Ze heeft de kaap van de 34 weken probleemloos gehaald. Vannacht is het nichtje van mijn vriend bevallen van een flinke kerel van 3.2 kg en 52 cm. Het eerste achterkleinkind in de familie van mijn vriend is een feit. De druk is nu definitief van de ketel. 😉
familie
Alweer een nieuw lief!
Neen, niet ik, de tijden dat ik het één na het ander lief versleet, liggen al ettelijke jaren achter mij. 😉 De knappe, nu-niet-meer-vrijgezelle zus van mijn vriend is van ‘t straat. De prille relatie is net een week oud en hup de nieuwe verovering wordt al voor de leeuwen (aka de familie) geworpen. In mijn tijd wachtte ik toch nét iets langer om mijn vriend aan de familie voor te stellen. Maar ‘t mag gezegd: het nieuwe lief is een serieuze verbetering ten opzichte van haar vorige vlam. Grappig, knap en welbespraakt. Hopelijk blijft het dit keer duren, want ze heeft tot nu toe nog niet veel geluk gehad in de liefde. Laten we hopen dat “de nieuwe” geen psychopaat blijkt te zijn. 😉
Zondags etentje
Het was lang geleden dat mijn vriend en ik nog eens een etentje gegeven hadden op ons appartement. Onze kookkunsten begonnen een beetje bestoft te raken. Gelukkig konden we onze stramme kookspieren wat losmaken ter gelegenheid van het bezoek van de broer en zus van mijn vriend vorige zondag. De broer bracht zijn vriendin mee, de zus niemand. (In de aanbieding: knappe, slimme, vriendelijke, vrijgezelle zus van mijn vriend. Ze lijkt qua uiterlijk erg op hem, wat wil zeggen dat dat knap echt geen overdrijving is. 😉 Ze heeft alleen een beetje pech in de liefde.)
Over stramme spieren gesproken, de kuis- en opruimspieren konden ook wel wat oefening gebruiken. Drukke agenda’s en een gebrek aan goesting zorgen voor een rommelig en alles behalve proper appartement. En aangezien we deze week nog wat bezoek verwachten, was een schoonmaak- en opruimbeurt zeker welkom. Enfin, na een paar uurtjes zwoegen, zag ons appartement er redelijk doenbaar uit. We konden zelfs weer door de ramen naar buiten kijken. 😉
Het etentje zelf was een groot succes. We hadden extra ons best gedaan. Familie mag je al eens wat meer in de watten leggen, nietwaar? Wat aten wij? Als aperitiefhapjes Japanse sateetjes en dim sum begeleid met een glaasje schuimwijn met pepersiroop. En ja, voor de twijfelaars, dat is héél lekker! Als voorgerechtje serveerden we gevulde aardappel in de schil met zalm, zure room, bieslook en mierikswortel. Een erg makkelijk voorgerechtje dat heerlijk smaakte met een glaasje witte aperitiefwijn. De aardappelen gingen op voorhand de oven in en werden daarna koud geserveerd. Als hoofdgerecht kozen we voor eendenfilet met appeltjes begeleid met een glaasje rode wijn. Voor het dessert was het een klein beetje wringen, maar we vonden nog net een plaatsje voor de aardbeien met balsamico-azijn en mascarpone. En toen konden we geen pap meer zeggen.
A pleasant evening was had by all.
Schoonouders…
Hebben de onhebbelijke gewoonte om altijd veel te veel eten op tafel te zetten. Er was vandaag genoeg eten om een heel leger te voeden, waardoor ik mij een beetje overeten heb. A ja, ‘t is belangrijk om op een goed blaadje bij de schoonfamilie te staan. 😉 De meeste aandacht ging natuurlijk uit naar de jarige, die verwend werd met een berg strips, een fles jenever en een supergevoelige gaming muis. Iets zegt me dat ik aan die strips ook nog wat plezier zal beleven. 😉
Ziekenhuisverveling
Vanavond zijn we op pré-kraambezoek geweest bij het zwangere nichtje van mijn vriend. Het nichtje is zwanger van haar eerste kindje en moet al anderhalve maand platliggen omdat ze last heeft van voortijdige weeën. Ze is al enkele keren in het ziekenhuis opgenomen geweest, maar mocht meestal na een dag of twee naar huis. Vorige week was de hartslag van het baby’tje echter te hoog en heeft haar gyneacoloog haar laten opnemen ter observatie. Ze is nu 30 weken ver en hoopt de 34 weken te halen. Wij duimen alvast dat het lukt. Elke dag extra is een dag gewonnen. Ondertussen verveelt ze zich natuurlijk steendood, daar in dat bed in het ziekenhuis. Ze leest niet graag, dus boeken kunnen de verveling niet verjagen. En de ganse dag tv-kijken, daar wordt een mens debiel van. Vanavond hebben mijn vriend en ik voor wat entertainment gezorgd. Ik hoop dat ze er deugd van gehad heeft.
PS: Uit de parking van het ziekenhuis van Middelheim geraken, is moeilijker dan je op het eerste gezicht zou denken.
Zondag = familiedag
Zondag was vroeger traditiegetrouw familiedag. Door onze drukke agenda’s lukt het helaas niet meer om elke week naar de familie en de schoonfamilie te gaan, dus werden de agenda’s bij elkaar gelegd en een aantal dagen ingepland voor de eerste helft van 2008. Niet zo spontaan, maar wel zo efficiënt. Mijn vriend en ik gingen eerst bij zijn oma en opa langs (luid en niet te snel spreken, want opa hoort niet meer zo goed) en daarna was het de beurt aan zijn ouders. Zijn broer en zus met hun respectievelijke wederhelften waren ook van de partij. De ouders van mijn vriend hadden het onderste uit de kan gehaald om onze smaakpupillen te verwennen. Nu ben ik meestal niet zo echt enthousiast over de kookkunsten van de schoonfamilie (als je te veel smaken bij mekaar gooit, krijg je een non-smaak), maar dit keer hadden ze zichzelf overtroffen. Twee lekkere voorgerechtjes (waaronder vol-au-vent, waar mijn vriend zo dol op is) en een zeer lekker hoofdgerecht (dat nét een tikkeltje warmer mocht zijn, maar nu ben ik aan het vitten) met als toetje chocomousse. Heel leuk en heel gezellig. Ik ben zelfs even mijn eeuwige todolijstjes uit het oog verloren. Een fijne, ontspannende zondag.
Too much food
Dat is een notendop de samenvatting van de laatste dag van 2007 en de eerste dag van 2008. Voor mijn eigen archief een kleine opsomming van het menu op oudejaarsavond. Zodat ik over dertig jaar aan de hand van de genomen foto’s en dit blog een fijne reconstructie kan maken.
Voor de aperitiefhapjes moesten mijn vriend en ik zelf instaan. We waren van plan Nieuwjaar te vieren met vier koppels (meer plaats is er niet aan onze tafel), helaas belde gisteren een koppel af: buikgriep. Er zijn plezantere manieren om 2008 in te gaan, maar goed, zieke mensen horen thuis in bed en niet op een feestje rond te hangen. Dus moesten mijn vriend en ik last minute iets verzinnen voor de aperitiefhapjes waarvoor E en T normaal zouden zorgen. Het werden gamba’s in sherrysaus en een gemakkelijkheidsoplossing: ovenhapjes van de Delhaize. De hapjes werden vergezeld van een glaasje cider met calvados en groene appeltjes en daarna een glaasje schuimwijn met hibiscusbloem. C en H verrasten ons met een vishapje: gerookte zalm met paling en zure room. Daarna serveerden ze een overheerlijke courgettensoep. En toen was het tijd voor een korte eetpauze. 😉
Daarna was het weer onze beurt. Mijn vriend en ik hadden ons het hoofdgerecht toegeëigend. Omdat ik wel hou van een experimentje probeerde ik een totaal nieuw recept uit. We hadden geen backupplan. Als het mislukte konden we ter vervangen enkel nootjes en olijfjes aanbieden en heel veel drank, natuurlijk! We kozen een gerecht van de onvolprezen Jamie Oliver die mij al veel leuke kookmomenten bezorgd heeft. Maakten we klaar met behulp van onze oven: kip gevuld met bospaddenstoelen in een korstje van bladerdeeg afgewerkt met een sausje van mosterd, room en witte wijn. Een supersimpel gerecht dat wonderwel meeviel. (Ofwel waren onze gasten uitmuntende leugenaars.) Enige nadeel: ik vond het net te veel. Al schenen de heren aan tafel er een andere mening op na te houden, want zij smikkelend graag de restjes van de dames op.
Daarna lastten we een superlange eetpauze in en klommen we iets voor twaalf naar het dak om aldaar te genieten van 360 graden vuurwerk in Leuven en omstreken. Met een glaasje cava in de hand keihard gelukkig nieuwjaar roepen naar de buren. Een fantastisch moment. We kusten mekaar (de ene al iets langer dan de andere) en genoten.
Voor het dessert was er niet meer zoveel plaats in mijn maag, maar wie kan er nu neen zeggen tegen verrukkelijke zelfgemaakte chocomousse en vanille-ijs van Häagen-Dazs? Er was ook nog appeltaart, maar die heb ik toch maar laten staan. Er zijn grenzen aan mijn maag- en darmcapaciteit.
Vandaag moesten we rond het middaguur (pijnlijk) al bij mijn familie zijn. We werden getrakteerd op overheerlijke koude schotels met zalm, tongrolletjes en ananas en tomaat garnaal. Er was ook een vleesschotel, maar daar heb ik niets van genomen. Het was lekker en ook een beetje decadent. Al dat overvloedige eten terwijl er elders op de wereld mensen sterven van de honger. Rond het vieruurtje werden dan de authentieke Limburgse vlaaien bovengehaald, aangevuld met het overschot van de appeltaart van gisteren. Ik kreeg een cadeautje. We speelden een spelletje Machiavelli dat ik bijna won (maar net niet helemaal) en toen was het tijd om naar Leuven terug te keren.
Ik zal de komende weken wat meer moeten sporten, denk ik. Maar eerst nog een receptie op het werk, morgen!
Kerstcadeautjes!
Vandaag hebben ik en mijn houten kop kerst gevierd bij de familie van mijn vriend. Gezellig samen rond de tafel, babbelen, lekker eten en braafjes water drinken om mijn houten kop te sussen. 😉 En een kerstfeest is natuurlijk niet volledig zonder cadeautjes!
De oogst van vanavond:
‘k Moet er misschien bij zeggen dat ik “De naam van de roos” en “De verborgen geschiedenis” al gelezen heb, maar ik wilde beide boeken graag toevoegen aan mijn (nog zeer bescheiden) bibliotheek. Mijn vriend kreeg sokken, sexy boxershorts en een bongobon. Cadeautjes waar ik ook plezier aan kan beleven (ok, aan de sokken niet echt).