Een afscheid in stijl

Door de reorganisatie die ons bedrijf grondig door mekaar geschud heeft, telt mijn team sinds 1 april vier zielen minder. Vier dierbare collega’s die ik met pijn in het hart naar een andere afdeling zie vertrekken. We hebben altijd erg plezierig samen gewerkt, dus besloten de overblijvers hen een afscheid in stijl te bezorgen.

Omdat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan, klapten we vrijdag om iets na drie de computers dicht en ontkurkten we de flessen cava. We toasten op onze collega’s en wensten hen veel geluk in hun nieuwe afdeling. Momenteel heerst er nog chaos en onzekerheid door de transitie, maar eens het stof is gaan liggen, ben ik er zeker van dat ze een schitterende meerwaarde voor de nieuwe afdeling zullen betekenen.

En ja, na een paar glaasjes cava lukte het mijn collega’s zowaar om mij te overtuigen een pingpongballetje te slaan. Jaren geleden alweer. Al dat gaat toch echt niet zo vlot op hakken (helaas een klein slippertje gemaakt, de volgende keer toch maar sportschoenen aandoen) en met een paar glazen op. Maar het was wel fijn en het smaakte zeker naar meer. Misschien moet ik deze oude hobby opnieuw leven inblazen.

Na dit vrij uitgebreid aperitief zakten we met ons gezelschap af naar het Griekse restaurant Strofilia. Voor mij werd het een eerst kennismaken met de Griekse mezes en ik moet zeggen, dat smaakte zeker naar meer!

Een klein overzichtje van wat er (onder andere) op onze borden belandde:

Tyropita uit Skopelos – bladerdeeg met feta, petimezi en sesamzaad

Gegrilde vleesballetjes (varken en kalf), yoghurt dressing met soumak

Kritharaki (Griekse pasta) met bloemkool en broccoli

In wijn gesmoorde varkensblokjes, prei en metsovone (gerookte kaas uit Macédonië)

Gevulde roulade van courgettes met Geelvin tonijn uit Alonissos met gerijpte azijn uit Santorini

Gegrilde octopus van avgotaraho en artisjokken

Salade van Bulgur, gegrilde groenten en zalmforel uit Ioannina

Iets wat leek op chocomousse als dessert, maar dat in het midden een soort zachte cake bevatte

Na het diner namen we afscheid van een deel van ons gezelschap en deden we met de die-hards nog een terrasje een paar huizen verder. Het was al een uur of tien, maar de warme, zomerse temperaturen maakten dat we ons even in Griekenland waanden. Fantastisch om in de lente al even een voorsmaakje van de zomer te krijgen.

Ons gezelschap dunde naarmate de avond vorderde verder uit en we namen met vier de trein richting Leuven. Omdat mijn collega’s nog even moesten wachten op de bus, besloten we nog een laatste terrasje te doen. Rond een uur of elf bleken er echter nog bedroevend weinig cafés open te zijn op het Martelarenplein. Uit pure miserie sloegen we dan maar een tafeltje aan op het terras van Café Sport, samen met de Bar Mundo het enige café dat nog open was. Toch een beetje triestig voor een mooie, zomerse vrijdagnacht.

Ik dronk nog een theetje om de avond af te sluiten, terwijl het nu pas goed tot me doordrong dat mijn fijne team nooit meer hetzelfde zou zijn. En dat kan ik alleen maar jammer vinden.

Paasweekend in Luxemburg – 5 april 2015

We hadden ons voorgenomen om eens goed uit te slapen op paaszondag, kwestie van ons lichaam wat de tijd te geven om te recupereren. Na een min of meer goede nachtrust (verkoudheid + jetlag, geen ideale combinatie) liep de wekker daarom pas af om half tien. Op ons dooie gemak gedoucht en dan naar beneden om het ontbijtaanbod van Hotel Novotel Luxembourg Centre te inspecteren. En ik kan jullie geruststellen, dat was dik in orde. Helaas geen spoor van noedelsoep, maar hey, een mens kan niet alles hebben in het leven, he. 😉 Het roerei, de zalm, de verse chocoladebroodjes, de pannenkoekjes, de fruitsla en de Innocent smoothie waren meer dan voldoende om een goed begin van de dag te garanderen.

De beloofde zon was effectief van de partij, dus na het ontbijt trokken we onze wandelschoenen aan en gingen we (goed ingeduffeld, want het was zonnig, maar koud) de stad in. Het was al ettelijke jaren geleden dat we Luxemburg stad bezochten en de herinneringen van toen waren duidelijk vervaagd. Al wist ik wel nog dat ik toen op een koude winterdag enorm genoten had van het kuieren door de heuvelachtige straten.

Als eerste stop van de dag (enfin ja, het was ondertussen al bijna middag) trokken we naar de Bockkazematten. De huidige stad Luxemburg ontstond in het jaar 963 toen Graaf Siegfried een kasteel bouwde op de Bock-rots. In de loop van de eeuwen werden daarna gigantische ringmuren aan de westkant van de stad aangelegd. Helaas konden deze muren de Bourgondiërs er niet van weerhouden de stad in te nemen. De opeenvolgende bezetters (Bourgondiërs, Spanjaarden, Fransen, Oostenrijkers en de Duitse Bond) breidden de verdediging steeds verder uit en maakten van Luxemburg stad één van de sterkste vestingen ter wereld. Dit resulteerde in 3 vestingsgordels met 24 forten in combinatie met 16 andere belangrijke versterkingen en een enorm ondergronds netwerk van 23 km kazematten. De kazematten boden niet alleen een schuilplaats aan duizenden soldaten mét hun paarden, maar huisvestten ook ateliers, bakkerijen, slagerijen,…

In 1867 moest de vesting ontruimd en afgebroken worden omdat Luxemburg tot neutraal gebied was verklaard. Tijdens de afbraak, die 16 jaar duurde, verdwenen ook de gebouwen die boven op de Bock stonden. Het was echter onmogelijk de kazematten op te blazen zonder schade aan te richten. Een geluk, want daardoor kan je nu dit ongelooflijk gangenstelsel dat in de rots werd uitgehakt, bezoeken. Wij verkenden alle uithoeken die voor het publiek opgesteld waren en dat bracht ons in donkere hoekjes en op smalle wenteltrappen. Je kan je amper voorstellen dat hier effectief mensen leefden. Echt de moeite waard.

