Regen in Lugano – 23 november 2019

Deze zaterdagochtend uitgeslapen tot 9.30u! En óf we daar deugd van gehad hebben! Aangezien het buiten nog steeds rotweer is, nemen we de tijd om op het gemak te ontbijten. Het ontbijt in Hotel Admiral is top: vers, veel keuze en van vers gebakken omelet en american pancakes gaat mijn hartje alvast sneller kloppen. Prijs-kwaliteit is dit hotel alvast dik ok. Wat helaas niet opgaat voor elk Zwitsers hotel. De prijzen durven hier al eens aan de hoge kant zijn.

Aangezien de weersvoorspellingen voor de ganse dag regen geven, profiteren we nog wat langer van de luxe van onze kamer. Uitgebreid douchen en seksen tot het bijna middag is. Wel ja, waarom niet? Buiten wachten ons enkel regen en grijze wolken die de mooie bergen aan het zicht onttrekken.

Mijn vriend en ik blijven op de kamer tot we min of meer buiten gezet worden door de schoonmaakploeg. We besluiten dan toch maar de regen te trotseren en van de gelegenheid gebruik te maken om wat cultuur op te snuiven. Maar eerst lopen we even langs een plaatselijke supermarkt om twee paraplu’s te komen. Kwestie van al niet vanaf het eerste moment doorweekt te zijn.

We wandelen langs de oevers van het meer naar het LAC Lugano Arte e Cultura en springen onderweg even binnen in de prachtige Kirche Santa Maria degli Angioli, waar de muurschilderingen nu volledig gerestaureerd zijn. Het contrast met mijn vorig bezoek aan Lugano had amper groter kunnen zijn. De mooie bergen zijn amper zichtbaar tussen de wolken door en onze jassen zijn al flink nat wanneer we bij het LAC aankomen. Gelukkig is er een grote garderobe om ze te drogen te hangen. In Zwitserland zijn ze uiteraard op elk weertype voorzien.

In het LAC lopen twee tentoonstellingen die ons wel de moeite lijken: ‘Being Human’ van William Wegman en ‘Towards No Earthly Pole’ van Julian Charrière. We starten met ‘Towards No Earthly Pole’. Het videokunstwerk dat Julian Charrière maakte van moeilijk bereikbare plaatsen zoals Atarctica, Groenland, IJsland en de Rodano en Aletsch gletsjers van Zwitserland staat centraal in een grote, duistere ruimte. Eens binnen moeten onze ogen even de tijd geven om te wennen aan het weinige licht dat er is. Onder onze voeten ligt een zwarte materie die een knerpend geluid maakt dat aan vers gevallen sneeuw doet denken. Voor het grote videoscherm staan een aantal ligbanken opgesteld. We nestelen ons op een bank en laten de indrukwekkend beelden binnen komen. Met de huidige aandacht voor de klimaatcrisis is deze opstelling uiteraard brandend actueel, maar de bijna zwart-witte beelden zijn ook gewoon prachtig om naar te kijken. De combinatie van de grootse ijslandschappen en de hypnotiserende achtergrondmuziek (bijna ASMR) maken dat mijn vriend en ik allebei in slaap doezelen. De eerste keer dat me dat overkomt in een museum. Alleszins een zeer bijzondere ervaring.

Na een goede drie kwartier hijsen we ons van de ligbank en lassen we een koffie/chocomelkpauze in. De ‘dense chocolat’ op de kaart van de cafetaria van het LAC stelt alvast niet teleur. De chocomelk lijkt wel vloeibare chocolade. Het drankje lijkt qua smaak en consistentie zeer sterk op de chocodrank die we in Turijn proefden, wat kan kloppen, want uiteindelijk is Lugano ook meer een Italiaanse dan een Zwitserse stad.

De tentoonstelling ‘Being Human’ is radicaal anders dan wat we eerder deze namiddag zagen. De tentoonstellingsruimte hangt vol met gigantische portretten van de Weimaraner honden van fotograaf William Wegman. Alle tentoongestelde foto’s zijn polaroids, wat het resultaat des te indrukwekkender maakt, want dat betekent dat er achteraf geen retouchering aan te pas is gekomen. Wat deze portretten zo bijzonder maakt, is dat de honden op een zeer menselijke manier afgebeeld zijn, waardoor de foto’s meteen ook een commentaar worden op de mensheid zelf. Zeer, zeer sterk werk doorspekt met fijnzinnige humor. Ook bijzonder genoten van de tongue in cheek teksten bij de foto’s. Dikke aanrader, deze tentoonstelling.

Helaas, het regent nog steeds wanneer we opnieuw naar buiten gaan en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal veranderen. Dus wandelen we opnieuw langs het meer naar onze volgende culturele bestemming: de Fondazione Gabriele e Anna Braglia voor de tentoonstelling ‘Angeli a Venezia – Guardi e Music nell’universo di Anna Braglia‘, die me voornamelijk aantrok omdat er Venetië in de titel stond. De tentoonstelling laat zich samenvatten als klein, maar fijn. We krijgen bij het binnen komen een vergrootglas mee en het wordt al snel duidelijk waarom: de twee verdiepingen van het mooie pand hangen vol met prachtige miniatuurschilderijtjes van Venetië. Het contrast tussen de mooie miniatuurwerkjes en de lelijke engeltjes die her en der in de ruimtes opgesteld staan, is groot en de link tussen beide soorten kunstwerken is me ook niet helemaal duidelijk. Afgaande op de indrukwekkende privécollectie die hier getoond wordt, moet het echtpaar Braglia er alleszins warmpjes bij gezeten hebben.

Genoeg cultuur opgesnoven voor vandaag, tijd voor het aperitief. We komen op goed geluk in het prachtige Sass Café terecht. Een schot in de roos. De (prijzige) wijn op de kaart is uitstekend en we krijgen er gratis een groot bord met aperitiefhapjes bij, wat de prijs van de wijn opeens bijzonder aanvaardbaar maakt. De wijn smaakt ons zo dat we nog een tweede en een derde glas bestellen. En jawel, bij elk glas krijgen we opnieuw een bord met aperitiefhapjes. Seffens hebben we geen honger meer! We hebben nochtans gereserveerd in een volgens tripadvisor fijn Italiaans restaurant.

Gelukkig hebben we pas om 19.30u gereserveerd en hebben we tijd om het aperitief wat te laten zakken. Wanneer we aankomen in Osteria Cyrano zijn we verbaasd dat er zo weinig volk is voor een zaterdagavond. Buiten ons tafeltje is er nog maar één ander tafeltje bezet. Maar misschien eten de mensen in Lugano later en zijn wij gewoon de vroeger shift. Uiteindelijk blijken er op de ganse avond slechts een tiental klanten te zijn. Mijn vriend en ik vragen ons af hoe het mogelijk is om hiervan te leven, want we hebben sowieso al vier man personeel geteld. Aan het eten zal het alvast niet gelegen hebben, want dat is top. De Linguine alle vongole is heerlijk en de inktvis die ik als hoofdgerecht bestelde, is een ware smaaksensatie. Heerlijk! Omdat we al wat wijn gedronken hebben, houden we het bij een aperitiefje (franciacorta) en een simpel glas wijn bij het hoofdgerecht. Om de maaltijd af te ronden, krijgen we nog een limoncello van het huis aangeboden. Daar zeggen wij natuurlijk geen neen tegen.

