Fantastisch om bij het opstaan een mooie witte wereld te ontdekken.
Natuurlijk trokken mijn vriend erop uit om van dit winters schoon te genieten, wetende dat de winters waarin er nog sneeuw valt in de toekomst steeds schaarser zullen worden. We hadden geen vaste wandeling voor ogen en liepen zowat onze neus achterna.
De fantastische Kruidtuin is in elk jaargetijde de moeite van een bezoekje waard, maar zeker als er sneeuw ligt.
En het Mariapark is ook eender wanneer de moeite van een bezoekje waard. Alleen jammer dat de helft van de tuin in een werfzone is omgetoverd.
Eendjes die niet zo stiekem hoopten op een stukje brood:
Heimwee naar onze studententijd:
En alweer een nieuwe Leuvens plekje ontdekt:
Aangezien onze vrienden niet ver van het Heilig Hartinstituut in Heverlee wonen, gingen we even langs voor een deurbabbel. Volledig coronaproof en zo wisten we meteen hoe de nieuwe job van onze vriendin meeviel.
Resultaat van deze wandeling: een mooie 23.000 stappen. Ter compensatie van al die dagen van ‘s ochtends tot ‘s avonds werken, zittend achter een computerscherm.
Zondag hadden we afgesproken met goofball, haar man en jongste zoon (de oudste was op stap) om samen een coronaveilige wandeling te maken richting Arenbergkasteel en omgeving. Dat er nog her en der een klein beetje sneeuw lag op de campus van Heverlee en in de bossen was een fijne extra. Hebben mijn vriend en ik toch nog wat sneeuw te zien gekregen deze winter!
Beertje vergezelde ons met zijn fietsje, waardoor we uiteindelijk best een stevige wandeling (bijna 20.000 stappen!) maakten langs talrijke bezienswaardigheden in Heverlee. Het deed deugd om een normaal gesprek te kunnen voeren dat niet via een scherm verliep. En de gezonde buitenlucht is altijd een boost voor mijn welbevinden.
Om mijn veel te lange werkdagen een beetje te breken, heb ik mij voorgenomen om ‘s middag wat meer buiten te komen. Doordat onverlaten ook ‘s middags afspraken in mijn agenda begonnen te plannen, kwam dat er steeds minder van en heb ik de eerste dagen van 2021 aan één stuk zittend achter een scherm doorgebracht. Niet bepaald een gezonde gewoonte. Dus probeer ik nu elke middag een blok van één uur in mijn agenda te reserveren om de wandelschoenen aan te trekken. Om de eentonigheid van steeds dezelfde locatie wat te doorbreken, luister ik tijdens de wandeling naar mijn favoriete podcasts. Dus tips op dat vlak zijn altijd welkom!
En zo nu en dan maak ik onderweg een fotootje van ons mooie Leuven:
Uitstel is geen afstel! Een gouden regel waaraan ik mij graag houd.
De moeder van mijn vriend was ondertussen bijna helemaal hersteld en dus prikten we een nieuwe datum voor een kerst/nieuwjaarsfeestje. Mijn vriend deed een grondige vergelijkende studie van alle beschikbare afhaalmaaltijden bij de betere Leuvense restaurants en Dumon kwam als overwinnaar uit de bus. Aangezien we nu een bestelling voor vier personen hadden op te halen, besloten we wijselijk toch maar een Cambio te huren. Kwestie van niet op de fiets door een plotse regen- of sneeuwvlaag overvallen te worden met een hoop eten aan ons stuur.
En jawel, we stapten weer buiten met een leuk extraatje: een flesje espumante van het pas door de eigenares van Dumon aangekochte Portugese wijndomein. Serieus, wat een topdame! Zo’n vat vol energie, altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, daar kan ik alleen maar het diepste respect voor hebben. Als we ooit weer mogen reizen, zet ik haar Portugese wijndomein zeker op mijn lijstje met te bezoeken bestemmingen.
Zaterdag spoorden mijn vriend en ik dus naar Herentals met onze zakken vol eten. En ja, we zijn ons ervan bewust dat het niet geheel volgens de regels is om met vier personen samen aan tafel te zitten, als die vier personen niet tot dezelfde bubbel behoren. Maar we namen alle mogelijk voorzorgsmaatregelen en gebruikten zelfs aparte toiletten!
De vader van mijn vriend kwam ons ‘s middags aan het station afhalen. We aten snel een boterham en vertrokken dan voor een wandeling van een kilometer of zeven langs de Kleine Nete. Tot mijn grote vreugde begon het onderweg te sneeuwen! Mijn eerste en ongetwijfeld enige sneeuw van 2021! Ik had gerust de wandeling nog wat willen verlengen, want niets is fijner dan door verse sneeuw wandelen, maar de ouders van mijn vriend waren duidelijk minder fan en snakten naar hun warme huisje.
