Nog nooit werd het woord negatief zo positief onthaald als vandaag. Al vond ik het wel ontluisterend te moeten vaststellen dat het 72 uur duurde alvorens ik over mijn resultaten kon beschikken.
persoonlijk
Roscoff – 1 augustus 2020
Het eerste wat ik lees na het wakker worden deze eerste dag van de maand augustus is de coronaberichtgeving uit België. De cijfers blijven stijgen, dus dat is weinig hoopgevend. Het ziet ernaar uit dat die tweede golf zich vroeger voordoet dan verwacht. Al ben ik nog steeds erg blij dat mijn vriend en ik erin geslaagd zijn op vakantie te vertrekken deze zomer. Niet meteen de bestemming die we oorspronkelijk voor ogen hadden, maar ik moet toegeven dat Bretagne echt de moeite is.
In ons hotel Chez Janie nemen ze de coronamaatregelen trouwens heel serieus. De kamers worden niet schoongemaakt als je er minder dan drie nachten verblijft en je moet zelf aangeven aan de receptie of je propere handdoeken of toiletpapier nodig hebt. Bij het ontbijtbuffet zijn alle etenswaren afgeschermd en moet je aanwijzen wat je wil. Een vriendelijke dame legt vervolgens alles op jouw bord.
Mijn maag en darmen lijken vandaag aan de beterhand, maar aangezien ik nog steeds geen hongergevoel heb, besluit ik het bij een infusie te houden en verder niets te eten. Mijn vriend en ik maken een wandeling door het lieflijke Roscoff. Vooral de mooie kerk met de prachtige klokkentoren en de vele verwijzingen naar de zee spreekt me aan. Via een smal steegje komen we terecht aan de waterkant. Het is eb en het water is meters ver terug getrokken. Echt indrukwekkend om te zien. We lopen opnieuw over de pier, maar de koude wind maakt dat we snel rechtsomkeert maken. Gelukkig zien we tussen de grijze wolken hier en daar een streepje blauw. Hopelijk slaagt de zon er deze namiddag in het wolkendek te doorbreken.
‘s Middags waag ik mij aan een Bretoense pannenkoek met caramel en appeltjes. Ik heb nog steeds geen hongergevoel, maar deze suikeroverdaad smaakt me echt. Dat is alvast een goed teken!
De zon is ondertussen, zoals gehoopt, weer volop van de partij. We hebben de smaak van het wandelen te pakken en maken vanuit Roscoff een lange wandeling langs een prachtige baai. Ik maak wat foto’s van een zilverreiger die zo vriendelijk is net een visje te vangen wanneer ik afdruk. We genieten van de mooie stranden en het spel van eb en vloed.
De namiddag sluiten we af in Le Jardin Exotique et Botanique de Roscoff, een prachtige botanische tuin met een schitterend uitzicht op de zee. Dikke aanrader voor plantenliefhebbers.
We komen ook langs een groot veld vol ajuinen. Wisten jullie dat roze ajuinen de specialiteit zijn van Roscoff? Je kan in elke souvenirwinkel bussels uien kopen. Beetje bizar, toch wel.
Mijn pannenkoek lijkt goed verteerd te zijn, dus boeken we voor het avondmaal een tafeltje voor twee in de Bistrot de la Mer, een restaurant dat er vanaf de buitenkant niet al te geweldig uit ziet, maar een erg gezellig interieur heeft mét een grote bak vol levende kreeften. Ik geniet van een voorgerechtje met Sint-Jacobsvruchten en zeewier en witte koolvis (lieu jaune) als hoofdgerecht. Ik durf het zelfs aan om twee bolletjes sorbet als dessert te eten. Mijn vriend bestelt een calvados om de maaltijd af te sluiten, maar moet zijn verzoek maar liefst drie keer herhalen voordat de sympathieke jongedame die ons bedient door heeft waarover hij het heeft. De heer die alleen zit te dineren aan het dichtstbijzijnde tafeltje haalt zijn schouders op, hij had het duidelijk wel begrepen.