Linguine fatte in Casa alle Vongole Veraci con Pomodorini e Fumetto di Pesce Maison, Olio Extravergine d’Oliva Leggermente Piccanti:

Tentacoli di Polo Dorato con Ragù di Pomodori Datteri, Olive Taggiasche e Capperi Trancio di Patata Dorata e Verdurine Autunnali Grigliate:

Volledig voldaan nemen we de bus terug naar het hotel, we hebben geen van beiden zin in nog een wandeling door de regen.

Ondanks de regen hebben we toch genoten van deze dag.

Van Brussel over Milaan naar Lugano – 22 november 2019

Om mijn vlucht van 11.55u in Zaventem te halen, heb ik vandaag een dagje verlof genomen. Wat niet wegneemt dat ik stiekem nog wat mails beantwoord, want het drukke jaareinde staat weer voor de deur en ik kan me eigenlijk geen vrije dag permitteren. Aan de andere kant had ik ook weinig zin om bijna dubbel zo veel voor een latere vlucht te betalen. Het is duidelijk dat voor vluchten van Brussel naar Milaan andere tarieven gelden van voor Brussel naar Genève. Ik vlieg op Milaan om van daaruit de trein naar mijn eindbestemming Lugano te nemen. Mijn vriend is immers een ganse week in Lugano om daar de nieuwe supercomputer van zijn werk in gang te sjotten. En het leek ons wel leuk om daar een weekendje Lugano aan te koppelen.

Voor één keertje verloopt mijn vlucht zonder problemen. En ook de trein van Malpensa naar Lugano Paradiso brengt mij stipt op tijd op mijn bestemming. Ik kan het zelf amper geloven! Tot zover mijn geluk, want in Lugano wacht mij een verschrikkelijk rotweer en dat terwijl ik de zon heb achtergelaten in België. Het regent zo hard dat ik mijn plannen om wat te gaan wandelen langs de oever van het meer opberg en mij met mijn laptop in de lobby van Hotel Admiral nestel. Ik krijg het echter al snel te koud en keer terug naar mijn kamer alwaar ik de thermostaat probeer te overtuigen dat het in de kamer écht geen 22 graden is, zoals deze aangeeft. Dus kruip ik maar onder de dekens om daar verder op mijn laptop te werken.

Mijn vriend komt aan rond 20.50u. Te laat om nog een uitgebreide zoektocht aan te vatten om iets te eten. Dus maken we het onszelf makkelijk en gaan we naar de Italiaan om de hoek. Ik bestel ossobuco omdat dit bij de specialiteiten van het huis staat, maar ik ben duidelijk vergeten dat ik ossobuco eigenlijk helemaal niet zo’n fantastisch gerecht vind, ondanks het feit dat dit een klassieker is. Niet dat de ossobuco van Ristorante Paradiso slecht is, gewoon niet echt mijn ding. De moelleux daarentegen kan wel op mijn goedkeuring rekenen. Serieus, gesmolten chocolade? What’s not to love?

Omdat het al zo laat is, kruipen we vlak na het eten in bed. Ik ben echt doodop. Vreemd dat je van een halve dag reizen zo moe wordt. Veel meer dan in een vliegtuig en op een trein gezeten heb ik nochtans niet gedaan…

Opspattende modder in Lontzen – 3 november 2019

Ook zondagochtend zijn de dames weer paraat om 7u. Er zijn nog zekerheden in het leven. Gelukkig werkt de truc met de tablet nog steed. Fijne uitvinding toch!

We beëindigen het langste spelletje ‘Mens erger je niet’ uit de geschiedenis der mensheid (ik won, duhuh) en brunchen vervolgens gezellig met z’n zevenen. Er zijn eitjes en spek en zalm en quiche en hummus en jawel, witte bonen in tomatensaus! We nemen onze tijd, want we moeten het appartement pas om 14u verlaten.

Wanneer we rond 13u gepakt en gezakt klaar staan om te vertrekken voor een laatste wandeling krijgen we telefoon van de eigenaar met de vraag of de kinderen geen zin hebben om op een quad rond te rijden. Euh? Ik ben lichtelijk van mijn melk door die onverwachte voorstel, maar ja, natuurlijk, graag! Zo’n genereus voorstel kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. We bergen de plannen om te gaan wandelen op en maken ons klaar voor een ritje op de quad.

Eén voor één mogen de kinderen plaats nemen op de quad, voor of achter de bestuurder, al naargelang hun afmetingen. De quad racet door de opspattende modder en de kinderen vinden het geweldig. Nu heb ik eerlijk gezegd niet veel met brandstofverslindende, lawaaierige voertuigen als een quad, maar hey, als iemand je gratis en voor niets een ritje aanbiedt, dan zeg je daar toch geen neen op? En ik moet zeggen dat ik het stiekem best wel leuk vindt, daar achter op die quad. A first for everything, zullen we maar zeggen, zeker?

Nadat iedereen in ons gezelschap een ritje op de quad achter de rug heeft, keren we terug naar onze appartementen om nog wat na te praten met de eigenaars. We bedanken onze sympathieke gastheer en gastvrouw uitgebreid voor hun gastvrijheid en omdat we zo onder de indruk waren van deze mooie accomodatie en de veelzijdige omgeving, boeken we meteen voor volgend jaar. Hopelijk zijn de weergoden ons dan iets beter gezind!

We sluiten het weekend af met nog een paar spelletjes UNO en vertrekken rond 17u naar huis na, alweer, een fantastisch weekend.

Mijn vriend en ik droppen zijn drie nichtjes af bij hun ouders en keren, na samen met zijn zus en haar man gegeten te hebben, weer naar Leuven terug. Die Cambio moet immers op tijd ingeleverd worden!

Lac de Gileppe – 2 november 2019

Uiteraard zijn de drie meisjes al om 7u wakker, niets nieuws onder de zon. Gelukkig bestaat er een wondermiddel genaamd tablets waardoor mijn vriend en ik nog een beetje langer in bed kunnen blijven liggen. Aangezien ons gezelschap een stuk vroeger wakker is dan de jongens in het appartement naast ons, spelen we ‘Mens Erger Je Niet’ tot iedereen klaar is om te ontbijten. ‘Mens Erger Je Niet’ duurt laaaaaang als je dat met vier spelers speelt, dus zetten we het speelbord aan de kant om later verder te spelen.

Erg genoten van het ontbijt met eitjes en lekker verse broodjes. Evenement van de dag: het middelste nichtje verliest een tand bij het bijten in een broodje. Dat moet uiteraard meteen gemeld worden aan het thuisfront en levert de brandende vraag op: zal de tandenfee ook langskomen in Lontzen? We laten deze existentiële kwestie blauw blauw en maken ons op het gemak klaar voor een wandeling in de omgeving van het Lac de Gileppe. Toegegeven, voordat we naar Lontzen kwamen, had ik nog nooit van dat stuwmeer gehoord, maar op de foto’s ziet het er mooi uit. Het weer is niet echt om over naar huis te schrijven, grauw en grijs, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat het droog zal blijven. En meer kan een mens eigenlijk niet verwachten van een herfstweekend.

We parkeren onze auto’s op de parkeerplaats vlakbij de Tour de La Gileppe. We begeven ons eerst naar een uitkijkpunt om een goed zicht op het meer te krijgen en dalen dan af naar de dam. Op de dam prijkt een reusachtige stenen leeuw. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door de schoonheid van de omgeving. Zelfs het weer valt mee, zo nu en dan komt er een waterzonnetje tussen de wolken door piepen.

We maken een mooie wandeling doorheen het prachtige herfstbos, zoeken paddenstoelen en genieten van de geur van natte herfstbladeren. De kinderen zijn superflink. Geen gezeur en gezaag, geen kinderen die dramatisch op de grond gaan liggen en uitroepen dat ze sterven van de honger. Om te vermijden dat het zover komt, besluiten we de wandeling wat in te korten. Het is immers al na 13u en we weten uit ervaring dat hongerige kinderen geen aangenaam gezelschap zijn. We nemen een shortcut doorheen het bos naar het stuwmeer. De kinderen gooien stenen in het meer en balanceren op de oevers. Ik duim ondertussen keihard dat er geen kind uitglijdt en in het meer valt.

En jawel, op de terugweg naar de Tour de La Gileppe hebben we toch een accidentje. Het oudste nichtje van mijn vriend (dezelfde die de dag voordien al een buiteling maakte op het zebrapad) slaagt erin over haar eigen voeten te struikelen en maakt een stevige val. Gelukkig zijn we op dat moment op een pad dat wat verder van het meer loopt. Ze heeft een paar stevige schaafwonden, maar gelukkig hebben wij vooruitziende vrienden met een EHBO-kit in de rugzak. We ontsmetten en verzorgen de wonden en gaan ervan uit dat ze het wel zal overleven

Rond 14u zijn we terug bij de Tour de La Gilippe. Om het onszelf niet te moeilijk te maken, besluiten we iets te gaan eten in het panoramische restaurant. Doordat we wat later zijn, is de grote middagdrukte achter de rug en slagen we erin een tafel voor zeven personen te bemachtigen. Het is nog even spannend of we wel allemaal zullen boven geraken, want het kleinste nichtje van mijn vriend heeft opeens hoogtevrees en durft de glazen lift niet in. Mijn vriend en ik moeten haar letterlijk in de lift sleuren, maar uiteindelijk blijkt het allemaal best mee te vallen. Soms moet je mensen een duwtje of een trekje geven om hun grenzen te verleggen.

Het uitzicht vanaf de toren is werkelijk fantastisch en het eten is heel lekker. Ik smul van mijn eend met kroketjes en de kinderen eten allemaal superflink. De meisjes schrokken hun borden leeg, duidelijk hongerig van de frisse buitenlucht. Het was een verstandige beslissing om de wandeling wat in te korten. 😉

Op de terugweg naar ons appartement rijden mijn vriend en ik met de nichtjes langs een boerderij waar ze lekker hoeve-ijs verkopen. Op het erf worden we welkom geheten door een Berner Sennenhond en haar puppy. De meisjes zijn niet te houden en willen meteen knuffelen met de honden. Na mijn eerdere ervaring bewaar ik liever mijn afstand. We kopen uiteindelijk drie liter ijs bij Laitsenciel en keren terug naar het appartement.

Op het appartement breken we ons het hoofd over een avondactiviteit. Het is immers nog te vroeg voor het avondmaal. Tijdens de wandeling had onze vriendin gebeld naar een bowlingzaal niet zo ver van ons appartement, maar die nam geen reservaties aan. We besluiten alsnog ons geluk te proberen en naar de bowlingzaal te rijden. Ik heb er eerlijk gezegd niet zoveel zin in, maar hey, dat komt misschien nog.

Bij aankomst blijkt het verschrikkelijk druk te zijn in de bowlingzaal. We krijgen de boodschap dat we een uur moeten wachten voordat er een baan vrij komt. Niemand van ons heeft veel zin om een uur te zitten wachten in een lawaaierige omgeving met schreeuwerig licht.

We keren onverrichter zaken terug naar onze appartementen en spelen de rest van de avond spelletjes. Hét top-spel van dit weekend is toch wel exploding kittens. Een leuk spel voor alle leeftijden met genoeg toevalselementen om aan iedereen de kans te geven om te winnen. Superleuk en veel toffer dan bowlen, als je het mij vraag.

Doordat we zo laat middag gegeten hebben, heeft ‘s avonds niemand grote honger. We houden het op een bescheiden boterham met een ijsje als dessert. Het ijs is zeer lekker, maar drie liter blijkt toch wel wat te veel te zijn. Oh well, morgen is er nog een dag om ijs te eten.

We entertainen de kinderen verder met TikTok filmpjes maken en leren de meisjes hoe chapeau te spelen. En dan is het tijd om de kinderen in bad en bed te steken.

Na het licht in de kinderkamer uitgeknipt te hebben, is het tijd voor de volwassenen om te spelen! We beginnen onze kindervrije avond met een glaasje champagne om te klinken op het succes van onze kameraad. Hij is er immers na lang en hard werken in geslaagd om een artikel te publiceren in Nature. In Nature! Een betere reden om een flesje champagne te kraken ken ik niet. Hij mag met recht en reden trots zijn op het werk dat hij verzet heeft. We sluiten deze gezellige avond af met een glaasje van mijn persoonlijke whisky.

Van Leuven over Geel naar Lontzen – 1 november 2019

Vroeg opgestaan want dit allerheiligenweekend knopen we weer aan bij onze jaarlijkse traditie, na vorig jaar een jaartje overgeslagen te hebben. En ja, ik had er stiekem naar uitgekeken om deze fijne traditie nieuw leven in te blazen: een herfstweekend op stap met onze lieve vrienden, hun twee zonen en de drie nichtjes van mijn vriend.

Mijn vriend huurde een cambio, want Lontzen bleek niet zo makkelijk bereikbaar met het openbaar vervoer en tja met drie meiden op de achterbank is de wagen nu eenmaal het handigste vervoersmiddel. We pikten de drie jongedames (10, 8 en 7) op en reden richting brasserie De Berwien in Voeren, waar we onze vrienden en hun twee zonen (11 en 7) ontmoetten. Deze brasserie bleek een schot in de roos te zijn. De gastvrijheid van de bediening was hartverwarmend. Onze ober deed zijn uiterste best om het ons naar de zin te maken en het was helemaal geen probleem om gerechten op de kaart aan te passen om daar kindvriendelijke porties van te maken. Dikke, dikke aanrader. En nog vriendelijk voor de portemonnee ook! Meteen een goed begin van het weekend.

Na deze fijne lunch moesten we nog een klein half uurtje rijden voordat we rond 15u Villa&Loge bereikten, een werkelijk fenomenale verblijfplaats voor gezinnen met kinderen. We hadden twee gigantische appartementen helemaal alleen voor ons, uitgerust met het meest moderne comfort: gloednieuwe keukenapparatuur, wasmachine, spelletjes, gezellige zithoek, fenomenale douche, fancy multimediaset (die we niet gebruikt hebben, want: tablets) en zelfs een koffiemachine met echte bonen! Jawadde. We kregen een bijzonder uitgebreide rondleiding in het appartement van de eigenares. Misschien iets té uitgebreid, want ik zag mijn medereizigers één voor één afhaken tot ik nog alleen overbleef.

We installeerden ons op het gemak terwijl de kinderen al wat spelletjes speelden, maar beslisten dan toch nog een wandeling te maken, voordat de zon zou ondergaan. Kwestie van de kinderen moe genoeg te maken zodat ze goed zouden slapen. Het contrast met het vorige weekend in Turijn kon amper groter zijn. In Turijn liep ik rond in mijn zomerkledij, nu had ik mijn dikke winterjas aan om me te beschermen tegen het vochtige herfstweer. We begaven ons naar het beginpunt van een wandeling die op één van de wandelkaarten stond aangegeven, bij de kapel van Astenet. Helaas bleek de gps van onze vrienden ons niet naar het juiste beginpunt te leiden. Ik volgde mee op de kaart en zag ons steeds verder en verder wegrijden van ons doel, in de richting van Eupen.

Een belletje naar onze vrienden later maakten we rechtsomkeert en nam ik het heft in handen. Gelukkig ben ik mijn kaartlees-skills nog niet verleerd en geraakten we ook zonder googlemaps op de juiste bestemming. Ondertussen was het al valavond. Er restte ons nog maar een streepje daglicht, maar we lieten ons niet kennen en startten aan de wandeling doorheen een drassig veld. Echt jammer dat het al zo donker was, want de wandeling doorheen de velden (oppassen voor die koeienvlaaien!) en bossen was echt mooi. De kinderen doopten de wandeling al snel ‘poortjeswandeling’ omdat we steeds door poortjes moesten die het vee moesten verhinderen te ontsnappen. De kinderen vonden het geweldig, zo in het donker door de bossen hossen. Ik moet zeggen dat ik matig enthousiast was. Ik had echt schrik om uit te glijden op sommige natte stukken, maar gelukkig bleef het zwaarste accident beperkt tot een struikelpartij van het oudste nichtje van mijn vriend op het zebrapad (don’t ask) na het bezoek aan een met kaarsen verlichte kapel. Zeer sfeervol.

Na deze nattevoetenwandeling keken we allemaal uit naar het avondmaal. De pompoensoep en de boterhammen gingen vlotjes binnen. Het was duidelijk dat deze spannende wandeling de eetlust van de kinderen had opgewekt, want ze aten als wolven.

Na het avondmaal stopten we de drie jongste kinderen in bed. De twee oudsten mochten nog even langer opblijven. Tot onze grote vreugde gingen alle kinderen ditmaal probleemloos slapen. Wat een verschil met vorige weekends, toen mijn arme vriend soms moest post vatten op de kamer om ervoor te zorgen dat de dames in slaap vielen.

We vierden deze eerste overwinning onder volwassenen met een glaasje wijn, olijfjes en tapenades. Laat maakten we het niet, want we wilden de volgende ochtend fris zijn.

Een terugblik op Turijn

Heerlijk gegeten, veel cultuur opgesnoven en genoten van de zon, meer moet dat niet zijn.

Museo Egizio – 28 oktober 2019

Ons laatste ontbijt met beschuit. Fantastisch mooie B&B, maar het ontbijt was wel voor verbetering vatbaar. Can’t win ‘m all, can you?

We brengen eerst onze koffers naar de bagagebewaardienst in het station en lopen dan verder naar het Museo Egizio, het tweede grootste Egyptische museum na het museum in Caïro. Dat wil wat zeggen, natuurlijk.

Ik heb op voorhand tickets gekocht. Superhandig, want daardoor kunnen we fijn de wachtrijen voorbij lopen. We krijgen een audiogids en starten onze verkenning van het museum. We zijn er vrij vroeg en toch is het al bijzonder druk. Dit museum is één van de topattracties van Turijn en het wordt ons al snel duidelijk waarom. De collectie artefacten is werkelijk indrukwekkend.

De rondgang in het museum is chronologisch opgevat. Je start in de pre-dynastieke periode om te eindigen in de Romeinse periode. Mij spraken vooral de pre-dynastieke periode en het Middenrijk aan. Maar dat kan ook zijn omdat mijn hoofd toen nog fris was. De collectie is zo uitgebreid dat het op den duur lastig wordt om alles op te nemen, zeker in combinatie met de audio guide die ook nog eens hopen interessante info bevat. Information Overload.

Ik ben het meeste onder de indruk van de graftombe van Iti en Neferu met zijn prachtige muurschilderingen. Tegelijkertijd heb ik een dubbel gevoel wanneer ik kijk naar de foto’s van de vele opgravingen die de medewerkers van het museum uitgevoerd hebben in Egypte. Lange rijen Egyptenaren dragen hun eigen erfgoed uit graftombes naar buiten om vervolgens dat erfgoed te zien verscheept worden naar Italië. Het voelt als diefstal. En ja, ik weet dat Egypte zelf nog talloze schatten bezit, maar toch… Ik hoop alleszins dat een bezoek aan dit museum de mensen aanmoedigt om het prachtige erfgoed in Egypte zelf te gaan bekijken.

Uiteraard zijn we veel langer in het museum gebleven dan verwacht (niet nieuws onder de zon) en is het al bijna half twee wanneer we buiten staan. Aangezien onze vlucht naar België al om 17.55u vertrekt, hebben we niet zoveel tijd om nog ergens uitgebreid te gaan lunchen. Dus besluiten we (bijzonder onorigineel) opnieuw naar de Mercato Centrale te gaan.

Omdat het onze laatste maaltijd in Turijn was, mag het wel wat meer zijn. We willen graag iets eten bij het La Farmacia del Cambio, waar onze food tour gids Adam nog een tijdje gewerkt heeft. La Farmacia del Cambio is een beetje chiquer dan de rest van de eetkramen in de Mercato Centrale. La Farmacia heeft gereserveerde tafels met linnen tafellakens en er is bediening aan tafel. Wij willen graag de tweegangendegustatiemenu nemen en informeren voor de zekerheid of het mogelijk is die twee gangen vrij snel na mekaar te laten komen. De vriendelijke jongedame aan de kassa garandeert ons dat dit geen enkel probleem is.

En inderdaad, we krijgen ons eten bijzonder vlotjes, zodat we ons geen zorgen hoeven te maken dat we niet tijdig op de luchthaven zullen geraken. De risotto met gorgonzola en rode biet is fenomenaal lekker en de kabeljauw met bloemkool mag er ook wezen. En jawel, we trakteren onszelf op een laatste glaasje heerlijke Italiaanse wijn.

riso gorgonzola, barbabietole e limone:

merluzzo con cavolfiore e melograno:

We eten nog een laatste gelato en dan is het echt tijd om afscheid te nemen van de fantastische Mercato Centrale. We wandelen op ons gemak terug naar het treinstation, pikken onze bagage op en nemen een taxi naar de luchthaven. We zijn riant op tijd om onze vlucht te halen, dus laten we ons verleiden om in een gezellige wijnbar/winkel nog een allerlaatste glas Italiaanse prosecco te drinken. En dan nog een aller-allerlaatste glas wijn. 😉 En ja, de prosecco is zo lekker dat we meteen een paar flessen mee naar huis nemen als souvenir. Het vlees is zwak… En we moeten toch iets te drinken hebben op ons Allerheiligenweekendje in Voeren!

Palazzo Reale en Mole Antonelliana – 27 oktober 2019

Gelukkig is er vandaag (zondag) geen markt en kunnen we ongestoord slapen tot de wekker gaat om 8u. Dankzij de overschakeling van zomer- naar winteruur mogen we een uurtje langer slapen, maar zelfs dan voelen we ons nog niet volledig uitgeslapen. Oh well, I’ll sleep when I’m dead! (Zó jaloers op mensen die met weinig slaap toegekomen, ik zou die extra uren in een dag goed kunnen gebruiken.)

We ontbijten opnieuw met crackers, babybels, smeerkaas en chocoladecake. Gelukkig zijn er kiwi’s om de schijn van een gezond ontbijt hoog te houden. Voordat we ons naar het Palazzo Reale begeven, één van de topattracties van Turijn (ik heb tickets voor 11u), wandelen we naar het station Torino Porta Nuova. We willen nagaan of er lockers zijn om morgen onze bagage achter te laten en taxi’s om ons naar de luchthaven te brengen. In plaats van lockers heeft het station een bagagebewaarplaats waar je je koffers bij een échte persoon kan afgeven. Even goed als een locker, maar wel iets duurder natuurlijk.

Gerustgesteld wandelen we onder een stralend zonnetje met een stevige pas verder naar het Palazzo Reale. We moeten ons zelfs een beetje haasten om er om 11u te zijn. Bij aankomst is het even zoeken naar de juiste ingang, want dat is niet zo duidelijk aangegeven. Uiteindelijk vinden we onze weg en kunnen we aan ons bezoek beginnen. Het eerste wat je ziet als je binnenkomt is een fabuleuze trappenhal met een fenomenale plafondschildering. De toon is gezet, de pracht en praal die volgt doet onze monden open vallen. De ene kamer is nog mooier dan de andere. Het is gewoon onmogelijk om alle details goed in ons op te nemen, we weten echt niet waar eerst kijken. Tegelijkertijd confronteert dit Palazzo ons ook met de ongelijkheid in de wereld. De rijkdom rondom ons is duidelijk het resultaat van een klassenmaatschappij waarvan de echo’s ook nu nog in onze maatschappij doorklinken.

Op het einde van de rondleiding komen we terecht in de Cappella della Sacra Sindone, waarin de befaamde Lijkwade van Turijn wordt bewaard. De Lijkwade is een linnen kleed waarop vaag een beeld van een man te zien is met verwondingen die zouden kunnen ontstaan zijn bij een kruisiging. Volgens sommige gelovigen is deze lijkwade het kleed waarin Jezus werd gewikkeld en begraven nadat hij aan het kruis gestorven was. Een koolstofdatering situeert de lijkwade echter in de late middeleeuwen. Enfin, mij fascineert vooral de prachtige kapel, die, net zoals de Notre Dame, niet gespaard bleef van rampspoed. In 1997 werd de kapel zwaar beschadigd door een brand waarvan de oorzaak nog steeds onbekend is. Het kostte 30 miljoen euro en duurde meer dan 21 jaar om de kapel in zijn originele toestand te herstellen. Dat belooft voor de Notre Dame…

Na de kapel is er een ruimte in het paleizencomplex waar je meer info krijgt over de restauratie en je via een VR-bril de structuur beter kan bekijken. De beelden (gefilmd met een drone) zijn uiteraard indrukwekkend, maar de VR-toepassing hapert soms, want het effect een beetje teniet doet.

Mijn vriend en ik zijn een beetje verzadigd na al de overdaad die we te zien kregen en twijfelen of we de laatste ruimtes in het paleizencomplex niet beter zouden overslaan. Gelukkig doen we dat niet, want we ontdekken een schitterende collectie schilderwerken van grootheden zoals Rubens, Van Dijck, Bruegel en Caravaggio. We eindigen ons bezoek aan het Palazzo letterlijk in schoonheid.

Wanneer we opnieuw buiten staan, schijnt de zon met volle kracht. volgens mijn weerapp zou het zo’n 24 graden zijn. Een aangenaam herfstweertje zoals ze zeggen. 😉 Vervolgens beklimmen we de Campanile del Duomo. Het hele bouwwerk ziet er redelijk bouwvallig uit. Laat ons hopen dat de stabiliteit van deze toren regelmatig gecontroleerd wordt. Eens boven vergeten we de tot op de draad versleten constructie en genieten we van het mooie uitzicht. Vooral het uitzicht op de mooie koepel van de Cappella della Sacra Sindone maakt de klim de moeite waard.

Opnieuw beneden is het al bijna twee uur. Time flies when you’re having fun. We hebben stevig honger gekregen van al dat slenteren. Lang moeten we niet nadenken over een geschikte lunchplek: de Mercato Centrale die we zaterdag bezochten lijkt de ideale plek om te proeven van de heerlijke Piëmontese keuken. Het is niet makkelijk om te kiezen, maar uiteindelijk bestellen we ons allebei een pasta. Ik ga voor de tagliolino al nero di sepia, cozze, vongole e pomodorini. Mijn vriend betaalt onze gerechten aan de kassa en dan is het wachten tot ons nummer wordt afgeroepen. Een niet zo handig systeem, om eerlijk te zijn. Het zou handiger zijn om met van die buzzers te werken die afgaan wanneer je eten klaar is. Bij mijn pasta drink ik een glaasje uitstekende Calice Sharis voor de zeer schappelijke prijs van 4 euro. Dat smaakt naar meer! Aangezien het mijn verjaardagsweekend is bestellen we ons nog een glaasje prosecco om te klinken op een tot nu toe al bijzonder geslaagd verblijf in Turijn. Als dessert koop ik een gelato van Alberto Marchetti. En ja, we kunnen het niet laten als afsluiter een Moscow Mule te drinken, een cocktail die je hier werkelijk op elke menukaart ziet staan.

Ondertussen is het tijd om te vertrekken naar Mole Antonelliana. We hebben tickets gereserveerd om 17u en willen niet het risico lopen om onze time slot te missen. Na een mooie wandeling komen we om tien voor vijf aan de ingang aan. We mogen meteen binnen. Ik moet toegeven dat het plezant is die lange rij wachtenden zomaar te kunnen voorbij steken. Lang leve online ticketing systemen die mij het leven zoveel aangenamer maken. De lift brengt ons verrassend snel naar boven, we zoeven voorbij de verdiepingen van het Museo del Cinema naar het panoramische terras op 85 meter hoogte. Ik heb mij een beetje misrekend bij het kiezen van het tijdstip voor ons bezoek. Ik dacht dat we om 17u nog meer dan een uur tot zonsondergang zouden hebben, maar door de omschakeling van zomer- naar winteruur, gaat de zon natuurlijk een uurtje vroeger onder. We zien nog net de laatste zonnestralen achter de bergen verdwijnen.

Terwijl ik druk foto’s aan het maken ben van het uitzicht, voel ik opeens iets landen op mijn hoofd. Mijn vriend bevestigt mijn vrees: er heeft een vogel op mijn kop gekakt. Dat brengt geluk, zeker? Mijn vriend probeert zo goed als mogelijk het plakkerige goedje uit mijn haar te verwijderen met een papieren zakdoekje. Gelukkig hebben we nog tijd genoeg om even terug naar het hotel te gaan voordat we ‘s avonds gaan dineren.

In het hotel was ik de uitwerpselen uit mijn haar en maken we de gelegenheid gebruik om nog snel een sekspartijtje in te lassen als aperitief voor het avondmaal.

Voor het diner heb ik gereserveerd bij Taverna dell’Oca, een restaurant gespecialiseerd in ganzenvlees. Ik koos dit restaurant uit omdat je gans niet zo vaak op de menukaart aantreft in België. Het restaurant blijkt een schot in de roos. Natuurlijk kiezen we de menu met bereidingen van gans, al klinken de twee andere menuopties ook zeer lekker. Voor vijf gangen, inclusief een klein aperitief betalen we 39 euro. Aaah, Italië….

Het is bijzonder lekker, maar wel een beetje veel. Zeker de schotel met charcuterie en paté waarmee we starten, is stevig. We zullen wat op de lijn moeten letten als we weer thuis zijn, nietwaar?

Plateau of goose: goose foie gras paté, goose terrine, raw ham, speck & salami, parcaloca, ecumenico, itan & sasak served with gherkins:

Browned parcaloca ham with potatoes and porcini mushrooms sautés, cheese fondue and quail egg:

Big ravioli filled with goose and pumpkin in mascarpone cream perfumed with green pepper:

Stewed goose with porcini mushrooms:

Figs with grappa sherbet:

De wijn die we bij het eten drinken is eveneens uitstekend. We verwachten niet anders van Piemonte. 😉

Om af te sluiten vragen we aan onze dienster om ons een digestief aan te raden. En opeens komt daar een ober aanzetten met vijf verschillende soorten drank, van een halfzoete dessertwijn, over een Amaro tot een grappa. We krijgen van elke fles een proevertje. Ik hou het bij de dessertwijn, maar mijn vriend gaat uiteraard voor de grappa. We hadden deze dag niet beter kunnen eindigen!

Turijn – 26 oktober 2019

Om optimaal gebruik te maken van onze tijd in Turijn staat de wekker om 8u. Helaas hebben we de wekker niet nodig om wakker te worden: het lawaai van de ochtendmarkt die zich vlak onder ons raam bevindt, haalt ons wat vroeger uit onze slaap. We laten het niet aan ons hart komen, want wanneer we ons raam open doen, zien we een stralend zonnetje en een prachtig blauwe lucht. Exact wat ik besteld had voor mijn verjaardag!

De B&B is prachtig, maar het ontbijt valt iet of wat tegen: geen vers brood te bespeuren, alleen crackers en beschuiten. En als beleg hebben we de keuze tussen confituur, babybels en zo’n driehoekjes smeerkaas. Gelukkig is er heerlijke chocolade cake om het ontbijt mee af te sluiten. De ontbijttafel is gedekt voor nog twee andere koppels, maar aangezien wij de eersten zijn, hebben we het lekker rustig.

We treuzelen niet al te lang aan het ontbijt en maken dat we snel buiten zijn om te genieten van deze heerlijk warme herfstdag. We wandelen op het gemak naar het startpunt van onze eerste activiteit van de dag. Het zal jullie ongetwijfeld niet verbazen dat deze activiteit een food tour is. 😉 Voor het standbeeld van Giovanni Battista Bottero in de Giardino Bottero treffen we de gids van I Eat Food tours. Tot onze grote verbazing blijkt onze gids Abram een Nederlander te zijn. Toegegeven dat hadden we niet echt verwacht… We maken kort kennis en hij vertelt ons dat het de liefde is (wat anders) die hem naar Turijn gebracht heeft. Hij leerde zijn Italiaanse vrouw kennen via Instagram toen hij nog als kok werkte in Nederland. A modern love story!

Na een paar minuten duiken de twee andere deelnemers aan de food tour op: een van oorsprong Australisch gay koppel dat ondertussen in Londen woont. De meerderheid van de personen in ons groepje zijn erin geslaagd succesvol te emigreren. Het lijkt wel alsof het universum samenspant om mij andermaal met mijn neus op mijn mislukking te drukken. Maar goed, het is mijn verjaardag, de zon schijnt, we gaan een fijne culinaire ervaring tegemoet, dus parkeer ik mijn zielige gedachten voor een ander moment.

We starten de food tour met koffie bij Caffetteria da Mario. Tot grote ontzetting van elke Italiaan ooit, drink ik geen koffie. Na verschillende keren geïnformeerd te hebben of ik écht geen koffie lust, geeft de vriendelijke uitbater Mario het op en biedt hij mij een selectie theezakjes aan om uit te kiezen. Bij de koffie (en thee) krijgen we de typische Piëmontese specialiteit gianduja (hét souvenir bij uitstek voor het thuisfront) en een koekje met merengue aangeboden.

Onze volgende halte is de Mercato di Porta Pallazzo, de grootste openluchtmarkt van Europa op het Piazza della Repubblica. Het is er razend druk en het kost ons enige moeite om tussen de kraampjes en de kopers te laveren. We kopen hier echter niks en lopen verder naar het in 1916 overdekte gedeelte van deze markt, waar vooral vis en vlees verkocht worden. Echt, we kijken onze ogen uit. Zoveel heerlijks dat hier aan de man en vrouw gebracht wordt! We stoppen bij een kraampje waar we een stevige schotel met heerlijke charcuterie en kaas uit de regio Piemonte krijgen voorgeschoteld. Uiteraard hoort door een glaasje prosecco bij. We toasten op mijn verjaardag én op de verjaardag van onze gids de week voordien. Onze gids Abram heeft blijkbaar over het hoofd gezien dat de twee Australiërs bij hun boeking aangegeven hadden dat ze pescotariërs waren. Geen erg, meer charcuterie voor ons. 😉

Na ons bezoek aan de oude overdekte markt, steken we de straat over naar de Mercato Centrale, een moderne en hip ingerichte food court die de ganse dag open is tot ‘s avonds laat. Een paradijs voor foodies, ik kan het niet anders omschrijven. Alle kraampjes zijn gespecialiseerd in een paar, zeer redelijk geprijsde gerechten. Je koopt een gerecht en zet je ergens aan een willekeurig tafeltje in de grote hal. Ondertussen komen de obers rond om je van drank te voorzien. Als ik in Turijn woonde, zou je me hier bijna dagelijks vinden. 😉 Pluspunten voor de blootgelegde restanten van een historische ijskelder.

Ons gezelschap zet zich aan de toog bij Savini Tartufi. De naam zegt het: hier moet je zijn voor truffelspecialiteiten. We krijgen een bordje voorgeschoteld met allerlei heerlijkheden. Om duimen en vingers af te likken zo lekker. Een eerste culinair hoogtepunt van deze tour.

Om ons eten wat te laten zakken, wandelen we een tijdje door de mooie straten met statige huizen van Turijn, ondertussen gezellig babbelend over onze culinaire reiservaringen met de gids en de twee Australiërs. Eén van de Australiërs heeft trouwens Italiaanse roots en is zelf een niet onverdienstelijk kok. Zo’n tour is altijd een goede gelegenheid om mensen met gelijkaardige interesses te ontmoeten. Mijn eerste indruk van Turijn (geholpen door dat stralend herfstzonnetje natuurlijk) is bijzonder positief. Turijn is een aangename en vriendelijke stad, vol leven, maar niet te druk of te toeristisch en uiteraard een ideale bestemming voor wie Piëmontese specialiteiten wil proeven. Turijn mag wat mij betreft in hetzelfde rijtje als Lyon gaan staan: van voor mij aanvankelijk onbekende Europese bestemmingen die een onverwachte voltreffer blijken.

De volgende halte van de food tour is de lokale ristrogastronomia Bue del Piemonte. Ik moet ootmoedig bekennen dat ik tot vandaag nog nooit van het concept ristrograstronomia gehoord had. Een ristrograstronomia is een winkel waar je levensmiddelen kan kopen (vlees, charcuterie, kazen, groenten, wijnen,…) maar tegelijkertijd ook kan genieten van een simpele lunch of avondmaal. Onze gids Abram vertelt dat de ristrogastronomias langzamerhand aan het verdwijnen zijn. De winkels hebben het moeilijk om te concurreren met de (super-)markten, omdat hun prijzen nu eenmaal hoger liggen.

Wij mogen er, omgeven door rekken met talloze wijnflessen, proeven van heerlijke verse pasta, paprika met saus van ansjovis (een bijzonder lekkere combinatie) en semolino dolce. Uiteraard vergezeld van een glaasje wijn. Semolino dolce is een zoete griesmeelbereiding die me echt verrast. Het eerder saaie uitzicht van deze griesmeelcake wordt ruimschoots gecompenseerd door de fantastische smaak. En zo heb ik weer een nieuwe culinaire ervaring opgedaan.

Onze tour sluit af in schoonheid bij Gelateria Mondello. We zijn er echter niet voor de gelato, maar voor een andere Piëmontese specialiteit: de warme chocolade. En jawel, u ziet het goed, er staat geen ‘melk’ achter het woord chocolade, want de hot chocolate in Turijn is gewoonweg vloeibare chocolade, dit in tegenstelling tot de Belgische warme chocomelk die meer melk dan chocolade is. De hot chocolate wordt geserveerd met een toef handgeklopte slagroom, niet van die luchtige slagroom, maar zo’n stevige witte massa die eerder aan chocolademousse doet denken qua textuur. De hot chocolate doet me terugdenken aan onze dagen in Polen, waar we een gelijkaardig drankje geserveerd kregen. Al moet ik toegeven dat de Poolse versie van de hot chocolate nog net iets steviger was.

Na deze laatste smaaksensatie nemen we afscheid van Abram en de twee Australiërs. De namiddag is al goed gevorderd en we hebben niet echt veel concrete plannen voor de rest van de dag. We kuieren door de mooie straten en genieten van het goudkleurige zonlicht op de gevels. In tegenstelling tot ons vorig bezoekje aan Piemonte hebben we nog niet veel wijnen geproefd. Hoog tijd om daar verandering in te brengen. Dankzij de wonderen der technologie vinden we in een zijstraat van de grote winkelwandelstraat een toffe wijnbar: Enoteca Casa del Barolo. Sinds onze vorige trip zijn mijn vriend en ik helemaal verknocht aan de Barolo wijnen, dus met zo’n naam kan er niet veel mis gaan. We hebben de bar ongeveer voor ons alleen, maar dat deert niet: de wijn is werkelijk uitstekend en we krijgen een mooi groot glas geserveerd. De wijn smaakt ons zo goed dat we niet anders kunnen dan een tweede glas bestellen. Het is mijn verjaardag, dus dat mag!

Het is nog veel te vroeg voor het avondeten, dus wandelen we naar de meest bekende bezienswaardigheid van Turijn: Mole Antonelliana. Dit hoge gebouw was oorspronkelijk bedoeld als een synagoge, maar door conflicten met architect Alessandro Antonelli, die, toegegeven, een beetje leed aan grootheidswaan, trok de joodse gemeenschap zich terug uit het project en was het uiteindelijk aan de stad Turijn om de bouw van het grootste bakstenen gebouw ter wereld af te ronden.

We hebben de intentie om de lift naar het uitkijkplatform te nemen, maar we zien een lange, lange rij wachtende mensen. Aangezien ik een hekel heb aan aanschuiven, proberen we online tickets te kopen. Het is immers mogelijk om tickets te reserveren voor een specifiek moment van de dag. Voor vandaag zijn er echter bijna geen tickets meer beschikbaar en het lukt ons niet om tickets voor morgen te kopen, want we hebben geen digipass op zak. Het is ook niet mogelijk om ter plekke kaartjes de kopen voor de dag nadien. Dus druipen we onverrichter zake af en keren we terug naar ons hotel (mijn vriend zijn digipass steekt in zijn valies) om tickets te reserveren voor zondag.

De foodtour en de daaropvolgende glazen wijn hebben ervoor gezorgd dat we nog niet veel honger hebben. We maken een mooie nachtelijke wandeling langs de Po en genieten van de rust langs het water. Om te vermijden dat we ‘s nachts honger zouden krijgen, besluiten we toch iets kleins te gaan eten. We belanden op goed geluk aan de toog van Enoteca Parola. Het wijnaanbod ziet er goed uit en de sfeer is die van een gezellige familiezaak. Het personeel is erg vriendelijk. Ik bestel mij een vitello tonnato classico en mijn vriend gaat voor de pasta al barolo, vergezeld van, uiteraard, een glaasje barolo. Ik ben matig enthousiast over de vitello tonnato, maar de pasta van mijn vriend is echt bijzonder.

Om mijn verjaardag in schoonheid te eindigen wil ik graag nog een gelato van (zogezegd) de beste ijsjeszaak van Turijn: Gelateria La Romana. Ik ben duidelijk niet de enige persoon met dit idee, want het is er letterlijk op de koppen lopen. Het duurt even voor we door hebben dat je eerst het aantal bollen afrekent aan de kassa en dan met je ticket op goed geluk moet aanschuiven in één van de vier (of vijf of zes) rijen om een gelato te bemachtigen. Ons geduld wordt even op de proef gesteld, maar uiteindelijk sta ik met een heerlijk potje gelato in mijn hand.

We wandelen op ons gemak terug naar het hotel en kruipen stipt om middernacht in ons bed, na een zeer geslaagde dag in Turijn.

Brussel – Bergamo – Turijn – 25 oktober 2019

Na een hoop lastige vergadering deze week, deed het deugd om vrijdagvoormiddag de werkweek te kunnen afsluiten met een constructieve vergadering. Het bestaat dus, vergaderingen waar iedereen zich achter hetzelfde doel schaart en die niet in ruzie eindigen.

Normaal vertrek ik altijd rechtstreeks van mijn werk in Brussel naar de luchthaven, maar ik zag deze ochtend wat op tegen het gesleur tijdens het spitsuur met én mijn werklaptop én mijn valies én mijn fototoestelrugzak. Aangezien mijn vlucht pas om 15.45u vertrok, had ik genoeg marge om nog even over Leuven te gaan om daar mijn bagage op te pikken.

Ik kocht mezelf een stukje chocolade (die witte chocolade met matcha van de Exki is gewoon geweldig) en werd daarvoor meteen afgestraft: ik beet mijn voorlopige kroon in stukken op het nochtans zachte stukje chocolade. Dat was meteen de tweede keer dat ik een voorlopige kroon kapot bijt. En de kroon die ik zonet kapot gebeten had, moestook al een keer teruggeplaatst worden. Ik snak echt naar het einde van heel deze saga.

Enfin ja, verder verliep alles vlotjes op de luchthaven. Mijn vlucht naar Turijn vertrok mooi op tijd en ik genoot van het prachtige zicht op de Alpen tijdens de zonnige vlucht. Al viel het me wel op dat we verdacht lang boven de Alpen bleven rondcirkelen. En jawel, na een eerste redelijk onduidelijke boodschap over waarom we moesten rondjes vliegen boven de Alpen, kwam de boodschap dat we niet konden landen op de luchthaven van Turijn wegens vogels op de landingsbaan. Euh, ok? En we konden ook niet langer blijven rondcirkelen want onze brandstof dreigde op te geraken. Er restte de piloten geen andere optie dan uit te wijken naar de luchthaven van Bergamo om daar bij te tanken.

Mja, niet veel aan te doen natuurlijk, ik val ook liever niet met een vliegtuig zonder brandstof uit de lucht. Op naar Bergamo dan maar. Op het moment dat de piloot meedeelde dat onze vlucht zou afgeleid worden naar Bergamo voelde je een collectieve zucht door het vliegtuig gaan. Iedereen zag zijn plannen natuurlijk in het water vallen.

Om 18u landden we op de luchthaven van Bergamo (terwijl we eigenlijk al om 17.25u in Turijn hadden moeten zijn), waar ons vliegtuig al bij al snel van nieuwe brandstof voorzien werd. Na amper een uurtje wachten op de tarmac van Bergamo konden we opnieuw vertrekken. Tijdens het wachten whatsappte ik wat met mijn vriend die ondertussen op een Flixbus vanuit Genève onderweg was naar Turijn. Ondertussen rolde er via whatsapp ook slecht nieuws binnen over één van de grote projecten van mijn team. Niet geheel onverwacht was er een serieuze externe hindernis opgedoken die voor ons heel wat vertraging zou betekenen. Geen goed nieuws om een lang weekend mee te beginnen, maar ‘t was niet dat ik er veel aan kon doen, daar op de tarmac van Bergamo.

Eens vertrokken in Bergamo waren we na 40 minuten vliegen om 19.40u in Turijn, meer dan twee uur later dan gepland. Mijn vriend was intussen al in Chamonix. Ik belde meteen naar onze B&B in Turijn, want het aankomstuur dat ik had opgegeven was ondertussen rijkelijk overschreden. Ik legde de situatie uit aan de begripvolle eigenaar van de B&B, die er wel op aandrong om zo snel mogelijk naar de B&B te komen, want hij was op mij aan het wachten (hij woonde zelf op een andere locatie).

Ik was eerst van plan geweest om een airport shuttle te nemen, maar aangezien die er dubbel zo lang over zou doen dan een taxi, besloot ik het me niet moeilijk te maken en mezelf en mijn bagage in een taxi naar mijn bestemming te laten voeren. Ik was per slot van rekening al lang genoeg onderweg. Een half uur later stond ik voor een grote houten dubbele deur die naar B&B Madama Cristina leidde. De eigenaar opende de deur vanop afstand en ik wist meteen dat ik op een bijzondere plek stond: een prachtig historisch pand met een ouderwetse open metalen liftkoker en een mooie statige trap.

De eigenaar van de B&B heette me vriendelijk welkom en gaf me een korte rondleiding doorheen de prachtige accommodatie. De kamer waar mijn vriend en ik drie nachten zouden logeren had prachtige hoge plafonds met de restanten van muurschilderingen en mooie, authentieke meubels. In de statige ruimte was een zeer moderne badkamer geplaatst die van alle comfort was voorzien. Ik was meteen verliefd op deze prachtige B&B.

Mijn maag rammelde ondertussen flink. Ik raadpleegde snel tripadvisor op zoek naar iets om snel en goedkoop te eten. En dat vond ik een paar huizen verder dan onze B&B bij Monegato – Primi secondi a nessuno – Madama Cristina. Een lange naam voor een simpele, kleurrijke plek waar je voor vijf euro een heerlijke verse pasta kreeg voorgeschoteld. Geen haute cuisine, maar degelijk eten dat de maag vulde. Meer moet dat soms echt niet zijn. De spaghetti carbonara was misschien iets te zwaar om zo laat op de avond nog te eten (het was ondertussen al half tien ‘s avonds), maar het smaakte. En voor 2,90 euro voor een flesje prosecco van 20 cl kan een mens trouwens ook niet sukkelen.

Iets vóór half twaalf stond mijn vriend voor de deur van de B&B en konden we in bed kruipen, uitkijkend naar onze eerste volledige dag in Turijn.

Yet Another Blog

Life on my side

op reis