Author: yab

Lekker lang uitslapen

Klaarwakker was ik, deze ochtend om 7.15. Ik draaide me om en om en om, speelde de film van de razend drukke werkdag gisteren opnieuw af en de slaap verliet mijn lijf. Dus stond ik maar op, al voelde ik dat ik en mijn hoofd echt nood hadden aan meer slaap. Dat vond mijn vriend duidelijk ook, toen hij mijn verwarde slaapkop zag, terwijl hij zich klaarmaakte voor een werkdag (geen vrijaf voor hem, vandaag).

Dus kroop ik opnieuw onder de lakens en bleef daar liggen tot half twaalf, het magische moment 11/11/11 11:11 helemaal missend en daar totaal niets mee inzittend. Mijn energieniveaus moesten dringend bijgetankt worden om voluit van het weekend te kunnen genieten!

Overwerk

Vandaag werkte ik, inwendig mopperend, keihard door tot acht uur ‘s avonds, waardoor ik alweer een Russische les miste. Het gaat dit jaar helemaal de foute kant op met mijn Russische lessen: al een paar keer te vaak gemist en te weinig tijd om me voor te bereiden waardoor ik tijdens de lessen vaak niet kan volgen. Hoog tijd om me te herpakken! Aan de andere kant ben ik stiekem ook wel blij dat we door een collectieve inspanning erin geslaagd zijn, twee belangrijke documenten nog voor het verlengde weekend buiten te krijgen. Er gaat immers niets boven een beetje gemoedsrust om onbekommerd van drie vrije dagen te genieten.

Fotowedstrijd

Meestal neem ik niet de moeite om aan fotowedstrijden deel te nemen. De (vaak veel beter uitgeruste) concurrentie is nu eenmaal té groot en hun foto’s zijn gewoon zoveel beter dan die van mezelf. Maar kijk, het kan verkeren. Mijn eerste kleine overwinning is binnen. Een foto van mij is geselecteerd voor een Italië-kalender. Ok, er waren maar 110 deelnemers in totaal en ik had dus een kans van meer dan 1 op tien om te winnen, maar ik ben er toch blij mee. Hoezee!

Lan-party

Laat het ons erop houden dat ik me de dag na de cocktailparty niet zo geweldig fris voelde. En met niet zo geweldig fris, bedoel ik dat het leek alsof mijn hoofd twintig kilo woog en er continu iemand met een hamer op de binnenkant van mijn slapen aan het kloppen was. Gelukkig is mijn vriend een absolute held, die de plakkerige keuken schoonmaakte terwijl ik in bed mijn kater bevocht. Een held, ik zeg het jullie!

We konden moeilijk de boel, de boel laten, want om 13.30u stond de eerste enthousiastse gamer voor de deur. Wat timingsgewijs perfect uitkwam, omdat ik vijf minuten eerder nog onder de douche stond. Enfin, ik speelde een beetje mee met de gasten, iets met tankjes en vlaggetjes en op elkaar schieten, maar bracht de rest van de dag door met het van commentaar voorzien van de foto’s van onze Europareis in 2010 (ja, ik sta zover achter). Tegen de avond kreeg ik een geweldige hongerklop die bevochten werd met aan huis geleverde sushi (waar we wel bijna twee uur op moesten wachten, niet bevorderlijk voor mijn humeur). En tegen de avond was ik genoeg gerecupereerd om met mijn vriend en twee gamers een klein stapje in de wereld zetten. We waren immers benieuwd hoe succesvol de eerste editie van Club Trente was. Conclusie: het was gezellig, maar het concept moet nog wat aan naamsbekendheid winnen.

Provinciedomein

Zondagnamiddag een zalig ontspannen namiddag doorgebracht met vrienden. Gewandeld door de gevallen bladeren in het provinciedomein, ideaal om in de herfststemming te geraken. Door onze vrienden gemaakte brownies gegeten en door de bakker gemaakte kersentaart gegeten, een uitgebreide rondleiding in hun gerenoveerde huis gekregen en veel gebabbeld. Meer hoeft dat echt niet te zijn.

Cocktails!

Na een zware vrijdag (een dossier waaraan collectief hard gewerkt was en waarvan we dachten dat het afgerond was, keerde onverwacht en ongewenst op ons bord terug) was het vooruitzicht van cocktails des te aanlokkelijker. Met een groepje van een stuk of twaalf collega’s legden we eerst een bodem in de Klimop om vervolgens naar ons appartement af te zakken, alwaar de collega’s een moedige poging deden om onze drankvoorraad te doen slinken. En ere wie ere toekomt, ze hebben hun best gedaan!

Bovendien werd ik verwend met maar liefst drie boeken: een Capitool gids van Spanje (hierin vermoed ik de hand van mijn vriend), het allerbeste uit ‘Het Gat van de Wereld’ van Humo en een werkelijk fabuleus fotoboek van Robert Polidori met griezelig knappe foto’s van New Orleans na de doortocht van Katrina. Ik kan het niet genoeg zeggen: ik heb geweldige collega’s!

Allerzielen

  • De ondoorgrondelijke en niet te vangen blik van mijn moeder.
  • De herfstzon door het glas dat op mijn armen brandde.
  • De smaak van eendenborst op mijn tong.
  • Het gezelschap van mijn vader.
  • Een derde verjaardagsetentje.
  • Een wervelwind winkeltrip.
  • Een pasgeboren baby in mijn armen.
  • De blik van de trotse ouders.
  • De origineelste doopsuiker ever!

Een bezoek aan Konz

Alhoewel ik gisteren mijn geplande verlofdag moest annuleren wegens te veel werk, kwamen onze oorspronkelijke plannen om een avond en een dag bij vrienden in Duitsland door te brengen niet in het gedrang. Ergens in juli hadden we al eens geprobeerd af te spreken, maar toen gingen de plannen niet door omdat onze vrienden zelf tijdens die periode op vakantie waren. Ze bleken gelukkig geen plannen te hebben voor Allerheiligen, dus lag de afspraak snel vast.

Na het werk vertrokken we richting Konz om daar zo’n twee uur en drie kwartier rijden later aan te komen. Het was de eerste keer dat we de nieuwe woonst van onze vrienden konden bewonderen. Deze “kleine” woning (die wij als appartementsbewoners uiteraard helemaal niet klein vonden en ook helemaal niet klein wás) had een schitterend uitzicht op een groene vallei en een prachtig terras met wijnranken die een overvloedig oogst hadden opgeleverd.

We maakten het niet al te laat, want de vermoeidheid van de laatste weken begon zo stilletjesaan door te wegen. De volgende ochtend werden we onthaald op een heerlijk ontbijt dat ons meer dan voldoende energie opleverde voor een aangename en zonnige wandeling tussen de wijngaarden met uitzicht op de Saar.

Ergens tijdens de wandeling ontstond er goesting in ijs en zo belandden we na de wandeling op een terras in Saarburg met een ijsbeker/pannenkoek/Schwarzwaldtorte voor onze neus. Jaja, ook in november kan er tegenwoordig geterrast worden. We beklommen de trappen van de Burg en genoten van de ondergaande zon en het uitzicht op de Saar.

De dag werd afgesloten met boeiende discussies en een heerlijk vegetarisch avondmaal. Zo probeerden we achtereenvolgens de verkeersproblematiek op te lossen (wat met bedrijfswagens? meer openbaar vervoer? meer carpoolen? meer thuiswerk?), het Duitse onderwijssysteem te hervormen (voor deze discussie had ik echt te weinig inzicht in de werking van hun systeem) en te bedenken hoe de vaak moeilijke evenwichtsoefening tussen werk, gezin en vrije tijd in onze moderne samenleving beter benaderd kan worden. Daarnaast bespraken we ook de zin en onzin van het Europese reddingsplan voor Griekenland.

Een leuke en interessante uitstap waarop de weergoden ons bijzonder gunstig gezind waren en die ons twee potten druivengelei opleverde.

De laatste zondag van oktober

Bracht de NMBS ons achtereenvolgens naar Tongeren en Antwerpen. Oorspronkelijk lag het in de bedoeling om ook treingewijs naar Leuven terug te keren, maar een onverwachte ontmoeting op de vooropening van de Boekenbeurs leverde ons een lift naar Leuven op.

In de namiddag werden we verwacht in Altermezzo op de Grote Markt van Tongeren waar vriendin T haar verjaardag met pannenkoeken en gezellige babbels vierde. De prosecco vormde een mooi begin van de namiddag en we hadden de gelegenheid om bij te praten met een koppel dat we al lang niet meer gezien hadden. En de pannenkoeken zelf mochten er ook zijn.

Stipt op tijd (in het weekend gaat reizen met de trein zoveel vlotter, ‘t zal dan toch waar zijn dat het de passagiers zijn die voor al die vertragingen zorgen) kwamen we aan in het centraal station van Antwerpen waar we de tram naar de vooropening van de Boekenbeurs namen. Een echt exclusieve bedoening kon je die vooropening niet noemen, want ik vermoed dat de drukte vergelijkbaar was met een gewone weekdag. Maar goed, er waren broodjes en héél véél drank.

Ik liep onverwacht veel bekenden tegen het lijf en ondanks het feit dat ik niet van plan was boeken te kopen (ik heb het voornemen me binnen afzienbare tijd een e-reader aan te schaffen), kwam ik met deze buit naar huis:

The Invader

De tweede film die ik dit jaar in het kader van het Filmfestival van Gent zag, verschilde hemelsbreed van de eerste. Waarmee ik niet gezegd heb dat ik niet van de debuutlangspeelfilm van Nicolas Provost genoten heb. De openingscène alleen al maakt deze film de moeite waard. En voor wie niet gans de film op haar wil zitten wachten: Hannelore Knuts zie je na de intro die verwijst naar ‘L’origin du monde’ niet meer terug.

The Invader valt moeilijk in hokjes te duwen. Deze cinematografische parel die Brussel op een fantastische manier in beeld brengt, meandert tussen thema’s als mensenhandel, zwartwerk, wraak, sex, ontrouw, passie, afwijzing, uitbuiting, obsessie, stalking, maar schijnt nooit zeker te weten welke weg te kiezen. Een beetje zoals het hoofdpersonage Amadou/Obama. Eén ding staat vast: hoofdrolspeler Issaka Sawadogo heeft een prachtige vertolking neergezet die hem terecht een prijs opleverde in Gent. In ‘t echt bleek Issaka trouwens een beminnelijk man te zijn, want hij wilde graag met mezelf en mijn vriend op de foto. (Zelfs mijn vriend was onder de indruk van deze gespierde brok van een vent.)

De receptie na de film was trouwens veel beter dan die na de opening. Enfin ja, kan moeilijk anders als je sushi serveert. 😉