Met een verrassingsgast, zowaar! Deze middag had ik afgesproken met een collega om wat bij te praten. We hebben allebei een heel drukke agenda waardoor we elkaar op het werk zelf vaak mislopen. Dus deze lunch kwam op een uitstekend moment. En kijk eens aan, vlak voor onze geplande lunch had mijn collega een overleg gehad met een dierbare oud-collega die ook honger had! En zo werd onze lunch met twee uitgebreid met één extra persoon. Een onverwachte en zeer fijne verrassing. Al liet ik de carbonara deze keer aan mij voorbij gaan. 😉
De vorige keer dat ik met mijn vriendin uit Tongeren had afgesproken was al geleden van september 2023! Ik sta er telkens weer van verbaasd hoe snel de tijd vliegt. Voor deze gelegenheid had ik een tafeltje voor twee gereserveerd bij Sips, omdat dat ene glas wijn dat we daar een tijdje geleden dronken, beslist naar meer smaakte.
Mijn vriendin en ik startten onze maaltijd met een werkelijk uitstekende portie wagyu. De dun gesneden plakjes smolten haast letterlijk op onze tong. Een waar feest voor de smaakpapillen. Vervolgens deelden we de dorade met orzo en shiitake, een perfect bereid stukje vis, en eindigden we de maaltijd met een heerlijk dessert. Ik koos voor de appel met kaneel en rum. Terwijl we genoten van de maaltijd namen we uitgebreid de tijd om bij te praten. Ik was alleszins blij om horen dat mijn vriendin op relationeel vlak in kalmer vaarwater terecht is gekomen, alleen spijtig dat er nu wat spanningen zijn met haar zoon, die volgens mij gewoon op zoek is naar zichzelf. Ik duim alvast dat ze eruit geraken.
Bij elk gerechtje dat we aten, liet ik me een wijn aanraden door de vriendelijke sommelier. Ik was persoonlijk bijzonder gecharmeerd door de Stein Schaden uit Oostenrijk, een fantastische Grüner Veltliner, waarmee we de maaltijd waren gestart. Aangezien ik nog een cadeautje zocht voor het diner bij onze vrienden komende zaterdag, nam ik zo’n flesje mee naar huis. Ben er zeker van dat dit flesje in de smaak zal vallen!
Een beetje een onverwachte lunch op deze eerste werkdag van de week, want ik was eigenlijk de invaller voor de invaller. Derde keus, dus. 😉 Initieel was ik best wel zenuwachtig voor deze lunch, want ik moest onze grote baas vergezellen voor een ontmoeting met belangrijke business partners uit Québec en de ganse lunch zou ik Frans moeten spreken. Nu is mijn Frans niet zo slecht, maar het niveau B2.3 waarvoor ik vorig jaar met vlag en wimpel slaagde, is toch iet of wat weggedeemsterd ondertussen. Vooral omdat ik nog amper de kans krijg om Frans te spreken en ik in deze context wel geacht werd twee uur een intelligente conversatie over complexe werkgerelateerde onderwerpen aan te gaan. En dat Québécois Frans vind ik niet altijd even makkelijk te verstaan.
Kwam daar nog eens bij dat mijn baas uiteraard te laat op de afspraak was en ik in mijn eentje onze drie gasten moest entertainen, maar hey, blijkbaar helpt een beetje gezonde adrenaline, want ik denk niet dat ik het er slecht vanaf heb gebracht. Toegegeven onze gasten spraken Frans met slechts een licht Québécois accent, waardoor ik hen perfect verstond. Al was ik toch wel opgelucht toen mijn baas een kwartier later alsnog aan tafel opdook. 😉
En oja, Les Brigittines is echt een pareltje. Wat een prachtige brasserie! Al had ik liever iets verder van het haardvuur gezeten, want mijn rug kreeg het op een bepaald moment wel heel erg warm. Trouwens de eerste keer in mijn leven dat ik paardenfilet met wulken en waterkers at. Zoveel plekken zijn er sowieso al niet meer waar er paardenvlees op het menu staat en dat in combinatie met wulken en de saus die recht vanuit de pan op mijn bord werd geschept. Het was heerlijk!
De datum stond al wekenlang in mijn agenda: zaterdag 31 oktober zou ik fancy gaan dineren met mijn lieve collega om haar nieuwe job te vieren. Superblij voor haar, want ze blijft in een leidinggevende positie, maar keert inhoudelijk terug naar een oude liefde. En tegelijkertijd superblij dat ze haar nieuwe uitdaging gewoon in onze eigen bedrijf gevonden heeft. Interne jobmobiliteit for the win!
