Proficiat, dr. B!

Alweer een doctor rijker in onze vriendenkring. Ditmaal mag de papa van mijn petekindje het fel begeerde dr. voor zijn naam zetten. ‘k Zou eens moeten tellen hoeveel doctoraten er ondertussen al in mijn boekenkast staan (en dan zijn er veel doctoraatsstudenten die tegenwoordig geen papieren exemplaar meer laten drukken om ecologische redenen).

Enfin ja, de receptie was een vrolijke bedoening. Veel oude bekenden teruggezien en lekkere cava gedronken. Mijn petekindje vond al de drukte een beetje minder leuk en verkoos de veilige armen van de mama boven die van de meter. Hij was ook pas terug van vakantie en nog wat vermoeid van te veel overgeslagen middagdutjes. Geen erg, er komt snel een herkansing.

Na al die cava ging het squashen diezelfde avond een pak minder, maar hey, wie maalt daarom?

Een fantastische Langste Dag

Het was lang geleden dat we nog eens in het land waren tijdens de Langste Dag, dus ik had al een hele tijd geleden afgesproken met vrienden om samen op de braderie rond te lopen en te genieten van de sfeer in de Leuvense straten. Toen ik de afspraak vastlegde, was er nog geen sprake van dat onze Japanse vriendin M bij ons zou komen logeren. We konden haar dus niet entertainen de laatste halve dag dat ze in België zou zijn. Nu, niet dat ik de indruk had dat ze dit heel erg vond: ze had een rondleiding bij Inbev gereserveerd en moest haar rugzak nog pakken.

En om heel eerlijk te zijn, ik vond het ook niet zo erg om ’s ochtends al afscheid te moeten nemen. De twee voorbije dagen hadden mij wat te veel energie gekost en ik keek ernaar uit om opnieuw vlotte conversaties te kunnen voeren en niet steeds het gevoel te hebben dat ik een eenrichtingsgesprek voerde. Begrijp me niet verkeerd, M is nog steeds welkom bij ons, maar ik denk niet dat ik in de toekomst nog twee hele dagen verlof zal opnemen om met haar op stap te gaan.

Deze eenentwintigste juni besliste de zon alvast haar beste beentje voor te zetten. Wat een zalig weertje! We genoten van de vele toffe acts en dronken een glaasje cava (mét lavendelsiroop voor mij) op de Grote Markt. We hadden oorspronkelijk afgesproken met onze vrienden en hun zoontje, maar onderweg pikten we nog een paar andere bekenden uit het Leuvense op.

En zo belandden we met zes volwassenen en één blauwogige peuter op het terras van het L-café op de Oude Markt. Fijne gesprekken in goed gezelschap, meer moet dat niet zijn en onze vriend O hield er zelfs een nieuwe hippe haarsnit aan over. Alleen jammer dat ik nog altijd last had van mijn keel, waardoor ik toch maar besloot het bij één glas cava te houden en over te schakelen op thee.

’s Avonds had ik gereserveerd in De 3 Tonghen. Omdat het bevriende koppel op tijd naar huis moest om hun zoon in bed te steken, leken tapas me een goede formule. We kregen een ronde tafel op het terras toegewezen waar perfect zes volwassenen en één kinderstoel rond pasten. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij.

Zalig ontspannen dagje.

Bratislava – 30 mei 2014

Gezellig samen ontbeten en het ijs gebroken met de kinderen. Het klikte meteen met kleine O, een perfect tweetalige meid (Nederlands-Slovaaks) van drie met een eigen willetje. Op voorhand had ik een beetje schrik dat ze ons niet goed zou begrijpen, want eerlijk, ik ken geen woord Slovaaks (al blijkt bij nader inzien dat Slovaaks veel verwantschap heeft met het Russisch en het Pools, dus het zou me wellicht niet al te veel moeite kosten om de basis onder de knie te krijgen). Gelukkig bleek die vrees ongegrond. O verstond ons zeer goed en sprak ook een aardig mondje Nederlands. Toch indrukwekkend hoe hersenen van jonge kinderen als een spons de woorden opzuigen.

En kleine V, zes maanden oud, won met zijn aanstekelijke glimlach meteen onze harten. Zo een vrolijke baby! Een heel sociaal kind ook, wilde er altijd bij zijn om te zien wat die rare volwassenen zoal uitspookten. Heel fijn dat we zo gemakkelijk aansluiting vonden bij de kinderen. Blijft toch altijd een beetje afwachten en kleine O had ons al wel een keertje ontmoet, maar toen was ze nog te klein om daar een blijvende herinnering aan over te houden.

