Stressmoment

Laat me deze post beginnen met toe te geven dat ik gisterenavond te laat ben gaan slapen, wat, in combinatie met de geconsumeerde alcohol, ervoor zorgde dat ik me deze ochtend niet zo fris voelde. Ik momenteel ook erg uit naar een moment dat ik wat kan bekomen van de stresserende laatste weken op het werk. Helaas is een cursus Frans volgen in combinatie met de afhandeling van een hele hoop praktische zaken voor de verhuis naar Genève wellicht niet de beste remedie. Zeker niet als je weet dat ik al twee middagpauzes na mekaar in een rotvaart terug gefietst ben naar ons appartement. Gisteren om de fotograaf van de makelaar binnen te laten die ons appartement op een zo aantrekkelijk mogelijke manier in beeld heeft gebracht en vandaag omdat ik met enkele mensen van GIFT Leuven had afgesproken om wat spullen te komen ophalen.

‘k Was dus al niet helemaal in mijn goeie doen en toen ik in de les om 11.50u een berichtje kreeg dat er al iemand voor de deur van ons appartement stond, was ik daar niet zo blij mee. De persoon in kwestie had gezegd dat ze om 12.30u zou langskomen en ik had aangegeven dat ik ‘s middags maar beperkt thuis zou zijn. Ik laat dus via facebook messenger weten dat ik pas ten vroegste rond 12.15u op het appartement kan zijn en spring na de les in zeven haasten op mijn fiets. Gelukkig was het geen probleem voor die dame om nog eens een twee keer langs te komen.

Natuurlijk zat ik nog op het toilet toen de bel ging. Snel mijn kledij gefatsoeneerd en geïnformeerd wat de persoon in kwestie kwam ophalen (kwestie van zeker te zijn dat ik het juiste mee zou geven). Blij dat ik van mijn collectie glazen pottekes vanaf geraakt was, griste ik de sleutel van de tafel en liep de trap naar beneden om mijn rinkelend cadeau te overhandigen.

Helaas, op terugweg naar boven stelde ik vast dat ik in mijn haast de sleutel van mijn fiets van de tafel had gegrist en niet die van de deur van het appartement. Nu moeten jullie weten dat er een veiligheidsdeur in ons appartement staat. Heel goed om je te beschermen tegen inbrekers, maar een merde als je jezelf hebt buiten gesloten. In mijn hoofd begon ik al allerlei scenario’s te overlopen om binnen te geraken. Ik zag me in een flits via het balkon achteraan het terras op klimmen. Maar wat dan verder? Enkel het kleine raampje stond open en dat is vanaf het terras niet bepaald makkelijk te bereiken. Met alleen een fietssleutel in de hand springt een mens helaas niet ver. Al de rest van mijn spullen (iphone, portemonnée) lagen nog op het appartement. En eigenlijk werd ik over een dik uur alweer op het CLT verwacht. Het meest voor de hand liggende scenario was naar de makelaar in Heverlee fietsen die de voorbije zaterdag een reservesleutel van ons ontving.

Maar kijk, het geluk was aan mijn kant: in mijn haast had ik de deur van ons appartement niet achter me dicht getrokken en kon ik dus gewoon via de openstaande deur binnen wandelen. Ik moet jullie niet vertellen dat ik een gigantische zucht van verlichting geslaakt heb, zeker?

Nochtans ben ik sinds mijn vriend naar Genève vertrokken is extra voorzichtig als ik de deur van ons appartement achter me dichttrek. Buiten gesloten worden, is nu zowat mijn grootste angst. En even zag ik die angst bewaarheid worden. Wat zeggen ze ook alweer? Haast en spoed is zelden goed?

Cozy afternoon tea party

De dag na ons Grote Afscheidsfeest waren we uitgenodigd op een cozy afternoon tea party ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de moeder van mijn favoriete Chicago-inwoner. Normaal gezien nemen mijn vriend geen afspraken aan The Day After, maar aangezien ik N, de moeder van onze vriend, zo’n geweldig toffe madam vind, zag ik het helemaal zitten om in de namiddag naar een gezellig feestje af te zakken.

