Via Social Deal een nieuw Leuvens restaurantje ontdekt: Officina 500. Nuja, écht nieuw bleek het restaurantje bij nader inzien toch niet te zijn, want we liepen daar de chefkok van ons favoriete (nu helaas door andere eigenaars overgenomen) Italiaans restaurant Castello Lucano tegen het lijf.
De hernieuwde kennismaking smaakte alvast naar meer. Hopelijk gaat het Gianfranco voor de wind in zijn nieuwe restaurant!
Wat is je favoriete drankje?
Moeilijke vraag, want ik ben iemand die nogal van afwisseling houdt. Maar als het erop aankomt, denk ik dat je mij met een goed glas bubbels (champagne, cava of prosecco) altijd wel blij kan maken. Als het over cocktails gaat, staat bij mij nog steeds de caipirinha op nummer één. Ik herinner me zelfs nog de eerste keer dat ik kennis maakte met dit goddelijke drankje: op een opendeurdag bij imec in Leuven, waar de caipirinha’s klaargemaakt werden door enkele rasechte Brazilianen. Ik wist niet wat ik proefde!
Mijn eerste goede nacht in Seoul! Opmerkelijk hoeveel beter een mens zich voelt na een goede nachtrust. Omdat het ondertussen vertrouwde blauwe busje ons vandaag pas om 10u komt ophalen, heb ik voor het eerst tijd voor een ochtendlijk zwempartijtje. Het zwembad van het Lotte hotel is fabuleus: groot en zeer proper, met elektronische lockers die geactiveerd kunnen worden met een tag die je aan een armbandje rond je pols kan bevestigen. Het zwembad is lekker rustig: ideaal om wat baantjes te trekken. Al bega ik meteen mijn eerste faux pas van de trip: blijkbaar is een badmuts verplicht. Een oudere heer die zwemt in het gedeelte voorbehouden voor abonnementshouders maakt mij met gebaren vriendelijk attent op mijn misstap. Gelukkig is dit hotel werkelijk op alles voorzien en zijn er badmutsen die onwetende zwemmers kunnen lenen. De spa (mannen en vrouwen strikt gescheiden) is eveneens fenomenaal. Ik heb te weinig tijd om gebruik te maken van de sauna en de warme baden, maar werp wel een snelle blik op de beschikbare faciliteiten. ‘t Moet gezegd dat ik nogal opval tussen al die blote Koreaanse dames. 😉 Ik neem mij alleszins voor de sauna op een later moment meer uitgebreid te inspecteren.
Doordat ik wat te lang ben blijven plakken in het zwembad, heb ik niet zoveel tijd voor het ontbijt. Ik schuif bij aan tafel bij de Engelsman met Italiaans bloed langs moeders zijde en praat met hem over het nieuws van de dag: de aankomst van THAAD, het controversiële raketafweersysteem dat de Amerikanen in Zuid-Korea installeerden om hen te beschermen tegen de raketten van de zotte Noord-Koreaanse dictator. Helaas is grote buur China niet echt opgezet met deze demarche van de Zuid-Koreanen, zo dicht bij hun eigen grens. Politiek zeer gevoelig allemaal en een complex kluwen dat zich niet zomaar laat ontrafelen.
In het busje onderweg naar Pangyo Techno Valley (nickname: Korean Silicon Valley), een bedrijvenpark met vooral bedrijven die zich focussen op nieuwe technologie, lees en beantwoord ik wat werkmails. Niet evident, want door het grote tijdsverschil heb ik het gevoel dat ik altijd een beetje achterop hink, en dat ondanks het feit dat Korea acht uur voorloopt op België.
Onze eerste halte is NCSOFT, een bedrijf dat massively multiplayer online games ontwikkelt en distribueert. Hét bekendste product van NCSOFT is ongetwijfeld Lineage (리니지), waarvan ondertussen al verschillende versies uitgebracht werden. We krijgen een rondleiding doorheen de highlights van het bedrijf: van de bibliotheek, over de cafetaria en de gym tot het medisch centrum (waar we wel niet binnen gingen). Allemaal in hetzelfde gebouw en allemaal even modern. De gym heeft zelfs een eigen basketbalveld. Je hebt hier als werknemer echt alles wat je hartje begeert, er is zelfs een crèche voor de kinderen van werknemers, die bijzonder hoog aangeschreven staat. De crèche voorziet één begeleider per zes kinderen, geen wonder dat er een loterijsysteem is opgezet om je kind hier binnen te krijgen… Het lijkt wel alsof ik in een bedrijf in de toekomst gedropt ben, ofwel terecht gekomen ben op één van de pagina’s van The Circle. Wat een verschil met de saaie kantoren waarin ik dagdagelijks aan het werk moet.
