Islay – 13 april 2017

De dag alweer begonnen met een fantastisch ontbijt. Om wat af te wisselen had ik de dag voordien scrambled eggs met zalm besteld. Onze gastheer en gastvrouw sloven zich uit om het ons naar de zin te maken en alles is tot in de puntjes verzorgd. De gaatjes die de scrambled eggs hebben overgelaten vul ik met vers fruit en yoghurt en ik kan er weer even tegen. Tijdens het ontbijt hebben we een gezellige babbel met onze gastheer en gastvrouw over het leven op Islay en het whiskytoerisme. Het whiskytoerisme zit zodanig in de lift op Islay dat er binnenkort alweer een nieuwe distillery opent. Onze gastheer en gastvrouw vertellen ook dat al hun kinderen weggetrokken zijn van Islay, wegens weinig toekomst voor jonge mensen op zo’n eiland. Eén van hun dochters is zelfs helemaal naar Nieuw-Zeeland verhuisd.

We beginnen aan onze eerste volledige dag op Islay met een bezoek aan de befaamde ronde kerk, de Kilarrow Parish Church. Het verhaal gaat dat de kerk een ronde plattegrond kreeg zodat de duivel zich in geen enkele hoek kon verbergen. De kerk en het bijhorende kerkhof zijn alleszins bijzonder fotogeniek. Zeer mooi.

Onze tweede stop van de dag is (alweer) whiskygerelateerd: We trekken naar de Bowmore distillery waar we worden rondgeleid door een jongeman met zo’n zwaar accent (of misschien was het een spraakgebrek) dat ik hooguit tien procent verstond van wat hij zei. Gelukkig ken ik het verhaal ondertussen al wel. We starten de rondleiding in de schuren waar de gerst gemout wordt. Mijn broer krijgt de kans om met een soort grote riek de kiemende gerst te keren. In onze groep bevinden zich een aantal Amerikanen, waarvan het eentje een goed idee lijkt om in de gekiemde gerst te duiken. Waardoor hij uiteraard helemaal vol komt te hangen. Op de kwaliteit van de whisky zal dat geen effect hebben, maar naar mijn mening betoont zulk een gedrag weinig respect.

Op het einde van de rondleiding volgt het moment waar iederen naar heeft uitgekeken: het proeven van de whisky. Omdat er een paar mensen zijn die hun dram niet opdrinken, scoor ik maar liefst zes proevertjes. En dan te bedenken dat het nog niet eens middag is!

We kopen in een winkeltje vlakbij de distillery body wash voor de mama. Dat heeft nogal wat voeten in de aarde. De meisjes die in The Celtic House werken, lijken zich vooral niet te veel te willen inspannen. Er staat maar één meisje in de winkel, maar als er zich een incidentje voordoet met een verloren gelegde sleutel van een vitrinekast dalen er nog twee andere meisjes neder. Die allemaal verwoed beginnen te zoeken naar de sleutel, ons ondertussen straal negerend. En dat terwijl we enkel wat body wash willen kopen. Een bizarre ervaring.

Daarna rijden we verder naar Kildalton Church om het befaamde Kildalton Cross te bewonderen. Onderweg passeren we een plek waar tientallen zeehonden liggen te zonnen op de stenen. Islay lost op zeehondenvlak helemaal de verwachtingen in. Het Kildalton Cross bij de ruïnes van Kildalton Church stamt uit de tweede helft van de achtste eeuw en is gemaakt in de stijl van de Iona-school. De ruïnes van de kerk liggen in een erg mooie omgeving en het zonnetje zorgt voor het perfecte ligt. Op de parking bij de kerk staat een eenzame doos met stukken cake en thee: je betaalt per stuk dat je neemt. Die Schotten geloven nog in eerlijkheid!

Lunchtijd is ondertussen al flink gepasseerd. Daarom besluiten we op de terugweg te stoppen bij het Old Kiln Café van de Ardbeg Distillery. Ditmaal geen rondleiding voor ons, maar wel een aantal proevertjes. Ik eet er mijn allereerste haggis, neeps and tatties van de vakantie en kan mijn geluk niet op. Heerlijk!

Van onze gastheer en gastvrouw kregen we een wandelgidsje waarin een wandeling naar een paar menhirs en andere archeologische overblijfselen staat beschreven. We kiezen deze wandeling uit omdat de vorige wandeling op Arran zo prachtig was geweest. De wandeling van de Standing Stones is echter minder spectaculair dan die op Arran. We zien met moeite drie menhirs waarvan eentje dan nog vanuit de verte en ook de beloofde ruïnes zijn niet bepaald indrukwekkend.

We hebben nog energie op overschot voor een korte tweede wandeling en lopen richting de Singing Sands, louter en alleen al voor de naam. We parkeren onze wagen en lopen eerste naar Port Ellen Lighthouse (of Carraig fhada
in het Gaelic) van waaruit we een mooi zicht hebben op de Kilnaughton Bay en Port Ellen zelf. Het is een beetje zoeken, maar een kwartier later komen we aan bij de Singing Sands, een prachtig verlaten strand bezaaid met schitterende rotsformaties. De vriendin van mijn broertje wordt verrast door een golf loopt een paar natte broekspijpen op. Op de terugweg naar de wagen zien we boven de vuurtoren een stukje van een regenboog.

Voor het avondmaal rijden we naar Port Charlotte, omdat The Port Charlotte Hotel een goed avondmaal zou serveren. Ik bel onderweg om een tafeltje te reserveren voor 20.15u. De dame die ik aan de lijn krijg, geeft aan dat het druk is, maar 20.15u moet wel lukken. Tijdens onze rit zien we nogmaals een regenboog. Het zit ons echt mee vandaag! We arriveren een tiental minuten te vroeg voor onze reservatie. Daarom worden we vriendelijk verzocht in de bar plaats te nemen en te wachten tot ons tafeltje vrij komt. Het blijkt al snel dat de dame die mijn reservatie heeft genoteerd iets te optimistisch was. Uiteindelijk kunnen we pas rond 20.45u plaatsnemen aan onze tafel en komt het eten pas om 21u. Rijkelijk laat! Gelukkig stelt de overheerlijke Chef’s Hot Seafood Platter niet teleur!

Alweer een geslaagde dag in Schotland.

Van Kintyre naar Islay – 12 april 2017

Het regent wanneer we ontwaken in onze bijzonder comfortabele Grammar Lodge. Na, alweer een bijzonder lekker Scottish breakfast, breekt gelukkig de zon door. Spijtig genoeg zijn haar stralen niet strek genoeg om ons te verwarmen en trekken we noodgedwongen opnieuw onze winterjas aan. Ik waag mij aan een supersnel spelletje golf op het gazon voor Grammar Lodge, kwestie van mijn techniek een beetje op te frissen. 😉 Na een paar balletjes geslagen te hebben, hebben mijn reisgenoten de koffers in de auto geladen en kunnen we vertrekken.

We hebben zeeën van tijd, want onze ferry in Kennacraig vertrekt pas om 13u. Daarom besluiten we een kleine omweg te maken en naar het zuidelijke punt van Kintyre te rijden, heel toepasselijk Southend genaamd. Smalle en slechte baantjes leiden ons helemaal naar Southend waar we een prachtig strand vinden dat uitnodigt tot zonnebaden, ware het niet dat het maar een graad of tien is. Onderweg valt het ons op dat er veel huizen te koop staan. Ik vermoed dat de jobgelegenheid op Kintyre niet geweldig is en dat daardoor noodgedwongen veel jongeren uit deze streek wegtrekken. Onze volgende stop is Machrihanish waar de kans groot is om zeehonden te spotten. We vinden een prachtige baai en een zee met woeste schuimkoppen, maar helaas, geen zeehond te bespeuren. Te koud en winderig wellicht. Het uitzicht is echter fabuleus en we organiseren een heuse fotosessie.

