The end

Deze ochtend vroeg rond zeven uur kwam het verwachte telefoontje. Bomma is in de vroege ochtend overleden. Ik was voorbereid op het slechte nieuws, al had de timing moeilijk slechter kunnen zijn.

Mijn vriend en ik zouden vandaag gaan zeilen met vrienden op het Grevelingenmeer. Het was tevens de eerste keer dat de twee kinderen van onze vrienden zouden meegaan. Mijn vriend stelde voor de zeiltocht te annuleren, maar dat zou automatisch betekenen dat onze vrienden ook niet konden gaan zeilen, want één onervaren zeiler die de ganse boot moet bedienen is niet zo veilig.

Dus hakte ik de knoop door: ik zou met de trein richting Hasselt trekken en mijn vriend zou, zoals gepland richting Grevelingenmeer rijden. Ik stelde me voor dat de kinderen van onze vrienden al lang naar dit tripje uitgekeken hadden en ik zou het bijzonder sneu vinden om de uitstap te moeten annuleren op het moment dat ze al vertrekkensklaar stonden.

Gelukkig lijken de treinen nu weer min of meer op tijd te rijden, ondanks het feit dat deze ochtend op de radio gezegd werd dat de stakingsactie verder gezet zou worden. Toch nog een kleine meevaller.

De grijsgrauwe mistige ochtend die ik zie vanuit mijn treinwagon past alvast bij de huidige toestand van mijn gemoed.

Tussen leven en dood

Vanavond in de Koreaanse les stroomden opnieuw de whatsapp berichten binnen dat het opnieuw slechter ging met mijn oma. Met één oog op mijn gsm probeerde ik mijn hoofd bij de les te houden en tegelijkertijd de uren van de treinen van Brussel naar Hasselt op te zoeken. Zo laat op de avond bleek het echter sneller om eerst met de trein naar Leuven te sporen en van daaruit samen met mijn vriend naar Hasselt te rijden.

Zo snel ik kon, rende ik weg uit de Koreaanse les om al puffend op het nippertje de trein naar Leuven te halen (wel gedegene die over de luchthaven reed, maar hey, ik was al blij dat ik op een trein zat).

Mijn vriend brak ongetwijfeld een paar snelheidsrecords onderweg naar Hasselt, want we waren er verrassend snel. Toen we bij het rusthuis aankwamen, bleek het niet zo evident om daar binnen te geraken. Het gebouw was zo rond half elf ‘s avonds volledig afgesloten. Na op een paar keer op een belletje gedrukt te hebben en de situatie via de intercom uitgelegd te hebben, werden we uiteindelijk binnen gelaten door de nachtploeg.

In de kamer van mijn bomma, waren mijn vader, mijn broer en zijn vriendin, mijn nonkel en mijn tante verzameld. De lichten in de kamer waren gedoofd, de kamer rook muf en de sfeer was bedrukt. De morfinepomp deed haar werk en soms bewoog mijn oma vrij heftig en klonk er een soort jammerklacht. Misschien kon ze zelf niet geloven dat het einde nu toch echt nabij was of was ze aan het ijlen door de morfine. Moeilijk om te zeggen.

Veel konden we niet doen. De toestand leek niet te verslechteren, maar beterschap zat er natuurlijk ook niet in. We spraken stilletjes met elkaar rond haar ziekbed. Over de toekomstige begrafenis, over wat er nog diende te gebeuren. En wachtten.

Haar lichaam wilde echter nog van geen wijken weten en rond half twaalf vertrokken we allemaal samen, om de nachtploeg niet te veel extra werk te bezorgen. Iederen naar zijn eigen huis, wachtend op het onvermijdelijke.

Loslaten is niet simpel

Dat berichtje stuurde mijn collega me nadat ik gisterennamiddag halsoverkop mijn werk in de steek liet na een telefoontje van mijn broer dat het slecht ging met mijn grootmoeder. Niet dat het telefoontje onverwacht kwam, van iemand die bijna 96 is, weet je dat ze niet het eeuwige leven heeft. En toch was het dat ergens wel, want tot zondagnamiddag was er nog geen vuiltje aan de lucht en had ze nog met smaak een stuk taart verorberd. Eten moet nog zowat het enige plezier zijn dat ze in haar leven had.

De waarheid is echter dat ik mijn grootmoeder al een aantal jaren stukje bij beetje heb losgelaten. Terwijl haar herinneringen haar langzaam verlieten en ik een vreemde voor haar werd, werd zij dat ook voor mij. Een andere persoon in een bekend omhulsel, die helaas steeds vaker agressief reageerde. Elke poging tot gesprek strandend na twee gemeenplaatsen. De brug die ons ooit verbond, weggespoeld, verslonden door de niets ontziende leegte.

Ik hoop voor haar dat het einde snel komt en dat haar lijden tot een minimum beperkt blijft. Dat dat lichaam onder de dekens de tevergeefse strijd eerstdaags opgeeft en zich overgeeft aan het grote zwarte niets, waar haar geest al enkele jaren vertoefde.

Het is mooi geweest, bomma. Laat het leven nu maar los.

Hemels dineren bij EssenCiel

Oftewel: de bijna gemiste dinner date.

Al in december had ik een tafeltje voor vier gereserveerd bij restaurant EssenCiel, om toch maar zeker te zijn van een tafeltje in dit populaire Leuvense restaurant. Elk jaar proberen we minstens één keer chique te gaan dineren met de zus en schoonbroer van mijn vriend. Met drie kinderen en twee drukke jobs is dat voor hen niet altijd vanzelfsprekend, dus ik kijk er altijd erg naar uit. Dit keer hadden ze zelfs een hotelletje geboekt in Leuven om optimaal van de avond te kunnen genieten. Toch dreigde onze afspraak nog op het nippertje fout te lopen.

Vrijdag kregen wij een whatsapp-je van de schoonbroer met de vraag of wij voor hem een doosje pralines bij Bittersweet konden halen. Geen probleem uiteraard, hij bedankte ons vriendelijk en typte vervolgens: “tot zondag”. Op dat moment gingen bij mij de alarmbellen af. “Tot zondag”??? De reservatie was op zaterdag! Ik typte meteen terug dat onze afspraak op zaterdag was en gaf mijn vriend de opdracht tegelijkertijd te bellen.

Aangezien het vrijdag 1 april was, hoopte ik nog even dat die “tot zondag” een zeer misplaatste 1 april-grap was. Helaas, dat bleek niet het geval. De zus van mijn vriend had de foute datum in haar agenda genoteerd. Zondag 27 maart in plaats van zaterdag 26 maart. Het logeerpartijtje voor de drie kinderen was geregeld voor zondag op maandag en ook het hotel was geboekt van zondag op maandag. Aiaiaiai! EssenCiel is gesloten op zondag en zelfs al was het open, de reservatie verzetten zou zeker niet lukken in een weekend. En op een zondagavond uitgebreid gaan dineren is ook niet meteen de beste start van de werkweek. De beste optie was de hotelboeking verplaatsen, wat wellicht niet zo moeilijk zou zijn en dan heel hard duimen dat een bereidwillige grootouder de drie dochters zou willen opvangen.

Maar kijk, soms zit alles mee en een dik half uur later kregen we al een bericht dat onze afspraak op zaterdag kon doorgaan. Dikke zucht van verlichting. Reden te meer om de maaltijd op zaterdagavond met een flesje champagne af te trappen! En af te sluiten met een heerlijk digestief. 😉

Dit aten wij:

Paling, gerookt en gebakken, jonge sla, daslook en rogge
Ganzenlever, gele biet, passievrucht en champignon
Dorade, coquille, witloof, spelt en jus met mok ale
“Antwerp beef” 8 weken gerijpt, aubergine, haloumi en peterselie
Guns n Roses
Witte chocolade, bergamot en venkel

Paaseieren rapen

Terwijl ik de kinderen binnen bezig hield met het ineen steken van oude Kinder Surprises die ik nog ergens op ons appartement had terug gevonden, speelden mijn vriend, zijn vader en zijn broer in de tuin voor paashaas.

De kreten van de kinderen toen ze merkten dat de paashaas langs was geweest, waren luid genoeg om gans de buurt te doen opschrikken. Als de weerlicht holden ze de tuin in en begon het verzamelen van de paaseieren. We konden het genoegen nog een tijdje rekken door stiekem eieren uit hun mandje te pakken en deze terug te leggen in de tuin, maar die kleine handjes waren verrassend goed in het eieren rapen. Al sneuvelde er zo nu en dan wel een exemplaar onder de te enthousiaste voetjes.

De buit was alleszins indrukwekkend. De paashaas was veel guller geweest dan de paasklokken in mijn kindertijd. Maar die klokken moesten dan ook helemaal uit Rome komen aanvliegen, he. Vermoedelijk is de paashaas zijn hol wat minder ver.

Iemand trouwens een idee sinds wanneer de paashaas het werk van de paasklokken over genomen heeft?

800x533-IMG_2300

800x533-IMG_2311

Een Limburgs weekend

Dit weekend stonden er maar liefst drie Limburgse afspraken op het programma. Om heel eerlijk te zijn, heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met de provincie waar ik opgroeide. Het is er mooi en groen en er wonen veel mensen die mij dierbaar zijn, maar ik slaak telkens weer een zucht van verlichting als ik Vlaams-Brabant binnen rijd. De landelijke rust en ik, we zijn nu eenmaal niet voor elkaar gemaakt.

Zaterdagavond waren we te gast bij onze vrienden en hun drie kinderen. Twee van de kinderen waren onlangs ziek geweest, dus ze waren niet in topvorm. Gelukkig zijn er dan digitale hulpmiddelen om de kinderen rustig te houden, zodat de volwassenen ongestoord van een hapje en een drankje kunnen genieten. Ik was BOB, dus ik beperkte mij tot het schuimende aperitief. Onze vriend, de hobbykok, toverde allerlei lekkers uit zijn mouw, terwijl wij hem aanmoedigden vanop de barkruk aan de keukenbar. Iemand die mij garnalen, sint-jacobsvruchten en zalm voorschotelt, weet duidelijk wat ik lekker vind. 😉 Het gerecht met zalm, spinazie en zoete appel moeten we misschien zelf een keertje proberen. Zalig lekker!

Als dessert hadden mijn vriend en ik gezorgd voor taartjes van Demeestere. De smaakcombinaties waren een tikkeltje te speciaal voor de kinderen, al denk ik niet dat onze gastvrouw en gastheer dat erg vonden. Zo bleef er nog ruim genoeg over om zondag opnieuw te smullen.

Zondagmiddag waren we uitgenodigd bij vrienden die onlangs in hun gerenoveerde huis getrokken waren. We kregen een volledige rondleiding doorheen het huis, bewonderden de prachtige grote ramen die op het gelijkvloers uitkeken op de tuin en spotten meteen het paar kleine schoentjes in de kinderkamer. De hint leek duidelijk en jawel… We mochten onze vrienden feliciteren met een eerste baby op komst. Nieuw leven in een nieuw huis. Zo blij dat onze vrienden na een heel moeilijke en zware periode betere tijden te wachten staan.

We aten samen van de lekkere pastaschotel met broccoli en ik liet me een beetje gaan met de apple crumble. Zo, zo lekker, recht uit de oven!

In de late namiddag namen we afscheid van onze vrienden en reden we verder naar mijn ouderlijk huis, op slechts een paar minuten rijden van het huis van onze vrienden. Mijn vader was er niet, maar we hadden een fijne babbel met mijn broertje en zijn vriendin en legden meteen al een culinaire afspraak voor september vast. Onze nonkel en tante kwamen ook nog even langs om gedag te zeggen en we sloten ons Limburgs uitstapje af met een bezoek aan mijn moeder in het rusthuis.

Een goed gevuld weekend.

Recupereren op zaterdag

Geslapen tot kwart voor twaalf deze ochtend! Amai, het was nodig. Dat tripje naar Brno was vermoeiender dan gedacht. Fijn dat ik dankzij de krokusvakantie niet vroeg uit bed moest voor de Spaanse les.

De namiddag besteedden we aan boodschappen doen (een niet zo aangename, maar wel noodzakelijke taak) en ‘s avonds werden we verwacht bij de ouders van mijn vriend. Ze hadden speciaal voor ons hun beste kookkunsten bovengehaald. Blijkbaar zijn ze momenteel helemaal in de ban van Pascale Naessens. Zelf doe ik niet mee aan al die voedselrages, vind het meestal maar dikke zever, maar goed, ik was wel eens benieuwd om één van die befaamde recepten te proeven. Om heel eerlijk te zijn, onder de indruk was ik niet echt. Vond het geheel een beetje flets smaken, maar dat kan ook gelegen hebben aan het feit dat de ouders het recept wat aanpasten en de pastis weglieten. Enfin ja, het zag er alleszins erg gezond uit. Gelukkig stond er wijn op tafel om een tegengewicht te geven aan al dat gezonde eten. 😉 De pralines die ik als dessert at, maakten de maaltijd helemaal af!

IMG_9611[1]

Nieuwjaarsbrief x 3

Deze zondag kregen we niet één, maar maar liefst drie nieuwjaarsbrieven te horen. Want ja, als de oudste zus haar nieuwjaarsbrief voorleest aan haar peter (voor het eerst zélf geschreven in haar mooiste handschrift, my god, we worden oud), dan kunnen de twee jongere zusjes toch niet voor haar onderdoen, nietwaar?

In hun kinderlijke enthousiasme zag ik mijn eigen kindertijd weerspiegeld, vol geloof en hoop in de toekomst, zich totaal niet bewust van de lelijkheid in deze wereld. Een nieuw jaar brengt hen nieuwe uitdagingen en ongebreidelde mogelijkheden. Hoe zeer verlang ik soms terug naar de onschuldige blik van een kind, vrij van cynisme en desillusie. Ik betrap er mij steeds vaker op, bij het lezen van de nieuwsberichten, ik buig zuchtend het hoofd buig en de twijfel overvalt mij. Hoe geraken we ooit uit dit kluwen dat we zelf gemaakt hebben? En dan besef ik dat ikzelf slechts een schijnbijdrage lever aan een betere wereld, mijn geweten sussend met doorlopende opdrachten aan goede doelen, zonder een écht engagement. Een zwaktebod. Ontgoochelend.

PS: Oja, er was ook een heerlijke chocolademousse verjaardagstaart. Als er iets de wereld kan redden, zal het toch wel chocolade zijn, zeker? Of drie jonge dames die er wél nog in geloven.

IMG_9276[1]

Düsseldorf – 27 december 2015

Geen skireis voor ons dit jaar (en maar goed ook, want ik twijfel eraan of we veel sneeuw gezien zouden hebben), maar toen ik in mijn mailbox een Travelbird-aanbieding zag passeren voor een hotel in Düsseldorf, hoefde ik niet lang te twijfelen. Düsseldorf stond al een tijdje op mijn lijstje met te bezoeken steden, voornamelijk omdat Düsseldorf één van de grootste Japanse communities van Europa heeft. Meteen ook gevraagd of mijn broertje en zijn vriendin (ook allebei Japan-liefhebbers) geen zin en tijd hadden om ons te vergezellen. Dat hadden ze inderdaad en zo werd deze driedaagse een tijdje geleden vastgelegd.

Zondagochtend kwamen we volgens afspraak stipt om 9u bij mijn broertje en zijn vriendin aan om hen op te pikken voor ons uitstapje. De rit naar Düsseldorf (zonder winterbanden, want de winters zijn niet meer wat ze geweest zijn) verliep super vlot. Met dank aan de uitstekende chauffeurskwaliteiten van mijn vriendje en het rustige verkeer onderweg.

We waren uiteraard nog veel te vroeg om te kunnen inchecken in ons hotel. Dus dropten we onze valiezen af bij de receptie en namen we meteen de tram naar het centrum. Meteen het enige nadeel aan Swissôtel Düsseldorf/Neuss: het hotel is niet in het kloppende hart van de stad gelegen, maar wel op een lelijk industrieterrein. Maar niets dan een tramritje van een dik kwartier niet kon verhelpen.

Omdat het al bijna middag was, besloten we meteen maar aan te schuiven voor een noedelsoepje bij restaurant Naniwa. We waren niet de enigen die trek hadden in een noedelsoepje, de rij was behoorlijk lang. Gelukkig is noedelsoep fastfood en zagen we de rij snel slinken. Het duurde dan ook niet al te lang voordat we een tafeltje kregen toegewezen. We bestelde één portie gyoza als voorgerecht en uiteraard allemaal een noedelsoepje. Alhoewel mijn chanpon noedelsoep zeker lekker was, moet ik toegeven dat de noedelsoep van Samouraï ramen in Brussel toch beter is. Vooral de bouillon vond ik wat aan de fletse kant. De portie daarentegen was meer dan groot genoeg om mijn hongergevoel voor de rest van de dag te onderdrukken.

We wandelden verder doorheen de Japanse wijk (eigenlijk meer een paar straten met voornamelijk Japanse winkels) richting de Königsallee, de chicste winkelstraat van Düsseldorf. Winkelen op zich kan mij niet zo bekoren, maar ik genoot van de wandeling langs de Stadsgraben omzoomd door mooie bomen in het midden van de Königsallee. Wel jammer dat er grote constructiewerken aan de gang waren voor een nieuwe metrohalte waardoor er op veel plekken lelijke hekken en storende containers stonden.

Verder richting Rijn. Steden gelegen aan een rivier hebben altijd een streepje voor bij mij. De Rheinuferpromenade is een prachtige plek om te genieten van het water, een terrasje te doen (jawel, ook in putje winter) en vrachtschepen te tellen. Natuurlijk kon ik de verleiding niet weerstaan om een boottocht te maken. Supertoeristisch, maar vanaf het water heb je vaak het beste uitzicht op een stad. Dat we tijdens onze boottocht à volonté konden drinken, was natuurlijk mooi meegenomen. Al gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat de witte wijn maar zo zo was. Als bierdrinker kon je tenminste nog het Altbier proberen. De bediening zorgde er alleszins voor dat we niet droog vielen. 😉 Mijn favoriete stuk van de tocht was de MedienHafen met zijn schitterende architectuur. Voor de gebouwen van Frank O. Gehry konden mij bekoren. Altijd al een fan geweest van ‘s mans werk.

Na de boottocht slenterden we wat rond in de sfeervol verlichte Altstadt, alwaar er wat kerstmarkt-achtige kraampjes stonden rond het reuzenrad. We probeerden één of andere best wel lekkere kersenlikeur en besloten vervolgens op zoek te gaan naar een plek voor het avondmaal. Al had ik na de riante portie noedelsoep nog niet veel honger. Ons oog viel op het Fischhaus, een viswinkel en restaurant in één. Het zag er veelbelovend uit, maar het was duidelijk een tourist trap. Het eten was matig (veel te vettig), de aanbevolen wijn trok op niet veel en de bediening was niet al te vriendelijk. Geen aanrader.

Na het avondmaal namen we de tram terug naar ons hotel om in te checken en van de spa-faciliteiten te genieten. Mijn vriend en ik trokken richting sauna, maar lang bleven we er niet: de kleedkamers en de ruimtes die aan de sauna grensden waren niet zo proper en de regels ivm de badkledij werden niet gerespecteerd. Beetje jammer. Gelukkig smaakten de cocktails in de hotelbar wel! Al vond ik de rusty nail van mijn vriend beter geslaagd dan mijn hot toddy (met whisky, citroensap, honing en kruidnagel). Nu, een mens moet open staan voor nieuwe zaken, nietwaar?

Het eerste feest van 2016

Naar goede gewoonte trekken mijn vriend en ik richting mijn ouderlijke woonst om aldaar nieuwjaar te vieren met mijn ouders, mijn broer en zijn vriendin en mijn nonkel en tante (en eventuele neefjes die in het land zijn en nog geen andere plannen hebben).

Na een lange en moeilijke onderhandelingsprocedure slaagden de vriendin van mijn broertje en ikzelf erin de rest van de groep te overtuigen dat de aloude gourmet-formule aan herziening toe was. Dit jaar stond er dus een visbuffet op het menu. Om eerlijk te zijn, ben ik nooit een echt grote fan van gourmet geweest. Je eet te veel vlees en het is in het algemeen zo’n vettige bedoening (om nog maar te zwijgen over de geur van de gourmet die in je haar en kleren kruipt). Dus dikke hoera voor het visbuffet! En dat het gesmaakt heeft, maken onderstaande foto’s wel duidelijk.

Na het visbuffet moest er even een kleine pauze ingelast worden om het eten wat te laten zakken. Hét ideale moment voor discussies over de huidige politieke toestand, de vluchtelingencrisis, onze sociale zekerheid, ons rechtssysteem, de aankoop van nieuwe gevechtsvliegtuigen en IS. Vredevol is dit nieuwe jaar alvast niet begonnen… 😉

Gelukkig suste een stukje overheerlijke vanille-ijstaart met amarena-kersen de gemoederen wat. En de cognac om de avond af te sluiten, vormde de ultieme vredespijp. 😉

Yet Another Blog

Life on my side

familie