Het rijk opnieuw voor ons alleen!

‘t Is altijd leuk om een vriend uit de nood te helpen en onze logeerkamer lag er toch nog helemaal opgeruimd bij na de doortocht van M, dus toen vriend T ons vroeg of hij een weekje mocht komen logeren voor zijn MBA, heetten we hem met open armen welkom. Niet dat we hem veel gezien hebben, want hij was de hele week opgeslorpt door een soort van business-spel. Hij vertrok altijd ‘s ochtends vroeg en kwam pas laat weer terug en ik denk dat hij elke nacht hoop en al een uur of vier geslapen heeft. De jongen draaide puur op adrenaline, denk ik, en buiten een paar biertjes heeft hij onze voorraden niet eens aangeraakt. Zelfs geen boterham gegeten! De makkelijkste gast ooit!

Maar het blijft toch een vreemde in je huis: iemand die ‘s nachts naar het toilet gaat (wat mijn vriend nooit doet), op goddeloos vroege uren (5.20u!) het huis verlaat en de voordeur wat harder laat dichtvallen dan je gewoon bent. En ja, mijn slaap heeft er toch ietwat onder geleden, om nog maar te zwijgen over het feit dat we niet meer naakt in ons huis konden rondlopen. 😉

Dus hoera: we hebben het huis opnieuw voor onszelf en onze vriend zijn team heeft het business game gewonnen. Iedereen tevreden!

Doctor++

Korte werkdag vandaag. Nochtans was het één van mijn favoriete dagen op het werk: trash day! Altijd leuk om overbodige rommel weg te smijten, al hoop ik van harte dat er niet opnieuw een verborgen archief van mijn oud-collega opduikt, want wat mij betreft heb ik nu écht wel het allerlaatste van haar erfenis doorploegd en uitgemest.

Omdat ik al om 17u in bij de bio-ingenieurs moest zijn voor het doctoraat van een vriendin, vertrok ik uitzonderlijk iets vóór 16u op het werk. Ik was zo slim om de trein naar Heverlee te nemen, wat me de kosten voor een taxi uitspaarde, want met de bus was ik er nooit op tijd geraakt. Het was een prachtige zomerse dag, beetje jammer om te moeten binnen zitten in een aula zonder ramen, maar ik was erg trots op mijn vriendin voor het afronden van haar werkstuk. En zelf heb ik weer wat bijgeleerd over gestresste bananen (musa)!

Na de uitreiking van het doctoraatsdiploma was het tijd voor de receptie. Ik had beloofd om wat fotootjes te maken tijdens de receptie, maar slaagde er toch in meer dan voldoende hapjes binnen te krijgen. Echt een superverzorgde receptie met erg originele hapjes. Mocht ik ooit zelf voor één of andere gelegenheid een receptie willen geven, weet ik meteen welke cateraar aan te schrijven. Het was erg gezellig en we bleven langer plakken dan oorspronkelijk gepland. Nochtans hadden we aan andere vrienden beloofd dat we rond negen uur bij hen zouden zijn voor een zomers drankje in hun tuin.

De uitgespaarde kosten voor de taxi kwamen dus van pas en de taxi bracht ons in een klein kwartiertje van Heverlee naar Kessel-Lo. Daar hadden we te voet zelfs niet aan moeten beginnen. 😉 Aangezien ik al redelijk wat schuimwijn had binnengekregen, hield ik het voor de rest van de avond op water en thee. Het koelde meer af dan verwacht, maar gelukkig waren daar fleece dekentjes en fijn gezelschap om ons warm te houden. <3

2-1

Ok, ik was niet eens van plan om naar de match te kijken. Maar toen ik zo rond een uur of twaalf na een bijzonder productieve avond wilde gaan slapen (ik had al slaapwel gezegd tegen onze logé die zelf ook nog hard aan het werk was), besloot ik toch nog even te kijken naar de laatste spelminuten van de Rode Duivels. Ik had nog bitter weinig gejuich gehoord in de Leuvense straten, dus ik verwachtte er niet al te veel van. Bleek dat ik op dat moment nét de 1-0 gemist had. Dus besloot ik toch maar eventjes te blijven kijken. Toen Lukaku de 2-0 scoorde dacht ik, allright de match is binnen nu kan ik gaan slapen. Tot twee minuten later die Amerikanen toch wel tegen scoorden zeker. En zo was ik wel gedwongen om nagelbijtend tot het einde op te blijven.

Die Rode Duivels zijn niet goed voor mijn nachtrust!

Een berooid dagje

Letterlijk dan, want mijn vriend had per ongeluk mijn portemonnée mee naar het werk. En aangezien wij dit weekend in de Ardennen hadden doorgebracht waren er enkel yoghurt, beleg en bananen in huis. Ik overwoog even een straatact op te voeren om wat geld bijeen te scharrelen om naar de bakker te gaan, maar liet dat idee toch maar varen. Gelukkig bestaat er zoiets als just-eat.be en was mijn vriendje zo lief om voor mij sushi te bestellen zodat ik niet van de honger moest omkomen. Gelukkig was de portie groot genoeg om ook ‘s avonds nog van te eten. Want door al het fileleed (danku ACOD) geraakte mijn vriend pas na sluitingstijd in Leuven.

En dan vraag ik me af, hoe zouden we dit vroeger opgelost hebben?

Een weekendje in Libin

16 volwassenen, 13 kinderen, 2 huizen, 1 zwembad, 1 jacuzzi en 1 trol = recept voor een geslaagd weekend in Libin. Zelfs al waren de weergoden ons dit jaar alweer niet goed gezind (moet zelfs één van de slechtste edities ooit geweest zijn), toch hebben we ons fantastisch goed geamuseerd in het zwembad. Fijn om te zien dat al die kinderen zo goed met elkaar opschieten. Ze zijn nu ook allemaal een beetje ouder en kunnen al veel meer hun plan trekken. Sommigen waren zelfs zo verknocht aan het zwembad dat ze de ganse dag in hun badpak bleven rondlopen.

En oja, natuurlijk werd naar aloude gewoonte het spel weerwolven boven gehaald en overleefde ik het naar even aloude gewoonte de nacht weer niet. Ik was nochtans een brave burger (of misschien ook niet). En ons quizteam werd in de laatste ronde jammerlijk van de eerste plaats gestoten.

Met dank aan de mensen die de quiz in mekaar gestoken hebben en aan de dappere heren die de regen trotseerden om ons van heerlijk barbecuevlees te voorzien (noot aan mezelf: volgend jaar niet vergeten het vlees op voorhand te ontdooien).

Een geluk bij een ongeluk

De NMBS staakt, dus noodgedwongen werk ik vandaag een dagje thuis, iets was ik normaal gezien eerder uitzonderlijk doe, want ik kan het persoonlijke contact met mijn collega’s moeilijk missen. Al moet ik eerlijk gezegd bekennen dat de stakingsactie van het ACOD mij deze keer bijzonder gelegen komt. Er ligt hier immers nog een berg vuile was van het voorbije weekend in Libin en deze avond komt er alweer iemand bij ons logeren. Dus terwijl ik werk, draai ik vrolijk een paar wasmachines. Lang leve het multitasken!

Een dagje op stap met een Japanse – vrijdag 20 juni

We hadden deze vrijdag helemaal niet goed voorbereid en het resultaat was dan ook een dag die met haken en ogen aan mekaar hing. Eerste foute beslissing: met M naar Espace Chimay rijden. Een rit van 1 uur en 45 minuten om niet eens de abdij zelf te zien. En het ergste is dat ik dit op voorhand wist, want ik bezocht dit bezoekerscentrum reeds eerder. Enfin ja, ik voelde mij in het algemeen niet zo fabuleus (hoofdpijn, keelpijn), dus dat zal er ook wel wat mee te maken gehad hebben. En het weer zag er ook maar belabberd uit, waardoor we aarzelden om een grote wandeling te maken.

Omdat we pas tegen de middag in Espace Chimay waren, besloten we eerst iets te eten in de Auberge de Poteaupré. Uiteraard ging onze vriendin voor de proevertjes van Chimay (4 glaasjes van 15 cl met de drie verschillende kleuren en de Dorée) vergezeld van de Chimay kazen. Ik maakte echter een foute keuze: ik bestelde tapas, maar kreeg enkel charcuterie (worst en gerookte ham) op mijn bord, terwijl ik quiche en ander lekkers verwacht had. Nu kan ik dat wel eten, maar een hele schotel is me echt van het goede te veel, gelukkig kon ik wat uitwisselen met mijn tafelgenoten en kreeg ik een stukje croque en wat kazen in ruil voor mijn worst.

De tentoonstelling in Espace Chimay vond ik wel goed, maar nog nooit in mijn leven heeft er mij iemand zo tegen haar goesting toegangstickets verkocht. Ok, toegegeven de dame in kwestie stond bij de souvenirwinkel, maar hoeveel moeite kan het zijn om drie tickets te verkopen aan mensen die daar al een tijd staan te draaien? Triestig.

Na de tentoonstelling volgde er uiteraard nog een proevertje. Ik stond met graagte mijn glas Chimay Dorée af aan mijn gezelschap, waardoor ik mij wel genoodzaakt zag zelf achter te stuur te kruipen om naar Chimay te rijden. Ditt maakt dat ik dit jaar al oneindig veel keer meer gereden heb dan vorig jaar. 😉

Bedoeling was om het Château de Chimay te bezoeken, maar blijkbaar kon je slechts op twee tijdstippen per dag een geleid bezoek aan het kasteel brengen. Iets wat wij niet zo hadden begrepen toen we de website bezochten, daar was immers sprake van twee voorstellingen per dag, iets wat mij eerder deed denken aan een filmvoorstelling of zoiets. Heel erg spijtig, want van een vorige bezoek herinnerde ik me dat dit kasteel echt de moeite was. Slecht geplande dag, ik zei het al.

Dus trokken we naar de toeristische dienst om een wandelkaart. De gratis kaarten trokken op niet veel, gelukkig konden we voor vijftig cent een blaadje kopen met een specifieke wandeling op. We hadden beter een andere wandeling gekozen, want het eerste deel van de wandeling liep gewoon door een woonwijk. Gelukkig was het tweede deel landelijker. Echt een gemiste kans om M te laten kennismaken met al het moois dat het zuiden van ons land te bieden had. Zonde, want ik wilde oorspronkelijk de Fondry des Chiens in de Fagne-Famennestreek bezoeken. Ook niet bij de deur, maar wellicht een pak interessanter dan Chimay.

Enfin ja, we sloten de dag af met een avondmaal op het terras van het Grand Café op de Grand’Place van Chimay. Het koelde echter snel af, dus besloten we maar weer huiswaarts te keren, want M moest haar was nog doen om met proper gewassen kleren de volgende dag naar Wenen te vertrekken.

Een dagje op stap met een Japanse – donderdag 19 juni

Omdat wij het ’s avonds meestal nogal druk hebben, hadden we nog niet veel tijd gehad om met onze Japanse vriendin M op te trekken. Al moet ik eerlijk zeggen dat we niet echt de indruk hadden dat ze het erg vond overdag alleen in ons appartement te moeten achterblijven. In tegendeel, ik denk dat ze zelfs genoot van de rust en de ruimte (en al het bier in onze frigo, laten we vooral het bier niet vergeten). En ze maakte zelfs een daguitstapje naar Gent. Al was ze naar mijn mening wel heel erg vroeg terug. (Ben al vaak in Gent geweest en kan me niet voorstellen dat je na een uur of zeven denkt: wel, nu heb ik het hier wel gezien. Maar goed, niet iedereen is zo’n fanatieke reiziger als ik, natuurlijk.)

