Proefdraaien

Mijn vriend is gisterenavond vertrokken voor een driedaagse zeiltocht met zijn zeilkameraden. Dat wil zeggen dat ik drie nachten het bed voor mij alleen heb. Een goeie test voor de komende maanden dat ik het zonder hem zal moeten stellen wanneer hij zich inwerkt in zijn nieuwe job in Genève en ik op mijn huidige job in Brussel aan de overdracht van mijn taken begin.

Eerlijk duurt het langst

Deze ochtend liep er via Facebook messenger een berichtje binnen van een account met wie ik niet bevriend was. Meestal aanvaard ik geen berichtverzoeken van mensen met wie ik niet geconnecteerd ben, want die zijn meestal toch afkomstig van spam-accounts. Ik had dus al bijna op ‘verzoek weigeren’ geklikt, toen mijn oog viel op het bijhorende prentje in het bericht: een fotootje van mijn maaltijdchequekaart. Ik was mij er op dat moment zelfs nog niet van bewust dat ik het ding was kwijtgespeeld. Ik stuurde meteen een berichtje naar de eerlijke vinder om te bekijken hoe ik mijn kaart kon terugkrijgen. Na wat over en weer berichten uitgewisseld te hebben, bleek dat hij in Leuven werkte en in Brussel woonde. Het omgekeerde van mezelf, dus. Hij zou ergens na de middag stoppen met werken in Leuven en dan naar Brussel terugkeren. We spraken af in het station van Brussel-Noord om mijn maaltijdchequekaart op te halen. Ik merkte tijdens onze conversatie dat Nederlands zijn moedertaal niet was, maar hij deed erg zijn best om me in het Nederlands te antwoorden.

Zo rond 14.30u excuseerde ik me bij de collega’s op het werk en kneep ik er even tussen uit voor een snelle trip naar Brussel-Noord. Daar aangekomen, vond ik niet direct de man met wie ik gecommuniceerd had (hij zag er bij nader inzien ook wat anders uit dan zijn profielfoto). Hij had me via messenger zijn nummer doorgegeven en een telefoontje later, was ik herenigd met mijn maaltijdchequekaart. De man in kwestie bleek inderdaad Nederlands met een zwaar accent te spreken en leek op het eerste gezicht van Noord-Afrikaanse afkomst. Hij verontschuldigde zich voor zijn slechte Nederlands, wat volstrekt niet nodig was. Ik verstond hem perfect. Toen ik hem vroeg waar hij mijn kaart gevonden had, bleek dat hij deze gevonden had in de gangen van het CLT. Wellicht is de kaart uit mijn jaszak gevallen zonder dat ik het gemerkt heb. Ik was alleszins blij dat ik mij de moeite kon besparen de kaart te blokkeren en een nieuwe aan te vragen. Ik bedankte hem met wat chocolaatjes (eerlijke vinders moeten beloond worden, nietwaar?) en nam afscheid. Al bij al kostte dit kleine uitstapje mij nog geen half uurtje van mijn kostbare werktijd.

Ik vind het alleszins super sympathiek dat deze heer de moeite gedaan heeft om contact met mij op te nemen om mijn kaart terug te geven. Zeker als je weet dat de kaart niet beveiligd is met een code en dus eenieder ermee kan gaan shoppen in eender welk grootwarenhuis. Toen ik mijn kaart verloor, stond er nog zo’n negentig euro op, een bedrag waarmee een mens al eens zijn koelkast kan vullen. Fijn dat mijn kaart in handen van zo’n eerlijke vinder terecht kwam!

Chance gehad!

Verwennerijen

Iet of wat gegeneerd informeerde onze vriend of we toch wel zalm lustten? Want dat was een belangrijk ingrediënt voor zowel zijn voor- als hoofdgerecht, klaargemaakt in de gloednieuwe keuken van zijn prachtige appartement. Of dat een retorische vraag was, riposteerde ik, want zalm staat hoog genoteerd in mijn top honderd van favoriete etenswaren. Samen met asperges. En kijk, laat onze vriend als het voorgerecht nu net een combinatie van beide geserveerd hebben, afgewerkt met een prachtig gepocheerd eitje. Wat een heerlijkheid!

De officiële rondleiding in zijn appartement hadden we al gehad, dus het werd een gezellige avond met een flesje champagne (of twee), een glaasje witte wijn én een glaasje Maker’s Mark bourbon die onze vriendin (ook een vriendschap overgehouden aan de Spaanse les) had meegebracht na haar verblijf in Cincinatti. Uiteraard wilden we graag horen van haar ervaringen als expat. Kwestie van al een beetje voorbereid te zijn op wat zal komen.

