Jaja, altijd gedacht dat ik ruimdenkend was. Helemaal mee met mijn tijd en zo. Vrijheid blijheid, ieder zijn ding. Triootjes, partnerruil, sm, open relaties voor mij allemaal niet gelaten, op voorwaarde natuurlijk dat de personen in kwestie hiervoor onderling hun toestemming gegeven hebben. Ik lig er niet wakker van. Maar laat ik nu de laatste tijd een conservatieve reflex bij mezelf vaststellen. Nooit gedacht dat mij dat zou overkomen. Enkele voorbeelden.

Persoon X is anderhalve maand samen met haar vriend en koopt een huis. Ok, ik krab even in mijn haar en denk: “Ach, ze kunnen het huis nog altijd verkopen als de relatie stuk gaat”. Persoon Y is nog geen jaar samen met zijn vriendin en ze gaan nu direct, onmiddellijk, aan kinderen beginnen. Uhuh, mijn conservatieve ik roept: “Maar die zijn nog maar negen maanden samen en kenden elkaar daarvoor niet eens, hoe kunnen die nu al zeker genoeg van elkaar zijn om baby’s te maken!”

Trouwen, kinderen kopen, huizen kopen, het kan tegenwoordig allemaal niet snel genoeg gaan. En dan lees ik in de kranten dat het aantal echtscheidingen (mede door de nieuwe versnelde procedure) weer aan het pieken is. Ja, dat zal wel, iedereen holt maar vooruit en niemand neemt de tijd om zijn of haar partner goed te leren kennen. En ja, je kent een persoon natuurlijk nooit echt volledig, maar die eerste verliefde maanden in een relatie, dat is toch meestal rozegeur en maneschijn? Een tijd van projectie van de gewenste eigenschappen op je parner. Daarna daal je van die roze wolk af en zie je ook de mindere kantjes.

Achja, misschien ben ik een pessimist en is er bij de aangehaalde voorbeelden wél sprake van een happy end. Het is hen van harte gegund.