Gelukkig viel de kater de dag nadien heel erg mee. Zowel mijn vriend en ik waren erg moe, maar verder voelden we ons eigenlijk prima. Ik verwachtte van het verjaardagsfeestje een informele bijeenkomst in de tuin met wat thee, koekjes en taart. Boy, was I wrong! Er ging al een klein belletje branden toen aan de inkom een groene loper uitgerold lag en grote ballonnen in roze en wit de inrit opfleurden. We werden welkom geheten door een vriendelijke jongedame die onze jassen, tassen en geschenken in ontvangst nam. Opeen voelde ik me een beetje onnozel met mijn haastig mee gegrist flesje champagne. Al een geluk dat we de fles in een feestelijk zakje hadden gestoken. Uiteraard stond er helemaal nergens onze naam op, maar de jongedame verzekerde ons dat ze onze naam op het geschenk zou schrijven.

We liepen verder en werden zowaar onthaald op rustgevende klassieke muziek, live gebracht door een violiste en een celliste. De tafels waren prachtig versierd met geborduurde tafelkleedjes en bloemstukjes van échte rozen. We feliciteerden uitgebreid de jarige, die er stralend bij liep. Ze kon gerust voor tien jaar jonger doorgaan. Toen ik zag hoe feestelijk al de andere gasten uitgedost waren, kon ik mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik uit gemakzucht mijn favoriete havaianas had aangetrokken. Al een geluk dat deze zilverkleurig zijn en afgewerkt met een steentje, zodat ze nog enigszins een feestelijke uitstraling hebben. Wat niet wegneemt dat mijn vriend en ik ons verschrikkelijk underdressed voelden. En dat overkomt mij werkelijk uiterst zelden.

Zo’n schitterend feest dat vraagt natuurlijk om champagne. En alhoewel ik de dag voordien al meer dan genoeg alcohol verzet had, kon ik het niet laten een glaasje (of twee) te drinken. Daarnaast werden we in de watten gelegd met hapjes geïnspireerd op de Engelse high tea. Hét hoogtepunt van het feest moest echter nog komen: de witroze taart in drie verdiepingen, waarvan N de kaarsjes uitblies samen met haar oudste kleinkind. Echt een prachtig moment.

En laten we dan vooral de professionele fotograaf niet vergeten, die zowaar zijn drone bovenhaalde om luchtfoto’s te maken van het feest. Alleszins inspiratie genoeg opgedaan voor mijn eigen zestigste verjaardag (die uiteraard nog veertig jaar in de toekomst ligt). 😉

Oja, er was ook nog een klein akkefietje met een door de wind in brand gevlogen tafelkleedje, maar dat euvel was snel verholpen door oplettende omstaanders die het vuur uittrapten en de emmer water die over het nog smeulende tafelkleed uitgegoten werd door de toesnellende gastheer.

Het Grote Afscheidsfeest

Zaterdag 15 juli stond al een tijdje aangestipt in onze agenda. Die dag organiseerden mijn vriend en ik het Grote Afscheidsfeest voor onze vrienden op ons appartementje in Leuven. Of de traditie van de jaarlijkse zomerse feestjes ook in de toekomst zal voortgezet worden, dat houden we voorlopig nog onder beraad. Logistiek voorzie ik alvast enkele problemen. 😉

In de aanloop naar ons feestje, tekenden we rond een uur of half zes het contract met de makelaar. Binnenkort komt ons appartement officieel te huur te staan en hopelijk vindt onze makelaar snel een huurder die zorg zal dragen voor de plek waar we meer dan tien jaar gewoond hebben. Na de ondertekening fietsten we in een rotvaart terug naar ons appartement omdat we afgesproken hadden met een vriendin om vóór de start van het feestje samen afhaalfood te eten. Onze vriendin gaat momenteel door een wat moeilijke periode en het leek me belangrijk om even onder mekaar te kunnen spreken.

Helaas viel dat voornemen een beetje in duigen doordat één bevriend koppel anderhalf uur te vroeg kwam opdagen. Ze hadden per ongeluk 18u ipv 20u in hun agenda gezet. Normaal gezien zou ik daar geen probleem van maken, maar nu kwam hun te vroege komst op een bijzonder ongelegen moment, net toen onze vriendin haar hart aan het uitstorten was. Enfin ja, het was een beetje awkward en ik ben er zeker van dat onze vrienden dat gemerkt hebben, maar niet veel aan te doen. Ik kon onze vrienden toch moeilijk terug naar Mechelen sturen?

Ondanks het ietwat ongemakkelijke begin was het feestje zelf een groot succes. En zelfs al hadden mijn vriend en ik geen druppel alcohol extra gekocht, zijn onze gasten er niet in geslaagd zelfs maar de helft van de drank op te krijgen. Ik zal nog wat after-parties moeten organiseren. 😉 De give-away van onze overbodige spullen was daarentegen wel geslaagd, we zijn zelfs van onze twee zakken potgrond afgeraakt!

Ik vond het wel jammer dat veel van onze vrienden er niet bij konden zijn, maar dat viel te verwachten: iedereen heeft kinderen en moet dus noodgedwongen tijdens de zomervakantie op reis. Laat ons hopen dat de gelegenheid zich voordoet om ons te komen bezoeken in Genève. We hebben nog wat drank over. 😉

Mission Vantage B2.2: success!

Vandaag startte ik met mijn twee weken durende zomercursus Frans aan het CLT. Op voorhand had ik een test moeten afleggen om te bepalen wat mijn niveau was. Ik was zeer blij dat ik meteen in de hoogste groep terecht kwam. Uiteindelijk heb ik mijn Frans jaren aan een stuk verwaarloosd en werd ik slechts zeer sporadisch aan deze taal blootgesteld. Met dank aan mijn leerkracht Frans, ongetwijfeld, die de grammatica en de woordenschat er bijzonder goed heeft in gedrild. Er is een reden waarom ik vriendjes ben met de man op facebook. 😉

Deze ochtend werden dan onze mondelinge en schriftelijke vaardigheden getest. Na die testen mochten we naar huis en om 12.15u werden dan de definitieve groepsindelingen bekend gemaakt. Ik heb gisterenavond nog een halfslachtige poging gedaan om wat grammatica te herhalen, maar veel verder dan een paarwerkwoordsvormen ben ik niet geraakt. (Al heb ik de vorige week wel de moeite gedaan om een paar Franstalige podcasts te downloaden.) Ik was dus behoorlijk onzeker over mijn kennis. Gelukkig vielen die testjes veel beter mee dan verwacht en vond ik ergens in mijn achterhoofd nog wat lang vergeten woordenschat terug. En jawel, tot mijn vreugde mocht ik in de hoogste groep (Vantage B2.2) blijven.

De hoeveelheid stof op mijn Frans blijkt trouwens nog gigantisch mee te vallen, want tijdens de eerste serieuze les deze namiddag vond ik dat het tempo eerder aan de lage kant lang. En blijkt dat mijn passieve woordenschat en pak groter is dan die van het merendeel van mijn medestudenten. Zal wel te maken hebben met al die jaren Spaans studeren. 😉

Lucky number 25

Goed, ik zal maar met de deur in huis vallen: na mijn allerlaatste werkdag bracht ik de avond door samen met een collega in het Grand Casino Brussels VIAGE. Niet echt mijn idee, want mijn eerste bezoek aan een casino was zó tegen gevallen dat ik daarna nooit meer een voet in een dergelijk établissement gezet heb. Maar goed, ik had mijn collega beloofd voor een laatste keer samen op stap te gaan en hij had voorgesteld om naar Viage te gaan. En omdat ik ervan overtuigd ben dat een mens soms zijn grenzen moet verleggen (en in fonteinen moet springen), zei ik ja op zijn voorstel. Deels over de streep gehaald met de belofte aan gratis pannenkoeken en hapjes ter gelegenheid van de Franse Nationale Feestdag.