Eén ding is zeker, zulke verwennerijen zijn voor herhaling vatbaar.

Een paard als fotomodel

Het voorbije weekend had ik een wel heel grillig fotomodel voor de lens. Jawel, ik legde zowaar een paard op de gevoelige plaats vast. Toegegeven, het paard was eerder bedoeld als rekwisiet voor de communiefoto’s van het petekindje van mijn vriend, maar het diva-gedrag van het paard oversteeg ruimschoots dan van onze communicant. Het kostte heel wat overtuigingskracht om het paard te laten poseren op de manier waarop in het wilde. Er was dan ook zoveel heerlijk groen gras dat er zoveel aantrekkelijker uitzag dan de lens van mijn fototoestel. Maar goed met wat gesleur en getrek slaagden we er toch in enkele leuke foto’s te maken. Al moet ik zeggen dat ik best wel opgelucht was dat het paard terug op stal ging en ik mij volledig kon concentreren op het communicantje in spé.

Na de fotoshoot gingen we gezellig iets eten met de zus van mijn vriend (en mama van zijn petekindje) en haar gezin. We belandden in brasserie Den Hertog in Olen, waar het vlees uitstekend was, maar de bediening echt ondermaats. Jammer, want zo’n zaak verdient beter. Gelukkig maakte het gezelschap veel goed!

Foto van het wagyu jodenhaasje dat ik echt wel verdiend had na de inspanningen van de namiddag:

Mijn neefje heeft een baby!

Voorbij zijn de tijden dat we samen tikkertje speelden, zandkastelen ontwierpen of kampen bouwden in het bos. Mijn neefje (tweede in een rij van vier zonen) is papa geworden. Een meisje in een bastion van mannen. Benieuwd wat dat zal geven!

Deze eerste mei was hét geknipte moment om mijn achternichtje te gaan bewonderen. Mijn vriend en ik spraken met mijn broertje en zijn vriendin af om samen naar Antwerpen-Centraal te sporen. Veel keuze aan treinen hadden we niet, maar om de twee uur reed er toch een trein van Limburg over Leuven naar Antwerpen. Een korte wandeling later kwamen we aan bij de woonst van mijn vriend. Een woonst die mijn neef en zijn vriendin voor het eerst betrokken na terugkomst uit het ziekenhuis met hun kersverse dochter. Het bed moesten zijn ouders ‘s de avond voordien nog ineen vijzen. Kwestie van zoveel mogelijk grote veranderingen ineens achter de rug te hebben. 😉

Mijn neef en zijn vriendin hadden smakelijke hapjes voor ons voorzien en na hun dochter uitgebreid bewonderd te hebben (wat een braaf kindje!) kregen we een rondleiding in hun nieuwe huis. Mijn neef heeft de maanden na de aankoop al flink gewerkt, maar er is nog veel werk voor de boeg. Niet ideaal met een baby’tje in huis, maar moeilijk gaat ook, zeker?

De namiddag vloog voorbij en we namen afscheid met de belofte nog eens terug te komen voor een zomerse barbecue (als mijn vriend en ik dan toevallig in het land zijn).

Alvorens terug te keren naar Leuven/Limburg gingen we nog snel ramen eten bij de Wagamama. Best wel ok, maar niet te vergelijken met échte Japanse ramen. Misschien bij gelegenheid nog eens naar Zaventem sporen. 😉

Bewoonbare oppervlakte

Gisteren waren we te gast bij een vriend in Kampenhout, ons eerste bezoek aan zijn gloednieuwe huis, hypermodern en voorzien van de laatste snufjes (o.a. een dampkap ingebouwd in het keukeneiland die naar beneden afzuigt, ik was onder de indruk). Er was nog wat werk aan de winkel (deuren en badkamer ontbraken, er moest nog geschilder worden), maar het huis was verder perfect bewoonbaar.

Ik was erg onder de indruk van het huis en dan meer specifiek van de oppervlakte. Ik denk dat ons Leuvense appartement tweeënhalve keer in zijn huis paste en hij woont er in zijn eentje. Niet dat ik onze vriend zijn grote, mooie, moderne huis niet gun, maar het valt me tegenwoordig steeds meer op hoeveel vierkante meter de modale Vlaming nodig heeft voor zijn woonst in vergelijking met woningen in het buitenland.

Mijn vriend en ik zullen in Genève alvast een pak kleiner wonen dan in Leuven. En dat geeft me ergens ook wel rust: minder plek om rommel te verzamelen. De laatste jaren heb ik stelselmatig dingen weggegooid of weggegeven. En met onze verhuis zullen we noodgedwongen nog een paar grote opruimacties moeten organiseren. Wie weet geef ik hier op yab.be wel een paar dingen weg. Lang leve de minimalistische levensstijl!

