Inhuldiging van de Vredesbeiaard in de Parkabdij

De beiaard is een instrument dat me van jongs af aan gefascineerd heeft. Eén van mijn vroegste herinneringen is dat ik samen met mijn ouders terugkeer van een bezoek aan mijn oom en tante (die toen waarschijnlijk nog in Borgerhout woonden). Ik zit op de arm van mijn moeder. De stille, avondlijke straten glimmen van de regen. Uit de duisternis daalt opeens een hemelse melodie op ons neder. Klinkende klokken die de duisternis minder zwaar maakten. Ik was verrukt. Nog jaren later kon ik de melodie in mijn hoofd oproepen die ik die avond had gehoord. Spijtig genoeg heeft de tijd de herinnering vervaagt. De melodie is vergeten en ik herinner me nu wellicht de herinnering.

Maar goed, toen ik de kans had mijn steentje bij te dragen aan de Leuvense Vredesbeiaard, heb ik geen moment getwijfeld. Take my money, please! Ik vond het dan ook ontzettend jammer dat ik de bronzen klokken niet in persoon kon bewonderen toen ze tentoongesteld werden op de binnenplaats van de abdij. Gelukkig kon ik er deze zondag wel bij zijn, op deze heel bijzondere wapenstilstand, exact honderd jaar na het einde van de Groote Oorlog, the War to end all wars. Samen met Goofball en haar gezin luisterden we naar de klanken van de nieuwe beiaard. Al was het even zoeken naar een plekje waar de wind in de juiste richting stond. 😉

Ik deed nog een poging om de nieuwe tentoonstelling ‘Religie – Helend – Verdelend’ in PARCUM te bezoeken, maar omdat er té veel bezoekers waren, mocht ik niet meer binnen. Geen erg, ik keer nog wel eens een keertje terug en zo had ik de gelegenheid om van Goofball’s heerlijke vers gemaakte groentesoep te proeven!

Spelletjes spelen met mijn petekindje

Deze namiddag trok ik met mijn petekindje, zijn broer en zijn mama naar de International Games Day in de Agora. Het was er gezellig druk, maar we slaagden er toch in een tafeltje te bemachtigen om een spelletje te spelen. Altijd fijn om nieuwe spellen te leren kennen.

We speelden achtereenvolgens Jungle Speed, Coconuts en als afsluiter Camel Up. Het laatste spelletje vond ik het leukste, maar dit was duidelijk nog iets te gecompliceerd voor mijn vijfjarige petekindje. Zijn driejarige broertje had toen al een tijdje afgehaakt. Het viel me wel op hoe geconcentreerd mijn petekindje probeerde mee te spelen, zelfs al snapte hij de spelregels niet zo goed. Ik voorzie menig Risk-avondje in de toekomst!

Ik reed met de mama van mijn petekindje mee naar hun huis in Tielt-Winge, waar we met de Betoverde Doolhof en Vier op een Rij nog een vervolg aan onze spelletjesnamiddag breiden. Van al dat spelletjes spelen krijgt een mens honger… Gelukkig stond er quiche op het menu! De wedstrijd tussen de quiche met roquefort en peren en de quiche met kip, curry, appeltjes en ricotta werd glansrijk gewonnen door de quiche met roquefort en peren. Heerlijk!

Diner Cum Laude!

Ondertussen verkenden mijn sympathieke Antwerpse collega en ik al menig Antwerps etablissement. Hoog tijd om onze horizonten te verruimen en naar Leuven te trekken. Mijn collega had me toevertrouwd dat ze nood had een een avondje stoom aflaten. Dus toen net iets later de melding in mijn nieuwsbrief binnen liep dat Cum Laude met Marius Bosmans een nieuwe topchef had aangetrokken, was de reservatie snel gemaakt. Mijn collega zou blijven slapen, zodat we alle tijd van de wereld hadden om ons culinair te laten verwennen.

Mijn vorige bezoek aan Cum Laude had me met gemengde gevoelens achter gelaten, maar na deze ervaring kan ik enkel vol lof zijn. Elk gerecht was een feest voor de smaakpapillen én voor het oog. Heerlijk van begin tot einde. Met wijnen die de perfect in harmonie waren met de gerechten. En, en, en, bij de thee kregen we onze versnaperingen gepresenteerd op een boom gemaakt uit échte chocolade. Veel meer is er niet nodig om mijn hart sneller te doen kloppen.

Ik laat jullie meegenieten van deze sublieme avond in goed gezelschap:

Appetizers:

Brood:

Zeebaars, koolraap, hangop, boekweit, tijm, miso:

Langoustine, venkel, watermeloen, mierikswortel, jalapeño, hijiki:

Foie gras, Elstar appel, Maitake, gekonfijte bessen:

Wit blauw rund 6 weken gerijpt, aardappel, gerookte paprika, Parmezaan , prei , kappertjes:

Sorber als tussendessert:

Framboos, basilicum, shortbread, patissière, witte chocolade:

Chocoladen versnaperingenboom:

Birthday dinner bij Julia en Elias

Na de housewarming in Antwerpen keerde ik samen met mijn broer en zijn vriendin naar Leuven terug. Ik had ter gelegenheid van mijn verjaardag een tafeltje gereserveerd in restaurant Julia en Elias, geen haute cuisine, maar bij elk vorig bezoek al lekker gegeten. We waren wat aan de late kant vertrokken in Antwerpen en konden het oorspronkelijk gereserveerde tijdstip onmogelijk nog halen. Dus belde ik onderweg in de wagen om te melden dat we een drie kwartier vertraging hadden. Allemaal geen probleem.

Hierdoor kwamen we bij aankomst wel midden in het spitsuur van het restaurant terecht. En dat viel te merken. Het duurde allemaal wat langer dan je normaal zou verwachten: de menukaart kwam maar niet, de bediening vergat het water, de wachttijd tussen gerechten was echt te lang en we slaagden er ook met moeite in de rekening vast te krijgen. Maar: het goede nieuws is dat we totaal niet gehaast waren. Ik had die ochtend mijn luchtmatras zichzelf laten opblazen in de logeerkamer en voor kussens en donsdekens gezorgd zodat mijn broer en zijn vriendin konden blijven slapen. Geen discussie dus over wie bob moest zijn: aangepaste wijnen voor ons ganse gezelschap! De lange wachttijden konden ons bijgevolg weinig deren en het werd een heel gezellige avond.

Gebakken coquilles, aardpeer, blanke boter, bieslook:

Kalfszwezerik, creme van artisjok, jus van bospaddestoelen:

Hert met wildgarnituur, sauce grand Veneur:

Panna cotta van yoghurt en citrus afgewekt met rood fruit:

Alleen jammer dat er één persoon ontbrak aan tafel…

Birthday dinner at Masalatop

De avond van mijn verjaardag had ik afgesproken met vrienden die ik leerde kennen in de Spaanse les om samen Indisch te gaan eten in restaurant Masalatop. De vrienden waarmee ik had afgesproken zitten beiden niet zo vaak op social media, dus ze waren zalig onwetend van het feit dat het mijn verjaardag was en ik besloot dat zo te houden. Uiteindelijk heb ik geen verjaardag als excuus nodig om een fijne avond met vrienden door te brengen.

Ik schrok wel even toen ik mijn vriendin zag binnen komen (had haar een paar maanden niet gezien). Zo mager! Het verhaal dat ze vertelde was er eentje dat mijn eigen problemen even naar de achtergrond verdrong: haar ouders die door een moeilijke scheiding gaan, het contact met haar vader verbroken en als klap op de vuurpijl gezondheidsproblemen die de artsen voor een raadsel stellen. Op een gegeven moment viel ze een kilo per week af, zonder een dieet te volgen. Je zag haar nog amper staan, ocharme.

Om erachter te komen wat het probleem is, moet ze nu starten met een superstreng dieet waarbij ze zowat niets mag eten. Langzaamaan worden dan bepaalde voedingstoffen opnieuw geïntroduceerd om na te gaan of zij de oorzaak van het probleem zijn. Dit (glutenvrije en lactosevrije) etentje bij Masalatop was voor haar een soort “laatste avondmaal” alvorens aan het dieet te beginnen. Ik hoop echt dat ze erachter komen wat haar scheelt.

En ook: hoera voor chicken palak! Love me some spinach!

Macht en Schoonheid. De Arenbergs

Toen ik donderdag na het afscheidsfeestje in Leuven aankwam, had ik nog ongeveer een half uurtje respijt alvorens op de fiets te springen om mij naar de PDS te haasten. Ik was nipt op tijd, want blijkbaar ligt gans het Alfons Smetsplein open en was de doorgang naar de PDS afgesloten. Beetje gevloekt, vooral omdat er aan de straatkant nergens stond aangegeven dat de PDS niet bereikbaar was.

Na dit kleine akkefietje, zocht ik mij een plek in de bijna tot aan de nok gevulde PDS. Gelukkig is het voor een persoon alleen makkelijk om een vrije stoel te vinden en zat ik al bij nog redelijk goed. Na een muzikale intro van het Arenbergkoor (waarvan ik eerlijk gezegd niet zo onder de indruk was), kwam een hele reeks notabelen aan het woord. Uitschieters waren afscheidnemend burgervader Louis Tobback (ik hoop dat ik nog zo rad van tong en snel van geest ben op die leeftijd), minister van Staat Mark Eyskens en hertog Leopold Engelbert van Arenberg die in maar liefst vijf talen het publiek te woord stond. Al denk ik dat ik één van de weinige geweest zal zijn, die de Russische uitdrukking ook effectief verstond.

Ik was trouwens danig onder de indruk van presentatrice Marlène de Wouters (uiteraard moesten ze voor een evenement dat rond de adel draait iemand met een adellijke achternaam uit de kast halen), die de bron van de eeuwige jeugd gevonden heeft, of een bijzonder goeie botox specialist frequenteert. Wat er ook van zij, geen rimpeltje viel er te bespeuren op haar gezicht. Ik wou dat ik dat ook van het mijne kon zeggen.

Het feestelijke moment werd afgesloten door de koperen klanken van de Leuvense Jachthoornkring Jachtmeesters van Arenberg. Toepasselijker kon amper.

Daarna trokken al de aanwezigen naar het M Museum en de Universiteitsbibliotheek voor de vernissage van de tentoonstellingen die die avond geopend werden. Ik moet zeggen dat ik niet verder geraakt ben dan M. De tentoonstelling daar was zo boeiend dat ik liever mijn tijd nam om deze grondig te bewonderen. Bijzonder indrukwekkende collectie bruiklenen die speciaal voor deze gelegenheid bij mekaar gebracht is. Gaat dat vooral zelf zien, zou ik zo zeggen.

Openingsweekend Arenberg festival

Zondag had ik afgesproken met een bevriend koppel uit Heverlee en hun vier jongens om samen naar het Arenberg festival te gaan. Aangezien ik samen met de kameraad in een ver verleden aan de faculteit ingenieurswetenschappen gestudeerd heb, was het een fijn weerzien met de plek waar we onze studententijd doorbrachten. Al zaten wij als computerwetenschappers wel hoofdzakelijk aan de andere kant van de Celestijnenlaan, het kasteel was de plek waar de proclamaties plaats vonden en waar ik zelfs een paar keer naar een galabal geweest ben.

De namiddag begon al goed: plaktattoos voor drie van de vier jongens. De vierde zag het niet echt zitten. 😉 Vervolgens trokken we naar de Machinezaal van het Thermotechnisch Instituut, alwaar de jongens zelf 3D-printer konden spelen en hun eigen Minion ineen knutselden bestaande uit laagjes karton. Vervolgens staken we het grasveld over naar het Departement Elektrotechniek. Het kostte ons wat moeite om de jongens weg te trekken van een aantal zeer mooie houten arcadegames, maar met wat overredingskracht konden we aan onze ontdekkingstocht beginnen. Helaas was het er zo druk dat het moeilijk was al de opstellingen en installaties goed te bekijken. We beperkten ons dus tot de dansende drones en de Virtual Reality artiest die een paard uit een schilderij van de Arenbergs in 3D tot leven liet komen.

Persoonlijk vond ik de dansende drones wat tegenvallen (niet zo spectaculair als ik gedacht had en best wel wat technische problemen), maar de oudste van de vier jongens slaagde er wel in de drone zijn voornaam te laten schrijven in de lucht. Cool! Ook de andere opstellingen konden wel iets meer omkadering gebruiken dan er werd gegeven, maar misschien was dat gewoon te wijten aan de drukte.

Tijd om te verkassen naar het kasteel dat de Arenbergs zo vriendelijk aan de faculteit ingenieurswetenschappen schonken. Het blijft een plek die tot de verbeelding spreekt. We dwaalden door de gangen en lieten onze vereeuwigen tussen enkele papieren decorstukken.

We liepen nog even langs in de bierbrouwerij van de landbouwingenieurs terwijl de jongens voetbalden op het grasveld, maar ook hier was het te druk om de uitleg goed te verstaan. De jongens hadden het ondertussen zowat gezien, dus brachten we tot slot van de namiddag een bezoek aan de onlangs gerestaureerde oude ijskelder. Zeer boeiend!

Na afscheid genomen te hebben van onze vrienden, trakteerde ik mezelf op een futuristisch soepje. Wel ok, maar een beetje meer kruiden zou het geheel nóg beter gemaakt hebben.

Oja, ook veel oude bekenden tegen het lijf gelopen. Altijd leuk!

Free food

Mensen die mij een beetje kennen, zullen ongetwijfeld weten dat ik banken als een noodzakelijk kwaad beschouw. Een reden te meer om het aanbod om op hun kosten iets te gaan eten en drinken met beide handen aan te nemen. Want wie kan er neen zeggen tegen gratis pannenkoeken? 😉 (En ja, ik ben teruggegaan voor een tweede portie.)

Sushi bij Wabi Sabi

Vrijdagavond had ik afgesproken met een vriendin in Leuven om samen sushi te eten. De zoon van mijn vriendin speelt op vrijdagavond schaak, dus we hadden ongeveer twee uur de tijd om bij te praten. Het voorstel om sushi te eten, kwam van haar en ik was eerlijk gezegd lichtelijk verrast dat ze dit voorstelde. Ik had haar immers nog nooit sushi weten eten. Ik reserveerde een tafeltje voor twee bij Wabi Sabi en jawel, daar aangekomen bleek het effectief de allereerste keer dat mijn vriendin voet zette in een sushi restaurant. Niet te geloven, want de sushi restaurants zijn de voorbije jaren als paddenstoelen uit de grond geschoten. Een goeie reden om een Atlantic boat te bestellen, kwestie van mijn vriendin met een zo divers mogelijk staaltje sushi kennis te laten maken.

Al gauw werd duidelijk waarom mijn vriendin enigszins verrassend had voorgesteld om samen Japans te gaan eten: volgend jaar trekt ze immers met haar gezin naar Japan. Drie weken in het land van de rijzende zon. Ik wou dat ik mee kon in hun koffer…

IMG_9953[1]

Oja, de bediening in de Wabi Sabi was echt ondermaats: we hebben moeten smeken om ons een menukaart te brengen, de dienster slaagde erin de extra portie thee die we besteld hadden gewoonweg te vergeten en vervolgens kostte het ons alle moeite van de wereld om simpelweg te kunnen afrekenen. Zal nog lang duren voordat ik opnieuw een voet in de Wabi Sabi zet.

Dinner at Kokoon

Ik moest er even de zoekfunctie van deze blog voor boven halen, maar mijn laatste bezoek aan Leuvens restaurant Kokoon blijkt effectief al drie jaar geleden te zijn. Veel was er nochtans niet veranderd in dit restaurant dat zich gerust tot de klassiekers in Leuven mag rekenen. Een fijne plek voor een last minute dinner date met een vriendin.

Want we hadden iets te vieren, allez beter gezegd, mijn vriendin en haar vriend hadden iets te vieren. Na het verlies van hun eerste zoontje is mijn vriendin opnieuw zwanger. Een echt mirakel, want de kans op slagen was zeer klein en ik denk dat ze de moed bijna hadden opgegeven. Maar kijk, sometimes good things really do happen to good people. Ik ben superblij voor hen! Met de kaap van de twintig weken gerond en alle testen achter de rug, hoop ik dat mijn vriendin nu eindelijk wat kan genieten van haar zwangerschap. En natuurlijk kijk ik er al naar uit om kennis te maken met hun baby.

En oja, het eten was ook lekker. Met klassiekers zoals vitello tonnato en gewokte mosselen kan je mij altijd een plezier doen. Het hoeft niet altijd hipster food te zijn!

Yet Another Blog

Life on my side

leuven