culinair

Vrijgezellenavondje

Naast de babyboom in onze vriendenkring, is er ook nog steeds een niet-aflatende stroom trouwers (het voordeel van vrienden in alle leeftijdscategorieën te hebben). Mij hoor je niet klagen over dit laatste fenomeen. Ik ben altijd wel te vinden voor een feestje.

Dus zat ik gisteren met zes andere meisjes in de Thai House te genieten van een overheerlijke menu. Het programma voor de vrijgezellen was al in de namiddag gestart met een bezoekje aan de sauna, maar omdat het drukke tijden zijn voor mij, besloot ik enkel het etentje bij te wonen. Dat duurde iets langer dan verwacht waardoor mijn planning een beetje in duigen viel. Gelukkig het was gezellig.

Nog nooit meegemaakt: de moeder van de bruid in spé was er ook bij. Tot zover de liederlijke uitspattingen. Het bleef allemaal ontzettend braaf. We dronken zelfs gewoon water bij het eten, stel je voor. De meeste meisjes die aanwezig waren, kende ik wel, maar slechts heel oppervlakkig. We hadden niet zoveel gemeen, wat betekende dat het etentje een goeie oefening was voor mijn social skills: op zoek gaan naar geschikte gespreksonderwerpen.

We spraken over de jeugd van de bruid in spé. Enig kind en toch wel een beetje verwend. Begrijpelijk ergens, want de moeder vertelde hoe moeilijk het was om zwanger te geraken. Maar toch was ik even een beetje jaloers. Dingen waar ik hard voor moet werken, krijgt zij zomaar in de schoot geworpen (denk een appartement waar ze samen met haar toekomstige echtgenoot gratis in kan wonen, een dure studie waar ze eigenlijk niet zoveel meer mee doet). Maar goed, niemand heeft gezegd dat het leven eerlijk is.

Ik had een heel tof gesprek met een Syrische vriendin van de bruid die nu in België woont. Ze had een heel interessant verhaal te vertellen. Ze leerde haar Nederlandse echtgenoot kennen via het internet en trok vervolgens naar Nederland om erachter te komen of hij effectief de man van haar dromen was. Dat bleek zo te zijn en ondertussen woont ze al drie jaar in België en zijn ze getrouwd. Als dat geen mooi sprookje is. Ik was ook erg onder de indruk van haar Nederlands (met zwaar Hollandse tongval), behoorlijk goed voor iemand die nooit lessen gevolgd heeft.

Rond half twaalf besloot het gezelschap andere oorden op te zoeken en trok ik richting huis. Er wachtte nog werk op mij.

Red Radio Scorpio!

Gisteren hebben mijn vriendje en ik een steentje bijgedragen aan het redden van Radio Scorpio, de oudste vrije radio van België. Radio zonder reclame, het lijkt een utopie, maar Radio Scorpio houdt deze utopie al jaren in stand, koppig tegen de stroom in zwemmend. Vrijwilligers met een passie die al hun vrije tijd in het radio maken steken. Als dat niet sympathiek is. Helaas is in de loop der jaren een financiële put geslagen, die nu gevuld moet worden.

En weet je, op zo’n Radio Scorpio buffet kom je veel interessante mensen tegen. Oud-Scorpiomedewerkers die nu in de journalistiek beland zijn of voor de openbare omroep werken, een schepen van cultuur, enthousiaste medewerkers waarmee we een heel leuk gesprek hadden. En ja, natuurlijk bleken we weer gemeenschappelijke kennissen te hebben, het wordt een beetje afgezaagd. 😉

Het zou een verarming betekening voor het Vlaamse radiolandschap als Radio Scorpio ophield te bestaan. Wie weet kan jij ook wel helpen om Radio Scorpio te redden?

Just the two of us

Door tijdsgebrek gebeurt het tegenwoordig niet zo vaak meer dat mijn vriendje en ik met ons tweetjes op stap gaan. Gelukkig plannen we af en toe een avondje samen en daar laten we niks tussen komen.

Restaurantweek is een fijn initiatief dat is komen overwaaien vanuit Antwerpen (‘t is niet al slecht daar 😉 ). 25 euro voor een driegangenmenu, daar kan een mens niet voor sukkelen, dachten wij zo. We reserveerden om half zeven in de Adellijke Belofte met het idee dat we rond een uur of acht dan wel buiten zouden zijn. Het vele wachtende werk in het achterhoofd. Uiteindelijk bleken we pas rond een uur of half tien gedaan te hebben met eten. Gelukkig bood het lekkere eten, het mooie kader en de voortreffelijke wijn troost. We hebben van het eten en elkaar genoten en ach, deadlines zijn een rekbaar begrip.

Contrast

‘s Middags op een terrasje in de zon genieten van een lekkere Italiaanse pasta met een fris wit wijntje in het gezelschap van collega’s. In de namiddag een lange en saaie vergadering waarbij ik alle moeite van de wereld had om mijn ogen open te houden (volgens mij zat dat wijntje daar voor iets tussen).

The good life (2)

Uitgebreid gaan dineren in het Land aan de Overkant ter gelegenheid van ons negenjarig samenzijn. Daarna het optreden van de groep Pyromantiek in het stadspark meepikken (vuur! vuur! vuur!). Op zoek gaan naar een donker hoekje om de hartstocht in daden om te zetten, bijna betrapt worden, maar toch een happy end aan het geheel kunnen breien. 😉

Jaja, een avond om later met plezier op terug te kijken.

Een dagje in de zon

En deugd dat het heeft gedaan. Al heb ik mij, toen het iets te warm werd, toch maar wijselijk teruggetrokken onder de parasol van vrienden L en E. Mijn vriendje moest natuurlijk weer de stoere uithangen, waardoor hij nu een mooi rood kleurtje heeft. Sexy!

Het werd een luie namiddag. Fijn gepraat met L en E. Gespeeld met trotse grote zus M. Gezien dat pluimgewichtje het al bij al nog niet zo slecht doet. Bewonderend gekeken naar baby N (die een beetje last had van vroegtijdige pubertijd door de hormonen in de moedermelk). Ik heb hem zelfs een flesje mogen geven. Al moet ik zeggen dat daar bij die kleine baby’tjes niet zoveel aan is. Gewoon het flesje op z’n kop houden en wachten tot het ding leeg is. Easy. Al vond ik het aspect “teruggeven” (wat klinkt dat altruïstisch) iets minder.

We kregen een typisch Limburgse specialiteit te eten: moppentaart. Hoewel ik zelf ook Limburgse roots heb, was dit soort taart mij tot op heden onbekend. Lekker was het alleszins. Ik vermoed trouwens dat moppentaart niet de correct benaming is voor dit soort taart. Dus als iemand de juiste naam kent, u bent zeer welkom deze achter te laten in de commentaren. Ter illustratie een klein fotootje van de taart in kwestie. Het is mij alvast duidelijk hoe deze taart aan haar naam komt.

Een atypische zaterdag

Zaterdagen hebben de onhebbelijke gewoonte eivol te zitten. Meestal begint mijn zaterdag ‘s ochtends al hollend naar de Russische les en kom ik pas tot rust als ik ergens na middernacht in de warmte van mijn eigen bedje lig. Deze zaterdag zou oorspronkelijk aan hetzelfde jachtige stramien voldoen. Ik was van plan de opendeurdag van het departement waar ik vroeger studeerde, te koppelen aan een reünie met de mensen van mijn jaar. Helaas lieten die het één na één afweten. Het is opvallend dat het enthousiasme om samen te komen met oudstudiegenootjes afneemt naarmate er ons meer jaren scheiden van dat mytische afstudeermoment. Jammer. Iedereen heeft het druk met carrièremaken, kindjes maken, huizen kopen, bouwen of verbouwen. De vriendschapsbanden raken langzaam maar zeker bestoft. Het is onvermijdelijk.

Nuja, ik besloot het niet aan mijn hart te laten komen en deze kans te grijpen om er een gezellige zaterdag samen met mijn vriendje van te maken. ‘s Avonds gingen we dineren in restaurant Imjai (onze tweede keuze, we wilden oorspronkelijk Ethiopisch eten, maar dat restaurant zat stampvol). We genoten van de heerlijk malse eend en het gevoel van rust. Even werden al de “dingen die nog gedaan moeten worden” opzij geschoven. De atmosfeer in het restaurant ademde ook rust en kalmte uit, heel relax. Dat de rode wijn bij het eten niet helemaal mijn smaak was, nam ik er met de glimlach bij. Na het eten wandelden we op ons gemak door de stille avondlijke stad. De schemering zorgde voor een bijzonder licht en de lege winkelwandelstraat maakte het plaatje compleet. Even overwogen we een filmpje mee te pikken, maar we wisten geen van twee of er iets goeds in de zalen speelde en het idee van een ontspannend warm bad leek zoveel aangenamer.

Na het bad kropen we vroeg in bed (jaja, vóór middernacht) en vielen na de nodige bedgymnastiek als een blok in slaap. We zouden dit meer moeten doen.