Wakker om 5.30u. Er is verbetering in zicht! Het weer is alweer helemaal omgeslagen. Het regent. Al kan ik me voorstellen, gebaseerd op het vele rosse gras dat we gisteren zagen, dat de mensen in Vancouver erg blij zijn met deze paar druppels regen.

Na het ontbijt is het gestopt met regenen, maar we nemen voor de zekerheid toch maar een regenjas mee. We kopen een dagpas voor de bus in de drug store vlakbij ons hotel en nemen de bus naar het UBC Museum of Anthropology. We stappen af op de campus van de University of British Columbia. Die regenjas bleek lichtelijk overbodig te zijn, want de grijze wolken hebben plaatsgemaakt voor een stralend zonnetje. Mooie campus, trouwens, schitterend gelegen in het groen.

Naar goede gewoonte zijn we voor openingstijd bij het museum. Nog tien minuutjes wachten en dan mogen we binnen. Het UBC Museum of Anthropology is een absolute aanrader. Ik ben zwaar onder de indruk van de collectie totempalen. Erg indrukwekkend om tussen de fantastische kunstwerken van de First Nations rond te lopen. Tegelijktijd straalt dit museum iets van schuldgevoel uit. Veel van de schitterende cultuur van de First Nations werd in het verleden verboden. De Canadese overheid voerde een bewuste politiek van assimilatie door kinderen weg te nemen uit hun gezinnen, op internaat te sturen en hen in te prenten dat hun cultuur verkeerd was.

Sommige artefacten in het museum mogen volgens de gebruiken van de First Nations eigenlijk niet tentoongesteld worden, maar dit wordt getolereerd opdat de huidige generatie First Nations kunstenaars kunnen leren van de kunstwerken uit het verleden. Al bestaat hier toch wat controverse over. Tijdens de rondleiding beklemtoont de gids dat het museum veel samenwerkt met First Nations kunstenaars, maar het blijft een lastige evenwichtsoefening.

Wat dit museum verder nog bijzonder maakt, is de open storage ruimte. In het hart van het museum ligt een opslagplaats waarbij alle artefacten achter glas zichtbaar zijn. Vele musea stellen slechts een percentage van hun collectie tentoon. De rest wordt opgeslagen in een depot dat niet toegankelijk is voor bezoekers. Open storage lost dat probleem op. Je kan gans de collectie bekijken, maar er is wel geen uitleg voorzien per object.

We eindigen de rondleiding in de rotonde waar een schitterend kunstwerk pronkt van Bill Reid: De raaf en de eerste mensen uit 1980. Het beeld is een interpretatie van een Haidamythe en stelt de sluwe raaf voor die de mensheid uit een grote schelp de wereld probeert in te lokken. Bill Reid sneed niet alleen veel totempalen hij maakte ook prachtige juwelen met motieven die verwijzen naar de First Nations.

Mijn vriend en ik zijn zo enthousiast over het museum dat we ons ook aansluiten bij de rondleiding van 12.30u doorheen de tijdelijke tentoonstelling ‘Portugal. Heaven, hell and somewhere in between’. Het Museum of Anthrophology ziet zijn missie ruimer dan enkel het tonen van First Nations kunstwerken, het wil volkskunst vanuit heel de wereld tonen door middel van tijdelijke tentoonstellingen. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast was door de Portugese tentoonstelling. Vooral de prachtige poppen uit het figurentheater en de politiek geïnspireerde werken spraken mij aan.

Aangezien het aanbod in het museumcafé ons niet echt inspireerde, besluiten we ons geluk te wagen bij Sage Bistro op een paar minuten wandelen van het museum. Het café bevindt zich op een prachtige locatie met een schitterend uitzicht. Spijtig genoeg waren alle tafeltjes op het terras buiten volzet. We krijgen gelukkig een tafeltje toegewezen vlak aan het raam waardoor we toch van het uitzicht kunnen genieten. We bestellen allebei een visgerecht. Het eten zag er fantastisch uit, maar de smaak is eerder middelmatig. Beide vissen zijn te droog. Onze verwachtingen worden niet ingelost.

