Hun website suckt, maar hun eten is voortreffelijk. Een aanrader voor visliefhebbers. Vergeet zeker niet te reserveren, want er is niet veel plaats in dit piepkleine restaurantje. (Hun wijn mocht er ook zijn, trouwens. Zalig!)
Update: Het adres is Krakenstraat 12, in Leuven.
Man, man, man, de superlatieven ontbreken mij. Het was een weekend waarop werkelijk alles meezat. We waren ruimschoots op tijd voor onze vlucht (mijn vriend wil om de één of andere reden altijd drie uur op voorhand op de luchthaven zijn of hij wordt doodnerveus, hij denkt ook altijd dat de treinen gaan staken als we naar de luchthaven moeten). Genoeg tijd om ons op ons gemak neer te vlijen in een zetel in een wijnbar en van een zalig glas rode wijn te genieten. Heel relax.
De vlucht zelf verliep vlot. We landden perfect op tijd. Bij de bagageband troffen we een ander met de bruid bevriend koppel, die dezelfde vlucht als wij genomen hadden. De taxi die de toekomstige bruid voor ons geregeld had, stond ons na de douane volgens afspraak op te wachten. Piece of cake. Na een donkere rit van een half uurtje, werden we afgezet in ons hotel. Omdat het zo donker was, konden we het meer waaraan het hotel lag niet zien of zelfs maar vermoeden. De kamer was groot en luxueus en we kropen snel in bed. Een goede nachtrust is belangrijk als je een dag feesten voor de boeg hebt.
‘s Ochtends stonden we op en werden we meteen overdonderd door het prachtige uitzicht op het meer vanaf ons balkon. Magnifiek. Aan het ontbijt troffen we de familie van de bruid die met een stuk of twintig vanuit België waren overgekomen. Het was een bont gezelschap. De jongste van de bende was zeven maanden, de oudste (de bomma) was 97. Zévenennegentig, jullie lezen het goed. Een krasse dame. We werden vriendelijk onthaald en meteen opgenomen in het gezelschap. Ik voelde me zowaar een beetje familie.
Na het ontbijt verscheen de bruid om zich te laten kleden en schminken in het hotel. Het haar van vriendin F was veel langer dan ik mij herinnerde, maar voor de rest was ze niks veranderd. De zon scheen, ondanks de door BBC weather voorspelde rainshowers (BBC weather, geloof er niks van), en iedereen keek uit naar de Italiaanse trouwmis en het feest achteraf. Een grote witte bus kwam heel het gezelschap ophalen aan het hotel en we trokken naar het kerkje van de parochie San Carlo di Cazzago Brabbia.
Het kerkje was een schattig roze geval, met een charmante toren en fotogenieke trappen ervoor. De trappen waren bezaaid met Italiaanse familie van de bruidegom en vrienden van het koppel. Er werd gekakeld dat het een lieve lust was. En natuurlijk deed er zich menige Babylonische spraakverwarring voor tussen de familie van de bruid en die van de bruidegom die geen van beide elkaars taal beheersten.
De mis duurde een beetje te lang naar mijn goesting. Maar het viel wel op hoe gelovig Italianen nog zijn. De liturgische gebeden worden vol overgave meegebeden en iedereen zingt mee. Aan de kant van de bruid werd er hier en daar een beetje gemurmeld, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat de ganse viering in het Italiaans was. Nuja, niet de ganse viering, sommige lezers lazen een stuk in het Nederlands en de bruidegom sprak zijn trouwgeloften zowel in het Italiaans als in het Nederlands uit. Hij moet daar weken op het geoefend hebben, want zijn Nederlands is voor de rest onbestaande. Ontroerendste moment: de bruid de half wenend haar trouwgeloften voorlas. Ik vermoed dat ze het ook nog in het Nederlands wilde doen, maar de emotie werd haar te veel. En de kerk snikte mee, natuurlijk,
Na de viering werden er tonnen rijst naar het koppel gegooid, ondanks het uitdrukkelijke verbod van de priester. Het duurde even voordat we bruid en bruidegom te zien kregen, want ze dienden nog samen met de getuigen het trouwregister te tekenen. In Italië zijn de burgerlijke en de kerkelijke trouw geïntegreerd in één en dezelfde viering. Een beetje vreemd, want midden in de mis wordt er opeens een stuk uit het burgerlijk wetboek voorgelezen. Terwijl we op de bruid en bruidegom wachtten, werden er duchtig bellen geblazen door jong en oud.
