Zalig aprilweekend

Uitslapen op zaterdagochtend, die paasvakantie heeft zo zijn voordelen. Op het gemak wat boodschappen gedaan, iets waar we normaal geen tijd voor hebben en in de namiddag naar de dansvoorstelling Droooomen van dansschool Marleen Sempels geweest. De twee dochters van een goeie vriend met wie ik nog samen gestudeerd heb, dansten mee. En ze deden dat met verve, zonder overdrijving. Vooral de jongste ontpopte zich als een echt podiumbeest. Jammer genoeg kon ik na de voorstelling niet blijven wachten tot ze omgekleed waren om hen persoonlijk te feliciteren, want we werden voor het avondmaal in het verre Kruibeke verwacht.

‘k Had nooit gedacht ooit in mijn leven in Kruibeke te belanden, maar kijk, wanneer vrienden daar een huis kopen en vervolgens blijkt dat er zich een sterrenrestaurant op loopafstand van hun nieuwe woonst bevindt, tja, dan is twijfelen overbodig. Zwaar onder de indruk van de nieuwe woonst van onze vrienden, trouwens: een fenomenaal herenhuis met hoge plafonds, stucwerk, beschilderde deuren, een moderne achterbouw die het licht binnen zuigt en een grote tuin mét zwembad. Zeer knap.

In het Hofke van Bazel klonken we dan ook eerst en vooral op hun nieuwe woonst en zetten we een avond vol culinaire verrassingen in. Is trouwens de eerste keer dat ik een rondleiding kreeg in een sterrenrestaurant, de keuken waar iedereen hard aan het werk was, inbegrepen. Ik proefde ook voor de eerste keer in mijn leven hopscheuten. Echt een bijzonder aangename ontdekking, dat Hofke van Bazel: gezellig interieur, vriendelijke bediening en originele smaakcombinaties. We zullen ongetwijfeld nog vaker beroep doen op de gastvrijheid van onze vrienden daar in Kruibeke. 😉

Een overzichtje van het lekkers dat op ons bord passeerde:

Schotse zalm / gravad lax / mierikswortel / dille / sugar snaps / rammenas / bergamot
Op de huid gebakken wilde zeebaars /venkel / Schots scheermes / mini-paksoi / quinoa / heldere bouillon citroengras
Hopscheuten met gepocheerd ei
Granny Smith on ice / koriander / granité selder
Tussenribstuk melkkalf uit Corrèze / bloemkool / Italiaanse peterselie / relish / kalfsjus bbq
Citroen, rabarber, steranijs, tonkaboon, basilicum-ijs

Elke gang was een waar festijn, enkel het dessert viel me wat tegen. Die deconstructie van een citroentaart had voor mij gerust een echte authentieke citroentaart mogen zijn. Ach ja, you can’t win ‘m all.

Na dit voortreffelijke avondmaal was het tijd om onder de wol te kruipen. Speciaal voor mijn nachtelijke toiletbezoekjes (ik heb een kleine blaas), werd er een nachtlampje opgeduikeld om de duistere gang te verlichten, zodat ik niet per ongeluk van de trap viel of zo. Gelukkig diende ik slechts één maal de oversteek naar het toilet te maken.

‘s Ochtends waren onze gastheer en gastvrouw zo vriendelijk om ons te laten uitslapen. We ontbeten samen in het zonnetje op het terras (mét uitstekend roerei van de chefkok van dienst), al was het net een beetje te fris om echt comfortabel buiten te zitten. Zo rond het middaguur kwamen de ouders van onze gastvrouw kleine I terugbrengen (hij was een nachtje gaan logeren zodat wij zonder zorgen op restaurant konden) en speelden we nog even samen met I op de mat. Wie had gedacht dat zo’n zakje papieren zakdoekjes zo’n plezierig speelgoed kon zijn?