Na ons middagmaal keren we terug naar het museum voor een wandeling in de tuin waar twee traditionele First Nations houten bouwsels staan. Eén van de twee is een traditioneel familiehuis waarin we een korte uitleg van een gids krijgen. We merken dat de temperatuur ondertussen flink gestegen is, iets waar we geen van beiden echt op gekleed zijn. Ik kan nog een topje uitspelen, maar mijn vriend zweet zich kapot in zijn jeansbroek.

We nemen de shuttle van het museum terug naar de bushalte van de universiteit en nemen vervolgens de bus naar het Queen Elisabeth Park (die buspas moet renderen, he). Eens in het park realiseren we ons dat we mijn anti-muggenstick kwijt zijn. Waarschijnlijk op de bus uit het zijzakje van het fototoestel gerold. Dikke ramp, want de muggen hebben mij die paar momenten dat ik niet ingesmeerd was al flink te pakken gehad.

Het Queen Elisabeth Park is prachtig. We genieten van het uitzicht op Vancouver (het park bevindt zich op het hoogste punt van Vancouver) en kopen een organische limonade om de dorst te lessen. Heerlijk verfrissend! In het park bevindt zich het Bloedel Conservatory, een grote tropische volière met schitterende vogels en planten. We weten niet waar eerst kijken.

Op wandelafstand van het Queen Elisabeth Park ligt de VanDusen Botanical Garden. Voordat we het park gaan verkennen tanken we even bij op het zonnige terras van Café Truffels. Het is erg warm, wat extra vocht is welkom. Net zoals in de US krijg je in Canada bij elke maaltijd of elk drankje dat je bestelt een gratis glas water (en zelfs refills) aangeboden. Ik zou het enorm appreciëren, mocht deze gewoonte ook ingang vinden in België. De in het groot geafficheerde mimosa die ik bestelde aan de toog, blijkt helaas uitverkocht, dus bestel ik in de plaats een glaasje wijn uit B.C. Correct dat het prijsverschil kwijtgescholden werd, aan de bar had men immers moeten signaleren dat de mimosa uitverkocht was. Het is zo heerlijk op het terras dat we onszelf een schop onder ons gat moeten geven om overeind te komen.

Het Queen Elisabeth Park is mooi, maar de VanDusen Botanical Garden overtreft alles. Zonder overdrijven één van de mooiste botanische tuinen die ik al bezocht heb in mijn leven. Door het iets te lang uitgelopen drankje hebben we eigenlijk te weinig tijd om alles rustig op ons gemak te bezoeken. Een beetje op een drafje volgen we de self guided tour door het park, waarbij het ons opvalt hoe droog alles is. Gelukkig hebben de talrijke eekhoorns (grijze, zwarte en rode) niet al te veel last van de droogte. In de helft van de wandeling komen we een enthousiaste man tegen die ons een foto toont die hij zonet gemaakt heeft van een coyote. Hoe cool zou het zijn om dit beest zelf tegen het lijf te lopen. We schatten de kans daarop niet al te hoog in. Maar kijk, het geluk is aan onze kant, een coyote loopt op zijn dooie gemak over het pas gemaaide grasveld en blijft mooi staan om te poseren voor de foto.

Om 19.45u, een kwartier voor sluitingstijd, beëindigen we onze wandeling. We twijfelen. Echt groot is de honger nog niet omdat we ’s middags vrij laat aten. We besluiten een bus richting de luchthaven te nemen alwaar we onze huurauto moeten ophalen en onderweg te stoppen voor eten. Helaas bij de busstop waar we afstappen zijn niet veel aanvaardbare eetgelegenheden te bespeuren. Dan maar verder naar de luchthaven met de bus en vervolgens de trein. Stom trouwens dat we helemaal terug naar de luchthaven moeten voor de huurwagen. Toen ik de auto boekte voor onze trip via rentalcars.com was dit echter de enige optie. Een verhuurlocatie dichter bij ons hotel behoorde niet tot de mogelijkheden. Slecht gepland, ik geef het toe.