Fijne dag!
In quarantaine
Deze namiddag minder goed nieuws gekregen. Eén van de collega’s met wie ik maandag in vergadering zat, heeft positief getest op COVID-19. Gelukkig heeft hij geen symptomen en gaat het verder prima met hem. Uiteraard belde ik meteen naar mijn dokter van zodra ik het nieuws hoorde, om zo snel mogelijk zelf een test te laten afnemen. Dat kon gelukkig nog vlak voor sluitingsuur.
Terwijl ik ongeduldig zat te wachten tot ik op mijn fiets kon springen om mij als de bliksem naar de terreinen van OHL te begeven, kreeg ik telefoon van een vriendelijke dame verantwoordelijk voor de contact tracing. Ze bezorgde mij alle nodige informatie zodat ik gratis een test kon laten afnemen en deelde mij mee dat ik (en de andere aanwezigen van mijn team die op de vergadering waren) tot maandag 28 september in quarantaine zal moeten. Dat is uiteraard een stevige streep door mijn rekening, want ik had de komende werkweek gepland vier keer naar Brussel te gaan om een aantal vergaderingen fysiek mee te maken, maar goed, iedereen zal het met mijn digitale aanwezigheid moeten stellen. En ook het gepland kennismakingsetentje met de vriendin van mijn vader zal even de koelkast in moeten. Liever dat dan ongewild iemand ziek maken.
Het afnemen van die test viel trouwens heel goed mee. Ik zal niet zeggen dat het aangenaam was, maar ik had mij aan veel erger verwacht. Ik kreeg zelfs complimentjes voor mijn koelbloedigheid van de zeer sympathieke arts die de test afnam.
En nu is het wachten op de uitslag.
Een zondagse wandeling door de Landes van Kortrijk
Onze Kortrijkse zondag goed begonnen met een heerlijk ontbijtje. Pluspuntje voor het perfect gekookte zachte eitje en de warme (!) honing met dille. Tijdens het ontbijt hadden we een gesprek met de uitbater van B&B OYO. Hij wist ons te vertellen dat tot nu toe de B&B’s in Kortrijk het nog redelijk ok deden, maar dat vooral de resultaten voor de hotels desastreus waren, met bezettingsgraden van rond de twintig procent. Hij was blij dat voor hem tot nu toe de schade beperkt was gebleven, maar vreesde voor het najaar. Door de mooie zomer zijn veel Belgen in eigen land op reis geweest en die kozen duidelijk voor kleinere B&B’s en verblijven in het groen. Van zodra het weer slechter wordt, zal dat binnenlands toerisme echter wegvallen en moet zijn B&B het vooral hebben van zakenlui die naar congressen, beurzen een evenementen in Kortrijk Xpo komen. En we weten allemaal dat er dit najaar niet veel georganiseerd zal worden…
Na het ontbijt pakten we onze koffer en lieten we deze achter in de lockers van Kortrijk Station. Aangezien ik mijn vriend een overdosis cultuur wilde besparen, kozen we vandaag voor een wandeling van 11 km door Aalbeke en Rollegem, in de groene rand van Kortrijk. Een fijn ritje van de blue-bike bracht ons naar het startpunt van de wandeling: de Sint-Corneliuskerk in Aalbeke.
De wandeling bracht ons langs de Hoogmolen, met zijn 300 jaar de oudste molen in West-Vlaanderen, en prachtige rurale landschappen. Mijn vriend en ik kwamen op onze wandeling amper mensen tegen.
We weken een klein beetje van onze route af om een blik te werpen op de mooie Sint-Antonius Abt Kerk in Rollegem.
En ontdekten nog een paar andere religieuze symbolen in het landschap:
Het meest bijzondere op onze tocht was echter de site van Houtimport Vandecasteele, een prachtig voorbeeld van een bedrijf dat op een positieve manier zijn stempel op de omgeving drukt. Erg onder de indruk van de prachtige architectuur van de loodsen én van de gigantische boomstammen die nog verwerkt moesten worden.