Hoera! Sneeuw!
Terug binnen kraakten we een flesje champagne om te klinken op het nieuwe jaar, smeerden de toastjes met krabsla en vervolgens werd ik meteen aan het werk gezet. Er lag immers een onafgewerkte puzzel op mij te wachten, waarvan enkel de zwarte stukjes aan de rechterkant nog een plek moesten krijgen. En laat het in elkaar passen van moeilijke puzzelstukken nu net mijn specialiteit zijn!
Et voilà. Mission accomplished!
Nu de puzzel afgewerkt was, stond de rest van de avond in het teken van gezellig babbelen en genieten van het lekkere eten van Dumon.
Ravioli van kreeft met fijne groentjes en chablissausje:
Sint-Jacobsvruchten met kruidenboter, salsa van tomaat en couscous:
Boerderijeend met saus van appelsien en gebraiseerde witlof, aardappel met amandel en worteltjes:
De heerlijke rode Portugese wijn van Dumon die perfect paste bij de eend:
Chocoladedessert:
Na nog een afzakkertje gedronken te hebben, bracht de vader van mijn vriend ons mooi op tijd terug naar het station van Herentals. Normaal is de overstap in Lier niet noemenswaardig (lelijk en kil station), maar ditmaal maakten we van de nood en deugd en bouwden we een minisneeuwman. Voilà, bij deze zit onze winterpret erop. Laat de lente nu maar komen!
Jaja, ook in 2021 zetten we de traditie van de coronawandelingen verder! Deze zaterdag hadden we afgesproken met onze vrienden uit Wijgmaal en hun twee zonen om samen de Bergbroekwandeling in Holsbeek te doen. We vertrokken opnieuw aan de Sint-Mauruskerk voor een wandeling van zo’n elf kilometer. Kwestie van het nieuwe jaar meteen sportief in te zetten (en na de wandeling samen iets te kunnen drinken in de tuin van onze vrienden), haalden mijn vriend en ik onze Blue-bikes van stal om naar Holsbeek te fietsen.
Een fietstocht van ongeveer twintig minuten laten, parkeerden we onze fiets op het ondertussen vertrouwde pleintje bij de kerk. Een paar minuten later arriveerden onze vrienden met de wagen. We lieten de champagne die we meegenomen achter in de wagen van onze vrienden en vertrokken.
Wijzer geworden na de vorige wandeling in de Mosselgoren, trok ik mijn dikke sneeuwlaarzen aan. Als het helpt tegen de sneeuw, dan ongetwijfeld ook tegen de modder! En dat bleek een verstandige beslissing te zijn. Amai, zoveel modder! Aan de moddersporen te zien, was het duidelijk dat er veel volk ons was voorgegaan. Ongetwijfeld te danken aan de nominatie voor Wandelknooppunt Route van het jaar 2020. Op sommige stukken van de wandeling, zakten mijn laarzen tot aan mijn enkels weg in de modder. Laat ons hopen dat we die plakkerige modder er nog af zullen krijgen…
Na in het begin van de wandeling wat tegengesputterd te hebben, steeg het enthousiasmeniveau van de jongens toen we op onze eerste modderige hindernis stootten. Voor mij mocht het eerlijk gezegd een tikkeltje droger geweest zijn. Al denk ik dat ik nog eens ga terugkomen om deze wandeling in de zomer te doen, de route moet dan echt prachtig zijn.
Na slechts één slippertje in de modder van de kleinste van ons gezelschap, keerden we na de wandeling terug naar onze fietsen. Volgende halte: het huis van onze vrienden in Wijgmaal. Geheel coronaproof liepen we via de aan hun tuin grenzende weide van de boer naar hun lounge achteraan in de tuin. Onze vriend stak een gezellig vuurtje aan en wij kraakten samen een paar flesje champagnes om te toasten op een gezond en voorspoedig 2021. Oorspronkelijk was het de bedoeling om enkel samen te aperitieven, maar het was lekker warm bij het vuur en we bleven plakken. Onze vrienden toverden wat bitterballen en frietjes op tafel en daarmee hadden we een avondmaal. Smaakt ideaal bij een glaasje champagne! Dat ik door al die champagne een plasje moest gaan doen in de weide van de boer, zal deze me ongetwijfeld vergeven. 😉
Uiteindelijk waren we pas rond 23u terug in Leuven. Spontane feestjes, zijn de beste feestjes!
PS: Wel jammer van de dikke blaar op mijn hiel die ik overhield aan deze wandeling met sneeuwlaarzen.