Ik liet de keuze van het restaurant aan haar over en naar goede gewoonte koos ze er weer een pareltje uit: huiskamerrestaurant Les Années Folles, waar de culinaire ervaring letterlijk begint bij het aanbellen. Ceci n’est pas un restaurant! Neen, dit is een ontdekkingstocht die ons langs talrijke heerlijke creaties van de chef bracht. Uiteraard gingen we voor het maximaal aantal gangen. En dit in combinatie met het bob-arrangement. Waardoor ik op het einde van de maaltijd nog een plekje had voor een dessertwijntje en een glas rum als digestief. Alleen spijtig dat er nergens een kaartje met een overzicht van het menu beschikbaar was. Dat miste ik echt. Ook om achteraf terug te kijken op wat je exact gegeten hebt.
En gelukkig mocht ik na al dat lekkers blijven slapen bij mijn collega, zodat ik me niet moest haasten om de laatste trein van Berchem naar Leuven te halen.
Superleuke avond gehad op Leuven by Night met Jan en zijn oudste zoon, terwijl Goofball moest werken op een event. Ocharme.
Ik startte de avond in mijn eentje klokslag 18u op het Martelarenplein voor het aansteken van de kerstverlichting. Ik weet niet goed wat ik ervan verwacht had, maar spectaculair was dit bepaald niet. Na een eerste mislukte poging hield Showkoor Upbeat er de sfeer in door van een iets hoger getal te beginnen aftellen naar nul. En bij de tweede keer ging de kerstverlichting gelukkig wel branden!
Vervolgens trok ik richting Bondgenieten voor het avondmaal. Ik startte met een gratin met shiitake van Laura Massa, at een heerlijke taco van El Taco Loco, bewonderde tijdens mijn wandeling de mooi verlichte straten en spotte zowaar een zingend cadeautje en een heuse DJ Caravan. Ik beëindigde mijn avondmaal met een portie raclette van Elsen Kaasambacht. Heerlijk!
Op het Mathieu de Layensplein trof ik Jan en zijn oudste en vervolgens trokken we samen verder op verkenning in de Leuvense straten. In de Bondgenotenlaan dronken we een glas champagne om het goede doel van Zonta Leuven te steunen. Vrouwen empoweren met een glas champagne, hoe kan ik daar neen tegen zeggen? De meest spectaculaire act die we ontmoetten, was ongetwijfeld die van Vuuract in de Diestsestraat. Because, well, fire!
En natuurlijk sloten we de avond af met poffertjes als dessert. Supergezellig!
Gisteren spoorde ik naar Antwerpen voor een date met mijn lieve vriendin die haar tijd verdeelt tussen Roeselare en Antwerpen. Een tijdje geleden ontving ik immers een uitnodiging voor de boekvoorstelling van De Boerentoren, het favoriete vastgoedproject van een ander Antwerps icoon. Aangezien deze persoon weet hoe een feestje te bouwen, leek me dit wel iets om samen met mijn vriendin naartoe te gaan.
En jawel, bij het binnentreden van de Handelsbeurs kregen we meteen een glas champagne in onze handen gestopt, dat vervolgens gul werd bijgeschonken. En ja, natuurlijk waren de hapjes bij het champagne-aperitief voortreffelijk. Na de speeches volgde de officiële overhandiging van het boek aan de opdrachtgever en werden we uitgenodigd om te genieten een fenomenaal lekker walking dinner. Alleen jammer dat het wringen was om een plek aan een statafel te versieren. Altijd een uitdaging bij walking dinners. En ja, de wijn was even lekker als de champagne bij het aperitief.
En toen moest het hoogtepunt van de avond nog komen. Alle aanwezigen werden getrakteerd op een heus concert van Helmut Lotti. En je kan veel van de mens zeggen, maar zingen kan hij. En persoonlijk denk ik dat het een goede keuze was om dat haarstukje terug op zijn hoofd te zetten. Helmut heeft trouwens nog verrassend soepele heupen voor iemand van zijn leeftijd.
Midden in het optreden vond echter hét cringe moment van de avond plaats. Dat de organisator van dit event er niet altijd even politiek correcte meningen op nahoudt, mag niemand meer verbazen. Maar de vrouwonvriendelijkheid van zijn uitspraken stootte mijn vriendin en mezelf zodanig tegen de borst dat we even buiten moesten gaan bekomen. Mijn conclusie is dat je veel vergeven wordt als je maar genoeg geld hebt. En die Romeinse optocht was er werkelijk ver over. Die arme Helmut wist niet goed waar kijken.
Vandaag is het weer zo mogelijk nog slechter dan gisteren. Omdat we vandaag niet gebonden zijn aan een bepaalde timing ontbijten we op het gemak om 8.35u. De dame die het ontbijt bezorgt, blijft maar schotels aandragen en het lukt ons zelfs niet om al het fruit op te krijgen.
