Author: yab

Fotoshoot

Er stonden al een product shoot, bewegingsfoto’s, pinhole photography en technische camera op het programma, maar een echte model photoshoot hadden we dit schooljaar nog niet gedaan. Een kleine Facebook-oproep later stelde een ex-collega van me zich kandidaat. Ze had nog nooit als model voor een lens gestaan, maar zag het helemaal zitten. En terecht, de resultaten mogen gezien worden. Vooral de “stoute blik” was een succes bij mijn mannelijke mede-studenten. Ons model liet zich zelfs gewillig schminken door één van de mannen (die uiteraard de tijd van zijn leven had, totdat hij wat fond de teint op haar nieuwe kleedje morste…)

We experimenteerden eerst met zacht licht. Twee grote softboxen om het model vooraan te belichten en twee softboxen om de witte achtergrond uit te branden. Daarna gingen we aan de slag met een zwarte achtergrond en hard licht. Dit zorgde voor een heel ander, meer “edgy” effect. Hoewel het model er heel erg mooi uitzag onder zacht ligt, leverde het harde licht een interessantere foto op om naar te kijken. Zoals dat meestal gaat, begonnen we tegen het einde van de les pas goed op dreef te geraken, maar toen moesten al die studiolampen spijtig genoeg alweer opgeruimd worden.

Mensen fotograferen, blijft toch mijn favoriete fotografiediscipline. Een fijn einde van een zware werkweek.

Murphy

Moet een mens op één dag 41 dossiers jureren, blijken zowel het intra- als internet plat te liggen. Al die mooie, door de vier juryleden ingevulde fiches op ons geweldige (nuja) DMS onbereikbaar. Al een geluk dat ik nog wat documenten kon opvissen uit mijn lokale “viewed files” folder en het euvel maar een dik uur duurde.

En zelfs met dat kleine ongemak erbij was de jurering afgelopen om kwart na vier. We totally rocked!

Dr. ir.

Het aantal doctors in onze vriendenkring is weer met eentje toegenomen. Gisteren tussen een aantal dossiers door naar de doctoraatsverdediging geweest van vriend X. Wat fotootjes genomen van proffen in toga, de gelukkige gefeliciteerd met zijn verwezenlijking en succes gewenst met zijn nieuwe job, een toastje gegeten, een glaasje schuimwijn gedronken en hup weer op de fiets naar huis gesprongen om de rest van de dossiers te doen. En terwijl ik mij dapper trappend richting stadscentrum begaf, barstte links van mij het gejuich en applaus los dat het einde van de 24-urenloop inluidde. En toen besefte ik dat het hele gebeuren dit jaar volledig aan mij voorbij gegaan was en ik bij die gedachte zelfs geen klein steekje in mijn hart voelde.

Ik zal dan toch eindelijk volwassen geworden zijn. (Of gewoon overwerkt, dat kan ook.)

Gedaan!

41 dossiers op vier dagen doorgeworsteld (terwijl mijn normale werk ook nog gedaan moest worden). Morgenochtend is de jurering en als dat achter de rug is, ga ik een hele grote zucht van verlichting slaken. Al moet ik zeggen dat mijn snelleeskwaliteiten er wel op vooruit gegaan zijn.

De auto van de toekomst?

Naar aanleiding van dit artikel bij Jan Seurinck vroeg ik me af of er zich onder mijn (beperkt) lezerspubliek mensen bevinden die met milieuvriendelijke wagens rijden. Het toeval wil dat het leasingcontract van de wagen van mijn vriend volgend jaar afloopt en nu we een gloednieuwe bvba hebben, leek dit ons de ideale gelegenheid om eens het goede voorbeeld te geven en ons een milieuvriendelijk exemplaar aan te schaffen. Al heel snel kwamen we uit bij de hybride wagens van Toyota, omdat we toch wel een wagen willen waarmee we een roadtrip kunnen doen. Naar Spanje of zo, ik zeg maar wat.

Maar misschien zijn er alternatieven? Suggesties zijn zeer welkom! Belangrijke randvoorwaarde: er moeten minimaal twee stevige valiezen in de koffer kunnen.

Dit weekend

Hadden mijn vriend en ik speciaal vrijgehouden om nog wat schilderwerken in ons appartement uit te voeren, maar hoe dichter de datum van de schilderwerken naderde, hoe minder zin we erin hadden. En toen bleek dat ik een ganse zondag zou moeten werken om een stapel dossiers te beoordelen, zakte de moed me compleet in de schoenen. Change of plans dan maar. Zo zwart ziet dat plafond nu ook weer niet en het meeste bezoek krijgen we toch ‘s avonds over de vloer…

Dus lunchten we zaterdagmiddag (en een flink stuk van de namiddag) voor de allereerste keer in ons leven bij Couvert Couvert. Zo vierden we mijn verjaardag alvast een beetje op voorhand, want er doemt alweer een helse werkweek aan de horizon op. Dit aten wij:

  • sint-jakobsnoten met lijnzaad, schorseneren en verse curry
  • vis volgens dagaanvoer : zwarte bessen, bieten gegaard in de grond
  • grijze garnalen, pompoen “butternut” en spek gerookt met hooi
  • jong everzwijn uit de Ardennen, kumquat en koffie
  • appel en kweepeer, citroen met zout en ras el hanout
  • chocolade, melk en hazelnoten

Enfin, ik hoef jullie niet te vertellen dat onze smaakpapillen weer enorm verwend werden.