Nadat we onze jassen en rugzakken bij de vestiaire hadden achter gelaten, kocht ik me voor tien euro een lidkaart en trad ik binnen in het oord des verderfs! De (opgewarmde) pannenkoek viel wat tegen, maar ik nam me voor er het beste van te maken tijdens mijn allerlaatste avondje Brussel. Het gratis welkomstdrankje en het fijne gezelschap van mijn collega maakten alvast veel goed. Dat de Franse hapjes geserveerd zouden worden op enkele feestelijk uitgedoste dames, dát had ik alvast niet zien aankomen. Ik had wel wat te doen met de twee meisjes die zich met hun lading hapjes doorheen het publiek van de Viage moesten manoeuvreren op torenhoge naaldhakken. Mochten jullie dit ooit lezen dames: mijn diepste respect dat jullie steeds bleven glimlachen.

Nu moet ik eerlijk zijn dat ik het zicht van al die mensen aan slotmachines een beetje zielig vond. Dat mensen kunnen opgaan in spellen zoals poker en roulette, kan ik goed begrijpen, maar zo’n slotmachine, dat is toch maar een saai iets? Hoe kan je daar nu in opgaan? Enfin, mijn collega wilde graag een gokje wagen aan zo’n ding. Helaas lukte het ons niet om te ontcijferen welke combinatie je nu net moest hebben om te winnen, maar goed, voor een paar cent per inzet, kan een mens niet klagen. Ik was alleszins snel uitgekeken op de Miss Kitty Slot Machine.

Daarna probeerden we ons geluk uit op de roulette. We speelden een paar keer op getallenreeksen, maar toen besloot ik eens zot te doen en in te zetten op één getal: 25. En jawel, zoals de titel al verklapt: we hadden prijs. In één klap veertig euro rijker. Niet slecht als je weet dat we de avond begonnen waren met een budget van twintig euro. We waagden ons nog aan één (verliezend) spelletje en besloten daarna eieren voor ons geld te kiezen en onze winst te gaan opeten in restaurant Saffron. Het eten (een wontonsoepje en een zeebrasem) was eerlijk waar, heel lekker. Een aangename verrassing voor mij alleszins en het kader waarin we aten, kon je, ondanks de neonlichten, bijna gezellig noemen.

wonton soep

zeebrasem

Daarna beperkten we ons tot een paar drankjes aan de bar om te vieren dat we onze winst ondertussen al ruimschoots opgegeten en -gedronken hadden. Waarna we (ik een beetje waggelend) naar het station terugkeerden, om aldaar vast te stellen dat mijn trein afgeschaft was, waardoor mijn collega en ik wel genoodzaakt waren er nog eentje te gaan drinken bij Brasserie 28, vertrouwde stek bij openbaarvervoercalamiteiten.

Afscheid.

Tot mijn allerlaatste minuut op de werkvloer, bleef voor mij het afscheid iets abstract, iets surreëel. Uiteraard wist ik al maanden dat dit afscheid eraan zat te komen en had ik tijd genoeg om mij hier mentaal op voor te bereiden. En toch leek het of dit afscheid zich steeds ergens in de verre toekomst bleef bevinden. Hoewel met de dag het afscheid dichterbij kwam, tot ik de dagen op één hand kon tellen, kreeg ik er moeilijk grip op. Voortgedreven door een hoop deadlines en zaken die ik nog dolgraag wilde afwerken.

Mijn team achter me laten was niet gemakkelijk, maar als ik eerlijk met mezelf ben, moet ik toegeven dat ik dreigde vast te roesten in een te comfortabele positie waarin misschien niet al mijn capaciteiten ten volle benut werden. Aangezien ik een bewuste keuze maakte, vond ik dat tranen niet gepast waren en enkel op het allerlaatste moment van afscheid nemen, vrijdagavond, toen twee van mijn collega’s in tranen uitbarstten, kreeg ik het zelf moeilijk. Ik weet niet of het in mijn vorige blogposts goed tot uiting gekomen is, maar ik heb werkelijk fantastische collega’s: gemotiveerd, sympathiek, intelligent,… Mensen waarvoor ik één voor één door het vuur zou gaan.

Ik hoop dan ook één ding en dat is dat we nog contact zullen houden, ondanks de kilometers die ons scheiden.

Als aandenken, enkele foto’s van mijn voormalige werkomgeving:

IMG_4833[1]

IMG_4858[1]

De laatste der afscheidslunches: nummer negen

De laatste afscheidslunch in het rijtje was ongetwijfeld de meest bijzondere. Samen met mijn team hief ik voor de laatste keer het glas op onze uitmuntende samenwerking. Zelfs onze gepensioneerde oud-collega was voor de gelegenheid naar Brussel afgezakt. Een gebaard at ik ten zeerste wist te appreciëren.