Na het uitgebreide en late ontbijt hadden we niet echt behoefte aan een middagmaal. Na ons bezoek aan de kazematten, gingen we dus terug naar het hotel om uit te checken (we maakten dankbaar gebruik van de gratis late checkout). Vervolgens keerden we terug naar de stad om de kathedraal aan een inspectie te onderwerpen. Eigenlijk was het de bedoeling om de Wenzel-wandeling te volgen die we zoveel jaren geleden ook al gedaan hadden, maar om de één of andere reden (slechte bewegwijzering) raakten we onderweg het spoor bijster. We besloten dan maar een beetje op goed geluk door het historische centrum te wandelen en genoten, ondanks de koude, van de zon op ons gezicht. Bijna dertig graden verschil met een week voordien, dat is toch even wennen.

Zo rond half zes begonnen onze magen te grommen en zochten we een plek om te eten. Die vonden we bij visrestaurant La Lorraine op de Place d’Armes. We waren wat aan de vroege kant, maar dat deerde niet, zo kregen we snel ons eten. En ja, die Bretonse oesters konden we toch echt niet aan ons voorbij laten gaan. 😉 Als hoofdgerecht ging ik voor de soufflé van koolvis en garnalen met groententagliatelle. Mijn vriend hield het bij de klassieker der klassiekers, het koninginnenhapje.

Na de maaltijd namen we afscheid van Luxemburg stad en keerden we terug naar Hotel Novotel Luxembourg Centre om onze valiezen op te halen. We vertrokken op een redelijk tijdstip, want zowel mijn vriend als ik waren moe van de kou en het stappen. We overwogen op de terugweg nog even gedag te gaan zeggen bij Goofball en co in Waimes, maar toen dat ons een extra uur rijtijd bleek op te leveren, zagen we van dat plan af. We waren allebei doodop en ik wilde niet riskeren dat mijn vriend achter het stuur in slaap zou vallen.

Een zeer geslaagd weekend! Rustiger dan gewoonlijk, maar dat mag ook wel eens.

Paasweekend in Luxemburg – 4 april 2015

Toen ik van de vriendelijke mensen van Enchanté het aanbod kreeg om een weekendje gratis op hotel te gaan, zei ik natuurlijk direct ja. Zoals jullie weten, is op hotel gaan één van mijn specialiteiten. 😉 Dat mijn vriend en ik nog maar drie dagen terug waren van onze Singapore-trip leek in dit geval een te verwaarlozen detail. Zo kwam het dat ik voor de verscheurende keuze geplaatst werd een favoriet te kiezen uit de lijst van Accor hotels in Luxembourg. Mijn oog viel op het Hotel Novotel Luxembourg Centre, vooral vanwege de locatie vlakbij het historische centrum. Wegens tijdgebrek had ik op voorhand geen enkele research gedaan naar het hotel in kwestie. Helemaal tegen mijn gewoonte in had ik zelfs geen enkel tripadvisor review gelezen. Het interieur, de inkleding, de sfeer, het ontbijt, het zou allemaal een verrassing blijven.

Op Stille Zaterdag moesten mijn jetlag en ik ons eerst nog door een les Spaans worstelen. Er waren maar drie andere studenten komen opdagen voor de les, dus een beetje suffen en me wegsteken achter de medestudenten zat er niet echt in. Het Spaans rolde me die ochtend niet direct vlot van de tong. Ik wijt het aan mijn hersencellen die nog wat aan het recupereren waren van de vermoeiende reis en de verkoudheid die ik vermoedelijk op het vliegtuig van Singapore naar Frankfurt had opgedaan.

Maar goed, na de les aten we snel een boterham en vertrokken we samen met een grote voorraad papieren zakdoekjes richting Luxembourg stad! Het weer was, hoe zal ik het zeggen, redelijk abominabel. Maar goed, voor Paaszondag beloofden de weerberichten beterschap.

Na een bijzonder oninteressante rit parkeerden we onze wagen in de parkeergarage vlak onder ons hotel. We vonden wel niet direct de uitgang het dichtste bij de lobby van Hotel Novotel Luxembourg Centre, maar goed, van een paar meter wandelen met een valies is nog nooit iemand dood gegaan.

Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de mooie en ruime lobby van het hotel. Ok, het gigantische paasei en de gratis chocolade paaseieren zullen daar ook wel voor iets tussen gezeten hebben. 😉 Het personeel aan het onthaal was erg vriendelijk (al moet ik eraan toevoegen dat het duidelijk was dat ze op voorhand gebriefd waren van onze logeerpartij). Maar goed, stiekem volgde ik nog een paar check-in en check-out momentjes tijdens ons verblijf daar en ik moet zeggen dat ook die klanten bijzonder vriendelijk geholpen werden. Ik heb ondertussen toch al wel enkele hotels bezocht in mijn leven, maar de Xbox en het grote touchscreen in de lobby waarop je info over het weer en Luxembourg stad kon opzoeken, waren nieuw voor mij.

Normaal gezien zijn wij het soort mensen dat na het inchecken onze valiezen op de kamer dropt en meteen de stad in trekt. Maar de combinatie van slecht weer en vermoeidheid zorgde ervoor dat we in onze comfortabele kamer bleven rondhangen om wat te surfen op het draadloos netwerk. Hoera voor free wifi! We voelden geen van beiden de drang om nog erg actief te zijn. Oja, leuk om weten: de hotelkamer was voorzien van bluetooth luidsprekers. Ideaal voor mensen die hun eigen muziek willen afspelen.

Het avondmaal nuttigden we dan ook gewoon in het hotel. Ik ging voor de witte asperges met gerookte zalm en mijn vriend voor de Italiaanse hamburger. Beide gerechten waren zeer lekker, zeker in combinatie met een glaasje. De gaatjes vulden we op met een crème brûlée en een moelleux. Heerlijk!

IMG_6685[1]

Na het avondmaal genoten we op ons gemak van ons welkomstdrankje in de bar (een glas rode wijn). De verleiding was groot om daarna gewoon in bed te kruipen, maar opeens vond ik het zonde dat we om 9 uur ‘s avonds nog steeds niets van de stad gezien hadden. Ik slaagde erin mijn vriend te overtuigen om de stad in te trekken voor enkele nachtfoto’s. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen. We pakten statief en fototoestel mee en begaven ons naar het viaduct op zo’n vijf minuten van het hotel om daar foto’s te nemen van de prachtige volle maan die Luxembourg by night extra glans gaf.

Tevreden met het resultaat kropen we mooi op tijd in bed. Een goeie nachtrust zou ons deugd doen!

31 maart 2015: Haw Par Villa

Onze laatste dag in Marina Bay Sands én in Singapore. Snik. Time flies when you are having fun. Vroeg opgestaan om het maximum uit deze dag te halen. Al om 8 uur zitten we aan de ontbijttafel voor ons allerlaatste ontbijt met misosoep, noedelsoep en dim sum. Man, wat ga ik dat missen als we terug in België zijn!

Na het ontbijt gaan we voor de allerlaatste keer naar de infinity pool op het dak. Kwestie van het magnifieke uitzicht goed in ons geheugen te kunnen prenten. Ik kan nog steeds amper geloven dat ik in dit futuristische hotel heb kunnen logeren. Voor de allerlaatste keer de pool towels in de towel bin gegooid en dan naar onze kamer om een douche te nemen en uit te checken. Ik heb al heimwee nog voordat we vertrokken zijn.

Na het uitchecken laten we onze koffers achter bij de conciërge en nemen we een taxi naar Haw Par Villa. Oorspronkelijk was het de bedoeling om het bezoek aan Haw Par Villa te combineren met de Southern Ridges, maar dat bleek toch ietwat te ambitieus.

Haw Par Villa blijkt helemaal de curiositeit te zijn die ik mij had voorgesteld. Haw Par Villa is een gigantische tuin met meer dan 1000 beelden en 150 tableaus die scènes uit de Chinese folkore en legendes afbeelden. De tuin dateert oorspronkelijk uit 1937 en werd gecreëerd door de broers Aw Boon Haw en Aw Boon Par, die rijk werden met de verkoop van Tiger Balm. Het geheel valt moeilijk te omschrijven. Je moet het met je eigen ogen gezien hebben. De tuin en de standbeelden laten een ietwat afgeleefde indruk na, maar dit draagt bij aan de charme. Voor de inkomprijs van nul euro kan je zolang als je wilt de afbladderende verf en de gruwelijke taferelen uit de Chinese hel aanschouwen (not for the faint of heart).

Het is erg, erg warm en tegen het middaguur beginnen onze magen te knorren. Haw Par Villa ligt niet meteen in het toeristische centrum, maar aan de overkant van de straat bevindt zich een shopping mall met een aantal restaurants die als doelpubliek duidelijk werknemers uit de buurt hebben. Wij komen terecht in het Koreaanse restaurant Ju Shin Jung. We snappen de menukaart maar half en de ober is niet echt geneigd ons extra uitleg te geven, maar we slagen erin allebei een soort maaltijdsoep te bestellen

Ik ga voor de dduk bulgogi (beef in a pot) en mijn vriend voor de galbitang (clear beef rib soup). We hebben het zotte idee om beide soepen te delen, maar al gauw blijkt dat het onbegonnen werk is de lange en glibberige glasnoedels met glibberige stokjes van de ene pot naar de andere over te dragen. Ik vermoed dat het personeel heel hard gelachen heeft toen ze ons zagen sukkelen. De soepen waren vergezeld van een zeer uitgebreid aanbod aan side dishes. Geen idee wat het allemaal was, maar het is duidelijk dat de Koreaanse keuken helemaal spek naar mijn bek is. Geweldig lekker!

Na de lunch keerden we terug naar Haw Par Villa om de laatste beelden en tableaus te bekijken. Ik kan me voorstellen dat dit park geen spek naar ieders bek is, maar ik durf het toch een aanrader te noemen. Het kost niks, dus als het je niet aanstaat, neem je gewoon de metro naar een andere bestemming.

Rond kwart na drie houden we het voor bekeken en nemen we de metra terug maar Marina Bay voor een laatste wandeling langs deze kunstmatige baai. Het is erg warm en we koelen af met een happy hour Somersby cider (twee voor de prijs van één) aan de waterkant. Dat doet deugd!

We wandelen op ons gemak langs de Merlion en de Helix Brug terug naar Marina Bay Sands, alwaar we gebruik kunnen maken van de douchefaciliteiten in de fitness om het zweet van onze lijven te spoelen. Kwestie van niet bezweet het vliegtuig op te moeten. We halen onze koffers op en nemen een taxi naar de luchthaven. Op de luchthaven laten we ons voor de allerlaatste keer verleiden om kaiten sushi te eten bij Sakae, maar om heel eerlijk te zijn, valt het aanbod wat tegen. De sushi kon alleszins niet tippen aan die van Genki sushi op Orchard Road. Misschien toch beter voor een andere avondmaal gegaan.

Alvorens we aan boord gaan van ons vliegtuig, kopen we U-vormige nekkussentjes, iets wat al lang op mijn lijstje stond, maar wat er tot nu toe nog niet van gekomen was.

De vlucht naar Frankfurt verloopt supervlot. Ik vul mijn tijd met het schrijven van tripadvisor reviews en ik lees het boek uit waarvoor ik nog een recensie moet schrijven. Ik slaag er zelfs redelijk goed in (zij het veel te weinig) te slapen dankzij mijn gloednieuwe nekkussentje.

Om 6.10u zijn we in Frankfurt en krijgen we een voorsmaakje van het weer dat ons in België te wachten staat. IJskoud. Ik kan het bibberen amper bedwingen. Na wat een eindeloze rit met een volgestampt busje lijkt, bereiken we eindelijk het vliegtuig dat ons naar België zal brengen. Om 7.25u vertrekken we voor de allerlaatste korte vlucht en zit onze vakantie er definitief op.

Eén ding wil ik nog zeggen als afsluiter: Singapore, I’ll be back!

Vins Nature Brutal

Geef toe, wie kan weerstaan aan zo’n fantastische titel? Dus vergaten we even de jetlag en de vermoeidheid van onze trip naar Singapore en begaven we ons op vrijdagavond naar Het Land aan de Overkant voor een uniek tasting dinner met Franse wijnen, gepresenteerd door Antony Tortul van Domaine La Sorga uit de Languedoc. En we hebben het ons niet beklaagd. Fantastische wijnen vergezeld van zalig lekker eten. Meer moet dat echt niet zijn als kick-off voor het paasweekend.

Deze tongstrelende lekkernijen verwarmden onze harten:

APERO
courgette/dragon/makreel/hiiki
cuvée du Bu / terret bourret

PALING
rammenas, granaatappel en hibiscus
la sorga rouge / cinsault

PIETERMAN
jus van bouillabaisse en venkel
chatzen 2011 / sauvignon blanc-chasan

PETITS GRIS
saucisse de Toulouse en daslook
cahtzen 2012 / sauvignon blanc-chasan

LAM
artisjok, kardemon en zeeaster
le phacomochère / cinsault-grenache-syrah

WORTEL
ijs van karnemelk, tandoori
pétillant rosé / aubun-carignan

En als afsluiter nog enkele versnaperingen:

30 maart 2015: Jurong Bird Park

Voor de afwisseling ditmaal ontbeten met Indische pannenkoekjes met chutney. Lang niet zo lekker als ik verwacht had, dus de maaltijd toch maar afgesloten met een noedelsoepje.

Na het ontbijt trokken we eerst en vooral naar het zwembad voor een minifotoshoot met onze gopro. ‘s Ochtends staat de zon het beste om foto’s te maken in de infinity pool en wie weet of we in dit leven ooit nog zullen terugkeren naar Marina Bay Sands (ik hoop vurig van wel).

