Mijn Narwal warmie!
persoonlijk
Een authentieke Geraardsbergse mattentaart
Gekregen van een collega met wie ik vandaag afgesproken had om een theetje te gaan drinken. Mijn collega had mij een tijdje geleden het taartje willen overhandigen, maar toen kon onze afspraak niet doorgaan omdat ze ziek was. Gelukkig blijkt zo’n mattentaart perfect invriesbaar te zijn en konden mijn vriend en ik vanavond dus samen genieten van dit immaterieel cultureel erfgoed.
Laatste business lunch van het jaar 2024
Mijn favoriete IT-collega en ik eindigden het werkjaar in schoonheid met een authentieke Italiaanse lunch bij O Sole Mio, want een lekkere pasta vergezeld van een glaasje prosecco gaat er altijd wel in!
Het weekend afsluiten op de Kerstmarkt
Om nog even in de kerstsfeer te blijven (en omdat we niks in huis hadden om te eten), zakten mijn vriend en ik deze avond af naar de kerstmarkt. Omdat het de laatste avond was, waren spijtig genoeg een aantal gerechten uitverkocht. Heel spijtig, want ik had echt zin in een pulled pork sandwich van Wiseguys. Dus gingen we noodgedwongen voor een cheese louise burger, die zeker lekker was, maar nothing beats pulled pork! Vervolgens kocht ik mij nog een paar vingerloze handschoenen, want ik ben zo iemand die om de haverklap handschoenen kwijt speelt, dus een extra paar is altijd handig. We spoelden de cheeseburger door met een shotje rakija šljivovica. Mijn vriend vond nog een plekje voor een giga bratwurst met kaas erin, die net een tikkeltje warmer had mogen zijn. We sloten ons bezoekje af met garnaalkroketjes en keerden met goed gevulde magen terug naar huis.
Van mij mocht die kerstmarkt gerust nog een weekje langer blijven staan.
Eindejaarsreceptie!
Wat aan het nagenieten van de fijne eindejaarsreceptie deze namiddag. Omdat ik wat laat was met de organisatie, moest ik voor de locatie van ons feestje noodgedwongen uitwijken naar de eetruimte op onze eigen verdieping. Nadeel van deze locatie is dat het bedrijf dat instaat voor de catering in ons magnifieke gebouw enkel catering levert in de vergaderzalen en speciaal daarvoor voorziene ruimtes. Dus niet op de werkverdiepingen. Gelukkig was het wel mogelijk om op voorhand drank en wat nootjes en chips te bestellen, die we dan zelf moesten afhalen bij de catering op het eerste verdiep. Omdat alleen chips en nootjes wat magertjes zijn voor een eindejaarsreceptie, ben ik gisteren zelf nog wat inkopen gaan doen: kerstomaatjes, olijfjes, dips, crackers, kaasjes, salami,… Enfin, allerlei lekkere knabbeldingen.
Gelukkig vond ik een aantal collega’s bereid om samen met mij ‘s middags de drank te gaan ophalen en deze in de frigo’s te tasten. Mijn tetris-skills kwamen goed van pas, want elk vrij plekje in de koelkast werd ingenomen. De schuimwijn had nog een beetje kouder mogen zijn bij de start van de receptie om 15u, maar niemand die daarom maalde. Wel een spannend moment: de eerste receptie met gans mijn nieuw afdeling. Ik improviseerde een korte speech en focuste mij vervolgens op de gesprekken met mijn collega’s.
De locatie op ons eigen verdiep bleek bij nader inzien een voordeel te zijn: zo konden een aantal hard werkende collega’s van de andere afdelingen ook een glas komen meedrinken en zelfs de grote baas kwam even langs. Uiteindelijk raakte bijna alle drank op (zelfs de overschot van een vorig feestje werd weggewerkt) en ook alle hapjes verdwenen aan een snel tempo. Nadat we alles zo goed mogelijk hadden opgeruimd, gingen mijn favorite IT-collega en ik nog even party crashen op een ander feestje op onze verdieping. Een mooie afsluiter van een boeiend werkjaar!
Uitwuiflunch
Deze middag trokken we met de leden van het management naar Resto Henri in hartje Brussel om afscheid te nemen van ons bijna-gepensioneerd lid. Resto Henri bleek iets verder stappen dan ik oorspronkelijk had verwacht, maar de gerechten maakten de lange wandeling meer dan goed. Ons gezelschap van zeven personen kreeg een gezellige tafel toegewezen en natuurlijk werd er meteen een flesje wijn besteld om het afscheid van onze collega/levensgenieter in stijl te vieren. Het eten zelf was trouwens om duimen en vingers af te likken. Spijtig dat dit restaurant zo ver van onze werkplek ligt, want anders zou ik hier zeker vaker komen!