Oja, de Thaise curry door onze vriend klaargemaakt in de blinkend nieuwe keuken, smaakte alvast heerlijk:

Een zonnige wandeling door Brussel

Door de werken aan de tunnel van de Noord-Zuidverbinding bracht de trein mij deze zaterdag niet verder dan Brussel-Noord. Alwaar ik voor de keuze stond om de metro in te duiken om alsnog in Brussel-Centraal te geraken ofwel te voet naar het Korean Cultural Center te gaan. Omdat het zo’n fijne zonnige ochtend was, koos ik voor die laatste optie. En dat beklaagde ik me niet.

De Brusselse Kruidtuin lag er prachtig bij en de statige Brusselse gebouwen baadden in het mooie lentelicht. Nu mijn vertrek naar Zwitserland aan de horizon opdoemt, keek ik met hernieuwde belangstelling naar onze hoofdstad. Ik kan niet zeggen dat het grote liefde is tussen mij en Brussel, daarvoor is de stad te chaotisch, te slecht georganiseerd, te vuil en te grijs, maar tegelijkertijd heeft Brussel ook fijne plekken en is het culinaire aanbod er bijzonder indrukwekkend.

Ga ik Brussel missen? Ik denk het niet. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van een fijne ochtendlijke wandeling door de straten van onze hoofdstad.

Gyeongbokgung en afscheid van Seoul – 11 maart 2017

Wakker voordat de wekker afgaat. Die stond om 7.30u omdat ik mijn allerlaatste voormiddag graag nog snel het Gyeongbokgung wilde meepikken. Ik pak snel mijn valies, die ongetwijfeld flirt met het maximum toegelaten gewicht en geniet van mijn allerlaatste Koreaanse ontbijt in mijn traditioneel Hanok guesthouse.

Na het ontbijt snelwandel ik naar Gyeongbokgung, het grootste paleis van de vijf paleizen gebouwd door de Joseon koningen. Het terrein is immens en ik loop aan hoog tempo van het ene schitterende bouwwerk naar het andere. Jammer dat ik niet meer tijd heb om al deze pracht en praal rustig in me op te nemen. Maar hey, ik ben al blij dat ik er alsnog in geslaagd ben een glimp van dit paleis op te vangen. Het had vandaag ook gesloten kunnen zijn wegens onlusten of zo.

Ook deze laatste dag is de zon volop van de partij. Ik neem nog snel wat gopro selfies bij Gyeonghoeru, een constructie gebouwd op palen die weerspiegeld wordt in een prachtige vijver. Daarna ren ik om het wisselen van de wacht op het hoofdplein mee te pikken. De kleurrijke ceremonie is een ideale manier om mijn trip naar Korea af te sluiten. Prachtig.

Met spijt in het hart keer ik terug naar het hotel om mijn valiezen op te halen en mijn schuld af te lossen. De eigenaar zegt me dat om wille van de betogingen de airport shuttle wellicht niet zal stoppen aan de halte vlakbij. Ik besluit het er toch op te wagen en loop naar de halte. Helaas, aan de halte hangt inderdaad een papier dat niet veel goeds doet vermoeden. Ik spreek één van de honderden politieagenten aan die nog altijd op straat patrouilleren en vraag hen voor mij te vertalen wat er staat. Ik zou naar een nummer moeten bellen voor meer info. Aangezien ik echter een Koreaanse sim-kaart heb die enkel dataverkeer toelaat, besluit ik van plan te veranderen en te bekijken of de metro een optie is.

Ik sleur mijn meer dan twintig kilo zware valies een paar trappen af (geen lift of roltrap te vinden), maar het lukt me niet om in dertig seconden het metrosysteem te ontcijferen en het infopunt waar ze mij zouden kunnen verder helpen is gesloten. Ik besluit na deze halfslachtige poging geen kostbare tijd meer te verliezen: ik sleur mijn valies opnieuw een aantal trappen op en houd de eerste de beste taxi aan die mij wil meenemen. De taxi is niet meteen het meest luxueuze voertuig waarin ik ooit gezeten heb. Het lukte me amper om mijn valies in de kleine koffer te krijgen en het interieur ziet er een beetje afgeleefd uit. Maar ik ben al blij dat ik onderweg ben richting luchthaven.

Na een lange rit waaraan geen einde lijkt te komen, kom ik stipt om 12.30u in de luchthaven aan, twee uur voordat mijn vlucht vertrekt. Ik betaal de taxichauffeur 54.600 won (6600 won tol inbegrepen) en begeef mijn naar de checkin balie. Vol spanning kijk ik het weegmoment van mijn valies tegemoet, maar kijk, ik heb geluk, mijn valies weegt 22,7 kilo, nog driehonderd gram overschot!

Helaas realiseer ik me dat ik in mijn haast mijn nekkussen vergeten ben in het hotel. Jammer, maar dat kussen zal de rest van zijn bestaan in Korea moeten slijten. Ik vind een plek waar ze heerlijke pho noedelsoep serveren (en ja, ik weet dat pho Vietnamees is, maar dat laat ik even niet aan mijn hart komen). De heerlijk warme soep doet deugd en ik voel me na de ietwat gejaagde ochtend weer tot rust komen.

Mijn vlucht naar Schiphol verloopt zonder problemen. Ik ben blij dat er voor het diner bibimbap geserveerd wordt, schrijf wat aan mijn reisverslagen, kijk wat series en een Koreaanse film (te bespreken voor de les Koreaans, uiteraard!) en doe een poging om naar La La Land te kijken. De film weet me echter maar matig te boeien en ik sukkel in slaap voor het einde.

In Schiphol heb ik tweeënhalf uur tijd voor de overstap. Ik koop me een smoothie en vind een plek om mijn laptop op te laden. Na een bijzonder kort vluchtje naar Zaventem, arriveer ik om 22.10u in Brussel alwaar mijn vriend me staat op te wachten in de aankomsthal.

Mijn trip zit er helaas op. Een onvergetelijke eerste kennismaking met Zuid-Korea die zeker naar meer smaakt!

Waarom Zwitserland?

Een vraag die we (na de nodige verbaasde uitroepen) de laatste tijd uiteraard veel krijgen is: “Waarom verhuizen jullie naar Zwitserland?”

Wel, eerst en vooral spraken mijn vriend en ik al jaren over leven en werken in het buitenland. Elke keer als we terug kwamen van een bezoek aan vrienden in het buitenland zeiden we tegen elkaar: dat moet toch een bijzonder boeiende ervaring zijn, zo een leven uitbouwen in het buitenland. Doordat we echter allebei in zeer comfortabele, goed betalende jobs zaten, kwamen we er niet toe om ook effectief stappen te ondernemen om deze droom te realiseren.

Tot we ons in het najaar van vorig jaar de bedenking maakten dat we er allebei niet jonger op worden en dat, als we de stap wilden zetten, het moment nu wel stilletjesaan aangebroken was. Omdat mijn vriend een scherper profiel heeft om de jobmarkt op te gaan, spraken we af dat hij als eerste zou beginnen solliciteren. Afhankelijk van waar hij een job zou vinden, zou ik dan volgen. We maakten een lijstje met landen waar we graag zouden wonen en mijn vriend stuurde zijn eerste sollicitatiebrieven uit.

We moesten een tijdje geduld uitoefenen (het einde van het jaar is niet zo’n goed moment om te solliciteren), maar uiteindelijk kreeg hij zelfs twee jobaanbiedingen, eentje in Genève en eentje in Lausanne. Op 6 maart 2017 (yep, ik zat toen in Korea) hakten we de knoop door en ging hij in op het jobaanbod van het allereerste buitenlandse bedrijf waarbij hij gesolliciteerd had.

Niet veel later boekten we via Airbnb een studio om de eerste maanden te verblijven. Makkelijk om wat te acclimatiseren en rustig op zoek te gaan naar een meer permanente plek om te verblijven (de huurmarkt in Genève en omstreken blijkt nogal een jungle te zijn). Zondag 14 mei rijden we dan voor de eerste keer naar Genève. Voornamelijk met wat kleren en toiletspullen voor mijn vriend, want de studio is volledig uitgerust. Bijzonder handig! Maandag 15 mei start hij dan met zijn nieuwe job en dinsdag 16 mei vlieg ik alweer terug naar België, want ik zal iets langer blijven werken bij mijn huidige werkgever. Kwestie van de overdracht als leidinggevende op een goeie manier te kunnen doen.

Het komt nu allemaal erg dichtbij en ik kijk er enorm naar uit! Spannend!

Niet te geloven…

Dat ik nog maar drie lessen verwijderd ben van het examen Spaans en dat er twee weekends tussen nu en het vertrek van mijn vriend naar Genève zitten! Yikes, dat voorjaar is echt voorbij gevlogen en er staan nog zoveel dingen op mijn todo-lijstje alvorens ik zelf naar Genève kan vertrekken. Zal een versnelling hoger moeten schakelen!

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk