De dag begonnen met een ontbijt met boerderijproducten en een lekker roerei bij La Mussia. De grappa van gisteren zindert nog wat na in mijn hoofd en ik neem me voor het de komende dagen toch wat kalmer aan te doen. Kwestie van dit weekend heelhuids door te komen.

Na het ontbijt brengt onze chauffeur ons naar onze eerste stop van de dag: wijnhuis Bric Cenciurio in het charmante dorpje Barolo. We worden er vriendelijk onthaald door Alberto en starten met de eerste wijnproeverij van de dag. Eerlijk, om half elf ‘s ochtends staat mijn hoofd nog niet echt naar alcohol, maar omdat ik het zonde vind niet te proeven, besluit ik een klein slokje van elke wijn te nemen en de rest van het glas weg te gieten. Uitspuwen zoals de professionele wijnproevers gaat me nog net iets te ver.

De prosecco waarmee we beginnen is lekker, maar de witte wijnen weten me maar matig te bekoren. Eens we bij de rode wijnen aanbelanden, sluiten de wijnen al beter aan bij mijn smaakpalet. In totaal krijgen we maar liefst elf verschillende wijnen voorgeschoteld. Uiteraard vergezeld van salsicce en Parmezaanse kaas. We sluiten de proeverij af met een glaasje lekker zoete sprankelende rode schuimwijn. Een stevig begin van de dag. Wellicht komt het door het vroege uur, maar de wijnen die we bij Bric Cenciurio proeven, spreken me minder aan dan die van gisteren bij Poderi Rosso Giovanni.

Na de proeverij strekken we even de benen in Barolo. Het is vrij rustig in de straten, we bewonderen het Castello Falletti di Barolo en lopen tot aan een terras dat een mooi uitzicht biedt op de omgeving. Vlakbij bevindt zich een klein wijnmuseum dat gratis is en verrassend interessant. Het is duidelijk dat deze streek zich volop richt op toeristen die van wijn houden.

Als brave kinderen keren we terug naar ons busje dat ons naar de volgende stop van de dag brengt: Madere in Guarene. We komen aan op iets wat op het eerste gezicht een stoffig erf lijkt. Francesca Allessandria, de boer die ons rondleidt spreekt enkel Italiaans, maar heeft een tolk meegebracht om te vertalen naar het Engels. Wat het grappige effect heeft dat ik de uitleg telkens twee keer te horen krijg (de Italianen in Piemonte spreken heel duidelijk en zijn daardoor makkelijk verstaanbaar).

We maken een wandeling doorheen de wijn- en boomgaarden van het domein. Ook hier is het stoffig. De boer legt uit dat het al veel te lang niet meer geregend heeft en dat de natuur snakt naar wat verfrissend hemelwater. Ondanks het stof geniet ik van de wandeling in het zonnetje en de bloeiende appel-, perzik- en perenbloesems rondom ons.

Na de wandeling is het tijd voor, jullie raden het nooit: een proeverij! We beginnen met een glaasje perencider. Verrassend lekker en helemaal mijn ding. De sidré is gemaakt van Madernassa-peren. Daarna schakelen we over op een wijn gemaakt van een iets minder bekende druivensoort: dolcetto. Vroeger werd deze druivensoort veel gedronken, maar tegenwoordig zijn soorten zoals nebbiolo en barbera populairder. Ook ik ben niet echt overtuigd van deze wijnen.

Natuurlijk mogen de hapjes niet ontbreken: salsicce (die we nog zelf moeten snijden en dat blijkt lastiger dan het klinkt), kaas, broodstokjes en voor het eerst: de befaamde hazelnoten waar de streek zo gekend om is. We krijgen ook een stukje Madernassa-peer te proeven. De peer zelf is heel hard, waardoor hij maanden kan bewaard worden. Gestoofd in wijn zou deze ook heel lekker zijn met een stukje vlees.

Volgende stop: Distilleria Beccaris. Grappa! We moeten even wachten voordat de rondleiding start, want voor ons rondt net een groep studenten-wijnmakers hun proeverij af. Even later is het onze beurt: een duidelijk geblondeerde dame geeft ons toelichting bij het distilleerproces van de grappa, dat net zoals alle distilleerprocessen lijkt op dat van whisky. De basis om grappa te maken is druivenpulp: het restant van de wijnmakerij (schillen, pitten en steeltjes). Distilleria Beccaris koopt de grondstof voor hun grappa in bij diverse wijnboeren uit de streek.

Ik moet toegeven dat ik slechts vijftig procent van de toelichting versta. Het is vrij rumoerig in de verschillende ruimtes van de stokerij en de dame die ons rondleidt, doet niet de moeite te wachten tot iedereen er is alvorens aan haar uitleg te beginnen. Op den duur geef ik het op. Ik vang wel half op dat ze al een paar jaar bezig zijn een splinternieuw bijgebouw te plaatsen, maar versta niet goed wat de reden is dat het bouwproject momenteel stil ligt.

Gelukkig maken de proevertjes veel goed. Het aanbod is ronduit indrukwekkend. We mogen niet enkel verschillende soort grappa proeven, maar ook allerlei likeurtjes in de zotste kleurtjes. De knalrode Amaro vind ik verschrikkelijk slecht, maar de andere kleurtjes staan me wel aan: viooltjes (knalblauw), rozen, jeneverbessen (lichtgroen), kaneel, blauwe bessen, appelsien,… Je kan het zo gek niet bedenken of ze maken er hier likeur van. Ik proef ook brandy, limoncello en amaretto. Vooral de brandy weet mij te charmeren. De plakkerige zoetheid van amaretto kan mij hoe langer hoe minder bekoren. Bij dit alles krijgen we cake van hazelnoten, chocolaatjes met rozijnen in grappa geweekt en in grappa opgelegde abrikozen (dé ontdekking van de dag, overheerlijk!).

Als traktatie voor de collega’s koop ik wat chocolaatjes en voor mezelf die chocolaatjes met rozijnen in grappa. Bij het afrekenen hoor ik de geblondeerde dame een beetje schamper opmerken dat we wel héél véél geproefd hebben. Dat is effectief zo, maar als dat een probleem was, had ze dit moeten zeggen. De lieve dame die de ganse reis in elkaar gebokst heeft, is een beetje gegeneerd en biedt aan om voor een aantal personen bij te betalen. Maar dat voorstel wimpelt de geblondeerde dame af. Dan had ze zich beter die nogal venijnige opmerking niet laten ontglippen, vind ik persoonlijk.

We zijn een dik uur vóór het avondeten geserveerd wordt terug in La Mussia. Tijd om te aperitieven! Met een groepje van zes genieten we van de laatste zonnestralen en een glaasje parelende prosecco, gekocht bij Bric Cenciurio deze ochtend. Nu de zon wegzakt, wordt het frisjes, maar met een fleece aan valt het nog net uit te houden. We eten als appetizer een kaas die weg heeft van heel romige, bijna lopende gorgonzola, deze ochtend gekocht aan een kraampje in Barolo. We doen ons best om de lokale economie te steunen, nietwaar?

Laura heeft weer haar best gedaan en schotelt ons tagliatelle al ragù, lonza di maiale met wortelen en een chocoladepudding als dessert voor. We drinken van de wijnen die we doorheen de dag gekocht hebben. Bij het chocoladedessert hoort natuurlijk een glaasje van die sprankelende rode schuimwijn en dan is er voor de liefhebbers (ikke!) nog een glaasje kaneellikeur. De grappa laat ik vanavond wijselijk aan mij voorbij gaan.

Mijn vriend en ik hebben tijdens het diner een heel fijn gesprek met een apotheker op rust en zijn vrouw. De mens is 74, maar dat is hem beslist niet aan te zien. Hij kent niet alleen veel van wijnen, hij is ook enorm belezen en goed bekend met de Europese geschiedenis. Hij en zijn vrouw hebben als koppel duidelijk al veel gereisd en hij weet veel straffe verhalen op te rakelen.

Een twee zonnige superdag in Piemonte.