Een beestige dag achter de rug vandaag. ‘s Middags aangesloten bij een teamlunch bij Wolf in Brussel (jawel, natuurlijk koos ik weer voor de falafelschotel van My Tannour, verslavend lekker!) en dan vlak voordat ik de trein naar huis nam, tot mijn grote afgrijzen vastgesteld dat er zich een teek in mijn been had vastgezogen. Een teek die er al even zat, want het lijfje zat vol met bloed. Geen idee waar ik in Brussel, toch niet bekend voor zijn uitgebreide natuur, dit beest heb opgedaan, maar ik haastte me naar huis om het onding met een scherpe pincet te verwijderen. Gelukkig is er een apotheek in Brussel-centraal waar ik ontsmettingsmiddel kon kopen, want dat heb ik standaard niet in huis.
Ik had goed opgelet tijdens de operatie van onze gastvrouw in Piemonte en gelukkig zat de teek op een plek dat ik er zelf goed bij kon, want mijn vriend zit in Genève en kon dus enkel morele steun bieden. Het verwijderen lukte tot mijn verbazing vrij gemakkelijk en daarna heb ik mij meteen een tekentang of vijf besteld, zodat ik in elke rugzak en handtas er één kan steken. Een voorbereid mens is er twee waard!
Het was deze middag net warm genoeg om iets te eten op een terrasje, dus twee maal raden waar mijn collega en ik belandden? Bij Frank natuurlijk! En naar goede gewoonte kon ik niet weerstaan aan de Egss La Monnaie, zo lekker!
Terwijl Dries dit weekend in Genève moest blijven voor wat afscheidsfeestjes op zijn werk, maakte ik van de gelegenheid gebruik om met extra veel vrienden af te spreken. Kwestie van me niet te vervelen. 😉
Vandaag had ik dus afgesproken om te gaan wandelen met onze vrienden uit Heverlee in het vertrouwde Heverleebos. Denk dat ik ondertussen alle paden daar al wel verkend heb, maar het blijft in alle seizoenen een mooi bos en makkelijk dat het op fietsafstand is.
De zoon van onze vrienden was alleszins in goede doen en draaide zijn hand niet om voor een wandeling van vijf kilometer. Toch straf voor zo’n klein manneke! En wat een lieverdje is dat toch! Hij weet me elke keer weer te charmeren met zijn mooie blauwe ogen en zijn ontwapenend gebabbel. Zelden een kind van die leeftijd tegen gekomen dat zich zo goed kan uitdrukken.
Na de wandeling gingen wij (uiteraard) iets eten in Brasserie 500. Echt genoten van mijn tomaat garnaal met ontvelde tomaten en heerlijk veel garnalen. Een grappig toeval: op hetzelfde terras trof ik mijn collega met haar vriendin en schattige dochter. In een ver verleden deelden de zoon van onze vrienden en de dochter van mijn collega dezelfde onthaalvader. Al betwijfel ik of ze zich daar nog iets van zullen herinneren. 😉
Beide kinderen verschillen in leeftijd een viertal maanden van elkaar en het was meteen dikke pret, samen in de speeltuin van Brasserie 500. Zo leuk om te zien hoe die twee elkaar vonden en met elkaar speelden. Hopelijk komen ze elkaar wat vaker tegen in de toekomst, want ze leken mij karakterieel heel goed bij elkaar te passen.
En natuurlijk moesten we de maaltijd afsluiten met een dessert! Al hield ik het bij een lekker koude limoncello.
Vandaag had ik afgesproken met onze vrienden uit Rotselaar en hun drie jongens. Alweer eeuwen geleden dat ik de jongens nog eens gezien had en amai, die waren nogal gegroeid zeg! De oudste is al bijna even groot als ik!
We troffen elkaar aan de trappen van het stadhuis, alwaar de jongste even een kleine crisis te boven moest komen, omdat hij bang was van al die bijzondere straatacts. Gelukkig konden we hem snel sussen en wandelden we vervolgens op het gemak langs de kraampjes en attracties op de Bondgenotenlaan. Tot de middelste buikpijn kreeg en opeens dringend naar het toilet moest. Gelukkig was de stadsschouwburg open. En toen was de jongste wat vermoeid en moest de papa de buggy gaan halen in de auto die geparkeerd stond in de parking onder het Ladeuze. Een excuus om met de jongens even te pauzeren in de Legowinkel. Kinderen, het is niet altijd even gemakkelijk. 😉
Na uitgebreid gesnuisterd te hebben in de bakken met tweedehandsstrips, belandden we op het terras van La Royale alwaar we ons vloeistofniveau opnieuw op peil brachten, want amai, het was echt snikheet.
Vervolgens wandelden we terug langs de Diestsestraat naar het Hooverplein waar de twee jongsten zich uitleefden in de fontein. Mijn vriendin en ik hielden een oogje in het zeil, terwijl de papa met de oudste zoon even naar de Fnac ging. Om 17.30u sloten de middelste jongen en ik aan bij de Kinderparade. Zo’n lief manneke, hij kende mij amper, maar gaf me tien minuten na onze hernieuwde kennismaking meteen een hand en babbelde honderduit. Al is hij ook een spring in ‘t veld die ik goed in het oog moest houden of hij was ongetwijfeld met de bende muzikanten mee op stap gegaan!
Voor het avondmaal had mijn vriendin een tafel bij La Dolce Vita in de Wandelingenstraat gereserveerd. Spijtig genoeg bleek die tafel binnen te staan en niet buiten op het terras, maar hey, we zaten vlakbij een ventilator! Waarvan onze vriendin dan hoofdpijn kreeg. Een kleine stoelendans later was het probleem gelukkig onder controle.
We startten de maaltijd met antipasti: un tagliere misto met mozzarella, mortadella, parmaham, salami calabrese, parmacoppa en bresaola. Vijf minuten later was de schotel al op. Zo’n drie jongens in de groei eten veel, he. 😉 Gelukkig hadden de volwassenen bruschette besteld! 😉 Als hoofdgerecht ging ik voor de spaghetti met zeevruchten.
En natuurlijk sloten we de avond af met een ijsje van ‘t Galetje! En óf er gesmikkeld werd!
Deze vrijdag had ik opnieuw een trash day ingepland. Al kon ik zelf niet veel trashen, want de collega’s hadden mijn agenda van ‘s ochtends tot ‘s avonds volgeboekt. Naar goede gewoonte sloten we de trash day af met een kleine receptie. Altijd fijn om op een informele manier met de collega’s van gedachten te kunnen wisselen.
Aangezien er weer problemen waren op het spoor tussen Brussel en Leuven, bleven we plakken met iedereen die richting Leuven moest treinen. Beter nog een glaasje extra schuimwijn drinken en wat hapjes dan in Brussel-centraal tevergeefs op een trein staan te wachten, nietwaar? Gelukkig was er meer dan drank en eten genoeg. 😉 En tegen dat wij dan uiteindelijk naar Leuven terug spoorden, waren de problemen gelukkig opgelost.
En ‘s avonds in Leuven nog genoten van een fijne avondwandeling.
Deze avond had ik het genoegen om een wel heel bijzonder afscheidsfeest bij te wonen. Namelijk dat van mijn toekomstige nieuwe baas die op maandag 1 juli start in ons bedrijf. Aangezien ik en een paar andere collega’s in het verleden al met hem samenwerkten, kregen we een uitnodiging voor zijn afscheidsfeest bij zijn huidige werkgever. Na het werk vertrokken we dus te voet naar het KVS Café tussen de regenbuien door laverend.
Het werd een heel mooie avond, met prachtige afscheidsspeeches en oprecht ontroerende momenten. Persoonlijk heb ik zeer goede herinneringen aan onze samenwerking en de manier waarop hij uitgewuifd werd, bevestigde deze indruk alleen maar. Hij zal zeker gemist worden, iets wat elke medewerker van hen met wie ik babbelde, mij bevestigde.
Ook enorm genoten van het lekkere, veganistische eten van WExist, een organisatie die Syrische vluchtelingen helpt om toegang te krijgen tot de arbeidsmarkt en tegelijkertijd de Syrische keuken in de schijnwerpers zet. Zo ongelooflijk lekker dat ik gewoonweg drie borden ben gaan halen. 😉
En fijn om na zo’n mooie avond nog wat te kunnen napraten op de trein met mijn collega-Leuvenaar.
Deze middage belandde ik samen met een collega op het terras van Le Pain Quotidien voor een lunch meeting. Wij zijn beiden verantwoordelijk voor de pas opgerichte administratieve cel en ik wilde graag met haar op een informele manier van gedachten wisselen. Blijkt immers dat we nog serieus wat werk aan de winkel hebben voor die cel vlotjes zal draaien. Al heb ik er alle vertrouwen in dat we er met vereende krachten wel zullen geraken.
Deze avond nam ik samen met twee collega’s deel aan Desinforum, een initiatief van Mediawijs en Google Belgium. Onderwerp was natuurlijk de steeds toenemende stroom aan desinformatie en hoe we ons daar als samenleving tegen kunnen wapenen.
Heel interessant vond ik persoonlijk de sessies over nieuws mijden (zelfs bij mezelf, toch een news junkie, voel ik de laatste tijd steeds vaker een zekere weerstand om het nieuws te volgen door de aanhoudende stroom van slecht nieuws) en het onderzoek dat focuste op mediagebruik van generatie 2020. De manier waarop de jongere generatie nieuws consumeert, is radikaal anders. Al merk ik dat mijn eigen gewoontes ook steeds meer opschuiven naar short form content.
Waarheid van de dag: ‘The first casuality of war is truth.” Iets wat de oorlog in Oekraïne pijnlijk duidelijk heeft gemaakt.
Het fijnste gedeelte van de avond was wat mij betreft het netwerkdiner. Lekkere broodjes, slaatjes, dessertjes én boeiende gesprekken. En een ideale manier om mijn jonge collega wat beter te leren kennen (met dank aan het feit dat ze haar trein gemist had).