F en H straalden toen ze eindelijk na het afhandelen van alle formaliteiten op de trappen verschenen. La mamma deelde suikerbonen uit (da’s een traditie in Italië) en er werd duchtig gekust en “Auguri!” geroepen. Ondertussen was de zon op volle sterkte en was het kwik tot zeker 28 graden opgelopen. Ik zweette ervan. Gelukkig had ik een reservekleedje aangetrokken en zou ik na onze terugkomst in het hotel van outfit wisselen. Mijn feestoutfit bleek immers niet geschikt om in de mis te dragen. Blote schouders zijn namelijk niet toegelaten in Italiaanse kerken en tja, ik had een strapless kleedje.
Terug in het hotel ging het feest van start met een feestelijke receptie aan het zwembad. Het had een scène uit het film kunnen zijn, zoals we daar stonden met een glaasje prosecco in de hand aan de rand van het zwembad met uitzicht op het prachtige Lago Maggiore. En toen begon de eetmarathon. We zaten maar liefst vijf uur aan tafel om acht gangen te verorberen (de aperitief niet meegerekend). Ik heb meestal een gezonde eetlust, maar dit was toch een beetje van het goeie te veel. Maar de Italiaanse traditie vraagt dat er veel gegeten wordt op een feest en dat deden we dus. Al liet ik wijselijk het één en ander liggen.
We hadden erg veel geluk met het gezelschap aan onze tafel. Totale onbekenden voor ons, maar het klikte meteen. De helft van het gezelschap bleek trouwens uit mijn geboortestreek afkomstig. En één van onze disgenoten had zelfs in dezelfde middelbare school gezeten. Hij herinnerde zich mij nog, helaas moest ik bekennen dat dit omgekeerd niet het geval was. Echt niet. Onze disgenoten waren een vriendenkliek die mekaar al van de unief kenden en ze wisten de nodige straffe verhalen te vertellen.
We aten, we dronken en de avond viel. Als digestief dronken we amaretto en limoncello en nog iets waarvan ik de naam vergeten ben. Daarna werd het tijd om de dansvloer onveilig te maken. Dit was het niet-traditionele stuk van het trouwfeest, want Italianen gaan normaalgezien na de koffie en de digestief naar huis. Wij hadden echter geen haast en dansten verder tot middernacht. De dj was een prutser, maar al de alcohol zorgde ervoor dat iedereen in goeie stemming bleef. Al was het erg vervelend dat er op een gegeven moment nergens meer een glaasje water te verkrijgen viel. Dorst! Gelukkig was er nog de minibar op de slaapkamer.
Om middernacht werd de muziek stilgezet. We kregen allemaal een cadeautje mee (Italiaanse koekjes) en nog wat suikerbonen en het feest was ten einde.
Wat wij aten:
Vandaag stonden we veel te vroeg op, bezochten we élke provincie in het land, luisterden we bewonderend (of we deden toch alsof) hoe twee baby’s hun stembanden smeerden en werden we volgepropt met pastaschotels (‘s middags én ‘s avonds) en veel te veel hapjes.
Ik kan even geen pap meer zeggen. Uitgerust aan de nieuwe werkweek beginnen, zeggen ze dan.
Ik kom er niet zo vaak meer, in de hoofdstad van Limburg. De stad zal voor mij ook altijd verbonden blijven met ziekenhuis- en rusthuisbezoeken. Maar als ik er dan, zoals vrijdagavond, ben voor plezierige zaken als een dinner date, sta ik ervan versteld hoe gezellig de binnenstad is en hoe hip en trendy je er kan eten en drinken. Een geslaagde avond.
Het plaveisel blonk nog van het vocht dat een uur voordien overvloedig uit de wolken was gevallen. De hevige hitte van de dag was weggespoeld door de regen. De nacht was koel, maar aangenaam. De straatverlichting verlichtte de gezichten van mijn gezelschap. Met een cocktail in de hand genoot ik van de nachtelijke bries.
I <3 the summer of 2009.
Gisterenmiddag met de collega’s, gisterenavond met vrienden om afscheid te nemen van een kameraad die voor drie maanden naar Canada trekt en deze middag met alweer een paar andere collega’s (ik heb veel terraswaardige collega’s).
Dat het nog maar lang zomer blijft.
Deze ochtend wakker geworden met de geur van barbecue in mijn neus. Lang hoefde ik niet te zoeken naar de oorsprong van dit geurtje. Het rokerige luchtje waaide me tegemoet vanaf de andere zijde van het bed. Dat komt ervan als je een vriendje hebt die graag met vuur speelt. 😉
PS: Dit jaar heb ik maar een keer of vijf moeten vragen of het toch niet tijd werd om het vuur eens aan te steken. En het bakken heb ik deze keer aan de heren der schepping overgelaten. Ze doen het nog zo graag. 😉
Op een terrasje onder een luifel. Genieten van de warmte van de middag, maar vermijden dat je verbrandt door de te felle zonnestralen. Samen met een collega besluiten decadent te doen en de lunchmenu in drie gangen te bestellen met een glaasje wijn erbij. Bijgevolg iets te laat terugkomen uit middagpauze en denken, ach wat, misschien ben ik morgen dood, ik moet er vandaag van genieten.
De weergoden hadden besloten de barbecue bij vrienden in de buurt van Mechelen te saboteren. Het alternatief, een elektrische barbecue, werd afgedaan als heiligschennis. Dapper staken de heren de barbecue aan, want als er met vuur gespeeld mag worden, zijn ze er als de kippen bij. De barbecue kreeg een plaatsje onder de halfopen garagepoort. Handig is anders, maar het werkte wel. Tussen de regenvlagen door werd ons overheerlijk mals vlees aangeleverd. De afspraak was dat de gasten voor de groenten zouden zorgen en de gastheer en gastvrouw voor het vlees, wat natuurlijk resulteerde in een massaal groente-overschot.
De dochter (3 jaar) van onze gastheer en gastvrouw was iets minder blij met al dat bezoek en dan vooral niet met het bezoek van de anderhalf jaar oude M. M was iets te geïnteresseerd in haar speelgoed waardoor ze voortdurend bezig was met haar speelgoed in veiligheid te brengen. Tot hilariteit van de volwassenen. De hond des huizes, een soort zwarte golden retriever (ben de naam van het ras kwijt), vond het heel erg prettig om onder mijn rok te komen snuffelen. Ik vond het iets minder prettig, zo’n groot zwart beest tussen mijn benen. 😉
En zo genoten we, ondanks het slechte weer, van een zondagse barbecue met als spetterende afsluiter banaan met chocolade in zilverpapier gegaard op de barbecue.
Gisterenavond zaten we op het terras van de Ming in het gezelschap van C en H, die zo vriendelijk waren om op ons appartementje te passen tijdens onze afwezigheid. Het was zo’n perfecte zomeravond waarop zelfs na zonsondergang de warmte aangenaam in de lucht blijft hangen en het lijkt alsof je de ganse nacht kan blijven praten.
We aten sushi (ja, weeral) en heerlijke teppanyaki. We lieten een flesje Chileense wijn aanrukken en kregen er meteen een tweede gratis bij. Een toffe zomerpromotie van de Ming. We klonken met water en wijn op het heuglijke feit dat C en H binnenkort door babygehuil uit hun slaap gehouden zullen worden. 😉 Mijn vriendenkring doet alvast stevig haar best om het geboortecijfer in België op te krikken.
Als afsluiter van de avond dronken we nog iets op het terras van de Pur Pur. Nieuwe uitbaters, maar de drankjes op de kaart klonken nog steeds bekend in de oren.
Jammer dat we de dag erna met een houten kop weer vroeg uit de veren moesten.