feest

Impressies van ons feest

Respect voor trouwers die ‘s ochtends vroeg moeten opstaan om naar de kapper te gaan, zich vervolgens naar het stadhuis haasten, dan naar de kerk en wiens feest tot in de vroege uurtjes duurt. Ons feest duurde van 3 uur ‘s middags tot 12 uur ‘s nachts en ik was helemaal kapot rond middernacht.

Het was fantastisch, daar niet van, maar ik had nooit gedacht dat mensen welkom heten en afscheid nemen zo vermoeiend kon zijn. Door de vrije formule van ons feest kon iedereen een beetje komen wanneer hij of zij wilde, waardoor we eigenlijk continu bezig zijn geweest. We zijn er zelfs niet in geslaagd om alle feesttafels af te gaan om een babbeltje te doen.

We hebben heel veel complimentjes gekregen over onze feestlocatie. En ik maak er hier graag een beetje reclame voor, want het mag gezegd, ons feest was picobello in orde. Zaal Aulnenhof, onthoud die naam. We hadden natuurlijk het weer aan onze kant. De zon scheen de ganse dag (ik heb er zelfs tan lines aan overgehouden, maar ben gelukkig niet verbrand) en we konden tot het avondeten gezellig buiten zitten. De kinderen hebben zich ongelooflijk goed geamuseerd op het springkasteel. Er waren ballonnetjes, schmink en neptattoos. Zoveel blije gezichtjes. En alweer moet ik een pluim geven aan de feestzaal die dit allemaal voor ons geregeld heeft.

Ik denk dat er in totaal zo’n 180 volwassenen en 44 kinderen waren. Onze jongste gast was 2 weken oud en duidelijk al een echt fuifbeest. 😉 Het was geweldig, het was fantastisch, het was in een flits voorbij.

Laste minute afzeggingen

Het regent hier afzeggingen. :-( Allemaal met een geldige reden, dat wel. Een ziekenhuisopname met een enkelbreuk en gescheurde ligamenten, een ziek kind, een bevel tot rusten van de dokter wegens een moeilijke zwangerschap, een crematie, een beenbreuk,… Het lijkt wel alsof onze gasten getroffen worden door het noodlot. In totaal hebben we al 9 afzeggingen voor ‘s avonds en vier voor de namiddag ontvangen. Zo, zo jammer. Als iemand nog last minute wil komen, er is dus nog plaats aan de feestdis.

Stress

Deze ochtend stond ik op en ik merkte het meteen: stress. Veel stress. Al bij al ben ik er nog redelijk lang van gespaard gebleven. Doordat het zo druk was op het werk en daarbuiten had ik  niet veel tijd om op voorhand te stressen.

Begrijp me niet verkeerd, ik kijk erg uit naar het feest van morgen, maar tegelijkertijd is er die een beetje irrationele angst dat er vanalles misloopt. Achja, het zal wel loslopen. Twee keer knipperen met de ogen en die dertiende juni zal alweer tot het verleden behoren. En dan: vakantie!

Bolle buik barbecue

Ik blijf het vreemd vinden, zo’n zwangere buik die voortdurend van vorm verandert en dan weer hier, dan weer daar een bult vertoont.

Gisteren woonden mijn vriend en ik ergens in het Antwerpse het “laatste feestje voordat de baby komt” bij. En wanneer die baby komt, dat staat al vast, want het wordt een keizersnede omdat het bekken van de mama te smal is. Toekomstige mama L was een beetje verdrietig, omdat haar geen natuurlijke bevalling gegund is. Maar ze was vooral blij omdat ze volgende week haar baby in haar armen zal houden. L leek maar half aanwezig, trouwens. Zwangere vrouwen hebben dat wel meer, dat in zichzelf gekeerde, alsof ze op het einde van de zwangerschap voortdurend stilzwijgend met de baby communiceren.

We dronken mojito’s (de zwangere vrouwen natuurlijk niet), aten barbecue, spraken een videoboodschap in voor de baby, gaven nog een kleine fotovoorstelling over onze Australiëreis en keken samen naar de bewegingen in de buik. Ik legde mijn hand op de buik van L en voelde het leven daarin bewegen. Onwezenlijk toch wel. Volgende week zal die buik weg zijn en kan ik op de foto met een pasgeboren baby’tje. Ik zal vrijdag alvast duimen dat alles goed gaat en dat L snel herstelt van de operatie.

De meest gestelde vraag

Die we de laatste tijd te horen krijgen, is: “En druk bezig met de voorbereidingen voor jullie feest?” Waarop ik dan steeds ontkennend moet antwoorden. Neen, we zijn helemaal niet druk bezig met de voorbereidingen. Buiten een afspraak maken met de kapper en eventueel een schoonheidssalon, weet ik echt niet wat er nog voor te bereiden valt. ‘t Is geen trouwfeest, he mensen…

Yesterday

Zo’n fantastische dag gehad, gisteren. Mijn collega’s waren stuk voor stuk superenthousiast met hun uitnodigingen voor ons feest, ik zag Dikkie doctor worden en tegelijkertijd was ik aanwezig bij een historisch moment voor de K.U.Leuven: de bekendmaking van de nieuwe rector. Ik stond met mijn kleine bescheiden fototoestel tussen al die professionele fotografen met hun dure camera’s. En vechten om een zo goed mogelijk beeld te maken van Mark Waer. Persjournalistiek, het is toch een vak apart. Ik zat daarna helemaal vol met adrenaline.

Om de adrenaline wat te laten zakken, dronken we nog een paar glaasjes op de receptie van Dikkie. Mijn vriend was aan de praat geraakt met een Japanner en tot onze grote vreugde konden we zelfs een (beperkt) gesprek in het Japans voeren. We kregen een compliment voor onze kennis van de taal, al weet je met die superbeleefde Japanners natuurlijk nooit of ze het echt menen. 😉 We hebben de Japanner onze meishi gegeven. Contacten in Japan zullen ons in de toekomst zeker nog van pas komen.

En ‘s avonds zaten we met een gezelschap van zes vrienden voor een groot scherm van de beste Star Trek film ooit te genieten. Zalig.

En hoe was nu die blogmeet?

 In één woord: fantastisch. Het was ver na middernacht zonder dat ik er erg in had (al hangt dat ongetwijfeld  samen met iets te enthousiast geconsumeerde cava). Er was te veel chips (stel je voor) en er waren juist genoeg fijne mensen. Goya was zelfs helemaal uit Spanje gekomen voor onze blogmeet. Applaus voor Goya!

Ik bewonderde het souvenir van Lime. (Helemaal goedgekeurd!) Annelies leefde zich uit met ons fototoestel en ontsloeg ons zo van de taak van huisfotograaf. Waarvoor dank! Ik leerde weer wat nieuwe mensen kennen en zorgde hoogstpersoonlijk voor een portie geluk voor iedereen door mijn glas in honderdduizend stukken op de grond te laten vallen. Oeps, zeggen ze dan.

In het holst van de nacht hebben we en petit comité (Pelle, werkmens en boskabout, mijn vriend en mezelfve) nog een mojito op een terrasje op de oude markt gedronken. Waar ik trouwens in eigen persoon de versiertips van Antoon en Bunker op Pelle uitgeprobeerd heb. Ik was helaas niet echt succesvol. 😉 Antoon en Bunker, jullie tips werken niet!

En voor wie niet genoeg krijgt van het blogmeeten, eind mei is het in Antwerpen te doen: http://blogborrel.pbworks.com/. Ikzelf kan er helaas niet bij zijn, maar laat jullie dat beslist niet tegenhouden.