Een culinair pre-verjaardagsweekend

Dat dit culinair bijzonder goed gevulde weekend vlak voor mijn verjaardag viel, was toeval. Maar het zorgde er wel voor dat ik het ganse weekend in feeststemming was. De party startte eigenlijk al vrijdagmiddag toen een sympathieke collega mij voorstelde om samen kaiten sushi te gaan eten. Wie mij een beetje kent, weet dat ik de lokroep van sushi moeilijk kan weerstaan. Dus vergezelde ik haar volgaarne naar J’m Sushi onder het mom van sociaal-doenerij. 😉

‘s Avonds konden we genieten van het uitstekende gezelschap van Goofball en co. Helemaal gecharmeerd trouwens door die schattige kabouter met zijn prachtige bruine ogen. Wat een heerlijk ventje! Benieuwd om binnenkort kennis te maken met zijn broertje of zusje…

Dankzij Convento konden we heerlijke quiche op tafel toveren. Voeg daarbij een lekkere fles wijn en goed gezelschap en je hebt het recept voor een geslaagde avond.

Zaterdagavond kregen we onze West-Vlaamse vrienden op bezoek. We riepen alweer de Convento-hulplijn in en genoten samen van een voortreffelijk stoofpotje met everzwijn. Ik onthoud wel dat onze vriendin geen fan is van verloren groenten en macarons. Niet erg, die overschotjes krijgen wij wel weggewerkt. 😉 Na de maaltijd speelden we Boonanza, het bonenspel. Het was al zo lang geleden dat ik dit spel nog eens gespeeld had, dat ik de handleiding er opnieuw moest bijhalen. Het spel bleef spannend tot het einde, maar ik slaagde erin met één thaler verschil toch aan het langste eind te trekken.

Zondagmiddag hadden we afgesproken met een vriendin die ons haar nieuwe vriend wilde voorstellen. Ik ken mijn vriendin en haar ex-man al van in de tijd dat ik (lang, lang geleden) ingangsexamen burgie deed, dus het was even wennen om een nieuwe man aan haar zijde te zien. Maar het mag gezegd: het nieuwe koppel straalde. Fijn dat mijn vriendin opnieuw het geluk gevonden heeft. Ze verdient het! En oja, de Kokoonmenu bleek een schot in de roos. Dit aten wij:

Sint-Jacobsvruchten, boschampignons, yuzusausje

***
Hertenkalf, cognacsausje, groene kool met spek, witloof, veenbessenkroketjes

***
Panna cotta van koffie, mokka-ijs, crumble van koffie / sorbet voor mezelf

Om de vertering te bevorderen (het was nodig, na al die culinaire uitspattingen), maakten we een gezamenlijk wandelingetje door Leuven. Om vervolgens de namiddag af te sluiten met een kopje thee/biertje/gin tonic in het nieuwe café Den Beiaard op het Ladeuzeplein.

Oktoberzondag

Toen het gisteren maar bleef regenen, vreesde ik even dat ik de geplande fotoshoot vandaag zou moeten afzeggen. Het was namelijk de bedoeling om in de buurt van de steeds sneller veranderende Vaartkom op zoek te gaan naar fotogenieke locaties voor een mooi portret. Maar kijk, vandaag werden de hemelsluizen dichtgedraaid en kon de fotoshoot plaatsvinden onder de best mogelijke omstandigheden: een licht bewolkte lucht die als een natuurlijke softbox dienst deed.

De geportretteerde is een vriend van ons die binnenkort een dichtbundel uitbrengt en een portret nodig had om de achterflap van zijn boek op te vrolijken. Ik heb helaas bitter weinig tijd om mij grondig te focussen op mijn fotografie, dus als er zich een gelegenheid voordoet om in alle rust op zoek te gaan naar het juiste beeld, grijp ik deze kans graag aan. En het was een geweldig fijne shoot. Onze vriend bracht zelf ook heel toffe ideeën aan. Leuk om samen met zo’n creatieve denker op zoek te gaan naar het meest geschikte beeld. Afgaande op de resultaten die we op het schermpje van het fototoestel te zien kregen, zit er zeker iets bruikbaars tussen.

Na een kleine omweg langs zijn pas gekochte appartement in opbouw (echt, de transformatie die de omgeving van de Vaartkom momenteel ondergaat is fenomenaal) sloten we de namiddag af met een drankje in het Café Entrepot, één van de hippere cafés van Leuven. Kijk er echt naar uit om mijn foto op de achterkant van een boek te zien staan!

Deze avond hadden we afgesproken om Mexicaans te gaan eten met een bevriend koppel. De afspraak lag al vast voordat we vernamen dat ze uit elkaar zouden gaan. Beiden zagen het echter nog steeds zitten om samen iets te gaan eten. We hadden een tafeltje voor vier gereserveerd in La Cantina del Coronel. Het eten daar was ok, maar de fajitas in El Sombrero vond ik persoonlijk lekkerder. Al was ik dolgelukkig dat er pisco sour op de kaart stond. Verder moet ik toegeven dat ik de hele situatie behoorlijk awkward vond. Oppervlakkig leken onze vrienden nog goed met elkaar op te schieten, maar zo nu en dan werden er toch venijnige prikken uitgedeeld. Enfin ja, de breuk is nog vers en ze zijn natuurlijk nog op zoek naar een goed evenwicht.

We dronken nog een afzakkertje (of twee) in de Metafoor en namen vervolgens op een deftig uur afscheid van elkaar. Morgen wacht er immers een nieuwe werkdag!

West-Vlaamse avonturen

Heel bijzonder weekendje achter de rug.

Zaterdagochtend begaf ik mij zoals dat een brave leerling betaamt naar de Spaanse les. Drieënenhalf uur geconcentreerd opletten (kuch) later, fietste ik terug naar ons appartementje om de rugzak met de cursus om te ruilen voor de rugzak met het fototoestel. Lunchen deden mijn vriend en ik op het feestje van De Kapblok. Reden voor de feestelijkheden was het binnenrijven van de titel beste slager van België. Daar eten wij graag een lekkere bloedworst op! En tegen dat glaasje cava (voor mij) en die Belgin gin tonic (voor mijn vriend) zeiden we ook geen neen.

Na de lunch vertrokken we richting Zedelgem. Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat een mens te zoeken heeft in Zedelgem. Wel, in Zedelgem bevindt zich het befaamde sterrenrestaurant Hertog Jan. Voor mijn vriend en mezelf zou dit de eerste kennismaking met een driesterrenrestaurant worden. En eerlijk, het is volledig te danken aan onze lieve vrienden K en R dat we in Zedelgem belandden. Onze vrienden hadden de reservatie op zich genomen nadat wij hen carte blanche gegeven hadden wat de restaurantkeuze betreft. Al moesten we wel even slikken toen we hoorden dat ze bij Hertog Jan geserveerd hadden. Een iets bescheidener restaurant was ook al goed geweest voor ons.

Omdat niemand van ons het zag zitten om na het diner nog huiswaarts te rijden, reserveerden we twee kamers in B&B ‘t Lof der Kruiden. Dat bleek een ongelooflijke meevaller te zijn. We hadden niet gewon twee kamers ter onzer beschikking, maar gewoonweg een gans huis, met sauna (die we helaas niet konden uittesten wegens tijdsgebrek) een prachtige zitruimte, een keuken en een bureautje. Dit alles met uitzicht op de prachtige kruidentuin. Echt met ons gat in de boter gevallen.

Na een verkwikkende douche en een hartstochtelijke vrijpartij waren we klaar voor een avondje Hertog Jan. Voor de gelegenheid hadden we onze beste kleren uit de kast gehaald. Hoe vaak eet een mens in een driesterrenrestaurant, nietwaar?

We waren de allereerste klanten in het restaurant en kregen bij het binnenkomen meteen de vraag of we nog even in de tuin wilden wandelen. Een beetje de benen strekken alvorens ze voor enkele uren onder tafel te schuiven leek ons een goed idee. We kregen een fris fruitsapje aangeboden en trokken bij valavond de tuin in. Waar ik al onder indruk was van de kruidentuin van B&B ‘t Lof der Kruiden, was deze moestuin gewoonweg buiten categorie. Zo groot! Zo goed onderhouden! We keken er al naar uit om al die verse groenten en kruiden terug te vinden op ons bord.