Na het ontbijt vergezelde vriend W ons naar de tramhalte om ons op weg richting centrum te helpen. De regenwolken van de dag voordien hadden plaats gemaakt voor witgrijze schapenwolkjes en hier en daar zagen we zelfs een streepje blauwe lucht. Al mocht het voor mij gerust wat warmer zijn. Onze eerste stop in het historische centrum van Bratislava was de toeristische dienst. We werden supervriendelijk verder geholpen door een jongeman die het Engels perfect beheerste. We kochten allebei een Bratislava City Card die ons drie dagen lang onbeperkte toegang tot het openbaar vervoer garandeerde en een hoop kortingen er bovenop beloofde. Handig! Ik was wat aan het rondkijken in de shop toen mijn oog viel op, jawel, handgeblazen kerstballen in mei! De collectie van de mama van mijn petekindje is bij deze weer wat groter geworden. 😉

Blijgemutst verlieten we de toeristische dienst en begonnen we aan onze verkenning van het historische centrum van Bratislava. Groot is het centrum niet, maar wel heel gezellig en kleurrijk, met veel terrasjes en verrassend veel toeristen. Meer dan we verwacht hadden alleszins. Bratislava heeft de typische vibe van een Oost-Europese stad: komaf willen maken met de donkere periode van het communisme, de blik gericht op de toekomst om al die verloren jaren goed te maken. Het historische erfgoed wordt in ere hersteld (of gewoon gereconstueerd) wat een interessante mix aan prachtig gerestaureerde gebouwen en nog in verval zijnde gedeelten oplevert. Ook opvallend: erg veel graffiti in het straatbeeld. De meest opvallende landmarks zijn enerzijds de Donau die het historische centrum scheidt van de blokken uit de communistische periode en anderzijds het witte kasteel met het oranje-rode dak dat boven de stad uitrijst.

Omdat je nu eenmaal niet naast Bratislava Castle kon kijken, stond een bezoek aan dit kasteel hoog op ons lijstje. Op ons gemak wandelden door de gezellige straten richting het kasteel. Onderweg veel terrasjes gespot, jammer dat het daar nog nét te koud voor was. Bratislava Castle brandde volledig af in 1811, maar verrees op indrukwekkende manier uit haar assen. Pas in 1953 begon men aan de reconstructie, die niet meteen van een leien dakje liep wegens uiteenlopende visies over hoe de reconstructie aan te pakken. Pas in 2011 was het werk voltooid. De ruimtes in het kasteel huisvesten een paar tentoonstellingen, de één al interessanter dan de andere. Mijn persoonlijke favoriet was de tijdelijke tentoonstelling ‘From the shadow to the light‘. Heel mooie, zorgvuldig uitgekozen voorwerpen op een uitstekende manier gepresenteerd. Maar hét hoogtepunt is toch wel het uitzicht vanuit de Kroontoren op de stad. Magnifiek.

‘s Middags hadden we afgesproken om met onze vrienden en hun jongste zoon in restaurant Hradná Hviezda gelegen in het kasteel zelf. Wat een fantastische plek om samen te lunchen! Het was erg rustig dus we hadden de volle aandacht van de ober, die ons graag hielp bij het kiezen uit al die heerlijk klinkende gerechten. We begonnen met een soepje (want écht Slovaken eten altijd soep). Voor het hoofdgerecht ging ik voor de hert met rode biet en dumplings, uiteraard met een glaasje Slovaakse wijn erbij, en wow, wat een smaakexplosie. Deze eerste kennismaking met de Slovaakse keuken smaakte alvast naar meer.

Na de lunch namen we opnieuw afscheid en zetten mijn vriend en ik ons bezoek aan het kasteel verder. De ietwat dreigende wolken van de ochtend hadden ondertussen een iets lieflijkere witte kleur gekregen en het blauw van de hemel leek even de bovenhand te krijgen. Helaas, dit was slechts tijdelijk, want het grijs kreeg algauw weer de bovenhand. We wandelden van het kasteel opnieuw naar beneden. In het bij de City Card meegeleverde boekje stond dat we korting hadden voor het Museum of Viticulture gewijd aan de wijnproductie in Bratislava. Jammer genoeg waren we er pas een half uur voor sluitingstijd (welk museum sluit nu om 17u!) en had de mevrouw aan de kassa duidelijk geen zin meer om kaartjes te verkopen, want ze zei dat een half uur zeker niet voldoende zou zijn om het museum te bezoeken.