DCIM100GOPRO

Na de natte fotoshoot namen we de taxi naar Jurong Bird Park. Prachtige vogels in een ongelooflijk groen park, echt een aanrader. Het park is in volle evolutie: sommige kooien hadden hun beste tijd gehad, terwijl de nieuwe, gigantische walk-in kooien echt magnifiek waren, inclusief kunstmatige waterval en tropische bloemenpracht. Alleen jammer van die magnifieke roofvogels in hun veel te kleine kooien. Een adelaar hoort vrij, hoog in de lucht te zweven. Maar pluspunten voor de aandacht die aan het educatieve aspect werd besteed en de moeite die gedaan werd om de bezoekers wat ecologisch bewustzijn bij te brengen.

In één van de walk-in kooien maakte ik kennis met een mooie versie van mijn aartsvijanden: gigantische grijze duiven die zich door middel van een mooie hoofdtooi als aardige vogels wilden voordoen. Maar ik had ze door, de snoodaards! Vliegend ongedierte, dat is het!

Eén van de hoogtepunten van de dag was ons bezoek aan de Lory Loft, woonplaats van vele lories die zich maar al te graag door de bezoekers lieten voederen en zich met hun kleine klauwtjes aan onze armen, schouders en handen vast klemden. Al waren er ook die het tof vonden om op mijn hoofd te gaan zitten en mijn kapsel om zeep te helpen. Helaas, net zoals bij ons bezoek aan KL Bird Park raakte ik niet ongeschonden uit het park. Een grote papegaai beet vol enthousiasme in mijn vinger, tot bloedens toe. Souvenirtje als aandenken aan deze trip.

Het park was veel groter dan gedacht: pelikanen, pinguïns, aalscholvers, flamingo’s, struisvogels, ibissen, zwanen, uilen, papegaaien, paradijsvogels, adelaars, gieren, emoes en zelfs een goed verborgen cassowary. We zagen al gauw in dat we er niet in zouden slagen om alles te bekijken en dan moesten we nog op zoek naar middageten ook! Gelukkig was er een kraampje dat heerlijke byriani verkocht die we verorberden op een terras waar we omringd werden door inheemse vogels die maar al te graag een korreltje rijst kwamen meepikken.

Na de middag woonden we de High Flyers Show en de Kings of the Skies Show bij. De eerste show liet papegaaien, toekans en kaketoes allerlei kunstjes uitvoeren. Je kan je afvragen of het wel ethisch is om dieren te gebruiken voor het amusement van mensen, maar de show deed alleszins haar best om mensen wat bij te brengen over de dieren zelf en bewust te maken van het belang van de natuur rondom ons.

Na de show hadden we de gelegenheid om te poseren met een troep (roedel? kudde?) flamingo’s. Beetje kunstmatig, maar goed, leuke foto voor het thuisfront.

De Kings of the Skies waren uiteraard de roofvogels. Deze show stelde eerlijk gezegd een beetje teleurstellend. In België al veel betere shows gezien. Onder andere van deze meneer.

Ons bezoek aan het park liep bijna ten einde toen ik besefte dat ik mijn lensdop kwijt was. Na een kleine zoektocht in mijn geheugen meende ik mij te herinneren dat ik de dop had laten liggen op de bankjes van de Kings op the Skies Show. We keerden op onze stappen terug, maar uiteraard was de dop spoorloos. Tijdens ons vorig bezoek verloor ik een lenskap, nu een lensdop. Oh well, could be worse.

Helaas was het ondertussen al bijna sluitingstijd en moesten we ons naar de uitgang begeven. Spijtig, want we hadden graag nog een keertje als afsluiter de lories gevoerd. Omdat ik het park zo mooi vond, wilde ik graag een souvenir kopen voor onze petekindjes in de shop, maar alles was daar zo schandalig overprijsd dat we dit plan wijselijk lieten varen.

Op de terugweg naar ons hotel lieten we de taxi ons in Chinatown afzetten om een nieuwe lensdop te kopen. Het kostte ons minder dan tien minuten om een geschikt exemplaar op de kop te kippen. We maakten van de schitterende avond gebruik om nog iets te drinken om een terrasje. In China Town zijn de prijzen voor een drankje immers veel schappelijker dan elders. Mijn vriend dronk een Tiger Beer en ikzelf een fantastisch groene midori margarita.

Terwijl we op het terras zaten, deden we wat research naar een geschikte plaats om te dineren. Omdat onze zoektocht naar een kaiten sushi de dag voordien mislukt was, besloten we een nieuwe poging te wagen. Ryoshi sushi ikeikemaru zou een goeie kaiten sushi zijn in de buurt van Clarke Quay, helemaal niet ver van China Town.

En jawel, er stond een echte Japanse chef sushi te maken, al was het aanbod op de band zelf eerder teleurstellend. We hadden de indruk dat we wat te laat waren, want er waren meer klanten aan het afrekenen dan aan het bestellen. Gelukkig was er ook een à la carte menu en kon ik een paar specialiteiten uitproberen zoals de nama sakura ebi met kleine rauwe garnaaltjes en de kani miso met krab en krabpasta.

Na de maaltijd namen we de metro terug naar de Marina Bay Sands en waren we nog net op tijd om de laatste vijf minuten van de light and water show mee te pikken. Waarna we nog een Cosmopolitan dronken op het terras van Bar Bazin. Terwijl wij genoten van ons drankje klonk de plakker “Heaven” van Bryan Adams door de luidsprekers. En weet je wat, de melige tekst paste perfect bij hoe ik me op dat moment voelde. Thanks, baby voor al die mooie jaren samen!

Ik sloot de avond af met een stop motion probeersel van het uitzicht van onze kamer op de Gardens by the Bay. Afwachten wat het resultaat zal zijn…

29 maart 2015: Begrafenis Lee Kuan Yew en Southern Ridges

Vandaag wordt Lee Kuan Yew begraven. Hoogwaardigheidsbekleders uit alle windstreken zijn naar Singapore afgezakt om de plechtigheid bij te wonen. Helaas heeft zich net vandaag een tropische regenstorm boven Singapore genesteld. Het water valt met bakken uit de hemel.

Na het feestje van gisteren, achten we het raadzaam om wat langer in bed te blijven liggen. We slapen uit tot 10 uur. Een record! Als ontbijt geniet ik van een noedelsoepje, het ideale anti-katermedicijn, wat mij betreft. In het algemeen kan ik stellen dat ik mij al frisser gevoeld heb deze vakantie. 😉

Naast ons aan de ontbijttafel zitten twee bijzonder vreemd uitgedoste Chinese meisjes die zo’n vijf minuten voordat het buffet zou sluiten, arriveerden. Vervolgens doen ze hun best om hun tafel vol te laden met ongeveer alles wat er te verkrijgen is. Ik ben erg onder de indruk van hun eetlust, want beide meisjes zijen letterlijk vel over been. Al snel blijkt dat hun ogen groter zijn dan hun maag, want van de meeste gerechten op hun tafel nemen ze één of twee hapjes. Wat een verspilling.

Na het ontbijt keren we terug naar de kamer. De gietende regen nodigt niet bepaald uit om een wandeling te gaan maken… In de kamer zetten we de tv aan om naar de begrafenisplechtigheid te kijken. Veel Singaporeans hebben al van ’s ochtends zes uur plaats genomen langs het traject van de begrafenisstoet. In de gietende regen, uren geduldig wachtend.

Ik zei het al eerder heel dit rouwproces heeft zwaar indruk gemaakt op mij. In totaal hebben 1,2 miljoen Singaporeans hun medeleven uitgedrukt bij het overlijden van Lee Kuan Yew. Zo’n half miljoen mensen hebben in de rij aangeschoven om zijn lichaam te groeten dat opgeborgen lag in het Parliament House en meer dan 800.000 mensen woonden herdenkingsplechtigheden bij. Dat zijn getallen om van achterover te vallen.

We zien op de tv de begrafenisstoet vertrekken en besluiten naar het zwembad op het dak te gaan om te kijken of we vanaf daar de stoet kunnen zien voorbij komen. Helaas is het zwembad afgesloten wegens het slechte weer. We klimmen op wat natte bankjes en proberen ons zo groot mogelijk te maken om toch maar een glimp te kunnen opvangen van het gebeuren. We horen de kanonschoten die ter ere van Lee Kuan Yew afgevuurd worden en zien de rook van het buskruit opstijgen. Van de stoet zelf zien we echter niet veel.

We keren terug naar de kamer. Het regent nog altijd pijpenstelen, dus dan zit er niet veel anders op dat de tijd te verdrijven met een potje sex. 😉

Zo rond een uur of half twee zijn de wolken eindelijk leeg geregend en besluiten we de Southern Ridges te verkennen. De Southern Ridges is een uitgestrekt park van 10 km lang dat eigenlijk een aaneenschakeling is van verschillende parken. Om de verschillende groene heuvels met elkaar te verbinden, werden bruggen gebouwd om de niveauverschillen te overwinnen.

We starten onze wandeling door de Bell of Happiness te luiden, de scheepsbel van het Poolse schip ‘Dar Pomorza‘ uit 1909. Volgens de overlevering zullen mensen die de bel samen luiden genieten van eeuwig geluk, vrede en harmonie. Dat klinkt een beetje als ‘too good to be true’, maar baat het niet, dan schaadt het niet, he? 😉

Alvorens de wandeling verder te zetten, besluiten we toch nog snel iets te eten. Grote honger hebben we niet, maar met een lege maag wandelen is niet bevorderlijk voor de vrede en harmonie in onze relatie. 😉 We eten een slaatje en een hamburger in Faber bistro. Het eten was ok, van het bezoek aan de toiletten moet ik nog bekomen. De eerste keer dat ik in Singapore zo’n vieze toiletten tegengekomen ben.

De Southern Ridges zijn echt prachtig. We bevinden ons in het hart van de stad maar zijn omringd door tropisch regenwoud. Ik ben erg onder de indruk van de Henderson Waves, een architectureel pareltje en de hoogste voetgangersbrug van Singapore. Prachtig.

Dat het waarschuwingsbord voor de wilde apen ons geen blaasjes wijsmaakte, blijkt wanneer we enkele wandelaars met plastieken zakjes zien lopen. Iets daarvoor hadden we een jong aapje opgemerkt in de boom en zowel wijzelf als de andere wandelaars zijn naar het aapje in de boom aan het kijken, wanneer we een tweede, grotere aap zijn aankomen. Het lijkt op het eerste gezicht alsof de mama-aap haar jong te hulp wil snellen. De grotere aap buigt echter plots af en rent recht naar de bank waarop de wandelaars hun plastieken zakjes met aankopen hadden neergezet.

De aap wil het zakje stelen, maar de vrouw van wie het zakje is, slaagt erin met een paraplu het zakje te heroveren. De inhoud van het zakje valt echter op de grond en de aap grist vliegensvlug een zak met nootjes mee. Mission accomplished. Wijze les van de dag: loop niet met plastieken zakjes rond in de buurt van apen.

Net op het moment dat mijn vriend en ik bij de Terrace Garden aankomen, horen we overal rondom ons sirenes luiden. De sirenes kondigen de minuut stilte voor Lee Kuan Yew aan. Het is exact 16.35u.

Na de minuut stilte zetten we onze wandeling verder naar de Forest Walk, een verhoogd wandelpad tussen de 3 en 18 meter hoog dat ons door het tropische regenwoud voert. We zien eekhoorn, hagedissen en vogels, heel veel vogels. We zijn er zelfs getuige van hoe een roofvogel een andere vogel in de vlucht vangt. De wandeling is fenomenaal. We genieten van het uitzicht en de natuur rondom ons.

Naar het einde van de wandeling toe is mijn pijp echter uit. Mijn voeten doen zeer en ik ben opeens verschrikkelijk moe. Terwijl de schemering valt, maken we dat we, ondanks de zere voeten, zo snel mogelijk bij een metrostation zijn. De muggen hebben het immers gemunt op mijn blote benen.

We stoppen heel even in Chinatown om gemarineerd en gedroogd varkensvlees en koekjes te kopen, kwestie van mijn collega’s met de specialiteiten van Singapore te laten kennismaken.

We twijfelen waar we zullen avond eten en besluiten opnieuw voor kaiten sushi te gaan, omdat dit de dag voordien zo erg gesmaakt had. Mijn vriend vindt via google maps Sakae Sushi, in de Suntec Building in de buurt van ons hotel. We doorzoeken gans het gebouw, maar helaas, google maps heeft ons iets wijsgemaakt, hier is geen kaiten sushi te bekennen. We stellen ons dan maar tevreden met een sushi bento set in de food court van de Suntec Building. Een teleurstelling, toch wel.

Terug in het hotel kruipen we bijna direct in bed, allebei doodop. Dat komt ervan als je dag voordien een feestje bouwt, nietwaar?

28 maart 2015: Kusu Island, Orchard Road en party

Alweer een prachtig zonnige dag! De Club is helaas vanaf vandaag verboden terrein voor ons. Heel erg vind ik het niet, want het aanbod in de gigantische ontbijtzaal is werkelijk om van achterover te vallen. Zoveel keuze. Ik weet niet wat eerst te proeven! Of toch: een dag is pas goed als die begonnen wordt met een noedelsoepje! 😉

Vandaag staat er een bezoekje aan Kusu eiland op het programma. We twijfelen of we te voet of met de metro naar de ferry terminal zullen gaan. Luie mensen als we zijn, geven we de voorkeur aan de metro. We stappen op een metro waarvan we denken dat die ons rechtstreeks naar de ferry terminal bij Marina South Pier zal brengen. Bij nader inzien blijken er echter twee metrostellen op hetzelfde spoor te vertrekken, elk met een andere bestemming. En natuurlijk zitten wij in het foute metrostel. Dan maar uitgestapt bij de volgende halte en een tweede poging ondernomen. Deze is gelukkig wel succesvol.

Bij navraag bij het ticket office voor de ferry blijkt dat we nog zo’n anderhalf uur moeten wachten op de ferry naar Kusu Island (die vertrekt om 12u stipt). Dat valt tegen. We twijfelen even of we onze plannen zullen veranderen, maar kopen dan toch maar tickets. Onze wachttijd brengen we door in de Singapore Maritime Gallery, een vrij nieuw museum dat opende in 2012. De Singapore Maritime Gallery is een onverwachte meevaller: zeer veel interessante informatie over de haven van Singapore, mooie modellen van boten en kranen, en toffe interactieve opstellingen. Ook erg geschikt om met kinderen te doen. Dat anderhalf uur op overschot vliegt voorbij en mocht zelfs nog iets meer zijn.

Voordat we de ferry naar Kusu Island nemen, kopen we snel nog wat goedkope snacks om ter plaatse te lunchen. Op Kusu Island zelf zijn immers geen eet- of drinkgelegenheden. Het aanbod in het miniwinkeltje in de terminal is echter nogal beperkt, dus houden we het bij iets wat lijkt op cake, koeken en cashew noten.

Op het moment dat we aan boord gaan van de ferry zien we in de verte dikke, grijze wolken samen pakken. Laat ons hopen dat de bui over waait… Ik had me op voorhand de tocht naar Kusu Island heel idyllisch voorgesteld, zo’n beetje zoals die bootjes naar Pulau Ubin. De realiteit is echter anders: de ferry is een échte ferry, zo eentje waar je niet buiten op het dek kan en waar je achter mekaar in versleten stoffen zetels zit. Bovendien hangt er een vrij doordringende dieselgeur in de kajuit. Tijdens de boottocht kunnen we amper naar buiten kijken, omdat de ramen zo vuil zijn. Niet zo aangenaam.

Onderweg naar Kusu Island maakt de ferry een korte tussenstop op St John Island. Daar hebben we net genoeg tijd om er tien minuten de benen te strekken en wat frisse lucht in te ademen. De lucht ziet er nog steeds donkergrijs uit en we voelen een paar dikke regendruppels op onze hoofden neder dalen. St John Island zelf ziet er heel aangenaam uit. Moeten we nog eens naar terugkeren bij een volgend bezoek aan Singapore.

Vanaf St John Island is het nog een kwartiertje varen tot het mooie, groene Kusu Island. Het had duidelijk geregend vlak voor onze aankomst, want de picknicktafels zijn nat. Ondertussen is het middaguur al even gepasseerd en zoeken we een min of meer droog plekje op om onze snacks te verorberen. Onze aankopen zijn geen groot succes. Enkel de cashewnoten zijn lekker. Oh well, ’t is niet dat wij in Singapore al veel te kort zijn gekomen op culinair vlak.

Kusu Island (Turtle Island) is eigenlijk een kunstmatig eiland dat ontstaan is door twee kleinere eilanden samen te voegen. Het eiland wordt ook schildpaddeneiland genoemd, omdat er een legende is die zegt dat het eiland ontstaan is doordat een gigantische schildpad zich omtoverde in een eiland om twee vissers (een Chinees en een Maleisiër) die schipbreuk geleden hadden te redden. Meer dan twee uur heb je niet nodig om het eiland volledig te verkennen.

De zon breekt door de wolken terwijl wij de Chinese Tua Pek Kong Temple bezoeken. In de tempel is er een koertje met allemaal schildpadden. Verschillende soorten door mekaar. Plots zien we dat een roodwangschildpad met zijn bek een klein vogeltje grijpt. De schildpad sleurt het arme ding in het water, alwaar het na een heftige doodsstrijd verdrinkt om vervolgens als maaltijd voor de schildpad te dienen. The circle of life.

Na de Chinese tempel wandelen we verder naar het Maleise heiligdom Keramat Kusu. We beklimmen de 152 treden naar het heiligdom en komen boven op de heuvel aan bij een knalgeel geverfde tempel. Een heer die bij het heiligdom hoort, overtuigt ons om een ritueel uit te voeren. We krijgen allebei een geel lint rond onze pols gebonden en moeten mekaars handen vasthouden boven een rokend wierookvat. Vervolgens worden wij en onze familie tot in het zevenste knoopsgat van kop tot teen gezegend. Op het einde van het ritueel smeert de heer wat parfum op ons beider handen. Afgaande op al de gele linten die de bomen rondom de tempel sieren, is het de bedoeling de linten daar achter te laten. We knopen onze linten rond een tak en dalen de 152 trappen opnieuw af.

Bij het terug gaan, zien we dat in de verte boven Singapore stad een gigantisch regenbui hangt. Het contrast met de zon op Kusu Island kan amper groter zijn. Schitterend fotomateriaal. Wij dik tevreden dat we vandaag voor dit uitstapje gekozen hebben.

En daarmee is ons bezoek aan Kusu Island ten einde. Echt een klein en schattig eiland. Ook een aanrader als je een rustig strand zoekt om te zonnen. Mooie witte stranden en bijna geen volk. De boottocht terug verloopt vlotjes. Ditmaal is er geen tussenstop op St John Island, waardoor we sneller terug zijn. De metro brengt ons terug naar het hotel alwaar ik mij even terugtrek in de airco van onze kamer om een werkje voor Spaans te maken (de leerkracht dringt er nogal op aan dat we gebruik maken van het forum).

Daarna vertrekken we richting Orchard Road, de bekendste shopping straat van Singapore. Op ons gemak wandelen we door de gigantische shopping centra die vol met kunstwerken staan. We nemen roltrappen naar boven en naar beneden, belanden op daken en in kelders, nemen een loopbrug naar de overkant van de straat en lopen gewoon onze neus achterna. Heel fijn.

Rond half zes besluiten we op zoek te gaan naar een plek om te dineren, want we worden ‘s avonds verwacht op een feestje bij onze vrienden. Na even wachten, krijgen we een tafeltje toegewezen bij Genki sushi, een kaiten sushi die toch net iets anders is dan de klassieke kaiten sushi zoals wij deze gewoon zijn. Bij Genki sushi bestel je je sushi met een tablet en na een korte wachttijd wordt de sushi met een treintje tot aan jouw tafel gebracht. Je neemt je bestelling van de trein en geeft dan via een knop aan dat de trein opnieuw mag vertrekken.

De sushi is overheerlijk. Mijn vriend en ik smullen dat het een lieve lust is en proberen allerlei sushivarianten uit die we in de sushizaken in Leuven niet kunnen krijgen.

Na dit voortreffelijke avondmaal keren we terug naar ons hotel om de doos pralines die we op de luchthaven kochten op te halen en vertrekken we naar het appartement van onze vrienden. Het kost ons toch zo’n drie kwartier om er te geraken en dan moeten we nog bellen naar onze vriend omdat we niet goed weten op welk verdiep we moeten zijn.

We ontmoeten een klein, maar uitmuntend gezelschap. Onze gastheer en gastvrouw doen hun best om mijn glas champagne voortdurend gevuld te houden, dus hoe later de avond, hoe waziger de herinneringen.

Een Duitse gast vertelt ons een ongelooflijk straf verhaal over zijn schipbreuk in Thailand tijdens een duikcursus. De boot waarmee zijn groep ging duiken is effectief gezonken met al hun spullen erop en ze moesten ongeveer een uur in het water ronddobberen voordat ze gered werden. Hij vertelde het allemaal alsof het de gewoonste zaak ter wereld is. Terwijl de toehoorders met open mond zitten te luisteren. (En neen, hij heeft ons niets op de mouw gespeld.)

We komen ook meer te weten over de huisvesting in Singapore. De overheid staat in voor de bouw van de grote appartementcomplexen. Appartementen worden nooit verkocht, je leaset een appartement tot de termijn van de lease verlopen is. Die lease kan maximaal 99 jaar bedragen, maar kan door de overheid eenzijdig ingekort worden. Dit is geen ramp, want de overheid zal er voor zorgen dat je een andere woonst kan leasen, mocht dit gebeuren.

Daarna barst de party pas goed los met Duitse schlagers, Stromae en karaoke. Ik spreek Frans met een Chinese die in Frankrijk is geboren maar nu in Singapore woont, een paar woordjes Duits met de Duitsers in het gezelschap, wat Spaans met onze gastheer en gastvrouw en zelfs Russisch met de vrouw van één van de Duitsers die Russisch studeert (al kan ze er niet zoveel van).

Echt een surreële, maar memorabele avond.

Aangezien er op het tijdstip dat de party gedaan is, geen metro’s meer rijden, bestelt onze gastvrouw een taxi voor ons. We zitten ongeveer vijf minuten in onze auto wanneer mijn gsm afgaat. We zijn ons fototoestel vergeten. Rechtsomkeer dan maar en we lachen eens goed om onze eigen stommiteit.

Doodmoe, maar zeer tevreden en een beetje dronken kruipen we in ons bed.

27 maart 2015: Marina Bay Sands en China Town

Laatste ontbijt in Club met, uiteraard, eggs florentine! De German Wings vliegtuigramp blijft ondertussen de gemoederen beroeren. De berichten die ons in Singapore bereiken worden steeds vreemder. De co-piloot zou het vliegtuig opzettelijk hebben laten crashen. Ik kan het amper geloven.

Mijn vriend vertrekt na het ontbijt samen met zijn oud-collega opnieuw naar de conferentie. Ik heb er de brui aan gegeven. Black Hat blijkt lang zo tof niet te zijn als Hack in the Box anderhalf jaar geleden. De sfeer is anders, veel minder gemoedelijk, en ik vind het feit dat tientallen mensen tegelijkertijd er een sport van maken fake access points op te zetten helemaal niet zo leuk. Creëert een gevoel van paranoïa.

Ik begeef mij opnieuw met mijn laptop naar het zwembad om wat werkmails te beantwoorden en foto’s te nemen van het uitzicht. Het Marina Bay Sands zwembad moet ongeveer de meest gefotografeerde plek van heel Singapore zijn. In het water van het zwembad wordt amper gezwommen. De meeste hotelgasten zijn te druk bezig met selfies te nemen van zichzelf. Die selfiesticks moeten renderen, nietwaar! Marina Bay Sands heeft zelfs eigen fotograferen die voortdurend in het zwembad op en neer lopen om de hotelgasten op de gevoelige plaat vast te leggen.

’s Middags ga ik opnieuw lunchen in de lunchroom van de conferentie. Vandaag ziet het aanbod er beter uit dan de dag voordien. Vooral de kleurrijke desserts trekken mijn aandacht. Ik probeer zoveel mogelijk vreemde desserts uit. Van de meeste kan ik zeggen dat ze er cool uitzien, maar dat de smaak niet echt bijzonder is. Vooral veel kleurstoffen denk ik.

Na de lunch keer ik terug naar onze kamer. De chique kamer met het uitzicht op de Marina Bay en de toegang tot de Club moeten we vandaag helaas verlaten. We verhuizen naar een kamer met uitzicht op de zee en de Gardens by the Bay. De dame aan de receptie had gezegd dat de switch zo rond vijf uur in de namiddag zou gebeuren. Tot zolang konden we onze valiezen gewoon laten staan in de andere kamer.

Groot is dan ook mijn verbazing wanneer er plotseling aangebeld wordt. De bellboy staat voor de deur met een hoop valiezen die niet van ons zijn. Ik leg hem uit dat we deze kamer nog tot in de namiddag nodig zullen hebben, maar ben er niet zeker van dat hij me begrijpt. Hij druipt alvast af met zijn valiezen en ik bel voor de zekerheid naar de receptie om te checken of er geen misverstand is. Daar stellen ze mij gerust. Alles is correct doorgegeven.

Opgelucht vertrek ik naar het zwembad om wat baantjes te trekken en te genieten van de deugddoende zon. Terwijl ik relax aan het zwembad krijg ik een bericht van mijn vriend: hij heeft het ook gehad met de conferentie en zal vroeger naar het hotel terugkomen dan oorspronkelijk gepland. Net op het moment dat hij in de kamer aankomt, staat het personeel daar om onze valiezen van kamer te wisselen. Ik krijg aan het zwembad bericht dat de wissel probleemloos is verlopen.

Mijn vriend vervoegt mij aan het zwembad en we genieten allebei van een ontspannende namiddag met een boekje en af en toe een duik in het zwembad om wat af te koelen (het water mocht van mij nét iets warmer zijn). We maken niet zo vaak tijd om eens gewoon niets te doen en ik moet zeggen dat deze korte rustpauze in ons drukke leven mij wel bevalt.

