leuven

Twee vliegen in één klap

Donderdagavond stond de opening van de Architectuurprijs Leuven in OPEK op het programma. Ik was wellicht al wat vermoeid van de voorbije dagen, want bij de eerste stap op de OPEK loopbrug voelde ik dat ik mijn hoog gehakte voet verkeerd had neergezet en ging ik in slow motion tegen de grond tevergeefs grabbelend naar iets om mijn val te stuiten. Een gat in mijn kous, een geschaafde knie en een dikke deuk in mijn ego, waren het resultaat. Er waren zelfs mensen die bezorgd kwamen vragen of het ging. Om door de grond te zakken.

Enfin ja, een beetje van slag na dit kleine akkefietje kwam ik aan in de ruimte waar zich al een aantal mensen verzameld hadden. Een beetje misnoegd zag ik de minuten wegtikken. Ik stuurde tijdens het wachten wat geïrriteerde whatsapp berichtjes naar mijn vriend om te klagen dat stiptheid niet meer van deze tijd is. Totdat ik mij bij de start van het evenement realiseerde dat het woord architectuur geen enkele keer voorkwam in het inleidend woordje. Poëzie daarentegen des te meer. Al snel begreep ik dat ik per ongeluk op het foute evenement beland was. Helaas had ik mij strategisch vooraan gepositioneerd en was het moeilijk om nog snel even weg te glippen. Dus deed ik maar alsof ik daar thuis hoorde (party crashen was vroeger mijn specialiteit).

Toen er even een pauze werd ingelast, griste ik snel een glaasje wijn van Dulst mee en begaf ik mij een verdieping hoger naar de effectieve locatie van de opening van de architectuurprijs. Daar waren ze blijkbaar toch stipt begonnen, want al de speeches waren al afgelopen. Er stond her en der nog wat volk te keuvelen en naar de tentoongestelde projecten te kijken. Ik nam snel wat foto’s en raakte kort aan de praat met een landschapsarchitect, alvorens mij terug naar het poëzie-evenement te begeven. Daar hadden ze immers betere hapjes. 😉 En stoeltjes waar ik even kon uitrusten en mijn zere knie wat masseren. De lieve dame op de stoel naast mij sprak mij aan en bleek zowaar uit mijn geboortestreek afkomstig te zijn, na haar studies was ze, net als ik, verhuisd naar Leuven. Ik werd zelfs uitgenodigd om haar splinternieuwe appartement in het centrum van Leuven te bekijken.

Al bij al een verrassende avond.

Margarita’s met de dames

De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.

Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.

En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.

IMG_8126

Tim Tam Slam

Zaterdagmiddag hadden we afgesproken om samen te lunchen in Tex-Mex restaurant New Mexico met de vrienden die we enkele jaren geleden bezocht hebben in Sydney. Man, dat lijkt al zo lang geleden. De tijd glipt als korrels zand door mijn vingers en hoe hard ik ook zou wensen dat het allemaal wat trager ging, het lijkt alsof ik opgesloten zit in een racewagen die enkel maar kan versnellen.

Onze vrienden hadden bezoek uit Australië over de vloer, hetzelfde koppel dat we voor het eerste ontmoetten in een Chinese bakkerij in Sydney en die we vervolgens al enkele keren terugzagen in ons eigenste Leuven. Zij is een Chinees-Australische en hij is een Nieuw-Zeelander. Hun enige dochter (die nog niet geboren was toen wij hen leerden kennen) wordt met Chinese strengheid en Nieuw-Zeelandse omkoperij opgevoed. Altijd even wennen voor mij, moet ik toegeven.

Spijtig genoeg was het mooie terras achteraan niet open en waren we dus genoodzaakt met ons gezelschap van zes volwassenen en drie kinderen binnen te eten. Ik liet me verleiden om een jumbo margarita te drinken bij mijn Burito Durango (een tarwetortilla met chile sin carne, geserveerd met een gevulde jalapenopeper, zure room, sla en rijst). De margarita smaakte zo goed dat ik de fout begin een tweede te bestellen. Ik vermoed dat door de hitte de alcohol sneller naar mijn hoofd steeg dan gewoonlijk, want mijn vriend moest me helpen om dat tweede glas leeg te maken.

IMG_7394

Na de lunch namen we afscheid, omdat mijn vriend en ik in de namiddag nog enkele boodschappen moesten doen. Het afscheid duurde echter niet lang, rond een uur of zes fietsten we naar het gezellige rijhuisje van onze vrienden en zetten we de terrastafel buiten om samen te genieten van de rust op straat. Fantastisch initiatief die speelstraten. De kinderen amuseren zich rot en de volwassenen leren elkaar beter kennen terwijl ze bij elkaar op de stoep een glas drinken.

Na het vrij zware middagmaal (Mexicaans is lekker, maar achteraf heb ik altijd het gevoel dat ik mij overeten heb) hielden we het ‘s avonds bij een lichte tapasmaaltijd met olijfjes, tomaatjes, wat kazen, charcuterie, zalm en stokbrood. De avond viel en voordat we er erg in hadden was het al later dan gepland. Aangezien we de dag nadien vroeg op moesten voor een uitstapje naar Pairi Daiza besloten we het verjaardagsfeestje van een vriendin At The Bebop wijselijk te skippen. Wel jammer, want ik had best nog wel zin in een nachtelijk terrasje, maar soms moet het verstand al eens de bovenhand halen.

Oja, jullie vragen je ongetwijfeld af waarom deze blogpost de titel ‘Tim Tam Slam’ meekreeg. Wij kregen zowaar een heel pakket (meerdere dozen) van deze Australische chocoladekoekjes cadeau. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van deze koekjes geproefd heb, maar ik kende de koekjes van de beruchte Tim Tam Slam. Dus ik roep enthousiast uit: “Ha, nu kan ik eindelijk zelf eens een Tim Tam Slam uitproberen!” Totaal onbegrip bij onze Australische vrienden. Ze hadden nog nooit van de Tim Tam Slam gehoord en ik die dacht dat dat zowat de nationale sport van Australië was. 😉

Culinaire ontdekkingen

Deze week stond in het teken van nieuwe culinaire ontdekkingen in mijn geliefde thuisstad Leuven. Dinsdagavond hadden we afgesproken met de Leuvense dames van het werk om samen te gaan aperitieven. Ons eerste plan was om naar de Bar Nine te gaan, maar deze pas geopende bar was tot mijn grote verbazing alweer gesloten wegens verlof. Zo bouw je geen trouw publiek op, he jongens!

Plan B dan maar, de Gainsbourg, een vrij nieuwe bar in de Tiensestraat. Vroeger, toen mijn vriend en ik nog in de Parkstraat woonden, gingen we op mooie zomerdagen al eens iets eten op het terras van wat toen nog de Erasmus was. Altijd al een schitterend terras gevonden, dus ik was benieuwd om te zien wat de nieuwe uitbaters ervan gemaakt hadden. Doordat ik op het werk al een beetje pré-geaperitiefd had (ja, er was weer iets te vieren en ja, daar hoorde een glaasje witte wijn of twee bij), was ik in opperbeste stemming.

Het is trouwens altijd leuk om met de Leuvense dames op stap te gaan. Veel stof om over te babbelen, waardoor de tijd voorbij vliegt. Uiteindelijk werd het een ietwat lang uitgesponnen aperitief waarbij we ons te goed deden aan de (nogal prijzige) tapas en cocktails van de Gainsbourg. Doordat het terras verwarmd was, konden we de ganse avond buiten zitten. Heel fijn.

IMG_7201

Woensdagavond had ik een business afspraak in de Zappaz. Mijn gesprekspartner had een tafeltje voor twee gereserveerd. Ik had eens vluchtig op de Zappaz site gekeken en iets gelezen over tapas. Perfect, wat om te knabbelen bij een drankje, zo dacht ik. Boy, was I wrong! We kregen gewoon een ganse tapasmenu voorgeschoteld. Ongelooflijk lekker (en dikke spijt van die boterham die ik vlak na het werk snel naar binnen gewerkt had). Bij deze overdaad aan taps dronk ik de beste pisco sour ever. Superblij dat deze cocktail op de menukaart staat trouwens, want er zijn in Leuven bijna geen bars die deze uitstekende cocktail schenken.

Uiteindelijk babbelden we maar een klein beetje over business en vooral veel over onszelf en onze culinaire ontdekkingen in Leuven en daarbuiten. Heel fijne avond, die pas eindigde rond een uur of twaalf, veel later dan ik had verwacht, maar ik klaag niet. :-)

IMG_7215

IMG_7212

Een beetje vakantie in eigen stad

We zijn de laatste tijd erg veel op stap geweest (de verslagen van ons bezoek aan de Expo in Milaan hebben jullie nog te goed). Dus toen bleek dat het geplande zeilweekend niet kon doorgaan wegens nergens een boot te vinden, vond ik het stiekem niet zo erg dat we dit weekend gewoon thuis zouden blijven. Per slot van rekening waren we woensdagavond pas rond middernacht weer thuis.

En zo profiteerden we vandaag van het prachtige weer in ons eigenste Leuven. We trokken de stad in om de Biomarkt te verkennen, alwaar we konden proeven van een heerlijke bietensoepje en lekkere kazen. Lunchen deden we in het zonnetje met een hamburger en een panang curry van de Loving Hut food truck en ik gunde mezelf nog een sojaijsje van Decadenza. We kochten op de bots een nieuw kleedje voor mij en iets minder op de bots nieuwe donsdekenovertrekken (de vorige waren zo vaak gewassen dat ze gewoon spontaan scheurden). Ik had stiekem gehoopt nog nieuwe open schoenen te vinden, maar in mijn vaste winkels vond ik niets dat mij aanstond en mijn geduld om te winkelen is snel op. Ik zal tijdens mijn middagpauze eens in Brussel op zoek moeten gaan.

IMG_7167[1]

Het deed me alleszins deugd, de zon, de vele mensen en de volle terrasjes. Soms moet je niet ver gaan om het gevoel te hebben op vakantie te zijn.

Fiesta Española

Gisteren hebben we op muzikale wijze het weekend ingezet. Een vriendin stelde een tijdje geleden voor om samen naar het Lenteconcert van de Leuvense Rotary Club in de PDS te gaan. Haar gitaarleraar speelde de solo in het Concierto de Aranjuez, dat lang, lang geleden zoveel indruk op mij gemaakt had tijdens de uitvoering van Manuel Barrueco op de Night of the Proms. Ik ben altijd wel te vinden voor een streepje klassiek, zeker als je door het concert bij te wonen ook  nog eens het goede doel steunt.

Het concert zelf vond ik eerlijk gezegd een beetje middelmatig. Het orkest leek me niet zo goed op elkaar ingespeeld en vooral de hoorn liet vaak steken vallen. De gitaarleraar van onze vriendin daarentegen was werkelijk uitmuntend. Zeer knap instrument, zo’n klassieke gitaar. Wie weet, ooit. 😉

IMG_6411[1]

Na het concert begaven we ons voor de receptie naar de vlakbij gelegen Sint-Michielskerk. Een originele plek voor een receptie, al was het er, ondanks de warmtestralers, niet al te warm. De hapjes trokken op niet al te veel (uitgedroogde toastjes en hartige macarons die al hun knapperigheid verloren hadden) en ook de wijn was maar zozo, maar hey, het was tof om te kunnen bijpraten met onze vriendin. En natuurlijk konden we het niet laten om een chocoladen paashaas te kopen. Voor het goede doel, uiteraard!

IMG_6414[1]

Exit january, hello february!

Een vrij rustig weekend om afscheid te nemen de eerste maand van 2015 die alweer aan een sneltreinvaart voorbij gevlogen is.

Vrijdagavond woonde ik een alfabetvoorstelling bij in de kleurrijke theaterzaal van OPEK. Hoewel ik de hoofdrolspeler een beetje fout gecast vond, kon ik toch genieten van het stuk, dankzij de prachtige muziek en de originele opbouw.

IMG_6219[1]

Nadat mijn vriend op een ontiegelijk vroeg uur was opgestaan om toch zeker een parkeerplek te vinden (de populariteit van FOSDEM blijft maar toenemen), kon ik nog even blijven liggen en genieten van de rust in ons appartement (‘t is dat mijn vriend zo’n ontzettende lawaaimaker is).

Het tweede semester Spaans vatten we rustig aan met de bespreking van de thema’s die de komende weken op het programma staan. We kregen ook de resultaten van onze examens terug en ik was zeer verheugd bij elke examenonderdeel “zeer goed” te zien staan. Om mijn goede uitslag te vieren, trakteerde ik mezelf op een veganistische maaltijd bij de Loving Hut. Ik liet me verleiden door het tapasbord. Het smaakte! (Terwijl ik aan de lunch zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij op FOSDEM ook een veganistische maaltijd achter de kiezen had. Ooit gaan we de wereld nog redden!)

IMG_6229[1]

‘s Namiddags nam ik de trein naar het thuisfront in Limburg om te overleggen over Heel Serieuze Zaken. Niet zo fijn, maar het leven is spijtig genoeg niet alleen rozengeur en maneschijn.

Mijn vriend was tot mijn verbazing ‘s avonds op een redelijk uur terug van FOSDEM. We konden zelfs samen eten en een serietje kijken. Hoera voor een rustige zaterdagavond! Bijzonder nuttig voor het wegwerken van mijn foto-achterstand, die zowaar wat begint te krimpen.

Zondag sliep ik uit, terwijl mijn vriend weer vroeg uit de veren was. Chapeau voor zijn enthousiasme, ik heb het al moeilijk om mij op zaterdagochtend om acht uur uit bed te hijsen om naar de Spaanse les te gaan. In de namiddag had ik afgesproken met de ouders van mijn petekindje om samen naar de binnenspeeltuin te gaan. Geen onverdeeld succes, moet ik toegeven. In het begin vond mijn petekindje het maar niks. Hij wilde niet in het ballenbad en niet op de schuifaf. Waarschijnlijk wat te veel lawaai en te veel andere kindjes. Na wat aanmoediging voelde hij zich meer op zijn gemak en ging hij zelfs samen met zijn mama van de hoge schuifaf. De brede glimlach die op zijn gezichtje verscheen, luchtte me eerlijk gezegd een beetje op.

‘t Is wel jammer om te moeten vaststellen dat hij mij momenteel niet zo tof vindt. Ik denk zelfs dat hij een beetje schrik van mij heeft. Hij wilde niet met me spelen en op mijn schoot zitten, was al helemaal een brug te ver. Nu, ik maak me niet al te veel zorgen. Ons Zwitsers petekindje heeft ook zo’n periode gehad. Maar ik hoop toch dat het snel beter gaat.

Net toen we onze bestelling voor het avondmaal doorgegeven hadden aan het personeel van de Sportoase cafetaria, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij onderweg was naar Leuven en of hij nog kon aansluiten. Geen probleem. Ik bestelde voor hem een spaghetti, erop rekenend dat die ongeveer klaar zou zijn tegen dat mijn vriend er was. Uiteindelijk was de spaghetti er eerder dan hem (ongelooflijk vlotte bediening). Al een geluk dat de borden voorverwarmd waren. 😉

Een kort weekoverzichtje

De rode draad deze week waren ongetwijfeld de vele recepties.

Maandagavond na de salsa even binnen gesprongen op de nieuwjaarsreceptie van het Wereldcafé waarvan ik al een tijdje aandeelhouder ben. Daar stopt dan ook meteen mijn engagement, want de tijd ontbreekt me om me in te zetten als vrijwilliger. Ik kom er zelfs uiterst zelden toe om één van hun activiteiten bij te wonen. Misschien moet dat een goed voornemen worden voor het nieuwe jaar…

Na een snel glaasje witte wijn op de afsluitende receptie van onze conferentie, woonde ik dinsdagavond een giga-nieuwjaarsreceptie bij van Horeca Leuven in Salons Georges (die zoeken trouwens een overnemer, iemand geïnteresseerd?). Veel bekend volk, veel hapjes, een grappige speech van de rector (of je nu voor of tegen de man bent, hij weet hoe een publiek te boeien) én een goeie babbel met de eigenaar van het appartement onder ons. Of dat laatste iets zal opleveren dat blijft natuurlijk de vraag.

Woensdagavond sprong ik even binnen op de nieuwjaarsreceptie van Groen (mét veganistische hapjes). Op een toffe en voor mij tot nu toe onbekende locatie in Leuven: Batiment A. Altijd interessant om je eigen stad wat beter te leren kennen.

Donderdag en vrijdag bleef ik gezellig thuis, omdat dat soms ook wel eens deugd kan doen.