Op verkenning in de buurt

Zondag was het weer niet al te slecht (al zou een stralend winterzonnetje nog beter geweest zijn) en besloot ik een wandeling te maken in het provinciaal domein Rivierenhof. In het algemeen lag het park er nog een beetje kaal bij, maar hey, hier en daar ontwaarde ik de eerste sporen van de komende lente. Een lente waar ik na al die grauwe dagen echt naar snak. Wat een kwakkelwinter, zeg. Geef mij maar temperaturen ver onder het nulpunt en stralend blauwe luchten.

Maar wel fijn om vlakbij zo’n prachtig domein te wonen. Ideaal om even te ontstressen na een drukke werkweek.

Culinaire ontdekkingen in het Antwerpse

Vrijdagavond had ik afgesproken met een oud-collega uit het Antwerpse om samen iets te gaan eten. Ik had de locatie volledig aan hem over gelaten. Op culinair vlak word ik graag verrast.

Ik zorgde dat ik op tijd de deur van mijn werk achter me dicht trok en was op een paar minuten na (tja, de NMBS zorgde voor de obligate vertraging) op tijd op de afspraak. Cuichine bleek een erg sympathiek fusion restaurant dat een heerlijke mix van West en Oost serveerde. Geen compliceerde gerechten, maar gewoon eerlijke ingrediënten, perfect bereid en lekker gekruid.

Mijn oud-collega en ik gingen uiteraard voor de verrassingsmenu: 40 euro voor drie gangen, daar kan een mens niet voor sukkelen. Het voordeel is dat ik sinds mijn terugkeer uit Genève alles geweldig goedkoop vind in België. Wat misschien voor een culinaire enthousiasteling als mezelf, bij nader inzien nogal gevaarlijk is, want voor je het weet, zit je elke dag op restaurant.

Ik genoot alvast van het eten (die perfect gebakken kip was om duimen en vingers af te likken) én het gezelschap. Uiteraard blikten we terug op mijn mislukt Genève-avontuur, maar we keken ook vooruit naar de toekomst. En het deed me veel plezier om te vernemen dat mijn oud-collega na een paar verkeerd afgelopen relaties, eindelijk de ware gevonden heeft en dat er nu een dochter op komst is. Dat mijn oud-collega een geweldige papa zal zijn, daar twijfel ik geen moment aan.

We sloten de avond af op de Dageraadplaats. De eerste twee cafés die we aandeden, zaten helaas stampvol maar in de Zurenborger vonden we nog een plekje voor twee aan de toog. En dat de wereld ook in Antwerpen klein is, bleek toen de broer van mijn oud-collega een half uur na ons binnen kwam. 😉

Een zeer geslaagde avond.

Happy Art’s Birthday

Woensdag 17 januari organiseerde het M HKA voor de tiende keer een verjaardagsfeestje voor de kunst. Aangezien ik wel van een feestje houd, ging ik graag in op de uitnodiging om de officiële geboortedag van de ‘kunst’ op gepaste wijze te vieren.

Het bleek echter niet zo evident om het M HKA met het openbaar vervoer te bereiken. Normaal moest ik overstappen van de ene bus op de andere, maar aangezien mij dat quasi geen tijdswinst zou opleveren, besloot ik het bij één bus te houden en de rest van het stuk te voet te gaan. Helaas stapte ik een halte te ver af, waardoor ik aan de verkeerde kant van de Schelde terecht kwam. Wat ik op zich niet zo erg vond, want zo had ik de gelegenheid om door de befaamde Sint-Annatunnel onder de Schelde te wandelen. Een bijzonder fotogenieke plek waar ik zeker nog eens zal terugkeren met mijn digitale reflex.

Door deze kleine omweg was ik te laat voor de inhuldiging van het gevelpaneel van Kerry James Marshall, maar gelukkig was ik wel mooi op tijd voor de State of the Arts van Jeroen Olyslaegers. Na genoten te hebben van deze prachtige woorden, maakte ik van de gelegenheid gebruik om de Joseph Beuys tentoonstelling te bezoeken. In het begin had ik wat moeite om in deze tentoonstelling te komen. De werken waren niet van die aard dat ze mij onmiddellijk aanspraken. Hoe meer ik echter las over de artiest zelf, hoe meer ik gefascineerd raakte door de man en dan vooral door zijn politiek en maatschappelijk engagement. Zeer boeiend figuur!

Ik kwam wat collega’s en oud-collega’s tegen op de feestelijkheden en slaagde erin om een stukje van de verjaardagstaart (met echte marsepein!) gemaakt door kunstenaar Kasper Bosmans te bemachtigen.

Dankzij de tips van een Antwerpse kameraad, nam ik op de terugweg naar Borgerhout de tram en lag ik op een deftig uur in bed. Kwestie van al niet uitgeput te zijn in de helft van de werkweek.

Integratiebevorderend

Mijn eerste gratis drankje op kosten van de stad Antwerpen is een feit! Ok, het was er maar eentje, maar hey, ik neem aan dat Antwerpen niet zo rijk is als Genève. 😉

Deze avond woonde ik de Feestelijke Heropening van het Districtshuis bij. Ik kwam rechtstreeks van het werk en was nog net op tijd om de laatste rondleiding van 19u mee te pikken. Het oude Gemeentehuis van Borgerhout is een schitterende stukje onroerend erfgoed dat een grondige opfrisbeurt kreeg. Daarnaast werd de gelijkvloerse verdieping volledig gemoderniseerd om in de toekomst dienst te doen als stadsloket.

Ik moet zeggen dat ik danig onder de indruk was van de pracht en praal van het gebouw. Vooral de houten koepel met mat glas erin was schitterend en de statige trouw- en raadszaal waren een lust voor het oog. En ook de make-over van het gelijkvloers vond ik bijzonder geslaagd. Bonuspunten voor de bungelende haas.

Mijn eerste concrete stap in mijn Antwerps integratietraject. Al denk ik dat ik wel kan aarden in dit district. 😉

Op stap met mijn achternichtje

Nu ik een tijdelijk onderkomen heb gevonden in Borgerhout, wil ik van de gelegenheid gebruik maken om wat vaker af te spreken met mijn vier neefjes.

Vroeger, toen we nog klein waren en bogen en pijlen uit wilgenhout maakten, was het weidse Limburgse platteland voor mijn neefjes een fijne afwisseling voor hun (ongetwijfeld) drukke stadsleventje. Een paar weken per jaar ruilden ze hun stadstuintje van een paar vierkante meter in voor een gigantisch weiland mét bos en zonder buren om mee rekening te houden. Ik leerde van hen Antwerpse termen als ‘graaf’ en zij plaagden mij met mijn Limburgse tongval. Omgekeerd keek ik er altijd naar uit om op vakantie te gaan bij mijn oom en tante in Antwerpen, want de stripcollectie van mijn neefjes was gigantisch uitgebreid en wonen in de stad leek me zoveel avontuurlijker dan wonen op het platteland.

Met het ouder worden, zagen we elkaar minder vaak. Maar hey, nu we praktisch buren zijn, kunnen we de ietwat verwaterde banden weer aanhalen. Zo sprak ik het voorbije weekend af om iets te drinken met mijn neefje en zijn gezin. Ik vind het nog altijd een beetje surreëel dat mijn neefje papa is geworden, maar het moet gezegd: zijn dochter is een dotje. We spraken af in het recent geopende Bar Luca op het Moorkensplein, vlakbij het Districtshuis van Borgerhout.

Mijn achternichtje (een kopie van haar vader) gedroeg zich voorbeeldig. Een sociale jongedame die zich duidelijk in haar sas voelde op café. Dat belooft voor als ze later gaat studeren. 😉

Bar Luca was trouwens een fijne vondst. De gemberthee was heerlijk en waar kan je tegenwoordig nog voor amper drie euro een glas cava drinken? Alvast niet in Genève!

De zoveelste verhuis

Een mens went aan alles, ook aan verhuizen. Nadat we tijdens de kerstvakantie van de ene logeerplek naar de andere verkasten, was de tijd daar om mijn spullen te installeren in een nieuwe tijdelijke woonplek. Aangezien ik pas half december wist dat ik de job van teamverantwoordelijke had gekregen, moest ik snel een nieuwe woonst vinden. Ons eigen appartement in Leuven is immers verhuurd tot het najaar. Even overwoog ik terug bij mijn vader in te trekken, maar aangezien mijn broer en zijn vriendin daar ook al woonden (in afwachting tot hun nieuwe woonst klaar is), leek me dat toch niet zo ideaal. Bovendien had ik weinig zin om terug op het platteland te gaan wonen, ver van alles en iedereen. Voor ieders welbevinden leek het me bijgevolg beter om een eigen stek te zoeken.

Via Facebook kreeg ik het aanbod om in te trekken in de volledig gerenoveerde studio van een oud-collega. Mijn collega woont samen met haar man in een rijtjeshuis in Borgerhout en was net de laatste hand aan het leggen aan de studio op het tweede verdiep. In januari zou hij klaar zijn. De timing kon amper beter zijn.

Na de Nieuwjaarslunch spoorde ik dus van Brussel naar Berchem om voor het eerst de studio in het echt te zien (ik had voordien enkel foto’s gezien). Ik was benieuwd of de realiteit met de fotos zou overeenstemmen, want op de foto’s zag de studio er erg mooi uit. Ik nam de bus van het station naar mijn nieuwe woonst en kwam ongeveer gelijktijdig met mijn vriend aan. Mijn vriend had al mijn bagage (een grote en een kleine koffer, meer heeft een mens niet nodig) in de wagen van zijn ouders geladen, samen met nog wat extra inkopen zodat ik meteen voldoende gerief (lees: toiletpapier) had om comfortabel te leven.

In Borgerhout werden we hartelijk onthaald door mijn oud-collega, haar man en hun kindje. Ik had mijn oud-collega ondertussen al een tijdje niet meer gezien, maar was haar wel altijd via haar blog blijven volgen. We kregen meteen een kleine rondleiding in de studio en vervolgens ondertekende ik het huurcontract. De studio was echt op alle vlakken een verbetering ten opzichte van ons appartementje in Genève: kraaknet, een grote, splinternieuwe inloopdouche, een aparte slaapkamer (wat een luxe!), een mooi vernieuwd keukentje met een moderne oven en zelfs een uittrekbare tafel waaraan ik gasten zou kunnen ontvangen! En een zetel! Dat hadden we zelfs in Leuven niet! Bovendien leek de buurt mij heel rustig. Geen verkeerslawaai meer dat mijn nachtrust zou verstoren! En een wasmachine en een droogkast die ik slechts met drie andere personen zou moeten delen, zonder hiervoor helemaal naar de ongezellige kelder te moeten afdalen. Wat een ongelooflijke luxe.

Denk dat mijn vriend stiekem ook wilde blijven wonen in Borgerhout, maar helaas moest hij binnen twee dagen alweer terugkeren naar Genève. Om onze voorlaatste avond samen te vieren, gingen we samen iets eten in Stiel de Bistro, een brasserie in de buurt. Ik genoot van een pasta ai funghi en het gevoel een nieuwe plek gevonden te hebben om mij thuis te voelen. Benieuwd om in de komende maanden Antwerpen beter te leren kennen! Alle tips zijn welkom!

Yet Another Blog

Life on my side

antwerpen