Om 21.15 komen we aan in de luchthaven en handelen we de administratieve rompslomp af die nu eenmaal bij een huurwagen hoort. We maken de fout om niet simpelweg iets te eten op de luchthaven, maar te hopen onderweg iets tegen te komen. Uiteindelijk zitten we om 22u aan tafel bij Chinees restaurant House of Canton, zowat het enige restaurant dat nog klanten wil bedienen op dit uur. Honger is de beste saus, zeggen ze, het eten is simpel, maar de porties zijn groot en het smaakt mij.

Het is nog een kleine uitdaging om onze huurwagen veilig in de parkeergarage van ons hotel te parkeren, maar na dit huzarenstuk tot een goed einde gebracht te hebben, kunnen we om 23u uitgeput in bed kruipen.

Na een onrustige nacht waarin ik het gekras van duivenpoten op de airco-installatie buiten even aanzag voor het geluid van rondkruipende ratten in onze slaapkamer, werd ik om 4.30u wakker. Natuurlijk slaagde ik er niet meer in in slaap te vallen en was het wachten tot het een aanvaardbaar uur was om op te staan (5.45u). We openden de gordijnen en werden verwelkomd door een stralend zonnetje.

Om 6.30u stipt zaten we aan het continental breakfast van ons Best Western Plus Uptown Hotel. Het ontbijt stelde niet veel voor. Ik beperkte me dan ook tot een soort eierkoek, een banaan en een potje yoghurt. Ook een manier om afwas te besparen: er waren enkel wegwerpborden en -bekers voorhanden. Tss.

De zon die ons bij het opstaan verwelkomde, had helaas na het ontbijt plaats gemaakt voor dikke, grijze wolken. Gelukkig regende het niet en zou het volgens de voorspellingen ook droog blijven. Ons hotel bevond zich een flink eind van het historische centrum van Vancouver, maar we hadden alle tijd om te voet naar ginder af te zakken. Op het gemak wandelden we langs het Science World Museum om uit te komen bij de Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden. Deze tuin zou echter pas om 10u open gaan en het was nog maar 9.30u (vroeg opstaan, heeft soms ook nadelen. Gelukkig lag vlak naast deze ommuurde tuin een tweede Chinese tuin die wel al open was en vrij te bezoeken was.

We liepen op ons gemak rond in de tuin en merkten voor het eerst met eigen ogen op dat BC met droogte kampte. De watersproeiers werkten op volle kracht om al de dorstige planten van water te voorzien.

Om tien uur stipt kochten we een kaartje voor de Dr. Sun Yat-Sen Classical Chinese Garden. Deze tuin was in 1986 de eerste klassieke Chinese tuin in Mingstijl die buiten China werd aangelegd. Om de tuin aan te leggen werden 53 Chinese werklieden naar Vancouver gehaald die de tuin geheel volgens de traditionele technieken aanlegden. Dat wil zeggen dat er enkel traditionele werktuigen gebruikt werden, dat alle gebouwen zonder nagels in mekaar gezet werden en dat geen elektrische hulpmiddelen gebruikt werden. Een knap werkstuk.

Gans de tuin is ingericht volgens de taoïstische principes van yin en yang. Elk venster, elke steen, elke plant heeft een betekenis. Erg knap. Zeker een bezoek waard! Het is de moeite om de gratis gegidste rondleiding te volgen voor een goed begrip van wat je te zien krijgt. We sloten de wandeling af met een kopje Chinese thee en oefenden nog wat op onze kanji (de Japanners hebben de Chinese karakters overgenomen, dus de kanji die een concreet concept voorstellen, zoals mens of water of boek, kunnen wij ook in het Chinees begrijpen).

