Een lang en warm weekend

Fijn toch, al die extra verlofdagen in juni! Een mens geraakt er helemaal door in de vakantiestemming. En volgende week heb ik nog een paar dagen verlof gepland, omdat dan onze Japanse vriendin komt logeren.

Hoe het komt weet ik niet, maar we slaagden er dit weekend in grotendeels aan het noodweer te ontsnappen.

Vrijdag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs een huis gekocht hadden. Aan de hand van de plannen die de architecte tekende, zetten ze hun ambitieuze verbouwplannen aan ons uiteen. Het zag er erg veelbelovend uit en het huis heeft duidelijk potentieel, maar vooraleer het zover is, moet er nog heel hard gewerkt worden. Ik hoop echt dat hun architecte het toezicht op de werf serieus neemt, want sinds de aankoop van ons sleutel-op-de-deur appartementje is mijn geloof in aannemers zwaar gekelderd. Tijdens de verbouwingen trekken ze ook een tijdje in bij de moeder van mijn vriendin, deed me terugdenken aan onze tijd bij nonkel K. Het was alleszins interessant om te zien hoe het huis er nu uitzag. Kunnen we vergelijken zodra de werken achter de rug zijn. Mijn vriendin slaagde er ondanks het kleine keukentje in een heerlijke driegangenmaaltijd op tafel te toveren. Heerlijk trouwens om te kunnen aperitieven in de tuin, genietend van de zingende vogels en de zalige warmte. Lang leve de zwoele bijna-zomeravonden.

Zaterdag brachten we door in de zonnige tuin van vrienden in Edegem. We speelden met de drie jongens, kregen een uitgebreide rondleiding in hun gloednieuwe huis, genoten van een gezellige barbecue en zelfgemaakte taarten, sprongen op de trampoline en deden lekker gek met waterpistooltjes (kan me zelfs niet herinneren wanneer ik de laatste keer met waterpistooltjes gespeeld heb). Al moet ik zeggen dat touwtje springen mij vroeger toch beter afging. Toen de kinderen in bad/bed moesten, namen we afscheid. Onderweg kwamen we enkele verdwaalde druppels tegen, maar verder hielden we het droog.

Omdat het zo’n mooie zomeravond was, besloten we nog iets te gaan drinken in ginbar De Baron. We kregen een werkelijk gigantische portie popcorn met kippenkruiden en limoenzeste voorgeschoteld die we met de beste wil van de wereld niet op kregen. Alhoewel we geen van beiden gin-liefhebbers zijn (en ik persoonlijk al helemaal geen tonic-liefhebber ben) waagde mijn vriend zich aan een Brokers’ gin met bijpassende tonic. Zelf ging ik voor een absinthe. Was lang geleden en het is altijd leuk om dingen in de fik te steken.

Zondagmiddag aten we paella en drunken sailors op Fiesta Europa. Persoonlijk vond ik de sfeer een pak minder dan vorig jaar, maar dat kan met de locatie te maken hebben. De markt was verhuisd van het Hooverplein naar het Ladeuzeplein. Ik vond dat het geheel minder uitnodigend overkwam dan vorig jaar. Gelukkig was onze vertrouwde kraam met Hongaarse Tokaji wijnen weer present!

In de namiddag gingen mijn vriend en ik langs bij zijn opa, die het duidelijk nog steeds erg moeilijk had met het verlies van zijn vrouw. We probeerden zijn gedachten wat af te leiden door te vertellen over onze trip naar Wenen en Bratislava, maar het blijft moeilijk om hem zo te zien. Komt daar nog eens bij dat hij heel slecht horend is en we bijna elke zin moesten herhalen. Hij draagt nochtans een hoorapparaat, maar ik heb niet de indruk dat dit veel helpt.

Na het bezoekje aan opa werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. We aten een slaatje in de tuin terwijl de kinderen van zijn broer in hun blootje rondliepen. Ach, de voordelen van de kindertijd. Onbezorgd rondrennen in blote billen. 😉

We waren opnieuw mooi op tijd terug in Leuven, dus hadden we tijd om nog even af te zakken naar Les Parisiennes voor A Bittersweet Symphony. Passeerden die avond mijn smaakpapillen:

Oesters met limoen, thaise basilicum, zeekraal met muntkristal, ganache van zoute chocolade
Daiquiri van chambord limoen en blauwe bessen, krokant van witte chocolade
Piña colada met verse kokosroom rum en ananasstick met bladgoud

Een bijzonder geslaagde compositie die absoluut naar meer smaakte!