Terug bij het startpunt van onze wandeling, aten we een late lunch bij de Labberleute. En ja, ik bestelde opnieuw garnaalkroketten. Sue me!
De terugweg naar Kortrijk was bergaf, dus we konden goed vaart maken op onze bleu-bikes. We trapten flink door in de hoop om de trein van 15.58u nog te halen. Ik zetten de blue-bikes weg terwijl mijn vriend spurtte naar de lockers. Het zou echt erop of eronder worden. Helaas, het werd eronder. Terwijl ik stond te wachten op het perron op mijn vriend, kreeg ik een bericht dat de lockers niet open gingen. En daarmee vervloog de kans om de trein van 15.58u te halen.
Ik vervoegde mijn vriend bij de lockers, die blijkbaar niet open te krijgen waren, ook niet met de speciale code van de loketbediende. En de technieker kon pas om 10u maandagochtend langs komen op het probleem te fixen. Sorry, maar dat was gewoon niet acceptabel. De koffer bevatten ons beider laptops, mijn bril en lenzenproducten een hoop toiletspullen. De loketbediende bood ons geen enkel alternatief aan. We zagen twee opties:
- optie één: zondag naar Leuven sporen (godzijdank zat de sleutel van ons appartement in de rugzak die we hadden meegenomen) en maandagochtend heen en weer sporen naar Kortrijk om de koffer op te halen,
- ofwel optie twee: een bijkomende nacht in Kortrijk verblijven om de dag nadien onze spullen op te halen.
Na wat overleggen bleek dat optie twee (een nacht langer in Kortrijk blijven) geen optie was. We hadden geen reservekleren (en we stonden flink in het zweet na deze wandel- en fietstocht), geen lenzenproducten en natuurlijk had ik net dit weekend mijn maandstonden. Ik zou dan direct naar een apotheker en een winkel moeten gaan om ons van het nodige te voorzien. Bovendien nam mijn vriend maandag deel aan een online cursus die al om 9u startte. Vrij lastig, zonder laptop…
Optie één leek me ook niet echt aanlokkelijk, want dan zou ik maandag een ganse voormiddag verliezen aan het heen en weer sporen. Dus opnieuw de loketbediende wat onder druk gezet. Was er geen mogelijkheid dat de koffer maandagochtend zou nagestuurd worden naar Brussel zodat ik niet de ganse tocht heen en weer zou moeten maken? Neen, dat was onmogelijk: er mochten geen items van klanten meer met de interne post meegestuurd worden. Zelfs niet als deze items opgesloten zaten in de lockers van de NMBS zelf. Echt, klantvriendelijkheid, de NMBS heeft dat duidelijk uit haar woordenboek geschrapt. En ik besef maar al te goed dat de loketbediende daar ook niets aan kon doen, hij kon ons alleen maar de regels meedelen.
Mijn vriend en ik gaven echter niet op en uiteindelijk belde de loketbediende zijn baas, want die had blijkbaar nog een andere manier om die lockers te openen. Serieus! Enfin, we bedankten de loketbediende voor de moeite en besloten even het station te ontvluchten voor een drankje terwijl we wachtten op de aankomst van de baas van de loketbediende. De witte sangria op het terras van oude bekende Souffleur was net wat we nodig hadden om de stress weg te drinken.
En kijk, toen we terug keerden naar het station was onze koffer bevrijd uit de locker! We ondertekenden snel een bewijs dat we de koffer in ontvangst hadden genomen en namen vervolgens de trein naar Leuven van 17.58u, twee uur later dan gepland. Laten we eerlijk zijn, ik heb met de NMBS al ergere situaties meegemaakt en was al lang blij dat ik maandag geen ganse voormiddag op de trein naar Kortrijk en terug zou moeten zitten.
De Foodbag oogst van de week
Gerangschikt van meest tot minst lekker.