In de gift shop kochten we nog twee mooie boekjes voor het dochtertje van onze vrienden die we in Chicago gaan bezoeken. Het meisje is Chinees-Belgisch, maar geboren in Amerika. Een boekje met een klassieke Chinese legende geschreven in zowel het Chinees als het Engels leek ons daarom wel geschikt. Het andere boekje was in het Engels, maar ging over haar Chinese sterrenbeeld (paard). Hopelijk zijn de ouders er blij mee. Het dochtertje zelf is nog iets te klein om te kunnen lezen. 😉

Na dit fijne bezoek was het tijd voor de lunch. Het was nog geen twaalf uur, maar door het vroege ontbijt rammelden onze magen al. We lunchten in de Chinese bakkerij/restaurant, New Town. Zo’n typische plek waar je heel snel je eten krijg en vooral niet te lang moet blijven zitten. Mijn noedelsoep met wonton en visballetjes was trouwens uitstekend. Ik denk dat ik een kleine verslaving aan het kweken ben. 😉

Na deze superefficiënte lunch wandelden we verder richtig de haven van Vancouver. Je leest altijd dat Vancouver steeds in de top drie van de meest leefbare steden ter wereld staat, maar op onze wandeling kwamen we verrassend veel bedelaars, mentaal onstabiele mensen, daklozen en verslaafden tegen. We zagen mensen die met hun ganse hebben en houden op straat sliepen en die duidelijk de sporen van een verslaving op hun lichaam droegen. In Leuven hebben we ook wel een paar vreemde snuiters rondlopen die tegen zichzelf praten, maar hier leek het alsof ze een ganse bus met vreemde types afgedropt hadden. Ik schrok er toch wat van. Deze duidelijk zichtbare armoede en miserie, geconcentreerd rond een paar straten, stemde helemaal niet overeen met het beeld dat ik van Vancouver had.

We wandelden via de haven langs Portside Park met als uiteindelijke doel Canada Place. Op de één of andere manier lukte het ons echter niet om vanop de weg waarop wij liepen (Waterfront Road) op Canada Place te geraken. We zaten een niveau onder het plein, maar zagen nergens een mogelijkheid om op het plein te geraken, tenzij ergens via een leveranciersingang. Aan de andere kant was het wel fascinerend om te zien langs welke weg de gigantische cruiseschepen die aanmeren op Canada Place bevoorraad werden.

Op zich stoorde dit helemaal niet, want we kwamen uiteindelijk uit bij het mooie Harbour Green Park. We wandelden langs de mooie esplanade langs het water en lazen met interesse de borden met informatie over de geschiedenis van Vancouver. Een geschiedenis die niet altijd even fraai is. Lees er maar even het trieste verhaal van de Komagata Maru op na. We liepen verder langs het Vancouver Convention Center, twijfelden nog even over een rondvlucht met een watervliegtuig, maar besloten het dan toch niet te doen.

Bij Canada Place vergaapten we ons aan de reusachtige cruiseschepen. We zagen een Disneycruiseschip aangemeerd liggen (zouden die mensen niet gek worden van elke dag naar dezelfde Disney-melodietjes te luisteren?) en waren getuigen van een evacuatie-oefening op een Noors schip. Genoeg alvast om mij te doen besluiten dat zo’n cruise eerder iets is voor de heel verre toekomst.

In het Waterfront Station, een mooi 19-de eeuws gebouw van de Canadian Pacific Railroad kochten we een SIM-kaart voor de gsm van mijn vriend. De SIM-kaart die we van vrienden kregen, bleek helaas niet te passen in zijn gsm. Spijtig. De meneer die ons de SIM-kaart verkocht was erg vriendelijk en hulpvaardig. Terwijl de meneer zijn best deed om de dataconnectie aan de praat te krijgen, kocht ik mij een kale berry crush smoothie (verse boerenkool, aardbeien, frambozen, veenbessensap en appelsap). Kwestie van ook een beetje mee te zijnet de ganse boerenkool hype.

Terug buiten stootten we op een wel heel bijzondere bagpiper. Een moderne interpretatie, zullen we maar zeggen. Vervolgens werd onze wandeling onderbroken omdat ik een cute t-shirt van de Royal Canadian Mounted Police had gespot voor mijn petekindje. Het eerste souvenir is een feit.

