Dat ik voor mijn verplaatsingen in Leuven de voorkeur geef aan de benenwagen, blijkt uit het feit dat ik nog altijd niet de moeite genomen had om de ketting die drie maanden geleden van mijn fiets viel, er terug op te leggen. Eigenlijk dacht ik er al een tijdje over om mijn fiets weg te doen, omdat die eigenlijk niet meer zo goed fietst en ik hem toch amper gebruik. Dus toen mijn collega, die een paar Oekraïense dames en hun kinderen opvangt, me liet weten dat hij een fiets zocht voor één van de dames, moest ik niet lang nadenken. Als mijn collega de fiets zou repareren, mocht hij hem komen halen.

En dus stond mijn collega deze middag voor de deur met de dame uit Oekraïne en haar kinderen. De dame had een bosje tulpen bij om me te bedanken en was dolblij met mijn oude half versleten fiets. Uiteraard doet het me plezier dat ik iets voor haar heb kunnen betekenen en de tulpen zijn prachtig, maar tegelijkertijd voelde ik me wat ongemakkelijk door de confrontatie met mijn eigen comfortabele situatie. Het leven, ‘t is niet eerlijk.

Ik kan onmogelijk geloven dat de modale Rus beseft wat er zich momenteel afspeelt in Oekraïne. Dat de Russische soldaten zich in hun buurland verlagen tot oorlogsmisdaden van de gruwelijkste soort, zich vergrijpen aan hun broedervolk, hun familieleden, mensen die dezelfde taal spreken. Deze oorlog toont de gevolgen van desinformatie op grote schaal, van een autoritair regime dat het volledige media-apparaat in handen heeft en elke oppositie monddood maakt. En wij? We stonden erbij en keken ernaar.

Horror, pure horror.