Ik had niet zo heel veel tijd gehad om een programma uit te werken om haar te entertainen tijdens haar bezoek. Gelukkig hadden we een tijd geleden van vrienden een bon gekregen om te gaan ontbijten in het T-huisje. Dat leek ons wel een fijn begin van deze vrije dag. Het T-huisje bleek wat verder van de toeristische plekken gelegen, wat ons de gelegenheid gaf om ook een ander gedeelte van Leuven aan M te laten zien. Het ontbijt was alvast een schot in de roos. Heel verzorgd, superveel keuze en een dag die begint met een zachtgekookt eitje kan voor mij al niet meer stuk!

Na het ontbijt reden we nog even terug naar Leuven, waar we een eerste steenlegging bijwoonden waarvoor mijn vriend en ik uitgenodigd waren. Meteen goed voor een glas schuimwijn in de voormiddag. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat M er van vond, maar zo vaak zal ze toch nog niet de gelegenheid gehad hebben een authentieke Belgische bouwwerf te bezoeken en aan authentieke Belgische eerste steenlegging mee te maken. 😉

Nadat de eerste steen gelegd was, vertrokken we richting Wezemaal om haar de plek te laten zien waar de Hagelandse wijndruiven groeien. Ooit, lang geleden, toen mijn vriend en ik nog dachten dat we superveel tijd zouden hebben om in de weekends lange wandelingen te maken, kochten we een hoop wandelgidsen die vervolgens onaangeroerd in de kast bleven staan. Nu kwamen deze eindelijk van pas en stippelden we een route uit die twee knooppuntenwandelingen in de gids combineerden.

De zon liet het wat afweten, maar verder geen klagen. De streek was nog even mooi als ik me herinnerde, alleen jammer dat het bezoekerscentrum van de Hagelandse wijn nog niet open was toen wij er langskwamen. Rode draad van de dag: het gebrul van de vele opstijgende en dalende vliegtuigen dat zich mengde met het geluid van de zingende vogels. We spotten ook wildlife: een muis, een konijn en twee parende eekhoorns. Plus we toonden M de beroemde oude wijnmuur die precies toch iets minder oud was dan ik mij herinnerde.

Ons middagmaal (nuja, wat heet middag, ondertussen was het al twee uur gepasseerd) nuttigden we in de Moedermeule, een heel mooi gelegen brasserie vlakbij (surprise) een mooi opgeknapte windmolen. Onverwachte ontmoeting van de dag: mijn zopas gepensioneerde collega die met zijn vriendin en zijn zus ook even kwam verpozen op het mooie terras van de Moedermeule. Hij zag er gebruind en ontspannen uit. Duidelijk aan het genieten van zijn pensioen! M en mijn vriend waagden zich aan de Breugelschotel, een overvloedige vleesspecialiteit van het huis. Ik hield het bij een bescheiden boekweitpannenkoek, want het ontbijt was al erg uitgebreid geweest en we hadden een reservatie om ’s avonds samen te dineren.

De wandeling was heel erg leuk, maar de gesprekken met M verliepen moeizaam. Het was echt zoeken naar raakvlakken om een gesprek over te voeren (buiten het culinaire dan). Ik probeerde haar wat achtergrond te geven bij de geologische ontstaansgeschiedenis van de plek waar we aan het wandelen waren. De glooiende heuvels waar nu de wijnranken op groeiden, waren miljoenen jaren geleden immers zandbanken in de zee, maar al te vaak had ik het gevoel dat dit soort weetjes haar niet echt interesseerden. Of was het toch de taalbarrière?

Toen de wandeling erop zat, was het nog geen etenstijd, dus besloten we M nog even één van de Leuvense kroonjuwelen te tonen: de Parkabdij. Ik probeerde uit te leggen dat deze abdij uniek was voor gans Europa omdat de originele configuratie van de abdij met haar bijgebouwen bewaard gebleven was, maar alweer had ik het gevoel dat mijn uitleg over haar hoofd heen ging. Best wel frustrerend eigenlijk.

Gelukkig was daar de prachtig gerestaureerde abdijmolen alwaar we een plekje aan de toog konden bemachtigen om een biertje (en in mijn geval een cava) te drinken. Het was voor mij de eerste keer dat ik er kwam nadat de restauratie voltooid was en ik was enorm onder de indruk van het resultaat. Echt een magnifieke plek om iets te eten of te drinken mét een opnieuw functionerende watermolen. Geweldig!

We keerden terug naar ons appartement om onze wandelschoenen om te ruilen voor iets deftigere schonen, want we werden om 20u in de Zarza verwacht. Ik had speciaal in dit restaurant gereserveerd omdat ik wist dat hun menu ook met aangepaste bieren geserveerd werd. Het werd een lekkere avond, waarbij M zonder moeite mijn vriend onder tafel dronk. De bieroverschotjes maakte ze met graagte soldaat. Respect!

Van Bratislava naar Wenen – 2 juni 2014

Supervroeg opgestaan (half zeven, auch!) om afscheid te nemen van onze gastvrouw en de lieftallige O. O had een afspraak bij de dokter en om lange wachttijden te vermijden, wilden ze als eerste in de wachtzaal zitten, want er was die dag ook een uitstapje naar de zoo gepland met de kindjes van de crèche. Wij namen afscheid met veel dikke knuffels en beloofden zeker nog eens terug te komen.

Onze gastheer W begeleidde ons naar de tramhalte die ons tot bij het station van Bratislava zou brengen. We bedankten hem uitgebreid voor alle goede zorgen, want echt, ik heb enorm genoten van de tijd die we samen doorbrachten. Ik heb echt het gevoel dat we elkaar beter hebben leren kennen en dat onze vriendschap verstevigd is door dit bezoekje.

Na alweer een geweldig vlotte treinrit, stonden we een dik uur later opnieuw in Wenen. We namen meteen de metro naar Wien Mitte om onze bagage in te checken. Wat een ongelooflijke luxe, rond een uur of tien ‘s ochtends je bagage kunnen inchecken en dan gewoon een paar uur later de trein op springen zonder te moeten sleuren met je koffers. Fantastisch! Enig verbeterpuntje: de zware rugzak met de laptops hadden we graag ergens in lockers achter gelaten, maar dit supermoderne station beschikte helaas nog niet over lockers. Gelukkig bevond zich in hetzelfde gebouw een Mediamarkt en maakten wij dankbaar misbruik van hun lockers en dronken we een lekkere smoothie om dat te vieren.

We namen opnieuw de metro naar de Stephanskirche en wandelden in het zonnetje door het mooie Wenen. Ik herinnerde mij Wenen van een vorig bezoek als een stad vol met indrukwekkende kerken en inderdaad, de pracht en praal van de Weense kerken is ongezien. Wat een schitterende culturele rijkdom is hier verzameld. Ook de Peterskirche stelde op dat vlak niet teleur en we vergaapten ons aan de prachtig beschilderde koepel. We kuierden op ons gemak verder tot we bij het Palmenhaus aankwamen. Via Goofball kregen we de tip dat dit een fijn lunchplekje zou zijn. En inderdaad, zo vaak krijg je niet de kans om te eten in een prachtige serre tussen de palmbomen. Mijn vriend ging voor de laatste keer voor een Wienerschnitzel en ik bestelde asperges met zalm (heerlijk!).

Na ons middagmaal namen we de metro naar de Donauturm en kwamen we terecht in een gans ander deel van Wenen. Het contrast kon amper groter zijn met moderne hoogbouw en congresfaciliteiten, maar toch ook een heel groot en aangenaam park rondom de Donauturm. We wandelden tussen 1000 kersenbomen (geschonken door Japan ter gelegenheid van de viering van 1000 jaar Oostenrijk) door en kochten ons een toegangsticket om van het uitzicht op Wenen te genieten. Toen we genoeg genoten hadden, namen we de metro terug en lasten we een korte tussenstop in op het Donauinsel. Niet echt veel te beleven overdag als je geen jogger of skater bent, maar op zomeravonden lijkt me dit een fantastische plek. Te onthouden als we nog eens terugkomen.