Door de prachtige natuur die ons omringt zijn we helaas de tijd wat uit het oog verloren. Opeens beseffen we dat het wel erg nipt wordt om de ferry nog te halen. Mijn broer, in een vorig leven ongetwijfeld rallypiloot, kruipt achter het stuur van onze knalrode Opel Astra Sports Tourer (kan dat ding eindelijk zijn naam waarmaken) en geeft goed gas op de smalle, kronkelige wegen van Kintyre. De (behoorlijk snelle) rit is fantastisch, maar ik kan er niet voluit van genieten omdat ik voortdurend onze estimated time of arrival bij de ferry terminal in het oog houd. Mijn broer slaagt erin minuut na minuut van onze aankomsttijd af te pitsen. Helaas, nét wanneer het er goed begint uit te zien, worden we opgehouden door een highway maintenance team dat op zijn gemak nieuwe reflectoren op de weg aan het plakken is. We vloeken binnensmonds terwijl we de goedgemaakte tijd opnieuw zien wegslinken, maar er zit niet anders op dan wachten tot we dit obstakel kunnen passeren.

Gelukkig duurt het oponthoud niet al te lang en dankzij de rijkunsten van mijn broer (en het iet of wat negeren van de snelheidslimieten) scheuren we om 12.32u het terrein van de ferry op. Twee minuten te laat voor boarding, maar we hopen op een beetje ruimhartigheid van de Schotten. De man in de aanmeldcabine heeft onze niet echt verantwoorde bocht bij het oprijden van het terrein duidelijk gade geslagen, want hij heet ons welkom met een hele brede grijns op zijn gezicht. We kunnen ons echter nog zonder problemen aanmelden. Even voel ik een lichte paniek opwellen wanneer de heer in kwestie onze reservatie niet terugvindt, maar dan blijkt dat ik deze ferrytocht niet op mijn naam, maar op die van mijn vriend gereserveerd heb. We mogen verder rijden tot aan het kantoortje om de tickets op te halen. Ik spurt met onze reservatie in de hand naar het kantoortje voor de tickets en dan mogen we eindelijk het ferrydek oprijden! We slaken een collectieve zucht van verlichting.

De twee uur op de ferry naar Port Askaig gebruiken we om te lunchen. Ik eet een vrij middelmatige curry met basmatirijst en naan, maar ik ben zo blij dat we de ferry gehaald hebben, dat het mij toch smaakt. Buiten op het dek waait een hevige wind. Een paar passagiers die zich buiten gewaagd hebben krijgen metershoge golven over zich heen en zijn drijfnat. Ons lijkt het verstandiger binnen te blijven, maar onze auto krijgt op het open dek van de ferry flink wat zeewater over zich heen.

Een stralende zon verwelkomt ons op Islay. De eerste indruk had niet beter kunnen zijn. Onze dag kan alvast niet meer stuk wanneer we kennis maken met Kentraw Farmhouse, onze Islay B&B. Het koppel zestigers dat ons ontvangt is supervriendelijk en doordat er een last minute afzegging geweest is, hebben we de eerste nacht de B&B gans voor ons alleen. De kamers zijn mooi en netjes, maar het is de gigantische salon met een haardvuur en mooie Chesterfield zetels die indruk maakt. Mijn broer ziet zich de komende avonden al wegzakken in één van van deze prachtige zetels met een glas whisky in de hand.

Omdat we de voorbije dagen tevergeefs op zeehondenjacht geweest zijn, raden de uitbaters van Kentraw Farmhouse ons aan naar Port Wemyss te rijden, daar zouden we zeker zeehonden kunnen spotten. Tijdens de rit naar ginder zien we alvast een paar prachtige hooglanders. Helaas, hoe dichter we Port Wemyss naderen, hoe meer de wolken zich samenpakken boven ons hoofd. Net op het moment dat we onze wagen parkeren begint het te regenen. We laten ons echter niet kennen en wandelen door de regen naar de rotsige kustlijn. En jawel, daar ligt een zeehond op een rots! En daar duiken verschillende kopjes op uit het water met ogen die ons nieuwsgierig aanstaren. Het wemelt hier van de zeehonden! In de gietende regen schieten we het ene plaatje na het andere. De zeehond laat zich al die aandacht welgevallen en poseert voor het ene na het andere plaatje.

Gelukkig is de regenbui snel voorbij en maken de grijze wolken plaats voor de zon die het landschap overgiet met een prachtig avondlicht. We genieten van de mooie dorpjes Portnahaven en Port Wemyss, waarvan de witte huizen met kleurrijk geverfde deurstijlen de elementen trotseren. We keren langs de westkust van Islay terug en moeten verschillende keren stoppen voor koeien en schapen op de weg. Van de ons door onze B&B-uitbaters beloofde hertjes zien we echter geen spoor. Voor het avondmaal rijden we naar Yan’s kitchen, dat ons aangeraden werd door onze charmante gastheer en gastvrouw. Chefkok Yan is, zoals zijn naam doet vermoeden, een Chinees die om de één of andere reden op Islay beland is. Yan’s kitchen serveert echter geen Chinees eten, maar vooral visgerechten. Ik eet er overheerlijke verse oesters als voorgerecht en gegrilde Sint-Jacobsvruchten als hoofdgerecht. Met de hand op het hard kan ik zeggen dat ik in mijn leven nog nooit betere Sint-Jacobsvruchten gegeten heb. Wat een zaligheid!

Terwijl we op ons eten zitten te wachten verschijnt er een schitterende regenboog. Ik snel naar buiten, maar heb de verkeerde lens op mijn toestel. Met de telelens kan ik onmogelijk die prachtige natuurfenomeen vastleggen. Tegen dat ik van lens gewisseld ben, is de regenboog al vervaagd. Jammer.

Ons oorspronkelijk plan was nog wat te relaxen in de Chesterfield zetels met een glaasje champagne, maar we zijn allemaal veel te moe en besluiten dat het verstandiger is ons bed op te zoeken om er morgen weer tegenaan te kunnen gaan.

Van Arran naar Kintyre – 11 april 2017

Laatste Scottish breakfast in Orwin House B&B op Arran. We delen de ontbijttafel voor de tweede dag op rij met een sportieve Fransman die met zijn fiets van plan is gans het eiland te doorkruisen. Respect!

De weergoden zijn ons minder goed gezind dan de dag voordien. Het is bewolkt en er staat stevig wat wind. We nemen in Lochranza om 9.30u de ferry naar Claonaig en ruilen zo na een half uurtje varen Arran in voor Kintyre. Een schitterende rit brengt ons naar Campbeltown. Onderweg zien we de ene na de andere fazant langs de kant van de weg. Misschien zijn fazanten de Schotse mussen?

We stoppen in het centrum van Campbeltown om wat informatie over het schiereiland Kintyre te verzamelen. De vriendelijke meneer raadt ons aan zeker de Springbank Distillery te bezoeken, een topattractie op Kintyre. Ook het eiland Davaar, dat bij laag water te voet te bereiken is, zou de moeite zijn. Op het eiland is een grot met (alweer!) religieus geïnspireerde muurschilderingen. Ik fotografeer de informatie over de getijden en we kijken nog wat rond in de shop terwijl mijn broer en zijn vriendin kaartjes kopen. Vanaf het visitor center lopen we rechtstreeks naar de shop die bij de Springbank Distillery hoort om tickets te kopen voor de rondleiding van 14u in de namiddag. Er is een mogelijkheid om met een combiticket na de rondleiding in Springbank de Glengyle distillery te bezoeken en dat besluiten we dan maar te doen. Het is toch niet zo’n fantastisch weer vandaag.

Ondertussen is het middag en besluiten we eerst iets te eten alvorens onze spullen bij de Grammar Lodge af te zetten. Tripadvisor levert ons een eerste teleurstelling van de reis op door ons Café Bluebell aan te raden: mijn jacked potato prawn ‘Marie Rose’ verdrinkt letterlijk in de saus. Je ziet nog amper dat er een aardappel onder zit, laat staan garnalen. Spijtig, want ik koester goede herinneringen aan een andere jacked potato die ik at in de buurt van de Oban Distillery.

Gelukkig stelt de rondleiding door de mooie oude Springbank distillery niet teleur. Onze gids van 78 jaar voert ons vol enthousiasme doorheen de verschillende etappes van het whisky proces. Wat Springbank zo bijzonder maakt, is het feit dat het ganse proces (vanaf het mouten van de gerst tot het bottelen van de whisky) ter plekke gebeurt. Springbank is de enige distillery in Schotland die dit nog doet. Na ons bezoek aan de Springbank distillery gaan we met een uitgedund groepje verder naar de Glengyle distillery, een gloednieuwe distillery die maar één maand per jaar werkt. Dat hadden ze ons bij het verkopen van dat combiticket wel mogen zeggen! Glengyle distillery is gloednieuw en mist de charme van Springbank. Om eerlijk te zijn, is dit extra bezoek niet echt de moeite. Gelukkig volgt er daarna een whisky tasting in de shop. Al moet ik zeggen dat ik nog echt van mijn sokken geblazen wordt door de Springbank whisky’s.

Na de rondleiding checken we in bij Grammar Lodge, een prachtig verzorgde, pas vernieuwde B&B geleden een voormalig schoolgebouw. Ik ben meteen verkocht!

Ondertussen zijn we 16.15 gepasseerd en laten de getijden toe om een veilige wandeling naar Davaar Island te maken. We rijden met de auto tot ginder en worden ei zo na van onze sokken geblazen. Stevig windje! We duffelen ons warm in en besluiten het, ondanks de dreigende wolkenlucht toch aan de wandeling te beginnen. We wandelen langs een vuurtoren (die we uiteraard beklimmen over een door de getijdenwerking drooggevallen pad naar het eiland (dat nu dus een schiereiland is). We worstelen tegen de wind in en balanceren op de losliggende stenen om de grot met de muurschilderingen van Christus en wat engelen te bereiken. Door de losliggende stenen onder onze voeten en de extreem harde wind is dit echt een heel lastige wandeling. We overwegen dan ook even om het op te geven en gewoon rechtsomkeer te maken. We houden echter vol en worden beloond met een aantal mooie muurschilderingen. Om het ganse eiland rond te wandelen, is het echt te ijzig koud. We keren dan ook op onze stappen terug. Bij het terugkeren is er nog een groter stuk land komen droog te liggen en zien we mensen met rubberlaarzen zoeken naar (denk ik) krabben in de modder. En heel op het einde van onze wandeling zien we zowaar een streepje zon!

Terug in de wagen zetten we de verwarming goed hoog op op te warmen. Gelukkig hielden we het de ganse wandeling droog, want als het was beginnen regenen zouden we zeker de grot met de muurschilderingen niet bereikt hebben. In de Grammar Lodge fatsoeneren we onze verwaaid kapsel een beetje en lopen vervolgens te voet van daar naar Ardshiel Hotel voor het avondmaal. De gerechten die we geserveerd krijgen zijn erg klassiek, maar overheerlijk en het kader waarin we dineren is echt prachtig. Onder het plafond is een fries aangebracht met blauw verlichte whiskyflessen. Heel bijzonder. De sfeer zit er goed in bij ons groepje dankzij de prosecco als aperitief, gevolgd door een flesje wijn en als afsluiter een whisky. Dubbel en dik verdiend na al die ontberingen die we doorstaan hebben!

We kruipen op tijd in bed om de volgende dag er weer tegenaan te kunnen gaan!

Arran – 10 april 2017

Na alweer een uitstekend Scottish breakfast (mét porridge én haggis én black pudding) in Orwin House Bed and Breakfast, vertrokken we op onze missie om drie wandelingen op één dag te doen. Onze eerste wandeling was die naar de Glenashdale Falls. Onderweg naar ginder kregen we even een mals regenbuitje over ons heen, maar tegen dat we onze auto geparkeerd hadden, was de hemel alweer open getrokken en konden we genieten van een stralend zonnetje. Het was zelfs warm genoeg om zonder fleece te wandelen! Fantastisch.

We vertrokken rond tien uur op onze wandeling naar Glenashdale Falls. De wandeling bracht ons door een mooi bos vol met voorjaarsbloeiers. De zon deed haar best om ons warm te houden en de Glenashdale Falls waren het spectaculaire hoogtepunt van deze vrij korte wandeling. Om 11.40u waren we al terug en rustten we even uit op een bankje bij de zee. Een ideale wandeling voor wie even de benen wil strekken.

Voordat we aan onze volgende wandeling begonnen, moest onze inwendige mens versterkt worden. Een prachtige rit langs de kust van Arran, enkel verstoord door een mini-regenbui, bracht ons in Blackwaterfoot. Veel eetgelegenheden waren er niet in dit kleine dorpje, dus hielden we het op een snel broodje en wat soep in een kleine snackbar.

Na deze quickie lunch hadden we voldoende brandstof voor de wandeling naar King’s Cave. Een heel andere wandeling dan die in de voormiddag. We genoten van de prachtige uitzichten op de kustlijn en op Kintyre en verkenden de prachtige King’s Cave waarvan de wanden versierd waren met religieuze graffiti. King’s Cave zou de plek zijn waar Robert the Bruce zich verschool nadat hij verslagen werd door de Engelsen in 1307. Een spin die ondanks alle tegenslagen hardnekkig bleef spinnen aan haar web, motiveerde hem om de strijd tegen de Engelsen opnieuw op te nemen. Het was een pak frisser dan in de voormiddag en de wind maakte dat we onze winterjassen goed konden verdragen. Op een paar druppels regen na hielden we het gelukkig droog.

Rond 16u stonden we opnieuw op de parking waar we onze wagen hadden achtergelaten. We overlegden of we de kou en potentiële regenbuien zouden trotseren om de Machrie Moor standing stones te bewonderen. Aangezien we geen watjes zijn, duffelden we ons dik in en gingen we ervoor. De dreigende donkere wolken voorspelden niet veel goeds, maar tegen alle verwachting in hielden we het droog. Het was wel ijskoud, zo koud dat we de kap van onze jas goed konden gebruiken om ons warm te houden.

De donkere wolken lieten zo nu en dan een beetje zon door, wat bijzonder mooie beelden van de menhirs opleverde. De menhirs dateren uit het Bronzen Tijdperk (1800-1600 voor Christus) en de grootste van de menhirs was maar liefst 5 meter hoog. Echt prachtig om deze getuigen uit vroeger tijden te kunnen aanschouwen terwijl we de enige vier mensen in de wijde omgeving waren. Enkel het geblaat van de schapen doorbrak de stilte. Schitterend.

Rond half zes waren we terug aan de wagen. Volledig verkleumd en verwaaid, maar erg blij dat we ons niet door de weersomstandigheden hadden laten afschrikken. Ons doel van drie wandelingen op één dag was probleemloos gehaald.

We keerden terug naar onze B&B om wat op te warmen en ons haar te fatsoeneren. Voor het avondmaal trokken we te voet naar Pub Ormidale, op wandelafstand van onze B&B.

Pub Ormidale was een klassieke pub met een vrij beperkte menukaart. Het was er ook te koud naar mijn goesting. Als voorgerechtje hadden we lekker ongezonde nacho’s met haggis en heerlijke gerookte zalm. Het hoofdgerecht, venison stew, viel me echter wat tegen: het vlees was taai en de saus niet zo smakelijk als ik verwacht had. Om op te warmen bestelden we een glas whisky om te klinken op een bijzonder geslaagde dag op Arran.

Van Glasgow naar Arran – 9 april 2017

Om 7 uur ging de wekker af, zodat we onze bagage al in de wagen konden laden en we na het ontbijt dadelijk in de wagen konden springen om te vertrekken. Om 7.50u zaten we al aan het ontbijt en kregen we ons eerste écht Scottish breakfast voorgeschoteld. Heerlijk! Jammer dat we er niet echt op ons gemak van konden genieten. We waren gebonden aan een strak tijdschema!

Om 8.15u stipt vertrokken we naar de ferry. Zoals de huisbaas voorspeld had, was het erg rustig op de weg. We waren mooi op tijd en haalden de ferry zonder problemen. No worries! Een fijne boottocht van een uurtje bracht ons naar het eiland Arran. Vanaf de boot konden we zien dat het een beetje bewolkt was, maar zolang het niet regent, zijn wij al lang tevreden!

Onze eerste stop van de dag was Brodick Castle. Helaas was het kasteel gesloten voor renovatie en konden we enkel de tuinen bezoeken. Zullen we nog eens moeten terugkomen, he! Afgaande op de tuin, moet het kasteel zelf alleszins ook de moeite zijn. Overal stonden bloeiende narcissen en rododendrons en ik was erg gecharmeerd door het mooie tuinpaviljoen waarvan de muren en het plafond versierd waren met dennenappels.

Na de wandeling reden we naar The Wineport, een bierbrouwerij met een brasserie erbij. Ik ging voor de romige paddenstoelen met knoflook en geitenkaas. Lekker maar zwaar. Ik liet me nog eens een laatste keer verleiden tot het bestellen van een cider. Deze ervaring was voldoende om te beslissen de cider voor de rest van de vakantie links te laten liggen.

De wolken van de ochtend begonnen er steeds dreigender uit te zien en jawel, we zaten nog niet lang na de lunch opnieuw in de auto of het begon te gieten. Ons goedweergeluk kon niet blijven duren, natuurlijk. Op zich was het niet zo erg dat het regende, want er stond nu toch een bezoek aan Arran distillery op het programma. Ik had op voorhand gebeld om zeker te zijn van dat we konden deelnemen aan de rondleiding. Whiskytoerisme wordt steeds populairder in Schotland en ik wilde het risico niet lopen om van een kale kermis thuis te komen.

De rondleding startte meteen al met een proeverij terwijl we een filmpje keken over het ontstaan van de Arran distillery. Kwestie van er goed in te vliegen. 😉 Mijn broer was al meteen in zijn element. Arran Distillery is een kleine en vrij jonge distillery die opgericht werd door Harold Currie, voormalig directeur van Chivas Regal. Arran distillery werd in 1995 geopend, en was daarmee de eerste nieuwe (legale) distilleerderij op Arran sinds 1836, het jaar waarin de laatste distillery op Arran sloot.

Na de rondleiding kregen we nog een aantal proevertjes aangeboden, waarna we een bezoekje brachten aan de shop. Ik kocht mezelf een ijsje met Arran whisky, heel lekker! Omdat het nog altijd aan het gieten was, gingen we nog iets drinken in het mooie café op de bovenverdieping. Een Arran gold hot chocolate voor mij alstublieft! Heerlijke warme chocolademelk vergezeld van een chocoladelikeur op basis van Arran whisky. De regen tikte op het dakraam, maar wij zaten gezellig binnen.

Tijd om naar onze volgende B&B te trekken. Alweer werden we supervriendelijk onthaald en kregen we een hoop goeie tips. Om te vieren dat ons eerste bezoek aan een distillery achter de rug was, trokken we een een flesje champagne open die mijn vriend en ik vanuit België hadden meegenomen. Terwijl we genoten van een glaasje bubbels, bespraken we onze planning voor de dag nadien. De uitbaters van de B&B hadden ons een boekje met wandelingen uitgeleend en gaven ons tip over de mooiste wandelingen. Uiteindelijk kozen we drie wandelingen uit. Misschien iets té ambitieus, maar we zouden wel zien of het lukte of niet.

Op aanraden van de uitbaters van de B&B hadden we een tafeltje gereserveerd in restaurant Fiddlers’, een gezellige pub met een verrassend vernieuwende kaart met vooral fusion gerechten. Het eten was echt bijzonder lekker, alleen had ik het een beetje koud, gezeten vlakbij het erkerraam. Het lijkt wel alsof de meeste Schotten nog nooit van dubbel glas gehoord hebben. Isoleren is voor watjes! Ik sloot de maaltijd af met een heerlijk glas Kraken rum. De ober was lichtelijk verbaasd dat ik mijn rum straight wou. Zo verbaasd dat hij vroeg of ik wel zeker was.

Bij de wandeling terug naar de B&B begon de hemel open te trekken. Een goed voorteken voor morgen?

Van Newcastle naar Glasgow – 8 april 2017

Na wat ongetwijfeld de slechtste nacht van heel mijn leven moet geweest zijn, wakker geworden met het gevoel dat ik net op het punt stond eindelijk in slaap te vallen. Ik denk dat ik ‘s nachts voor het eerst in mijn leven ervaren heb wat mensen met claustrofobie meemaken. Ik moest de hele tijd denken aan het feit dat we met zijn vieren in een klein kamertje zonder ramen onder de waterlijn zaten, nog onder het dek voor de wagens. De lucht in onze kajuit was ook verschrikkelijk droog, wat het nog erger maakte. En natuurlijk kwamen de jonge gasten die op dezelfde gang als wij logeerden ergens rond drie uur ‘s nachts ladderzat terug en begonnen ze naar elkaar te roepen op de gang. Op den duur had ik er zo genoeg van dat ik in mijn slaapkleed de gang op gestormd ben om hen streng toe te spreken. Het moet indruk gemaakt hebben, want daarna was het wel stil, maar slapen kon ik nog altijd niet. Het leek wel alsof de nacht nooit zou eindigen.

Toen het dan eindelijk ochtend was, bleek dat mijn medereizigers ook verschrikkelijk slecht geslapen hadden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik mij opeens de horror van slaven opgepakt in het ruim van een boot, joden in een trein onderweg naar de concentratiekampen en vluchtelingen in containers veel beter kon voorstellen. Niet dat mijn ervaring in een proper bed met een zacht kussen ook maar in de buurt komt van de verschrikkingen die deze mensen meegemaakt hebben. In de verste verte niet! Er zijn zoveel mensen op deze aardbol die het veel erger hebben dan dit verwend persoontje!

We waren alleszins blij dat we om 8 uur konden ontbijten. Na een fameuze portie scrambled eggs voelde ik me alweer een pak beter. De zon was van de partij en we besloten naar het observation deck te gaan om te zien of we dolfijnen of walvissen konden spotten. Onze wildlife observator was ook op post. Helaas lieten de dolfijnen en walvissen het afweten. We zagen enkel een paar zielige meeuwen die wit afstaken tegen de blauwe lucht. Spijtig, want dat was wel een goed begin van onze trip geweest.

We zagen Newcastle langzaam dichterbij komen en ik maakte een pak foto’s van de Engelse kustlijn. Na het aanmeren keerden we terug naar onze wagen en reden we aan land. Het begin van onze Schotse roadtrip! De stralende zon en de blauwe hemel maakten dat onze dag alvast niet meer stuk kon. Het schurende geluid aan de rechterachterband was niet meer te horen, dus we besloten het erop te wagen en zoals gepland rechtstreeks door te rijden naar St Abb’s Head.

Rond de middag stopten we in het charmante Eyemouth om naar het toilet te gaan en iets te eten te kopen. We belandden in The Rialto, een gezellig eetcafé met een mooi aanbod aan broodjes en panini’s. Om niet te veel tijd te verliezen, besloten we voor take-away te gaan. De uitbaters waren ongelooflijk vriendelijk en boden ons een tafel aan om even te gaan zitten, terwijl we wachtten op onze panini’s. Ze vroegen waar we vandaan kwamen en wat onze bestemming was. We kregen meteen een waslijst met tips voor Glasgow mee. We bedankten hen voor de tips en namen de met liefde bereide panini’s in ontvangst.

De geur van de warme broodjes in onze auto was fantastisch! Het water liep ons in de mond. We parkeerden de auto op dezelfde parking als de vorige keer toen mijn vriend en ik in St Abb’s Head waren, trokken onze wandelschoenen aan en namen onze panini’s mee om ze in het zonnetje aan de picknicktafels op te eten. Mijn ‘The Cuban’ panini met pulled pork was werkelijk fenomenaal lekker. Wat een geweldige start van onze wandeling.

We genoten van de prachtige kliffen van St Abb’s Head en ik profiteerde van het feit dat ik deze keer wel een telelens bij had om de vogels te fotograferen. Ons vorig bezoek aan St Abb’s Head had zo’n indruk gemaakt dat ik deze plek graag aan mijn broer en zijn vriendin wou laten zien. Al had ik nooit durven dromen dat we bij ons tweede bezoek zo mogelijk nog beter weer zouden hebben op deze plek.

We wandelden tot aan Nunnery Point, waarna we noodgedwongen moesten terugkeren, omdat we om 17u in Glasgow Guest House moesten zijn, onze eerste B&B van de trip. Jammer dat we te weinig tijd hadden om de ganse wandeling te doen.

De rit naar Glasgow verliep verder zonder problemen: we waren stipt op het afgesproken uur in Glasgow Guest House, waar we enorm vriendelijk onthaald werden door onze gastheer. Hij gaf ons een heel snelle rondleiding door de B&B. Helaas stond er maar één avond in Glasgow op de planning en we zouden graag toch nog een beetje de sfeer van Glasgow opsnuiven. Tegelijkertijd legden we uit dat we morgen zo vroeg mogelijk wouden ontbijten, omdat we op tijd in Ardrossan moesten zijn om de ferry van 9.45u naar Brodick te halen. Normaal startte op zondag het ontbijt in onze B&B pas om 8u, maar de uitbater zou ervoor zorgen dan alles tegen 8u klaar zou zijn en hij verzekerde ons dat het normaal gezien geen enkel probleem zou zijn om vóór 9.15u (het moment waarop de check-in afgesloten zou worden) in Brodick te zijn. De vriendelijke uitbater van de B&B gaf ons als tip om te gaan wandelen in de buurt van de kathedraal en de necropolis. Hij bestelde zelfs een taxi voor ons opdat we zo weinig mogelijk tijd zouden verliezen.

We gooiden onze koffers in de kamer en sprongen in de taxi die inmiddels al op ons stond te wachten. De taxi zette ons af vlakbij de kathedraal die baadde in het schitterende avondlicht. De necropolis bleek, in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, een heel idyllische plek te zijn met mooie, sierlijke graven en een prachtig uitzicht over Glasgow. Een goeie tip van onze B&B uitbater!

Ondertussen werd het tijd voor het avondmaal. Al dat wandelen maakt hongerig! We liepen langs High Street naar beneden terwijl ik op tripadvisor zocht naar een geschikt restaurant. Onderweg passereerden we enkele zeer mooie street art kunstwerken. Glasgow doet duidelijk inspanningen om kunst een plek in het straatbeeld te geven.

Onze eerste restaurantkeuze (Guy’s restaurant) was helaas volzet. Zaterdag is sowieso een drukke restaurantavond, dus we begonnen een beetje te vrezen of we nog wel ergens zouden binnen geraken. Al de restaurants die we passeerden, zagen er ook allemaal vol uit. En ook Obsession of India, onze twee keuze, zag er behoorlijk vol uit. Ik begon al te vrezen dat we in een fastfood keten zouden belanden. Gelukkig was de uitbater van het restaurant bereid een inspanning te doen. Als we in anderhalf uur tijd konden eten, kon hij nog wel een plekje voor vier vrijmaken helemaal achteraan in het restaurant. Daar moesten we niet lang over nadenken: yes, please, we take it! Deze dag is duidelijk tot op de minuut met militaire precisie gepland. 😉

Het avondmaal was werkelijk fenomenaal. Echt, ik denk dat ik in mijn leven nooit beter Indisch gegeten heb. Ja, dat is ons bezoek aan Brick Lane inbegrepen. Het lukte ons perfect om onze maaltijd in anderhalf uur af te ronden. Op zich bood ons dit de gelegenheid om op het gemak door de nachtelijke straten van Glasgow te struinen. Wat een aangename stad! Overal liep er volk en de sfeer was erg gemoedelijk. Wat ook opviel: Glasgow is een populaire plek voor stag parties. We zagen massaal veel gek uitgedoste groepen mannen en vrouwen.

Echt lang trokken we het niet, want we waren allevier doodop na de slechte nacht en de vermoeiende dag. We namen een taxi naar het guesthouse, spoelden snel het stof van de dag van onze lijven en kropen in bed. Onze eerste dag in Schotland was alvast een daverend succes.

Afscheid van Genève – 16 mei 2017

Vroeg opgestaan vandaag, want voor zijn tweede werkdag wordt mijn vriend een pak vroeger verwacht. Net zoals gisteren staat de zon stralend aan de hemel. Al die berichten over het slechte weer in Genève, daar hebben we tot nu toe nog niet veel van gemerkt. 😉 Onze ochtend is een kopie van de vorige. Pain au chocolat met een drankje erbij in winkelcentrum Charmilles. Na het ontbijt wens ik mijn vriend een fijne werkdag en keer ik terug naar ons appartementje om de laatste tien bladzijden van ‘El amante japonés‘ te lezen, me goed in te smeren met zonnecrème en vervolgens naar het meer te vertrekken.

Ik wandel op mijn gemak in de richting van het meer en geniet van de zon. Onderweg passeer ik langs een Koreaans restaurant dat een bibimbap lunch aanbiedt voor 18 Zwitserse frank. Hier moet ik zeker nog eens terugkomen. Aan de Rhône gekomen sla ik linksaf richting het meer van Genève en de beroemde Jet d’Eau. Ik wandel verder langs het water tot aan de Jet d’Eau zelf en geniet van het uitzicht op de omringende bergen.

Ondertussen is het bijna lunchtijd en herinner ik me dat mijn vriend en ik een paar jaar geleden heerlijk gegeten hebben op het terras van La Buvette des Bains des Pâquis. Ik koop een kaartje voor de mouette (de Zwitserse watertaxi’s) en een kort tochtje brengt me naar de andere kant van het meer. Ik ben net voor de grote massa bij La Buvette, dus ik moet niet lang aanschuiven voor mijn dagschotel. Ik zoek me een plekje op het terras en laat het me smaken. Het is duidelijk dat de Bains des Pâquis populair zijn bij zonnig weer. Veel mensen liggen te zonnebaden aan de rand van het meer en er wordt ook al druk gezwommen. Jammer dat mijn zwemkledij nog ergens in Leuven ligt.

Na het middagmaal zoek ik me een fijn plekje aan de rand van het meer tussen de andere zonnekloppers in en lees ik wat in mijn cursus Spaans. Al moet ik toegeven dat het niet makkelijk is mijn gedachten erbij te houden. De diversiteit aan bezoekers zorgt voor te veel afleiding: van afgetrainde jonge mannen die hier wat pull-ups komen doen, tot bruinverbrande omaatjes die hier duidelijk elk vrij moment in de zon komen doorbrengen. Er zijn zelfs een paar zwanen die hun nest hebben tussen de zonnebaders en dan natuurlijk verontwaardigd blazen als de zonnekloppers vertederd hun kuikens van dichterbij willen bekijken. Ik smeer en smeer en smeer, maar de zonnecrème lijkt wel te verdampen van mijn huid en mijn hoofdhuid begint een beetje te prikken. Mijn hoofdhuid is het gedeelte van mijn lichaam dat het snelste verbrandt (en dat ik het minst goed kan beschermen, want wie smeert er nu zonnecrème in zijn haar). En natuurlijk zou ik een hoed kunnen dragen, maar ik zweer het, ik sta totaal niet met hoeden. Wellicht is het verstandiger om toch ergens de schaduw op te zoeken, hoe lief de zon mij ook is.

Maar niet zonder onderweg eerst een ijsje te eten! Tripadvisor wijst mij de weg naar Gelato Mania en ik koop een ijsje met donkere chocolade en kaneel. Niets smaakt beter als heerlijke gelato bij zo’n schitterend weertje! Ik keer terug op mijn schreden en laat naar Terrasse le Paradis, dat mij op de heenweg al opgevallen was door de vrolijk gekleurde parasols en strandstoelen aan de oevers van de Rhône. Ik koop mij een huisgemaakte citronnade en nestel mij in de schaduw van een parasol om nog wat mensen te kijken.

Helaas komt het einde van mijn blitzbezoekje aan Genève in zicht en moet ik terugkeren naar het appartementje om mijn spullen bijeen te pakken. Om 19.40u vertrekt immers mijn vlucht naar Brussel en zal ik mijn vriend alleen moeten achterlaten in Genève. Mijn vriend keert daarom vandaag iets vroeger terug van zijn werk om samen met mij de bus naar de luchthaven te nemen.

De bushalte bevindt zich op een paar minuten stappen van ons appartementje en een busrit van 15 minuten later zijn we al op de luchthaven. Very convenient! Aangezien ik enkel handbagage heb, hoef ik niets in te checken en lopen mijn vriend en ik meteen door naar het restaurantgedeelte waar we ondertussen al een paar keer gegeten hebben. We komen opnieuw terecht bij TUK (Thai Urban Kitchen), maar helaas valt de pad thai me tegen. De curry die mijn vriend bestelde, ziet er veel beter uit. Na het eten nemen we afscheid van elkaar. Mijn vriend blijft in Genève en ik vlieg terug naar Brussel. Lang hoeven we elkaar gelukkig niet te missen, want zaterdag is hij alweer terug in België voor een trouwpartij.

Blijkt dat de gate vanwaar de Easy Jet vluchten vertrekken zich op het alleruiterste puntje van de luchthaven van Genève bevindt en dat ik nog een flink eind moet stappen. Ik ben dan ook maar net op tijd aan de gate. Volgende keer iets meer ruimte incalculeren.

Bye, bye, Genève tot over een drietal maanden!

Genève en Aubonne – 15 mei 2017

De eerste nacht is achter de rug. Ik heb redelijk geslapen, maar ik moet toegeven dat het slaapcomfort van ons Leuvense bed een pak hoger ligt (kan ook moeilijk anders, want gekocht bij slaapspecialist Sit&Sleep). Het bed is smaller dan we gewoon zijn en nogal aan de harde kant. Maar daar valt wel aan te wennen. Hopelijk geldt dat ook voor het straatlawaai. In Leuven ligt onze slaapkamer ook aan de kant van de ring, maar daar valt het verkeer bijna stil na 11 uur. In de Rue de Lyon lijkt het verkeer de ganse nacht verder te razen. Misschien toch eens overwegen om met oordopjes te slapen.

Na gedoucht te hebben in de minibadkamer (jammer dat de douchekop zo laag hangt dat zelfs ik me moet bukken), trekken mijn vriend en ik erop uit op zoek naar eten om onze ochtendlijke honger te stillen. Het winkelcentrum Charmilles lijkt een ideale plek om snel te ontbijten. En jawel, er zijn verschillende plekken die de mogelijkheid aanbieden om te ontbijten. Helaas bestaat het standaardontbijt uit un pain au chocolat ou un croissant avec un café. Tja… De kans dat ik in Genève een full Scottish breakfast zou scoren, had ik op voorhand al niet hoog ingeschat. We houden het dan maar allebei bij een pain au chocolat. Mijn vriend gaat voor de koffie, ik laat met verleiden door een versgeperste smoothie. Kwestie van de dag toch half goed te beginnen. 😉

Omdat het zijn eerste dag is, moet mijn vriend pas om 10u op zijn werk zijn. Zo komt het dat we nog tijd hebben om langs een telecomshop te gaan om een simkaart te kopen. Bedoeling is dat ik deze simkaart zal gebruiken tijdens mijn verblijf hier en dat mijn vriend de kaart na mijn vertrek in zijn gsm steekt. We kopen ook nog snel wat nieuwe handdoeken voor mijn vriend in de Migros, omdat het in het appartement aanwezige voorraadje niet zo groot is en we geen handdoeken vanuit Leuven hebben meegenomen.

Vervolgens nemen we afscheid van elkaar en wens ik mijn vriend veel geluk op zijn allereerste werkdag. Erg benieuwd om vanavond zijn verhalen te horen! Ikzelf keer terug naar het appartementje om mijn spullen te gaan halen om een dagje te lezen in de naburige parken. Bij binnenkomst merk ik dat de door de huisbaas aangekondigde werkman er al is. De werkman moet ons bad van een nieuw laagje lak voorzien. Hij is al druk aan het werk, dus ik neem mijn spullen (inclusief een bus zonnecrème, want de zon brandt al hevig zo vroeg in de ochtend) bijeen en vertrek naar het vlakbij gelegen Parc de Franchises alwaar ik mij met ‘El amante japonés‘ van Isabel Allende op een bankje in de zon zet. Het park is een leuke plek om te vertoeven, al had ik het nóg leuker gevonden zonder grasmaaiers en onkruidverbranders. Nuja, onderhoud moet gebeuren, niets aan te doen.

‘s Middags houd ik het bij een snelle lunch: ik eet een lekker quiche van Migros en begeef me daarna naar mijn volgende park in de hoop dat het daar iets rustiger is. Ook in Parc Geisendorf zijn werken aan de gang, maar minder luidruchtig dan de grasmaaiers in het andere park. Ik smeer me voor de zoveelste keer in met zonnecrème, maar begin te vermoeden dat ik beter een plekje in de schaduw opzoek. Vooral mijn hoofdhuid begint verbrand aan te voelen.

Ik schiet flink op in mijn boek. Het doet deugd om eindelijk eens tijd te hebben om door te lezen. De paar minuten op de trein van Leuven naar Brussel volstaan niet om voldoende in het ritme van de Spaanse taal te komen om goed op te schieten. Nu ik echter uren aan een stuk kan lezen, mindert het aantal nog te lezen de pagina’s zienderogen. Het einde van het boek komt met rasse schreden dichterbij.

Rond 17u keer ik terug naar het appartement om dat te luchten. Heel erg nodig, want op de gang ruik ik al de doordringende geur van het product dat de werkman gebruikt heeft. Ik gooi alle ramen wagenwijd open en wacht in een zeteltje bij het raam tot mijn vriend terug is van zijn eerste werkdag. Die eerste werkdag is alvast goed meegevallen, want hij komt erg enthousiast thuis. Goed onthaald, vriendelijke mensen, hij heeft zelfs al een mini-laptop gekregen. Goed geregeld, allemaal!

Hij vertelt me over zijn eerste indrukken en dan is het alweer tijd om te vertrekken. We rijden met onze schurende auto naar onze vrienden in Aubonne. De zon schijnt nog steeds volop en zowel mijn vriend als ikzelf zijn bijzonder goed geluimd. Onze eerste dag in Genève is alvast goed verlopen.

In Aubonne genieten we van een aperitief met een glaasje champagne gevolgd door heerlijke raclette (yep, we zijn al meteen aan onze integratie begonnen) en gourmet. Uiteraard hebben wij Belgische pralines van Bittersweet mee om onze reünie te vieren. Na het eten stappen we terug de wagen in om samen met onze vriendin het huis te gaan bekijken dat ze onlangs gekocht hebben. Onze vrienden zijn nog volop bezig met de verbouwingen, maar je kan nu al zien dat het een prachtige woonst zal worden. Met een uitzicht op het meer van Genève dat gewaagd is aan dat van het huis dat ze momenteel huren.

We keren terug voor nog een glaasje wijn en nemen dan afscheid van elkaar. Gelukkig deze keer niet voor lang!

Parque nacional Yoho

l oeste de Canadá es conocido por su naturaleza incomparable y es cierto, si quieres disfrutar de la belleza de un paisaje inolvidable, no hay mejor lugar en el mundo. Aunque es casí imposible eligir un lugar favorito, el Parque nacional Yoho es tan encantador que ha dejado una impresión duradera en mi memoría. Entonces quiero llevaros a este parque nacional que se localiza en las faldas occidentales de las Montañas Rocosas, en la provincia de Columbia Británica.

Para comenzar tengo que explicaros el origen del nombre ‘Yoho’. ‘Yoho’ es una expresión en lengua ‘chippewa-cree’ (la Tribu Chippewa-Cree es una triba nativa de Canadá) que expresa asombro o maravilla, y que fue elegida probablemente debido a las distinguidas escenas naturales existentes en este parque montañoso. Y es verdad, la diversidad de la naturaleza en este parque nacional es impresionante.

Uno de mis lugares favoritos en el parque es el lago ‘Emerald’. El agua del lago tiene un color tan turquesa que se parece a una joya de una princesa de un cuento de hadas. Es casi irreal. Entonces, cuando ves el lago ‘Emerald’ por la primera vez, no es difícil adivinar el origen de su nombre. El lago estupendo está rodeado de montañas altas con glaciares que alimentan el lago. El color intenso del agua es causado por las partículas finas del sedimento glacial suspendida en el agua. Puedes disfrutar de la paz y la tranquilidad del lago caminando, haciendo piragüismo o equitación. Si no haces demasiado ruido, puedes oír el grito del colimbo grande, el ave nacional de Canadá con ojos rojos espectaculares. Como el colimbo grande es un poco tímido, es difícil acercándo a él, pero puedes intentarlo remando en una canoa.

La Catarata Takakkaw, alimentada por el glaciar Daly, es otro espectáculo fantástico. Absolutamente vale la pena visitarla, porque es la segunda catarata más alta en el oeste de Canadá. El agua fría cae 384 metros antes de llegar a la base de la roca, produciendo un hermoso arco iris cuando la luz del sol es dispersada por las gotas del agua. Cuando te acercas a la Catarata Takakkaw el rumor del agua cayendo ahoga todos los demás sonidos. Y si te atreves a acercarte un poco más, sientes las minúsculas gotas frías en tu cara. La fuerza del agua es muy impresionante. No te olvides de llevar tu cámara!

Si tienes buena condición, puedes concluir tu visita al Parque nacional Yoho, caminando la ruta senderista que te lleva al arroyo ‘Hoodoo’. Después de seguir un sendero empinado a través de un bosque de pinos, encuentras una verdadera maravilla: torres caprichosas de piedra, formadas por miles de años de erosión. Las torres están coronadas cada una por un pequeño techo de roca más dura y oscura que el material de la torre. Mientras el murmullo del agua del arroyo te acompaña, puedes admirar los ‘Hoodoos’, obras de arte de la naturaleza.

Van Leuven naar Genève – 14 mei 2017

Vandaag start ons grote avontuur! Stipt om 10.09u vertrekken we in Leuven, negen minuten later dan gepland en met onze wagen vol geladen met benodigdheden voor mijn vriend. Omdat we een Airbnb gehuurd hebben voor een paar maanden, is het niet echt nodig om een grote verhuis te organiseren. De belangrijkste zaken die met ons de reis naar Genève zullen maken zijn wat kleren voor mijn vriend, zijn computer, twee computerschermen, een fles whisky en zijn fiets. Vooral de fiets zorgde voor wat puzzelwerk. 😉

We vertrekken onder een stralende zon en terwijl we de autosnelweg op rijden, stromen via whatsapp de berichtjes binnen om ons een goeie rit te wensen. Zo fijn om te weten dat er zoveel mensen meeleven met ons. We zien het helemaal zitten. Een lange autorit is zoveel aangenamer als de zon schijnt!

Na een uurtje moeten we al een eerste stop inlassen voor een plaspauze (ik heb een legendarisch kleine blaas), maar verder verloopt de rit vlotjes. Zo rond de middag haal ik tripadvisor boven om een plek te vinden voor de lunch. We belanden in wat ongeveer de meest zuidelijke gemeente van België moet zijn: Messancy. Tripadvisor raadt ons Aziatisch restaurant Chez Tchoutchou aan. Aan de buitenkant stelt het restaurant niet echt veel voor, maar omdat er niet veel andere eetgelegenheden te vinden zijn in deze buurt die ook nog eens open zijn op zondagmiddag, wagen we het erop. En jawel, eens binnen, wanen we ons in een andere wereld: een mooi ingekleed restaurant met Chinese decoraties aan de muren. Op het eerste zicht zijn we de enige klanten in het etablissement, maar dat kan ons niet deren, dan zijn we ongetwijfeld snel bediend.

De kaart is een mooi staalkaartje van het beste van de Aziatische keukens, met Chinese, Japanse, Thaise en zelfs Koreaanse gerechten broederlijk naast mekaar. Bibimbap blijkt zelfs aangeraden te worden als de specialiteit van de chef. Ik twijfel even of bibimbap eten in een restaurant uitgebaat door Chinezen in het uiterste puntje van België wel zo’n goed idee is, maar hey, living the adventure starts here! Als voorgerechtje bestellen mijn vriend en ik allebei de dim sum. En mijn vriend gaat als hoofdgerecht voor de Peking duck. Kwestie van toch drie verschillende Aziatische keukens op onze tafel te zien passeren, een kleine culinaire wereldreis. Het eten blijkt echt uitstekend! Geweldige dim sum, fenomenaal lekkere bibimbap (het smaakte alsof hij rechtstreeks geïmporteerd werd uit Korea, sissend in een hete stenen pot) en een mooi stuk eend. En de porties zijn zo groot dat we er wel voor een paar uurtjes zullen tegen kunnen. Oja, en ze hadden mochi ijs als dessert. Dat kon ik toch niet laten passeren, nietwaar?

Ondanks het feit dat we de enige klanten in het restaurant zijn, duurt het allemaal wat langer dan verwacht, maar hey, we hebben nog tijd genoeg om op onze bestemming te geraken. Bij het betalen van de rekening krijg ik zelfs een mooie sjaal cadeau: een cadeautje voor moederdag, zegt de vriendelijke dame met een grote glimlach. Wie ben ik om dat te weigeren? 😉 Dus, wie ooit per ongeluk met een hongerige maag verloren rijdt in Messancy: bij Chez Tchoutchou moet u zijn!

Een paar minuten later bevinden we ons in het land van de péage: Frankrijk. We stoppen nog eenmaal ergens in een wegrestaurant om iets te drinken (de lunch en het warme weer hebben ons dorstig gemaakt). We werken onze dorst weg terwijl we in de zon op het gras zitten.

De kilometers glijden voorbij en we rijden steeds zuidelijker, tot op een gegeven moment de blauwe lucht en witte schapenwolkjes verdreven worden door een erg korte, maar heftige regenbui. De regenbui duurt amper vijf minuten en levert ons een prachtige regenboog op wanneer de zon door de regenwolk schijnt. Een goed teken, zowaar!

Helaas, opeens is het schurende geluid waarmee we voor het eerst kennis maakten onderweg naar IJmuiden terug. Ik probeer het eerst nog even toe te schrijven aan de verbeelding van mijn vriend, maar het geluid laat zich niet langer negeren. Yep, it’s back. Not good. En dat met een tot de nok volgeladen wagen. We proberen dezelfde remedie toe te passen als de vorige keer: een stop inlassen. Het is toch ongeveer tijd voor het avondmaal. Niet dat we veel honger hebben, na onze bijzonder copieuze lunch. We stoppen (alweer) bij een wegrestaurant in de buurt van Bresse. Ik eet een potje yoghurt en mijn vriend een stuk quiche. Niet veel soeps. Het enige memorabele aan deze stop is dat de kassadame verregaande incompetentie tentoonspreidt en dat we midden in een klas Nederlandse scholieren beland zijn.

De stop schijnt geholpen te hebben om het schurend geluid (voorlopig) te laten verdwijnen, maar we realiseren ons dat ons nader onderzoek naar de oorzaak van dit probleem zich opdringt. Gelukkig verloopt de rest van de rit probleemloos en arriveren we iets voor 22 uur in Genève. We vinden vrij gemakkelijk de ingang van ons appartementsgebouw, maar een parkeerplek vinden in de drukke Rue de Lyon blijkt minder evident. We besluiten onze wagen dan maar voorlopig in een ondergrondse parkeergarage te zetten, want onze huisbaas staat ons op te wachten.

In de inkomhal van ons appartementsgebouw worden we onthaald door een vriendelijk Turks koppel die onder mekaar een beetje een vreemde dynamiek hebben. De man wil dat zijn vrouw het voortouw neemt bij de rondleiding in het appartement, maar zij ziet dat duidelijk niet zitten. Nochtans spreken ze allebei vlekkeloos Frans. We krijgen een rondleiding in het appartementje dat tijdelijk ons onderkomen zal zijn. Het is klein, maar op het eerste gezicht ziet het er proper uit. In de leefruimte staat een bed, twee zetels, een verrolbaar tafeltje, een soort buffettafel en een tv-meubel met een veel te grote tv op. De eigenaar is duidelijk erg trots op de tv, maar mijn vriend en ik kijken nooit naar tv, dus we weten eigenlijk niet wat we met dat ding moeten aanvangen. Het keukentje is piepklein, maar wel uitgerust met een fornuis met vier vuurtjes, een oven, een microgolfoven en een gloednieuwe frigo. Er staan ook een klaptafeltje met één stoel. Niet zo handig als je met twee wil ontbijten. De badkamer valt me het meeste tegen. Wel proper, maar duidelijk nogal gedateerd. Nuja, niets onoverkomelijks. We hebben er immers bewust voor gekozen om in het begin wat kleiner te gaan wonen, omdat het moeilijk te voorspellen valt wanneer ik juist een job zal vinden. En het geld groeit ons ook niet op de rug, nietwaar?

We nemen afscheid van het vriendelijke Turkse koppel en keren terug naar de parkeergarage om onze wagen tijdelijk op de klantenparking van de COOP recht tegenover ons appartement te zetten, zodat we al onze spullen makkelijk kunnen uitladen. Wat ons meteen onze eerste teleurstelling in Zwitserland oplevert: je kan in de parking niet betalen met een bankkaart. Say what? Ik had toch beter verwacht van die Zwitsers! Natuurlijk hebben noch mijn vriend, noch ik ook maar een cent Zwitsers geld op zak, dus zien we ons verplicht om op zoek te gaan naar een geldautomaat. Alle dichts bijzijnde geldautomaten bevinden zich volgens googlemaps echter in het reeds gesloten winkelcentrum vlakbij ons appartement. Het is ondertussen al bijna kwart voor elf en even voel ik de moed mij in de schoenen zakken. We lopen dan maar het eerste het beste café binnen en de vriendelijke jongen achter de bar wijst ons de weg naar een geldautomaat vlakbij een postkantoor op vijf minuutjes wandelen. Oef, gered!

We laden de wagen uit. Zetten alles behalve de fiets in het appartementje, drinken nog een glas witte wijn van de fles die we cadeau kregen van onze vrienden uit Aubonne en kruipen in bed voor onze eerste nacht in Zwitserland. Benieuwd wat morgen in petto heeft!

Yet Another Blog

Life on my side

op reis