Omdat het zo hevig regent, besluiten we de kat wat uit de boom te kijken en gezellig te relaxen op ons appartement tot het weer verbetert. Gelukkig ziet het tegen 10.30u iets beter uit en besluiten we naar het tabaksmuseum te gaan. De rit om daar te geraken is alleszins bijzonder uitdagend door de mist en regen. Jullie mogen ervan uitgaan dat mijn vriend erg voorzichtig gereden heeft.
Het Museu do Tabaco in Maia laat zich nog het best omschrijven met de Engelse term ‘quaint’. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat ik van het museum moet denken. Ik vermoed alleszins dat een museumprofessional een stevige kluif aan dit museum zou hebben om er echt een samenhangend geheel van te maken. Maar de gebouwen waar vroeger tabak te drogen hing, zijn interessant om te bezoeken en een aantal filmpjes geven meer inzicht in het proces van de tabaksverwerking. Iets waar wij sinds ons bezoek aan Cuba uiteraard alles van weten! Het gebouw waarin het museum zich bevindt was trouwens tot 1988 een werkende tabaksfabriek.
Na ons bezoek aan het tabaksmuseum bewonderen we de onstuimige oceaan vanaf de vlak bij elkaar gelegen Miradouro Maia en Miradouro do Frade. Aan de stevige golven te zien, denk ik niet dat we vandaag zullen gaan zwemmen in de Atlantische oceaan. 😉
Vandaag worden we bij het opstaan voor het eerst geconfronteerd met de toorn van de weergoden van de Azoren. Het is echt barslecht weer. We hopen vurig dat het weer nog omslaat, want fietsen en kayakken in de regen is allesbehalve plezant. Stipt om 8.15u zitten we aan het ontbijt met een mooi aanbod aan lokale producten en brood. Hoe het juist komt weet ik niet, maar we hebben duidelijk te veel tijd genomen om te ontbijten. Sete Cidades blijkt meer dan anderhalf uur rijden van onze verblijfplaats en we moeten daar al om 10u zijn. Een verkeerde inschatting van onze kant.
Onderweg lijkt het weer alleen maar te verslechteren: onze kleine huurwagen wordt gegeseld door regen en wind en we voelen de moed iet of wat in onze schoenen zakken. Ik besluit te bellen naar Futurismo, de organisatie bij wie we onze self guided tour geboekt hebben, en te vragen of het mogelijk is om onze boeking te verzetten naar zondag. Volgens de huidige weersvoorspellingen zou het weer dan beter zijn. En oef! Het blijkt helemaal geen probleem om de boeking te verplaatsen. Een pak van ons hart.
Change of plans dus. São Miguel is bekend voor de thee, dus besluiten we een bezoek te brengen aan de oudste theeplantage van het eiland: Chá Gorreana, waar sinds 1883 thee gekweekt en verwerkt wordt. Wij zijn duidelijk niet de enige toeristen die door het slechte weer hun plannen hebben moeten omgooien. Het is er behoorlijk druk. We werpen een blik op de mooi onderhouden theeplantages, leren hoe thee gemaakt wordt en mogen zo veel gratis thee drinken als we willen. We twijfelen even of we iets zouden kopen in de mooie shop, maar alles is er duidelijk veel duurder dan op de andere eilanden. São Miguel is duidelijk het meest toeristische eiland van de Azoren.
Onderweg naar Caldeira Velha stoppen we bij Miradouro de Santa Iria om te genieten van het uitzicht, dat zelfs bij slecht weer nog mooi is. We parkeren op de parking bij Caldeira Velha, maar beslissen uiteindelijk ons bezoek uit te stellen naar een ander moment. Ook de shuttlebus die een aantal bezienswaardigheden in het natuurpark aandoet, laten we voor wat het is. We moeten nog drie kwartier wachten op de volgende shuttlebus en het weer is echt te slecht.
Verder dus naar Ribeira Grande. Volgens googlemaps zouden er heerlijke bifanas te krijgen zijn bij Bifanas à Ferreirinha, maar bij aankomst daar blijkt de kraam jammer genoeg gesloten. En zo belanden we bij Nana Coffee waar ik mij beperk tot een very basic lunch met boterhammen met kaas en hesp en stiekem een beetje jaloers ben op de bifana vna mijn vriendje. Onze serveerster heeft duidelijk een slechte dag, want echt vriendelijk is ze niet.
Omdat het weer nog altijd kwakkelt, besluiten we een bezoek te brengen aan het Arquipélago Arts Center. Deze voormalige tabaksfabriek werd mooi gerestaureerd in 2014 en het is vooral de architectuur die het bezoek de moeite maakt. De hedendaagse kunst op zich is niet zo bijzonder.