We keerden op onze stappen terug en besloten dan maar iets hypertoeristisch te doen: een ritje met de Presporacik Oldtimer® – minitrein. Dit minitreintje is het enige voertuig dat toegelaten is in de smalle straatjes van het historische centrum. Via een koptelefoon kregen we een uitstekende uitleg in het Engels. Leuk, omdat mijn kennis van de geschiedenis van Slovakije zo goed als onbestaande is. Na een half uurtje stonden we weer op straat. Omdat foto’s maken vanuit een rijdend voertuig meestal niet zo’n geweldige resultaten oplevert, besloten we de tocht die we zonet gedaan hadden nog eens te voet over te doen.

Omdat we nog tijd over hadden alvorens we in het restaurant verwacht werden voor het diner, besloten we alvast een aperitiefje te nemen. We slaagden erin terecht te komen in wat ongetwijfeld de allerduurste wijnbar van gans Slovakije geweest moet zijn. Onvoorstelbaar wat ze durfden aanrekenen voor een glas wijn. En dan zwijg ik over de flessen wijn van meer dan 100 euro. Gelukkig vond ik een goedkope prosecco op de menukaart en waagde mijn vriend zich aan een Slovaakse sterke drank Spišská Borovička gemaakt van jeneverbessen. Helemaal niet slecht en zowat het enige betaalbare op de kaart.

Onze vrienden hadden op vrijdagavond al een andere afspraak, maar waren zo vriendelijk om voor ons te reserveren in wat ongetwijfeld het meest spectaculaire restaurant van heel Bratislava moet zijn: het U.F.O. restaurant. En ja, het restaurant ziet er effectief uit als een UFO: gelegen aan de andere kant van de Donau, 85 meter boven de begane grond op het uiteinde van de Novy Most (nieuwe brug) met een werkelijk adembenemend uitzicht op de oude stad en het kasteel. Fenomenaal. Het enige wat nog ontbrak was dat het restaurant effectief rond zijn as zou draaien.

Uiteraard gingen we voor de zevengangenmenu met Slovaakse specialiteiten, alhoewel we na het formidabele middagmaal geen van beiden veel honger hadden, wilden we deze unieke gelegenheid niet voorbij laten gaan. Wat passeerden waren een hele hoop erg lekkere gerechten geïnspireerd op de traditionele keuken, maar met een moderne twist. Enkel de kazen vielen zwaar tegen. Het is duidelijk dat Slovaken van kaas maken niet veel kaas gegeten hebben. 😉 De (enkel Slovaakse) wijnen daarentegen waren fantastisch. De wijnen werden met veel enthousiasme voorgesteld door de vrouwelijke sommelier, die ons toevertrouwde dat ze voor buitenlanders altijd enkel Slovaakse wijnen koos. Heel tof.

Het menu:

Pork Knuckle In Gelatine Strong Broth, Pickled Spring Onion, Chives Mousse
Split Pea Soup With Wild Bear Garlic, Cream Dumplings, Mangalitsa Crackling Powder
Homemade Potato Dumplings Stuffed With Duck Confit, Cabbage Marmelade, Demi Glasse
Sturgeon, Grillef Potato Tartlet, Creamy Leek
Ballotine From Rabbit Loin, Stuffed Carrot, Poached Coal, Morel Mushroom
Assortment Of Local Cheeses, Honeycumb, Quince
Curd Cheese-Dill Tartlet, Apricot Mousse, Raspberry Coulis

Oja, ik was zo enthousiast om het fenomenale uitzicht vast te leggen dat ik per ongeluk met de draagriem van mijn fototoestel het bordje voor het brood tegen de grond liet smakken. Het bord was nog min of meer heel, maar er was wel een stukje van de zijkant gesprongen. Erg gênant moment, maar de obers reageerden superprofessioneel en voordat ik het goed en wel besefte, had ik al een nieuw bord.

Fun fact of the evening: als afsluiter kwam de ober heel erg trots aandraven met twee pralines van échte Belgische chocolade. Toen wij heel fijntjes opmerkten dat wij van België kwamen, werd zijn glimlach een beetje kleiner en maakte hij zich snel uit de voeten. De pralines waren niet echt bijzonder en kwamen uit rechtstreeks uit de frigo. A big nono!

