Doorweekt

Yep, aan alle mooie liedjes komt een einde, ook aan die eindeloos warme en zonnige zomer van 2018. Na een mislukte poging om de bus te nemen en min of meer droog in het station van Berchem te geraken, kwam ik om de één of ander onverklaarbare reden terug uit bij dezelfde halte als waar ik oorspronkelijk opgestapt was. Noodgedwongen moest ik dus alsnog met een velofiets door de regen naar het station van Berchem fietsen. De regenbui was zo heftig dat ik mijn kleren op de trein kon uitwringen. En dat ondanks het feit dat ik een regenjas aan had. Ik had trouwens geluk dat de trein vertraging had, want anders had ik hem zeker gemist.

De rest van de dag met natte voeten op het werk gezeten in laarzen die zo nat waren dat ze zwarte schoensmeersporen op mijn benen achterlieten.

Ik mis je nu al, zomer van 2018!

Afscheidsdiner in Het Pomphuis

Omdat mijn dagen in Antwerpen letterlijk op twee handen te tellen zijn, nodigde mijn lieve collega uit Berchem mij uit voor een ‘afscheidsetentje’ in het Pomphuis, zodat ik ook ineens het Havenhuis, een geslaagde combinatie van oude en nieuwe architectuur van dichterbij kon bewonderen.

Het Pomphuis zelf is nochtans ook een pareltje. Een beetje research leert dat de 3 reusachtige gietijzeren installaties van Het Pomphuis (ja die naam mag je letterlijk nemen) het naast gelegen droogdok n°7 in twee uur tijd leeg pompten. Eens het droogdok leeggepompt kon een schip onderhouden, geladen en gelost worden. De rederij “Red Star Line” maakte er regelmatig gebruik van. Het droogdok is ondertussen verdwenen. Opgeofferd om de verbreding van het Albertkanaal mogelijk te maken en het scheelde niet veel of dit prachtig stukje erfgoed ging eveneens onder de sloophamer. Gelukkig stak monumentenzorg daar een stokje voor en kreeg dit prachtige gebouw een nieuw leven als restaurant.

Spijtig genoeg had ik de fietsafstand van mijn studio in Borgerhout tot dit restaurant een beetje onderschat. Ik was al wat te laat vertrokken omdat ik nog even met de huisbazin gebabbeld had en toen bleek ik ook nog eens mijn velokaart vergeten te zijn. Dat in combinatie met een lastig parcours her en der versperd door wegenwerken, maakte dat ik zowat twintig minuten te laat op de afspraak was. Ik arriveerde dus met het schaamrood op de wangen. Gelukkig is mijn collega vergevingsgezind. 😉

Na deze ietwat valse start, verliep de rest van de avond vlekkeloos: schitterende omgeving, heerlijk eten en fijn gezelschap. Yep, we genoten zo hard dat we als allerlaatste klanten de deur van het Pomphuis achter ons dichttrokken.

Dit aten wij:

Ceviche van zeebaars, gazpacho van bio tomaten, salade van quinoia, limoen, chili, munt, steurgarnaal, avocado en cumbava olie:

Corvina “bouillabaisse styl”, venkel, selder, jonge wortel, zongedroogde tomaat,lente-uitjes, mosseltjes, kleine Sint-Jacobsvruchten, zee-algen en krieltjes:

Presa Iberico gegrild, wortelen geroosterde courgette zoete aardappecrème, piquillo peper, pruim en chili compote en jus natuur met rozemarijn:

Carpaccio van ananas, piña colada panna cotta, infusie van tapioca parels, in bruine rum gecarameliseerde ananas, geroosterde mandelschaafsel, gelei van mango en sorbet van roze pompelmoes:

En op de terugweg fietsen we langs de Schelde, misschien een kleine omweg, maar een veel fijnere route dan degene die ik voordien had genomen.

Voorbereidingen voor de verhuis

Mijn terugkeer naar Leuven komt steeds dichterbij en alhoewel ik weet dat dit de meest rationele keuze is, blijf ik met gemengde gevoelens zitten. Komt daarbij dat het momenteel ongeveer een jaar geleden is dat ik naar Genève verhuisd ben en ik dagelijks via Timehop en Facebook herinnerd wordt aan dit mislukte avontuur. (Waaruit ik trouwens nog altijd helemaal niks geleerd heb.)

Dus probeer ik mezelf wijs te maken dat de verhuis nog veraf is, maar de kartonnen verhuisdozen die mijn vader me vandaag bracht, drukken me met de neus op de feiten. Over een dikke maand zal ik de deur van mijn studio in Borgerhout achter me dichttrekken en een grootstad inruilen voor een provinciestadje. Het stoort me ook dat ik niet voldoende van mijn verblijf hier geprofiteerd heb om Antwerpen beter te leren kennen. Ik heb verdorie zelfs maar één (1!) zomerbar aangedaan! Tot zover al mijn wilde plannen…

Enfin ja, die kartonnen dozen gaven mijn vader en mezelf wel een excuus om te gaan lunchen in Bistro Stiel. En met mosselen op het menu kan je mij altijd plezier doen!

IMG_9039[1]

Antwerp by bike

Voor mijn laatste zondag in Antwerpen besliste ik een beetje de toerist uit te hangen. Ik reserveerde om deel te nemen aan een bike tour (ja, sinds ik in Antwerpen ben gaan wonen, heb ik mijn liefde voor de fiets herontdekt) die om elf uur vertrok op het Steenplein.

Het bleek alleen niet zo evident om het vertrekpunt te vinden. Ik passeerde nochtans twee keer langs de plek waarvan ik dacht dat dit het vertrekpunt was, maar van het afgesproken fluohesje geen spoor. Uiteindelijk vond ik het vertrekpunt toch (na de bevestigingsmail nog eens grondig gelezen te hebben) en nam ik onderweg nog twee Duitse toeristen mee op sleeptouw die het duidelijk ook niet gevonden hadden. Oef!

De vriendelijke gids vond het duidelijk niet zo erg dat we een beetje te laat waren en we vertrokken blij gezind op onze mooie, witte huurfietsen. Klaar om Antwerpen te verkennen.

Nu vragen jullie je ongetwijfeld af wat er nog te verkennen valt als je ergens al een half jaar woont. Wel, dat blijkt verrassend veel te zijn, want sinds ik hier woon ben ik welgeteld één keer in het historische hart van de stad geweest. Ik vind het trouwens altijd een meerwaarde om op stap te gaan met een gids, zelfs al is het in een buurt die je al kent. Gidsen hebben vaak zoveel leuke weetjes achter de hand dat je altijd wel iets nieuws bijleert of op een plek komt waarvan je het bestaan niet vermoedde.

Zo leerde ik dat er veel Mariabeelden in het Antwerpse straatbeeld aanwezig zijn, omdat de bewoners vroeger belasting moesten betalen op elke lantaarn die ze aan hun huis bevestigden, behalve wanneer deze lantaarn diende om een Mariabeeld te verlichten. Ik kwam er ook achter dat Antwerpen een verborgen ondergrondse wereld heeft die je kan bezoeken en die boven de grond alleen maar zichtbaar is omdat er her en der hoge schouwen boven de daken uitsteken. Die schouwen dienden vroeger om schadelijke gassen af te voeren die zich ophoopten in de ondergrond. En tot slot ontdekte ik een stadsgedicht aan de onderkant van een ophaalbrug. Boeiend!

Bij het terugbrengen van onze fietsen naar het afhaalpunt, moest onze gids even discussiëren met de security van het Antwerp Pride festival om binnen gelaten te worden. Beetje absurd dat deze mensen niet gebriefd werden dat er zich op het terrein een fietsverhuur bevond. Ik vond het allemaal niet zo erg, want iedereen die het terrein betrad kreeg een gratis ice cream sandwich van Ben and Jerry’s aangeboden.

Ik besloot nog wat te blijven rondhangen op het festivalterrein en de sfeer op te snuiven. Het weer was fantastisch, de optredens lekker kitscherig en de aanwezigen hadden duidelijk zin in een feestje. En zeg nu zelf, zoveel regenboogvlaggen, daar wordt een mens toch spontaan vrolijk van?

Daarna besloot ik het over een compleet andere boeg te gooien en bezocht ik de Sint-Pauluskerk in al zijn barokke glorie. Schitterend! En een waardige afsluiter voor een dagje toerist in eigen stad.

