Amai, zalig weertje vandaag! Wat een verademing na die bijzonder deprimerende en donkere maand januari. Genoten van de zon op mijn gezicht!
leuven
Fragma
Ja, het was op culinair vlak een uitstekende week. Na de fantastische ervaring bij Taste Leuven woensdagavond, had ik het genoeg vrijdag alweer de voeten onder tafel te mogen schuiven voor een heerlijk diner bij Fragma. Ik had de dinner date mijn mijn sympathieke collega vastgelegd tijdens een after work in december, vandaar het ongelukkig samen vallen met de aankomst van mijn vriend in Leuven. Maar ik ben een vrouw van mijn woord en hey, mijn vriend is groot genoeg om een avond zonder mij te overleven.
En jawel, het was genieten van begin tot einde. Mooie zaak, heerlijke gerechtjes en zeer goede sommelier die elke wijn met zo’n enthousiasme voorstelde dat ik zelfs niet hoefde te proeven om overtuigd te zijn van de smaak. Mijn collega en ik hadden gesprekken over het leven, onze tandheelkundige ingrepen van de laatste maanden en de nadelen van lange afstandsrelaties. De avond was voorbij voordat ik er erg in had. Al moet ik zeggen dat op culinair vlak Taste Leuven voor mij nog net een trapje hoger staat. Maar Fragma is zeer zeker ook de moeite.
Gefermenteerde komkommer – spinazie – makreel – walnoot:
Rundstong – wintergroenten – gerookt aardappelschuim:
Pompoen – zwarte thee – boschampignons – noisette:
Duroc de Riegel – aubergine – zwarte look – cevenneui:
Mascarponecrème – compot van het zomerfruit – rijst (geen foto wegens totaal vergeten)
De smaakpapillen verwend bij Taste Leuven
Gisteren had ik afgesproken om samen te dineren met mijn goede vriend uit Tildonk. Waar we vroeger tijdens onze studententijd elkaars deur plat liepen, zien elkaar nu helaas veel te weinig. Een kwaal van deze tijd, vrees ik. Iedereen heeft het zo ongelooflijk druk met werk en gezin (in mijn geval vooral werk). Dus als het dan eens lukt om af te spreken, mag het al eens ietsje meer zijn. Bovendien was hij een weekje geleden verjaard. Een goeie reden om onze culinaire horizonten gezamenlijk te verbreden bij Taste Leuven.
Blijkt dat de charmante gastvrouw een oud-collega is van mijn kameraad. Dus moesten er eventjes straffe verhalen boven gehaald worden. Zalige ontvangst trouwens, daar bij Taste. Ongedwongen en hartelijk. En de stoere chefkok vol met tattoos die zijn menu persoonlijk komt voorstellen aan tafel. Zo heb ik het graag!
En ik maakte kennis met een mij onbekende lekkernij: Carabineros, een rode reuzengarnaal.
Deze heerlijkheden mochten onze smaakpapillen strelen:
Rode poon – hoorn des overvloeds – vermouth – prei:
Carabineros – pastinaak – bulgur – wulk:
Duif – aardpeer –spinazie – boerenkool:
En jawel, dat is rijstpap met een gouden lepeltje! Een avond om door een ringetje te halen!
Van de bavet naar de smidse
Gisteren had ik afgesproken met mijn oud-studiegenootje en tevens ex-squashpartner en zijn gezin. Zij kwamen met zijn viertjes naar Leuven om samen een leuke tijd door te brengen en om wat bij te praten. Voor de lunch reserveerde ik een tafel bij Bavet. Leek me een leuke en informele plek om iets te eten met twee jongens van één en drie jaar. Ik liet me verleiden tot het bestellen van één van de combo’s op de menukaart, The Holy Grail. Wellicht had de beschrijving (‘Our bavet special combined with Say Cheese! topped off with bacon, onion crush, parmesan and Sriracha’) een waarschuwing moeten zijn, want het was echt een beetje té veel van het goede: twee zware sauzen mét daar nog eens extra bacon bij. En naar mijn persoonlijke mening zat de verhouding saus versus pasta ook niet goed. Veel te veel saus en te weinig pasta. Vreemd, want meestal is het omgekeerd. Ik kreeg mijn bord zelfs niet leeg en moest dus noodgedwongen een hele hoop saus laten liggen. De eenjarige hield het bij een flesje melk en zijn driejarige grote broer at een paar sliertjes pasta met kaas. Beide jongelui gedroegen zich overigens voortreffelijk in het restaurant.
Na de lunch wandelden we samen door de druilerige Leuvense straten. Het bleef hardnekkig miezeren, ondanks mijn stille smeekbeden voor een streepje zon. Nuja, op zich al goed dat het niet stortregende. Ik gidste mijn vrienden langs een paar gekende en minder gekende Leuvense plekken. We liepen de Sint-Pieterskerk binnen, bewonderen de beelden op het stadhuis, slenterden langs het marktje met artisanale producten in de Brusselsestraat, liepen langs de Fiere Margriet (door de oudste jongen gebruikt als racebaan voor zijn autootje), zagen de restanten van de stadsomwalling (die er steeds bouwvalliger uitzien) en het modderkunstwerk van Ief Spincemaille, speelden op de speeltuigen in de Bruul, kwamen langs de Sint-Geertrui en het Klein Begijnhof om te pauzeren met een drankje in De Smidse. Gelukkig is het nooit echt druk in De Smidse, waardoor het altijd mogelijk is een tafeltje vast te krijgen. De mannen aten nog een dessertje, ik hield het bij een glaasje Chardonnay Meerdael, want de pasta was nog altijd niet verteerd.
We maakten onze wandeling rond door langs de kanaalkom over de nieuwe ophaalbrug naar parking De Bond terug te keren. Jammer van het slechte weer, want anders hadden we ongetwijfeld nog meer van deze wandeling genoten.
Salsa reboot!
Om mezelf te dwingen toch minstens één avond in de werkweek op een normaal uur huiswaarts te keren, schreef ik mij opnieuw in voor salsalessen van Salsa Sabrosita. Dat onverwacht salsafeestje heeft de goesting om te dansen weer aangewakkerd en als ik ‘s avonds een verplichting heb, dan moet ik wel mijn laptop dichtklappen! De lessen dienen ook een beetje om mijn vriend bij te benen, die ondertussen meerdere dagen per week salsalessen volgt in Genève. Straks is hij een volleerd danser en herinner ik mij nog alleen de basispasjes! Dus schreef ik me maar meteen in voor twee opeenvolgende cursussen: beginners plus en intermediate. Eén uurtje salsa dansen per week vind ik te weinig, twee is net genoeg om je helemaal te kunnen uitleven.
Dus fietste is vanavond naar het sportcentrum van Kessel-Lo om de benen los te gooien in de eerste cursus van dit semester. En ‘t is vreemd, al die figuren die ik al lang vergeten was, kwamen bijzonder snel naar boven drijven. Mijn voeten vonden als vanzelf het juiste ritme en na een uurtje dansen zat ik er weer helemaal in. Zelfs de complexe figuren van de intermediate cursus gingen vlotjes. Een goed begin! Al zou het natuurlijk wel toffer zijn, mocht ik deze cursussen samen met mijn vriend kunnen volgen…
How to crash a private salsa party
Zaterdag had ik afgesproken met mijn vriendin uit Tongeren om samen te dineren. Mijn vriendin had gezegd dat ze graag iets exotisch wilde proberen, waarop bij mij spontaan een belletje begon te rinkelen: Korean hot pot! Sinds ik een tijdje geleden ontdekte dat je bij De 3 Wijzen in de Parijsstraat Korean hot pot kon eten, was ik op zoek naar een geschikt moment om dit gerecht uit te proberen. Aangezien de meeste van mijn vrienden nog nooit Koreaans gegeten hebben, vond ik wel dat dit als exotisch geclassificeerd kon worden. Dus reserveerde een tafeltje via hun website en dat was dat.
Helaas moet er iets misgelopen zijn met mijn reservatie, want toen ik het restaurant binnen stapte, bleek dat dit volledig afgehuurd was voor een privéfeestje van salsaclub Los Peligrosos. Ik vloekte inwendig, want een vrij tafeltje vinden op een zaterdagavond in een Leuvens restaurant is geen sinecure. Gelukkig waren de mensen van Los Peligrosos heel vriendelijk en was het voor de uitbaters geen probleem om nog snel een tafeltje bij te zetten. Ik zag dat er een buffet klaar stond voor het gezelschap van Los Peligrosos en vreesde al even dat mijn hot pot plannen in het water zouden vallen, maar de vriendelijke uitbaatster verzekerde mij dat wij gewoon van de kaart konden bestellen. Over flexibiliteit gesproken.
Even later stapte mijn vriendin het restaurant binnen en legde ik haar uit dat we strict genomen op een privéfeestje terecht gekomen waren en dat we later op de avond wellicht de gelegenheid hadden om even de beentjes los te schudden. Mijn vriendin is een goeie danseres (ze heeft jaren ballroom dancing gedaan), dus ik ging ervan uit dat salsa voor haar niet al te moeilijk zou zijn. Ze was meteen enthousiast!
We hadden alleszins stof genoeg om bij te praten, want het was al een hele tijd geleden dat we elkaar gezien hadden, en voor we er erg in hadden stond er een dampende hot pot voor onze neus. Mijn eerste reactie was er één van teleurstelling: ik had verwacht dat de hot pot aan tafel gekookt zou worden, helaas werd de hot pot voorgekookt opgediend. Wat toch een pak minder authentiek was. En als ik dan helemaal eerlijk moet zijn: de hot pot kon niet tippen aan de heerlijkheden die we in Korea zelf gegeten hebben. Wat niet zo verbazingwekkend is, want ik vermoed niet dat de krab in onze hot pot rechtstreeks uit het aquarium kwam.
Oh well, het was gezellig en toen de tafels opzij geschoven werden voor een rondje rueda de casino, deden mijn vriendin en ik vrolijk mee. Zoals ik verwacht had, ging het mijn vriendin heel goed af en ook ikzelf vond verbazingwekkend snel het salsaritme terug. De ideale manier om ons eten te verteren!
Naarmate de avond vorderde steeg ook het volume van de dansmuziek. We hadden ons al goed in het zweet gedanst en besloten dat het tijd was om rustigere oorden op te zoeken, want het was bijna onmogelijk om nog boven de muziek uit te komen.
We eindigden onze avond met een thee (voor mijn vriendin die nog terug moest rijden naar Tongeren) en een glas champagne (voor mij, uiteraard).
Bijzonder genoten van het fijne gezelschap én de onverwachte wending die de avond nam. Dat moeten we meer doen!
Chocolade exploratie
Toegegeven, zonder het berichtje van Goofball was ik waarschijnlijk de ganse dag niet buiten gekomen, want ik was niet bepaald in goede doen zaterdag. Het druilerig grijze weer weerspiegelde perfect mijn gemoedsgesteldheid. Maar hey, soms moet een mens zichzelf een schop onder zijn of haar gat geven, de wandelschoenen en een warme jas aantrekken en een chocoladesmoothie gaan drinken in het pas geopende Chocolate Company Café. En ja, voelde ik mij een beetje een verrader van onze vaderlandse trots door bij een Nederlandse keten chocolade te consumeren, voorzeker! Maar ik was vooral nieuwsgierig. En ik moet zeggen dat de combinatie van fruit en chocolade in een smoothie er bij mij bijzonder vlotjes binnen ging. Volgende keer probeer ik de fameuze hotchocspoon (chocolade op een houten lepel die je kan smelten in warme melk).
Na dit calorierijk vieruurtje namen we een kijkje op de Grote Markt waar de traditionele nieuwjaarsdrink plaats vond. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de klassieke biscuittaart mis, smoutebollen zijn mijn ding niet. En zo’n speenvarken aan ‘t spit is wel lekker, maar associeer ik niet direct met nieuwjaar. Het was ook een beetje te druk om gezellig te zijn. Maar kabouter en beertje vonden het leuk op de draaimolen en ik kwam onverwacht een oude bekende tegen. Altijd leuk.
Een sympathieke foto om dit stukje mee af te sluiten:
Doet me altijd deugd om de vrolijke stemmetjes van Kabouter en Beertje te horen.
Culinair genieten in Leuven
Gelukkig deed de ibuprofen zaterdagnamiddag snel zijn werk. Het gezwel op mijn verhemelte zat nog wel stevig in de weg, maar ik moest al niet meer onder tafel kruipen van de pijn. Omdat het de eerste officiële dag van de kerstvakantie was voor mij (mijn vriend was al een week eerder in België, omdat hij nog verlofdagen moest opnemen), besloten we er toch het beste van te maken. We slenterden door de nieuwe wijk aan de Vaartkom die zo snel verandert dat er elke maand wel iets nieuws te bewonderen valt.
Voor mijn vriend was het de eerste kennismaking met De Smidse, een fijne nieuwe plek in Leuven, waar verrassend weinig volk was voor een zaterdagnamiddag vlak voor kerstmis. Ik hoop van harte dat dit concept kan blijven bestaan, maar vrees er eerlijk gezegd voor als het aantal bezoekers niet toeneemt. Of is het er in de week misschien drukker? Nu, toegegeven, wij dronken er ook alleen maar een chocomelk en een koffie. Omdat we nog geen plannen hadden voor de zaterdagavond, reserveerden we spontaan bij Chef’s Table van Atelier Rossi. Pasta is zacht, dus dat moet makkelijk te eten zijn met een abces!
We liepen verder het oude stadscentrum in langs het Klein Begijnhof en keerden terug langs de vernieuwde Leuvense kerstmarkt. Spijtig genoeg kan de Leuvense kerstmarkt niet tippen aan de kerstmarkt van Montreux. Die houten kraampjes zijn nu eenmaal veel charmanter dan tenten en er valt ook iets te zeggen voor een meer en bergen op de achtergrond.
Om 19u stipt waren we opnieuw in De Smidse. Beetje vreemd dat de ganse ruimte nu verlaten was, op de koks van Chef’s Table na. Jammer dat niet alle stoelen bezet waren, maar daardoor konden wij natuurlijk last minute nog een tafeltje boeken. Zijn een twaalftal couverts op een avond voldoende om de lonen van vier personeelsleden te betalen? Ik betwijfel het, eerlijk gezegd. In de grote hal van de Smidse was het een beetje te fris voor mij (gelukkig was ik verstandig geweest en had ik mijn fleece meegenomen), maar dat kleine ongemak was al snel vergeten toen het eten op tafel verscheen. Elke gang was een ware smaakexplosie in mijn (lichtelijke gehavende) mond. Heerlijk!
Hapje:
Spaghetto – rode poon – romanesco – ansjovis – brood:
Raviolo – dorada royal – zucca – castagne – puntarelle:
Papperdella – wilde ragu – radicchio trevigiano – chinese kruiden:
Risotto – langoustines – bloemkool – zalm:
Ravioli – zwarte truffel -boschampignons – ricotta – parmigiano
Dus bij deze een oproep om zeker eens te gaan winkelen en/of eten in De Smidse!
Sushi à la Goofball
Nadat ik onze vorige sushidate had moeten afzeggen wegens te veel werk, dreigde ook deze afspraak in het water te vallen wegens zieke Kabouter. Gelukkige bleek de ziekte van Kabouter al bij al nog mee te vallen en konden Goofball en ik toch genieten van de lekkere, aan huis geleverde sushi van Sushi Palace. Ik weet dat leveringsdiensten zoals Uber Eats, Takeaway.com en Deliveroo niet altijd zuiver op de graat zijn, maar het is toch zo verdomd gemakkelijk dat iemand je eten tot aan de voordeur brengt.
Helaas was ik vergeten om een extra bakje rijst en noedels voor de kinderen te bestellen (mijn hoofd zit de laatste tijd zo vol dat ik mezelf steeds vaker betrap op dit soort onzorgvuldigheden), maar de dim sums vielen gelukkig in de smaak. En dus werd het een gezellig avond met Goofball, Kabouter en Beertje. En slaagden we erin de door Sinterklaas gebracht brandweerwagen te repareren!
Danku, Sinterklaas!
Vandaag had de Sint cadeautjes achtergelaten op mijn appartementje voor mijn petekindje en zijn broer. Het was fijn om hun enthousiaste reacties te zien en het deed deugd om eens wat leven in de brouwerij te hebben in mijn normaal zo stille en lege appartement. Uiteraard moesten de cadeaus van de Sint meteen uitgetest worden. De chocoladen Sinterklaas werd meedogenloos onthoofd (kinderen kunnen soms wreed zijn!) en daarna speelden we samen met hun ouders de spelletjes die de Sint had langs gebracht.
We begonnen met Qwirkle, een spel dat meteen mijn hart wist te veroveren. De spelregels zijn verrassend eenvoudig voor een spel dat ongetwijfeld behoorlijk tactisch kan worden, eens je het een paar keer gespeeld hebt. Heeft alles in zich om een nieuwe klassieker te worden op ons traditionele weekend in de Ardennen. Daarna speelden we Regenwormen, een spel dat ik een paar jaar geleden al eens gespeeld had, maar waarvan de regels niet waren blijven plakken. Ook leuk, maar als ik kan kiezen, geef ik de voorkeur aan Qwirkle.
Voor het avondmaal was ik langs Convento food gegaan. Een eeuwigheid geleden, maar hun gehaktballen zijn nog altijd even lekker! De kinderen smulden van de gehaktballen in tomatensaus en de puree. De groenten lieten ze liever links liggen, maar geen erg, wij als volwassenen ontfermden ons daar maar al te graag over. We sloten de maaltijd af met heerlijke brownies van Les Tartes de Françoise (die tot mijn grote vreugde nu ook een winkel in Leuven hebben) en een bolletje vanille-ijs.
Naar het einde van de avond raakten de twee jongens zo uitgelaten dat we er als volwassenen amper boven uit kwamen en ik stiekem naar wat stilte snakte. Maar het deed me plezier dat ze zich zo op hun gemak voelden in mijn appartementje!