Maandag deden we rustig aan. We waren eerst nog van plan opnieuw naar Fiesta Europa te gaan, maar een fikse regenbui tijdens de middag weerhield ons ervan dit idee uit te voeren. ‘s Namiddags gingen we op babybezoek bij de nicht van mijn vriend. Ei zo na stonden we met onze cadeaus aan hun vorige woonst. Blijkbaar was hun laatste verhuis niet tot mijn agenda doorgedrongen. Te mijner verdediging: er stond geen adres vermeld op het geboortekaartje.

Terwijl we in de tuin een glaasje prosecco dronken op de gezondheid van de pasgeborene, pakten zich zeer interessante wolken boven ons hoofd samen. We vreesden even dat de hagelbui die gisteren verschillende blutsen in de auto van de nicht en gaten in de bladeren van de haag achtergelaten had, zich zou herhalen, maar het bleef gelukkig droog. De temperatuur daarentegen bleef maar stijgen, een beetje verfrissing zou alleszins welkom geweest zijn. Het was echt drukkend warm.

Rond etenstijd namen we afscheid en reden we terug naar Leuven. We bestelden sushi en keken gezellig samen een filmpje om het weekend af te sluiten. Dat was ook weer lang geleden!

Het laatste weekend van mei

zaterdag 24 mei: Om tien uur mondeling examen Spaans. Op een kwartiertje was het gepiept. Ik was niet geheel tevreden over de vlotheid waarmee ik de Spaanse woordenschat uit mijn hersenen kon opdiepen, maar goed, ik verwacht geen onaangename verrassingen bij het ontvangen van het eindresultaat.
Na het examen liet ik mijn voeten verwennen met een pedicure. Zo zijn mijn teentje weer helemaal zomerklaar.

De namiddag brachten we al kuisend door, want ‘s avonds verwachtte ik mijn vader, broer en vriendin en nonkel en tante. En een mens wil toch graag een goeie en goed georganiseerde indruk maken op de familie. Om er zeker van te zijn dat het eten zou smaken had ik tapas en een koude schotel besteld bij de Walvis. Om 17u gingen mijn vriend en ik de schotels ophalen. Toen de vriendelijke dame maar dozen bleef aandragen, drong het tot mij door dat ik iets te enthousiast geweest was bij het bestellen. De tapas voor acht personen konden op zich al als volledige maaltijd dienen, om van de fantastisch mooie koude schotels nog maar te zwijgen. Nochtans had ik aan de telefoon heel duidelijk gezegd dat mijn bestelling voor acht personen was en niet voor twee keer acht. Goed, te veel eten is nog altijd minder erg dan te weinig eten.

We besloten de tapas gewoon dicht te laten en bij onze vrienden te informeren of er iemand bereid was deze op zondag mee te komen opeten. Het kostte wat moeite, want uiteraard had bijna iedereen al plannen voor de verkiezingszondag, maar we vonden toch een koppel en hun twee zonen om ons uit de nood te helpen.

Het diner zelf was een denderend succes. Het eten was heerlijk en de avond vloog voorbij. Om mijn vader de voetballiefhebber ter wille te zijn, volgende we zelfs een beetje het duel Real Madrid – Atletico Madrid op de pc. Helaas haalde de underdog het niet.
zondag 25 mei: Deze dag had ik al lang op voorhand vrijgehouden, omdat ik vermoedde dat ofwel mijn vriend ofwel ikzelf zouden opgeroepen worden als bijzitter en/of voorzitter van een stembureau. Toen we twee weken voor de verkiezingen nog altijd geen oproepingsbrief in onze bus gevonden hadden, durfden we opgelucht adem te halen. Een zorgeloze zondag wenkte, met als ontbijt én middagmaal visoverschotjes. 😉
Rond een uur of vijf kwamen dan onze vrienden om te helpen ons tapasoverschot weg te werken. Ondanks hun moedige inspanningen lukte dit niet, maar het werd toch een gezellige avond. Fijn om eens een keer iets spontaan te kunnen doen, dat overkomt ons tegenwoordig niet vaak meer.

Weekoverzicht

Maandag 7 april: Beetje stresserende dag omdat ik een brainstorm moest leiden (niet meteen iets waar ik veel ervaring mee heb) met technieken die ik de avond voordien pas in mijn hoofd gestampt had. Gelukkig waren de deelnemers allemaal heel constructieve mensen en ging het vlotjes. ‘s Avonds op babybezoek in Leuven. Zeer brave baby (nummer drie in de rij) die zich tijdens ons bezoekje voorbeeldig gedroeg.
Dinsdag 8 april: Tweede brainstormbegeleiding op rij. Ook hier ging alles prima. ‘s Avonds een rustig avondje thuis doorgebracht, dat mag ook wel eens.
Woensdag 9 april: De begrafenis van de oma van mijn vriend.
Donderdag 10 april: ‘s Middags met de collega’s ideeën verzameld voor het pensioneringsfeestje van onze collega. Dat wordt een afscheid in stijl!
Vrijdag 11 april: Geen noemenswaardige dingen gebeurd.
Zaterdag 12 april: Het huis voor mij alleen, omdat het vriendje op zeilweekend was. Wat foto’s verwerkt, boodschappen gedaan en ‘s avonds Thais gaan eten bij onze vrienden E en T die we in een ver verleden in Sydney bezochten. Het werd een kleine reünie, want hun Australische vrienden waren voor een weekje in België samen met hun dochter en de moeder van de mannelijke helft van het koppel. We dronken een glas champagne om te vieren dat de conferentie die vriend E moest organiseren een succes was en aten een stuk taart om de verjaardag van K, een charmante vijfjarige Chinees-Nieuw-Zeelandse mengeling te vieren.
Zondag 13 april: Terwijl het vriendje kou leed op een boot, ging ik in de namiddag wijn proeven met wat collega’s. Natuurlijk liet ik me verleiden tot de aanschaf van enkele flesjes. Na het wijn proeven scheen de zon zo heerlijk dat we met z’n vieren besloten nog een terrasje te doen in Leuven. We vonden een uur voor sluitingstijd een plekje op het terras van House of Taste en konden het niet laten om een stukje overheerlijke chocoladetaart te eten. Na het terrasje gaf ik de collega’s nog een klein rondleiding langs de belangrijkste Leuvense bezienswaardigheden. En ‘s avonds vierden mijn vriend en ik ons weerzien met afhaal Indisch en kropen we lekker vroeg in bed om de tijd apart in te halen. 😉

Een emotionele dag

Het was een prachtig zonnige dag. Blauwe lucht gecombineerd met de kilte van de winter die er geen was. Mijn vriend en ik waren allebei in het zwart gekleed. Hij met een nieuw hemd en das, speciaal voor deze viering gekocht.

En een viering werd het, met een prachtig gezongen Avé Maria en schitterende persoonlijke teksten. Een viering die perfect paste bij de zonnige persoonlijkheid van oma. Natuurlijk werd er meer dan eens een traan weggepinkt en was het vaak slikken, maar tegelijkertijd was het wondermooi. Een afscheid in stijl, zonder ook maar één valse noot. Ze zou er zelf van genoten hebben.

Na de viering was ik opgelucht, omdat het zwaarste gedeelte van de dag achter de rug was. We namen aan de uitgang van de kerk de woorden van medeleven in ontvangst. Kusten en schudden handjes.

Van de kerk ging het naar de koffietafel. De zwaarmoedigheid viel van de schouders van de aanwezigen en er kon opnieuw gelachen worden. De kleinkinderen wisselden herinneringen uit. Het jongste achterkleinkind werd vrolijk rondgegeven. Alleen opa zat erbij en keek ernaar, overmand door verdriet, niet in staat deel te nemen aan de conversaties door zijn gehoorproblemen.

Je hoort het soms, van die koppels die zoveel jaren bij mekaar geweest zijn dat wanneer de ene sterft, de andere zich niet meer aan het leven zonder partner kan aanpassen en kort daarna sterft. “Ze was een engel,” zei hij. En ik kon niets anders dan hem gelijk geven.

Na de crematie stonden we me zijn allen rondom de urne. Een hoopje as dat eens een mens was, werd in een plastic buis op het kerkhof neergelaten. De krop in mijn keel bleef uit. Ik speelde met één van de nichtjes van mijn vriend en realiseerde me dat dit afscheid definitief was.

De eerste week van april

Maandag 31 maart: Salsa ende bachata! Olé!
Dinsdag 1 april: Drukke dag waardoor de meeste 1 april-grappen aan mijn aandacht ontsnapt zijn. Volgend jaar beter! ‘s Middags met de collega’s van mijn team iets gaan eten in Le Théâtre National. Het was de laatste keer dan de collega die bijna op pensioen gaat erbij was. Een bijzonder moment. ‘s Avonds stond er een werkgerelateerd event op het programma in de AB. Ik twijfelde even of ik wel zou gaan, want de zon scheen zo heerlijk en een terrasje leek me zoveel aanlokkelijker dan een avond binnen zitten. Maar beet door en had er beslist geen spijt van. Het werd een fijne en inspirerende avond waarop ik heel wat bekenden tegen het lijf liep. Ik genoot ook erg van het optreden van de Compact Disk Dummies (ik zag hen al eerder aan het werk op Marktrock, maar toen sloeg de vonk niet over). De apps die we tijdens het optreden konden uitproberen vond ik persoonlijk niet allemaal even geslaagd, maar het was wel leuk om het gevoel te hebben zelf deel uit te maken van de show. Minpunt van de avond: de verschrikkelijk uitgedroogde lasagne, amper de naam lasagne waard.
Woensdag 2 april: De dag waarop ik vergaderde met onze advocaat en de oma van mijn vriend overleed. Zware dag met veel emoties.
Donderdag 3 april: ‘s Avonds alweer een werkgerelateerde activiteit op het programma. De voorstelling van een onderzoek ditmaal. Miste mijn trein doordat de ingang van Brussel Centraal die ik wilde nemen afgesloten was en er voor de hoofdingang geprotesteerd werd tegen de Afrikaanse regeringsleiders die in Brussel op bezoek waren.
Vrijdag 4 april: 40 jaar Veto gaan vieren en veel bekenden tegen het lijf gelopen. Altijd plezant om nog eens te kunnen bijpraten.
Zaterdag 5 april: Onze leraar Spaans was ziek, dus geen les vandaag. In de plaats daarvan fietsten mijn vriend en ik naar de Carmi en kwam ik thuis met drie paar nieuwe schoenen (‘t was nodig). Met dank aan de collega die mij de tip gaf, want ik kende deze winkel helemaal niet! In de namiddag ging ik naar een boekvoorstelling en ‘s avonds waren we te gast bij vrienden in Edegem. We speelden met hun dochters en praatten over het nieuwe huis dat ze aan het bouwen zijn.
Zondag 6 april: Een weekend vol vriendschap, want zondagmiddag waren we uitgenodigd om te lunchen bij vrienden in Heverlee. De verbouwingen aan hun huis schieten goed op. Ik vind het altijd leuk om te zien hoe een bouw of verbouwing vordert, maar stiekem ben ik blij dat ons appartementje op een paar kleine details na helemaal is afgewerkt. De ouders van mijn petekindje waren er ook. Het was de bedoeling om na het middagmaal samen naar het kasteel van Horst te gaan, maar mijn petekindje bleek hoge koorts te hebben, veroorzaakt door de hand-voet-mondziekte. De zielepoot. We hadden dus geen excuuskind mee om al de opdrachten voor kinderen in het kasteel te doen, maar we amuseerden ons toch geweldig. Prachtige erfgoedsite trouwens, zeker de moeite van een bezoek waard.

En zo konden we er weer tegen voor de volgende werkweek.

Afscheid nemen

Woensdagavond is de oma van mijn vriend gestorven.

Zondagnamiddag waren we nog langsgegaan bij zijn oma en opa, maar zijn oma was toen net een pannenkoek gaan eten, waardoor we haar gemist hebben. Een onfortuinlijke speling van het lot.

Oma sukkelde al een tijd met haar gezondheid, drie maal per week moest ze aan de dialyse en ze stapte heel moeizaam, maar ze was nog helder en vol van levensvreugde, ondanks de fysieke ongemakken waarmee ze elke dag te kampen had.

Maandagavond kregen we echter bericht dat oma onwel was geworden tijdens de dialyse. In de loop van dinsdag leek haar toestand te verbeteren, maar ik had geen goed gevoel bij deze ziekenhuisopname. Het was niet de eerste keer dat ze in het ziekenhuis werd opgenomen, maar nu had ze een infarct gehad en het klonk allemaal nogal zorgwekkend. Mijn vriend besloot daarom woensdagnamiddag vrijaf te nemen om zijn oma te gaan bezoeken. Ik bleef in Brussel, want na het werk hadden we om 18u op ons appartement een afspraak met onze advocaat om de zoveelste saga in het geschil met onze bouwheer te bespreken.

In de loop van die woensdagnamiddag hield mijn vriend me op de hoogte van de gezondheidstoestand van zijn oma. Ze was verward, maar de risicovolle dialyse die ze die dag had ondergaan, was goed verlopen. Toch was ik er nog altijd niet gerust op. Gelukkig verliep de vergadering met de raad van mede-eigendom en onze advocaat vlot en raakten we het snel eens over de te nemen stappen.

Na de vergadering kreeg ik echter telefoon van mijn vriend dat zijn oma plots erg achteruit ging. De dokters hadden niet veel hoop meer, dus als ik haar nog levend wilde zien, moest ik zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Lier vertrekken. Ik liet alles vallen waar ik mee bezig was, belde mijn squashpartner dat de squash die avond niet kon doorgaan en sprong op de eerste de beste trein richting Lier.

Onderweg kreeg ik het bericht dat ik me moest haasten. Helaas kon ik de trein niet rapper laten rijden. In Lier aangekomen nam ik een taxi in de hoop nog enkele kostbare minuten te winnen, maar ik was te laat. Toen ik rond tien uur ‘s avonds in het ziekenhuis aankwam, was zijn oma net overleden. Ik had geen afscheid kunnen nemen, maar ik troostte me met de gedachte dat mijn vriend en zijn ouders dit wel hadden kunnen doen.

Het was een triestig weerzien met de ouders en de familieleden van mijn vriend. Bijna iedereen was naar het ziekenhuis gekomen. Haar man was er, haar twee dochters waren er (haar zoon zat jammer genoeg in New York) en al haar kleinkinderen (behalve die ene kleindochter die net bevallen was) waren er. Allemaal mensen die haar doodgraag zagen, verenigd door een liefde die de dood overstijgt. Triestig. maar mooi tegelijkertijd. We huilden en troostten mekaar, terwijl we wachtten tot we de kamer binnen mochten om een laatste groet te brengen.

Toen ik aan haar doodsbed stond, raakte ik haar koude, dode hand aan en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Maar in de persoon die op het bed lag, herkende ik oma niet meer. Haar eeuwige glimlach had haar verlaten. Vreemd genoeg voelde ik niet zozeer verdriet omdat zij gestorven was, ze had een mooie leeftijd bereikt en haar dood was snel en pijnloos, ik voelde vooral verdriet voor de mensen die achter bleven. Haar echtgenoot in het bijzonder. Ik kan me niet voorstellen wat het moet betekenen om iemand waarmee je meer dan 60 jaar hebt samengeleefd te moeten verliezen. Alleen verder te moeten na al die jaren.

Het afscheid was bitterzoet. In mijn herinnering zal oma blijven voortleven als die lieve dame die apetrots was op haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen en die zo van zoet hield. Ik ben blij dat haar zo’n schitterend leven gegund werd en dat haar einde snel en pijnloos geweest is, omringd door haar dierbaren.

De laatste week van maart

Maandag 24 maart: Salsa en Bachata, baby!
Dinsdag 25 maart: Nacht van de Geschiedenis in de Leuvense Universiteitsbibliotheek. Uiteraard ging het over de verwoesting van Leuven en de brand van de toenmalige universiteitsbibliotheek in Leuven. We voelden ons een beetje jonkies tussen de massa gepensioneerden, maar pakkend was het wel.
Woensdag 26 maart: Afspraakje in Het Geheim met Goofball en haar twee mannen. We hadden Het Geheim zowat voor ons alleen en Kabouter slaagde er moeiteloos in alle harten voor zich te winnen. Wat een vrolijk ventje!
Donderdag 27 maart: Een hele dag opleiding over de werking van de Europese Unie, gevolgd door de voorstelling Choices Chances Changes van Danscompagnie Lune. Tegenwoordig ben ik een grote fan van dansvoorstellingen en deze voorstelling stelde beslist niet teleur. Elke voorstelling waarbij het publiek zelf even op het podium mag, heeft bij mij trouwens een streepje voor.
Vrijdag 28 maart: Ganse dag in een bijzonder saaie internationale meeting gezeten. Enig lichtpunt: de lange lunchpauze die ik doorbracht op een grasperk in hartje Brussel, genietend van de zalige lentezon op mijn gezicht.
Zaterdag 29 maart: Die voormiddagen Spaans maken dat de zaterdagen altijd snel om zijn. In de namiddag wat boodschappen gedaan en genoten van een fabuleus uitzicht op Leuven. Daarna van het mooie weer gebruik gemaakt om een beetje rond te fietsen door Leuven om wat nieuwe bouwprojecten te gaan bekijken. De dag afgesloten met een romantische dinner for two in de Blauwe Maan.
Zondag 30 maart: Het heropende stationsgebouw gaan bewonderen en in de namiddag naar de ouders van mijn vriend gegaan, want dat was ook alweer even geleden.

Alweer een week voorbij gevlogen.

Een warm weekend in Wéris

Maanden geleden boekte de vriendin van mijn broer een gastronomisch weekend voor ons vieren in Le Cor de Chasse. Een weekend lekker eten en drinken in de Ardennen, daar zeggen wij uiteraard geen neen tegen, maar wie had kunnen voorspellen dat net in dit weekend de warmste maartdagen ooit gemeten, zouden vallen. We hadden zelfs nog onze winterjassen bij!

Die lieten we fijn achter in de auto en we zochten een zonnig plekje in Durbuy om een licht middagmaal te verorberen. Ons oog viel op brasserie Fred alwaar we gezeten in de zon toast met beleg uit de streek verorberden. Deugd dat die warme zonnestralen op mijn gezicht deden, fantastisch!

Daarna reden we verder naar Le Cor de Chasse om in te checken en onze valiezen achter te laten. De kamers stelden niet teleur en we werden welkom geheten door de chef-kok himself die al druk bezig was met de voorbereidingen voor het avondmaal. Het zag er allemaal fantastisch uit en we keken al uit naar het diner.

Maar vooraleer ons over te geven aan culinaire geneugten besloten we de omgeving van Wéris te verkennen. We maakten een schitterende wandeling onder een onwerkelijk blauwe lucht en genoten van de heerlijke zon die zich duidelijk van seizoen vergist had.

Na de wandeling, die aangeduid stond als twee uur en een half, waar we uiteindelijk slechts één uur en een half over deden, dronken we nog iets in de charmante tuin van La Maison des Mégalithes de Wéris en aten we een stukje op houtvuur gebakken appeltaart om een klein hongertje te kop in te drukken. Van wandelen wordt een mens hongerig!

Omdat het wat kil begon te worden en we vroeger dan voorzien klaar waren met de wandeling, beslisten we terug te keren naar het hotel en een uurtje gezellig in bad te gaan liggen. Lang geleden dat ik me nog zo ontspannen gevoeld heb.

Helemaal opgedoft waren we klaar voor een avondje lekker eten. En wat we voorschoteld kregen was gewoon nog lekkerder dan het klinkt:

Menu prestige – Jeunes Restaurateurs d’Europe

Saint Jacques – Truite fumée / concombre / radis / neige de soja / billes de Yuzu
Poisson du jour – Echalote / lait battu de la ferme Paquay / pickles de légumes
Langoustine – Joue de veau wallon / émulsion de pommes de terre / marron / truffe / soja vert
Pigeon – Céleri / perles de semoule / pommes fermentées / jambon de chez “Serge Bodson”
Prélude – Topinambours / yaourt / thé vert Matcha
Inspiration du parfum “Elixir des Merveilles” – Chocolat / clémentines / fèves de Tonka / oranges confits

De avond vloog voorbij en we sloten een fantastische dag af met een al even fantastische vrijpartij.

De ochtend nadien stonden we zonder kater op en ontbeten we in een zonovergoten ruimte. Het ontbijt was vrij basic, maar niemand die daar over klaagde, we waren nog in de wolken van het diner van de avond voordien. Omdat er ‘s middags nog een lunch met aangepaste wijnen op het programma stond, beslisten we in de voormiddag ergens met de wagen naartoe te rijden zodat we in de namiddag gewoon in de buurt van Wéris konden blijven voor een wandeling langs de menhirs.

Op goed geluk reden we richting Durbuy, maar daar kwamen we (op een zondagochtend!) in zo’n lange file terecht dat we gewoon rechtsomkeer maakten. We zagen ergens onderweg een richtingaanwijzer naar Hotton en die naam deed bij mij vaag een belletje rinkelen. Even later wist ik het weer, Hotton heeft een paar mooie grotten die opengesteld zijn voor het publiek. Een paar jaar geleden waren we daar geweest toen we met vrienden op weekend in de Ardennen waren. We reden naar de grotten, maar op het bord aan de ingang stond aangegeven dat de volgende rondleiding pas om half één zou zijn. Pech, toch stapten we even uit om de omgeving te bekijken. Bleek dat we ongelooflijk veel geluk hadden, want de groep van 11 uur stond net op punt om te vertrekken en we konden nog aansluiten. Hoera!

Grappig, we kregen onze rondleiding van dezelfde gids als zoveel jaren geleden. Een man die moeilijk te vergeten viel, natuurlijk. Hoe vaak bent u al in een grot rondgeleid door een zwarte man met een (vermoedelijk) Surinaams accent? Zelfs zijn grapjes waren hetzelfde. Vreemd hoe het geheugen werkt, maar toen ik daar terug onder de grond stond, kwamen al die lang vergeten herinneringen weer terug alsof het gisteren gebeurd was.

Na de rondleiding deden we nog een kleine wandeling in de omgeving en toen was het tijd voor de lunch. Enfin ja, het eten was wederom fenomenaal.

Na de lunch maakten we de wandeling langs de menhirs en sloten we, naar goede gewoonte, af op het terras van La Maison des Mégalithes de Wéris.

Honger hadden we nog geen van allen, dus besloten we huiswaarts te rijden en onderweg ergens een kleine snack te gaan eten. We dropten mijn broer en zijn vriendin af ben hen thuis en reden met de glimlach op ons gezicht naar Leuven terug. Een weekend om in te kaderen.

Ok, dit moet de blogpost met de meeste foto’s ooit zijn. Ik hoop dat jullie een klein beetje hebben kunnen meegenieten.

2014 kick-off!

En ja, voordat een mens er erg in heeft, is 2014 alweer een paar dagen oud. De eerste dag van het nieuwe jaar, brachten mijn vriend en ik traditioneel door bij mijn ouders in Limburg. Sinds vorig jaar is de afspraak god-zij-dank verzet naar ‘s avonds ipv ‘s middags. Zo heeft het feestvierende volkje toch wat tijd om te recupereren. 😉 Al even traditiegetrouw zaten onze nonkel en tante en wat neven samen met ons rond de gourmetstellen.

Het gesprek ging eerst over de tijdloze honderd van Stubru, vervolgens over de klassiekers uit mijn pa zijn jonge jaren en voordat we er goed en wel erg in hadden passeerden de grootste hits van 2013 youtube-gewijs de revue. Tot mijn grote verbazing hadden mijn neven, die toch wat jaartjes jonger zijn dan ikzelf nog nooit van The Fox van Ylvis gehoord. Say what? WHAT??! SAY WHAATT?? WHAAATT?!!?!! Dat schrijnend gebrek aan kennis over dé viral video van 2013 werd snel geremediëerd.

Als dessert trakteerden mijn vriend en ik op heerlijk nieuwjaarsgebak van Demeestere. Het werd even stil aan tafel, zo werd er gesmikkeld ende gesmuld.

De tweede dag van het nieuwe jaar werd er met de collega’s geklonken op het nieuwe jaar tijdens de nieuwjaarsreceptie. Ik vind het altijd erg leuk om na de kerstvakantie mijn collega’s gelukkig nieuwjaar te kussen en in een ontspannen sfeertje een babbel te kunnen slaan met een glaasje in de hand. Helemaal klaar om er weer in te vliegen!

Na al die drank op de receptie ‘s middags, lastte ik in de namiddag een dutje in, om tegen de avond van de tweede januari in vorm te zijn om iets te gaan eten met onze vrienden uit Lummen die hun kroost bij een babysit hadden achtergelaten. We aten Indisch niet ver van ons appartementje en het smaakte me geweldig goed. Lang leve momo’s!

De eerste echte werkdag verliep rustig. Er waren veel collega’s die vrijdag nog een snipperdag hadden genomen. Het zag er dan ook naar uit dat deze dag geruisloos zou voorbijgaan. Dat was echter buiten de hevige storm gerekend die ‘s avonds over het land trok, een spoor van vernieling achterlatend. Een blikseminslag zette het station van Leuven zonder stroom en maakte dat er lange tijd geen verkeer tussen Brussel en Leuven mogelijk was. En zo strandden mijn vriend en ik de eerste werkdag van het nieuwe jaar in het station van Brussel Noord. Gelukkig werden we twitter-gewijs op de hoogte gehouden van de toestand, want de intercom in onze trein liet het afweten.

Na zo’n drie kwartier gewacht te hebben, besloten we iets te eten te gaan zoeken om onze rommelende magen tot zwijgen te brengen. We vonden een Italiaans restaurant niet ver van het Noordstation dat redelijke pasta serveerde, maar dat buiten ons akelig leeg bleef… Na ons avondmaal bleek Leuven station terug stroom te hebben en konden we onze reis naar huis verder zetten. Blij alvast dat wij niet tot de ongelukkigen hoorden die gestrand waren in de buurt van Aarschot.

Nog één keertje, om het af te leren:

Een dagje Efteling

De voorlaatste dag van het jaar brachten mijn vriend en ik door in de Efteling, samen met zijn oudste petekindje (vier jaar al!) en onze vrienden uit Limburg met hun drie kinderen. Het werd een boeiende, maar vermoeiende dag. Man, zo’n vierjarige heeft energie voor tien en als je even een seconde niet oplet, zit ze voordat je er erg in hebt op een draaimolen zonder dat je daar toestemming voor gegeven hebt.

Het magische gevoel dat ik me als kind van de Efteling herinnerde, vond ik echter niet terug. Zelfs de mooie kerstverlichting ‘s avonds had niet het gewenste effect. Wellicht omdat we de ganse dag druk bezig waren met drie kinderen in het oog te houden. Pluimgewichtje bleef gelukkig mooi in zijn buggy liggen. Het merendeel van de dag brachten we door in het sprookjesbos. Ik zag alle oude bekenden van weleer terug: Roodkapje, Doornroosje, Vrouw Holle, Ezeltje Strekje, de zeven geitjes en natuurlijk ook de Grote Boze Wolf. De Efteling had hier en daar een wintertoets aangebracht (de ijsspegel aan de neus van Langnek was hilarisch), maar de betovering die ik verwacht had te voelen, bleef uit. Wellicht ben ik nu officieel te oud om nog in sprookjes te geloven.

Gelukkig zag ik in de ogen van de kinderen die ons vergezelden dat de magie van de Efteling nog steeds bestaat. Hun enthousiasme maakte mijn dag goed. Het was een plezier om te zien hoe het sociale petekindje van mijn vriend erin slaagde ook de verlegen 9-jarige aan het lachen te brengen. En dat het klikte met de 5-jarige stoere bink, dat sprak voor zich.

De dag eindigde met pannenkoeken die de kinderen zelf konden versieren en een ritje in de vliegende Pagode. Het prachtige nachtelijke uitzicht over de Efteling, was een perfecte afsluiter.

We leverden het totaal uitgeputte petekindje zonder een schrammetje terug af bij de ouders en kropen na een laatste nachtelijke rit vroeg in bed.

PS: Grootste teleurstelling was toch wel dat er slechtst één Holle Bolle Gijs “Dankjewel” zei na het ontvangen van een heerlijke afvalgift. Al de andere Holle Bolle Gijzen waren Fake!

PS2: Wat ik totaal niet begreep, was dat er geen enkele toiletruimte was uitgerust met een wastafel en handdoekautomaat op kinderhoogte. Niet echt kindvriendelijk voor zo’n kinderparadijs.

Yet Another Blog

Life on my side

familie