Wat? Geen stralend zonnetje deze zon-dag? Uit-zon-derlijk, want 2020 zal niet alleen de geschiedenisboeken ingaan als het jaar van de coronaviruslockdown, maar ook als het droogste jaar sinds de start van de metingen. Mark My Words.

Maar ook een grijze hemel mocht de pret niet drukken. Vandaag hadden mijn vriend en ik immers een cambio geboekt om een bezoekje te brengen aan het meest romantische kasteel van Vlaanderen: het Kasteel van Gaasbeek. Nog open tot eind augustus om vervolgens voor tweeënhalf jaar te sluiten voor een zeer grondige renovatie.

Toegegeven, het was een beetje raar om na zo lang alleen gefietst en gewandeld te hebben opnieuw in een wagen te kruipen. Maar hey, onze cambio zag er helemaal spik en span uit. Niets om ons zorgen over te maken dus.

Na een rustige autorit (hoera voor weinig verkeer op de weg) parkeerden we onze cambiowagen op de parking en liepen we langs de prachtige beukendreef naar het kasteel. Aan de ingang stond een dame met een mondmasker ons op te wachten. Het duurde even voor ze onze namen op de reservatielijst terugvond en ik begon al te vrezen dat ik me van dag had vergist, maar hey, we stonden er toch op. Ik betaalde onze tickets aan het onthaal en voorzag mijn vriend en mezelf van een sticker om het kasteel te bezoeken. Maar eerst moesten we nog snel wat foto’s maken van de prachtige pauw die zijn staartveren maar ál te graag aan de wereld wilde tonen.

Opeens hoorden we achter ons echter een alarmerend gepiep. Bleek dat drie kuikens van mama-pauw in een houten bak in de grond terecht waren gekomen, waar ze onmogelijk uit konden ontsnappen. Mama-pauw over haar toeren, want ze kon haar piepende kuikens niet redden uit deze val. Mijn vriend en ik overwogen even om de kuikens achterna te springen, te vangen en ze zo met hun mama te herenigen, maar plots herinnerden we ons dat pauwen niet zo vriendelijk zijn als ze eruit zien. Toch maar de bewaking gealarmeerd, die ons verzekerde dat ze de kuikens zouden redden.

En zo konden mijn vriend en ik met een gerust gemoed het kasteel bezoeken. Echt, het loont de moeite om op dit moment een museum of een andere erfgoedlocatie te bezoeken. Je zal nog nooit zo ongestoord van al dat moois hebben kunnen genieten. Mijn vriend en ik waren telkens de enige in de kamers die we bezochten. Wat maakte dat we elke detail op ons gemak in ons konden opnemen. En ja, ik besef maar al te goed hoe deze crisis inhakt op onze samenleving, maar soms heeft een crisis ook onverwachte voordelen. Al zou ik bij een toekomstig bezoek mijn mondmasker toch uit laten. Zo oncomfortabel dat die dingen zijn!

Na het kasteel stond de Museumtuin op het programma, waarvan ik alleen nog maar een klein stukje gezien had. Ik was echt onder de indruk van deze indrukwekkende en perfect onderhouden tuin. Vooral het leifruit zal me bijblijven. Ik kan me amper voorstellen hoe arbeidsintensief het onderhoud van deze prachtige tuin moet zijn. Al merkten we ook hier dat de natuur naar regen snakte. En zelfs al was het de ganse namiddag zwaar bewolkt er viel amper een druppel of twee uit te lucht.

Na ons bezoek aan de museumtuin was het tijd voor een pauze. Een ijsjes-pauze bij de Krijmerie. Mijn vriend en ik waren net een grote groep voor, die ongetwijfeld dachten dan de regels van social distancing niet op hen van toepassing waren en kochten ons allebei een ijsje met twee bolletjes. Yummie!

Omdat we langer dan gepland over ons bezoek aan de museumtuin gedaan hadden, bleef er niet meer zoveel tijd over voor een wandeling rondom het kasteel. Nuja, geen erg, dat geeft ons een reden om nog eens terug te komen wanneer de renovatie van het kasteel voltooid is.

En ja, omdat decadent zijn geen zeer doet, sloot ik het weekend af met een gegrilde kreeft van Van de Weyer.