Crudo van Sint-Jacobsoester, pompoen en kaki:
Ballotine van rog, spinazie, girolles, beurre blanc vermouth, Noordzeekrab:
Wijn proeven bij Cuore Italiano
Na de uitspattingen van gisteren bleef ik op zondag lekker lang in bed liggen. Kwestie van weer helemaal in goeie doen te zijn voor de wijnproeverij om zeven uur ‘s avonds bij Cuore Italiano met onze vrienden uit Leuven. Aangezien onze vrienden letterlijk om de hoek wonen, stond ik om kwart voor zeven aan hun deur om samen naar ginder te wandelen. Ze waren nog niet helemaal vertrekkensklaar, dus kwamen we iets te laat aan bij Cuore Italiano, dat al goed vol zat met wijnliefhebbers. Gelukkig was er nog een hoge tafel met drie barkrukken voor ons beschikbaar.
De avond stond in het teken van de wijnen van Conte d’Attimis Maniago uit Friuli, een voor mij minder bekende wijnregio in het noorden van Italië. De wijnmaker was zelf aanwezig om uitleg te geven, iets wat ik altijd kan appreciëren. Ik weet niet juist aan wat het lag, maar voor mij persoonlijk was er niet meteen een wijn die er echt uit sprong. En we moesten ook redelijk lang wachten tussen de proevertjes door. Grappig: de vrienden met wie ik gisteren in het Spaans Dak dineerde, hadden het tijdsslot vóór ons een tafel gereserveerd om wijn te proeven. Toen wij aankwamen rond tien na zeven, waren zij nog bezig aan hun laatste glazen en dat terwijl ze om zeven uur een reservatie hadden in een restaurant. Tja, Italianen zijn niet al te klokvast, dat is een feit. 😉
En ja, ook bij ons liep de proeverij stevig uit. Uiteindelijk stonden we rond negen uur, een half uur later dan gepland, weer buiten. Onze vrienden hadden mij uitgenodigd om na de proeverij samen pizza te eten en aangezien de hapjes bij Cuore Italiano eerder beperkt waren, had ik een stevig hongertje opgedaan. Onze vrienden serveerden flinterdunne pizza met zelfgemaakt deeg, vers uit de oven. Vergezeld van een frisse groene salade was dit helemaal wat ik nodig had. En dat flesje Barolo paste er perfect bij! Beter dan wat we bij Cuore Italiano geproefd hadden, naar mijn bescheiden mening!
Dinner for five at het Spaans Dak
Na mijn fysieke inspanningen van de namiddag (toch meer dan 22.000 stappen bij mekaar gewandeld), was ik blij mijn voetjes onder tafel te kunnen steken in het stijlvolle Spaans Dak. Alleen jammer dat mijn vriend er niet bij kon zijn, die moest wegens ziekte noodgedwongen afhaken en bleef een weekend uitzieken in Genève. Hij was er vrij zeker van dat hij Covid-19 had opgedaan, maar de zelftest was negatief. Al is het natuurlijk steeds mogelijk dat die test verkeerd was. Hij voelde zich alleszins te zien om op en af te vliegen. En zeker met de eindejaarsperiode in het vizier leek het ons beter dat hij wat rust nam.
Jammer, want hij miste door zijn ziekte een supertoffe en culinair hoogstaande avond met onze twee bevriende koppels uit Leuven. Het eten was, evenals het gezelschap, uitstekend. Jammer dat het Spaans Dak zo ver van Leuven ligt, anders zou ik er zeker vaker gaan dineren.
Appetizers:
Kalf / knolselder / paddenstoel:
Sint-Jakobsvrucht / octopus / bloemkool / hazelnoot / ponzu:
Fazant / Witloof / Vijg / Truffel:
Hert / Pastinaak / Peer / Luikse stroop:
Kaasassortiment van Elsen:
Zoetigheden bij de thee:
Na de maaltijd namen we een taxi terug naar Leuven en gelukkig vond ik toch iemand bereid om deze nacht het koude bed met mij te delen:
#DuwMee 2024
Dankzij de overredingskracht van de onvolprezen Goofball zat ik gisteren om 12.57u op de trein naar Sint-Joris-Weert om voor de eerste keer in mijn leven zelf mee te wandelen met #DuwMee ten voordele van Mobile School. De opbrengst van deze editie van #DuwMee gaat volledig naar de productie van vier nieuwe mobiele scholen voor kwetsbare kinderen en jongeren, onder andere in Bolivia en Zambia. Kijk, daarvoor haal ik graag mijn wandelschoenen boven. Al was het even bekijken hoe ik dit kon laten sporen met de afspraak om ‘s avonds samen met vrienden te gaan eten in het Spaans Dak.
Vanaf het station van Sint-Joris-Weert wandelden we naar de Basisschool, waar al de wandelaars zich hadden verzameld op de speelplaats. Ter plekke was er eten en drinken voorzien (dat ik liet passeren, want ik had thuis al gegeten en wilde mij wat sparen voor het avondmaal) en kocht ik mij een fluovestje extra large om over mijn dikke winterjas aan te trekken.
