Na een dag non-stop vergaderen van tien uur ‘s ochtends tot zeven uur ‘s avonds met vieze broodjes als middagmaal, voelde ik me wel heel erg zielig. Ocharme, zo hard moeten werken. Wat heb ik toch een zwaar leven! Dat gevoel van zelfmedelijden was echter snel verdwenen toen ik de blogberichten las over de toestand van de middelste dochter van een ex-studiegenootje. Wat zit ik hier te klagen over futiliteiten als op dit eigenste moment een kleine meid van vier jaar op intensieve zorgen helse pijnen ondergaat na een zware operatie en bestraling. ‘t Is toch allemaal niet eerlijk verdeeld in het leven.
Author: yab
Stoomwolkjes
Vandaag een absolute rotdag op het werk: ergens 5000 euro verdwenen (laat ons hopen dat die even automagically terug opduikt als dat die verdwenen is), achterstallig werk dat opstapelt, misverstanden, bergen onbeantwoorde mails en dan een absolute rotmail van mijn directe leidinggevende waardoor de stoomwolken bijna uit mijn oren kwamen. ‘t Was een fait divers, dat wel, maar door de toon waarop de mail gesteld was, echt wel de druppel. Enfin, ik ben het hem gaan zeggen, want ik blijf niet graag met zulke dingen op mijn lever zitten. Maar ik weet niet of de boodschap is aangekomen.
Enfin, morgen belooft alweer een bijzonder hectische dag te worden, vanaf 10 uur staan er aaneensluitend vier vergaderingen in mijn agenda gepland. What fun that will be!
Change of plans
Niet één, maar twee afspraken werden dit weekend afgezegd, waardoor we onverwacht een zaterdagavond doorbrachten met een ex-collega van mijn vriend en zijn vrouw in hét beste Italiaanse restaurant van Leuven (een gelukkig toeval dat ze nog niets in hun agenda hadden staan). Het eten was alweer subliem en de glazen wijn werden overvloedig bijgevuld. Zondag werd een rustige dag op het appartement: mijn vriend gaf de badkamer een grondige beurt, we namen op het gemak een bad (zo relaxerend dat ik in slaap viel), er werd een beetje geknabbeld aan de fotoachterstand, de was werd gedaan en ik deed een heel klein beetje voor het werk (I know).
A room with a view
Soms, dan doet er zich al eens een buitenkansje voor. En als dat het geval is, dan moet een mens die kans grijpen, nietwaar? En zo sliepen mijn vriend en ik van donderdag op vrijdag tussen de splinternieuwe lakens van het splinternieuwe hotel Park Inn, op nog geen kilometer van ons eigen appartementje. En dat na een gezellig diner met een Leuvense levensgenieter en Italië-enthousiast in het al even splinternieuwe restaurant RBG, terwijl we genoten van een flesje Italiaanse Chianti uit 2006, een uitmuntend wijnjaar volgens onze wijnkenner van dienst. En wie ben ik om hem tegen te spreken. 😉
Fotoshoot!
Vanavond poseerden drie knappe kerels voor de lens van mij en mijn mede-leerlingen. Het internet is toch een geweldige plek. Je plaatst een oproep op twitter of facebook en hup, daar dienen zich spontaan enkele modellen aan. Eén van de modellen was een medestudent van mijn vriend en had ooit nog bij mij in één of ander aartsmoeilijk burgievak gezeten. Leuk om nu kennis te maken met zijn vriend. Echt een fijn koppeltje en wat een compatibiliteit! Een informaticus en een psycholoog, kan een koppel elkaar nog beter aanvullen? Ze zagen er superverliefd uit, en dat terwijl ze toch al zes jaar samen zijn. Knap! En dat geldt ook voor de foto’s. Ik hoop dat de modellen er zelf ook blij mee zijn.
(En ja, ook nu weer raakten we het laatste kwartier van de les pas echt op dreef.)
(Oja, we hebben strobistje gespeeld, wat hilarische taferelen opleverde van mensen die op de grond lagen met twee flitsen of op stoelen klommen om toch maar de juiste belichtingshoek te vinden.)
Limburg
Altijd leuk, een uitstapje met collega’s, zeker als er ook nog eens interessante projecten te bekijken vallen. En zo belandden mijn teamgenoten en ikzelf dankzij de goede zorgen van onze bedrijfschauffeur op de e-culture fair in het verre Hasselt. Een beetje back to the roots voor mij. Al heb ik nooit ook maar één moment heimwee gehad naar mijn Limburgse heimat. ‘t Is vreemd, zelfs als kind voelde ik me niet thuis in het slaperige plattelandsdorpje waar ik ben opgegroeid. Zo lang als ik me kan herinneren heb ik een hekel gehad aan die dorpsmentaliteit: het gefluister achter de mensen hun rug, de gemaakte vriendelijkheid, het stiekeme leedvermaak als het iemand eens wat minder voor de wind ging, het gewijs wanneer iemand een nieuwe auto voor zijn deur had staan (ho! ho! waar heeft die dat geld vandaan!), de naijver, het geroddel,… Niet dat dat in een stad niet zal gebeuren, maar op de één of andere manier wordt ik daar nu minder mee geconfronteerd.
Niet dat Limburg geen mooie streek is. Al dat groen om in te wandelen, de geschiedenis van de mijnstreek, mooie steden als Hasselt, Sint-Truiden en Tongeren, dat alles is zeker de moeite. Alleen er wonen, neen dat hoeft voor mij niet meer zo nodig. Want, hoeveel moeite het mij ook kost om mijn accent te verbergen, ik voel mij al heel lang Leuvense, veel meer dan ik mij ooit Limburgse gevoeld heb.
Het laatste Oudejaar van de mensheid
Niccòlo Ammaniti mag dan wel één van de grote sterren zijn van de hedendaagse Italiaanse literatuur, dit boekje van hem overtuigde me niet echt. Ok, het is vlot geschreven en uitgelezen voordat je er erg in hebt. Toch vond ik de humor vaak aan de vulgaire kant en de personages karikaturaal. Nuja, het beperkte aantal bladzijden en de grote diversiteit aan personages laat natuurlijk niet toe om aan karakteropbouw te doen. Ik heb het boek zeker niet met tegenzin gelegen, maar een blijvende indruk zal dit lichtgewichtje beslist niet nalaten. Ideaal om te lezen als vlug tussendoortje.
Pretty!
Een goed gevuld weekend
Gevuld met goed gezelschap en heel veel lekker eten. Zaterdag hadden we een blogdelegatie (Lucie, Lime en souvenir, boskabout en ntone) over de vloer en zetten we onszelf aan het werk. Nuja, ik geef toe dat we ons er voor het hoofdgerecht nogal gemakkelijk vanaf gemaakt hebben door naar de wild en gevogelte traiteur om de hoek te gaan. Maar ‘t was wel lekker (fazant in een sausje van boschampignon, selderpuree, spruitjespuree, peertje, veenbessen)! En bananenclafoutis blijft een superdessert om mee af te sluiten. Al zat er deze keer wat te veel citroenzest in naar mijn smaak (een verbeterpunt voor mijn vriendje). De avond vloog alleszins veel te snel voorbij en ik had het gevoel dat er nog veel meer bij te praten viel. (En ik was ook onder de indruk van de coca-coladrinkcapaciteit van boskabout.)
Zondag waren we uitgenodigd door mijn squashpartner voor een diner in de Ming, een garantie op veel en lekker eten. Dus beperkte ik me zondag in de loop van de dag tot een paar boterhammetjes. En zoals altijd na zo’n all you can eat maaltijd, heb ik last van een te volle maag en een knagend schuldgevoel. Deze week een beetje matigen dan maar.
Konz – impressie
