Deze ochtend wakker geworden met de geur van barbecue in mijn neus. Lang hoefde ik niet te zoeken naar de oorsprong van dit geurtje. Het rokerige luchtje waaide me tegemoet vanaf de andere zijde van het bed. Dat komt ervan als je een vriendje hebt die graag met vuur speelt. 😉
PS: Dit jaar heb ik maar een keer of vijf moeten vragen of het toch niet tijd werd om het vuur eens aan te steken. En het bakken heb ik deze keer aan de heren der schepping overgelaten. Ze doen het nog zo graag. 😉
Een fijne jaarlijkse traditie, die Gentse Feesten. Ook dit jaar konden we weer beroep doen op de gastvrijheid van Peter en Lynn en het uitmuntende gezelschap van Joke en Vincent.
We kozen voor een sportief programma: een bierwandeling in de namiddag en een nachtelijke wandeling met als hoogtepunt een bezoek aan de Sint-Baafsabdij. Tijdens de bierwandeling verkenden we op wetenschappelijk verantwoorde wijze enkele cafés om de bieren aldaar aan een vergelijkend onderzoek te onderwerpen. Of dat was althans het idee, want – nu komt het – ik lust helemaal geen bier. Gelukkig vond ik in ons gezelschap bereidwillige mannen genoeg die mij verlosten van mijn overtollige bier. 😉 Ik denk dat ik als niet-bierdrinker na een stuk of tien brouwerijbezoeken meer over het bierbrouwen weet dan de gemiddelde bierliefhebber. Bij de laatste halte op onze bierwandeling was ik dan ook behoorlijk opgelucht om naast een ganse rij bieren, ergens verdrukt in een hoekje een caipirinha op de kaart te zien staan. Die ik, tot groot jolijt van mijn gezelschap, meteen bestelde.
Tussen de wandelingen door gingen we op zoek naar voedsel bij één van de vele kraampjes op de Gentse Feesten. We brachten ook even en blitzbezoek aan Bataclan, maar veel vond ik er niet aan. Misschien was de tijd om één pintje op te drinken gewoon niet lang genoeg om de absurditeiten te laten inwerken.
De nocturne bracht ons terug naar de tijd dat Gent nog met enkele schaarse gaslantaarns verlicht werd en fakkeldrager een beroep was. We wierpen zelfs even een blik op het beruchte Glazen Straatje. Hoogtepunt en orgelpunt van de nocturne was het bezoek aan de Sint-Baafsabdij. De refter is werkelijk adembenemend. De rest van de ruïnes bezochten we in het pikkedonker, omdat de gids door een communicatiefoutje met de stad er niet in slaagde het licht aan te steken. Lekker spooky, zo in het duister tussen eeuwenoude graven staan.
De avond sloten we af in het centrum met wat fastfood en toen sloeg de vermoeidheid toe. We waren nog net op tijd om op de laatste tram die richting stelplaats reed te springen, alwaar we bijna midden in de maaginhoud van een zatte feestvierder trapten. Yak.
Slapen deden we in een éénpersoonsbedje onder het dak van Peter en Lynn. Ik moet zeggen dat mijn vriend en ik de éénpersoonsbedjes ontgroeid zijn. Goed heb ik niet geslapen. En dan te bedenken dat we jaren met z’n tweeën in zo’n bedje geslapen hebben. Waar is de tijd?
Zondag deden we het rustigaan met een ontbijt in het SMAK, wat racen op de Wii en een boottochtje in het centrum.
Op naar de volgende editie!
Respect voor trouwers die ‘s ochtends vroeg moeten opstaan om naar de kapper te gaan, zich vervolgens naar het stadhuis haasten, dan naar de kerk en wiens feest tot in de vroege uurtjes duurt. Ons feest duurde van 3 uur ‘s middags tot 12 uur ‘s nachts en ik was helemaal kapot rond middernacht.
Het was fantastisch, daar niet van, maar ik had nooit gedacht dat mensen welkom heten en afscheid nemen zo vermoeiend kon zijn. Door de vrije formule van ons feest kon iedereen een beetje komen wanneer hij of zij wilde, waardoor we eigenlijk continu bezig zijn geweest. We zijn er zelfs niet in geslaagd om alle feesttafels af te gaan om een babbeltje te doen.
We hebben heel veel complimentjes gekregen over onze feestlocatie. En ik maak er hier graag een beetje reclame voor, want het mag gezegd, ons feest was picobello in orde. Zaal Aulnenhof, onthoud die naam. We hadden natuurlijk het weer aan onze kant. De zon scheen de ganse dag (ik heb er zelfs tan lines aan overgehouden, maar ben gelukkig niet verbrand) en we konden tot het avondeten gezellig buiten zitten. De kinderen hebben zich ongelooflijk goed geamuseerd op het springkasteel. Er waren ballonnetjes, schmink en neptattoos. Zoveel blije gezichtjes. En alweer moet ik een pluim geven aan de feestzaal die dit allemaal voor ons geregeld heeft.
Ik denk dat er in totaal zo’n 180 volwassenen en 44 kinderen waren. Onze jongste gast was 2 weken oud en duidelijk al een echt fuifbeest. 😉 Het was geweldig, het was fantastisch, het was in een flits voorbij.
Het regent hier afzeggingen. 
Allemaal met een geldige reden, dat wel. Een ziekenhuisopname met een enkelbreuk en gescheurde ligamenten, een ziek kind, een bevel tot rusten van de dokter wegens een moeilijke zwangerschap, een crematie, een beenbreuk,… Het lijkt wel alsof onze gasten getroffen worden door het noodlot. In totaal hebben we al 9 afzeggingen voor ‘s avonds en vier voor de namiddag ontvangen. Zo, zo jammer. Als iemand nog last minute wil komen, er is dus nog plaats aan de feestdis.
Deze ochtend stond ik op en ik merkte het meteen: stress. Veel stress. Al bij al ben ik er nog redelijk lang van gespaard gebleven. Doordat het zo druk was op het werk en daarbuiten had ik niet veel tijd om op voorhand te stressen.
Begrijp me niet verkeerd, ik kijk erg uit naar het feest van morgen, maar tegelijkertijd is er die een beetje irrationele angst dat er vanalles misloopt. Achja, het zal wel loslopen. Twee keer knipperen met de ogen en die dertiende juni zal alweer tot het verleden behoren. En dan: vakantie!
Iedereen mag dus stoppen met bellen, mailen, sms’en, facebooken en what not. Veranderen van gedacht is officieel niet meer toegelaten. We klokken definitief af op 191 volwassenen en 48 kinderen. Dat wordt een drukke dag, komende zaterdag.
Ik blijf het vreemd vinden, zo’n zwangere buik die voortdurend van vorm verandert en dan weer hier, dan weer daar een bult vertoont.
Gisteren woonden mijn vriend en ik ergens in het Antwerpse het “laatste feestje voordat de baby komt” bij. En wanneer die baby komt, dat staat al vast, want het wordt een keizersnede omdat het bekken van de mama te smal is. Toekomstige mama L was een beetje verdrietig, omdat haar geen natuurlijke bevalling gegund is. Maar ze was vooral blij omdat ze volgende week haar baby in haar armen zal houden. L leek maar half aanwezig, trouwens. Zwangere vrouwen hebben dat wel meer, dat in zichzelf gekeerde, alsof ze op het einde van de zwangerschap voortdurend stilzwijgend met de baby communiceren.
We dronken mojito’s (de zwangere vrouwen natuurlijk niet), aten barbecue, spraken een videoboodschap in voor de baby, gaven nog een kleine fotovoorstelling over onze Australiëreis en keken samen naar de bewegingen in de buik. Ik legde mijn hand op de buik van L en voelde het leven daarin bewegen. Onwezenlijk toch wel. Volgende week zal die buik weg zijn en kan ik op de foto met een pasgeboren baby’tje. Ik zal vrijdag alvast duimen dat alles goed gaat en dat L snel herstelt van de operatie.
Die we de laatste tijd te horen krijgen, is: “En druk bezig met de voorbereidingen voor jullie feest?” Waarop ik dan steeds ontkennend moet antwoorden. Neen, we zijn helemaal niet druk bezig met de voorbereidingen. Buiten een afspraak maken met de kapper en eventueel een schoonheidssalon, weet ik echt niet wat er nog voor te bereiden valt. ‘t Is geen trouwfeest, he mensen…
Zo’n fantastische dag gehad, gisteren. Mijn collega’s waren stuk voor stuk superenthousiast met hun uitnodigingen voor ons feest, ik zag Dikkie doctor worden en tegelijkertijd was ik aanwezig bij een historisch moment voor de K.U.Leuven: de bekendmaking van de nieuwe rector. Ik stond met mijn kleine bescheiden fototoestel tussen al die professionele fotografen met hun dure camera’s. En vechten om een zo goed mogelijk beeld te maken van Mark Waer. Persjournalistiek, het is toch een vak apart. Ik zat daarna helemaal vol met adrenaline.
Om de adrenaline wat te laten zakken, dronken we nog een paar glaasjes op de receptie van Dikkie. Mijn vriend was aan de praat geraakt met een Japanner en tot onze grote vreugde konden we zelfs een (beperkt) gesprek in het Japans voeren. We kregen een compliment voor onze kennis van de taal, al weet je met die superbeleefde Japanners natuurlijk nooit of ze het echt menen. 😉 We hebben de Japanner onze meishi gegeven. Contacten in Japan zullen ons in de toekomst zeker nog van pas komen.
En ‘s avonds zaten we met een gezelschap van zes vrienden voor een groot scherm van de beste Star Trek film ooit te genieten. Zalig.