Gepensioneerde in De Wolken

Donderdagnamiddag namen we afscheid van een monument op ons werk: mijn dierbare voorganger én collega-ingenieur. Na op 1 december zijn vijfenzestigste verjaardag gevierd te hebben, was het moment om definitief afscheid te nemen aangebroken. En dat afscheid nemen, dat deed hij in stijl. Zoals we dat van hem gewoon zijn, nam hij de touwtjes van zijn eigen afscheid vanaf de eerste moment strak in de handen om ze niet meer te lossen.

We startten de namiddag om 15u met een drankje in het Grand Café om ons vervolgens naar het charmante auditorium De Wolken te begeven, alwaar ons een heuse filmvoorstelling wachtte.

Mijn bijna-oud-collega is een man met een uitgebreide cultuurkennis die er in zijn jonge jaren een behoorlijk avontuurlijk leven op nahield. Zijn filmkeuze reflecteerde die liefde voor reizen en goede muziek. De film vertelde het verhaal van de legendarische Groenlandse rockband Sumé, die met hun politieke songs, gezongen in het IJslands, het ganse land op zijn kop zetten. De songs van Sumé klaagden de Deense onderdrukking aan en wakkerden de roep naar zelfbestuur van de Groenlanders aan. Een prachtige film doorspekt met muziek die nog niets van zijn kracht ingeboet heeft. Verrassend actueel ook. Dikke aanrader.

Na de film was het tijd om onze collega in de bloemetjes te zetten. We hadden een gedicht voorbereid waarvan iedereen van ons team twee regels bracht en overhandigden onze cadeaus: een vette reischeque van Connections, een foto-album met persoonlijke reisaanbevelingen van de medewerkers aangevuld met leuke teamfoto’s en tot slot een SESAME sleutelkastje van ontwerper Pierre-Emmanuel Vandeputte met sleutels met daarop een persoonlijke boodschap. Ik denk dat hij oprecht blij was met zijn cadeaus.

Daarna zakten we af naar het AB-café voor een paar drankjes. Mijn collega zelf nam rond 19u afscheid om met zijn familie iets te gaan eten. Aangezien onze magen ook zo stilletjes aan begonnen te rammelen, belde ik een paar restaurants af om te informeren of ze nog plek hadden. Plaats vinden voor een gezelschap van 12 personen op een donderdagavond in Brussel, niet gemakkelijk, ik verzeker het jullie. Na een stuk of zeven keren te horen gekregen te hebben dat het restaurant in kwestie ‘complet’ was, kreeg ik een gelukkige inval: Kabuki! Zo’n groot restaurant zou beslist nog een plek hebben. En jawel, we mochten meteen komen.

En zo kwam het dat we deze fijne avond eindigden met twaalf personen in kimono gezeten rond een teppanyaki bakplaat. Helaas kreeg ik een uitdrukkelijk verbod om de kimonofoto’s te delen op social media. Zij zullen dus voor eeuwig blijven verder leven op het geheugenkaartje van mijn telefoon en mijn eigen harde schijf. Tot wanneer iemand van de aanwezigen zelf op pensioen gaat. Reken maar dat die foto’s dan opnieuw boven water zullen komen!

Het afscheidsgedicht:

Wat te doen na je pensioen?

Wij kennen jou als een man van het goede leven.
Daarom willen wij jou graag een aantal tips geven:

Maak wandelingen op onbekende plekken,
Zelfs in Gent moet er nog veel zijn te ontdekken.
Misschien wel tijdens de vroege uurtjes in de Charlatan?
Met diskjockey Philip is iedereen fan!
In Oostende blijft The Crystal Ship
Ook de volgende jaren origineel en hip.
Soms is het weer aan zee een beetje guur,
Maar de zon is er altijd vanaf tien uur.
En mocht het toch wat frisjes zijn,
Een lekker kopje koffie krijgt die kilte wel klein.

Had jij als kind ook al iets met water?
Of kwam dat door je hipster baard met gelach en geschater?
Ook al vloeit het water overal waar jij komt rijkelijk,
Nergens zal je daaraan meer plezier beleven als op de zeedijk.
Vanaf de dijk kan je alles prima zien,
Zelfs onzichtbare kunst krijgt er een tien op tien!
Kunst onder de grond in de metro van Brussel is nu toegankelijk,
want dankzij ons ben je niet meer van hun ticket afhankelijk!

Of doe eens iets wat totaal niet LOGISCH is,
(Niet lezen, reizen of een uitstap naar de middernachtmis)
Wij hebben het dan over zulke dingen
Als abseilen of parachutespringen.
Je bent daar zeker nooit te oud voor,
Breuken oplopen kon je vroeger ook, hoor!

Op de opening van het KMSKA is het nog even wachten,
Laat je ondertussen inspireren door andere museumnachten.
Waarbij je geniet van binnen- en buitenlandse cultuur,
Maar vooral van de prachtigste architectuur!

Voor alles wat je ooit hebt uitgesteld… DOEN!
NIKS MOET… ALLES MAG! Geniet van je PENSIOEN!

Pensioneringslunch

Third time’s a charm. Alhoewel ik niet onverdeeld enthousiast was na ons eerste bezoek, viel de tweede keer al beter mee en de derde keer vond ik het niet eens erg dat het personeel er niet in slaagt ook maar één woord Nederlands over de lippen te krijgen. De kwaliteit van het eten lijkt er ook alleen maar op vooruit te gaan. Ik merk echt dat de kwaliteit van de gerechten in stijgende lijn gaat bij elk bezoek. En misschien is het persoonlijk ondertussen druk bezig om een cursus Nederlands te volgen. 😉

Mijn baas en ik hadden deze plek uitgekozen voor de overhandiging van het afscheidscadeau aan onze recent gepensioneerde conservator. Het was duidelijk dat hij zich het eten goed liet smaken en ernaar uitkeek om zijn bon voor het Paard van Troje in boeken om te zetten. Eén van zijn uitspraken tijdens deze lunch zal me alleszins nog lang bijblijven: “Zoveel verschil is er niet tussen mijn werkleven en mijn leven als gepensioneerde.” Euh?? Ik moest even moeite doen om me niet te verslikken in mijn glas wijn en ben er verder niet op in gegaan, want ik heb effectief gemerkt dat hij als conservator van zijn mini-museum meer niet dan wel aanwezig was en dat zijn ploeg nogal zwalpte de laatste maanden.

Ik ben er alvast rotsvast van overtuigd dat de nieuwe conservator die ik onlangs geselecteerd heb een bijzonder frisse wind door deze enigszins ingedommelde organisatie zal laten waaien.

Opspattende modder in Lontzen – 3 november 2019

Ook zondagochtend zijn de dames weer paraat om 7u. Er zijn nog zekerheden in het leven. Gelukkig werkt de truc met de tablet nog steed. Fijne uitvinding toch!

We beëindigen het langste spelletje ‘Mens erger je niet’ uit de geschiedenis der mensheid (ik won, duhuh) en brunchen vervolgens gezellig met z’n zevenen. Er zijn eitjes en spek en zalm en quiche en hummus en jawel, witte bonen in tomatensaus! We nemen onze tijd, want we moeten het appartement pas om 14u verlaten.

Wanneer we rond 13u gepakt en gezakt klaar staan om te vertrekken voor een laatste wandeling krijgen we telefoon van de eigenaar met de vraag of de kinderen geen zin hebben om op een quad rond te rijden. Euh? Ik ben lichtelijk van mijn melk door die onverwachte voorstel, maar ja, natuurlijk, graag! Zo’n genereus voorstel kunnen we niet aan onze neus voorbij laten gaan. We bergen de plannen om te gaan wandelen op en maken ons klaar voor een ritje op de quad.

Eén voor één mogen de kinderen plaats nemen op de quad, voor of achter de bestuurder, al naargelang hun afmetingen. De quad racet door de opspattende modder en de kinderen vinden het geweldig. Nu heb ik eerlijk gezegd niet veel met brandstofverslindende, lawaaierige voertuigen als een quad, maar hey, als iemand je gratis en voor niets een ritje aanbiedt, dan zeg je daar toch geen neen op? En ik moet zeggen dat ik het stiekem best wel leuk vindt, daar achter op die quad. A first for everything, zullen we maar zeggen, zeker?

Nadat iedereen in ons gezelschap een ritje op de quad achter de rug heeft, keren we terug naar onze appartementen om nog wat na te praten met de eigenaars. We bedanken onze sympathieke gastheer en gastvrouw uitgebreid voor hun gastvrijheid en omdat we zo onder de indruk waren van deze mooie accomodatie en de veelzijdige omgeving, boeken we meteen voor volgend jaar. Hopelijk zijn de weergoden ons dan iets beter gezind!

We sluiten het weekend af met nog een paar spelletjes UNO en vertrekken rond 17u naar huis na, alweer, een fantastisch weekend.

Mijn vriend en ik droppen zijn drie nichtjes af bij hun ouders en keren, na samen met zijn zus en haar man gegeten te hebben, weer naar Leuven terug. Die Cambio moet immers op tijd ingeleverd worden!

Inspirerend infomoment in deSingel

Ok, ik was niet meteen een fan van de titel, want in mijn ogen een pleonasme, maar kom, ik moet mij als teamverantwoordelijke niet overal mee moeien, nietwaar? Ik had de organisatie van dit moment immers volledig gedelegeerd aan mijn medewerkers en zij waren wel enthousiast over de titel.

En mijn medewerkers hebben dat goed gedaan hebben. Alleen jammer dat er zoveel uitval was bij de deelnemers. Een opkomst van slechts 50% kunnen we niet echt geslaagd noemen. Ik vermoed dat de tijd van het jaar daar voor iets tussen zal zitten. December is traditioneel een zeer drukke maand en als een evenement gratis is, is de uitval sowieso hoger.

Wat ik bijzonder apprecieerde was het feit dat dit infomoment erin slaagde de verschillende betrokken partijen in het kader van een kunstopdracht in publieke gebouwen samen te brengen. We kregen eerst het verhaal van de totstandkoming van een kunstopdracht uit verschillende invalshoeken te horen, waarna de betrokken partijen hun ervaringen konden samen leggen in een panelgesprek. Heel interessant.

De avond sloten we af met een fijne receptie met heerlijke vegetarische hapjes en een lekker stukje kunstzinnige taart.

International perspectives on the changing roles of cultural management and cultural policy

Klinkt boeiend, niet? Dat dacht ik ook toen ik mij inschreef voor de lezing van dr. Birgit Mandel aan de Universiteit Antwerpen. Helaas, dr. Mandel kon de hoge verwachtigen gewekt door de titel niet inlossen. Haar lezing bleef steken bij een opsomming van een aantal vrij algemene vaststellingen. En ook het panelgesprek slaagde er niet in de aandacht van het publiek vast te houden. Al een geluk dat ik mijn laptop bij had zodat ik nog iets nuttigs kon doen.

Wel pluspunten voor de lekkere hapjes op de receptie achteraf: de combinatie van tortilla, parmaham, olijven en tomaatjes was het perfecte avondmaal! En de toffe babbels met mijn collega’s maakten dat ik toch het gevoel had niet voor niks op een maandagavond naar Antwerpen afgezakt te zijn.

Teametentje @Belga Queen

Voor het laatste teametentje van 2020 had ik gereserveerd in de Belga Queen. Omdat het de laatste keer was dat onze onlangs 65 jaar geworden collega ons zou vergezellen vóór zijn pensioen, mocht het wel wat meer zijn. De Belga Queen met zijn prachtige interieur en professionele personeel was de geknipte plek om in stijl onze collega uit te wuiven. Het was me zelfs gelukt om mijn ganse team voor de gelegenheid bijeen te krijgen (uitgezonderd de twee zieken).

Uiteraard gingen we voor de aantrekkelijke formule van de business lunch. Ik koos als voorgerecht een slaatjes van verschillende vissoorten en als hoofdgerecht en klassieker der klassiekers: stoofvlees met frietjes, een gerecht dat ik niet vaak eet, maar zo nu en dan wel eens kan smaken.

Het enige wat een beetje jammer was, was dat we nogal ver uit mekaar zaten. De tafels stonden per vier gegroepeerd en het was niet toegelaten om deze tegen mekaar te schuiven om de bewegingsruimte van het personeel niet te beperken.

Verder verliep de teamlunch vlekkeloos. Een mooie afsluiter!

Bazalia in Kruibeke

De tagline van Bazalia is ‘Real Italian Food made with passion!’ en, eerlijk, dat is niets te veel gezegd. Het decor is prachtig, het eten heerlijk en de ober die ons bediende very Italian. Tot mijn grote vreugde stond het menu helemaal in het teken van mijn favoriete Italiaanse regio: Piëmonte. En ja, als je van al dit heerlijks mag proeven in het uitstekende gezelschap van de fabuleuze Kato, dan het je het recept voor een bijzonder geslaagde middag/namiddag.

Coscia di faggiano al Barolo | funghi | radicchio caramellato | lardo | patate al forno con Fontina:

Bignè ripieno alle nociola e cioccolato | marellata di fichi e limone | gelato di ricotta:

De namiddag vloog voorbij en voordat we er goed en wel erg in hadden was het al bijna vier uur. Veel tijd voor een wandeling in de Kruibeekse polders bleef er niet meer over. Maar het was leuk om bij valavond doorheen het charmante Kruibeke te wandelen en Kato’s drie mannen nog eens te zien.

Zeer geslaagde uitstap, alleen jammer dat Kruibeke zo moeilijk bereikbaar is met het openbaar vervoer.

Fading Like A Flower

Ik zet niet vaak een In Memoriam op mijn blog, maar voor Marie Fredriksson maak ik graag een uitzondering. De muziek van Roxette moet zowat de soundtrack van mijn jeugd. Mijn vriendin en ik schreven de teksten van hun nummers op en zongen hun hits luidkeels op de skilift. Mooie herinneringen aan een prachtige stem.

Synchroonliefde

Het gevolg van een drukke job is dat de cultuurconsumptie daaronder te lijden heeft. Geschrapt uit mijn agenda wegens geen tijd meer voor:

boeken lezen (vervangen door Duolingo spelen op de trein om mijn talen te onderhouden nu ik geen taalcursussen meer volg),
klassieke muziekconcerten,
theatervoorstellingen bijwonen,
naar de film gaan.

Gelukkig grijp ik tijdens mijn uitstapjes naar het buitenland de kans aan om zo nu en dan een museum mee te pikken. Kwestie van niet helemaal in de barbarij te vervallen.

Dankzij een goede kameraad (die ik in een ver verleden in de Spaanse les heb leren kennen) had ik vorige zaterdag de gelegenheid om mijn cultuurminnende hart nog eens op te halen. Hij stelde immers zijn tweede dichtbundel voor in La Conserve, een mij totaal onbekend jazz-café dat zich bevond op de plek van het voormalige restaurant Luzine van Jeroen Meus.

De avond werd ingeleid door Stijn Devillé, bezieler van Het nieuwstedelijk, en voormalig studiegenoot van mijn kameraad. Er waren nog een aantal bekenden uit de Spaanse les, maar die wilden helemaal achteraan gaan zitten en ik zit liever vooraan. En die keuze heb ik me niet beklaagd. Ik genoot van het prachtige jazzy samenspel van contrabassist Cyrille Obermüller en pianist Karel Cuelenaere, maar hét hoogtepunt van de avond was toch de voordracht van de gedichten uit de dichtbundel van mijn vriend, afwisselend door Charlotte Van den Broeck en hemzelf.

Deze tweede bundel is naar mijn aanvoelen persoonlijker en romantischer dan zijn debuut, dat meer maatschappelijk thema’s aansneed. Ik ben alleszins de trotse eigenaar van een door de dichter gesigneerd exemplaar.

Synchroonliefde IV

Het bed een ziekte breed
waarin ze aanspoelt bij zijn eroderend lijf
dat koers houdt in het midden

Af en toe schudt ze de lakens tot golven
een zijsponde als wrakhout in haar rug

Een arm als roerpen in de vering
met de andere strijkt ze over het spuigat
onder zijn sleutelbeen

Hem niet loslaten nu
niet de laatste heldere woorden klanken zuchten
missen

Hem voorbij de klip voeren van nog een nacht
nog een ochtend

Hem niet loslaten nu niet
loslaten

Lac de Gileppe – 2 november 2019

Uiteraard zijn de drie meisjes al om 7u wakker, niets nieuws onder de zon. Gelukkig bestaat er een wondermiddel genaamd tablets waardoor mijn vriend en ik nog een beetje langer in bed kunnen blijven liggen. Aangezien ons gezelschap een stuk vroeger wakker is dan de jongens in het appartement naast ons, spelen we ‘Mens Erger Je Niet’ tot iedereen klaar is om te ontbijten. ‘Mens Erger Je Niet’ duurt laaaaaang als je dat met vier spelers speelt, dus zetten we het speelbord aan de kant om later verder te spelen.

Erg genoten van het ontbijt met eitjes en lekker verse broodjes. Evenement van de dag: het middelste nichtje verliest een tand bij het bijten in een broodje. Dat moet uiteraard meteen gemeld worden aan het thuisfront en levert de brandende vraag op: zal de tandenfee ook langskomen in Lontzen? We laten deze existentiële kwestie blauw blauw en maken ons op het gemak klaar voor een wandeling in de omgeving van het Lac de Gileppe. Toegegeven, voordat we naar Lontzen kwamen, had ik nog nooit van dat stuwmeer gehoord, maar op de foto’s ziet het er mooi uit. Het weer is niet echt om over naar huis te schrijven, grauw en grijs, maar voorlopig ziet het ernaar uit dat het droog zal blijven. En meer kan een mens eigenlijk niet verwachten van een herfstweekend.

We parkeren onze auto’s op de parkeerplaats vlakbij de Tour de La Gileppe. We begeven ons eerst naar een uitkijkpunt om een goed zicht op het meer te krijgen en dalen dan af naar de dam. Op de dam prijkt een reusachtige stenen leeuw. Ik moet zeggen dat ik aangenaam verrast ben door de schoonheid van de omgeving. Zelfs het weer valt mee, zo nu en dan komt er een waterzonnetje tussen de wolken door piepen.

We maken een mooie wandeling doorheen het prachtige herfstbos, zoeken paddenstoelen en genieten van de geur van natte herfstbladeren. De kinderen zijn superflink. Geen gezeur en gezaag, geen kinderen die dramatisch op de grond gaan liggen en uitroepen dat ze sterven van de honger. Om te vermijden dat het zover komt, besluiten we de wandeling wat in te korten. Het is immers al na 13u en we weten uit ervaring dat hongerige kinderen geen aangenaam gezelschap zijn. We nemen een shortcut doorheen het bos naar het stuwmeer. De kinderen gooien stenen in het meer en balanceren op de oevers. Ik duim ondertussen keihard dat er geen kind uitglijdt en in het meer valt.

En jawel, op de terugweg naar de Tour de La Gileppe hebben we toch een accidentje. Het oudste nichtje van mijn vriend (dezelfde die de dag voordien al een buiteling maakte op het zebrapad) slaagt erin over haar eigen voeten te struikelen en maakt een stevige val. Gelukkig zijn we op dat moment op een pad dat wat verder van het meer loopt. Ze heeft een paar stevige schaafwonden, maar gelukkig hebben wij vooruitziende vrienden met een EHBO-kit in de rugzak. We ontsmetten en verzorgen de wonden en gaan ervan uit dat ze het wel zal overleven

Rond 14u zijn we terug bij de Tour de La Gilippe. Om het onszelf niet te moeilijk te maken, besluiten we iets te gaan eten in het panoramische restaurant. Doordat we wat later zijn, is de grote middagdrukte achter de rug en slagen we erin een tafel voor zeven personen te bemachtigen. Het is nog even spannend of we wel allemaal zullen boven geraken, want het kleinste nichtje van mijn vriend heeft opeens hoogtevrees en durft de glazen lift niet in. Mijn vriend en ik moeten haar letterlijk in de lift sleuren, maar uiteindelijk blijkt het allemaal best mee te vallen. Soms moet je mensen een duwtje of een trekje geven om hun grenzen te verleggen.

Het uitzicht vanaf de toren is werkelijk fantastisch en het eten is heel lekker. Ik smul van mijn eend met kroketjes en de kinderen eten allemaal superflink. De meisjes schrokken hun borden leeg, duidelijk hongerig van de frisse buitenlucht. Het was een verstandige beslissing om de wandeling wat in te korten. 😉

Op de terugweg naar ons appartement rijden mijn vriend en ik met de nichtjes langs een boerderij waar ze lekker hoeve-ijs verkopen. Op het erf worden we welkom geheten door een Berner Sennenhond en haar puppy. De meisjes zijn niet te houden en willen meteen knuffelen met de honden. Na mijn eerdere ervaring bewaar ik liever mijn afstand. We kopen uiteindelijk drie liter ijs bij Laitsenciel en keren terug naar het appartement.

Op het appartement breken we ons het hoofd over een avondactiviteit. Het is immers nog te vroeg voor het avondmaal. Tijdens de wandeling had onze vriendin gebeld naar een bowlingzaal niet zo ver van ons appartement, maar die nam geen reservaties aan. We besluiten alsnog ons geluk te proberen en naar de bowlingzaal te rijden. Ik heb er eerlijk gezegd niet zoveel zin in, maar hey, dat komt misschien nog.

Bij aankomst blijkt het verschrikkelijk druk te zijn in de bowlingzaal. We krijgen de boodschap dat we een uur moeten wachten voordat er een baan vrij komt. Niemand van ons heeft veel zin om een uur te zitten wachten in een lawaaierige omgeving met schreeuwerig licht.

We keren onverrichter zaken terug naar onze appartementen en spelen de rest van de avond spelletjes. Hét top-spel van dit weekend is toch wel exploding kittens. Een leuk spel voor alle leeftijden met genoeg toevalselementen om aan iedereen de kans te geven om te winnen. Superleuk en veel toffer dan bowlen, als je het mij vraag.

Doordat we zo laat middag gegeten hebben, heeft ‘s avonds niemand grote honger. We houden het op een bescheiden boterham met een ijsje als dessert. Het ijs is zeer lekker, maar drie liter blijkt toch wel wat te veel te zijn. Oh well, morgen is er nog een dag om ijs te eten.

We entertainen de kinderen verder met TikTok filmpjes maken en leren de meisjes hoe chapeau te spelen. En dan is het tijd om de kinderen in bad en bed te steken.

Na het licht in de kinderkamer uitgeknipt te hebben, is het tijd voor de volwassenen om te spelen! We beginnen onze kindervrije avond met een glaasje champagne om te klinken op het succes van onze kameraad. Hij is er immers na lang en hard werken in geslaagd om een artikel te publiceren in Nature. In Nature! Een betere reden om een flesje champagne te kraken ken ik niet. Hij mag met recht en reden trots zijn op het werk dat hij verzet heeft. We sluiten deze gezellige avond af met een glaasje van mijn persoonlijke whisky.

Yet Another Blog

Life on my side