Curry met kalkoen, broccoli en groene linzen (waaraan mijn vriend iets te veel kurkuma heeft toegevoegd, vandaar de ietwat gele kleur:
Salade niçoise à la Sana met krielaardappel en gerookte makreel:
Tegenvaller van de week: de spaghetti met scampi’s, gegrilde tomaat en spinaziepesto. Geef mij maar echte pesto en knolselder moet echt wel mijn minst favoriete groente zijn.
En als uitsmijter nog wat avondlijke foto’s van Leuven. Hoog tijd dat we onze wandelfrequentie weer wat opvoeren.
Ceviche op het terras van de Visbar
Gisteren brachten mijn vriend en ik samen met Goofball en haar gezin op anderhalve meter afstand (kinderen zijn een handige buffer) een heerlijke avond door op het terras van de Visbar, een nieuwkomer aan het Leuvense horeca-firmament. De Visbar opende in volle coronacrisis, maar het fijne terras aan de verkeersvrije Tiensestraat en het goeie weer lokten de klanten uit hun kot. Bij mij waren het vooral de smakelijke foto’s op hun instagramaccount die me over de streep trokken.
En het was een heel bijzondere gelegenheid, want Goofball had de succesvolle ingebruikname van een nieuw softwarepakket op haar werk te vieren. Daar hoorde uiteraard een flesje champagne bij! We startten onze avond met schattige viskroketjes (heerlijk!) om vervolgens te genieten van een heerlijke portie ceviche. Goofball’s vrolijke zonen deelden een portie fish and chips, want ja, frietjes!
We sloten de avond af met een glaasje witte wijn in het gezellige stadstuintje van Goofball. Zo zalig dat ons nog een mooie nazomer gegund is.
Frank. Again
Gisteren hadden we een spreker te gast op ons teamoverleg die een presentatie kwam geven over zijn thesis. Speciaal voor deze gelegenheid waren er wat meer collega’s dan gewoonlijk naar Brussel afgezakt. We hadden de grootste vergaderzaal van het gebouw gereserveerd om voldoende afstand van mekaar te kunnen houden en een camera voor de collega’s die van thuis uit zouden mee volgen.
Omdat het zo’n mooi weer was, besloten we ‘s middags een terrasje te doen met de aanwezige collega’s. En ja, na de fijne voorgaande ervaringen kwamen we opnieuw bij Frank. terecht. Spijtig genoeg viel de veggie bowl me deze keer tegen. De croutons waren gigantisch en zo krokant dat ik op anderhalve meter afstand van mijn collega’s niet eens kon verstaan wat ze zeiden door het gekraak in mijn hoofd. En ook de groenten zelf vond ik niet zo lekker. Veel te veel ajuin en te weinig smaak. Erg jaloers op de savoury pancakes die op het bord van mijn collega’s lagen!
Culinaire hoogstandjes bij Taste and Colours in Kortrijk
Normaal zou ik onze belevenissen op zaterdagavond geïntegreerd hebben in de blogpost over ons bezoek aan het Lijsternest en het Roger Raveelmuseum, maar omdat ik zo genoten heb van de culinaire hoogstandjes bij Taste and Colours, vond ik dat dit restaurantbezoek en de wandeling daarheen een eigen blogpost verdiende.
Kortrijk zelf bezochten we ondertussen al een paar keer, maar het blijft een fijne en aangename stad om in rond te slenteren, zeker nu het er rustiger dan normaal was door de coronacrisis. Al besef ik goed genoeg dat dit voor de middenstand een serieuze tegenvaller is. Wel jammer dat het charmante begijnhof grotendeels was opgebroken.
Op basis van tripadvisor reviews reserveerde ik een tafel bij Taste and Colours en waw, wat een topavond! Taste and Colours is een restaurant waar alles af is: van het sobere interieur met daarin geïntegreerd het indrukwekkende kookeiland waar je live kan volgen hoe Chef Dirkjan Decock je gerechten bereidt, over de bijzonder verfijnde gerechten, de zalig lekkere biodynamische en natuurwijnen tot het stijlvolle logo. Chef Dirkjan Decock heeft oog voor detail, zoveel moge duidelijk zijn. Wat me ook zeer aansprak was de originele manier waarop hij groenten in zijn gerechten verwerkte, zelfs in het dessert! Bijzonder origineel!
Omdat we de avond voordien al meer dan genoeg wijn verzet hadden, hielden we het deze keer bij een aperitief en twee aangepaste wijntjes. Het concept van Taste and Colours laat toe om bij elke gang apart te beslissen of je al dan niet een glaasje wijn wilt drinken. Eigenlijk een beter concept dan een all-in prijs voor aangepaste wijnen, wat er vaak toe leidt dat je te veel drinkt op een avond. Bijzondere vermelding voor de fenomenaal lekkere saké met yuzu bij het dessert.
Maar oordeel gerust zelf:
Het kookeiland waar we vlakbij zaten:
Aperitief met appetizers:
Gele biet, pruim, koolrabi:
Rog, knolselder, courgette, eidooier:
schelvis, aubergine, wortel, girolle:
lamsbout, cocos tarbais, oogst van de dag:
Zuring, appel, citroentomaat:
Fe-no-me-naal!
Een namiddag met Stijn Streuvels en Roger Raveel
Zaterdagochtend namen mijn vriend om 9.20u de trein naar Kortrijk. Blijkt dat je er in het weekend zowaar een vol uur langer over doet om te sporen naar Kortrijk dan in de week. En dan moesten we in Brugge station nog een sprintje trekken om onze overstap te halen waarvoor we welgeteld vijf minuten hadden. De trein, het blijft toch altijd een avontuur.
Na onze valiezen afgedropt te hebben bij B&B OYO, trokken mijn vriend en ik de stad in voor een snel middagmaal bij Souffleur op het Schouwburgplein, het eerste er aanvaardbaar uitziende restaurant vlakbij het station van Kortrijk. Ik ging voor één van de meest basic gerechten op de kaart: garnaalkroketjes. Maar echt, soms gaat er niets boven heerlijke garnaalkroketjes! Doe daar nog een versgeperst fruitsapje bij en we hebben genoeg energie opgedaan voor een namiddagje cultuur opsnuiven.
In de namiddag stond er een bezoek aan het Lijsternest en het Roger Raveel Museum op het programma. Omdat beide locaties onmogelijk te bereiken zijn met het openbaar vervoer hadden we een Cambio wagen gehuurd. De Cambio standplaats zou zich ergens aan het station van Kortrijk bevinden. Normaal gezien vallen die wagens van Cambio redelijk goed op, dus we hadden niet meteen problemen verwacht. Helaas googlemaps leidde ons niet naar de juiste locatie en uiteindelijk moesten we in het station van Kortrijk gaan informeren waar zich de Cambio standplaats bevond en dat bleek helemaal niet zo vlakbij het station te zijn als we hadden gedacht. We startten onze zorgvuldig geplande namiddag (voor zowel het Lijsternest als het Museum moest ik op voorhand reserveren) dus meteen al met vertraging.
Gelukkig verliep de rest van de namiddag vlekkeloos. Het Lijsternest toont de woning van Stijn Streuvels zoals deze eruit zag toen de schrijver er zelf nog woonde. En heuse reis terug in de tijd.
Dé topattractie blijft natuurlijk het fenomenale bureau van Stijn Streuvels met het beroemde uitzicht op de omgeving.
Volgende stop: het Roger Raveelmuseum, alwaar mijn vriend en ik een heuse privé-rondleiding kregen. Supersympathiek! De vaste opstelling van de werken in het museum is onlangs veranderd én tot achttien oktober loopt er de zevende biënnale van de schilderkunst met een paar echt fenomenale werken. Allen daarheen, dus!