Een paar meter verder werd er alweer een pauze ingelast bij de Steamworks Brewing Co. Mijn vriend wilde graag enkele van hun biertjes proeven en een glaasje wijn uit BC zou mij ook wel smaken. Wij zaten buiten op het terras omdat de zon ondertussen met volle kracht was doorgebroken. Een bezoekje aan het toilet gaf mij de mogelijkheid om binnen een blik op de zaak te werpen. Prachtig interieur en gigantisch groot. Plaatselijk gebrouwen bier is duidelijk populair in Canada.

Na deze aangename tussenstop begonnen we aan onze wandeling door Gas Town. De omschrijving in mijn gids had bij mij echter verwachtingen gewekt die niet ingelost werden. Gezellig vond ik dit historische centrum niet echt, daarvoor reden er veel te veel auto’s. We kwamen langs een lange rij souvenirwinkels, wat de authenticiteit niet ten goede kwam. Wat mij niet tegenhield om een een kerstbal te kopen voor de mama van mijn petekindje en een glaasje van de stad Vancouver voor onszelf.

De stoomklok vond ik wel leuk, maar over het algemeen was ik behoorlijk underwhelmed door Gas Town. We liepen terug naar de Harbour Centre Tower die met zijn 177 meter een prachtig uitzicht op de omgeving bood. In de verte konden we Mount Baker zien en gans Vancouver baadde in een prachtig avondlicht. Denk dat ik een paar gig aan foto’s genomen heb. 😉

Na de lift terug naar de begane grond genomen hebben, dachten we snel iets te eten in de Food Court van de Harbour Centre Tower, maar deze bleek maar tot 19u open te zijn. We hadden niet meer veel fut om iets in het centrum te zoeken en besloten de bus naar ons hotel te nemen en daar in de buurt iets te gaan eten. Op de bus bleek dat je enkel met muntstukken kon betalen. Uiteraard hadden wij te weinig muntstukken, omdat we ’s namiddags al ons kleingeld aan de originele bagpiper gegeven hadden. Gelukkig hadden we te maken met een supersympathieke chauffeur die deze twee toeristen met een brede glimlach een gratis ritje aanbood. Ik zie het in België nog niet zo snel gebeuren.

We belandden uiteindelijk in de Hime Sushi, een klein sushirestaurant met heerlijke sushi. We bestelden elk een roll. Ik ging voor de verandering eens voor de vegetarische optie met asperge, komkommer, rode biet,… Verrassend lekker! Na het avondmaal kropen we in bed. Het was nog maar 21u, maar onze pijp was uit.

Een prachtige eerste dag in Vancouver.

Opstaan om 4 uur ’s ochtends, wie mij een beetje kent, weet dat vroeg opstaan niet bepaald mijn sterke punt is, maar met een mooie reis in het vooruitzicht wil een mens al eens een extra inspanning doen. Mijn vriend en ik namen nog snel een douche alvorens te vertrekken. Kwestie van niet te hard te stinken, die 17 uur op het vliegtuig.

Gepakt en gezakt trokken we richting het station van Leuven. Tot onze grote verbazing regende het. Onverwacht, want de dag voordien was het nog prachtig weer en hadden we samen met onze vrienden uit Konz in Duitsland genoten van enkele uurtjes in het stadspark (heel blij met hun blitzbezoekje, trouwens).

Het nadeel aan de allereerste trein naar de luchthaven nemen, is dat je gegarandeerd gecontroleerd wordt. Vol vertrouwen haalde mijn vriend de afgedrukte biljetten boven om vervolgens een hele preek te krijgen dat hij enkel diabolotoeslag had betaald en geen ticket naar de luchthaven had gekocht. Enfin ja, laten we het erop houden dat de gebruiksvriendelijkheid van de website van de NMBS te wensen overlaat, want nadat de conducteur zo vriendelijk was ons de vijf euro die we nog moesten betalen kwijt te schelden, hoorden we hem exact dezelfde uitleg doen tegen een andere treinreiziger die blijkbaar dezelfde fout had gemaakt.