Na deze korte wandeling werden we naar onze tafel geleid. Alwaar een jonge dame onze servetten met een houten tang op onze schoot legde. Sympathiek, maar een beetje overdreven, vond ik persoonlijk. Een klein overzichtje van de kunstwerkjes die wij op ons bord aantroffen:

Komkommer / Zalm / Bottarga:

Ganzenlever / Framboos / Rozen

Ganzenlever / Cola / Passievrucht

Aardappel / Vanille / Mimolette

Collectie Tomaat 2015

Komkommer / Noordzeebaars / Kruiden

Rode Biet / Langoustine / Framboos

Polderaardappel / Inktvis / Pimenton

Wagyu Stroganoff

Dessert

Snoepkarbuit

Hoewel alles zeker lekker was en, zoals jullie kunnen zien, elke gang een waar kunstwerkje was, bleef ik ergens toch wat op mijn honger zitten. Sommige gerechten waren zo gecompliceerd dat het hoofdingrediënt niet meer volledig tot zijn recht kwam. Zo vond ik de verzameling tomaten één van de beste gangen: enkel van tomaten van eigen kweek, wat ajuin en wat kruiden. Meer moet dat niet zijn. De (heerlijke) wagyu beef daarentegen werd versmacht door de Stroganoff bereiding. En alles was wel lekker, maar bij geen enkele gang had ik een echt waw-gevoel. Soms is less echt wel more. En ja, ik weet dat ik nu als een verschrikkelijke snob klink. Bijgevolg blijft ons bezoek aan In de Wulf onze absolute culinaire topervaring.

Doordat de glazen met aangepaste wijnen bij elk gang niet bijgevuld werden, bleef het ook een zeer deftig en beschaafd etentje. 😉 Dat kwam goed uit, want de dag nadien stond er een zeiltochtje op de Noordzee op het programma!

Zondagochtend stonden we om 8.30u op om te genieten van een overheerlijk ontbijt. Dat eitje met kruiden uit de tuin was gewoonweg fenomenaal. De rest van het ontbijt mocht er ook zijn, met thee uit eigen tuin en fruitsap en verse broodjes en yoghurt en teveel charcuterie om op te krijgen. Honger hadden we niet echt na de culinaire uitspattingen van de dag voordien, maar goesting des te meer.

Na het ontbijt pakten ze onze spullen, een beetje met spijt in het hart dat we dit heerlijk plekje al achter ons moesten laten en we de sauna niet eens hadden kunnen proberen. We werden echter om 11u in Blankenberge verwacht. Onze vriendin had geregeld dat we met z’n vieren mochten meevaren op de zeilboot van haar oom. We hadden erg veel geluk met het weer: prachtig zonnetje en een stevige bries. Ik had me op voorhand een nieuwe sjaal, handschoenen en een muts gekocht, kwestie van zeker geen kou te lijden op de Noordzee. Ik had een t-shirt met lange mouwen aan getrokken, daarover een winterkleedje met dikke kousen, een windstopper en boven dat alles mijn winterjas. Ik was voorzien om de kou te trotseren.

Uit voorzorg had ik twee pilletjes tegen de zeeziekte genomen. Eén of ander middel tegen zwangerschapsmisselijkheid dat de apotheker mijn vriend had aangeraden, omdat Touristil niet meer in de handel te verkrijgen is. Ik herinnerde mij nog levendig hoe misselijk ik me had gevoeld op de walvisbootje, dus ik wilde het zekere voor het onzekere nemen. Dit zou immers mijn eerste zeiltocht met stevige wind worden en van vrienden die ook met een zeilcursus begonnen zijn, had ik al veel onsmakelijke verhalen over zeeziekte gehoord.

Ik moet zeggen dat in het begin het best wel ok ging. Zeker toen ik een tijdje zelf het roer mocht overnemen. Helaas nadat ik het roer aan mijn vriend had overgedragen, begon ik mij misselijk te voelen. Dat kleine roeibootje schokte alle kanten op en ik klampte mij met de moed der wanhoop aan de reling, vechtend tegen het in golven opkomende gevoel van misselijkheid en tegelijkertijd biddend dat ik mijn maaginhoud zou kunnen binnen houden.

Helaas, op een gegeven moment besloot mijn maag dat het welletjes was met al dat gehots en geklots en kwam de helft van het nochtans zo lekkere ontbijt er weer uit. Gelukkig slaagde ik erin mijn maaginhoud braaf over de reling te mikken en de boot zelf schoon te houden. Enfin ja, plezierig was het allemaal niet. Omdat ik echt zo ziek was, werd besloten rechtsomkeer te maken en terug naar de haven te zeilen. Helaas kwamen we daar niet aan voordat ik de rest van het ontbijt aan de vissen offerde. Ik voelde me echt lullig. Vooral omdat het zo’n ideaal zeilweer was en mijn vriend duidelijk zat te genieten van het tochtje. Die plannen voor een zeilvakantie zullen we alleszins nog eens moeten herbekijken. Ofwel moet ik op zoek naar een ander middel tegen de zeeziekte. ‘t Was te denken dat die pilletjes voor zwangere vrouwen niet sterk genoeg zouden zijn.

Tussen al het ziek zijn door, slaagde ik erin nog enkele foto’s te maken:

Ik ben alleszins nog nooit zo blij geweest een haven binnen te varen. Al vond ik het heel jammer voor mijn vrienden en zeker voor de oom die al die moeite voor ons had gedaan. De rest van de namiddag brachten we dan maar al apertievend door op de boot in de haven. Enfin ja, ik keek toe terwijl de rest aperitiefde en ik mijn maag bemoedigende woorden ter herstel toefluisterde. Rond zes uur achtte ik mij weer in staat om in een rollend voertuig plaats te nemen en de terugweg naar Leuven aan te vatten.

We stopten nog ergens onderweg voor een theetje omdat ik dringend naar het toilet moest en na wat files getrotseerd te hebben, kwamen we terug in Leuven aan. Tegen het avonduur was mijn maag voldoende van de schok bekomen om zonder morren wat Indisch comfortfood naar binnen te werken. Dat had ik wel verdiend, na zo’n dag.

Le Coq en Pâte

De bongobon culinair genieten die ik vorig jaar van mijn collega’s gekregen had, dreigde te vervallen. Hoog tijd dus om een vrij moment in onze agenda’s te zoeken om van dit smakelijke geschenk te genieten. Een beetje op goed geluk kwamen we bij Le Coq en Pâte in Sint-Lambrechts-Woluwe terecht. Oorspronkelijk waren we van plan om rechtstreeks vanaf het werk met de metro naar het restaurant te gaan, maar de treinstaking van vrijdag 9 oktober besliste daar anders over. Om zeker te zijn dat we niet ergens in Brussel zouden stranden, spoorden we eerst terug naar Leuven om vervolgens van daaruit met de auto naar Sint-Lambrechts-Woluwe te rijden.

De ontvangst in het restaurant was een beetje vreemd. Er was duidelijk nog geen zaalpersoneel om ons op te vangen. De twee leden van het keukenpersoneel die nog aan de toog zaten te eten, zeiden dat we maar een tafeltje moesten uitkiezen. Na deze ietwat valse start verliep de rest van de avond vlekkeloos. We waren aangenaam verrast door de kwaliteit en de originaliteit van het eten. En helemaal niet duur!

Jammer dat Sint-Lambrechts-Woluwe niet een plek is waar wij spontaan naartoe zullen trekken voor een avondmaal. Maar het mag gezegd, dankzij Bongo een fijne culinaire ontdekking gedaan!

A 007 wedding

Wie had durven dromen dat deze derde oktober 2015 zo’n fantastisch herfstweer in petto zou hebben? Het heerlijk warme herfstzonnetje zette haar beste beentje voor tijdens de trouwcerenomie die zich volledig buiten afspeelde. Ik denk dat onze bruid en bruidegom op voorhand hun ziel verkocht zouden hebben voor dit uitzonderlijke scenario.

De ceremonie was mooi en erg persoonlijk. Geen oubollige priesters of vrijzinnige begeleiders kwamen eraan te pas, neen, gewoon toespraken van vrienden en familieleden, doorspekt met een vleugje humor en grappige presentaties. De vader van de bruidegom slaagde met zijn ontroerende toespraak erin menig aanwezige een traantje te laten wegpinken. De kers op de taart was natuurlijk de symbolische verbinding in de echt door de broer van de bruid, die toevallig ook schepen van burgerlijke stand is. Zeer mooi.

Het ganse feest stond in het thema van James Bond. Mijn bijdrage aan het thema beperkte zich tot een behoorlijk diep decolleté, maar er waren mensen met speelgoedgeweertjes en zelfs iemand die verkleed kwam als Q. Erg origineel allemaal. De bruid had voor de gelegenheid een retrojurkje aangetrokken, niet helemaal mijn smaak, maar ze zag er dolgelukkig uit en dat is nog altijd het belangrijkste.

Het feest zelf zat bijzonder origineel in mekaar. Geen klassiek avondfeest, maar een walking dinner met allerlei hapjes, aangevuld met een oesterbar (hoera!) en sushibar (nogmaals hoera!). De sushi viel wat tegen: duidelijk sushi die op voorhand ingevroren was om daarna ontdooid te worden, maar de oesters waren fenomenaal. Heb mij er bijna een indigestie aan gegeten. Het probleem met oesters is wel dat dit niet erg vult. Geen erg, ik was van plan mij uitgebreid te goed te doen aan het dessertbuffet. Helaas was ik wat te laat bij de les, want veel meer dan een klein potje chocomousse heb ik niet kunnen buitmaken. Ook de middernachtelijke minestronesoep vulde niet voldoende mij een volledig voldaan gevoel te geven. Aan de andere kant is het wel fijn om eens niet met een overladen maag thuis te komen van zo’n feest.

Het koppel had echt alle registers open getrokken om iets speciaals van dit feest te maken. Een goochelact was de opmaat voor een avondje casinospelen. Ik waagde mij aan een paar spelletjes poker, maar na een paar rondjes was mijn voorraadje jetons zodanig geslonken dat ik mij genoodzaakt zag de handdoek in de ring te gooien. Blijkt dat altijd bluffen niet zo’n goeie strategie is voor een pokerspel. Gelukkig speelde de dj uitstekende muziek op de dansvloer en kon ik mij daar volledig uitleven.

Zo rond een uur of vier vonden we het welletjes en keerden we terug naar huis. Moe gedanst en terugkijkend op één van de meest originele feesten tot nu toe in onze vriendenkring.

Mijn petekindje is grote broer!

Zes weken te vroeg, maar toch al 2,8 kilogram zwaar en 49 centimeter lang. Als de baby tot het einde in de baarmoeder was blijven zitten, was hij wellicht ter wereld gekomen met een geboortegewicht van 5 kilo. Een flinke brok dus, die het na zijn iets te vroege start heel erg goed doet. Mijn petekindje is een trotse grote broer, die er nog wat aan moet wennen dat alle ogen nu niet enkel op hem gericht zijn.

Vorige zondag stond er een bezoekje aan deze flinke kerel op het programma. Om het de ouders niet te moeilijk te maken (het is al druk genoeg met een peuter en een baby in huis), bestelden we voor het avondeten twee quiches bij Convento Food, eentje met zalm en broccoli en eentje met lamsvlees, butternutpompoen en fetakaas. Deze foto van het quicheoverschot geeft meteen een antwoord op de vraag of het lekker was:

Als dessert aten we crumble met frambozencoulis en mascarpone. Een recept van Jeroen Meus. Heel lekker!

En de baby? Die toonde zich een gewillig fotomodel met een gezonde eetlust!

#belgianbeerbattle date!

Dankzij de lieve mensen van Toerisme Vlaanderen mocht ik vrijdagavond op dinner date met Kasper uit Denemarken. Daarvoor moest ik helaas wel vroegtijdig het afscheidsfeestje van een heel lieve en dierbare collega verlaten. De nieuwe job van mijn ondertussen ex-collega is gehuld in een waas van mysterie, dus wij vermoeden nu allemaal dat hij voor de staatsveiligheid gaat werken. Spijtig, maar een mens kan niet op twee plaatsen tegelijkertijd zijn en ik wilde de opportuniteit om een buitenlandse blogger te ontmoeten niet laten schieten.

Ik nam de allerlaatste trein die ik kon nemen om op tijd in Leuven te zijn en ging rechtstreeks van het station naar de Klimop. Ik had op voorhand een fotootje van Kasper doorgestuurd gekregen en dankzij de hipster baard herkende ik mijn dinner date meteen. Onze ontmoeting kaderde in de #belgianbeerbattle. Het concept van de #belgianbeerbattle is simpel: nodig een aantal buitenlandse bloggers uit om kennis te maken met de Belgische bieren. In zes dagen verkenden ze Poperingen, Gent, Oudenaarde, Antwerpen, Brussel, Mechelen en Leuven. Een vermoeiend programma dat hen de kans bood om te proeven van een ruime selectie Belgische bieren.

Het bezoek aan Leuven was gepland op de vijfde dag. Kasper was dus al redelijk vermoeid toen we de voeten onder tafel schoven in de Klimop. Het is altijd een beetje afwachten of het klikt met een persoon die je nog nooit ontmoet heb, maar Kasper bleek een aangename babbelaar te zijn met een interessant persoonlijk verhaal (zijn echtgenote is een Amerikaanse met Deense roots die na hun huwelijk naar Denemarken emigreerde). Een échte bierkenner ook. Jammer dat ik zelf ondanks herhaalde pogingen nog altijd geen bierdrinker ben. Gelukkig heb ik dankzij de bierliefde van mijn vriend al veel brouwerijen bezocht en ben ik geïnteresseerd in onze Belgische biercultuur. Iets waar wij als klein landje terecht trots op mogen zijn.

Kasper vertelde over de bezoeken die hij de vorige dagen had afgelegd, terwijl we genoten van een op bier geïnspireerd menu. Gelukkig vind ik bier wel lekker als het in een gerecht verwerkt is. Zo waren de mosseltjes in wit bier overheerlijk, de varkenswangen in Chimay boterzacht en de sabayon met Tripel Karmeliet een fantastische afsluiter van de maaltijd. Kasper had nog nooit in zijn leven sabayon gegeten en was erg enthousiast over dit heerlijke dessert. Het aanbod om bij elke gang een aangepast glas bier geserveerd te krijgen, sloeg ik vriendelijk af. Ik had al genoeg cava gedronken op de afscheidsreceptie van mijn collega en water smaakt lekker bij alles!

Die arme Kasper had al zoveel te eten gekregen de voorbije dagen dat hij van elke gang amper een derde op kon krijgen. Heel leuk zo’n bloggertripje, maar ik had de indruk dat de organisatie in hun enthousiasme om de bloggers zoveel mogelijk van Vlaanderen en Brussel te laten zien het programma een beetje té volgepropt hadden. Wat niet wil zeggen dat ik zelf niet graag uitgenodigd zou willen worden voor zo’n tripje!

Na een zeer aangenaam diner namen wij dan ook afscheid van mekaar zodat Kasper wat kon relaxen in zijn hotel om voldoende energie te hebben om de laatste dag van de battle door te komen.

Culinair weekend

Weer goed in de watten gelegd, dit weekend. Zaterdagavond werden we verwacht in Gent bij Peter en Lynn (hoogzwanger, maar stralend zoals altijd). Omdat hoogzwangere vrouwen zich niet te erg mogen afmatten, hadden Peter en Lynn gezorgd voor een nostalgische verrassing: spaghetti met saus van de Kastart. Echt een flashback van jewelste.

Na het eten kreeg iemand het onzalige idee om een spelletje Risk te beginnen. Nu ben ik een geweldige Risk-fan, maar krijg ik zelden de kans om een spelletje te spreken. Zoiets moet je mij dus geen twee keer voorstellen. Hoewel ik geen fan ben van het nieuwe speelbord met die nieuwe legers die er echt als infanterie, cavalerie en artillerie uitzien (geef mij maar die oude gestileerde pionnen) én ik het niet kan verkroppen dat mijn favoriete spelkleur zwart vervangen is door een soort halfslachtig grijs, was het spel nog altijd even verslavend als vroeger.

Middernacht passeerde al gauw en ik zat comfortabel in Australië te wachten alvorens mijn slag te slaan. Eén uur passeerde eveneens en toen twee uur in zicht kwam, leek het ons raadzaam om het spel te staken en toch maar richting Leuven te trekken. Heel jammer, want ik voelde dat de overwinning binnen handbereik was, maar iedereen weet dat ‘binnen handbereik’ bij Risk gerust nog een uur of twee kan duren.

Bij het afscheid nemen, kwamen we nog een onverwachte gast tegen: een egel die zich van onze aanwezigheid niet al te veel aantrok. Zeer plezante avond/nacht!

Zondagmiddag werden we voor de lunch om 11 uur verwacht bij vrienden. Nog een beetje slaapdronken kropen we uit bed, kleedden we ons aan en reden we richting Kumtich. Dat zal ons leren om de avond voordien te blijven plakken.

We werden onthaald met allerlei heerlijke hapjes en genoten van een overheerlijk gourmet. Was voor mij trouwens de eerste keer dat ik een omelet bakte in die kleine pannetjes onder de steen. Leuk idee om te onthouden. Voor zover er nog een gaatje te vinden was, werd die professioneel opgevuld met huisgemaakte sabayon. Mijn favoriete dessert!

De prachtige zonsondergang ‘s avonds sloot het weekend in stijl af.

Enjoying home cooked food

Gisteren waren we te gast bij een Leuvense collega en haar man die ons uitgenodigd hadden om hun nieuwe huis te bewonderen. Ik ben altijd onder de indruk wanneer jonge mensen erin slagen om met z’n tweetjes een groot huis in Leuven te kopen. ‘t Is niet dat de prijzen van het vastgoed in Leuven zo laag zijn.

Na de rondleiding door ontelbaar veel kamers wachtte beneden een heerlijke cosmopolitan op ons, gevolgd door een koud komkommersoepje met tonijn, papillot van zalm en ijs met rode vruchtencoulis. Uiteraard hoorde bij deze heerlijkheden een flesje witte wijn. Als afsluiter haalde de heer des huizes zijn whiskeyvoorraad boven.

We waren dan ook in opperbeste stemming toen we langs het onlangs vernieuwde brugbergpad terug naar huis fietsten. Al kan ik niet ontkennen dat vandaag het opstaan bijzonder veel zeer deed en dat laatste glas drambuie er wellicht te veel aan was.

Margarita’s met de dames

De datum van 7 september lag al vast voordat mijn eurocent viel dat het diezelfde dag ook Jaarmarkt was in Leuven. Een reden te meer om samen met de vrouwelijke collega’s een vroegere trein naar Leuven te nemen. Het culinaire succes van Dumon evenaren, zou quasi onmogelijk zijn, wisten we, maar een streepje schlagermuziek van Lindsay op het Martelarenplein zorgde ervoor dat we meteen in de juiste stemming waren. Alhoewel we het niet aandurfden ons nuchter tussen de dansende menigte aan de Marengo te wagen.

Het was een hele opgave om een restaurant te vinden dat 1. open was op maandag 2. open was tijdens de jaarmarkt en 3. iedereens voorkeur kon wegdragen. Na een hoop heen en weer ge-mail, was de keuze uiteindelijk op El Sombrero gevallen. Een lekkere Mexicaanse schotel gaat er bij mij altijd wel in. En een karafje margarita hoort daar ook bij, natuurlijk (de zwangere dame in ons gezelschap hield het uiteraard bij alcoholvrije drankjes). De Fajitas El Sombrero smaakten mij enorm en de avond vloog voorbij.

En dan besef ik eens te meer hoezeer ik het getroffen heb met mijn collega’s op het werk.

Yet Another Blog

Life on my side

culinair