Stipt om 14.05u vertrok de groep in een lang, kleurrijk lint voor een mooie wandeling doorheen de bossen van Oud-Heverlee en Leuven. Op voorhand had ik me wat zorgen gemaakt om de weersvoorspellingen (iedereen weet uiteraard dat ik een bloedhekel heb aan wandelen in de regen), maar kijk, op een beetje miezerregen en wat druppels onderweg na, hielden we het droog. Tot mijn niet geringe opluchting, moet ik zeggen. Ik genoot oprecht van deze mooie winterwandeling in het goeie gezelschap van Goofball, haar zoon en haar vriendin. Spijtig dat het mij na afloop van de coronacrisis niet meer schijnt te lukken om meer tijd vrij te maken om te wandelen.
Aan het einde van de wandeling troffen we de echtgenoot van Goofball en haar jongste zoon op de speelplaats van Basisschool De Klare Bron. Ik deed nog een poging om aan te schuiven voor pannenkoeken, maar de tijd tikte en de rij vorderde traag. Dus nam ik afscheid van mijn medewandelaars en stapte ik naar Heverlee station voor een kort treinritje naar Oud-Heverlee. Vanaf het station van Oud-Heverlee was het nog een dikke twintig minuten wandelen naar Brasserie St. Jean. Een iets minder leuke wandeling dan die van deze namiddag, omdat ik deze alleen moest doen in het donker, maar ik geraakte zonder problemen in de brasserie.
Daar koos ik een plekje vlakbij de chauffage om mijn natte spullen wat te laten drogen en zelf wat op te warmen. Ik was rond half zes aangekomen in Brasserie St. Jean, dus had ruimschoots de tijd om te bekomen van de wandeling en alvast een aperitiefje te drinken voor mijn afspraak om 18.30u in het Spaans Dak. Mijn haar had stevig afgezien van die vele uren onder mijn muts, dus dat deed ik in een staartje. En terwijl ik genoot van een glaasje cava, haalde ik mijn laptop boven om wat mails te beantwoorden. Because the work never ends these days!
Van São Miguel naar Leuven – 14 augustus 2023
Vandaag om acht uur uit de veren. Da’s bijna uitslapen. 😉 We genieten op het gemak van ons laatste ontbijt in Ponta Delgada. We pakken onze valiezen voor de allerlaatste keer, checken uit en laten onze valiezen achter bij het vriendelijke personeel van Casa do Páteo.
Het is heel heel warm vandaag. Reden te meer om het rustig aan te doen en verkoeling te zoeken in de botanische tuinen van Ponta Delgada.
De eerste Botanische tuin die we bezoeken, de Jardim Botânico António Borges is gratis. We zien een moedereend met haar kuikens en genieten van de mooie bomen en de overvloedige natuur. De volgende botanische tuin op ons lijstje, is helaas dicht, maar die vlak daarnaast, de Jardim Botânico José do Canto, is wel open. We zijn onder de indruk van de prachtige Australische bomen met de gigantische wortels.
Voor onze laatste lunch keren we terug naar de pier met de vele restaurants. En zo belanden we bij een ramenrestaurant. Een pikant noedelsoepje doet altijd deugd! Onderweg terug naar het hotel springen we nog even binnen in de Igreja de São Pedro en pik ik een laatste gelato mee: een simpel bolletje vanille als afsluiter van deze mooie vakantie.
Vervolgens halen we onze koffers op in het hotel en verwissel ik mijn flipflops voor mijn wandelschoenen voor de vlucht naar huis. Helaas, aan alle mooie liedjes komt een einde. Maar ik ben er zeker van dat we nog eens zullen terug keren naar de Azoren, een prachtige vakantieplek die nog niet volledig is dichtgeslibd met toeristen.
We wandelen voor de laatste keer naar de ondergrondse parking bij de haven en betalen opnieuw ons parkeerticket bij de receptie (die automaten zijn echt onbetrouwbaar). Bij een benzinestation vlak voor de luchthaven vullen we de brandstoftank van onze huurwagen en daarna leveren we onze laatste, minst favoriete wagen in bij AutAtlantis. Op de kleine luchthaven kopen we nog snel wat likeurtjes voor de ouders van mijn vriend en checken we onze koffers in.
Ik koop vervolgens nog wat koekjes voor mijn collega’s en dan is het tijd om te boarden. Stipt op tijd! Dat gebeurt ook niet vaak. Bij het opstijgen genieten we van een werkelijk prachtig uitzicht op São Miguel. Fantastisch! In het begin van de vlucht is er even wat commotie aan boord, omdat iemand onwel is geworden. De crew vraagt zelfs via de intercom of er medisch personeel aanwezig is op de vlucht. Maar gelukkig lijkt het mee te vallen en moet onze vliegtuig niet terugkeren naar de luchthaven.
De vlucht verloopt verder vlotjes en we landen zonder problemen in Zaventem. Veel mooie herinneringen rijker en één lens armer.