Omdat we de vorige keer zo’n fijne tijd hadden bij Pré de Chez Nous, hadden we hier opnieuw gereserveerd. Om te vermijden dat we te lang moesten wachten, had één van mijn collega’s mooi op voorhand onze menukeuzes doorgegeven. Helaas, bleken deze menukeuzes ergens onderweg verloren gegaan te zijn en hadden ze nooit de kok bereikt. Het strafste van al was dat we een volledig nieuwe menu voor de neus kregen, een menu dat radicaal verschilde van het menu dat op de website stond. Enfin ja, allemaal geen ramp natuurlijk, maar wel weinig professioneel.

Wij lieten dit kleine akkefietje uiteraard niet aan ons hart komen en bestelden een flesje schuimwijn om te klinken op dit bijzondere moment. Wat volgde was een zeer fijne maaltijd in goed gezelschap, vergezeld van een lekker glaasje biologische wijn. Ik zal later met plezier terugblikken op al deze mooie momenten, vastgelegd in mijn geheugen en hier op yab.be.

Al moet me toch van het hart dat om half drie van tafel gaan voor een driegangenmenu (en dat terwijl onze groep om 12u in het restaurant arriveerde), echt niet door de beugel kan. Jammer, want het eten was naar goede gewoonte, weer uitstekend.

boeuf mariné et bettes:

poisson rôti, aubergines et courgettes sautées:

cheesecake:

Afscheidslunch nummer 8

Oorspronkelijk was deze lunch gepland als een onderonsje met de collega die pas terug aan het werk is na haar bevalling, maar onder het motto: hoe meer zielen, hoe meer vreugd, waren we uiteindelijk toch weer met zes personen. Een aantal deelnemers speelden een beetje vals, want die waren ook al van de partij voor afscheidslunch nummer 6, maar hey, dat zien we graag door de vingers.

We gingen voor smakelijk Vietnamees bij Da-Kao II en natuurlijk kon ik het niet laten om een vissoepje te bestellen. Dat bleek een nogal grote portie te zijn, dus ik was al blij dat we ons oorspronkelijk idee om een voorgerechtje te bestellen, hadden laten varen.

IMG_4832[1]

Fijne lunch, fijne mensen! En ik kreeg nog een smakelijk geschenkje als afscheidscadeau!

IMG_4836[1]

Het Noodlot

Dat was de titel van een e-mail die ik vandaag ontving van een collega. Normaal ben ik niet de persoon van het dramatisch woordgebruik, maar eerlijk waar, ik weet niet hoe dit anders te omschrijven. Na het verschrikkelijke verlies dat zij en haar partner eerder dit jaar moesten incasseren, komt nu het bericht dat ze hoogstwaarschijnlijk borstkanker heeft. Ik heb haar bericht drie keer moeten lezen voordat het goed en wel tot me doordrong. Ik kon het gewoon niet geloven. Het lijkt wel één of andere wrange grap van het universum. Zo’n nieuws krijgen terwijl zij en haar partner nog volop bezig is met het verwerkingsproces van de misgelopen zwangerschap.

Echt, er zijn geen woorden voor.

Afscheidslunch nummer 7

Yep, yep, we blijven de Brusselse horeca steunen. Deze middag genoot ik samen met mijn rechtstreekse baas en de twee andere stafleden van een heerlijke bentolunch bij de Samourai. Tot mijn grote verbazing vertelde mijn collega-teamverantwoordelijke dat hij nog nooit in zijn leven sushi gegeten had. Nu weet ik dat West-Vlaanderen niet het meest vooruitstrevende gedeelte van het land is, maar je gaat mij toch niet wijsmaken dat ze in het supertoeristische Ieper geen sushizaken hebben? Waarschijnlijk gewoon een conservatieve eter. Al strekt het hem tot eer dat hij zijn bentobox volledig heeft leeggegeten.

IMG_4828[1]

Yet Another Blog

Life on my side

persoonlijk