We namen afscheid en reden naar Mol voor de volgende festiviteiten op het programma: het verjaardagsfeestje van het neefje van mijn vriend. Vijf jaar al, niet te geloven hoe snel de tijd vliegt. De jarige werd bijna begraven onder een berg van cadeaus. Zoveel cadeaus dat ik me in stilte afvroeg of hij wel met alles zou spelen dat hij gekregen had. De jeugd van tegenwoordig is toch echt verwend. Terwijl de kinderen hun hartje ophaalden op de trampoline en het springkasteel genoten wij van een zalig lentezonnetje in de tuin (blij dat ik mijn in Singapore opgedane kleurtje nog een beetje kan onderhouden). Het avondmaal kon me niet echt bekoren (hamburgers zijn mijn ding niet echt), maar de voortreffelijke maaltijd in het Hofke van Bazel en het uitstekende ontbijt maakten dat ik toch niet echt veel honger had.

We keerden op een deftig uur terug naar Leuven. Kwestie van de nieuwe werkweek goed uitgerust te kunnen aanvangen.

Valentine, the day after

Het contrast met onze rustige Valentijn gisteren kon amper groter zijn. Vandaag hadden we de familie van mijn vriend op bezoek. In totaal waren we met acht volwassenen en vijf kinderen. Een hele bende om rond de tafel te hebben in ons appartementje. Gelukkig hadden onze gasten twee plastieken picknicktafeltjes bij waaraan de kinderen konden eten.

Omdat wij het (zoals gewoonlijk) niet zagen zitten om voor zo’n grote groep te koken (who am I kidding here, ik kan me de laatste keer dat we nog effectief gekookt hebben zelfs niet meer voor de geest halen), plaatsten we een bestelling bij wat ondertussen onze hofleverancier geworden is: Convento Food. Ik wilde eens een keertje iets anders proberen dan de gehaktballen, dus gingen we voor de quiches. Een quiche lorraine, een quiche met bospaddenstoelen, ricotta en rucola, een quiche met verse zalm, rucola, huisgemaakte pesto en kerstomaatjes en een quiche met forel. Als bijgerecht bij de quiches bestelden we bloemkoolsalade en aardappelsalade met gerookte forel. Voor de aperitiefhapjes gingen we langs bij De Walvis.

Iets zouden die kinderen toch wel lusten? Enfin ja, een hele hoop chips later bleek er van de vijf kinderen maar één quiche-liefhebber te zijn. De rest lieten hun stukje zowat onaangeroerd. Ik was als kind blijkbaar een erg avontuurlijke eter, want zulk lekker eten zou ik niet aan mijn neus voorbij hebben laten gaan. Gelukkig konden de volwassenen de quiches wél smaken. Resultaat: een vrij aanzienlijk quiche-overschot van anderhalve quiche en heel veel bloemkool- en aardappelsalade. Al een geluk dat de chocoladetaart en citroentaart wel heel vlotjes binnen gingen bij het jonge volkje.

Dat jonge volkje amuseerde zich trouwens te pletter: springen op ons bed, al de knuffels uit de boekenkast halen, de windmolentjes op ons terras honderd keer verpotten en met hun vingers in de zwarte potaarde zitten, duizend tekeningen en knipsels maken die een spoor van gekleurd papier en plakband doorheen gans ons appartement achter lieten. Ze vonden het geweldig. De buren die door de openstaande balkondeuren konden meeluisteren (opeens leek het wel lente, wat een prachtig weertje!) naar al het gejoel waarschijnlijk iets minder.

Ons appartement zag er na dit bezoekje dan ook uit als een ware puinhoop. En mijn vriend had nog zo zijn best gedaan om alles te kuisen, kwestie van indruk te maken op zijn mama. 😉 Aan die steen zullen we ons alvast geen tweede keer meer stoten. De volgende keer mogen de kinderen op een vuile vloer spelen!

Exit january, hello february!

Een vrij rustig weekend om afscheid te nemen de eerste maand van 2015 die alweer aan een sneltreinvaart voorbij gevlogen is.

Vrijdagavond woonde ik een alfabetvoorstelling bij in de kleurrijke theaterzaal van OPEK. Hoewel ik de hoofdrolspeler een beetje fout gecast vond, kon ik toch genieten van het stuk, dankzij de prachtige muziek en de originele opbouw.

Nadat mijn vriend op een ontiegelijk vroeg uur was opgestaan om toch zeker een parkeerplek te vinden (de populariteit van FOSDEM blijft maar toenemen), kon ik nog even blijven liggen en genieten van de rust in ons appartement (‘t is dat mijn vriend zo’n ontzettende lawaaimaker is).

Het tweede semester Spaans vatten we rustig aan met de bespreking van de thema’s die de komende weken op het programma staan. We kregen ook de resultaten van onze examens terug en ik was zeer verheugd bij elke examenonderdeel “zeer goed” te zien staan. Om mijn goede uitslag te vieren, trakteerde ik mezelf op een veganistische maaltijd bij de Loving Hut. Ik liet me verleiden door het tapasbord. Het smaakte! (Terwijl ik aan de lunch zat, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij op FOSDEM ook een veganistische maaltijd achter de kiezen had. Ooit gaan we de wereld nog redden!)

‘s Namiddags nam ik de trein naar het thuisfront in Limburg om te overleggen over Heel Serieuze Zaken. Niet zo fijn, maar het leven is spijtig genoeg niet alleen rozengeur en maneschijn.

Mijn vriend was tot mijn verbazing ‘s avonds op een redelijk uur terug van FOSDEM. We konden zelfs samen eten en een serietje kijken. Hoera voor een rustige zaterdagavond! Bijzonder nuttig voor het wegwerken van mijn foto-achterstand, die zowaar wat begint te krimpen.

Zondag sliep ik uit, terwijl mijn vriend weer vroeg uit de veren was. Chapeau voor zijn enthousiasme, ik heb het al moeilijk om mij op zaterdagochtend om acht uur uit bed te hijsen om naar de Spaanse les te gaan. In de namiddag had ik afgesproken met de ouders van mijn petekindje om samen naar de binnenspeeltuin te gaan. Geen onverdeeld succes, moet ik toegeven. In het begin vond mijn petekindje het maar niks. Hij wilde niet in het ballenbad en niet op de schuifaf. Waarschijnlijk wat te veel lawaai en te veel andere kindjes. Na wat aanmoediging voelde hij zich meer op zijn gemak en ging hij zelfs samen met zijn mama van de hoge schuifaf. De brede glimlach die op zijn gezichtje verscheen, luchtte me eerlijk gezegd een beetje op.

‘t Is wel jammer om te moeten vaststellen dat hij mij momenteel niet zo tof vindt. Ik denk zelfs dat hij een beetje schrik van mij heeft. Hij wilde niet met me spelen en op mijn schoot zitten, was al helemaal een brug te ver. Nu, ik maak me niet al te veel zorgen. Ons Zwitsers petekindje heeft ook zo’n periode gehad. Maar ik hoop toch dat het snel beter gaat.

Net toen we onze bestelling voor het avondmaal doorgegeven hadden aan het personeel van de Sportoase cafetaria, kreeg ik bericht van mijn vriend dat hij onderweg was naar Leuven en of hij nog kon aansluiten. Geen probleem. Ik bestelde voor hem een spaghetti, erop rekenend dat die ongeveer klaar zou zijn tegen dat mijn vriend er was. Uiteindelijk was de spaghetti er eerder dan hem (ongelooflijk vlotte bediening). Al een geluk dat de borden voorverwarmd waren. 😉

Het laatste weekend van januari

Geen Spaans op zaterdagvoormiddag! Fijn om eens wat langer in bed te kunnen liggen én bij het wakker worden te mogen vaststellen dat er een dun laagje sneeuw op de Leuvense daken lag.

De rest van de dag besteedden we vooral aan boodschappen:

een blinkend nieuwe outfit als cadeautje voor een jarige jongedame
een kort bezoekje aan de al bijna volledig leeggeplunderde Club op het Rector De Somerplein, jammer dat deze winkel uit Leuven verdwijnt
een nieuw hoeslaken en kapstokken bij de Hema (in afwachting van onze nieuwe inbouwkast)
en oja, we bestelden onze nieuwe kast en maakten een afspraak om de opmetingen te komen doen in onze slaapkamer. There is no way back!

En keerden we van een kale reis terug uit Tienen.

Goed dat we op zaterdag konden uitslapen, want zondagochtend werden we al om 10 uur ‘s ochtends in Geel verwacht voor het verjaardagsfeestje van het nichtje van mijn vriend. Apetrots dat ze vier jaar werd. Uiteraard was haar verjaardagstaart versierd met de personages uit Frozen. Is er een kleuter die geen fan is van Elsa, Anna en Olaf? Of die niet de ganse tekst van “Let it Go” uit het hoofd kent? Disney zal nog lang inkomsten kunnen genereren uit deze kaskraker.

Op de terugweg naar huis hoorden we plots een eigenaardig fluitgeluid in de wagen. Het geluid was behoorlijk irritant, dus besloten we toch maar even te stoppen onderweg om te kijken wat er aan de hand was. Bij het uitstappen roken we meteen een scherpe geur van verbrand rubber. Leek ons niet zo’n gezonde situatie, dus zijn we rechtstreeks naar de garage gereden en hebben we onze auto en de sleutels daar achtergelaten (een geluk dat de showroom uitzonderlijk op zondag open was). Een klein busritje later waren we terug thuis.

‘s Avonds deden we niet al te veel meer. Zo’n middag met kinderen kan erg vermoeiend zijn. Al ben ik altijd blij wanneer ik mee mag kleuren. Binnen de lijntjes kleuren is mijn specialiteit. 😉 We bestelden sushi en keken samen een serietje. Je moet ervan profiteren als de gelegenheid zich voordoet, nietwaar?

Wat ik in het weekend deed

Zaterdag in de voormiddag had ik te veel zenuwen voor mijn mondeling examen dat bij nader inzien best wel goed ging. Zaterdagnamiddag gingen mijn vriend en ik informatie vragen over een inbouwkast op maat voor onze slaapkamer bij Kast-id. Onze huidige kast is te klein en ongeschikt om orde in de chaos te scheppen. We hebben ondertussen genoeg geld bijeen gespaard om ons een betere kast aan te schaffen. We sloten de dag af met een ietwat tegenvallende culinaire ervaring in het Depot.

Zaterdag aten we in het rusthuis een stukje taart om de verjaardag van mijn moeder te vieren. Niet bepaald de meest feestelijke omgeving, maar het is wat het is. Daarna gingen we langs bij mijn broertje en zijn vriendin en aten we samen afhaal-Indisch terwijl we het hadden over hun steeds concreter wordende bouwplannen. De Japanse keuken staat voor mij al jaren onbetwistbaar op nummer één in mijn persoonlijke top tien, maar de Indische keuken heeft zich langzaam maar zeker opgewerkt naar de tweede plek. Tegenwoordig eten we bijna even frequent Indisch als sushi. Ben vooral een fan van de vegetarische gerechten. Spicy én gezond!

Al bij al een vrij rustig weekend waarin we ons aan wat huishoudelijke karweitjes zetten en de niet eindigende berg administratie te lijf gingen.

Een zalig rustige kerstvakantie

In aanloop naar de kerstvakantie hadden mijn vriend en ik aan elkaar beloofd het deze vakantie rustig aan te doen. Geen wilde plannen, geen uitstapjes, geen overdaad aan sociale afspraken. Onze agenda zit de rest van het jaar al vol genoeg en door de drukke eindejaarsperiode op het werk hadden we allebei nood aan wat tijd om op adem te komen.

Dus brachten we kerstavond en kerstdag gewoon gezellig door op ons appartementje, van spijzen voorzien door Convento Food en ook op tweede kerstdag bleven we thuis cocoonen. Toch handig, sushi die aan huis geleverd wordt! Wat een fantastische uitvinding!

Zondag 27 december werden we bij de ouders van mijn vriend verwacht voor de jaarlijkse kerstfestiviteiten. Hoewel de ouders van mijn vriend elk jaar echt hun best doen, is de maaltijd die ze ons voorschotelen toch altijd weer een beetje een teleurstelling. Denk dat het gewoon van nature niet zo’n goeie koks zijn. Wel een beetje jammer, zeker als je weet dat ze er zoveel tijd en moeite in steken. Gelukkig waren er de heerlijke pralines van Bittersweet als afsluiter van de maaltijd. En ik kreeg een Oxfam-kip cadeau. Hoera! Mijn cadeautjesgever had echter dezelfde bemerking als ikzelf: wat een verschrikkelijk omslachtig systeem. Komaan Oxfam, time to step up your game!

Zondag 28 december lag er zowaar een wit laagje over Leuven en kregen we toch nog volk over de vloer. Tijdens het kerstdiner onder vrienden kwam het idee van een lan-party opborrelen en dus zat ik zondag met zes manspersonen in mijn leefruimte. Niet dat ik er veel last van had. Ik heb een goeie hoofdtelefoon met noice cancelling. 😉 Terwijl de heren speelden, verwerkte ik mijn foto’s. ‘s Avonds bezondigden we ons weer aan een aan huis geleverde maaltijd: Thais ditmaal. Ik moet zowat de beste klant van just-eat.be geweest zijn deze vakantie.

Maandag 29 december stond volledig in het teken van het petekindje van mijn vriend en haar zusje (die de laatste keer zo zielig was geweest dat ze niet mee op stap mocht, zielig doen werkt, beste mensen). In de voormiddag verkenden we samen het ‘Magnus is ziek‘-parcours, ‘s middags gingen we voor de ongezonde kindvriendelijke (frietjes en kippenvingers) maaltijd in De Lange Trappen en de rest van de namiddag brachten we door in de Winterspeeltuin in de Brabanthal. Pure horror, trouwens die winterspeeltuin. Ongezellig kunstlicht, ellenlange wachtrijen en ouders waarbij je de wanhoop in hun ogen kon lezen. Ik vond het verschrikkelijk. Mijn vriend heeft een uur staan aanschuiven om zijn petekindje vijf minuutjes op de trampoline te laten springen. Al een geluk dat er dan smartphones bestaan om het kind bezig te houden. Zelf ging ik ondertussen met het jongste zusje op schok. En ik koos strategisch voor de attracties waarvan de wachtrijen mij doenbaar leken.

Wel een pluspunt: de overheerlijke pannenkoeken. Ik verorberde er maar liefst twee met appel en rozijnen, de jongste van de hoop at er zowaar drie! We bleven tot sluitingstijd en vertrokken dan met twee enthousiaste jongedames op de achterbank terug naar Geel. Twee smartphones = twee brave kindjes. En ja, het is wellicht niet zo opvoedkundig verantwoord, maar de sfeer in de auto is wel beter als ze niet op mekaar zitten te kloppen.

We leverden onze twee jongedames zonder problemen af bij de ouders en bleven vervolgens een beetje plakken. De zus van mijn vriend (tevens mama van de beide jongedames) was net begonnen aan een puzzel van duizend stukjes die al een jaar of drie in de kast lag. Natuurlijk konden mijn vriend en ik niet anders dan haar een handje toesteken bij dit karwei. Zo rond een uur of elf naderde de puzzel haar voltooiing en besloten we toch maar wijselijk naar thuis te vertrekken. Kwestie van niet te laat in bed te liggen en de eer van het oplossen aan de zus van mijn vriend over te laten.

Dinsdag 30 december hadden we enkel ‘s avonds een afspraak met een vriendin die pas terug was van vakantie in Marokko. We luisterden naar haar fijne reisverhalen terwijl we genoten van een overheerlijke sushiboot in de Wabi Sabi Sushi Bar. De avond rondden we af met een cocktail in d’Entreprise.

Oudjaar vierden mijn vriend en ik gezellig romantisch samen op ons appartementje. De last minute uitnodiging van onze vrienden hadden we afgeslagen, want we waren vast van plan ons deze laatste avond van het jaar lekker asociaal te gedragen, nog een laatste keer seks te hebben in het oude jaar en meteen een eerste keer in het nieuwe jaar. 😉 Op culinair vlak trakteerden we onszelf op een feestelijke visschotel van De Walvis. Kreeft, oesters, gravlax, garnalen, scampi, kokkels,… Het water komt me in de mond als ik eraan terugdenk. De oesters aten we met een glaasje wodka en de hoofdschotel met een flesje heerlijke witte wijn. Klokslag middernacht zagen we overal rondom ons vuurwerk de hemel verlichten. Fantastisch spektakel, gratis te bewonderen vanaf ons balkon. 😉

De eerste dag van het nieuwe jaar reden we met een fris hoofd en zonder kater ‘s avonds richting Limburg voor het traditionele familiefeest met gourmet. ‘t Was lekker en de kerststronken van Demeestere vielen ook dit jaar weer in de smaak. We haalden de Japanse whisky boven om te klinken op het nieuwe jaar. En daarmee zijn we officieel in 2015 en bij het eind van de vakantie aanbeland.

PS: Denk nu vooral niet dat we onze kerstvakantie in ledigheid doorbrachten. Toegegeven, we keken vaker naar een aflevering van onze favoriete series dan gewoonlijk, maar dat is niet moeilijk, want doorheen het jaar komen we daar zelden tot nooit aan toe. Ik maakte twee pixum-fotoboeken om onze vrienden in Bratislava en Aubonne te bedanken voor hun gastvrijheid, ik schreef eindelijk de reisverslagen van onze trip naar Zwitserland, schreef wat recensies en een stuk of honderd kerstkaarten, voorzag al mijn Schotlandfoto’s van commentaar en coördinaten, verwerkte een groot deel van mijn Singapore-foto’s, knabbelde aan mijn mailachterstand, las de conclusies na van onze advocaat i.v.m. een zaak op het werk en studeerde zelfs een ietsiepietsie Spaans. Alleen aan het bewerken van mijn gopro-filmpjes ben ik spijtig genoeg niet toegekomen.

Sinterklaasweekend bis

Laat me het erop houden dat ik me zaterdagochtend minder fris dan gewoonlijk voelde. Die tweede limoncello die ik in een vlaag van overmoed de dag voordien als afsluiter van de maaltijd had gedronken, was er duidelijk te veel aan geweest. Ik sleepte mij bijgevolg iets minder enthousiast dan gewoonlijk naar de Spaanse les (enfin ja, zo enthousiast als een mens kan zijn op een zaterdagochtend om 9 uur). Na de traktatie van een jarige medestudente met suikerrijke caloriebommetjes voelde ik me eensklaps als herboren. Wat een beetje geraffineerde suikers al niet vermogen. 😛

De namiddag deden we snel boodschappen en brachten we grotendeels al kuisend door, want als de Sint voor een tweede keer op bezoek komt, moet alles er natuurlijk even piekfijn bij liggen als de eerste keer.

Om zes uur hadden we afgesproken met vrienden om te wandelen door het prachtige met kaarsen verlichte Begijnhof. Net een sprookje in ‘t echt. Enfin ja, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik een beetje asociaal ben geweest, want ik had mijn statief meegenomen om foto’s met lange sluitertijd te kunnen maken. Beetje sneu voor mijn gezelschap om naast mij en mijn statief te blijven wachten. Dus zij wandelden door de feeërieke straatjes, terwijl ik op zoek ging naar de juiste compositie.

Als afsluiter van de wandeling dronken we een gluhwein ter voordele van de Mannen van ’70, die meteen het aperitief vormde voor onze double date in restaurant d’Artagnan. En omdat eentje geentje is, deden we onze gluhweinaperitief nog eens dunnetjes over met een glaasje bubbels. Er was dan ook heel goed nieuws om op te klinken. Altijd fijn om zo de avond te kunnen inzetten.

Het eten was werkelijk uitstekend en de avond vloog voorbij. Je hebt zo van die mensen waarbij het gesprek nooit stilvalt en bij wie je verbaasd opkijkt dat het einde van de avond alweer in zicht is. Hopelijk heeft mijn vriend zich laten overtuigen om eens wat hippere kledingstukken uit te proberen. 😉

Na een fijne fietstocht bergaf kropen we onder de wol, kwestie van de volgende dag fris en monter te zijn voor het hoge bezoek dat we verwachtten.

Uitslapen op een zondagochtend, daar kan ik nu eens een ongelooflijke deugd van hebben. Mijn hart gaat uit naar al die mensen met (kleine) kinderen die ook op zondagochtend vroeg uit bed moeten. Ik weet niet hoe ze het doen.

Rond de middag zetten we de volgende lading sinterklaascadeautjes klaar voor het petekindje van mijn vriend en vertrokken daarna naar de Parkabdij voor de jaarlijkse winterwandeling. We hadden daar afgesproken met de zus van mijn vriend en haar twee oudste kindjes (waaronder het petekindje van mijn vriend).

De zus van mijn vriend en haar twee dochters waren een half uurtje te laat waardoor ze het begin van de wandeling misten (en ik nog een beetje van de uitleg over de toekomstplannen voor de Parkabdij kon meepikken). Bleek dat ik de interesse in onroerend erfgoed van de twee jongsten toch wat overschat had. We verlieten de groep dus al snel om een wandeling met ons viertjes te maken. We lieten de meisjes over de spoorlijn uitkijken en luisterden samen naar het klokkenspel in de abdijkerk. Het was een werkelijk prachtige herfstdag. Ideaal om foto’s te maken van de mooie Abdij. We spotten talloze watervogels en de meisjes konden naar hartenlust springen in de vele plassen die we op onze weg tegen kwamen. Gelukkig was de mama vooruitziend geweest en waren ze allebei uitgerust met rubberlaarsjes.

Na de wandeling kregen we een heerlijk glaasje warm appelsap aangeboden, waarna we opnieuw richting ons appartement trokken. De lieve Sint had chocolade voor de zusjes gebracht en speciaal voor het petekindje van mijn vriend een knalgele Nikon Coolpix. Ben erg benieuwd naar de onderwaterfoto’s die ze met dit toestelletje zal maken!

We aten na al die spanning ene excitement samen gehaktballen in Luikse saus met groentjes en aardappeltjes van Convento Food en sloten de maaltijd af met overheerlijke chocomousse.

Na met heel veel dikke knuffels afscheid genomen te hebben van de kwebbelende dametjes, brachten we de rest van de avond door achter onze pc. Die mails beantwoorden zichzelf niet, he!

Het laatste weekend van november

Niet te geloven dat november er alweer op zit. Nu is de race naar het einde van 2014 definitief ingezet, met drukke dagen op het werk en een eindejaarsperiode die mijn vriend en ik bewust rustig gehouden hebben. Kwestie van wat op adem te komen na best een druk jaar.

De laatste zaterdag van november begon naar goede gewoonte met een paar uurtjes Spaans. Ik heb het gevoel dat ik een tandje bij moet steken dit jaar. Meer tijd maken om naar Spaanse films te kijken en al de grammatica nog eens grondig herhalen. Alleen, wanneer doet een mens dat? Ik ben nu al begonnen met een Spaanstalige Youtuber te volgen, kwestie van toch meer dan één keer per week met de Spaanse taal geconfronteerd te worden. Vooral het spreken gaat nog niet zo vlot als ik het zou willen. Ik moet nog te vaak naar woorden zoeken en de verschillende tijden van het werkwoord zitten er nog niet goed genoeg in. Vooral de subjuntivo blijft lastig. En Spanjaarden zijn een grote fan van hun subjuntivo, die in tegenstelling tot Fransen die deze tijd steeds minder en minder gebruiken.

Na de Spaanse les at ik snel een boterhammetje om samen met mijn vriend Sinterklaascadeautjes te gaan kopen voor onze drie petekindjes. Ze zijn dit jaar naar goed gewoonte weer allemaal superbraaf geweest, dus de Sint kan trots op hen zijn. Voor het petekindje van mijn vriend kochten we een knalgeel fototoestel (een Nikon dan nog wel, shame on me) dat ook onder water foto’s kan maken. Ben erg benieuwd om de eerste foto’s te kunnen aanschouwen!

‘s Avonds werden we samen met Peter en Lynn in Zottegem verwacht bij Joke en Vincent. Vincent volgt al een tijdje een opleiding tot hulpkok en dat is eraan te merken. Heerlijke hapjes om mee te starten en daarna huisgemaakt stoofvlees met appelmoes en zelfgemaakte frietjes. Daar kan een mens alleen maar gelukkig van worden! Na het dessert werden de strijkparels en een jaren negentig versie van Trivial Pursuit boven gehaald. Dat blijkt een geweldige combinatie te zijn, want niet alleen maakten we enkele leuke strijkparelsfiguren, we sorteerden gezamenlijk ook alle strijkparels op kleur. En oja, mijn vriend en ikzelf kwamen als overwinnaars uit de Trivial Pursuit strijd. 😉

We hadden ons voorgenomen het niet al te laat te maken, maar je weet hoe dat gaat, als het plezant is, dan vliegt de tijd. Dus lagen we pas rond een uur of half drie in bed. Veel te laat als je de dag nadien (op een zondag, blasfemie!) alweer om negen uur eruit moet. Mensen die ontbijtfeestjes geven voor verjaardagen, ze zouden dat moeten verbieden!

Enfin ja, het ontbijtfeestje was eigenlijk best wel plezant. Ik ben een fan van uitgebreid ontbijten en het is altijd leuk om met de nichtjes en neefjes te spelen. De jarige (twee jaar al, nu officieel geen baby meer) had het concept van kaarsjes uitblazen nog niet helemaal door, maar er waren genoeg bereidwilligen om haar daarbij te helpen.

Al waren we toch blij dat we ‘s avonds rustig achter onze pc konden kruipen. Veel energie, dat jonge grut.

Een goed gevulde zondag

‘t Was alweer veel te lang geleden dat we de opa van mijn vriend nog eens bezocht hadden. Sinds het overlijden van zijn vrouw woont hij helemaal alleen in dat grote lege huis met al die herinneringen. Het spreekwoord indachtig is hij één van die oude bomen die je best niet meer verplant, maar toch vind ik het een beetje zielig. Komt daar nog eens bij dat hij bijna niet meer hoort, wat een conversatie echt wel moeilijk maakt en grappige woordspelingen al bij voorbaat uitsluit. Maar goed, denk dat hij wel blij was om ons te zien. We waren zelfs niet de enigen die langs kwamen die zondag, want zijn dochter, kleindochter en jongste achterkleindochter losten ons af. De jongste van de hoop voelde zich zo op haar gemak bij mijn vriend op de arm dat ze zonder gêne haar pamper vulde, hem in een heerlijk aroma hullend. 😉

Na het bezoekje aan opa was het tijd voor de volgende etappe in dit familieweekend. We werden voor het avondmaal verwacht bij de ouders van mijn vriend. Daar aangekomen werd ik overspoeld door enthousiaste blonde meisjes die niets liever wilden dan op mijn iphone spelen. Een iphone, het ideale instrument om je geliefd te maken bij kinderen. 😉 Ik wist de schermgekke meisjes even af te leiden door samen te kleuren, maar lang duurde dat toch niet. Jaja, die digital natives, het is me wat.

We aten samen balletjes met krieken en namen op een deftig tijdstip afscheid, zodat we nog net op tijd in Leuven waren om een filmpje mee te pikken.

Verjaardagstraktatie

Ik ben van het principe dat een verjaardag nooit genoeg gevierd kan worden (al was de cocktailparty strikt genomen geen verjaardagsfeestje, ik hield er toch een cadeautje en een verjaardagskaart aan over).

Dus trakteerde ik mijn familie (ouders, nonkel en tante, broertje en vriendin en neefjes) in het ouderlijke huis op taart. Gezonde taartjes ditmaal, van de Kers naast de taart en een paar taartje van Willems voor de mensen die vinden dat slagroom een noodzakelijk onderdeel uitmaakt van een taart. Omdat ik nog met een wasmotlarvenoverschot zat, nam ik deze mee als hapje voor bij de bubbels (verjaren = bubbels, dat lijkt me evident). Mijn vader weigerde te proeven, maar al de rest liet zich overhalen. Best wel lekker, zo’n wasmotlarf!

Ook de taartjes vielen erg in de smaak. Er bleef bijna niets meer over. En dat terwijl ik toch royaal veel voorzien had. Een goed teken!

Het was alleszins een fijne en ontspannen namiddag onder familie. Fijn om te zien hoe de mensen waarmee ik als kind speelde allemaal hun weg vinden in het volwassen leven.

Yet Another Blog

Life on my side

familie