We keren terug naar onze kamer om ons op te frissen voor het avondmaal. Voor mij is dit de eerste kennismaking met de nieuwe kamer die een pak kleiner is dan de vorige, maar het uitzicht vind ik net zo mooi. De vele zeeschepen zorgen voor een steeds wisselend schouwspel én we hebben een balkon. Wat mij erg blij maakt, want om eerlijk te zijn, vind ik airco fantastisch om een goeie nachtrust te hebben, maar overdag staat airco voor mij vaak te koud afgesteld. En nu hebben we de luxe om het raam open te gooien om de temperatuur te laten stijgen (want hoe hard we ook ons best doen om de temperatuur van de airco hoger dan 20 graden te krijgen, het ding blijft koppig afkoelen, ook al stellen we de temperatuur in op 26 graden).

Voor het avondmaal trekken we naar het Maxwell Road Hawker Centre in China Town. Dit keer gaan we gewoon met de metro. Ik smul van een ban mian maaltijdsoep met vis. Lekker en supergoedkoop. Het enige nadeel is dat het wel heel erg warm is in het Hawker Centre en daar kunnen zelfs de grote ventilatoren aan het plafond niets aan veranderen.

In China Town kopen we na het avondmaal een nieuwe batterij voor mijn afstandsbediening van het fototoestel. Op vijf minuten hebben we gevonden wat we zochten. Lang leve China Town! We kopen ook nog een cadeautje voor het petekindje van mijn vriend, een Chinees kleedje voor in de verkleedkoffer en kleine, kleurige tasjes. Dat zal ze zeker leuk vinden!

Terug op de hotelkamer stellen we allebei vast dat, ondanks de gul aangebrachte zonnecrème, de sporen van een namiddagje zwembad duidelijk zichtbaar zijn op onze huid. We brengen een royale versie zonnecrème aan en kruipen gezellig tegen elkaar aan in bed.

26 maart 2015: Conferentie en het zwembad van Marina Bay Sands

‘s Ochtends geraken we heel moeilijk uit ons geweldig comfortabele bed. De vermoeidheid is onder ons vel gekropen en valt moeilijk af te schudden.

In de Club ontbijt ik met eggs florentine. Ik lieg niet als ik zeg dat er weinig dingen mij zo gelukkig maken als eggs florentine. Geen idee waarom dit gerecht in België nergens te vinden is. Zo lekker! En oja, had ik al gezegd dat het uitzicht in de Club vanaf de 55ste verdieping werkelijk fenomenaal is? Neen? Wel, het uitzicht in de Club is werkelijk fenomenaal.

Vandaag is de eerste dag van de Black Hat conferentie en net zoals in Kuala Lumpur besluit ik de key note mee te pikken. De key note gaat over een interessante artificial intelligence toepassing die gebruik maakt van big data. De AI toepassing wordt geïllustreerd aan de hand van een Breaking Bad voorbeeld. Al een geluk dat mijn vriend en ik net de twee eerste afleveringen van deze serie gezien hebben, zodat we kunnen volgend waar het over gaat. Na die tweede aflevering zijn we echter gestopt met kijken wegens te deprimerend naar onze goesting. Nochtans zegt iedereen mij dat Breaking Bad een uitzonderlijk goeie serie is, misschien moeten we de serie toch nog een tweede kans geven.

Na de key note in de veel te koude conferentiezaal, besluit ik er de brui aan te geven. Als er iets is waaraan ik een hartsgrondige hekel heb, dan is het wel aan airco’s die veel te koud staan afgesteld, terwijl het buiten meer dan 30 graden is. Bovendien durf ik het niet riskeren om gebruik te maken van de wifi, want die Black Hat conferenties staan erom bekend dat de deelnemers al eens fake access points durven opzetten om zo je wachtwoorden te sniffen. Rare jongens, die security mensen…

Ik keer terug naar ons hotel en nestel mij met mijn macbook air in een ligstoel bij de infinity pool op de 57ste verdieping om nog wat werkmails te beantwoorden. Niet echt optimale omstandigheden om mails te lezen, maar ik heb geen zin om binnen te zitten. De zon draait echter en al gauw kan ik bijna niets meer lezen op mijn scherm. Wanneer vindt er iemand eens een zonbestendig laptopscherm uit?

Voor de lunch keer ik terug naar de conferentie (ik heb per slot van rekening betaald voor mijn deelname). Ik doe een cardigan aan om te vermijden dat ik begin te klappertanden. Het eten wordt geserveerd in buffetvorm en is eerder middelmatig, maar we zijn natuurlijk verwend geweest de voorbije dagen. Ik blijf na het eten nog even hangen voor een talk over mobile banking, maar het abominabel slechte Engels van de Fransman die de presentatie geeft, maakt dat ik er tien minuten later de brui aan geef. Ik bros de rest van de dag en keer terug naar het zwembad. Lichtelijk teleurgesteld, moet ik wel toegeven, want ik heb erg goede herinneringen over gehouden aan de conferentie in Kualu Lumpur, waar je om te beginnen helemaal geen schrik moest hebben om gehackt te worden en waar we echt fijne mensen leerden kennen.

Ik relax wat met mijn boek aan het zwembad en begeef me stipt om 17u naar de Club waar ik afgesproken heb met mijn vriend en zijn oud-college. Tussen de heerlijkheden die de Club te bieden heeft door, glip ik even naar de kamer omdat ik een time lapse wil maken van de zonsondergang. Helaas strandt mijn poging op een platte batterij van de afstandsbediening voor mijn fototoestel. Failure! Ik keer met hangende pootjes terug naar de Club.

Na een laatste glas champagne keren mijn vriend en ik terug naar onze kamer, alwaar wij ons overgeven aan een zwoele vrijpartij. ‘t Is vakantie voor iets, he!

Na wat bekomen te zijn, nemen we de taxiboot naar Clarke Quay, omdat we geen zin hebben de metro naar China Town te nemen en ik dit tochtje zo leuk vond een paar dagen geleden. De kostprijs van het boottochtje blijkt echter een pak hoger te liggen ‘s avonds dan overdag. Een beetje morrend betalen we toch de meerprijs. Voor die paar Singaporean dollars extra krijgen we nu wel uitleg over de gebouwen langs de Marina Bay en de Singapore River.

Bij Clarke Quay koop ik opnieuw een ijsje bij de zaak waar ik eerder het yuzu ijs uitprobeerde. Ditmaal houd ik het bij een iets minder exotische smaak. We slenteren wat door de straten van China Town. Mijn vriend wordt echter overmand door vermoeidheid en we besluiten een taxi terug te nemen naar ons hotel. Lekker makkelijk.

Bij terugkomst verneem ik dat Zayn One Direction verlaat. Na het verschrikkelijke nieuws van de neergestorte German Wings vlucht, een nieuwe ramp. Wat een desastreuze week! 😉