Zaterdagnamiddag/-avond werd er wat adminstratie weggewerkt en sloten we de avond af met een filmpje, want dat komt er anders nooit meer van.

En vandaag worstel ik mij door een berg dossier die wemelen van de typfouten. Mensen, die spellingcorrectie in Word, is echt geen overbodige luxe. Gebruik het ding a.u.b. Ik dank u.

Interpretatiefout

Ik bevond me nog in bed. Ergens in die heerlijke schemerzone tussen slapen en waken in, toen mijn vriend de slaapkamer binnenkwam met de mededeling dat het ernaar uitzag dat onbekenden de deur van de buurvrouw hadden proberen te forceren. Op de vloer lagen stukken hout afkomstig van de deur en het slot was ontdaan van het afdekplaatje. Enfin, de inbrekers waren duidelijk nogal driest te werk gegaan.

Dus belde mijn vriend onze buurvrouw, die niet opnam; de huiseigenaar, die op vakantie in Sardinië was; onze onderbuurman, die gisterenavond politie en brandweer had gehoord; de buurman van het hoogste verdiep die niks had gehoord en ten slotte de politie met de vraag iemand langs te sturen. Verwarring alom. Tot er een sms’je kwam van onze buurvrouw in het ziekenhuis dat ze een ongeval gehad had en dat politie en brandweer haar deur hadden opengebroken om haar uit het appartement te krijgen.

En het zal aan mij liggen, maar ik stelde me meteen vragen bij dat “ongeval”. Een vrouw alleen, op zoek naar zichzelf, twijfelend, waarvan de deur geforceerd moet worden om haar te redden? Allerlei filmscenario’s rolden zich af in mijn hoofd. Als je iemand maar oppervlakkig kent, zie je vaak niet wat er echt in hen omgaat. En een vrolijk uiterlijk kan soms een masker zijn dat donkere gedachten verbergt.

Nu, we weten natuurlijk niet wat er echt gebeurd is. Maar ik hoop alvast alles goed komt en ze snel weer naar huis mag.

De dingen des levens

Met een heel team keihard werken en toch een hoop shit over je uitgekapt krijgen. Het is niet eerlijk, niet rechtvaardig en bovenal niet terecht. Maar goed, ook dat is leidinggeven: je medewerkers uit de wind zetten en zelf de storm trotseren.

Tagliatelle met champignonragout

Dit was één van onze favoriete gerechten, back in the day toen we nog op kot zaten en onze etentjes nog niet zo gesofisticeerd waren. Het recept is poepsimpel: gooi wat champignons of andere paddenstoelen in een pan met knoflook en ui, laat inkoken met witte wijn en room en klaar is kees. Je hoeft er alleen nog maar wat gekookte pasta aan toe te voegen. Het leek me het perfecte gerecht voor een zaterdagavond met zes volwassenen en twee kleuters. Toch viel het gerecht me tegen. De pasta had meer al dente mogen zijn (verse pasta goed klaarmaken, ik krijg het maar niet onder de knie) en ik vond de saus pit misschien, ofwel is mijn smaakzin wat verfijnder geworden nu de dagelijkse Almamaaltijden al enkele jaren achter ons liggen.

Gelukkig maakten de voorgerechtjes en het dessert (you can’t go wrong with chocoladefondue) veel goed. Niemand is met honger van tafel gegaan en de kinderen hebben zelfs gezegd dat ze het lekker vonden.

Monster-trilogie

Neen, ik heb het niet over de tv-serie waar je blijkbaar ofwel vóór ofwel tégen moet zijn, want door de afwezigheid van een tv ten huize yab, is het mij nog niet gelukt een aflevering mee te pikken. Ik heb het dus over de boeken van Lanoye waarop deze fictiereeks gebaseerd is. Een tijd geleden zat de trilogie voor een spotprijsje bij de Humo. Dus kocht ik de Humo, las ik één artikel en gooide hem vervolgens bij het oud papier. Nooit begrepen wat mensen in dat tijdschrift zien. De trilogie van Lanoye daarentegen, dat is andere koek.

Vooral het eerste deel is één lang, hilarisch opwindend leesavontuur. Vol met uitvergrote karikaturale personages die tegelijkertijd verbazingwekkend dicht bij de realiteit staan. Sommige scènes bezorgden met flashback’s naar mijn jeugd. Ik denk dat ik vroeger echt zulke tantes hád. Enfin, het boek is bijwijlen hilarisch, maar ook tragisch, want de hoofdpersonages zijn gedoemd ten onder te gaan en in hun val leggen ze de rotte plekken van het systeem bloot, in een land waar iedereen zijn best doet om zo weinig mogelijk belastingen te betalen.

Tegen dat ik bij het derde boek van de trilogie aanbeland was, begon het recept wat afgezaagd te geraken en als “meer van hetzelfde” aan te voelen. En het lot van Katrien, die als onschuldige bijstaander ongewild de neerwaartse spiraal in gang zet, was voor mij te gruwelijk. Toch kan ik niet anders zeggen dan dat dit boek een waar genot was om te lezen. Een gruwelijk geestig genot.