familie

Perplex

Net als je denkt dat een situatie moeilijk nóg erger kan worden, gebeurt er zoiets onverwachts, zoiets totaal absurds dat het met geen pen, laat staan een toetsenbord, te beschrijven valt. Ondertussen ben ik al wel het één en ander gewoon, maar dit slaat alles. Ik stond aan de grond genageld toen ik het nieuws hoorde. Dat mensen zo harteloos kunnen zijn, terwijl ze zichzelf wijsmaken dat ze een goeie daad doen, het is niet te geloven. Er zijn geen woorden voor.

Vermoeiend

Een gesprekspartner waar alle logische argumenten vanaf kaatsen. Die niets lijkt te horen van wat je zegt. Die doof blijft voor logisch beredeneerde argumenten en blind voor de harde werkelijkheid. Het is behoorlijk frustrerend om op iemand in te praten die de realiteit niet onder ogen wil zien, terwijl je zeker weet dat er maar één mogelijke optie is. Hoop koesteren is één ding, het getuigt van gezond verstand om uit te gaan van het slechtst mogelijke scenario.

Verbouwen

Vandaag zijn we het nieuwe huis van de broer van mijn vriend gaan bekijken. De gloednieuwe huiseigenaars straalden van trots, terwijl ik echt mijn best moest doen om iets anders te zien dan een oud afgeleefd huis dat héél, héél, héél veel werk zou vragen. Ik raakte al ontmoedigd bij de gedachte alleen aan al de weekends en vakantiedagen ze zouden moeten investeren om van het huis iets deftigs te maken. Chapeau voor de mensen die de tijd en energie kunnen opbrengen om een huis te renoveren. Het zou alleszins niks voor mij zijn. Ik vrees dat ik niet met een baksteen in de maag geboren ben. 😉

Ups and downs

Vandaag

  • Gaf ik opleiding aan twee dove dames en leerde ik zelf enkele woorden in gebarentaal.
  • Werd ik een tergend traag wegtikkend uur lang geconfronteerd met mijn ergste nachtmerrie. Machteloosheid, ik haat het.
  • Zat ik samen met mijn oma en een dementerend nonneke op de denkbeeldige trein naar Bilzen. Gelukkig was er niet veel volk op de trein en zaten de zetels comfortabel. Dementie heeft soms ook zijn charmante kanten.
  • Besefte ik toen we al bijna halverwege op onze weg naar huis waren dat ik mijn handtas in het verre Limburg had laten liggen en maakten we in de donkere nacht rechtsomkeer.

Trouwpartij – the day after

Dit weekend stond volledig in het teken van het huwelijk van de zus van mijn vriend. Verliefd,  huis gekocht, verloofd, zwanger en getrouwd en dat allemaal in minder dan één jaar tijd, er zullen er niet veel zijn die het haar nadoen. En ze is er zelfs in geslaagd een hele toffe gast aan de haak geslagen te hebben. Het zusje van mijn vriend heeft niet altijd veel geluk in de liefde gehad, maar ik denk dat ze deze keer de jackpot gewonnen heeft.

Op voorhand had ik een beetje schrik voor het weer. Gelukkig bleef het gisteren droog. Het was frisjes, maar doenbaar. Mijn zware verkoudheid speelde me nog parten, maar het snot liep niet meer continu uit mijn neus en mijn stem was ook aan de beterhand. Het voorlezen in de mis ging vlotjes, al had ik bij het verlaten van het spreekgestoelte even een Marilyn Monroe-moment. Wie zet er nu ook een verwarmingsrooster vlak achter het spreekgestoelte! Enfin, er heb toch een glimlach op de gezichten van de aanwezigen kunnen toveren. 😉

‘s Avonds mochten de gasten van de eretafel in eetzaal De Vlier kennismaken met een gloednieuw concept: peronta, iets met draaiende pruttelpottekes op een vuurtje. Leuk én lekker, alleen was het veel te veel. Onverwacht bleek er bij dit concept ook nog een bijzonder calorierijk dessert te horen, waardoor ik echt geen plekje meer overhad om te proeven van het prachtige dessertenbuffet tijdens het avondfeest. Ter compensatie heb ik er dan maar heel veel foto’s van genomen. (Zo’n 650 in totaal, niet enkel van het dessertenbuffet, natuurlijk.)

Na een kleine ik-ben-moe-en-ik-heb-zeer-aan-mijn-voeten-dip en een welgekomen schoenenwissel stegen mijn energielevels weer en moest de dansvloer eraan geloven. Waarschuwing: te veel headbanging veroorzaakt spierpijn de dag nadien.

Mijn vriend en ik sloten het feest af (trouwfeesten duren tegenwoordig zelden langer dan half vier ‘s nachts) en pikten nog enkele decoratieve ballonnen mee om ons appartementje op te fleuren. Gelukkig mochten we blijven slapen bij de schoonfamilie, want geen van beiden had nog zin om het hele eind naar Leuven terug te rijden.

Blooper van de dag: de bruidegom vergat tijdens de fotoshoot de sleutels van de bruidsmobiel in de wagen. Gelukkig bleken de opgetrommelde professionals niet veel problemen te hebben om het slot zonder sleutel te openen. Tijdens het wachten op hulp dook het bruidskoppel samen met de fotograaf een donkere kroeg in om aldaar op kosten van de fotograaf (geld ook in de wagen) iets te drinken. Ik kon alvast smakelijk lachen met het verhaal. De bruidegom op het moment zelf, iets minder.

De stank van urine en menselijke uitwerpselen

De liftdeur gaat open, ik stap de gang op met de bordjes “Wilgenlaan” en “Notenlaan”. De stank overvalt me. Mijn eerste reflex is me omdraaien en de lift weer instappen. Maar ik verman me en ga naar het kleine kamertje dat mijn bomma deelt met een onbekende vrouw. In dit kamertje zal ze de laatste jaren van haar leven slijten. Ze is blij dat ze ons ziet en ik denk dat ze deze keer zelfs weet wie ik ben. Of steeds beter wordt in het doen alsof.

Een oude heer ziet ons aan voor artsen begint spontaan zijn hemd uit zijn pyamabroek te trekken. We kunnen hem nog op het laatste nippertje tegenhouden. De aanblik van verschrompeld mannenvlees, daar heb ik nu echt geen behoefte aan. Hij geeft ons een hand en druipt af.

We praten wat met bomma. Stappen mee in haar fantasiewereld. Ze heeft de hele dag hard gewerkt en gekookt. We vragen wat ze gekookt heeft. Dat weet ze niet meer, maar dat ze hard gewerkt heeft, dat staat vast. Ze vertrouwt ons toe dat er hier veel rare mensen zijn, die roepen en ruzie maken. En dan moet zij het altijd oplossen.

Het tv-toestel in de gemeenschapsruimte staat keihard. Een andere oude heer wil de bewegende poppetjes op het scherm vastpakken. Dat lukt niet. Hij kijkt teleurgesteld.

We nemen afscheid. Bomma begeleid ons tot aan de lift. Ze zwaait en blijft voor het oog van de lift staan. De deuren gaan niet dicht. We zwaaien nogmaals. Ze stapt naar achter. De liftdeuren sluiten zich. Ik haal diep adem en probeer de stank uit mijn neusgaten te verdrijven.

Hoestsiroop

Alles was uitzonderlijk goed gegaan. De champignons gevuld met pesto, zongedroogde tomaatjes en kaas, de pasta met scampi in currysaus, de banario smoothie (met banaan en oreokoekjes), het viel allemaal in de smaak. Totdat ik vol trots, zoals het een goede gastvrouw betaamt, de jassen van de schoonfamilie ging halen en hen met de nodige zoenen uitgeleide wilde doen.

Tot mijn grote verbazing hoorde ik opeens het geluid van brekend glas. Op de vloer aan mijn voeten vormde zich in twee tellen een mooie dikke plakkerige plas met bruinrood spul. Ik: “euh, what the hell happened?” Want dat plakkerige spul kwam mij helemaal niet bekend voor. Bleek dat de vader van mijn vriend een ganse fles hoestsiroop in zijn jaszak had zitten. 

Een fles hoestsiroop. Origineel. Kuch.