Vanavond kwam een sympathieke Turkse dame de zonnebrillen ophalen die ik op Gift Leuven gezet had. Altijd fijn om iemand blij te maken met zaken die je zelf niet meer gebruikt. Als bedankje had ze een kleine macramé geluksbrenger bij. Duidelijk iets wat ze zelf op één of ander huwelijk had gekregen. maar ik was er toch blij mee. Dit roze handwerkje heeft bij deze een plekje gekregen tussen andere souvenirs in ons appartement.
Ik hoef jullie niet te vertellen dat mijn vriend en ik met frisse tegenzin opstaan om zes uur. We gooien snel alles in onze valiezen en nemen afscheid van de piepkleine kamer, die ik beslist niet zal missen. Het mooi uitzicht op de lagune daarentegen had ik wel graag mee naar huis genomen.
De taxi is zelfs een beetje te vroeg. Doordat er op dit ongoddelijk vroege uur geen verkeer is, zijn we al om 6.30u op de luchthaven. Het is zelfs nog niet mogelijk om de bagage in te checken. Er zit niets anders op dan te wachten en jullie weten allemaal dat dat niet mijn sterkste punt is…
Wanneer dan eindelijk de check-in balie open gaat, vervoegen mijn vriend en ik een lange wachtrij. Uiteindelijk kunnen we pas iets voor acht uur ‘s morgens onze valiezen inchecken. Gelukkig gaat de security wel vlot. Ik koop nog snel wat Portugees snoepgoed voor mijn collega’s en dan wandelen we verder naar de gate. We zijn er nog maar een paar minuten of we mogen al op het vliegtuig. Handig.
Het vliegtuig zit deze keer alles behalve vol. Mijn vriend en ik hebben zelfs een hele rij voor ons alleen. Een beetje stom dat we extra betaald hebben om onze stoelen te kunnen kiezen, maar we wilden echt graag naast mekaar zitten op deze terugvlucht. De zetels lijken ook ruimer te zijn dan op de heenvlucht. In het algemeen was de terugvlucht een pak comfortabeler dan de heenvlucht. Tui Fly is nogal afwisselend van kwaliteit op dat vlak.
We werpen nog een laatste blik op Ria Formosa en Faro vanuit de lucht alvorens terug te keren naar België.
We sluiten de dag af op ons appartement in Leuven met een lekkere portie sushi. Mijn vriend en ik kijken alleszins met plezier terug onze reis naar de Algarve. Ongetwijfeld keren we in de toekomst nog terug naar Portugal.
Altijd goed voor een glimlach op mijn gezicht!
Gisteren spoorde ik naar Limburg voor een bezoekje aan mijn moeder in het rusthuis en vervolgens foto’s te maken van de schilderijen en andere voorwerpen in mijn ouderlijk huis, zodat we stilletjes aan de hoeveelheid rommel daar kunnen verminderen. Ongelooflijk wat een mens doorheen de jaren kan verzamelen in zo’n huis. Als mijn vader effectief doorgaat met zijn verhuisplannen (dat valt nog te bezien), is het moment aangebroken om alvast wat orde op zaken te stellen. Dus als iemand tips heeft hoe van een hoop schilderijen en andere siervoorwerpen af te geraken, laat zeker weten.
Na een min of meer volledige inventaris gemaakt te hebben, reden mijn broer en ik naar afhaalrestaurant Thai Station in Sint-Truiden voor ons avondmaal. En amai, mijn broer en zijn vriendin hadden overschot van gelijk: zonder twijfel de beste Thai van Limburg! De Tom Yam Kung soep (mijn persoonlijke favoriet) was echt heerlijk! Al twijfel ik nog of ik de volgende keer voor Thai pikant moet gaan. De pornstar martini’s waren trouwens een goeie start van de maaltijd. En zoals gewoonlijk zorgden mijn broer en zijn vriendin voor een lekker flesje wijn bij de maaltijd.
Na het eten, haalde mijn broer voor het digestief wat flessen uit zijn aanzienlijke voorraad boven en speelden we Exploding Kittens. Het geluk was ditmaal niet aan mijn kant, want ik werd keer op keer ingemaakt. Gelukkig was er de uitstekende rum om mijn humeur op te krikken.
Als uitsmijter nog een foto van een echte kitten! Die ik, vrees ik, een beetje bang heb gemaakt.
Gisterenavond had ik afgesproken met mijn kameraad uit Antwerpen. Spijtig genoeg alweer single. Niet dat je als single niet gelukkig door het leven kan gaan, maar ik had tijdens onze vorige afspraak echt de indruk dat hij een partner gevonden had die goed bij hem paste en met wie hij samen veel mooie momenten zou kunnen beleven. Maar goed, als het vuur er niet is…
Gelukkig was er het lekkere eten van de chefkok van Barba. Ik blijf erbij, wat prijs-kwaliteit betreft, zijn er weinig Leuvense restaurants die aan Barba kunnen tippen.
Aperohapjes;
Rund, tartaar, daikon, shiitake, dille:
Gevogelte, appel, yoghurt, munt, mango:
tonijn, soya, watermeloen, komkommer:
Pladijs, tomaat, mossel, artisjok:
Aardbei, vanille, basilicum, witte chocolade:
Na het diner nam ik afscheid en besloot ik nog wat te genieten van de mooie, warme avond door via een omweg naar huis terug te wandelen. Altijd goed voor wat feeërieke plaatjes:
Zelfs op een reizigersarme brugdag werd ik niet gespaard van treinvertragingen toen ik deze ochtend naar Brussel spoorde. Op deze zonnige vrijdag maakte ik graag gebruik van de brugdagluwte om mijn mailbox wat uit te mesten en ‘s middags samen te gaan lunchen met mijn lieve collega (die binnen een paar dagen voor drie weken naar Schotland trekt, jaloers!). Een bento box van Samouraï, dat was ondertussen alweer bijna twee jaar geleden. Gelukkig smaakte de box nog altijd even lekker. En omdat het een brugdag was, bestelden we een glaasje umeshu erbij. Gewoon, omdat het kon!
Goed nieuws: het bed in Wax hostel is beter dan de vorige hostel, maar toch nog niet ideaal. Echt laten we gewoon collectief alle bedden met veren afschaffen.
Wij hebben een kamer met ontbijt, maar blijkt dat we pas vanaf 10u kunnen ontbijten in Wax restaurant. Serieus, ik welke wereld is dat normaal? Ik slaap al eens graag uit, dat is waar, maar op reis wil je toch optimaal gebruik maken van je dag? Enfin ja, niks aan te doen. Een ochtendwandeling it is. We wandelen naar het minder commerciële deel van het eiland, waar de inwoners in kleine sjofele huisjes wonen. Het is duidelijk dat de mensen het hier niet breed hebben, maar bijna aan elke woonst wappert trots de Portugese vlag, hoe krakkemikkig ook.
Rond 9.45u staan we met rammelende magen opnieuw bij Wax restaurant. Na dit vriendelijk gevraagd te hebben, mogen we dan toch plaats nemen op het terras, zelfs al zijn ze officieel nog niet open. Fijn dat we ditmaal wel kunnen genieten van uitzicht op strand en zee. Uiteindelijk staat ons ontbijt pas om 10.34u voor onze neus. En ja, de trend zet zich verder: dit is echt het minste ontbijt van gans de reis: geen fruit, geen yoghurt, enkel een paar sneden toast en een zeer bleke croissant. Gelukkig was er het mooie uitzicht om ons te troosten.
Bij navraag bij de bediening blijkt het volledig onmogelijk te zijn om een roereitje of iets dergelijks te bestellen, zelfs niet als we duidelijk maken dat we het geen probleem vinden om daarvoor bij te betalen. Onvoorstelbaar toch wel. Ik wou graag een supplement betalen voor een English breakfast, maar ook dat was niet mogelijk. Ik bestel dan maar een warme chocomelk, die bijna op vloeibare chocoladepudding lijkt. De opkikker die ik nodig had. Continue reading
Die ene keer dat ik eens op tijd de deur van het kantoor achter mij dicht trok, stonden deze avond uiteraard alle aankondigingsborden van de NMBS in Brussel-centraal op rood. Door een ongeval in Kortenberg was er geen treinverkeer meer mogelijk tussen Zaventem en Leuven. Naar alle waarschijnlijkheid weer iemand die het niet meer zag zitten en zich van het leven beroofde. Zeer triestig. Hoog tijd dat wij als maatschappij mentale gezondheidszorg serieus nemen…
Maar goed, daarmee was ik nog niet in Leuven en even vreesde ik dat de sushidate waar ik al een tijdje naar uitkeek, niet zou kunnen doorgaan. Totdat één van mijn collega’s die via whatsapp met me meeleefde, me erop wees dat de grote baas wellicht nog op kantoor was en de grote baas komt meestal met de auto… Ik dus meteen vanuit het station gebeld: en jawel, de grote baas was nog op kantoor, maar helaas, nét vandaag was hij niet met de auto naar Brussel gekomen. Pech, dikke pech. Hij stelde voor dat ik terug naar het kantoor zou komen en samen te bekijken of we niet vanuit Brussel een taxi naar Leuven konden nemen.
Ik dus terug naar kantoor om daar te overleggen met de baas. Uiteindelijk beslisten we de trein naar de luchthaven te nemen en van daaruit een taxi naar Leuven. Dus terug naar Brussel-centraal om daar op de eerste de beste trein richting de luchthaven te springen. Om door de poortjes in de luchthaven te geraken, moest ik noodgedwongen twee diabolotoeslagen betalen. Ook dat nog… Gelukkig zaten we een paar minuten later al in een taxi richting Leuven. Een dure rit, maar betaald door de grote baas. 😉
Mijn baas en ik hadden gevraagd aan de taxichauffeur om ons aan Leuven station af te zetten. Mijn baas stond net af te rekenen, toen een jongedame met rolkoffertje opdook die vroeg of deze taxi vrij was. De taxichauffeur weigerde haar in eerste instantie als klant, want hij reed enkel vanaf de luchthaven. De jongedame in kwestie was echter op zoek naar een taxi om haar naar de luchthaven te brengen, want zij was door datzelfde ongeval gestrand in het station van Leuven, zonder treinen om haar naar de luchthaven te brengen. En zo hielpen wij deze ijongedame haar vlucht halen.
En kijk, uiteindelijk was ik rond 19.15u al in Leuven. Een kwartiertje te laat voor de afspraak met onze vrienden, die ik onderweg naar Leuven via whatsapp op de hoogte had gehouden. En dan was ik zelfs nog niet eens de laatste op de afspraak!
Na dit avontuur smaakte de sushi van Kintsugi mij alleszins dubbel zo lekker. Fijn dat deze avond met vrienden niet in het water is gevallen.
Worth the rewatch.
Vandaag zitten mijn vriend en ik als eerste aan het ontbijt! Succes! Na het ontbijt pakken we onze valiezen en vertrekken we naar onze laatste bestemming: Wax Hostel op Ilha de Faro. We rijden Ilha de Faro op langs een smalle brug met slechts één rijstrook. Gevolg: file en aanschuiven.
We komen aan bij een totaal uitgestorven en hermetisch afgesloten Wax hostel. Het is niet mogelijk om onze valiezen bij de receptie achter te laten, want die is pas open vanaf 15u. Nochtans hebben we op voorhand via sms laten weten dat we om 12u zouden arriveren en gaven ze niet aan dat dit een probleem zou vormen. Er waren ons op voorhand ook codes beloofd waarmee we op de kamer zouden kunnen, maar die hebben we ook niet gekregen. Een beetje vervelend allemaal, gelukkig is het wel mogelijk onze valiezen achter te laten in het restaurant aan de overkant van dezelfde uitbaters. Het personeel bezweert ons dat ze op onze valiezen zullen letten.
We droppen onze valiezen af en rijden verder naar de luchthaven om onze huurwagen binnen te brengen bij het verhuurkantoor van Air Auto. Voor de laatste dagen van onze vakantie hebben we immers geen wagen meer nodig. Mijn vriend en ik hebben ondertussen al wel vaker een wagen gehuurd, maar het is de eerste keer dat de wagen bij terugkeer zo grondig onderzocht is. Ok, toegegeven, de wagen was gloednieuw toen wij hem in gebruik namen (slechts 15 km op de teller bij vertrek), maar dit was nu toch echt overdreven. Elk vlekje op de voorruit inspecteerde ze minutieus. Gelukkig werd de wagen na deze militaire inspectie krasvrij verklaard. Amai, wat een verschil met Corsica, waar er bij inlevering eens van ver naar de wagen gekeken werd, terwijl de rijomstandigheden daar toch niet bepaald simpel waren.
Vanaf de luchthaven keren we terug met een taxi naar Ilha de Faro. We vragen aan de chauffeur om ons af te zetten aan de boardwalk voor de brug, kwestie van niet opnieuw in de file te moeten staan.
Aangezien we nog altijd niet binnen kunnen in onze kamer maken we een mooie wandeling met zicht op het natuurgebied Ria Formosa. Ilha de Faro is eigenlijk een langgerekt zanderig schiereiland dat het natuurgebied Ria Formosa afschermt van de zee.
‘s Middags lunchen we op het mooie terras van d’Amare Beach Club met zicht op het witte zandstrand en de blauwe zee. Ik geniet van oesters en ceviche. Een lichte lunch die nog ruimte laat voor een dessertje: een heerlijke citroencheesecake.
Om 14u proberen we nog eens of we kunnen inchecken. We sturen een berichtje via whatsapp naar Waxhostel, maar het antwoord is onverbiddelijk: pas vanaf 15u.
We maken dan maar een kleine strandwandeling, want we zouden graag onze zwemkledij willen aantrekken in de kamer. Uiteindelijk zijn we stipt om 15u terug: klaar om in te checken. Wat een afknapper: zelden zo onvriendelijk ergens ontvangen. Geen idee waarom dit hostel zo’n hoge score heeft, aan de klantvriendelijkheid zal het alvast niet gelegen hebben.
De kamer zelf is ook een tegenvaller: het is een hostelkamer voor vier personen met een twin bed voor twee personen en een stapelbed. De kamer is piepklein en heeft amper opbergruimte. We slagen er net in onze twee valiezen open te leggen. Gelukkig hebben we wel een eigen douche op de kamer. Jammer, want dit was geen goedkope hostel. Maar het aanbod op Ilha de Faro aan verblijfsmogelijkheden is natuurlijk beperkt. De gemeenschappelijke ruimtes van de hostel zijn wel mooi, met een groot raam dat uitkijkt op Ria Formosa.
Ik heb even spijt dat ik hier geboekt heb, want de bedoeling van deze laatste twee dagen was wat watersporten en aan het strand liggen om te onthaasten. In dat opzicht was een iets comfortabelere kamer welkom geweest. Maar goed, ik berg mijn teleurstelling weg en we kleden ons om om naar het strand te gaan. Dat letterlijk op een paar stappen van onze voordeur is.
Mijn vriend en ik maken een zeer lange strandwandeling tot waar het zeewater de lagune van Ria Formosa binnen stroomt. Zalig om op blote voeten over het zand te kunnen wandelen. We gaan ook een aantal keer zwemmen in de zee, die gelukkig hier veel minder koud is dan tijdens onze catamarantocht.
Terug in het hostel moeten we ons noodgedwongen douchen met koud water. Neen, deze hostel is het toch niet. Al een geluk dat het hier warm is. Omdat het Wax restaurant (waar we eerder op de dag onze valiezen achter lieten) goeie reviews krijgt, besluiten we daar te gaan eten. Wel zo gemakkelijk: moeten we gewoon de straat over steken. Spijtig genoeg is er geen tafel meer beschikbaar op het terras met zicht op strand en zee en komen we terecht aan een tafel op de binnenkoer.
Uiteindelijk denk ik dat we beter voor een tafeltje binnen gekozen hadden, want daar was het iets gezelliger zitten dan op deze kale binnenkoer. De service is behoorlijk chaotisch en inefficiënt, maar ze doen wel hun best en zijn heel vriendelijk. En dan ziet een mens die foutjes graag door de vingers, nietwaar? Het eten is gelukkig heel lekker. Als voorgerecht kies ik voor de champignons met geitenkaas en als hoofdgerecht ga ik voor (hoe kan het ook anders) de octopus. We bestellen bij ons eten een grote kan sangría spumante met rood fruit. Heerlijk!
We zijn allebei moe en kruipen op tijd in ons bed.