Na de rondleiding (die eigenlijk helemaal niet zo relevant, maar wel interessant was) krijgen we een presentatie over het bedrijf. Ik zie bij de collega’s rondom mij heel veel onbegrip wanneer NCSOFT haar producten voorstelt. Deze mensen hebben duidelijk geen kaas gegeten van gaming en zitten nog met een vastgeroest beeld van de gamer als pukkelige eenzaat, die chipsvretend de nacht doorbrengt met het spelen van shoot ‘m up games. Ik probeer zelf wat extra duiding bij enkele begrippen te geven maar zie aan de lichaamstaal rond mij dat het niet echt landt. Oh well, wie kan er boos zijn op een bedrijf dat als missie heeft ‘to make people in this world happier’? Als afscheidscadeautje krijgen we een (analoge!) wekker cadeau in de kleuren van het baseballteam dat het bedrijf sponsort.
En daarmee is het alweer tijd voor de lunch. Restaurant Four Seasons (사계절 한정식) serveert ons een fijn staaltje van de Koreaanse keuken, gemengd met enkele buitenlandse invloeden. Ik moet zeggen dat deze gerechten meer mijn smaak zijn dat de Boeddhistische tempelkeuken van gisteren. Maar wat een overdaad! Ik raak al snel de tel kwijt van het aantal gerechten dat aan onze tafel passeren. En net op het moment dat ik denk er écht niets meer bij te krijgen, zegt onze gids doodleuk: en nu komt dan eindelijk de rijst! De rijst wordt geserveerd in een hete stenen pot mét soep en een hele hope bijgerechtjes. Het aan de bodem gekoekte restje rijst moeten we in de pot laten, waarna de ober er kokend water op giet. Na wat weken, krijg je zo rijstporridge. Voor wie nog zin had in dessert! Ik onthoud van deze pleiade aan gerechten vooral mijn kennismaking met de abalone, een soort kruising van een mossel met een oester. Echt heerlijk!
Volgende halte is animatiestudio Iconix, vooral gekend van het immens populaire figuurtje Pororo, the penguin. De rondleiding hier kan mij meer bekoren, omdat we, in tegenstelling tot bij NCSOFT, echt een blik op de werkvloer mogen werpen. We zien de animatoren aan het werk: de ene ontwerpt een karaktertje, de andere animeert het, nog een andere voorziet het figuurtje van schaduwen. Iedere werknemer neemt een klein onderdeel van het productieproces op zich. Erg vergelijkbaar met bandwerk. Na (alweer) een presentatie krijgen we de tijd om wat foto’s te nemen bij de levensgrote beelden van de populairste figuurtjes. Als afscheidcadeautje krijgen we een tube Pororo tandpasta. NCSOFT is niet alleen goed in het ontwikkelen van animatieseries, bij elke serie hoort ook een hele marketing machine die de populaire figuurtjes op alle mogelijke merchandising afbeeldt. De Koreaanse Studio 100, zeg maar.
Bij de terugrit naar het hotel dwarrelen er zowaar enkele sneeuwvlokken uit de lucht. Wie had dat verwacht in maart! Rond 17u zijn we terug in het hotel. Honger heb ik absoluut niet, maar ik spreek met drie collega’s (de Fransman, de Engelsman en de Duitser) af om rond 20u naar Myeongdong te trekken voor een licht avondmaal. Dat maakt dat ik nog zeeën van tijd heb om uitgebreid gebruik te maken van de saunafaciliteiten. Ik begin met een paar baantjes in het zwembad, maar trek daarna naar de spa. Ik ben de enige blanke, en dan nog een exemplaar met blauwe ogen en blond haar. Gelukkig zijn de naakte Koreaanse dames erg discreet (of gewoon aan buitenlanders) en is er niemand die mij aanstaart. De sauna op 85 graden is absoluut geweldig en de baden met afwisselende temperaturen zorgden dat ik me heerlijk ontspannen voel.
Opnieuw aangekleed is er zelfs nog een beetje tijd over om te gaan aperitieven in de lounge bar en zo nog een twintigtal minuutjes cocktail hour te kunnen meepikken. Ik voel me een echte geluksvogel.
Vervolgens trek ik in het gezelschap van mijn drie cavaliers naar Myeongdong, een levendige winkelwijk in flashy neonkleuren waar het wemelt van de eetstalletjes. Ik geef mijn ogen de kost en zou liefst zoveel mogelijk street food uitproberen. Helaas ziet mijn gezelschap dat niet zitten. Geen erg, want we belanden in een Japanse restaurant waar ik voortreffelijke kimchi udon noedels eet, voor de ongelooflijk goedkope prijs van 10.000 won (iets meer dan 8 euro).
Na het diner valt ons gezelschap uiteen. Iedereen wil voor zichzelf en de familie nog wat souvenirs shoppen. Ik koop wat leuke stickertjes voor de nichtjes van mijn vriend in een winkel volgestouwd met prullaria, maar kijk vooral mijn ogen uit bij de vele eetstalletjes. Doodjammer dat ik na de overvloedige lunch en de kimchi udon soep geen plek heb om nog veel te proberen. Enkel een verse aardbei in een jasje van mochi kan er nog bij. Spijtig, want het ziet er allemaal heerlijk uit.
Na een goed gevulde dag keer ik terug naar het hotel, alwaar een heerlijk bed lonkt.
Ik moet het Social Deal wel nageven, dankzij hun aanbod heb ik al menig nieuw Leuvens restaurant ontdekt. Misschien niet altijd van even hoge kwaliteit, maar voor een gunstig prijsje ziet een mens al eens wat foutjes door de vingers. De combinatie van sushi en all you can eat is de laatste tijd heel de rage, zo lijkt het wel. Na Sushi All Day ontdekten we Yukinii, een fonkelnieuw restaurant in de Brusselsestraat. Bijzonder hippe inrichting en dankzij de tablet die we bij het plaatsnemen aan ons tafeltje aangereikt kregen, een fluitje van een cent om te bestellen. En de bediening heeft zich zelfs geen enkele keer vergist bij het brengen van onze gerechten! Mijn vriend en ik waren onder de indruk.
In het geheel is dit een toffere, mooiere en beter georganiseerde plek om te eten dan Sushi All Day op het Alfons Smetsplein, wat me eerlijk gezegd doet vrezen voor het voortbestaan van dit laatste restaurant. Als ik moet kiezen tussen beide, hoef ik niet lang te twijfelen: Yukinii all the way. Alleen al om het gebruiksgemak van het bestellen met de tablet (dat papieren lijste van Sushi All Day zag er na de derde ronde al behoorlijk smoezelig uit). De sushi zelf was ok, alleen waren de nigiri’s en de rolls wat aan de grote kant. Begrijpelijk, want hoe meer rijst je in een sushi stopt, hoe sneller de mensen verzadigd zijn en hoe beter je all you can eat concept rendeert. De gegrilde mosselen vond ik zeer, zeer lekker, en ook de gebakken champignons waren goed.
Enfin, mijn vriend en ik hebben zonder twijfel een gezellige en smakelijke avond beleefd voor een scherpe prijs. Met als kers op de taart: mochi ijs! Als dat geen reden is om nog eens terug te keren! 😉
Zondagavond hadden we een afspraak met een oud-studiegenoot en goede kameraad. Hij is niet veel in het land wegens zijn LAT-relatie met een Australische van Chinese origine, dus moesten we van de gelegenheid profiteren om wat bij te praten. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we bij hem langs zouden gaan, maar denk dat hij wegens een lichte kater niet veel zin had om te koken. 😉 Dus gingen we voor de gemakkelijkste optie: sushi in één van onze favoriete Leuvense sushirestaurants, Wabi Sabi in de Muntstraat. En óf het smaakte! Ik denk dat ik gemakkelijk voor de rest van mijn leven enkel op sushi kan overleven!
Na deze bijzonder overvloedige maaltijd, dronken we nog iets in Wijnbar Savoye. Ik nipte wat mee van de glazen wijn die mijn vriend bestelde, maar hield het voor de rest braaf bij een theetje. De dag voordien al genoegd gedronken. 😉
Gisteren hadden we (was precies lang geleden) nog eens volk over de vloer. Een afvaardiging uit Gent en eentje uit Zottegem. Een gezellige drukte, in ons kleine appartementje, met zes volwassenen en drie kinderen. De eerste verlegenheid van de kinderen was snel voorbij en het duurde niet lang voordat ze alle hoeken van ons appartement onveilig maakten. Tussen de kinderdrukte door, vertelden mijn vriend en ik over onze toekomstplannen. Ik moet zeggen dat we de voorbije weken al veel mensen hun mond hebben zien open vallen. Blijkbaar komen mijn vriend en ikzelf niet over als avontuurlijke types. 😉
Het eten dat we onze gasten serveerden, was een voltreffer van formaat. En ik mag daarmee opscheppen, want ik kookte (uiteraard) niet zelf, maar bestelde dé Vlaamse klassieker aller tijden, koninginnenhapje, bij onze favoriete traiteur Convento Food. Zonder overdrijven het beste koninginnenhapje dat ik in gans mijn leven heb gegeten: heerlijk romige saus, grote stukken malse kip, heerlijke balletjes en goed veel paddenstoelen. Vergezeld van overheerlijke appelmoes met lekker veel kaneel (wat bij de dochter van Joke en Vincent minder in de smaak viel) werd gesmikkeld ende gesmuld.
We moesten een beetje geduld opbrengen, maar toen de twee oudste dames eindelijk tot rust gekomen waren in het stapelbed in onze logeerkamer, konden de volwassenen opgelucht adem halen en nog een extra glaasje wijn/bier/gin tonic drinken en de gesprekken voort zetten zonder voortdurend onderbroken te worden. ‘t Is waar dat kinderen het schattigste zijn als ze slapen. 😉
Het verbaast me trouwens telkens weer wat een smospartijtje jonge kinderen kunnen veroorzaken. Er zat niets anders op dan een deeltje van onze zondag al kuisend door te brengen. Maar dat hebben we er graag voor over!
Een variante op onderstaande vraag:
Eet iets dat je nooit eerder at en schrijf op je blog wat je er van vond (sushi, quinoa, walvis,…)
Trouwe lezers van dit blog weten ongetwijfeld dat ik op culinair vlak het avontuur niet uit de weg gaat. Ik denk dat er weinig culinaire uitdagingen zijn die ik niet zou durven aangaan. Zo at ik al meermaals insecten (best wel lekker, dus ik snap de weerstand van de meeste mensen hiertegen niet echt). Waagde ik mij aan rijstpap met durian (een vrucht die zo hart stinkt dat het op verschillende plaatsen verboden is met deze vrucht rond te lopen). Proefde ik van de fameuze Japanse nattō (gefermenteerde sojabonen). En ben ik vast van plan ooit in mijn leven Surströmming te eten.
Het meest bijzondere voedsel dat ik tot nu toe at, moet echter toch wel hákarl (gefermenteerde Groenlandse haai) zijn. Verse Groenlandse haai is voor de mens giftig omdat het blubberachtige vlees zeer hoge concentraties van afvalstoffen bevat. Om eetbaar te zijn moet het vlees eerst op een speciale manier behandeld worden, en wel door het onder de grond te laten besterven. Daardoor worden de opgeslagen afvalstoffen afgebroken, en voor een groot gedeelte in ammonia omgezet. Vandaar ook de doordringende ammoniageur die deze delicatesse verspreid. Hákarl wordt traditioneel klaargemaakt door een Groenlandse haai te onthoofden en van de ingewanden te ontdoen. In de grond, dat uit redelijk grof materiaal zoals kiezels en zand moet bestaan, wordt een niet te diep gat gegraven. Het schoongemaakte lichaam wordt op een klein heuveltje in het gat gelegd, en vervolgens wordt de haai weer met het grind en zand bedekt. Vervolgens worden er een aantal zware stenen op gelegd, en de druk zorgt ervoor dat lichaamssappen uit de haai worden geperst. De haai moet zo enige tijd onder de grond liggen, en afhankelijk van de buitentemperatuur wordt de haai na 6 weken tot 3 maanden weer opgegraven. Na deze periode van rijping wordt het vlees in brokken gesneden en vervolgens in droogschuren gedurende enkele maanden in de wind te drogen gehangen. Tijdens deze droogperiode ontstaat er een bruine korst die voor het definitief opsnijden van het spek eerst moet worden verwijderd. De haai is nu geschikt om gegeten te worden. (met dank aan wikipedia voor deze schitterende uitleg)
Wat is het meest bijzondere voedsel dat jullie ooit aten?
Een beetje onverwacht spoorde ik deze avond na mijn werk naar Vilvoorde. Een paar dagen eerder had ik van mijn vriendin het nieuws gekregen dat haar vriend er een dubbel leven op nahield. Jawel, je zou denken dat zoiets voer is voor slechte stationsromans en soap series, maar de werkelijkheid overtreft vaak elke verbeelding. Ik was er even niet goed van. Hoe iemand in staat is om zijn partner maanden lang om de tuin te leiden en een steeds ingenieuzer web van leugens te spinnen, het is me een raadsel. Ik begrijp best dat je binnen een relatie op iemand anders verliefd kan worden en dat de verleiding om een slippertje te maken soms erg dichtbij is. Ik geloof oprecht dat een relatie zulke zaken kan overleven als je open en eerlijk communiceert met elkaar. Maar ik kan me eerlijk waar niet voor de geest halen wat het doet met je vertrouwen en je zelfbeeld als de persoon waar je het meeste om geeft in de hele wereld, je zo hard heeft voorgelogen.
En zo zat ik vanavond in de Tommenmolen te luisteren naar een verhaal dat bij wijlen meer op fictie dan op realiteit leek. Het leek me het beste om mijn vriendin gewoon de ruimte te geven om haar verhaal te vertellen en haar (ex-)partner niet meteen te veroordelen. Het leek me dat ze daar even geen behoefte aan had. En alhoewel ik heel erg met haar meeleefde, had ik tegelijkertijd het gevoel dat ze hier sterker zou uitkomen. Dat deze onsmakelijke geschiedenis een trigger was geweest om een innerlijke kracht aan te spreken waarvan ze zich voordien niet bewust was. En welke beslissing ze ook zal nemen over de toekomst van haar relatie, ik zal voor de volle honderd procent achter haar staan.
(Oja, best wel een gezellige plek, die Tommenmolen.)
![IMG_3324[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/03/IMG_33241-e1490995725863.jpg)
![IMG_3326[1]](http://yab.be/wp-content/uploads/2017/03/IMG_33261-e1490995732188.jpg)
Gisteren waren mijn vriend en ik te gast bij zijn ouders voor het jaarlijkse paasfeest. Om vóór de start van het feest nog even langs de opa van mijn vriend te kunnen gaan, heb ik me na de Koreaanse les de longen uit het lijf gelopen om de trein naar Leuven te halen. Ik had geluk, want doordat de trein van 12.16 twee minuten vertraging had, was ik zelfs sneller in Leuven dan verwacht. Ik at snel snel het slaatje op dat ik tijdens de pauze in Brussel was gaan kopen en hup, de auto in voor een rit van ongeveer een uur.
Uiteraard was de opa van mijn vriend blij met dit onverwacht bezoekje. De opa van mijn vriend is nog heerlijk helder van geest, alleen spijtig dat zijn oren en ogen het steeds meer laten afweten. Door zijn slechte ogen kan hij geen boeken meer lezen, een ramp voor zo’n intelligent en belezen man, in het bezit van een mooie collectie boeken. En gesprekken met hem moeten noodgedwongen al schreeuwend gevoerd worden, in de hoop dat zijn hoorapparaat toch nog iets oppikt van wat er gezegd wordt. Ik duim van harte dat de technologie van de hoorapparaten snel verbetert, want het is frustrerend hoeveel energie het nu vergt om een gesprek gaande te houden, langs beide kanten.
Na dit korte bezoekje was het tijd om paaseieren te rapen. We leidden de kinderen eerst af met de spelletjes die mijn vriend en ik gekocht hadden en deden de gordijnen van de vensters die op de tuin uitgaven dicht, zodat ze de nep-paashazen niet aan het werk zouden zien. Ik kan me eerlijk gezegd niet herinneren dat ik als kind ooit in de paashaas geloofd heb. In Limburg waren het trouwens de paasklokken die uit Rome de eieren meebrachten, maar ook dat fabeltje heeft nooit veel indruk gemaakt op mij. Wellicht vond ik het idee van vliegende klokken gewoon te gek of zo. Al was ik altijd blij met de chocolade!
Wel grappig om te zien dat het oudste nichtje van mijn vriend ondertussen al door heeft hoe de vork in de steel zit, maar mooi meespeelt om het plezier voor de kleintjes niet te vergallen. Enfin ja, het gejoel van de kinderen toen ze zagen dat de paashaas doorheen gans de tuin paaseieren verstopt had, was genoeg om gans de buurt uit hun middagdutje te halen. Met zijn vijven stormden ze de tuin in om al dat lekkers bijeen te rapen. Om het plezier nog wat te verlengen werd zo nu en dan een eitje uit de mand gevist en stiekem terug verstopt. Hoe mooi om nog jong en goedgelovig te zijn!
Daarna genoten we van een aperitief in het zonnetje. Het deed me echt deugd om te ontspannen met een glaasje prosecco in de hand. Het zijn nogal stresserende tijden geweest, de voorbije weken, maar ik heb het gevoel dat alles nu wel op zijn pootjes aan het vallen is. Uiteraard werd er veel naar onze plannen gevraagd en ik begin nu zelf ook echt af te tellen. Fijn ook dat de ouders van mijn vriend zich ondertussen met het idee verzoend hebben.
Alleen spijtig dat ik zo dom geweest ben mijn splinternieuwe zonnebril, speciaal gekocht om in de paasvakantie op reis te gaan, in Herentals achter te laten. Hopelijk slaagt de post erin mijn zonnebril snel terug naar Leuven te brengen.
Echt een barslechte nacht achter de rug. Het moet van Australië geleden zijn dat ik nog zoveel last gehad heb van jetlag. Echt gewoon klaar wakker in het midden van de nacht, zo wakker dat ik op den duur zelfs ben opgestaan om wat te chatten met het thuisfront, waar het gelukkig nog geen drie uur ‘s nachts was. In totaal ben ik zeker drie uur wakker geweest. Niet bepaald ideaal om fris voor de dag te komen op officiële studiebezoeken.
Gelukkig was er dim sum bij het ontbijt om mijn energiepijl op te krikken. Waarom niet overal ter wereld standaard dim sum op het ontbijtmenu staat, het is me een raadsel. En jawel, voor de tweede dag op rij schepte ik me een kommetje rijstporridge in. Ik moet zeggen dat ik dit gerecht meer en meer begin te appreciëren, vooral in combinatie met die heerlijke pikante inktvisjes en gedroogde sardientjes. Helemaal oosters ging ik niet, daarvoor was het vooruitzicht van een vers gebakken omeletje gewoon té aantrekkelijk.
We werden al om 8.50u aan het onthaal verwacht, dus echt op het gemak ontbijten zat er niet in. Ik hing mijn camera rond mijn hals en vulde de fototoestel rugzak met kleine doosjes met pralines van Bittersweet, kwestie van een zoete indruk na te laten bij de Koreanen. 😉
Hetzelfde busje als de dag voordien bracht ons naar onze eerste bestemming: Paju Book City. Tijdens de rit naar het noorden, hadden we een goed zicht op de majestueuze Han rivier die door Seoul stroomt. Verder noordelijk werden we geconfronteerd met de grens met Noord-Korea. De met zware prikkeldraad afgezette grens deed surreëel aan, alsof al dat prikkeldraad een rekwisiet voor een film was. Het land aan de overkant zag er helemaal niet bedreigend uit, ondanks de berichten over raketten afgevuurd door gekke dictator Kim Jong-un. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat beide Korea’s ooit herenigd zullen worden, zodat de mensen in het Noorden opnieuw van de vrijheid kunnen genieten.
We waren vroeger dan verwacht in Paju Book City waardoor er nog tijd was om een vers appelsiensapje te drinken. Nood aan vitaminen om die jetlag te bestrijden!
Paju Book City is een volledig artificieel stadje, geconcipieerd door een visionair die een stad op maat van de uitgeverijsector wou creëren. Momenteel zijn er 250 uitgevers gevestigd met in totaal meer dan 10.000 werknemers. Paju Book City koos resoluut voor moderne architectuur. Ik moet eerlijk zijn dat het geheel op mij nogal artificieel overkwam. Al is het niet moeilijk te begrijpen waarom toch zoveel uitgevers zich er gevestigd hebben: nieuwe bedrijven die zich in Paju Book City vestigen zijn vijf jaar vrijgesteld van belastingen!
We spraken met de CEO van het project, die speciaal voor ons tijd had vrijgemaakt. Een hele eer en reden genoeg om hem een doosje chocolaatjes toe te steken. Hij was duidelijk erg trots op zijn project, maar zo mogelijk nog trotser op het boek dat hij vorig jaar geschreven had over boekwinkels overal ter wereld. Hij had zelfs een Brusselse boekhandel bezocht: Cook & Book, en was bijzonder enthousiast over het feit dat ik een paar woorden Koreaans sprak.
Bedoeling is om Paju Book City uit te breiden naar bedrijven in de audiovisuele sector. We bezochten een bedrijf dat zich onlangs in Paju Book City gevestigd had (en uiteraard graag gebruik maakte van de fantastische belastingvoordelen). De vestiging van het bedrijf beschikte over een eigen theater- en cinemazaal, allemaal gloednieuw en uitgerust met de allernieuwste technologie.
Wel jammer dat men bij het uittekenen van Paju Book City vergeten is rekening te houden met het feit dat die duizenden werknemers allemaal met de auto naar het werk komen. Gevolg: parking hell. Iets wat echt in het oog sprong toen wij met ons busje door de straten van Paju Book City reden. Stom dat niemand op het idee is gekomen om een paar grote ondergrondse parkeergarages te bouwen. Gelukkig staat in de bouwvoorschriften dat nieuwe gebouwen wel allemaal van ondergrondse parkeerplekken voorzien moeten zijn.
Lunchen deden we in Neoul restaurant, een Italiaans restaurant gevestigd in de gigantische bibliotheek van Paju Book City. Ik had persoonlijk liever Koreaans gegeten, maar de porcini risotto was overheerlijk, dus klagen kon ik niet. De risotto werd voorafgegaan door een heerlijke salada en gevolgd door een krakend verse pizza als dessert. Niet dat ik nog plek had voor een stuk pizza, maar ik wilde ook niet onbeleefd lijken, dus at ik een klein stukje.
Ik had tijdens de lunch een fijn gesprek met de dame die ons begeleidde: een Koreaanse die in haar jeugdjaren een tijd in Texas gewoond had en vervolgens in Londen was gaan studeren. Vandaar haar bijzonder goede Engels, natuurlijk.
Na alweer een overvloedige lunch reden we verder naar Heyri Art Village, gelegen op vier kilometer van de grens met Noord-Korea. Heyri Art Village bestaat ondertussen 15 jaar en huisvest ongeveer 210 huishoudens. De artiesten die in Heyri Art Village willen komen wonen, worden eerst gescreend om te zien of ze in het project passen.
Na alweer een filmpje, kregen we wat meer toelichting van een excentrieke kunstenaar met een lange witte baard. Spijtig genoeg moest ik al mijn wilskracht concentreren op het overwinnen van een gigantische middagdip, waardoor bepaalde aspecten van zijn verhaal wat mistig zijn. Heyri Art Village biedt ruimte aan individuele projecten van kunstenaars, maar organiseert tegelijkertijd ook veel festivals die mensen uit de wijde omgeving aantrekken. Tegelijkertijd streeft Heyri Art Village ernaar een evenwicht met de natuur te vinden. Alleen jammer dat ze ook hier vergeten zijn ondergrondse parkeergarages te voorzien.
Volgende halte: het HanHyangLim Onggi pottery museum, een bijzonder indrukwekkende collectie van aardewerk objecten, voornamelijk gebruikt voor het fermenteren van kimchi (김치). Dertig jaar zijn de eigenaars al bezig met het uitbouwen van hun collectie. Het gebouw waarin de collectie gepresenteerd werd, was op zich al erg knap, met verschillende niveaus, open trappen en heel veel licht. Natuurlijk konden een aantal van mijn collega’s er niet aan weerstaan om wat vaatwerk te kopen. Ik kon deze verleiding makkelijk weerstaan, wegens totaal geen plaats mijn in onze keukenkasten.
Laatste stop van de dag: het Museum of Musical Instruments of the World. Buiten ons groepje was er geen enkele ander bezoeker in het museum, wat maakte dat we alweer een privérondleiding kregen van de bezieler van het museum. Heel fijn, om op zo’n manier een musuem te kunnen ontdekken. Natuurlijk was dit museum een flauw afkooksel van het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel, maar toch was ik onder de indruk van de variatie aan instrumenten door één persoon bij elkaar gesprokkeld.
We sloten deze goed gevulde dag af in het VR.AR Complex (Digital Pavilion) in de Digital Media City van Seoul. Bijzonder knap wat we daar allemaal te zien kregen. Persoonlijk geloof ik dat virtual reality de toekomst is en dat we nu nog maar het tipje van de ijsberg zien wat betreft de toepassingsmogelijkheden van VR. Ik had de gelegenheid om zelf twee zaken uit te proberen: een wandeling op een loopbrug op duizelingwekkend hoogte op een Avatar-achtige planeet. Deze ervaring deed me eerlijk gezegd niet zoveel, ik stapte zelfs opzettelijk naast de brug, maar een adrenalinestoot bleef uit. Mijn hersenen hadden duidelijk door dat het maar fake was. Na de tweede ervaring daarentegen duurde het zeker meer dan tien minuten eer mijn hartslag terug op een normaal ritme kwam. Ik werd vastgegespt in een zetel zoals in een pretparkattactie en ervoer de sensatie van 360 graden overkop gaan, bevestigd aan het uiteinde van een lange, om één as draaiende arm. De virtuele attractie waarin ik zat, was zo hoog als een wolkenkrabber en hoezeer ik mijn hersenen ook wijsmaakte dat het fake was, ik kon de aandrang om me aan de stoel vast te grijpen niet onderdrukken. Mijn ervaring eindigde gruwelijk: de lange arm die een perfecte cirkel in de lucht beschreef, viel uiteen en ik stortte met een rotvaart te pletter tegen de aarde. Ja, daar was ik toch even niet goed van.
Onze laatste stop van de dag was restaurant Gosang in Seoul. Om daar te geraken, moesten we een tijdje in de file staan, maar niemand die daarom maalde, want we kregen een schitterende bloedrode zonsondergang te zien tijdens onze rit. De dag werd afgesloten met een wel heel bijzonder avondmaal. Restaurant Gosang is gespecialiseerd in de Boeddhistische tempelkeuken. Eenvoudige gerechten met zo min mogelijk kruiden, passend bij de levensstijl van de monniken. Voor deze keuken is het erg belangrijk natuurlijk te eten en volgens de seizoenen. Een erg aparte ervaring. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet alle smaken mij konden bekoren en dat ik toch wel wat kruiden miste. Maar braaf als ik ben, at ik telkens mijn bordje leeg, alleen de gefrituurde ginseng liet ik na een paar happen aan mij voorbij gaan. Omdat wij geen boeddhisten waren, zondigden we tegen het feit dat monniken geen alcohol mogen drinken. Ik genoot dubbel zo hard van mijn glaasje makgeolli (막걸리).
Een greep uit wat we zoal voorgeschoteld kregen. (De vlees- en visgerechten maken uiteraard geen deel uit van een normale, strikt vegetarische, monnikenmaaltijd.)
Royal hot pot:
Lotusbloem:
Japchae met lotusbloem:
Gefrituurde ginseng:
Galbi:
Na het avondmaal bracht ons busje ons terug naar het hotel (dat helemaal niet ver was, maar de Koreanen vonden het véél te koud (het was rond de vier graden) om ons te voet te laten terugkeren). Eerst vond ik dat een beetje onnozel, maar tegen het einde van de maaltijd was mijn pijp ver uit en was ik behoorlijk blij dat ik kon onderuit zakken in een lekker warm en comfortabel busje.
In het hotel keek ik nog een filmpje en kroop daarna in bed, in de hoop op een betere nachtrust ter voorbereiding op dag nummer drie!