We geraakten verder zonder problemen in de luchthaven en checkten onze koffers met de cadeautjes voor onze vrienden in Chicago in (ik zat met mijn koffer exact aan het maximum toegelaten gewicht). We ontbeten in de Exki met yoghurt met granola en vers fruit. Zo vroeg op de ochtend had ik nog niet al te veel honger.

We zaten perfect op schema. Nadat we aan boord van het vliegtuig gegaan waren, meldde de kapitein echter dat ons vliegtuig een uur vertraging zou hebben wegens weersomstandigheden in Frankfurt. We vreesden al even onze aansluiting te missen. Gelukkig stegen we na een dikke twintig minuten toch op en kwamen we na een superkort luchtje in Frankfurt aan om 8.47u. Ruim op tijd om onze vlucht naar Seattle te halen. We moesten zelfs niet van terminal wisselen.

Na het eerder beperkte ontbijt, had ik razend veel honger. Mijn vriend kocht twee porties sushi, die we opsmikkelden terwijl we onze elektronische spullen lieten opladen bij de gate. De vlucht naar Seattle was a piece of cake (ok, het mini-incidentje waarbij ik met de draad van mijn koptelefoon bijna de stewardess pootje lapte, daar gelaten). Ik probeerde tussendoor een uiltje te knappen, maar alles bij elkaar heb ik hoop en al een uur geslapen. Wel veel afleveringen van The Good Wife gezien, daardoor. En oja, als bonus konden we genieten van een prachtig uitzicht over Groenland.

We hadden ons op voorhand wat zorgen gemaakte over de security check bij aankomst in de US, maar dat bleek heel goed mee te vallen. Veel vlotter dan ik mij van ons vorig bezoek aan de US in 2009 herinnerde. We moesten zelfs niet al te lang aanschuiven.

Een klein propellervliegtuig bracht ons van Seattle naar Vancouver (als jullie je terecht afvragen waarom wij in godsnaam drie vluchten nodig hadden om Vancouver te bereiken, dit was de goedkoopste optie die we konden vinden; als je aankomst- en vertrekluchthaven niet hetzelfde zijn, zijn de vluchten meteen een aardig pak duurder, zo blijkt en misschien was drie maand op voorhand boeken ook wat aan de late kant).

We kregen rij dertien toegewezen in het vliegtuig. Al een geluk dat we niet bijgelovig zijn. 😉 We wandelden helemaal tot achteraan in het vliegtuig om daar vast te stellen dat de laatste rij nummer twaalf was. Lichtelijk in de war keken we mekaar aan, gelukkig was er iemand die dit vliegtuig duidelijk al vaker genomen had die ons kon zeggen dan rij dertien zich helemaal vooraan bevond. Al binnensmonds grommelend worstelden we ons tegen de stroom in terug naar voren. Al een geluk dat het een klein vliegtuig betrof. En jawel, naast de stoel van de stewardess bevonden zich twee zetels met de rug naar de cockpit toe en kijkend in de richting van de staart van het vliegtuig. De eerste keer in mijn leven dat ik achteruit heb gevlogen. 😉

Verder valt er ook over deze bijzonder korte vlucht weinig te vertellen. Zo hebben we het het liefste, natuurlijk. Na meer dan 17 uur onderweg geweest te zijn, werden we in Vancouver herenigd met onze valiezen. We hadden de fut niet meer om uit te zoeken of we makkelijk met het openbaar vervoer naar ons hotel konden en namen de taxi naar ons Best Western Hotel. We checkten in, fristen ons wat op en gingen voor een snel avondmaal in de buurt. Een straat verder dan ons hotel stootten we op Vietnamees restaurant Pho Linh alwaar ik heerlijke noedelsoep met rundvlees (pho tai) at.

Na ongeveer 24 uur wakker geweest te zijn, was onze pijp uit. Rond 20u (!) lagen we dan ook in bed.