Een werk van Valérie Mannens speciaal gemaakt voor het Roger Raveelmuseum:
Het werk van Narcisse Tordoir sprak mij het meest aan:
Zeer bijzonder werk van Vedran Kopljar, een kunstenaar waarvan we ongetwijfeld nog zullen horen:
Het museum van Stéphane Beel is natuurlijk ook een kunstwerk op zich.
En natuurlijk, het kleurrijke werk van Raveel zelf:
En als uitsmijter, een heel bijzonder muurschildering van Matthieu Ronsse, die bedoeld is als tijdelijk werk en dus over een aantal maanden zal verdwijnen.
We sloten de namiddag af met een korte wandeling in de groene omgeving van het museum en keerden vervolgens terug naar Kortrijk.
En als uitsmijter wat fotootjes van onze geweldige B&B OYO:
Culinair genieten bij Wald
Deze prachtige vrijdagavond leende zich bij uitstek voor een fietstocht langs het kanaal Leuven-Mechelen en Wijgmaalbroek naar Rotselaar. Een deel van dit traject hadden we trouwens al eens gedaan in volle lockdownperiode. Laat het ons erop houden dat we geweldig blij zijn dat we tegenwoordig onderweg weer ergens kunnen stoppen voor een hapje en een drankje.
En kijk eens wat een prachtige zonsondergang, mét vliegtuig, we onderweg konden bewonderen!
Bestemming van deze fietstocht was Resto Wald, een restaurant dat dezelfde naam draagt als de jongste zoon van onze vrienden uit Rotselaar. Dus moesten we daar ooit wel eens gaan eten! En deze vrijdag was de uitverkoren dag.
Ik moet zeggen dat ik resto Wald iet of wat verkeerd ingeschat had. Ik verwachtte een soort chique brasserie, maar wat we op ons bord aantroffen, was regelrechte gastronomie. Indrukwekkend! En dan die aangepaste wijntjes erbij. Heerlijk! Al moest onze vriendin de wijntjes aan zich voorbij laten gaan (en neen, ditmaal was ze niet zwanger), omdat ze sinds een paar weken een zeer streng dieet (geen gluten, geen suikers) volgt. Knap dat ze het karakter had om neen te zeggen tegen die wijntjes, maar het dieet werkt, want ze was al een kilo of zes kwijt en dat motiveert ongetwijfeld. Het restaurant was trouwens zo vriendelijk om al haar gerechten aan te passen zodat ze perfect binnen haar dieet pasten. Zo hoort dat!
Appetizers:
Zeebaars – koolrabi – granny smith:
Kreeft – watermeloen – bisque – rode curry:
Belgisch ‘Wit-Blauw’ – parmezaan – 45 minuten ei:
Tarbot – cantharellen – lamsoor – zomertruffel:
Duroc varken – kool – wortel – vadouvan:
Chocolade – vijg – karamel – citrus:
Mignardises:
Het moge niet verbazen dat na het verorberen van al dat lekkers de nacht gevallen was. Helaas bleek opeens dat noch het voorlicht, noch het achterlicht van mijn fiets meer werkte. Een recent euvel, want toen we terug fietsten van Bierbeek was er nog niks aan de hand. Beetje vervelend, want het eerste stuk van onze terugtocht leidde ons langs een smal en zanderig slingerpaadje tussen de velden. Bij nader inzien hadden we beter langs de grote weg terug gefietst, want ik zag geen steek. Gevolg: mijn voorband kwam in een voor langs het smalle wegeltje terecht en voor dat ik er erg in had, tuimelde ik de akker in. Al een geluk dat zand zacht valt. Buiten mijn vriend waren er geen getuigen van deze gênante val en ik betwijfel of hij zelf in het pikkedonker veel gezien heeft.
Ik krabbelde snel recht, borstelde het zand van me af en we konden weer verder. Mijn vriend was zo vriendelijk om mij zijn afneembaar voorlicht te lenen, zodat ik toch min of meer zag waar ik fietste en zo geraakten we verder zonder problemen thuis.