De avond was voorbij gevlogen. We slaagden erin nog even naar het observation deck te glippen, maar werden al snel vriendelijk verzocht dit te verlaten omdat het sluitingstijd was. Aangezien het erop leek dat er rond elf uur ‘s avonds geen bussen of trams meer reden die ons naar het appartement van onze vrienden konden voeren, besloten we te voet te gaan. Kwestie van de maaltijd wat tijd te geven om te verteren. Het werd een aangename wandeling die ons door het hart van het uitgaanscentrum voerde. Ik had nog wel zin om een stapje in de wereld te zetten, maar dan zou ik de dag nadien geen mens meer zijn. Al deed het toch even zeer aan mijn (niet meer zo jonge) hartje.

Op het appartement aangekomen, overliepen we nog even de gebeurtenissen van de dag en maakten we plannen voor de volgende dag. Ons bedje lonkte!

Spending a lovely day in Ghent with collegues

Zalig dagje achter de rug met de collega’s van mijn bedrijf. Na een flinke ochtendlijke wandeling van het station van Gent bereikten we iets later dan verwacht zaal Cocteau. In de zaal stonden allerlei volksspelen en puzzels opgesteld. Mijn competitieve ik kon haar hartje ophalen, want we werden in groepjes onderverdeeld die tegen mekaar moesten strijden om de eer. Mijn favoriete onderdeel was uiteraard Pictionary, al bleek de scheidsrechter nogal een voorkeur voor het andere team te hebben. Door ons juist geraden woorden werden meer dan eens genegeerd totdat de tegenpartij ze herhaalde. Dat rook naar omkoperij, ik zeg het jullie! En zo kwam het natuurlijk dat we slechts op de derde plaats eindigden. 😉

Na deze erg leuke voormiddag wachtte ons een waar feestmaal onder de befaamde stadshal van Gent. De eerste keer dat ik dit toch wel controversiële bouwwerk met mijn eigen ogen kon bewonderen. Persoonlijk vond ik de hal best wel geslaagd. Een vooruitstrevende stad moet ook moderne architectuur in haar weefsel integreren. En oja, het eten was werkelijk fabuleus. Het voorgerecht (rauwe zalm, tartaar van tonijn, gegrilde groentjes, carpaccio, tomaat mozarella) was een soort best of van al mijn favoriete voedsel en het hoofdgerecht was al even fantastisch. Ze serveerden trouwens mijn favoriete Australische wijn (als bubbels, in ‘t wit en in ‘t rood) Jacob’s Creek, geweldig! Eigenlijk had ik geen plaats meer voor het dessert, maar wie kan weerstaan aan tiramisu, chocomousse, crème brûlée, fruitsla en ander lekkers?

Na de maaltijd gingen de collega’s druppelsgewijze naar huis, terwijl de die hards nog wat bleven plakken in het zonnetje, genietend van deze bijzondere plek in het hart van Gent. Echt een fantastisch mooie dag én tegelijkertijd een paar collega’s beter leren kennen.

En nu hoop ik over een uurtje voldoende ontnuchterd te zijn om met mijn racket op het squashballetje te kloppen en niet op mijn squashpartner.

Twee keer in Gent op één week

Na een fantastische donderdag, trokken we zaterdagavond opnieuw richting Gent voor een gezellig diner onder vrienden. De heren in het gezelschap besloten zich op te offeren om onze vriend Peter zijn biervoorraad te laten slinken, wat maakte dat ik voor één keertje BOB moest spelen. Aangezien ik niet echt vaak achter het stuur zit, zag ik er geen graten in deze ene keer het drinken aan mijn vriend over te laten. Het wegwerken van een gigantisch biervoorraad moet toch ongetwijfeld een werk van barmhartigheid zijn, nietwaar? 😉

Een kuis- en opruimdagje

Hard gewerkt vandaag. Bijna een hele lenteschoonmaak achter de rug. Overbodige voorwerpen weggegeven, een selectie gemaakt van spullen die naar het stort kunnen, kasten heringericht, bangkirai van het balkon behandeld, zonnebloemen verplant, gepoetst tegen de sterren op. Een total makeover is er niets tegen. Het ziet er hier onherkenbaar uit, zo zonder al onze rommel.

Van Wenen naar Bratislava – 29 mei 2014

Na een absoluut geweldig ontbijt in ons hotel, checkten we uit en trokken we de stad in. De weergoden waren ons helaas alles behalve gunstig gezind: de hemel zag er bijzonder dreigend uit en het leek alsof elk moment de hemelsluizen opengezet konden worden. Onze regenjasjes zouden dit keer wel eens van pas kunnen komen.

We namen de metro naar het stadscentrum om te starten bij één van dé topattracties: de Stephansdom, herkenbaar aan het prachtige dak en de vele mannetjes in Mozart-outfit die je een concert proberen aan te smeren. Het was Hemelvaartsdag, dus we mochten niet verder dan de ingang van dit indrukwekkende bouwwerk. We waren nog maar niet terug buiten toen de regenbui begon. We schuilden in een toeristisch winkeltje waar we cadeaus kochten voor de kinderen van onze vrienden, onze collectie miniglaasjes uitbreidden en een paar Mozartkugeln kochten.

De regen minderde niet echt, dus doken we opnieuw de metro in. Volgende halte: Hofburg. Kort samengevat: heel veel chic servies en nog meer Sisi. Maar wel droog. 😉 Neen, ik overdrijf, Hofburg is echt wel de moeite om een inzicht te krijgen in de overdadige rijkdom van de Habsburgers.

Ons middagmaal aten we in restaurant Kanzleramt, vlakbij Hofburg. Zowel mijn vriend als ikzelf gingen voor echter Oostenrijkse klassiekers: Wiener Schnitzel en Tafelspitz (gekookt rundsvlees). Grappig moment van de dag: vlak nadat we onze drank besteld hadden, kwam de ober twee grote glazen met iets wat leek op water op onze tafel zetten. Nu krijg je in wel meer eetgelegenheden gratis water, maar dat was toch geen gebruik dat ik me kon herinneren van mijn vorige reis naar Wenen. Integendeel, je moet in de meeste Weense restaurants nog een extra toeslag betalen voor de couverts. Ik nam dus een flinke slok van mijn water, dat bij nader inzien een vreemd en ondefinieerbaar smaakje had. Eerst dacht ik dat het citroen was, maar bij een tweede smaaktest, bleek dit toch niet het geval te zijn. Ook mijn vriend proefde van dit vreemde water. Opeens stond de ober opnieuw aan onze tafel. Blijkbaar had hij de bestelling van een andere tafel bij ons gebracht. Vermanend sprak hij ons toe: “Why do you drink that?” alsof het om vergif ging en nam hij snel de glazen weg omde juiste bestelling te brengen. Het was zo’n absurd moment dat mijn vriend en ikzelf tegelijkertijd in lachen uitbarstten.

Na de maaltijd bleef het even droog. We maakten van de gelegenheid gebruik om te genieten van de bloeiende rozen in de Volksgarten en wat te spelen met onze GoPro. We liepen tot aan het Rathaus, maar we konden er amper een glimp van opvangen omdat de Rathausplatz vol stond met podia voor één of ander groots spektakel.

Vervolgens namen we de metro naar Karlsplatz, omdat ik mijn vriend de Wiener Staatsoper wilde laten zien. We liepen echter een beetje de foute richting uit, waardoor we onverwacht op de Karlskirche stootten, een prachtig staaltje barok dat er in de zon ongetwijfeld nóg mooier moet uitzien. We betaalden de ingang en liepen eerst door het superkleine museum. Niet echt de moeite, buiten het feit dat je er wat achtergrondinformatie krijgt over Sint Karl Borromäus aan wie de kerk is opgedragen. Het hoogtepunt (letterlijk) moest echter nog komen: in het midden van de kerk staat zowaar een lift die de bezoekers tot in de koepel brengt. De lift en de stellage zijn maar tijdelijk, maar wat een plezier om de prachtige barokke plafondschilderingen van zo dichtbij te kunnen bewonderen. We klommen nog een beetje hoger op de wiebelende stellage om vanuit de lantaarn over Wenen uit te kijken, maar dat uitzicht viel een beetje tegen en de ruitjes waren vuil en met gaas afgeschermd. Mensen met hoogtevrees kunnen dit gerust links laten liggen.

Op aanraden van mijn Facebookvriendjes eindigden we ons bezoek aan Wenen in Café Sacher Wien. Er stond tot buiten een rij aan te schuiven en we vreesden dat we ons plan voor een bezoekje zouden moeten laten varen als we nog op tijd onze trein naar Bratislava van 20.21 wilden halen. Gelukkig stond er een redelijk groot gezelschap voor ons in de wachtrij en kregen zij snel een tafel toegewezen, waardoor de rij sneller dan verhoopt korter werd. Natuurlijk at ik een traditionele Sacher Torte, vergezeld van een Sacher Heisse Schokolade (warme chocomelk vergezeld van een chocoladelikeur). Beetje te duur voor wat het was, maar wel lekker en geserveerd in een prachtig historisch kader.

Nog even langs het hotel om onze koffers op te halen en alweer de metro op naar Hauptbahnhof Wien. We dachten dat we meer dan voldoende tijd gereserveerd hadden in Hauptbahnhof Wien om een ticket te kopen, maar tot onze verbazing bleken de loketten al om 17u gesloten te zijn. Ok, geen erg, er zou hier ongetwijfeld wel ergens een automaat in de buurt zijn. Euh, of niet? Even vreesden we te moeten zwartrijden, maar toen vond ik er toch eentje, goed verstopt. Momenteel is het Hauptbahnhof een gigantische bouwwerf, vandaar wellicht de wat onduidelijke signalisatie en het ontbreken van automaten. Toen we dan eindelijk onze tickets hadden, was het nog een flink stuk stappen naar een volledig ander gedeelte van het station alvorens we op het juiste perron terecht kwamen. Veel overschot hadden we beslist niet.

Na een fijne treinrit kwamen we een dik uur later aan in Bratislava, alwaar onze vriend W ons op het perron stond op te wachten. We namen de bus naar hun mooi gerenoveerde appartement in hartje Bratislava en dropten onze bagage in de gigantische logeerkamer. L, de vrouw van W, vroeg meteen of we honger hadden, wat niet echt het geval was, maar ze kon het niet laten en haalde boterhammen, beleg en groenten boven. W schonk als allebei een glas whiskey in en we praatten over ons blitzbezoek aan Wenen, hun verhuis, het bedrijf van W en onze plannen voor de komende dagen. Ik voelde me meteen superwelkom.

We kusten elkaar slaapwel en kropen onder de wol. Benieuwd om de dag nadien met Bratislava en de nieuwe zoon kennis te maken!

Mijn favoriete muziek

Heel, heel lang geleden vroeg Goofball mij naar welke muziek ik graag luister. Een paar jaar geleden zou ik daarvoor de stats van mijn Last.fm account hebben kunnen gebruiken, maar die login ben ik al een tijdje kwijt en ik heb geen zin in alweer een password recovery (sinds de Heartbleed bug al te veel recoveries moeten doen).

De waarheid is dat ik tegenwoordig nog bitter weinig naar muziek luister, buiten die paar seconden dat mijn wekkerradio (afgestemd op Radio 1) ‘s morgen speelt. In de auto staat Klara Continuo op, maar aangezien ik meestal op de laptop werk terwijl mijn vriend rijdt, kan ik niet zeggen dat ik met mijn volle aandacht luister. Er is tegenwoordig ook maar weinig muziek die mij echt kan bekoren (al geef ik toe dat ik nog steeds een zwak heb voor Gagnam Style).

Maar goed, vroeger luisterde ik wél actief naar muziek. Een greep uit mijn favorieten (u zal merken dat ik ergens in het verleden ben blijven hangen), met telkens mijn lievelingsnummer erbij.

2 Unlimited – The Real Thing: kitsch, maar puur jeugdsentiment
ABBA – Chiquitita: mijn lievelingsnummer toen ik nog een klein meisje was
AC/DC – Thunderstruck (de versie van 2Cellos is bijna even briljant)
Anouk – Nobody’s wife: heel lang mijn lijflied geweest
Boudewijn de Groot – Eva: fantastische muziek, schitterende tekst, zelfs God is niet oppermachtig
Channel Zero – Help: omdat er toch ook iets Belgisch in de lijst moet staan
Eurythmics – Sweet Dreams
Evanescence – Bring me to Life & Everybody’s Fool
Faithless – Insomnia & God is a DJ
Guano Apes – Lords of the Boards: party nummer!
Guns N’ Roses – Sweet Child O Mine
Kate Bush – Wuthering Heights
K’s Choice – Not an addict
Laïs – Doran
Live – I Alone & Lightning Crashes
Metallica – One & het ganse Black Album (vóór dat ze hun kruistocht tegen Napster en illegaal downloaden begonnen)
Nightwish – While Your Lips Are Still Red & Wishmaster (Nightwish is toch niet meer wat het geweest is sinds Tarja weg is)
Nirvana – Smells like teen spirit
No Doubt – Don’t Speak
Pearl Jam – Jeremy & Alive
Pink Floyd – Another Brick In The Wall
Queen – Bohemian Rhapsody
R.E.M – Losing My Religion
Radiohead – Karma Police & Creep
Rage Against The Machine – Killing in the Name
Rammstein – Rammstein: het moment in Lost Highway dat dit nummer uit de boksen kwam, zal ik nooit vergeten
Red Hot Chilli Peppers – Under the Bridge: de soundtrack van onze Schotlandreis in het middelbaar
Roxette – Listen to Your Heart: jeugdsentiment en soundtrack van de skireis met mijn beste vriendin uit het middelbaar
Scorpions – Wind of Change: omdat dit me doet terugdenken aan een tijd dat we geloofden dat we de wereld écht konden veranderen
Seal – Kiss From a Rose
Simon & Garfunkel – Sound of Silence & The Sun is Burning (lieflijk nummer met een gruwelijk einde, kreeg voor mij nog een diepere betekenis na het bezoek aan Hiroshima)
Sinead O’Connor – Troy
Stef Bos – Papa & Is Dit Nu Later (ideaal nummer om te zwelgen in zelfmedelijden)
System of a Down: Chop Suey & Toxicity
The Cranberries – Zombies: Meebrullen!
The Doors – Light My Fire
The Levellers – One Way: Mijn motto!
The Offspring – Pretty Fly (ok, da’s eigenlijk het enige nummer dat ik goed vind van hen)
The Rolling Stones – Angie & Paint it Black & Sympathy for the Devil
The Sisters of Mercy – Temple of Love
U2 – Bloody Sunday: over hoe een vreedzame demonstratie in bloedvergieten eindigde
Wim De Craene – alles, maar als ik er toch één absolute favoriet moet uitpikken: Tim (fantastisch muzikant die er jammer genoeg voor koos uit het leven te stappen)
Within Temptation – Angels
Walk Off The Earth – Red Hands: omdat deze band gewoon snapt hoe sociale media hen kan helpen om hun muziek te verspreiden en met hun fans te converseren

Jawadde, een ware trip door memory lane…

Een lang en warm weekend

Fijn toch, al die extra verlofdagen in juni! Een mens geraakt er helemaal door in de vakantiestemming. En volgende week heb ik nog een paar dagen verlof gepland, omdat dan onze Japanse vriendin komt logeren.

Hoe het komt weet ik niet, maar we slaagden er dit weekend in grotendeels aan het noodweer te ontsnappen.

Vrijdag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs een huis gekocht hadden. Aan de hand van de plannen die de architecte tekende, zetten ze hun ambitieuze verbouwplannen aan ons uiteen. Het zag er erg veelbelovend uit en het huis heeft duidelijk potentieel, maar vooraleer het zover is, moet er nog heel hard gewerkt worden. Ik hoop echt dat hun architecte het toezicht op de werf serieus neemt, want sinds de aankoop van ons sleutel-op-de-deur appartementje is mijn geloof in aannemers zwaar gekelderd. Tijdens de verbouwingen trekken ze ook een tijdje in bij de moeder van mijn vriendin, deed me terugdenken aan onze tijd bij nonkel K. Het was alleszins interessant om te zien hoe het huis er nu uitzag. Kunnen we vergelijken zodra de werken achter de rug zijn. Mijn vriendin slaagde er ondanks het kleine keukentje in een heerlijke driegangenmaaltijd op tafel te toveren. Heerlijk trouwens om te kunnen aperitieven in de tuin, genietend van de zingende vogels en de zalige warmte. Lang leve de zwoele bijna-zomeravonden.

Zaterdag brachten we door in de zonnige tuin van vrienden in Edegem. We speelden met de drie jongens, kregen een uitgebreide rondleiding in hun gloednieuwe huis, genoten van een gezellige barbecue en zelfgemaakte taarten, sprongen op de trampoline en deden lekker gek met waterpistooltjes (kan me zelfs niet herinneren wanneer ik de laatste keer met waterpistooltjes gespeeld heb). Al moet ik zeggen dat touwtje springen mij vroeger toch beter afging. Toen de kinderen in bad/bed moesten, namen we afscheid. Onderweg kwamen we enkele verdwaalde druppels tegen, maar verder hielden we het droog.

Omdat het zo’n mooie zomeravond was, besloten we nog iets te gaan drinken in ginbar De Baron. We kregen een werkelijk gigantische portie popcorn met kippenkruiden en limoenzeste voorgeschoteld die we met de beste wil van de wereld niet op kregen. Alhoewel we geen van beiden gin-liefhebbers zijn (en ik persoonlijk al helemaal geen tonic-liefhebber ben) waagde mijn vriend zich aan een Brokers’ gin met bijpassende tonic. Zelf ging ik voor een absinthe. Was lang geleden en het is altijd leuk om dingen in de fik te steken.

Zondagmiddag aten we paella en drunken sailors op Fiesta Europa. Persoonlijk vond ik de sfeer een pak minder dan vorig jaar, maar dat kan met de locatie te maken hebben. De markt was verhuisd van het Hooverplein naar het Ladeuzeplein. Ik vond dat het geheel minder uitnodigend overkwam dan vorig jaar. Gelukkig was onze vertrouwde kraam met Hongaarse Tokaji wijnen weer present!

In de namiddag gingen mijn vriend en ik langs bij zijn opa, die het duidelijk nog steeds erg moeilijk had met het verlies van zijn vrouw. We probeerden zijn gedachten wat af te leiden door te vertellen over onze trip naar Wenen en Bratislava, maar het blijft moeilijk om hem zo te zien. Komt daar nog eens bij dat hij heel slecht horend is en we bijna elke zin moesten herhalen. Hij draagt nochtans een hoorapparaat, maar ik heb niet de indruk dat dit veel helpt.

Na het bezoekje aan opa werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. We aten een slaatje in de tuin terwijl de kinderen van zijn broer in hun blootje rondliepen. Ach, de voordelen van de kindertijd. Onbezorgd rondrennen in blote billen. 😉

We waren opnieuw mooi op tijd terug in Leuven, dus hadden we tijd om nog even af te zakken naar Les Parisiennes voor A Bittersweet Symphony. Passeerden die avond mijn smaakpapillen:

Oesters met limoen, thaise basilicum, zeekraal met muntkristal, ganache van zoute chocolade
Daiquiri van chambord limoen en blauwe bessen, krokant van witte chocolade
Piña colada met verse kokosroom rum en ananasstick met bladgoud

Een bijzonder geslaagde compositie die absoluut naar meer smaakte!

Maandag deden we rustig aan. We waren eerst nog van plan opnieuw naar Fiesta Europa te gaan, maar een fikse regenbui tijdens de middag weerhield ons ervan dit idee uit te voeren. ‘s Namiddags gingen we op babybezoek bij de nicht van mijn vriend. Ei zo na stonden we met onze cadeaus aan hun vorige woonst. Blijkbaar was hun laatste verhuis niet tot mijn agenda doorgedrongen. Te mijner verdediging: er stond geen adres vermeld op het geboortekaartje.

Terwijl we in de tuin een glaasje prosecco dronken op de gezondheid van de pasgeborene, pakten zich zeer interessante wolken boven ons hoofd samen. We vreesden even dat de hagelbui die gisteren verschillende blutsen in de auto van de nicht en gaten in de bladeren van de haag achtergelaten had, zich zou herhalen, maar het bleef gelukkig droog. De temperatuur daarentegen bleef maar stijgen, een beetje verfrissing zou alleszins welkom geweest zijn. Het was echt drukkend warm.

Rond etenstijd namen we afscheid en reden we terug naar Leuven. We bestelden sushi en keken gezellig samen een filmpje om het weekend af te sluiten. Dat was ook weer lang geleden!

Onweersnacht

Niet leuk: rond een uur of half vier gewekt worden door een onwezenlijk gehuil veroorzaakt door de wind die ergens een spleet in onze terrasdeur gevonden had om een ijzingwekkend geluid te produceren. Een paar tellen later gevolgd door het schrapende geluid van onze terrasmeubelen die door toedoen van de wind aan het schuiven gingen over de bankirai.

Ook niet leuk: om half vier in nachtkledij terrasmeubelen en bloembakken uit de storm redden.

Wel leuk: het fantastische klank- en lichtspel dat moeder natuur voor ons uit de kast haalde. Fenomenaal.

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk