Driekoningen

De kroon mocht ik ditmaal niet op mijn hoofd zetten, maar dat kon de pret niet drukken. We aten spaghetti, speelden met de kindjes (wie is er sneller een draak of een tyrannosaurus-draak?) en leerden alweer een nieuw kaartspelletje kennen: Taipan, al blijft Bang toch veruit mijn favoriet.

Ik denk dat Taipan potentieel een heel leuk spel als je het met vier speelt, maar de variant voor zeven personen viel wat tegen. Eens je aan de bedelstaf raakte (lees: als laatste eindigde in de eerste spelronde), was het moeilijk uit de verliezerspositie te treden en dat maakte het meteen al minder interessant voor de verliezers. Misschien moeten we het nog eens spelen als we maar met vier zijn.

Wat mij betreft

Is 2009 goed begonnen met lekker eten, fijn gezelschap en klinkende glazen. Na de laatste maaltijd van 2008 (snik, ik zal het voorbije jaar missen; 2009 zal het niet makkelijk hebben om 2008 te overtreffen) zakten we af naar ons appartementje voor de after-party. We hielden het rustig met voornamelijk water en een spelletje chapeau. ‘t Moeten niet altijd wilde feestjes zijn.

We kozen ervoor om het niet superlaat te maken, want vandaag werden we rond de middag bij mijn ouders verwacht voor de traditionele gourmet op nieuwjaarsdag. Ik heb het echt zowat gehad met gourmet. Hopelijk brengt 2009 ons minder vettig pannetjesspetter!

Verrassingsbrunch

Eén ding staat vast, het voorbije weekend zijn voor mij de feesten al goed begonnen. Zondagochtend om elf uur werden we verwacht in het ouderlijke huis van goede vriend en toekomstig reisgenoot H. H is een knappe kop die in Amerika zijn kennis nog tracht te vergroten. Hij doet experimenteel onderzoek rond gentechnologie en België bood hem niet meer genoeg uitdagingen.

Sinds een half jaar werkt hij op een labo in Chicago en deze zaterdag keerde hij terug om de feestdagen hier door te brengen. Omdat hij net verjaard was, wilde zijn moeder hem verrassen met een feestje waarop al zijn vrienden en vroegere collega’s aanwezig waren. Zoals het een moderne mama betaamt, gebruikte ze het grote geweldige internet om deze vrienden op te sporen, met als gevolg dat ik nu zowel via Linkedin als via Facebook met haar geconnecteerd ben.

De verrassing was prima geslaagd. H had op geen enkele moment door dat er een bende vrienden beneden op hem zaten te wachten terwijl hij rond elf uur gewekt werd door zijn jongere zusje. Nog niet helemaal bekomen van de jetlag, zag hij eerst de rijkelijk gevulde tafel en dan pas ons. Het was een aangename verrassing.

Het buffet was zo rijkelijk gevuld dat we met dertig personen niet eens in slaagden de helft op te eten. En geloof me, ik heb echt mijn best gedaan. Een greep uit het aanbod: gerookte zalm, roerei, worstjes, charcuterie à volonté, kazen, koffiekoeken, soep, tomaat met mozarella, broodjes in alle soorten en maten, vers fruit, yoghurt,… En als afsluiter een grote taart met heel veel kaarsjes op. Voor de jarige. :-)

Zijn jonge zusje (14 jaar) was duidelijk verrukt met de terugkeer van haar grote broer. Ze heeft de hele tijd rond hem gehangen en de knuffels waren niet te tellen. Het veertienjarige zusje weet trouwens al helemaal zeker wat ze later worden wil: beursmakelaar. En dat in tijden van beurscrisis. 😉 Het feit dat ze een buis voor wiskunde had, was een detail. Toevallig was één van de vrienden van H die op het feestje waren, een leerkracht van het zusje. Heel bijzonder om te zien hoe de jeugd van tegenwoordig met hun leerkrachten omgaat. Iets minder respectvol dan ik vroeger, dat moet ik toegeven. Het zusje hing bijna aan de nek van de leerkracht: heel familiair. Iets wat ik in mijn tijd nooit gedurfd zou hebben.

Ik vond het een fantastische zondag. Als ik ooit een party planner nodig heb, weet ik dat ik de mama van H moet aanspreken. 😉

Eerste kerstdiner van 2008

Het jaarlijkse kerstdiner met de IRC-vriendjes was een daverend succes. Met z’n zestieneneenhalf waren we. De halve persoon (aka mijn squashpartner) daagde naar goede gewoonte een drietal uur te laat op. Als locatie voor ons diner hadden we het Chess Café uitgekozen. Dit leek een goeie keuze (alhoewel de bediening echt wel onvriendelijk was) tot de dj zo rond een uur of tien de muziek keihard opendraaide. Ik kon de mensen aan de andere kant van de tafel niet eens meer verstaan. Een echte afknapper, vooral omdat zo’n kerstdiner toch een ideale gelegenheid is om bij te praten met mensen die ik niet allemaal even vaak zie.

Weggejaagd door de luide muziek zijn we dan maar (na een klein akkefietje waarbij ik plots in iemand zijn nek belandde en de grond wel heel erg veraf leek – dank aan Q, voor de redding!) ter afsluiting van de avond iets gaan drinken in de Wentelsteen. We zaten dan wel in het rookvrije gedeelte, maar toch drong er nu en dan een vleugje rook mijn neusgaten binnen. We hielden het op één drankje, want ja, werkmensen die zijn tegenwoordig snel moe. Gelukkig waren we de avond vroeg begonnen. 😉

Yikes

Straks komt er iemand bij ons logeren en wij waren dat helemaal vergeten. Rap, rap, rap als een wervelwind door ons huis gehold om de grootste rommel weg te werken. En snel, snel, snel, de lakens van het logeerbed afgenomen en in de was gedaan zodat ons logé in een deftig bed kan slapen.

Nog anderhalf uur en dan zitten we achter de feestdis. Tijd voor damage control.

Vrolijke vrijdag

Ik wilde dit weekend vertellen over wat ik vrijdag deed, maar die plannen kwamen in de verdrukking door wat ik zaterdag en zondag deed en niet deed. Toch vind ik dat vorige vrijdag memorabel genoeg was om er toch nog een kleine uiteenzetting aan te wijden.

Mijn belevenissen tijdens de werkdag sla ik gemakshalve over, niemand zal behoefte hebben aan nog eens wat gezeur over vergaderingen. Vrijdagavond was echter andere koek. We startten onze avond met een Mexicaans etentje in de Vera Cruz. Met de bonnen die ik elk jaar toegestuurd krijg voor mijn verjaardag was het een heel voordelig etentje. Zeker omdat we voor één keer de margarita-verleiding konden weerstaan. Niet moeilijk, we wisten immers dat we mojito’s in het vooruitzicht hadden.

Na een portie werkelijk voortreffelijke fajitas trokken we naar de openingsreceptie van de vereniging die op het gelijkvloers van onze appartementsblok huist. De lokalen waren al langer open, maar nu waren ze ongeveer volledig afgewerkt en alle bewoners van het gebouw hadden een uitnodiging gekregen. Jongens, dat was niet zo’n goeie beslissing. We werden bijna omvergestaard. Toegegeven, ik had een niet zo bescheiden décolleté aan, maar ik voelde me bepaald ongemakkelijk onder al die blikken van oude madammekes en meneren. Gelukkig was er de vriendelijke meneer van de radioclub die ons een privérondleiding gaf.

Van de ene rondleiding naar de andere. Na de tegenvallende receptie (geen druppel drank gezien), woonden we een paar straten verder een fijne pre-housewarmingparty bij. Al een geluk dat we zelf een flesje schuimwijn bijhadden, want de rumleverancier liet op zich wachten. 😉 Chic volk komt altijd te laat, nietwaar? Tijdens de rondleiding in het leuke huisje werd ons het geheim van de vastgeketende kelderbewoners verklapt. Handig om de was en de strijk gedaan te krijgen, naar het schijnt.

Toen dan eindelijk de drank samen met twee sympathieke bloggers gearriveerd was, begaf ik mij naar de keuken om met wat kunst- en vliegwerk mojito’s te maken. Help me eraan denken dat ik de volgende keer geschikte mojitoglazen meeneem én mijn eigen stampers. De icecrusher daarentegen bleek een geheel overbodig accessoire te zijn door de aanwezigheid van mini-ijsblokjes in plastic zakjes. Sorry alvast voor het plakkerig achterlaten van je keuken, werkmens.

Het was een supergezellige avond, met toffe gesprekken, nu en dan een nerderig zijsprongetje (ik pleit schuldig), steken boven en onder tafel en jawel, we mochten de sympathieke verovering van Kathleen in het echt bewonderen. We sloten de avond af met een paar spelletjes weerwolven. Duivels koppel Ntone en Greet kunnen in de toekomst, wat mij betreft, by default gelyncht worden. Volgens mij waren ze 75 procent van alle keren weerwolf. En toch bleven de mensen mij maar by default lynchen. Why? Why?

Indigestiezondag

Jawadde, ik denk dat ik na vandaag een paar dagen ga vasten. Het vreetfestijn begon deze namiddag met een tasje koffie (water voor mij, het vieze bruine goedje dat koffie heet, krijg ik niet binnen) en heerlijke gebakjes van Demeestere. Een vervroegde traktatie van mezelf voor mijn familie ter ere van mijn verjaardag, die ik op een ander continent zal vieren. Ik kreeg wat zakgeld voor de reis, een Dirkjan strip en het boek “De boekhandelaar van Kaboel” van Asne Seierstad cadeau. Die gebakjes van Demeestere zijn zo lekker dat je heel even vergeet (of doet alsof) hoeveel calorieën deze kleine kunstwerkjes bevatten. En eentje is geentje, nietwaar?

Na ons bezoekje aan het thuisfront, ging het richting schoonfamilie. Voordat ik er erg in had, lag er een gigantische berg pasta op mijn bord. Echt zo’n portie waar je met twee personen van kan eten. Het was erg lekker en als beleefde gast wilde ik geen restjes op mijn bord achterlaten (stom, ik weet het). Na puffend het laatste beetje spaghetti binnengewerkt te hebben, kon mijn maag aan het verteerwerk beginnen. Maar dat was buiten het dessert gerekend. Pannenkoekjes met ijs en chocoladesaus. Normaal ben ik daar dol op, maar nu heb ik het op één minipannenkoekje met een beetje saus en helemaal géén ijs (onvoorstelbaar!) gehouden. Ik kon nog net pap zeggen.

Hmmm, had ik morgenochtend niet een ontbijtvergadering met koffiekoeken? Aiaiai, dat komt niet meer goed.

Spijbelen

Eigenlijk moest ik vanavond naar een verjaardagsfeestje in Antwerpen. Maar noch mijn vriend, noch ikzelf hadden er veel zin in. We zijn deze ochtend allebei opgestaan met een lichte verkoudheid (neus verstopt, nood aan zakdoekjes, u kent dat wel). Niets ernstigs, maar wel een reden om vanavond niet in een rokerig café tot superlaat in de nacht alcohol binnen te kappen. We willen superfit zijn voor onze Australiëreis, nietwaar. Het cadeautje dat we gekocht hadden voor de jarige, sturen we dan wel met de post op. Eens vroeg in bed kruipen zal deugd doen.