Laatste bezoek van de dag: de noordelijke toren van de Stephanskirche (yep, alweer). Mooie uitzichten over mooie steden, ik krijg er maar geen genoeg van. Omdat we tijd genoeg hadden, besloten we de weg naar Wien Mitte te voet af te leggen om in stijl afscheid te nemen van deze mooie stad. Een korte treinrit laten stonden we op het vliegveld en zat ons tripje er alweer op.

Auf Wiedersehen, Wien!

Een dag met ups en downs

Deze 26ste juni begon alvast niet veelbelovend: de dubbeldekkertrein die tegenwoordig om 8.37 naar Brussel vertrekt, was voor de gelegenheid weer maar eens vervangen door een gewone trein. Gevolg=rechtstaan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat mijn tolerantiegraad voor rechtstaan in de trein tegenwoordig toegenomen is. Hoogstens haal ik even mijn schouders op en speel ik al rechtstaand verder Duolingo.

Omdat we nog cash geld nodig hadden om de waarborg voor ons weekendje in Libin te betalen, lastte ik in Brussel een korte tussenstop in bij een bankautomaat om enkele briefjes van 50 euro bij te tanken. Helaas, de automaat in kwestie besloot zo vriendelijk te zijn om mijn bankkaart in te slikken en het bijhorende bankkantoor (typisch) was op donderdag pas open om 10.30u. Ok, geen probleem, ik zou er tijdens mijn middagpauze wel even snel langs gaan om mijn kaart te recupereren.

Mijn humeur was ondertussen al een beetje de dieperik ingegaan, niet in het minst omdat de verkoudheid die ik al een week meesleurde, begon te verergeren in plaats van te verbeteren. En dat net vóór een weekendje weg, uiteraard. Dus klaagde en zaagde ik wat tegen de collega’s, onder het motto, gedeelde smart is halve smart.

Jammer genoeg bleek het Volstrekt Onmogelijk te zijn voor het bankkantoor om mijn bankkaart te recupereren. De automaat werd namelijk beheerd door Group 4 en die verzamelden slechts één keer per maand alle achtergebleven bankkaarten. Alweer een veiligheidsmaatregel die het leven van de gewone mens moeilijker maakt. Er zat niets anders op dan naar Card Stop te bellen en een nieuwe bankkaart aan te vragen, zodat ik geld kan afhalen als ik in IJsland een duur glas wijn wil drinken.

Toen na de middag mijn telefoon overging en ik vervolgens een Bijzonder Verontwaardigde Mevrouw aan de lijn kreeg, was mijn eerste gedacht: ook dat nog. Maar kijk, het kan verkeren. Na een bijzondere verwarde uitleg over chakra’s en geboycot worden van iemand die duidelijk last had van conspiracy theories, aangevuld met mijn pogingen om orde in de chaos te scheppen, legde ik de telefoon neer en kon ik opeens de absurditeit van dit alles inzien. Vanaf dat moment ging de dag in stijgende lijn.

Van mijn vriend kreeg ik het bericht dat de installatie van onze gloednieuwe Telenetverbinding vlekkeloos was verlopen (weg met het steeds slechter werkende Dommel) en ik stopte wat vroeger met werken om samen met enkele collega’s de bloemetjes buiten te zetten in Leuven. Een lang geplande date die bijna het onderspit had moeten delven omdat de Rode Duivels speelden. Gelukkig vonden we een voor iedereen aanvaardbaar compromis.

We belandden met z’n vieren op het gezellige terras van de Meat City en hadden zoveel bij te praten dat het in een zucht negen uur was. Tijd om afscheid te nemen van de twee dames die met hun wederhelften naar de voetbal gingen kijk. Met mijn naamgenote en ex-collega zakte ik af naar Les Parisiennes alwaar nog een andere collega ons vervoegde voor een afsluitend glaasje wijn.

Slecht begonnen, fantastisch geëindigd! All’s well that ends well.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk