culinair

Een zonnige zondag

Op voorlopig de laatste mooie zonnige zomerzondag trokken we in de namiddag naar de opendeurdag van Chardonnay Meerdael. Altijd al een fan van streekproducten geweest en deze bubbels zijn naast heel erg lekker ook ideaal om cadeau te geven. De Chardonnay Meerdael was zo populair dat we onze bestelling niet dadelijk mee naar huis konden nemen, de flessen zullen later thuis afgeleverd worden. We zullen nog even geduld moeten uitoefenen.

Daarna haalden we onze fiets van stal om in Wijgmaal Lotta, zusje van Ella, te bezoeken. We telden alle vingers en teentjes, voelden of ze goed op de arm lag en genoten van een uitgebreid aperitief in de tuin. Omdat de eerste herfstkilte zich na zonsondergang aandiende, verhuisden we naar binnen om bij kaarslicht pizza’s te smullen. Dit alles onder het genot van een lekker glaasje wijn. A pleasant evening, indeed. En die Lotta, da’s een schatje!

Recept voor een geslaagde zondag

Opstaan douchen, fototoestel en fles cava in de rugzak steken en vertrekken naar het stadspark voor een picknick in de zon met vrienden K en T en hun twee stoere zonen. De prijs voor het origineelste gerecht niet gewonnen, maar lekker was die cava wel! Afscheid nemen van de stoere zonen en hun ouders en naar Hapje Tapje vertrekken, waar we afgesproken hadden met L en U en hun dochters. Onderweg nog kameraad Q opgepikt, bevriend koppel K en F tegen het lijf gelopen. Sms-gewijs met Goya en Ella afgesproken om naar de barmannenrace te gaan kijken en vervolgens in de Thomas Stapleton terecht komen omdat dit de enige plek was waar er nog plaats was in de buitenlucht. Gezellig terras, daar trouwens. Te onthouden. Een ander koppel wiens initialen ook K en F zijn tegen het lijf gelopen en te laat beseft dat het F’s verjaardag was vandaag en haar helemaal geen gelukkige verjaardag gewenst hebben (how rude!). Van het ene naar het andere kraampje slenteren en ons gezelschap kwijtspelen en dan weer tegen het lijf lopen. Zelfs die paar druppels (te tellen op twee handen) konden de pret niet drukken. Gewoonweg zalig.

Geproefd:

  • Mosselen in de wok met pijpajuin, kerrie, tomaat, wilde peterselie, room, look en erwtjes van restaurant Kokoon
  • Nasi met kip van restaurant Ming
  • Pasteis de bacalhau (stokviskroketjes) en Rissois de camarao (garnaalkroketjes) van O Fado
  • Coquille St. Jacques in Chardonnay Meerdael boter van restaurant Mykene
  • Scampi’s in look masalasaus met basmati rijst van restaurant Himalaya
  • Soepje van rood fruit met Mojitosorbet van Salons Georges (zo fabuleus lekker dat ik nog om een tweede portie ben gegaan)

Geïmproviseerde feestjes zijn de beste feestjes

Zoals jullie weten, hadden we nog wat drank over van het feestje vorige zaterdag. En omdat er weinig dingen gezelliger zijn dan op een zomeravond samen een glas (of twee) drinken, plaatsten mijn vriend en ik woensdagnamiddag een kleine oproep op Facebook en Twitter om ons te helpen de drankvoorraad te laten slinken.

En zo zaten we enkele uren later met z’n achten rond onze eettafel en mengde ik cocktails alsof mijn leven er vanaf hing. Ik maakte kennis met een collega van mijn vriend, die ook burgie bleek te zijn en toevallig in hetzelfde jaar als de andere burgie aan onze eettafel afgestudeerd was. Kleine wereld, ik val in herhaling. De collega bleek van het jolige, bourgondische type te zijn. Een ideale gast om het gesprek gaande te houden! We bewonderden de rode broek van goofball en niemand begreep waarom ik geen bier lust (ik denk dat het de hopsmaak is).

We gooide de terrasdeuren wagenwijd open en genoten van de bliksemflitsen in de verte. A pleasant evening, indeed.

De eerste mosselen van het seizoen

Vreemd dat het er nog niet eerder van gekomen was, maar gelukkig was daar de vriendelijke schoonfamilie om ons te vergasten op de eerste mosselen van het seizoen. De mosseltjes werden door mij met veel smaak (en door mijn vriend, de niet-mosselliefhebber, met beleefde welwillendheid) naar binnen gewerkt. Want, al zijn de kookkunsten van de vader van mijn vriend op z’n zachtst gezegd soms nogal “experimenteel”, mosselen klaarmaken kan hij als de beste!

‘t Was lekker!

Getouwtrek

Donderdagavond met vrienden gaan eten in restaurant Serenata in Zaventem. De vrienden vormen een nieuw samengesteld gezinnetje. En hoe gelukkig ze samen ook zijn, er is altijd de schaduw van The Ex en de onvermijdelijke wekelijkse verhuis der kinderen. En ja, ik weet dat wij natuurlijk maar één kant van het verhaal te horen krijgen. En er is natuurlijk altijd een partij die zich verongelijkt voelt bij een scheiding, maar is het echt zo moeilijk om als ex-geliefden op een beschaafde manier met elkaar om te gaan? Ik begrijp volkomen dat sommige scheidingen zweet, bloed en tranen met zich meebrengen, maar je hebt elkaar toch ooit graag gezien? En er zijn kinderen uit die gemeenschappelijke liefde voortgekomen. Niet dat je de beste vrienden met je ex moet worden na een scheiding, maar een zekere mate van wederzijdse voorkomendheid, dat moet toch mogelijk zijn? Uiteindelijk zijn het altijd de kinderen die er de dupe van zijn, terwijl ze als pionnen over een schaakbord verschoven worden om toch maar de andere partij zo snel mogelijk schaakmat te zetten.

Waarschijnlijk heb ik makkelijk praten, ik heb nooit een erge breuk meegemaakt en er is geen ex waartegen ik geen vriendelijke goeiendag zou zeggen als ik hem tegen het lijf zou lopen. Met mijn vorige ex kom ik nog prima overeen. Geen enkele relatie heeft krassen op mijn ziel achtergelaten. Soms gebeurt het gewoon dat mensen uit elkaar groeien, dat de liefde verdwijnt of een nieuwe liefde wordt gevonden. Ongetwijfeld pijnlijk, maar is op lange termijn niet iedereen ermee gebaat om een beetje vergevingsgezindheid aan de dag te leggen? Ook voor de verongelijkte partij heeft het geen zin om te blijven steken in wat geweest is, of erger nog, de voorbije relatie te idealiseren tot iets wat nooit was. Uiteindelijk heeft niemand daar wat aan.

Kijk vooruit mensen en vooral, biedt jullie kinderen een omgeving waarin ze de breuk tussen hun ouders kunnen verwerken en kunnen uitgroeien tot volwassenen vol zelfvertrouwen.

What a weekend!

Het weekend begon op vrijdag met een bezoekje aan de Colruyt, we moesten nog een stuk of vijftien opplooibare en niet-opplooibare bakjes en vier bakken leeggoed terugbrengen die al een week lang onze gang versmald hadden en daarnaast het geld voor onze niet-geleverde pizza’s opeisen. Maar boy, de Colruyt is toch echt geen winkel voor mij. Ik mis de bordjes die aanduiden waar welk soort koopwaar te vinden is en vindt de opstapeling in de kale rekken behoorlijk deprimerend. Om maar te zwijgen van de ijzige kou in het koelvak. Ik denk elke keer weer dat ik van onderkoeling ga sterven. Les geleerd: enkel nog Collect&Go gebruiken om winkelwaren uit de Colruyt te bekomen.

Enfin, de belangrijkste ingrediënten voor ons diner van zaterdagavond werden ingeslagen en op zaterdagochtend aangevuld met etenswaren vanop de markt (dat marktje in de Brusselsestraat is geweldig, echt waar) waaronder de heerlijke desserts van de Kers naast de Taart. Een dolle kuisbeurt later, lag ons appartement er proper genoeg bij om volk te kunnen ontvangen.

Om zes uur stipt belden onze gasten aan en begonnen we aan het aperitief met een glaasje champagne. De voorgerechtjes bestonden uit een assortimentje van olijven, wasabinootjes, cashewnoten, gevulde pepers en kant-en-klare hapjes uit de oven. Voor het hoofdgerecht hadden we ons er minder makkelijk vanaf gemaakt: een wokgerecht met varkensvlees, limoen, spinazie en nectarines, geserveerde met witte rijst. Gemakkelijk om te maken en overheerlijk, ik zweer het jullie. Alleen liet ik door mijn onhandigheid één van onze mooie grote glazen borden vallen. Waardoor onze set nu nog maar uit zeven exemplaren bestaat. Zonde, want ik vrees dat ze dit model borden niet meer verkopen in de Casa.

We genoten alleszins van een prachtige zonnige avond met de terrasdeuren wagenwijd open. En de twee koppels die we te gast halen, genoten tegelijkertijd van een avond zonder kinderen. Voor één koppel was het zelfs de eerste keer dat ze de kleine thuis achter lieten en je kon zien dat de mama het er toch wat moeilijk mee had. We praatten om te beginnen wat over de kinderen (tja, dat moest natuurlijk eerst uit hun systeem) en dan over het werk. Ojee, het lijkt wel alsof we echt volwassen geworden zijn! Vooral de dames hadden enkele minder prettige werkgerelateerde stories, wat me deed beseffen dat het overal wel iets is en dat ik het op mijn werk best goed getroffen heb.

Als dessert aten we verrukkelijke chocoladetaart zonder geraffineerde suikers met een glaasje rode bubbels als dessertwijn. Zalig!

Eén koppel bleef slapen, dus werd na het afscheid van het andere koppel the heavy stuff boven gehaald: de wodka en de Vana Tallinn. We hielden het beschaafd en kropen rond half twee in bed. En er werd niet gekotst!

Het tijdelijk kinderloze koppel maakte van de gelegenheid gebruik om lekker lang uit te slapen. Iets wat mij jammer genoeg niet lukte door die vervelende verkoudheid die me al hindert sinds ons weekend in de Ardennen. We ontbeten samen met onze gasten en wuifden hen uit rond een uur of elf, want om kwart voor twaalf hadden we met een bonte bende afgesproken om samen aan de Langste Tafel in de Bondgenotenlaan ons middagmaal te nuttigen. Ons gezelschap bestond uit twee Leuvense koppels (waarvan er één een tijdje in Australië woonde waar ook hun jongste dochter werd geboren), één Australisch koppel dat we leerden kennen toen we in Sydney waren en de meegereisde van oorsprong Schotse grootmoeder van het Australische koppel, aangevuld met vier meisjes tussen twee en vijf en één superbrave jongeheer van drie maanden.

We smulden van een voortreffelijke driegangenmenu in het teken van Griekenland (het thema werd gekozen om wille van de Olympische spelen, niet om wille van de aldaar heersende crisis), terwijl we nu en dan zorgelijk een blik op de dreigende wolkenhemel wierpen. Maar L stelde ons gerust, buienradar had gezegd dat het drie uur droog zou blijven. Buienradar had zich duidelijk vergist, want ons dessert was nog maar half binnen toen een kletterende plensbui alle etende mensen van hun stoelen verdreef. We schuilden onder luifels en moesten op een nogal chaotische manier afscheid nemen van het Australische koppel, hun schattige dochter (tweetalig: chinees-engels, knap!) en de grootmoeder.

We bleven nog met vier volwassenen en twee kindjes over en schuilden voor de regen in de Notre Dame. Toen de hemel wat opgeklaard was, assisteerden we kameraad L in zijn soldenzoektocht naar een mooi nieuw hemd (hoera voor het roze gestreepte hemd!). De resterende bonnetjes voor de desserts werden ingeruild voor negen (!) baklava’s en nog wat Chardonnay Meerdael.  We slenterden langs de Bondgenotenlaan naar ons appartementje, met de schaal met baklava in de buggy. De zon toonde zich van haar beste zijde en de baklava werd met koffie en fruitsap verorberd op ons balkon.

Naar de boerderij met Danone

Op vraag van de vriendelijke mensen van Enchanté-Adhese en om te voorkomen dat stads- en andere kinderen zouden denken dat koeien paars zijn, publiceer ik dit berichtje.

Net als vorig jaar kan je deze zomer een kijkje nemen achter de schermen van een melkboerderij. De melkveehouders van Danone ontvangen gezinnen om kennis te maken met hun boerderij en de melkproductie die ze voor Danone verzorgen. En de kinderen kunnen zich uitleven op de talrijke kinderanimaties! Een leuk, leerrijk én lekker dagje uit.

Op onderstaande momenten kan je de boerderijen bezoeken:

  • zondag 8 juli (familie Gielen in Neerpelt),
  • zondag 29 juli (familie Van der Heyden in Hove)
  • en zondag 26 augustus (Erik en Toon Paesen-Geutjens in Peer).

Inschrijven kan via de Danone-website. Er zijn nog 2270 plaatsen vrij.

Het pizza-mysterie

Ons jaarlijkse weekendje Ardennen startte vorige week vrijdag met een pizza-diner. Lekker makkelijk als mensen op veel verschillende tijdstippen arriveren (we hebben het hier over 19 volwassenen en 8 kinderen) en wie lust er nu geen pizza (behalve die enkeling die gaan kaas lustte, maar zich gelukkig voorzien had met een pakje opwarmsoep)? Mooi meegenomen dat die pizza’s van Dr. Oetker nog lekker zijn ook.

De pizza’s verdwenen sneller dan ze konden opgewarmd worden. De klassieke oven kregen we maar niet aan de praat en dat terwijl menig burgie (inclusief mezelf) en informaticus zich over het bedieningspaneel had gebogen, waardoor we ons noodgedwongen tot de combi-oven moesten beperken. Gelukkig bleek een paar pizza’s later één van onze vriendinnen over the magic touch te beschikken, want zij slaagde er wel in het ding in gang te krijgen. Wat ze anders deed dan ik, het raadsel viel niet te ontcijferen.

Groot was echter de consternatie toen bleek dat de pizzavoorraad sneller slonk dan verwacht. 13 pizza’s sneller dan verwacht om precies te zijn. Er waren nog maar twee pizza’s over en nog veel hongerige magen te vullen. En het volk morde, want het had honger.

Nu moeten jullie weten dat we al een paar jaar onze inkopen voor het weekend doen via Collect&Go van de Colruyt. Super handig als je voor zo’n bende moet inkopen doen. Je stelt op gemak je boodschappenlijst samen, alles wordt voor jou in bakjes geladen en je hoeft de bakjes enkel af te rekenen en vervolgens in de wagen te laden. Ideaal. Twee weekdagavonden had mijn vriend gewerkt aan het optimaliseren van de lijst. Het leek dus hoogst onwaarschijnlijk dat hij een fout gemaakt had. Maar niets is uitgesloten natuurlijk. Dus werden de originele bestellijst en de rekening erbij gehaald. Beide maakten melding van 25 pizza’s en geen 12. Mysterie. Waar waren die overige 13 pizza’s?

Een kameraad merkte op dat naar alle waarschijnlijkheid één van de bakjes van onze bestelling gevuld met pizza’s in het diepvriesvak van de Collect&Go was blijven staan. Moeilijk om die nog te gaan halen, natuurlijk, als je in de Ardennen zit en de inkopen in Leuven gedaan hebt. Maar we belden toch naar de Colruyt om te horen of er daar effectief nog ergens een doos pizza’s stond. Ondertussen was het zowat acht uur, dus veel andere winkels waren er niet meer open in het Ardens dorpje waar we verbleven. De Colruyt bevestigde ons vermoeden: er stond nog een ongeschonden voorraadje pizza’s bij hen en of we die nog wilden komen ophalen. Euh, niet echt. Drie uur heen en weer rijden voor wat pizza’s was er toch wat over. Maar de Colruyt verzekerde ons dat we bij een volgende winkelbeurt zeker het geld van de niet-geleverde pizza’s zouden terugkrijgen.

Sympathiek en al, maar daarmee was het hongerprobleem nog niet uit de wereld. Gelukkig bleek niet al te ver van ons vakantiehuisje een Colruyt te zijn die open was tot half negen. Waarop mijn vriend gezwind in onze splinternieuwe wagen sprong om ons pizzaprobleem uit de wereld te helpen. Een dik half uur later stond hij er terug met vijftien pizza’s recht uit het diepvriesvak.

En de vrede keerde terug in onze Ardense woonst.