Omdat ik het puzzelen toch wat begon te missen, heb ik mij er stiekem nog eentje aangeschaft. De laatste. De allerlaatste. Als deze puzzel af is, hoop ik gevaccineerd te zijn. En dan mogen al mijn pandemie-puzzels voor een paar jaar de kast in.
De Foodbag oogst van de week
Kleurrijke wok met gebakken rijst en pindasaus (jammer genoeg ontbrak de babymaïs in de Foodbag):
Asperges met garnalen, rode krieltjes en mierikswortel-yoghurt (heerlijk gerecht, alleen de krieltjes vielen ons wat tegen):
Bloemkoolrisotto met scampi:
En als uitsmijter wat prachtig bloeiende kerselaars in Kessel-Lo, gekiekt op één van mijn avondwandelingen:
Blitzbezoek aan Durbuy
Iets later dan gepland reden mijn vriend en ik Durbuy binnen, alwaar het op het eerste gezicht behoorlijk druk was. Duidelijk dat veel mensen op deze frisse, maar zonnige zondag van het mooie weer wilden profiteren door te slenteren in de gezellige straatjes van het ‘kleinste stadje ter wereld’. We parkeerden onze wagen op de parking aan de oevers van de Ourthe vlakbij het centrum en begonnen aan onze ontdekkingstocht.
De handelaars probeerden duidelijk een graantje mee te pikken van de vele bezoekers in de straten. Overal werd take-away aangeboden en de bankjes zaten vol met mensen die genoten van een drankje of een ijsje. We zagen zelfs wat mensen illegaal op een terras zitten! Wie had gedacht dat er ooit een tijd zou komen dat een terrasje doen illegaal zou zijn…
Maar first things first: op zoek naar een openbaar toilet! Dat vonden we gelukkig vrij snel: zo’n moderne doos waar je helemaal niets meer moet aanraken, enkel de knop om buiten te geraken. Nu daar nog iets op vinden en dit soort toiletten is volledig coronaproof. Na mijn blaas geledigd te hebben, kon ik optimaal genieten van de gezellig straatjes van Durbuy.
Mijn vriend liet zich verleiden tot de aanschaf van een broodje speenvarken, vers van ‘t spit en heel erg lekker. Ik pikte een paar stukjes vlees van zijn broodje, maar zorgde dat ik genoeg ruimte overhield om te genieten van een heerlijke gelato.
We sloten ons bezoek aan Durbuy af met een korte wandeling langs de oevers van de Ourthe, waar een mooi langgerekt park was aangelegd.
Enorm genoten van dit frisse, maar zonnige weekend bij onze Waalse vrienden!
Pech in Wéris
Na de uitspattingen van de vorige avond, bleven mijn vriend en ik zo lang mogelijk in bed liggen. We zaten nét aan tafel toen de bediening aanklopte om ons ontbijt te serveren. De jongedame die het ontbijt bracht, moest een paar keer op en af lopen om alles uit te stallen op onze tafel. Brandstof genoeg om de dag door te komen!
Na het ontbijt pakten we onze spullen bijeen en verlieten we de kamer. We bedankten het personeel voor de fantastische ervaring en maakten een mooie wandeling doorheen de velden en langs de megalieten van Wéris. Overal stonden sleutelbloemen en paardenbloemen in bloei. Wat een prachtige lente! En de aanwezigheid van die mysterieuze dolmen en menhirs gaf de wandeling nog net dat tikkeltje extra.
Steen in beweging van Guy Janssen:
Pittoresk kappeletje:
Wéris is duidelijk een fan van kapelletjes:
En nog een kappelletje!
Na de wandeling keerden we terug naar de parking van Le Cor de Chasse, om van daaruit naar het koninkrijk van Marc Coucke te rijden. Helaas weigerde onze cambio om op te starten. Zelfs de boordcomputer gaf geen teken van leven meer. Dat kon maar één ding betekenen: een platte batterij. We overwogen eerst om bij Le Cor de Chasse te gaan vragen of ze geen startkabels hadden, maar dat idee lieten we al snel varen. In zo’n Cambio abonnement is immers ook pechbijstand inbegrepen. Dus gebeld naar Cambio, alles nog eens dubbel gecheckt: uiteraard kregen we de wagen nog steeds niet aan de praat.
We hielden een beetje ons hart vast: wie weet hoe lang we op een zondagnamiddag zouden moeten wachten op bijstand in dit boerengat. Maar hey, dat bleek ontzettend mee te vallen. De VAB zou er over een dik half uur zijn. Dus maakten we nog een klein wandelingetje in de buurt en keerde mijn vriend naar de wagen terug een vijftal minuten voor de verwachte aankomst van de reparateur. Ondertussen maakte ik nog een ommetje in Wéris zelf. Na een dik kwartier kreeg ik al bericht van mijn vriend dat onze cambio gemaakt was. Amai, dat was snel! Ik maakte meteen rechtsomkeer.
Tegen dat ik terug bij de wagen was, was de VAB alweer vertrokken. De reparateur had tegen mijn vriend gezegd dat iemand de kabel van de batterij had losgemaakt. Dus de batterij was helemaal niet plat, zoals we eerst dachten. Vreemd, want wij waren helemaal nergens aangekomen en wie prutst er nu zonder reden aan de batterij van andermans wagen? Bizar verhaal, maar het belangrijkste is dat we weer verder konden! Blij dat we zo snel geholpen waren!
Op naar Durbuy!
Culinair genieten bij Le Cor de Chasse
Na meer dan 18 kilometers gewandeld te hebben, genoten mijn vriend en ik van een uitgebreid bad in onze comfortabele hotelkamer bij Le Cor de Chasse. Amai, onze stramme spieren hadden er deugd van!
Onze kamer bevond zich onder het dak en om daar te geraken, moesten we vlak na de inkomdeur van onze kamer een trap beklimmen. We vreesden al even dat we telkens met onze borden de trap op en af moesten gaan, omdat bij eerdere hotelbezoeken de bediening nooit de kamer betrad met het eten, maar in Wallonië worden de coronamaatregelen duidelijk een beetje anders geïnterpreteerd dan in Vlaanderen, de bediening kwam gewoon de trap op met onze borden en we kregen zelfs de sommelier over de vloer met aangepaste wijnen voor elke gang. Serieus, zo wil ik nog wel eens in alle afzondering op de kamer dineren!
En ja, op culinair vlak moest de ‘cocooning in the room’ menu niet onder doen voor 0ns bezoek in 2014.
Appetizers:
2x Omble de fontaine:
En gravelax/ daikon/ ‘cailloux de Morville’ de le ferm Paquet/ ponzu
Jjambbong/ edamame/ salicorne:
Poisson du jour/ célerisotto/ céleri lactofermenté/ huile de capucine/ oeufs de poisson/ algues:
Asperge/ crabe/ chou rave au beurre noisette/ lait fermenté/ popcorn:
Agneau/ petits pois/ ‘nepeta corsica’/ ail des ours/ oignon noir:
Mangue/ coco/ shiso:
Inspiration du parfum ‘L’homme de Guerlain': citron vert/ menthe/ bergamote/ thé vert:
Versnaperingen en Diplomatico Rum:
Dat we na al dat lekkers niet ver meer naar ons bed moesten strompelen, was absoluut een pluspunt!
Wandelen in Wéris en omgeving
Het laatste weekend van april had ik een kamer voor mijn vriend en mezelf gereserveerd in Le Cor de Chasse, de plek waar we in 2014 al eens genoten van een culinair topweekend. De omstandigheden waren zeven jaar later natuurlijk helemaal anders: geen gezellige restaurantervaring, maar wel een intiem diner op de kamer. Dat vervelende virus is namelijk nog niet volledig onder controle. Mijn vriend en ik waren alvast benieuwd of het diner op de kamer in de buurt zou komen van de fantastische culinaire ervaring van de vorige keer.
We vertrokken in Leuven rond een uur of elf, kwestie van optimaal te kunnen genieten van het voorspelde mooie weer. Terwijl mijn vriend onze Cambio met vaste hand richting Wallonië stuurde, zocht ik een wandeling die ons zou bezig houden tot het avondmaal. De Cirkwi wandeling van 15km met als ronkende titel ‘Grootste Landschappen’, sprak ons het meeste aan. We parkeerden onze Cambio op de vrijwel lege parking van het hotel en begonnen vol enthousiasme aan de wandeling.
Wellicht was ik iets té optimistisch toen ik besliste mijn panty’s thuis te laten, want het was bijzonder frisjes de eerste twee kilometers. Het stralende zonnetje werd tegengewerkt door een stevige noorderwind en het kippenvel stond op mijn blote benen. Gelukkig volgde al snel een eerste klim naar Pierre Haina, een natuurlijke rots met een hoogte van ongeveer drie meter en een hellingshoek van 60 graden. Vroeger werd deze rots jaarlijks witgekalkt bij een equinox en de megalieten in de vallei zouden parallelle lijnen vormen ten opzichte van deze rots. Waar of niet waar. Het uitzicht op de vallei vanaf de rots mocht er zeker zijn.
Na de klim naar Pierre Haina daalden we af naar ‘Le lit du diable‘, een verrassend klein bed voor zo’n gigantische ego als dat van de duivel. 😉
Al wandelend verorberden we onze picknick: twee wraps snel snel gekocht in de Delhaize Shop & Go in Leuven. Mijn vriend en ik hielden een strak tempo aan, want de wandeling zou volgens de beschrijving iets van een vier en een half uur duren en we moesten ten laatste om 18u terug zijn om in te checken in Le Cor de Chasse. Geen erg, dat hoge tempo was ideaal om ons warm te houden.
Ik moet zeggen dat ik enorm genoot van de wandeling. De streek rond Wéris is prachtig en we kwamen tijdens onze wandeling tot onze verbazing amper een levende ziel tegen. Bijzonder coronaproof! Wat een goede keuze om hierheen te trekken!
We genoten van de prachtige glooiende landschappen, de bloeiende bomen en de zon op ons gezicht. We staken twee maal de Aisne over en net toen we ons de bedenking maakten dat we stevig voor op schema zaten, kwamen we in Fanzel een établissement tegen dat cava en andere dranken op de kaart had staan voor ‘take-away’. Ik zet de take-away bewust tussen haakjes, want de West-Vlaamse eigenaars hadden statafels voorzien en onze cava kwam in een glas. Mijn vriend en ik waren de enige klanten, dus we voelden ons bijzonder veilig. En ja, toen de vriendelijke West-Vlaamse dame voorstelde om een portie kaas te serveren, konden we natuurlijk geen neen zeggen. En zo bezochten mijn vriend en ik in een klein gehucht in Wallonië ons eerste terras van 2021.
Bij de start van de wandeling waren mijn vriend en ik wat tegen mekaar aan het grommelen dat, in tegenstelling tot wat de webpagina beweerde, de route helemaal niet goed was aangegeven. Tot we een paar kilometer later plotseling in de gaten kregen dat we wel heel veel confetti op onze weg tegen kwamen. Bleek dat heel de route gemarkeerd was met toefjes confetti alhier en aldaar. Bijzonder…
Op het einde van de tocht ontdekten mijn vriend en ik de steengroeve waarvan de megalieten van Wéris afkomstig zijn. Een plek die geschiedenis uitademde. Zeer indrukwekkend.
Zelfs inclusief de culinaire stop in Fanzel waren we nog ruimschoots op tijd voor de check-in bij Le Cor de Chasse. En jawel, het was te verwachten: ondanks de koude noorderwind had de zon ons flink te pakken gehad. Al een geluk dat we ons ingesmeerd hadden, want anders waren we waarschijnlijk zo rood als een kreeft.
Weekend kick-off met Octobar!
Na alweer een zware werkweek, trakteerden mijn vriend en ik onszelf op een heerlijk diner van Octobar. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik ondertussen na al die do-it-yourself maaltijden reikhalzend uitkijk naar mijn eerste terrasje!
Volgens mij bestaat er alvast geen betere manier dan een cosmopolitan om al die overuren en absurde vergaderingen door te spoelen!
Goed begonnen, is half gewonnen! En we gingen verder op hetzelfde elan!
Rilette makreel en gepofte kerstomaat:
Tartaar van graved-lachs en Libanese humus met verse geitenkaas:
Gerookte forel met kunyit & paprika geroosterde bloemkool en crème van aardappel:
Taartje van chocolademousse, salsa van rood fruit en meringue:
Anderhalf uur later…
Hadden mijn collega’s net het eerste agendapunt afgehandeld en voelde ik me zwaar gefaald als voorzitter van de vergadering. Nochtans had ik bij de start van de vergadering iedereen op het hart gedrukt ernaar te streven efficiënt te vergaderingen. Niemand wil graag op een vrijdagavond overuren kloppen. Maar helaas, het eerste agendapunt was een mastodont waarbij steeds nieuwe te bespreken punten opdoken en ondanks mijn pogingen om de deelnemers tot spoed aan te sporen, was het opeens 17u en stonden er op dat moment nog zes (6!) andere punten op de agenda.
Dus zat er weinig anders op dan de vergadering te verdagen naar volgende week. Sommige deelnemers moesten immers hun kinderen in de opvang gaan ophalen. En het was duidelijk dat de meeste deelnemers (net als ikzelf) naar het weekend snakten.
Een onbevredigend einde van alweer een ongelooflijk drukke werkweek.
De Foodbag oogst van de week!
Drie heerlijke gerechten deze week. Goeie keuzes gemaakt, al zeg ik het zelf! Uiteraard was het gerecht met asperge mijn favoriet!
Varkensvlees met aubergine, spinazie en tomaat (met extra spinazie, uiteraard!):
Pasta met champignonragout en Gran Moravia-kaas (met extra champignons, uiteraard!):
Kip piccata met groene asperges, broccoli en zoete aardappelfrieten (met extra broccoli, wegens geen groene asperges te vinden in de winkel):
En als uitsmijter nog een mooie zonsondergang. Because: why not?
And& art expo – Look At Us Now
Deze avond bezochten mijn vriend en ik de And& art expo verspreid over drie Leuvense locaties: STUK, het stadspark en KADOC. Thema van de expo was de impact die technologie en innovatie hebben op maatschappelijke ontwikkelingen. De kunstenaars stelden met hun werk de vraag of technologie en innovatie wel degelijk de belofte van een beter leven waarmaakt.
Ik moet toegeven dat niet elk werk mij even zeer kon bekoren. En de meeste werken waren helaas moeilijk op beeld vast te leggen.
Hierbij een overzichtje van de werken die mij het meeste aanspraken.
The National Apavilion of Then and Now van de Britse kunstenaar Haroon Mirza. Een anechoïsche kamer waarin nauwelijks reflectie van geluid of licht bestaat. Je stapt binnen in een pikdonkere doodstille ruimte waarin langzaam een zoemend geluid makende cirkel oplicht. Jammer genoeg was de geluidsisolatie niet perfect, waardoor er wel degelijk omgevingsgeluid naar binnen sijpelde. Dit deed het beoogde effect iet of wat teniet. Ook was de periode dat het effectief stil en pikdonker was veel te kort, waardoor deze ongetwijfeld bijzondere gewaarwording niet voldoende tijd had om goed en wel door te dringen tot mijn vermoeide hersenen. Mits een betere uitvoering was dit ongetwijfeld mijn topper geweest.
A Mind Forever Voyaging Through Strange Seas of Thought Alone: Silicon Valley Project – van de Amerikaanse filmmaker, regisseur, schrijver en kunstenaar Mike Mills. In dit videowerk geeft de kunstenaar het woord aan de kinderen van Silicon Valley. Hij vraagt hen hoe zij, opgroeiend in de bakermat van innovatie en technologie de toekomst zien. En ja, dat staat garant voor enkele bijzondere uitspraken.
Niet zelf ervaren, wegens geen koptelefoons meer beschikbaar, wel een leuke foto: Quartet B: Still Life van de Belgische kunstenaar Roel Heremans.
Mijn topfavoriet: 168 prepared dc-motors, cotton balls, cardboard boxes van de Zwitserse geluidskunstenaar Zimoun. Het filmpje spreekt voor zich.
Volta van de Brusselse geluidskunstenaars Yann Leguay. Het werk op zich deed me niet zo veel, maar de locatie in de KADOC kapel was zeer bijzonder.
En qua schaal het meest indrukwekkende werk. Fantastic Planet #5: What’s That? van de Australische lichtkunstenares Amanda Parer. Deze sculptuur staat symbool voor de positie van de mens op aarde: larger than life.