Tussen de plensbuien door

Gisteren had ik afgesproken met een oud-collega die in het Antwerpse woont om samen een terrasje te doen bij de Zomerfabriek. Helaas net op die ene dag dat de regen met bakken uit de hemel viel. Niet dat ik durf klagen, de natuur snakt overduidelijk naar water en die paar plensbuien zijn (letterlijk) een druppel op een hete plaat.

Maar goed, al dat hemelwater noodzaakte ons wel om onze plannen om te gooien. Mijn oud-collega stelde voor naar Café Stanny te gaan, vlakbij het station van Berchem. Helaas: bij aankomst daar bleek dat de uitbaters met vakantie waren. Onder een dreigende wolkenlucht besloten we dan maar richting de Drakenplaats te trekken. Uiteraard was ik zo slim geweest om mijn regenjas thuis te vergeten, dus ik smeekte inwendig dat de weergoden zouden wachten met het open zetten van de hemelsluizen tot ik mij in een droge omgeving bevond.

IMG_8927[1]

Tussen de druppels door laverend bereikten we min of meer droog het terras van de Gitanes op de Draakplaats. Net voordat de regenbui met volle kracht los brak. De parasols op het terras hielden ons gelukkig droog, maar ik had het beslist frisjes met al dat opspattende water rondom mij. Gelukkig bood mijn collega mij zijn jas aan. De locatie zelf bleek ook niet zo ideaal te zijn: op de Draakplaats was er een Gay Pride feestje aan de gang waarvan de feestmuziek nogal hard botste met het live bandje dat jazzmuziek speelde bij Gitanes. Niet ideaal om een rustig gesprek te voeren.

We maakten dan ook gebruik van een kort droog moment tussen twee regenbuien door om ons te verplaatsen naar Bar Salon op de Dageraadplaats. We vonden een plekje aan de toog. Veel makkelijker om mekaar te verstaan en Bar Salon bleek bovendien een erg leuk café te zijn. Mooi ingericht met een gezellige vibe.

IMG_8928[1]

Gelukkig was de regen rond een uur of kwart voor elf gestopt en geraakte ik wonder boven wonder zo goed als droog thuis. En dat zónder regenjas!

De Zomerfabriek revisited

Ondanks mijn grootse plannen om alle zomerbars in Antwerpen af te schuimen, moet ik deemoedig bekennen dat het aantal bezochte zomerbars op één zal blijven steken. Maar die ene bar zal ik dan wel twee keer bezocht hebben!

Woensdag had ik afgesproken met met mijn lieve collega die sinds een paar weken weer aan het werk is. Haar haar is hipster kort, haar taille is zo mogelijk nog smaller geworden en ze straalt. Met alle behandelingen achter de rug kan ze nu de blik op de toekomst werpen. Met een nieuwe job is ze alvast goed begonnen.

Ik wilde graag horen hoe haar nieuwe job haar beviel en tegelijkertijd is zij zowat mijn gids om toffe plekjes in Antwerpen te ontdekken. Ditmaal belandden we samen op het terras van de Wattman, een simpele brasserie op het gezellige Tramplein. Ik genoot er van een heerlijke falafelburger met hummus en zij van een lekkere wrap. Simpel eten dat ons allebei deugd deed.

Na afgerekend te hebben, zetten we de avond verder aan een tafeltje bij de Zomerfabriek, waar ik al eerder was met mijn huisgenote/verhuurder. De industriële binnenplek was sinds mijn laatste bezoek verder aangekleed met een heus zandstrand voorzien van parasols en zitzakken. Wij slaagden erin één van de laatste vrije tafeltjes te bemachtigen en zetten ons gesprek verder. Ik vond het een beetje jammer dat we over het geleuter van de open mic avond moesten spreken, want een subtiel achtergrondmuziekje had beter bij onze serieuze gesprekken gepast.

Wat ik meeneem van deze avond, is dat een mens altijd sterker is dan je zelf denkt. Maar ook, dat het bijzonder belangrijk is om je goed te laten omringen en vooral: om hulp te vragen als het even niet meer gaat. We willen ons allemaal graag sterk en stoer voordoen, maar misschien moeten we dat masker wat vaker laten zakken. En dan moet ik meteen maar de hand in eigen boezem steken, want ik denk dat weinigen weten hoe lastig mijn periode in Genève werkelijk is geweest.

Sushi bij Ichi!

Het was een beetje spijtig dat het zomers slaatje van ‘s middags nog op mijn maag lag, want anders had ik zeker meer uit mijn bezoek aan restaurant Ichi gehaald. Omdat het veel te lang geleden was dat mijn vriend en ik nog eens Japans gegeten hadden, boekte ik een beetje op goed geluk een tafel bij Ichi. Ik was een beetje sceptisch, want een all you can eat concept staat meestal niet garant voor de beste kwaliteit, maar hey, Ichi bleek zowaar de uitzondering op de regel te zijn.

Voor slechts dertig euro konden we genieten van high quality sushi en zeer verzorgde teppanyaki gerechten. Mijn vriend en ik bestelden telkens een verschillend gerecht zodat we zoveel mogelijk gerechten konden proeven. En elk gerecht was bijzonder lekker. Dikke aanrader voor liefhebbers van de Japanse keuken.

En ik had als afsluiter nog net genoeg plek voor een rodebonenijsje. 😉

PS: Helaas totaal niets gezien van de bloedmaan. Het wolkendek was gewoon té dik.

De laatste maand is ingegaan

Het is amper te geloven. Het lijkt alsof ik nog maar een paar weken in Borgerhout woon en plots zijn de laatste weken van mijn verblijf hier aangebroken. ‘t Is jammer dat ik niet van de gelegenheid gebruik gemaakt heb om Antwerpen beter te leren kennen. Wellicht lagen mijn ambities op dat vlak net iets te hoog.

Aan de andere kant zijn er meer dan genoeg factoren die me doen uitkijken naar de verhuis. Een greep uit het aanbod:

De boiler die nu al een tweetal weken lastig doet. Al een geluk dat het hier zo snikheet is dat het een opluchting is met koud water te douchen.
Het is hier snikheet in mijn slecht geïsoleerde studiootje vlak onder het dak. Alle ramen en deuren open smijten helpt amper om de temperatuur ‘s nachts te doen dalen. En dan moeten jullie weten dat ik bijzonder goed getraind ben tegen de hitte, door als kind jarenlang op een zolderkamer onder een schuin dak geslapen te hebben.
De wifi is soms zo hemeltergend traag dat ik de modem nog het liefst van al uit het raam zou willen kieperen. Gelukkig kan ik 4G als alternatief gebruiken. Mijn dataverbruik is bijgevolg nog nooit zo hoog geweest.
Vorig weekend is de chauffage spontaan van de muur gekomen. Al een geluk dat de mdf-plaat die normaal de boiler aan het zicht onttrekt, verwijderd was, zodat die plaat de chauffage kon tegen houden. Ik mag er niet aan denken dat één van de aanvoerleidingen van de chauffage kapot gegaan zou zijn.
Het blijft vervelend een wasmachine te moeten delen. Al ben ik wel blij dat mijn vriend de filters van de droogkast heeft uitgekuist waardoor de droogkast nu ook effectief droogt. Hoera!

Ondanks al die (kleine) ongemakken, slaap ik hier duizend keer beter dan in Genève. Wat een verschil een job maakt.

Black Smoke Rooftop bar

Yep, yep, ik zet onverdroten mijn verkenning van de Antwerpse horeca verder. Zeker nu mijn dagen alhier geteld zijn, moet ik het onderste uit de kan halen, nietwaar?

Ik had al een tijdje geleden beloofd om een avondje op stap te gaan met mijn collega-teamverantwoordelijke. Ter compensatie voor het feit dat ik één van haar beste medewerkers gekaapt heb. Nuja, gekaapt, de medewerker in kwestie reageerde op een vacature in mijn team, dus de overstap is geheel vrijwillig, maar tegelijkertijd ben ik mij ervan bewust dat deze overstap een groot gat slaat in het team van mijn collega-teamverantwoordelijke. Dus een kleine traktatie was hier wel op zijn plaats.

Mijn collega stelde voor om restaurant Black Smoke te proberen. Ik ben normaal niet zo’n grote fan van restaurants waar vlees de hoofdrol krijgt toebedeeld, maar toen ik zag dat ze ook een rooftop bar hadden, was ik snel overtuigd. Serieus, rooftop bars zijn geweldig en veel te dun gezaaid in België.

Ons bezoekje startte een beetje met een valse noot: de lift bleek buiten gebruik, dus wij puften en hijgden zes verdiepingen trappen naar boven. En dat in een hittegolf! Het dakterras bleek al goed vol te zitten. Wij vroegen of er nog een tafeltje voor twee beschikbaar was, maar de ober zei dat we best op een barkruk aan de zijkant plaatsnamen. Ik heb niets tegen barkrukken, maar doordat de rand van het dakterras met een soort bank was afgewerkt, zaten we niet bepaald comfortabel: door de plaatsing van de bank moesten we onze knieën veel te hoog optrekken. Ik voelde mijn humeur een beetje zakken toen ik zag dat twee jonge en bijzonder slanke deernes wél een tafeltje toegewezen kregen (sidenote: je kan niet reserveren op het dakterras, dus het was niet dat ze een reservatie hadden). Ongelijke behandeling kan ik moeilijk verdragen.

We namen dus een beetje het heft in handen en eigenden ons een tafel toe die eigenlijk wat te groot was voor twee personen. En kregen zo bijna ruzie met de ober. Niet dat ik deze tafel niet wilde inruilen voor een kleiner exemplaar, volgaarne zelfs, maar de ober deed echt geen moeite. Gelukkig kwam de eigenaar tussen en gebaarde die dat we de tafel mochten houden. Oef!

Deze horde genomen, werd het alsnog een bijzonder gezellig avond aan onze grote en comfortabele tafel. We genoten van heerlijk finger food (die kippenbilletjes, amai, om duimen en vingers bij af te likken) in combinatie met fantastische cocktails. Ik genoot zo van de frozen margarita dat ik het niet kon laten deze opnieuw te bestellen als afsluiter van de avond. Alleen over de bediening waren we minder enthousiast. Het duurde gemiddeld écht te lang voor ze onze bestelling kwamen opnemen. Maar goed, we lieten het niet aan ons hart komen. Het uitzicht maakte dat we dit graag door de vingers zagen!

Op stap in Antwerpen

Vrijdag was mijn vriend in het land, dé ideale gelegenheid om iets te gaan eten met zijn zus en schoonbroer. En ja, ik weet dat het aanbod aan restaurants Antwerpen, schier eindeloos is, maar toch kon ik het niet laten om in te gaan op het behoorlijk smakelijke aanbod van de Troubadour: 7 gerechtjes voor slechts 39 euro! Daar kan een mens niet voor sukkelen, he. ‘t Is dat mijn vorig bezoek zo’n succes was.

Om 18.25u stonden we voor (gesloten) deur van de Troubadour. Blijkt dat dit restaurant bijzonder stipt is, ook als het op openingstijden aankomt, want vijf minuten later mochten we wel binnen. Ik had vroeg gereserveerd omdat de politieagent-schoonbroer van mijn vriend om 22u aan zijn Tomorrowland shift moest beginnen. We informeerden even bij de uitbater of we toch zeker om 21.30u de maaltijd konden afronden en hij verzekerde ons dat dat geen probleem was.

Wij genoten van:

Ceviche van zeebaars , fris en zomers:

Burrata met gebrande avocado en groene gazpacho:

Beste garnaalkroket in de wereld:

Lamsschouder, traaggegaard, handgerolde couscous met aubergine:

Keizersbaars , calamari en saffraanrijst:

Rundstartaar , gepickelde groentjes:

Basilicum, rabarber en aardbeien ijs van yoghurt:

Buiten de rundstartaar (die me vreemd genoeg wat tegenviel, normaal ben ik nochtans een fan) was alles bijzonder lekker. Genoten ook van de ongestoorde gesprekken. Meestal zijn hun drie dochters erbij en dan is het moeilijk om drie zinnen na mekaar te zeggen zonder onderbroken te worden door een kwetterend kinderstemmetje.

Rond half tien betaalden we de rekening, zetten we onze politieagent af aan Antwerpen-Centraal en zochten we hogere oorden op voor een cocktail (of twee). Gelukkig was de Sky Bar ditmaal wél open. Een beetje jammer dat er een verjaardagsfeestje aan de gang was waardoor de muziek nogal luid stond, maar het uitzicht was prachtig en de cocktails werkelijk voortreffelijk. Prijs voor de beste cocktail van de avond gaat naar de Ciroc en Provence (met wodka, limoen en siroop). Heerlijk!

En dat we na deze fijne avond mooi voor de deur van mijn studio werden afgezet, was natuurlijk ook niet te versmaden.

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen