Uitgeslapen tot negen uur en vervolgens op het gemak genieten van een hotelontbijt, er zijn ergere manieren om aan de zondag te beginnen. Na een laatste vrijpartij op Franse bodem, pakken we onze spullen bijeen, checken we uit en laten we onze koffers achter bij het onthaal.
Ik had voor dit weekendje Lyon één must do op mijn lijstje staan: een bezoek aan het Musée des Confluences, enkel en alleen om wille van de fantastische architectuur. Toen we de dag voordien de afstand van ons hotel tot aan dit museum opzochten, bleek echter dat we te voet te veel tijd zouden verliezen om daar te geraken en blijkbaar was het openbaar vervoer geen optie. Gelukkig heeft Lyon een aantal deelfietssystemen. Wij installeren snel de app van INDIGO Weel en gaan op zoek naar twee paarswitte fietsen op de fietsenparking voor het station van Lyon-Part-Dieu. INDIGO Weel heeft het voordeel dat je de fietsen eender waar kan achter laten, maar als nadeel dat je natuurlijk soms wat moet zoeken tot je een fiets gevonden hebt. Mijn vriend en ik slagen erin twee fietsen te bemachtigen en fietsen in de richting van Musée des Confluences.
De lucht ziet eruit alsof het elk moment stevig kan beginnen gieten, maar voorlopig houden we het droog. Oef, want fietsen in de regen is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. Om het museum te bereiken moeten we een tijdje de oever van de Rhône volgen. Wanneer we het mooie, brede fietspad oprijden, komen we terecht in een lange stroom fietsers. Blijkbaar is er één of andere georganiseerde fietstocht aan de gang in Lyon. Dat maakt dat het veel drukker is dan we verwacht hadden op een zondagochtend. We peddelen mee met de massa fietsers tot we in de verte het museum zien opduiken. Zoals de naam doet vermoeden, bevindt het museum zich op de plek waar de Rhône en de Saône samen vloeien. De indrukwekkende architectuur zal ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak vallen, maar ik kan het bombastische gebouw wel appreciëren.
We wijken af van het uitgestippelde fietsparcours en fietsen over de duidelijk gloednieuwe Pont Raymond Barre, met een splinternieuwe tramhalte (die om de één of andere reden volgens googlemaps niet bereikbaar was vanaf Lyon-Part-Dieu. Ik stop in het midden van de brug om wat fotootjes te nemen. Zelfs al is het museum zelf een tegenvaller, ik heb alvast genoten van deze leuke fietstocht.
Na onze fietsen in de fietsenparking geparkeerd te hebben, nemen we de tijd om het bijzondere gebouw vanaf verschillende hoeken in beeld te brengen. We lopen helemaal tot aan het uiterste puntje van het langgerekte stuk grond waarop het museum staat. Een bevreemdende plek met restanten van wat een spoorweg lijkt te zijn.
Tijd om het museum ook van binnen te bezoeken. Het is ondertussen al bijna één uur ‘s middags en helemaal niet zo druk. We laten onze jassen achter in de vestiaire op het kelderverdiep (alwaar we vaststellen dat de nooduitgang heel onorthodox geblokkeerd is) en beginnen aan ons bezoek.
De eerste zaal die we bekijken, valt tegen. De opstelling is eerder gericht op kinderen en wil de wondere wereld van insecten tot leven brengen, maar heus, gigantische uitvergrotingen van luizen en ander ongedierte, daar krijg ik letterlijk de kriebels van.
De volgende zalen gaat het echter in stijgende lijn: de verzameling (uiteraard dode) kevers vind ik erg mooi en ook de hoofddeksels uit alle hoeken van de wereld spreken mij aan. Het hoofddeksel dat het meest indruk maakt, is een gigantische constructie gemaakt van het haar van Chinese vrouwen uit dezelfde familie. Heel bijzonder, maar ik zou het toch maar vreemd vinden om met het haar van mijn overleden oma op mijn hoofd rond te lopen.
De zaal die op mij het meest indruk maakte, toonde de wondere wereld van de Kalash, een volk dat in het uiterste noorden van Pakistan woont en zijn bijzondere polytheïstische cultuur wist te behouden, ondanks het feit dat ze omringd zijn door moslims die hen vaak vijandig gezind zijn. Hun aantallen nemen de laatste decennia echter sterk af, waardoor de kans reëel is dat deze unieke cultuur ten dode is opgeschreven. De schitterende foto’s van de Kalash tonen de bijzondere band van dit volk met het prachtige Himalaya gebergte rondom hen en de kleurrijke feestelijkheden die als een rode draad door hun bestaan lopen.
Ik moet toegeven dat het verhaal dat het museum met de permanente collectie wilde vertellen voor mij niet zo duidelijk is. Dan maar gewoon genieten van de zeer mooie presentatie. Erg sfeervol.
Rond drie uur in de namiddag beginnen we toch een klein hongertje te krijgen en gaan we iets eten in het café op het hoogste verdiep van het museum. Het mooie uitzicht (mét zon en spectaculaire wolkformaties) krijgen we er gratis bij. In de verte zien we de kathedraal pronken op haar heuveltop.
De lunch stelt niet veel voor (een quiche opgewarmd in een microgolfoven), maar ik maak van de gelegenheid gebruik om even op te zoeken hoeveel dit gigantische museum gekost heeft. Omdat ik het zo fantastisch geformuleerd vind, wil ik graag dit citaat met jullie delen:
“Le montant total de l’ouvrage s’élève à plus de 306 millions d’euros. Un “coût pharaonique” dénoncé par l’association Canol. Plus de quatre fois le prix initial. Quinze ans après le début des travaux, la métropole a enfin révélé à ses administrés le coût définitif de la construction du musée des Confluences.”
Yep, dat lezen jullie goed, dit museum kostte vier keer meer dan oorspronkelijk gepland…
Het museum is veel groter dan we verwacht hadden en we ronden ons bezoek pas af rond 16u. Ik moet zeggen dat ik de manier van presenteren zeer mooie en vernieuwend vond, maar voor mij was de logica van de opbouw van de zalen niet altijd duidelijk. Maar toch: aanrader!
Onze INDIGO Weels bevinden zich op de plek waar we ze hebben achter gelaten. We fietsen terug langs de Rhône tot aan het oude centrum, alwaar we onze fietsen parkeren. Ons oorspronkelijke plan is nog iets te gaan drinken, maar halverwege, besluiten we toch maar geen risico te nemen. We hebben gewoon te weinig tijd en snel snel een drankje naar binnen kappen, is niet echt leuk te noemen.
We doen een poging om twee INDIGO Weels los te maken uit een rijtje op een ingewikkelde manier aan elkaar vastgemaakte fietsen die op de stoep liggen, maar we moeten onze poging onverrichter zaken staken. Toch niet altijd zo’n geweldig systeem, die deelfietsen. Gelukkig vinden we een beetje verderop twee fietsen die we wel kunnen losmaken.
Bij de terugtocht naar ons hotel voelen we druppels. En jawel, we hebben nét onze fietsen vastgemaakt op het plein voor het station, wanneer de regenbui losbarst. We haasten ons naar het station om bij de Exki mijn avondmaal voor op de trein te kopen. Het kleine stukje dat we vervolgens van het station naar ons hotel moeten overbruggen, is voldoende om ons flink nat te maken. Gelukkig hebben we een regenjas aangetrokken.
We halen onze valiezen op bij de Ibis Styles en verkassen naar het Mercure hotel, een blok verder, omdat de bar gesloten is. Bij de Mercure hangen we onze jassen te drogen en bestel ik een glaasje versgeperst fruitsap om het weekend in schoonheid te eindigen. Rond 19u neem ik afscheid van mijn vriend, wiens trein naar Genève een uur later vertrekt, mooi op tijd om mijn trein van 19.17u te halen.
Helaas, helaas, bij aankomst in het station blikt dat de tgv naar Brussel-Zuid 50 minuten vertraging heeft. Omdat ik geen zin heb om in het ongezellige station van Lyon-Part-Dieu rond te hangen, keer ik terug naar hotel Mercure, waar mijn vriend zich ondertussen aan een tafeltje in het restaurant gezet heeft. Hij heeft net zijn avondeten besteld, wanneer ik opnieuw binnen kom. Dus drink ik noodgedwongen een glaasje champagne terwijl ik hem gezelschap hou. 😉
Na voor een tweede keer afscheid genomen te hebben van mijn vriend, keer ik terug naar het station. Gelukkig blijft het bij 50 minuten vertraging, waardoor ik toch nog vóór middernacht in Brussel-Zuid zal geraken. Even ontstaat er wat verwarring op het perron, want deze trein blijkt een samenstelling te zijn van mijn trein en de trein van nog een uur vroeger (die dus met 1 uur en 50 minuten vertraging rijdt). Van één van mijn medereizigers verneem ik dat de vertraging te wijten is aan een bommelding in Marseille. Daar kan de SNCF uiteraard niets aan doen, maar het blijft een feit dat hun communicatie gewoonweg op niks trekt.
Gelukkig verloopt de rest van de reis vlot en geraak ik zonder problemen in Brussel-Zuid. Dolblij dat ik zo vooruitziend was om mij een hotel vlakbij Brussel-Centraal te boeken, omdat ik maandagochtend al om 8.15u op het werk moet zijn. Zo lig ik toch nog min of meer op tijd in bed. Moe, maar blij met alweer een geslaagd weekend in Lyon.
